Αγγλία: Απελευθέρωση κοτόπουλων από βιομηχανική φάρμα (West Midlands)

Τη νύχτα της 14ης Φεβρουαρίου 2014, 21 κοτόπουλα απελευθερώθηκαν από τη φυλακή τους στο West Midlands, στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Όπως πάντως, οι συνθήκες διαβίωσης συγκρίνονταν με εφιάλτη. Άρρωστα, κουτσά, ξεπουπουλιασμένα πουλιά, κάθονταν μέσα στις βρωμιές τους, ανίκανα να φτάσουν σε νερό ή να κάνουν οτιδήποτε άλλο εκτός από το να αναπνέουν τον βρώμικο αέρα, καθώς το στρίμωγμα δεν τους επέτρεπε να περιφέρονται.

Όλα τα τυχερά, που απελευθερώθηκαν, επιβίωσαν, παρά τα προβλήματα υγείας, όπως μολύνσεις, ραχιτισμός και σπασμένα πόδια και φτερά. Θα ζήσουν όσο έχει απομείνει από τη φυσική διάρκεια της ζωής τους με ασφάλεια και ευτυχία.

Αυτή η ενέργεια έγινε σε αλληλεγγύη προς τον σύντροφο Keith Mann, στον οποίο στέλνουμε την Αγάπη μας και τις ευχές μας.

Μέχρι κάθε κλουβί να είναι άδειο, μέχρι όλοι να είναι Ελεύθεροι.

Το Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων

Πηγή: Bite Back

Αγγλία: Εμπρησμός τριών οχημάτων του Βασιλικού Σώματος Πεζοναυτών

Η Στρατιωτική προπαγάνδα απεικονίζει τις ένοπλες δυνάμεις ως προστάτες του “λαού”. Αυτό την απαρχή των πολιτισμών, αυτό έχει χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει την κατάκτηση και την κατοχή επικράτειας για τις άρχουσες τάξεις, θυσιάζοντας τους λακέδες τους για τη δημιουργία μικρών ή μεγάλων αυτοκρατοριών.

Αναμένουν από εμάς να πιστέψουμε (ή τουλάχιστον να φερθούμε σα να πιστεύουμε) ότι ό,τι είναι προς το συμφέρον των πολιτικών, των στρατηγών και των οικονομολόγων, είναι πραγματικά και προς το δικό μας συμφέρον.

Αλλά, δεν είμαστε αφελείς. Αυτό το πρωινό, σηκώθηκε καπνός πάνω από το Clifton, καπνός προερχόμενος από δύο φορτηγάκια και ένα μεγάλο άσπρο μεταφορέα προσωπικού, που πυρπολήσαμε με χαμηλής τεχνολογίας πυροκροτητές, αφού παραβιάσαμε το στρατόπεδο της μονάδας του Βασιλικού Σώματος Πεζοναυτών[1] στο Μπρίστολ, η οποία έχει ήδη αναπτυχθεί στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Είναι αηδιαστικό το πώς αυτοί οι κομμάντο μερικής απασχόλησης θεωρούν πως μπορούν να επιχειρούν εδώ απολαμβάνοντας ασυλία, την ίδια στιγμή που αλλού οι ίδιοι και οι συνάδελφοί τους σφαγιάζουν, βιάζουν και τρομοκρατούν. Ο Alexander Blackman, ο Βρετανός πεζοναύτης εκτελεστής, του οποίου οι δράσεις στο Αφγανιστάν αποκαλύφθηκαν πρόσφατα, είναι μόνον ένα παράδειγμα της συστηματικής γενικότερης βαρβαρότητάς τους και όχι η αξιολύπητη εκτροπή, όπως παρουσιάζεται. Εξάλλου, οπουδήποτε βρίσκονται στρατεύματα, αποτελούν ένα σύμβολο της κρατικής κυριαρχίας που επιβάλλουν. Το σύμβολο εκείνο είναι ίσως λίγο κλονισμένο τώρα για όσους έχουν γνώση αυτής της ένωσης. Για τα γρανάζια της μηχανής του πολέμου, αυτά τα αντάρτικα χτυπήματα, πίσω από τις γραμμές, παραμένουν μια διαρκής απειλή.

Τους βλέπουμε να στρατολογούν σε πόλεις, κολλέγια και γραφεία ευρέσεως εργασίας, να στρέφονται στις εκμεταλλευόμενες και αποκλεισμένες τάξεις με χρήματα βαμμένα με αίμα, βλακώδη πατριωτισμό και την υπόσχεση πως η περιπέτεια θα αντικαταστήσει τη μιζέρια τους, με ματσό κέντρα εκπαίδευσης νεοσύλλεκτων ή δωμάτια ελέγχου για τεχνολογία απομακρυσμένης εκτέλεσης, παρόμοια με αυτήν των βιντοπαιχνιδιών. Παρά τις περικοπές, η Βρετανία διαθέτει ακόμα τον τέταρτο μεγαλύτερο προϋπολογισμό για στρατιωτικές δαπάνες στον κόσμο, από τη στιγμή που συνδέεται με μια αυτοκρατορική κληρονομιά γενοκτονίας και υποδούλωσης. Στις μέρες μας, τα στρατεύματα των δυτικών είναι ικανά για δημοκρατικούς-επεκτατικούς πολέμους, “ειρηνευτικές” επεμβάσεις με στόχο να διευκολυνθεί η νέα αποικιακή εποχή της εταιρικής παγκοσμιοποίησης, της καταστολής της εξεγερτικότητας, των γεωπολιτικών ελιγμών και του ελέγχου των πόρων, ή προετοιμασμένα για εσωτερική αστυνόμευση και απεργοσπασία. Τα άκρα τους είναι τα ίδια, όπως ήταν πάντα, εδώ όπως στο Αφγανιστάν, το Μάλι ή τη Λιβύη – οι εξουσιαστές ψεύδονται, οι φτωχοί πεθαίνουν, ο καπιταλισμός επωφελείται.

