Tag: Radio Azione

Σήμερα, στις 12 Νοεμβρίου του 2013, σε ένα γκρίζο δικαστήριο της Γένοβα, καταδικάστηκαν οι δύο σύντροφοι Αλφρέντο Κοσπίτο και Νίκολα Γκάι.

Θυμηθείτε πως στην πρώτη ακρόαση, στις 30 Οκτωβρίου, οι σύντροφοι ανέλαβαν την ευθύνη για την επίθεση στο τέρας των πυρηνικών και διευθύνων σύμβουλο της Ansaldo Nucleare, του ομίλου Finmeccanica, Ρομπέρτο Αντινόλφι.

Η καταδίκη δε μας εκπλήσσει, καθώς, φυσικά, δεν πιστεύουμε στη “δικαιοσύνη”, ακόμα και αν μερικές φορές σκέφτεται κανείς πως όταν μιλάμε για κάτι, το οποίο θέτει σε κίνδυνο το σύνολο του πληθυσμού του πλανήτη (ακόμα υποφέρουμε, παρόλο που βρισκόμαστε χιλιάδες χιλιόμετρα και 20 χρόνια μακριά από τις επιπτώσεις του Τσέρνομπιλ, παρά το γεγονός ότι κανένα από τα υπόδουλα media δεν το αναφέρει, τις επιπτώσεις των υποθαλάσσιων πειραμάτων στη Mururoa, στη Γαλλική Πολυνησία, από τη Γαλλία του Σιράκ και εκείνες της πρόσφατης καταστροφής στη Φουκοσίμα), πώς γίνεται ένας άνθρωπος -δυστυχώς οι κρατικοί υπηρέτες, παρά το ρόλο τους ως μαντρόσκυλα και ιεροεξεταστές, παραμένουν τέτοιοι- να καταδικάσει μια πράξη όπως αυτή των Αλφρέντο και Νίκολα, η οποία προσπαθεί να εξολοθρεύσει το πρόβλημα στη ρίζα του. Πώς στρέφεται κάποιος ενάντια στον εαυτό του, παρουσιάζοντας ένα δήμιο, που σε δηλητηριάζει κάθε μέρα, σα θύμα;

Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ, που κάνω στον εαυτό μου αυτές τις ερωτήσεις.

Προφανώς, δε μπορώ να μπω στο κεφάλι των κρατικών υπηρετών, ούτε και θέλω· νομίζω, όμως, πως πάνω σε αυτά τα ερωτήματα αναρωτιούνται πολλά άτομα, αναρχικοί επίσης, παρόλο το μίσος που έχουμε για αυτό το αιώνιο κακό, που σφίγγει τη γη.

Ξέρουμε πολύ καλά πως τα media ήταν πάντα φερέφωνα του κράτους.

Ο ρόλος τους είναι να διαμορφώνουν άρρωστες συνειδήσεις στον αδαή πληθυσμό, για τον οποίο το τελευταίο μοντέλο κινητού, ένας υπολογιστής με facebook και ένα πιάτο μακαρόνια στο τραπέζι του είναι αρκετά για να χωνέψει και να αφομιώσει τη ροή ειδήσεων, που προέρχεται από τις πένες αυτών των κακόφημων τσακαλιών.

Το πρώτο δικαστήριο είναι εκείνο του λαού, σίγουρα όχι σαν αυτά που πρότειναν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες.

Η πρώτη κρίση έρχεται από το σιωπηλό κοπάδι, που βοσκάει, ακολουθώντας το δρόμο, που υποδεικνύει ο τσοπάνης (Κράτος-Εκκλησία).

Οι άνθρωποι, που με κατεβασμένα κεφάλια μασουλούν το φαγητό τους από το “Terra dei Fuochi” (“Η χώρα των φωτιών”, μεταξύ Νάπολης και Καζέρτα, χαρακτηριστικό της οποίας είναι η παράνομη απόρριψη τοξικών αποβλήτων) στην περιοχή της Καμπάνια, από τα χωράφια κοντά στην ILVA (ρυπογόνα χαλυβουργεία) στο Τρεντίνο και ακόμα θυμάμαι την ENI (ιταλικός κολοσσός υδρογονανθράκων, που δραστηριοποιείται στην πυρηνική και άλλων τύπων ενέργεια, σε εξορύξεις, στη χημική βιομηχανία, στη βιομηχανία πλαστικού κλπ) στη Μαργκέρα και το Στάγκνο (μικρό χωρίο μεταξύ Πίζας και Λιβόρνο), τις χαλυβουργίες και τα βυρσοδεψεία στην Τοσκάνη, τα εργοστάσια ασβέστη στην κοιλάδα Aosta, την Eternit (εγοστάσια ασβέστη και τσιμέντου) στη Λομβαρδία και την περιοχή Εμίλιο-Ρομάνι, για να αναφέρω μόνο λίγα από αυτά που ξεχωρίζουν.