Ο πόλεμος είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό του παγκοσμίου συστήματος, ωθούμενος σε προηγουμένως αδιανόητη κλίμακα από τη νέα τεχνολογία και τη μαζική κοινωνική οργάνωση και είναι απαραίτητος στους κρατούντες, τόσο για κοινωνικό έλεγχο, όσο και για οικονομική ανάπτυξη. Πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία, πόλεμος ενάντια στο ναρκεμπόριο, πόλεμος για το πετρέλαιο, σύντομα ακόμα και πόλεμος για τον έλεγχο του καθαρού νερού – αυτή είναι η πορεία του βιομηχανικού πολιτισμού προς το θάνατο. Ο ελεεινός καταναγκασμός μιας κλειδωμένης “ειρήνης” στη “μετα-βιομηχανική” Βρετανία είναι πραγματικά μόνο ένα λεπτό στρώμα πάγου, που επικυρώθηκε πάνω από τα λάφυρα των πολυάριθμων συγκρούσεων μηχανικής στο εξωτερικό, για τον έλεγχο της γης, των μετάλλων και της εργασίας. Με τη διάνοιξη των ρωγμών, που συναντάμε σ’ αυτόν τον φλοιό, καταθέτουμε την επίθεσή μας σε ένα πλούσιο κληροδότημα εξεγέρσεων και ανυποταξίας. Κοινωνικός πόλεμος, αυτός βρίσκεται μεταξύ ημών και όλης της εκμετάλλευσης και του εξαναγκασμού του κόσμου, αυτός είναι ο μοναδικός πόλεμος, που δεχόμαστε και διεξάγουμε. Δρούμε για να αναδείξουμε τις ξεκάθαρες ευκαιρίες να παραμερίσουμε την παθητικότητά μας σε μια κοινωνική τάξη, που θεμελιώνεται στη συνεργασία μας με ό,τι μας καταπιέζει. Μπορούμε να εξεγερθούμε με όλα τα κατάλληλα μέσα για την πιθανότητα μιας ζωής απαλλαγμένης από την εξουσία, ατομικά ή με όσους βρίσκονται κοντά μας, ενώ ξεπερνάμε εκείνους, που διαρκώς λεηλατούν το μυαλό μας, τις σχέσεις μας και το περιβάλλον. Το σύστημα -το οποίο περιλαμβάνει το στρατό και άλλους- προσπαθεί να μετατρέψει όλα όσα αγαπάμε σε ένα καθεστώς υπακοής, απομόνωσης και απονεκρωμένων αγαθών. Για το λόγο αυτό, θα πρέπει να συναντιούνται με την αδιαλλαξία και την εχθρότητα, όπου και αν βαδίζουν. Θα έπρεπε να μας περιμένουν.

Ενάντια στα παγκόσμια παιχνίδια εξουσίας της κυριαρχίας – Διεθνής αλληλεγγύη!

Ενάντια στη στρατιωτικοποιημένη ειρήνη της βασίλισσας – Κοινωνικός πόλεμος!

– Ομάδα Ανταρσίας της FAI –

Σημαντική σημείωση: Με αυτόν τον τρόπο, επιλέγουμε να τιμήσουμε την τραγικά σύντομη ζωή του συντρόφου μας Darko Mathers. Μέσα από “αυτόν τον κόσμο που πρέπει να ζήσουμε”, ο Darko είχε τη σύντομη διαφυγή. Ευχόμαστε μόνο να είχε παραμείνει εδώ, ώστε να χορεύαμε ίσως μια μέρα μαζί ανάμεσα στα συντρίμμια. Όπως έχουν τα πράγματα, τον κρατάμε κοντά μας όχι για ένα λεπτό σιγής, αλλά για μια ζωή μάχης. Για ακόμα μια φορά, τα λόγια του Bruno Filippi:

“Ψυχές που θρηνείτε σε αυτόν τον κόσμο,  σας καλώ να συγκεντρωθείτε.
Η σημαία κυματίζει ήδη.
Είναι μαύρη· στέκεται πένθιμα. Εμπρός, λοιπόν, άγριοι Προμηθείς.
Η κραυγή της εκδίκησης είναι μια μουσική γλυκιά και αγαπητή.”

Η, αντίστοιχη του στόχου μας, ομάδα ασφαλείας στη Ρωσία, βρίσκεται τώρα συγκεντρωμένη εν όψει των χειμερινών Ολυμπιακών αγώνων. Ενθυμούμενοι το τεράστιο θέαμα με τα στρατεύματα και τις δυνάμεις ασφαλείας, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων του Λονδίνου και έχοντας στο νου μας πως αυτοί οι αγώνες σημαίνουν πάντα και στρατιωτικοποιημένη καταστολή ανάμεσα στις άλλες θηριωδίες, ο εμπρησμός μας αποδεικνύει πως η αντι-Ολυμπιακή φλόγα ζει ακόμα. Επίσης, καθώς εκτελούσαμε την ενέργεια, είχαμε έντονα στο μυαλό μας τον Ilya Romanov, που τραυματίστηκε τον Οκτώβριο σε εκείνη τη χώρα και κρατείται τώρα για ακόμη μια φορά από τους κωλόμπατσους.

Την πλήρη στήριξή μας στην αδάμαστη στάση των Monica Caballero και  Francisco Solar, καθώς περιμένουν τη δίκη τους για την εμπρηστική τους δράση στη Σαραγόσσα (Ισπανία) – καμιά υποχώρηση, καμιά παράδοση. Τέλος, αυτή η ενέργεια καλωσορίζει την έκρηξη των μαχητών δρόμου του black block και τους διεθνιστικούς εμπρηστικούς πυρήνες (μεταξύ των οποίων και η FAI)  στη Βραζιλία και στέλνει έναν εγκάρδιο χαιρετισμό στη διεθνή ομάδα άμεσης δράσης (GARI) στη Γαλλία και στους φυλακισμένους της φυλακής του Όκλαντ, που εξεγέρθηκαν τον προηγούμενο μήνα, εδώ στην Αγγλία. Εμπρός, περισσότερη φωτιά σε κράτος, στρατούς, σχολεία, εκκλησίες, γραφειοκρατίες, φυλακές και τον πολιτισμό που τα δημιουργεί.

[1]. Royal Marine Reserve (RMR): Σώμα πεζοναυτών που επιχειρεί βοηθητικά προς το αντίστοιχο τακτικό σώμα του στρατού της Αγγλίας, σε περιπτώσεις πολέμου ή εθνικής κρίσης. Αποτελείται από 600-1000 άνδρες, που βρίσκονται σε μονάδες διασκορπισμένες στην επικράτεια της χώρας.

Πηγή: 325

Αγγλία: Βανδαλισμός οχημάτων πολυτελείας

Αναρχικοί-χούλιγκανς χτυπάνε ξανά…

Υπερβολικά πολλοί άνθρωποι της πόλης το παίζουν τύποι της εξοχής, οδηγώντας μέσα σε σύμβολα κύρους, μέσα σε ένα όνειρο, όπου τα καύσιμα δεν τελειώνουν ποτέ, “αχ, είναι τόσο αγχωτικό να παρκάρω το landie[1], όταν πηγαίνω τα παιδιά στο σχολείο”, γιατί δεν παίρνεις ένα μικρότερο αμάξι, το ποδήλατο, να πας με το λεωφορείο, να χρησιμοποιήσεις τα πόδια σου ή ακόμα καλύτερα να πας για λοβοτομή…

Στα μέσα Δεκεμβρίου του προηγούμενου έτους, στο Μπρίστολ, στην περιοχή Sneyd park & Bathwick hill του Μπαθ, σε περίπου 20-25 SUV 4×4 αφαιρέθηκε ο αέρας από τα μπροστινά λάστιχα με διάφορες τρύπες, δεν υπήρχε ούτε ίχνος λάσπης πάνω σε κανένα τους! Αν αγκαλιάσουμε διάφορες πτυχές της αναρχίας, τότε μπορούμε ίσως να νιώσουμε πιο υγιείς, πιο ολοκληρωμένοι και ισορροπημένοι συνολικά με την ύπαρξή μας. Προσπαθώντας ο καθένας να αντιμετωπίσει τα ζητήματα με τον τρόπο που ο ίδιος θεωρεί καλύτερο, καταλαβαίνει ότι δεν μπορείς μόνο να διαλέξεις τα ωραία κομμάτια, που απλά ταιριάζουν ωραία με αυτό που ο καθένας έχει αποφασίσει ότι είναι βολικό.

Το να αναγνωρίσουμε την πρόκληση να σηκώσουμε και να μεταφέρουμε τον πυρσό για αυτό το ένα επιπλέον μίλι, πρώτα για εμάς και για τους κοντινούς μας φίλους, με τη θύμηση εκεί έξω στα φωτεινά πνεύματα, που λαμπυρίζουν και ξέρουν μέσα τους ότι και οι ίδιοι πρέπει να βγάλουν τον εαυτό τους από αυτά τα σκατά, στα οποία βρισκόμαστε όλοι, βλέποντας ότι γενικά τα πράγματα είναι κάπως δύσκολα στην άκρη του γκρεμού αλλά συναρπαστικά μερικές φορές και, κάποιες μέρες, δυνητικά επικίνδυνα.

Το πάθος είναι για όλους τους φίλους μας στα όπλα και για αυτούς τους αδούλωτους, που αρνούνται να πνιγούν και, τελικά, για εκείνους που κρατούνται παρά τη θέλησή τους (χωρίς να ξεχνάμε τον Danny-boy, στον οποίο αναφερόμαστε πιο κάτω). Βάλαμε ένα ραβδί ανάμεσα στις ακτίνες του τροχού της μηχανής, ώστε να διαταράξουμε τον ισοπεδωτικό ρυθμό της καθημερινής ζωής (πατώντας λιγάκι φρένο).

Έχουν ξαναγίνει όλα πιο πριν, ο στόχος δεν είναι να κυνηγάς την απόλυτη πρωτοτυπία, αλλά αυτό μπορεί να έρθει μέσα από πειραματισμούς και προσπάθειες επίλυσης προβλημάτων, εστιάζοντας στην μεγάλη εικόνα και μετά, αντανακλώντας πίσω ο καθένας στον εαυτό του. Ελπίζουμε να μην έχετε βαρεθεί από τις γραπτές λέξεις, ξέρουμε ότι δεν έχουν σημασία όταν απλά φεύγουν από τη γλώσσα. Τα σημερινά πρωτοσέλιδα είναι τα αυριανά χαρτιά περιτυλίγματος, καταναλωμένα, διαλυμένα και ανακυκλωμένα, αλλά πρέπει να απευθύνετε στον εαυτό σας την ερώτηση, υπάρχει οτιδήποτε που να είναι τόσο ιδιαιτέρως μοναδικό; Ω, Danny-boy, μας άφησες τόσο νωρίς, όπου κι αν είσαι ελπίζουμε αυτή η περιφρονητική πράξη να μπορεί να σε φτάσει. Καθώς γράφω αυτό, η απουσία σου είναι τόσο ξεκάθαρη, βυθίζεται στο ότι δεν σε είδαμε αρκετά, φέρνει δάκρυα που τρέχουν στο πρόσωπό μου. Άλλοι κι εγώ θα σε θυμόμαστε για την απόλυτή περιφρόνησή σου απέναντι στην εξουσία. Και οποιοσδήποτε προσπάθησε να σου επιβάλει οτιδήποτε “άντε γαμήσου, δεν θα κάνω ό,τι μου λες”: r.a.t.m. Έτσι σε στυλ χούλιγκαν και χαλαρά το κάναμε αυτό, ελπίζουμε να συμφωνείς, αισθανόμαστε ότι πιθανόν να γούσταρες αν ήσουν ακόμα εδώ, ότι θα έφερνε ένα ειρωνικό χαμόγελό στο παιχνιδιάρικο πρόσωπό σου, αυτή εξαιρετική πράξη είναι για τον αδερφό σου, τώρα φωνάζουμε ava rage x

γραφείο ριζοσπαστικής προσαρμογής, πυρήνας ava rage/fai

1. σ.τ.μ. υποκοριστικό που χρησιμοποιείται για τζιπ Land Rover

 

Πηγή: 325

Αγγλία: Εμπρηστική επίθεση σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων της ΚΙΑ (Bath, 08/01/2014)

Στις 8 Ιανουαρίου, τοποθετήθηκε εμπρηστικός μηχανισμός με χρονοκαθυστέρηση στην αντιπροσωπεία της ΚΙΑ, στην οδό Lower Bristol, στο Bath. Προκλήθηκαν φθορές στην πρόσοψη. Ένα ολοκαίνουριο 4χ4 και τρία αυτοκίνητα τυλίχθηκαν, επίσης, στις φλόγες. Μια άμεση επίθεση στις εκμεταλλευτικές κατασκευαστικές βιομηχανίες, που κερδοφορούν, πνίγοντας τον κόσμο μας και που κατασκευάζουν σύμβολα κύρους για τους ταξικούς μας εχθρούς. Αυτός ο τομέας του Μετώπου Απελευθέρωσης της Γης και της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας, τους έχει στο στόχαστρο.

Με καθαρούς τους μπάτσους της εκτέλεσης του Mark Duggan, που πυροδότησε τα μπάχαλα του 2011, είναι η καλύτερη στιγμή από ποτέ για να ξαναβάλουμε φωτιά στους δρόμους.

Δυστυχώς για τον εχθρό, ο 32άχρονος, που συνελήφθη για την ενέργεια, δεν έχει καμιά σχέση με την ομάδα μας.

Έμπρακτη αλληλεγγύη:

– Στους νέους αγώνες, που ξεκινούν εναντίον των προγραμμάτων κατασκευής δρόμων στην Αγγλία (ίχνη των οποίων είδαμε στο Combe Haven) και ειδικά σε εκείνους, που την επόμενη φορά δεν θα διαλέξουν το δρόμο των φιλελεύθερων και των πασιφιστών.

– Στον Ελβετό αναρχικό Marco Camenisch (που βρίσκεται σε απεργία πείνας και άρνηση εργασίας απ΄τις 30/12/2013) και τους αναρχικούς κρατουμένους της άτυπης οργάνωσης Alfredo Cospito και Nicola Gai, στην Ιταλία.

– Στον Henry Zegarrundo (τον οποίον αναγνωρίζουμε ως αδελφό πνεύμα μέσα από τα γράμματά του), που στοχοποιήθηκε από τους Βολιβιανούς εισαγγελείς, σε εκείνους που βρίσκονται στην παρανομία και στους αναρχικούς και τους ιθαγενικούς πληθυσμούς, που παλεύουν ακόμα εναντίον της ανάπτυξης των λεωφόρων.

Αιωνόβια Αντίσταση ELF – FAI

Μπρίστολ – Τολούκα – Τζακάρτα – Μόσχα – Μπουένος Άιρες – Μελβούρνη, κρατήστε τις φωτιές αναμμένες.

Πηγή: Act for Freedom Now!