Οι άνθρωποι, που καταπίνουν καθημερινά δηλητήριο και αντί να το ξεράσουν σε αυτούς που τους το ταίζουν, το φτύνουν στο πρόσωπο των διπλανών τους ή σε εκείνων που προσπαθούν να περιορίσουν εκείνον που δηλητηριάζει.

Αυτή είναι η Ιταλία!

Το πιο ανησυχητικό πράγμα είναι το ότι ακόμα και κάποιοι αναρχικοί υποστηρίζουν πως χειρονομίες, όπως αυτή των Αλφρέντο και Νίκολα, φοβίζουν τον πληθυσμό…

Υπάρχει πληθυσμός στην Ιταλία;

Μήπως είναι εκείνος, που πηγαίνει εκκλησία κάθε Κυριακή, ακούει καθημερινά τον Πάππα και τα μηνύματα των πολιτικών στην τηλεόραση, δουλεύει τσάμπα και περνά όλη του την ημέρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανεβάζοντας φωτογραφίες και βίντεο από οτιδήποτε συμβαίνει στο δρόμο, με πρόσωπα ανθρώπων, που δεν ήξεραν καν ότι τους τραβάει η κάμερα;

Μήπως είναι εκείνος, που ικανοποιείται πού και πού, επειδή κάποιο κρατικό βοήθημα του επιτρέπει να αγοράσει αποκωδικοποιητή για ψηφιακή τηλεόραση, έναν υπολογιστή ή πρόσβαση στο ίντερνετ;

Αν αυτός είναι ο πληθυσμός, ας φοβηθεί…

Υπάρχει ακόμα κάποιος, που θέλει “να γυρίζει σώος σπίτι του”;

Όπως ο Αλφρέντο και ο Νίκολα, έτσι κι εγώ, πιστεύω πως δε χρειάζεται να περιμένουμε την επανάσταση γιατί οι επαναστάσεις, όπου ξέσπασαν, το μόνο που έκαναν είναι να αναπαράγουν τα ίδια σκατά, που υπήρχαν πριν, ή ακόμα και χειρότερα. Επιπροσθέτως, οι προσδοκίες δημιουργούν φόβο και ηρεμούν τα πνεύματα.

Σήμερα, πιο πολύ από ποτέ, χρειάζεται να ακουστεί η φωνή και η συγγένειά μας με τους δύο συντρόφους, που με την ενέργειά τους, έδωσαν νέα τροπή στην αναρχική ιστορία των τελευταίων 100 χρόνων στην Ιταλία.

Για έναν αιώνα, ακούγαμε μόνο συνθήματα, πέρσι ο Αλφρέντο και ο Νίκολα πέρασαν στη δράση.

Αυτά τα συνθήματα φωνάζονταν από όλους, ή τουλάχιστον από τη μεγαλύτερη μερίδα των Ιταλών αναρχικών και τώρα βλέπουμε πόσοι θέλουν να δηλώσουν αλληλεγγύη και συγγένεια με τους αδερφούς μας, με τις δύο αυτές ατομικότητες… με τους δύο αυτούς συντρόφους…

Δε θα μας κάνει να νιώθουμε αδύναμοι μπροστά στον εχθρό, ένα χαμόγελο από μια αναπηρική καρέκλα.

Η ίδια αναπηρική καρέκλα αποδεικνύει πως δεν είστε απρόσιτοι και πως εκτός από τους “μπάσταρδους”, που στάλθηκαν “από εκείνους που περιμένετε”, υπάρχουν και οι μοναχικοί λύκοι, που βγαίνουν από τα δάση πεινασμένοι.

Μια μεγάλη εξεγερτική αγκαλιά, τόσο ζεστή όσο η καρδιά που βγαίνει από το Φοίνικα,

αλληλεγγύη και συνέργια με τους Αλφρέντο και Νίκολα.

RadioAzione

Πηγή: Act for freedom now!