Αγγλία: Βομβιστική επίθεση σε γραφεία της γαλλικής πολυεθνικής Vinci (Μπρίστολ, 07/01/2014)

Πιστεύουμε ότι οποιοσδήποτε αντιμετωπίζει σοβαρά την κυριαρχία, ως έχει σήμερα, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί μπροστά στα ζητήματα της επιστήμης και της τεχνολογίας. Είναι ξεκάθαρο το πώς και οι δύο παίζουν έναν όλο και πιο ζωτικό ρόλο για την κυρίαρχη τάξη, μέσα από τη δημιουργία, τη διαχείριση και τη διάχυση του ελέγχου εντός της κοινωνίας και σε βάρος του υπόλοιπου πλανήτη, από τον οποίο λανθασμένα έχουμε διαχωριστεί. Διερευνώντας την ανάπτυξη αυτών των δυνάμεων στην περιοχή μας και το ποιος την καθιστά δυνατή, φτάσαμε στη Vinci.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο γαλλικός πολυεθνικός ενεργειακός και κατασκευαστικός γίγαντας Vinci πραγματοποιεί εξειδικευμένες κατασκευαστικές υπηρεσίες για την αστυνομία, το υπουργείο άμυνας και τις φυλακές, χωματουργικές εργασίες για αυτοκινητόδρομους, σιδηρόδρομους και λατομεία, σταθμούς ενέργειας, υπεράκτιες πλατφόρμες εξόρυξης και νέους πυρηνικούς σταθμούς, καθώς και εμπορικά κέντρα και άλλα παρόμοια.

Παγκοσμίως, αυτή η εταιρεία και οι θυγατρικές της δραστηριοποιούνται σε πολλούς τομείς: χτίσιμο φραγμάτων, ιδιωτικές υπηρεσίες ασφάλειας (security), αεροδρόμια, ορυχεία ουρανίου. Αυτά τα καθάρματα δεν έχουν πρόβλημα να προκαλέσουν μακελειό στη γη, σε εμάς, ως μέρος της, υψώνοντας ένα βιομηχανικό κλουβί γύρω μας, τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά και να τρέφονται από τον μόχθο του εργατικού τους δυναμικού, ενώ τα αφεντικά γεμίζουν τις τσέπες τους και προχωράνε στο επόμενο συμβόλαιο. Για αυτούς τους λόγους, κάνουμε επίθεση στη Vinci, έτσι κι αλλιώς, αλλά ένα από τα βασικά μας κίνητρα, που τους βάλαμε στο στόχαστρο, είναι ότι είναι υπεύθυνοι για την κατασκευή του νέου Κέντρου Βιολογικών Επιστημών (Biological Life Sciences Centre), που θα ανοίξει σύντομα στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ. Πυροδοτήσαμε έναν εκρηκτικό μηχανισμό στα γραφεία της Vinci, στο επιχειρηματικό πάρκο Vantage, βόρεια του Μπρίστολ, περίπου στις 3:45 χθες το πρωί (6 Ιανουαρίου). Τοποθετήθηκε με σκοπό να κόψει τις γραμμές ρεύματος, να κάψει το εξωτερικό και να ξεκινήσει φωτιά στο εσωτερικό.

Θεωρήσαμε την παρακείμενη αγγλική εταιρεία ως αξιόλογο δευτερεύοντα στόχο σε περίπτωση ζημιών (η Whitehead, ένας ακόμα όμιλος κατασκευαστικών υπηρεσιών, που αναλαμβάνει δουλειές για τη Vinci). Μια εγκατάσταση αξίας 54 εκατομμυρίων λιρών, το  Biological Life Sciences Centre, θα προσφέρει μαθήματα για “την επόμενη γενιά βιολόγων”, καθώς και για υπάρχοντες ειδικούς, με στόχο να βελτιώσει τη συνεργασία με το κέντρο νανοτεχνολογίας του πανεπιστημίου, ακριβώς απέναντι από τα εργαστήρια γενετικής μηχανικής, ζωοτομίας και αναπαραγωγής της ιατρικής σχολής.

Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα θεωρεί τις εξελίξεις σε αυτά τα πεδία ως κλειδία για τον νέο γύρο ανακαλύψεων, εγκλεισμού και δημιουργίας πλούτου. Καθώς η περιοχή γύρω από το Μπρίστολ και το Μπαθ στεγάζει το μεγαλύτερο σύμπλεγμα σχεδιασμού υψηλής τεχνολογίας του κόσμου, μετά τη Silicon Valley της Αμερικής, αυτή η “επανάσταση” συμβαίνει μπροστά στην πόρτα μας “με το Μπρίστολ να αποτελεί ένα συναρπαστικό και ιδανικό μέρος για την πραγματοποίηση ερευνών τα επόμενα χρόνια”. (Αυτό, σύμφωνα με τα λόγια του καθηγητή Gary Foster, η δουλειά του οποίου, στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, πάνω στην γενετική τροποποίηση και άλλες βιοτεχνολογίες, τρέφει την ολέθρια φαρμακευτική βιομηχανία, όπως τη GlaxoSmithKline. Το πανεπιστήμιο εκτρέφει γενετικά τροποποιημένα ποντίκια, για παράδειγμα, και στη συνέχεια, υποβάλλει με νοσηρότητα αυτά τα ζωντανά πλάσματα σε εκτεταμένες νευρολογικές βλάβες και παραδίδει τα αποτελέσματα στις βιομηχανίες φαρμάκων).

Ένας από τους βασικούς κινητήριους μοχλούς για όλα αυτά είναι η συνθετική βιολογία, μια ανησυχητική πρακτική, που χρησιμοποιεί την τελευταία λέξη της τεχνολογίας για να “ξαναγράψει και να αναδομήσει φυσικά συστήματα, ώστε να παρέχει τεχνητά υποκατάστατα”. Το 2012, σε ένα συνέδριο στο Μπρίστολ, ειπώθηκε ότι η συνθετική βιολογία “θα μπορούσε να γίνει η κινητήρια δύναμη της εθνικής οικονομίας” και η κυβέρνηση την ανακήρυξε σε κορυφαία ερευνητική προτεραιότητα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δώσει 3,3 εκατομμύρια λίρες στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, μόνο και μόνο για να “ευαισθητοποιήσει το κοινό” προάγοντας την πρακτική. Η λογική αυτού του είδους της επιστήμης έχει ως πρωταρχικό της σκοπό την επίτευξη του ελέγχου πάνω στο οτιδήποτε.

Περιορίζουν τη γνώση, η οποία θα μπορούσε να αποκτηθεί μέσα από άγριες σχέσεις αλληλεπίδρασης και αλληλεξάρτησης, μέσα σε ένα αποκομμένο σύμπαν εμμονικών μετρήσεων και αντικειμενοποίησης, διαχωρίζοντας με αλαζονεία κομμάτια από το όλον, που νοηματοδοτούνται από αυτό, λες και τα πάντα είναι απλά μια μηχανή, που μπορεί να αποσυναρμολογηθεί.

Αυτή η επιστημονική παράδοση είναι στενά συνδεδεμένη με την κοσμοθεωρία, που αναδύθηκε στα πρώτα στάδια του εμπορικού καπιταλισμού, η οποία επιδίωξε και ακόμα επιδιώκει να προσαρμόσει τις μορφές της ζωής σε μια τροχιά κερδοφορίας, αιτιολόγησης της κυριαρχίας και καταστροφής του ζωντανού κόσμου και να εφαρμόσει έναν “ματσό” υπερ-ορθολογισμό, περιφρονητικό προς οτιδήποτε εύθραυστο και οργανικό, από το οποίο εξαρτώνται όλα τα είδη. Αυτή τη στιγμή, φυτικά και ζωικά γονίδια αναλύονται και βελτιστοποιούνται, προκειμένου να ταιριάξουν σε παραγωγικά πρότυπα και να δημιουργηθεί νέα ιδιωτική ιδιοκτησία μέσα από τις πατέντες. Εκεί, που εμείς μπορεί να βλέπουμε τη μοναδικότητα των φύλλων, των σπόρων, των σώματων και των μυαλών μας και των άλλων πλασμάτων, αυτή η επιστήμη (έστω κι αν δεν ισχύει για κάθε επιστήμονα, τα αποτελέσματα είναι τα ίδια) βλέπει μόνο αντικείμενα χωρίς ζωή για να τα απομονώσει, να τα μελετήσει και να τα θυσιάσει στον βωμό της οικονομικής χρησιμότητας, στο όνομα των χρηματοδοτών τους, που αποκομίζουν οφέλη από αυτήν την άρρωστη και αηδιαστική κοινωνία.

Για παράδειγμα, μπορούμε να δούμε τις σημερινές πιέσεις, σχετικά με τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα στο Ηνωμένο Βασίλειο, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τη βιομηχανία και την κυβέρνηση, για την οποία αυτά τα ερευνητικά ιδρύματα παίζουν σημαντικό ρόλο: όπως συνέβη και στο παρελθόν με τις έρευνες πάνω στην βιοτεχνολογία των καλλιεργειών, που πραγματοποιήθηκαν από το πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, χάρη στο Long Ashton Research Station, επιστήμονες σαν τον Gary Foster γνωρίζουν πολύ καλά τους κινδύνους των γενετικά τροποποιημένων γονιδίων, σε περίπτωση που “διαρρεύσουν στον φυσικό κόσμο” (και πάλι, με τα δικά του λόγια), αλλά, προφανώς,  τα λεφτά και το κύρος, που φέρνει η μαεστρία τους, αξίζουν περισσότερο από τις δικές μας ασήμαντες ζωές. Πριν από μία δεκαετία, το πρώτο κύμα δοκιμών σε γενετικά τροποποιημένα γονίδια επιβραδύνθηκε εδώ, μετά από επίμονες πιέσεις και καταστροφές καλλιεργειών. Σήμερα, το σαμποτάζ συνεχίζεται από την Ολλανδία ως τις Φιλιππίνες και άλλοι σαν εμάς επίσης δεν θα συναινέσουν σε αυτές τις εξελίξεις ή στους παράγοντές τους, μέσα από την αδράνεια.

Είναι απαραίτητο να επιτεθούμε στο νέο κύμα των εγκαταστάσεων των αποκαλούμενων επιστημών της “ζωής”, στη ρίζα τους (σε αυτούς που τις σχεδιάζουν, σε αυτούς που τις κατασκευάζουν) και όχι απλά να ασκούμε κριτική στα πιο γνωστά προϊόντα της έρευνάς τους. Διότι, για αυτά τα ιδρύματα, όλη η γνώση γίνεται μία ακόμα ευκαιρία ελέγχου και εκμετάλλευσης, διευρύνοντας έτσι ένα σύστημα, που στην πραγματικότητα, εκμηδενίζει και μηχανοποιεί τη ζωή και όλη της την ομορφιά.  Στο εξωτερικό, η εξαφάνιση φυτών και ζώων, καθώς και οι πολλαπλάσιες αλλεργίες και δυσανεξίες, ήδη αποδίδονται στα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα. Με τη βιομηχανία της βιοτεχνολογίας να εξαπολύει τα τέρατά της, ειδικά στα εδάφη του παγκόσμιου νότου, όπου πατενταρισμένοι γενετικά τροποποιημένοι σπόροι πρέπει να επαναγοράζονται κάθε χρόνο, ασκώντας ασφυκτικό έλεγχο, θα χρειαστούν ολόκληρες γενιές μέχρι να φανούν οι επιπτώσεις στους απείρως πολύπλοκους ιστούς της ζωής, οι οποίοι εξελίχθηκαν για εκατομμύρια χρόνια. Δηλαδή, πριν οι πολιτισμένες κουλτούρες αρχίσουν να τους χειραγωγούν εντατικά, ακόμα και στη νανοκλίμακα σήμερα.

Με τη συνθετική βιολογία κινούμαστε γρήγορα προς ένα μέλλον, όπου ακόμα και οι μορφές ζωής “μέσα στη φύση” θα είναι προϊόντα εργαστηριακών πειραμάτων και δεν θα απομένει τίποτα, που να μην είναι κατασκευασμένο σε κάποιο σημείο αυτής της διαδρομής από ένα ανθρωποκεντρικό σύστημα του επιστημονικού ολοκληρωτισμού. Για προφανείς λόγους, ως άνθρωποι, που στρέφονται ενάντια στους νόμους και την κυριαρχία, χρησιμοποιώντας κάτι παραπάνω από λέξεις, στεκόμαστε επίσης αντίθετοι στους νέους αστυνομικούς ελέγχους και ελέγχους ταυτοποίησης, που γίνονται εφικτοί μέσα από την εγκληματολογία, τη βιομετρική κλπ. και στην εισαγωγή της χρήσης τους στην κοινωνική φυλακή της εποχής της πληροφορίας (κινητή λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων, συστήματα αναγνώρισης προσώπου, λήψη DNA κλπ. – ακόμα δεν μας έχουν σταματήσει όμως). Και αυτή δεν είναι η μοναδική βρετανική επιχείρηση της Vinci, σε αυτόν τον προσοδοφόρο τομέα.

Έχουν, επίσης, αναλάβει τις μελλοντικές επεκτάσεις των τμημάτων επιστήμης, τεχνολογίας και μηχανικής, στο πανεπιστήμιο του Swansea. Σε αυτήν τη δουλειά θα συνεργαστούν με την εταιρία Whitehead, τον γείτονά τους στο εταιρικό πάρκο του Vantage, η οποία είναι επίσης, πλέον, στο στόχαστρό μας. Αυτό θα είναι το αποτέλεσμα, όσο η κοινωνία μπαίνει στη σειρά για να πραγματώσει τις φαντασιοπληξίες της δεσποτικής επιστήμης, τα όνειρά της, που είναι οι εφιάλτες μας. Τι λέτε, λοιπόν, για αυτά τα “πλεονεκτήματα”, που αυτοί οι υψηλής τεχνολογίας οργανισμοί θέλουν να μας πουλήσουν, τα οποία βασίζονται στην μαζική κατανάλωση ενέργειας και εξαγωγής πόρων, στην εξουσία, που έχει μια μια απρόσιτη κάστα ειδικών να παρεμβαίνει στο περιβάλλον μας, στην εξημέρωση άγριων περιοχών και στο βασανισμό των άλλων ζώων;

Μας υπόσχονται πρόοδο της (ανθρώπινης) υγείας, του φαγητού και της τεχνολογίας, περιθάλπτοντας την ψευδαίσθηση ότι η επιστήμη μπορεί να επισκευάσει όλη τη ζημιά, που προκαλεί ο κυρίαρχος τρόπος ζωής. Περιμένουν από μας να ξεχάσουμε όλες τις αρρώστιες, τις διαταραχές και τους καρκίνους, που προκαλούνται από τη βιομηχανική παραγωγή, την παγκοσμιοποιημένη μαζική κοινωνία, τους ψυχικά και σωματικά άρρωστους κατοίκους και τους τοξικούς χώρους δουλειάς ενός πολιτισμού, που στρέφεται όλο και περισσότερο σε αυτά τα εργαστήρια. Περιμένουν από εμάς να ξεχάσουμε πως η αγροτική μονοκαλλιέργεια οδήγησε σε μια αντι-θρεπτική διατροφή με βολικά και με μικρή περιεκτικότητα ενέργειας τρόφιμα με αυξανόμενο κόστος για τη γη, ενώ τα ποικίλα, άγρια φυτικά και ζωικά είδη, με τα οποία συνυπήρχαμε, εξολοθρεύονται από τη συνεχή επέκταση και μόλυνση του συστήματος. (Η δουλειά της Vinci είναι εξαιρετικό παράδειγμα.)

Περιμένουν από εμάς να ξεχάσουμε πως είναι ακριβώς η πρόοδος των πολύπλοκων τεχνολογικών συστημάτων, που γεννάει την εξάρτησή μας από τους σχεδιαστές και τους παραγωγούς τους, την αποξένωση από τους εαυτούς μας, τη γη ως σύνολο και του ενός από τον άλλον σε προσωπικό επίπεδο και την αυξάνουσα αποτελεσματικότητα στην επίτευξη των στόχων των κυρίαρχων της κοινωνίας: εξουσία και κέρδος, μέσω της δυστυχίας και της εκμετάλλευσης, σπρώχνοντας την πλανητική οικολογία στην κατάρρευση. Η αρρώστια είναι ο ίδιος ο πολιτισμός, συμπεριλαμβανομένων και των ψεύτικων λύσεων στα χρόνια προβλήματα του, αποδυναμώνοντας την επιβίωση τόσο των ανθρώπινων όσο και των ζωικών πληθυσμών, μια απαράδεκτη παραβίαση της θέλησής μας να ζήσουμε ελεύθεροι.

Διαλέγοντας την άμεση δράση από την απόγνωση, δηλώνουμε τη συμμετοχή μας σε έναν μητροπολιτικό πόλεμο χαμηλής έντασης, που βρίσκεται στα πρώτα του στάδια σε όλο το Μπρίστολ, ενάντια στα πολλά πρόσωπα του συστήματος, με πέτρες, μπογιές ή φωτιά και με σχέδια, συζητήσεις και καθημερινές αρνήσεις· κάποιες φορές σχεδόν ανεπαίσθητες, κάποιες άλλες καταστροφικές. Στις άσχημες πόλεις της Αγγλίας και στην έντονα διαχειρίσιμη ύπαιθρο, μια αποφασισμένη μειοψηφία εξεγερμένων και εραστών της άγριας ζωής, περνούν σποραδικά στην επίθεση: κάποιοι χτυπώντας ανώνυμα, κάποιοι σχηματίζοντας ομάδες για ένα χτύπημα και κάποιοι έχοντας δοκιμάσει την ανοιχτή πρόταση της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας, όχι μόνο στα νοτιοδυτικά, αλλά και στο Νότινγκχαμ, στο Καίμπριτζ, το Λονδίνο και τώρα τη Γλασκώβη.

Τα πάντα για μας παίζονται και δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Στην πορεία για να επανακτήσουμε τη βούλησή μας και για να βρούμε συντρόφους στην εξέγερση, οι μεθόδους μας θα συμπεριλαμβάνουν την ατίθαση σύγκρουση, χωρίς παύση και διαπραγματεύσεις και πολλά άλλα, διαλύοντας αυτήν την άθλια, πολιτισμένη τάξη, με μια ευρεία ποικιλία πειραματισμών και με όλην την έκταση της φαντασίας μας. Η καταστροφή είναι άλλη μια αναπόσπαστη πλευρά της δημιουργίας (και το αντίστροφο) και όχι το αντίθετό της, πλέον είμαστε σίγουροι γι’ αυτό. Η εξέγερσή μας θα μπορούσε να είναι και μόνο αυτοσκοπός μπροστά σε αυτήν τη ζωή, την οποία μας μεγάλωσαν να ζούμε, όμως πάει πέρα από το να έχει απλά το χαρακτήρα της αντίδρασης. Λειτουργεί σταθεροποιώντας το ότι παίρνουμε ήδη πίσω πράγματα στις πρόσωπο με πρόσωπο συναντήσεις μας και στο μυαλό μας. Ανοίγει χώρο πιθανοτήτων για νέες και δυνατές σχέσεις, που έχουν επιλεχθεί από συνειδητά άτομα, με επίγνωση όλων των μορφών ζωής, μέσω της ενεργούς αποδυνάμωσης των επικρατούσων λειτουργιών. Μέχρι εκείνο το σημείο κατάρρευσης, όπου αυτό που θα ακολουθήσει, θα είναι εκτός κοινωνικής κλίμακας ελέγχου και άρα, πέρα από την κοινωνία. Η απελευθέρωση δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από την τάση προς αγριότητα.

Στο διεθνές και εγχώριο πεδίο μάχης, μεταξύ της αναρχίας και της κυριαρχίας, υπάρχουν τόσο νίκες, όσο και απώλειες, κάποιες από τις οποίες ξέρουμε και κάποιες άλλες όχι. Έχοντας αυτό στο μυαλό μας, ξεκινάμε τη νέα χρονιά γιορτάζοντας την απελευθέρωση του Braulio Duran (ενός αμετανόητου οικοαναρχικού, που κρατούνταν από το Μεξικανικό κράτος) τον περασμένο Οκτώβριο, μονολότι βγήκε στην ευρύτερη κοινωνία-φυλακή. Όταν ανακαλύπτουμε την αλληλεγγύη μας σε έναν έγκλειστο σύντροφο μέσα από τα λόγια και τη στάση του, αυτή δεν μειώνεται καθόλου όταν βγαίνει “έξω”, αλλά γεννά νέα πεδία μάχης για τους κοινούς μας στόχους. Όσο για εκείνους, που είναι ακόμα “μέσα”, θυμόμαστε τον σύντροφο της ολικής απελευθέρωσης Adrian Gonzalez, τους αναρχικούς ληστές της Κοζάνης, τον Μπάμπη Τσιλιανίδη και τον Marco Camenisch, του οποίου η αίτηση για αναστολή της ποινής απορρίφθηκε ξανά. Τον σεβασμό μας στους πολεμιστές Mi’kmaq, που συμπλέκονται με τους επιδρομείς του καναδικού κράτους και της πετρελαϊκής βιομηχανίας σε εμπρηστικές συγκρούσεις, μια νέα φάση της ιθαγενικής εξεγερτικότητας και σε εκείνους, που συνεχώς υπερασπίζονται το δάσος Khimki και τη γη του Notre-Dames-Des-Landes από τα αναπτυξιακά έργα της Vinci.

Μια υψωμένη γροθιά πάνω από τους τοίχους της φυλακής για τον Nicola Gai και τον Alfredo Cospito (Πυρήνας Όλγα – FAI/IRF), μέχρι τα κελιά να γίνουν συντρίμμια και οι δεσμοφύλακες στάχτη.

Σημειώνοντας κάτι λυπηρό, το 2013 τελείωσε με το θάνατο του αναρχικού Sebastian Oversluij από θανάσιμο πυροβολισμό στο Σαντιάγο, καθώς προσπάθούσε, μαζί με άλλους, να πάρει πίσω ένα μέρος εκείνων, που οι τράπεζες απομυζούν κάθε μέρα από τους εκμεταλλευόμενους. Ούτε θύμα, ούτε μάρτυρας, εμείς τον βλέπουμε ως κάποιον, που δεν έσκυψε το κεφάλι, δεχόμενος τους κανόνες του συστήματος και είμαστε χαρούμενοι που έχουμε τέτοιους ανθρώπους για συντρόφους. Ακόμα και μέσα σε αυτόν τον ανόητο, παραιτημένο και κυνικό πολιτισμό, κάθε δράση απαιτεί αντίδραση. Όταν ο εχθρός σκοτώνει έναν αντιστεκόμενο, πρέπει να το πληρώνει με κάθε τρόπο. Με αυτόν τον τρόπο, ο αγώνας μας αφήνει πίσω τις άδειες χειρονομίες και εμποδίζει το να περιπέσουν οι νεκροί στη λήθη. Τα καπνισμένα γραφεία δεν επανορθώνουν το αίμα που χύθηκε, αλλά υπενθυμίζουν πως ο ίδιος κοινωνικός πόλεμος δεν τελείωσε και πως η θλίψη μας γεννάει οργή.

Εξεγερμένοι της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας (FAI): Βόρειο Μπρίστολ

Πηγή: Act for Freedom Now!

Αγγλία: Πυρπόληση οχήματος της EDF (Μπρίστολ, 17/12/2013)

Χτες το βράδυ στο Μπρίστολ, πυρπολήσαμε ένα βαν της EDF,  μεγάλου ενεργειακού πάροχου και συνιδιοκτήτη του πυρηνικού εργοτασίου Hinkley Point, στο Σόμμερσετ. Το Hinkley είναι ένα από τα διάφορα νέα πυρηνικά πονήματα στην Αγγλία.

Η πυρηνική ενέργεια βρίσκεται σε άνοδο. Ενεργειακοί πάροχοι, όπως η EDF, συνεχίζουν να συγκεντρώνουν πόρους και κεφάλαιο, προωθώντας μια επισφαλή και αυξημένης επικινδυνότητας μορφή ενέργειας. Στις απέλπιδές τους προσπάθειες να εφεύρουν “λύσεις” στην ενεργειακή τους κρίση (δηλαδή, το να διατηρήσουν το επίπεδο κατανάλωσης ενέργειας), χρησιμοποιούν μεθόδους όπως το fracking, το CCS και άλλες πολλές, που παρουσιάζονται ως  “πράσινες” εναλλακτικές στα παραδοσιακού τύπου καύσιμα. Οι εταιρείες ενέργειας ενδιαφέρονται μόνο για το πρόσκαιρο οικονομικό κέρδος.

Δεν έχουν τις λύσεις στα προβλήματα που δημιουργούν αυτές οι νέες μορφές ασταθούς ενέργειας. Η πυρηνική είναι ένα από τα πιο χτυπητά παραδείγματα. Η εξόρυξη ουρανίου για πυρηνική παραγωγή είναι ατελείωτα καταστροφική για τα τελευταία εναπομείναντα αποθέματα. Οι αυτόχθονες κοινότητες, που ζουν ακόμα σε αυτά τα μέρη της γης, πληρώνουν συνήθως τη νύφη (όπως οι Dinah, οι San και οι Mirrar).

Η αλαζονική εμμονή των αφεντικών των πυρηνικών με την ανάπτυξη και το κέρδος, μας έχει καταδικάσει όλους μας σε 100.000 χρόνια τοξικών αποβλήτων. Η ακτινοβολία επηρρεάζει το DNA κάθε ζωντανού οργανισμού.  Αναπόφευκτα, μεγάλης κλίμακας καταστροφές, όπως της Φουκοσίμα, απασχολούν για λίγο τα πρωτοσέλιδα, αλλά οι συνεχείς διαρροές μικρής έκτασης σε εργοστάσια, όπως το Sellafield στην Ανατολική Αγγλία, περνούν σχεδόν απαρατήρητες.

Η πυρηνική ενέργεια για πολιτική χρήση είναι αδιαχώρηστη από εκείνη για στρατιωτική χρήση, με τη μία συχνά να καλύπτει την ανάπτυξη της άλλης. Απόβλητα από πολιτικές εγκαταστάσεις δέχονται εκ νέου επεξεργασία και μετατρέπονται σε πλουτώνιο για στρατιωτική χρήση.  Ο μεγάλης κλίμακας έλεγχος, η συγκέντρωση πόρων και κεφαλαίου και η τυφλή στήριξη πάνω στο τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα, τα οποία εκπροσωπεί η πυρηνική ενέργεια, είναι το αντίθετο από τον κόσμο, τον οποίο επιθυμούμε και για τον οποίο παλεύουμε.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους Alfredo Cospito και Nicola Gai, που βρίσκονται φυλακισμένοι  για τον πυροβολισμό και τραυματισμό υψηλού στελέχους πυρηνικής εταιρείας και με τον Marco Camenisch, που βρίσκεται φυλακισμένος επίσης για βιομηχανικό σαμποτάζ.

Πυρήνας Μεταλλαγμένων

Πηγή: Act for Freedom Now!

Αγγλία: Γαμώ το Indymedia και την Αναρχο-Αριστερά

Τα Indymedia UK και Indymedia Bristol έχουν επανειλημμένα επιτρέψει να χρησιμοποιηθούν οι ιστοσελίδες τους ως πλατφόρμες για να κηλιδωθεί και να δυσφημιστεί το εξεγερσιακό εγχείρημα, η FAI/CCF/IRF, το 325 και οι αναρχικοί της πράξης.

Είναι γνωστό εδώ και καιρό ότι αυτές οι ιστοσελίδες επιτρέπουν την διάδοση ψεμάτων εναντίων των εξεγερσιακών και επιτρέπουν τη δημοσίευση φωτογραφιών από πορείες, χωρίς να αλλοιώνουν τα χαρακτηριστικά των προσώπων αυτών που συμμετέχουν, θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλειά τους και, ακόμα πιο αηδιαστικό, αυτών που συλλαμβάνονται, βοηθώντας έτσι την αστυνομία πολύ γρήγορα να τους φακελώσει για τις πράξεις τους.

Όχι μόνο επιτρέπουν τη δημοσίευση και διάδοση φημών, οι οποίες εξυπηρετούν μόνο την καταστολή, αλλά έχουν ενεργήσει και σαν δικαστές ως προς την υποτιθέμενη φύση πράξεων σαμποτάζ και επιθέσεων. Θέλησαν να επιβάλουν τις διακρίσεις τους σχετικά με επιθέσεις και ομάδες δράσης, με στόχο να αποκτήσουν κυρίαρχη επιρροή πάνω στη συμπεριφορά τους, όπως οι κοινωνιστές αναρχικοί, που επίσης πίστεψαν ότι οι υστερικές καταγγελίες τους θα μπορούσαν να επιβάλλουν τη δουλικότητά τους πάνω στους ανεξέλεγκτους.

Η εχθρικότητά τους απέναντι στα εγχειρήματα κάθε άλλο παρά έκπληξη αποτελεί, καθώς τα IMC UK και IMC Bristol αποτελούν μικροσκοπικά φόρουμ για τις τελευταίες απεγνωσμένες κραυγές του βρετανικού ακτιβιστικού κοπαδιού, που έχει κολλήσει στο βούρκο του λεγκαλισμού και της αποκαλούμενης “άμεσης” δημοκρατίας. Παρά τις συνεχείς καταστροφές αναρχικών υποδομών και τις εξεγέρσεις του 2011, το “κίνημα” έχει δείξει να βρίσκεται σχεδόν ολοκληρωτικά εκτός τόπου και χρόνου· η φωτιά της ατομικής εξέγερσης δεν χρειαζόταν ερασιτέχνες δημοσιογραφικούς ψύλλους, αυτοκράτορες του πληκτρολογίου ή φιλάνθρωπες ύαινες.

Ο νέος αναρχικός διεθνής πόλεμος, επίσης, ούτε χρειάζεται ούτε αναζητά τέτοιους άχρηστους ανθρώπους, επειδή έχει δημιουργήσει τις δικές του δομές πληροφόρησης και βοήθησε να συν-δημιουργηθούν πολλές ακόμη, οι οποίες έχουν ενδυναμώσει τους αγώνες στο “κοινωνικό” και “αντικοινωνικό” πεδίο. Το άτυπο διεθνές μεταφραστικό δίκτυο και δίκτυο αντιπληροφόρησης αποτελεί μια συγκεκριμένη πραγματικότητα, που περιλαμβάνει πολλά περισσότερα από τα επιμέρους τμήματά του, που έχει επισκιάσει πολλές ιστοσελίδες του Indymedia, οι οποίες βασίζονται σε ένα πολύ αδύναμο σύνολο πολιτικών και κοινωνικών αξιών, βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στο ψεύτικο κοινωνικό συμβόλαιο των πολιτικών δικαιωμάτων, στη διαπραγμάτευση και στη νομική περιφρόνηση της δημοκρατίας, που χαρακτήριζε τις “αντι-συνόδους” της “αντι-παγκοσμιοποίησης”, απ’ όπου και ξεπήδησε πριν από 13 χρόνια. Το άτυπο διαδικτυακό αναρχικό δίκτυο ξεπερνά πολλά από τα προηγούμενα sites του πληροφοριακού ακτιβισμού και η συνεχής ανάπτυξή του λαμβάνει χώρα σε διεθνές επίπεδο. Πολλοί από τους προηγούμενους χώρους του ¨κινήματος”, φυσικοί και διαδικτυακοί, βρίσκονται τώρα στα χέρια του εχθρού ή θα μπορούσαν κάλλιστα να βρεθούν.

Τίποτα, παρά μόνο μια μπαγιάτικη σοσιαλιστική αύρα νοσταλγίας για “καλύτερες μέρες”, δεν μπορεί να προέλθει από το “κοινωνικό/αναρχικό κίνημα” στη Μεγάλη Βρετανία. Ο κοινωνισμός τους είναι το ακριβώς αντίθετο της εξέλιξης της νέας διεθνιστικής αναρχίας και της επόμενης γενιάς του ένοπλου αγώνα. Ο κοινωνικός αναρχισμός καταγγέλλει τον νέο αναρχικό πόλεμο, τις μεθόδους του, τις αρχές του και απορρίπτει την εξεγερσιακή συνείδηση, την επαναστατική γλώσσα και την ατομική συνειδητοποίηση της αμεσότητας της επίθεσης.

Η πρόσφατη δίκη στη Γένοβα του Alfredo Cospito και του Nicola Gai μας φέρνει πίσω στην καταγγελία εκ μέρους της Αναρχικής Ομοσπονδίας Μ. Βρετανίας και του Libcom, κατά του πυροβολισμού του διευθύνοντος συμβούλου Roberto Adinolfi. Οι φυλακισμένοι αναρχικοί του Πυρήνα Όλγα της FAI απέδειξαν την αξιοπρεπή και επαναστατική τους θέση απέναντι στο δικαστήριο και το θάρρος τους. Ποιο είναι το κληροδότημα του κοινωνικού αναρχισμού αυτήν τη στιγμή; Οι ανακριβείς και πανικόβλητες δηλώσεις, που αποδεικνύουν τη δειλία του μπροστά στην αναρχική “τρομοκρατία”! Διαπληκτισμοί, προδότες με πισώπλατα μαχαιρώματα, βρίσκονται πιο κοντά στο Σοσιαλιστικό Κόμμα Εργαζομένων (Socialist Workers Party) παρά στους αναρχοκομμουνιστές του παρελθόντος ή τους νέους αντάρτες του σήμερα.

Ανυπόμονοι μόνο για υποκατάστατα δύναμης, επειδή στη ζωή τους δεν έχουν καμία, οι κοινωνιστές αναρχικοί περιστρέφονται γύρω από ένα συμβολικό κίνημα σαν ταυτότητες-κλώνοι, από τους χώρους τους και τις ομάδες-μαριονέτες για την αστυνομική επιτήρηση. Πολλοί από αυτούς, βυθισμένοι σε ψευδαισθήσεις περί ποσότητας και κοινωνικής αποδοχής, παραμένουν απομονωμένοι με τη λατρεία προς την υποκουλτούρα τους και οι ενέργειές τους έχουν ενισχύσει την κοινωνική ειρήνη ως κομμάτι του δημοκρατικού μηχανισμού, που συντηρεί την υπαγωγή τους μέσα στην πολιτική παγίδα του καθεστώτος. Δεν θα διακινδυνεύσουν ποτέ την πολιτιστική τους θέση.

Αποφύγετε τα περιττά πτώματα των παλιών αναρχικών οργανώσεων, των ακτιβιστικών ομάδων και των κοινωνικών κέντρων. Είναι μια παγίδα για να εγκλωβίσουν και να φακελώσουν τους απρόσεκτους και τους καλοπροαίρετους. Στη Μεγάλη Βρετανία θα βρείτε λίγους εξεγερσιακούς εκεί. Αναπτύξτε τις δικές σας επαναστατικές φιλίες, αυτομορφωθείτε, εκπαιδευτείτε, παραμείνετε υγιείς, αναζητήστε τους στόχους σας και χτυπήστε. Μη χάνετε το χρόνο σας με τα ψέματα των ψευτο-επαγγελματιών αντι-καθεστωτικών. Πιστέψτε στον εαυτό σας, κάψτε το παρελθόν σας και ζήστε.

Αναρχικοί μηδενιστές ενάντια στο ακτιβιστικό κατεστημένο

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα “Anarchy – Civil or Subversive?: A Collection of Texts Against Civil Anarchism” των εκδόσεων Dark Matter σε συνεργασία με το 325.

Σκέψεις πάνω στο αναρχικό κυνήγι μαγισσών, που ακολουθεί τις επιθέσεις στο Μπρίστολ

Μια δήλωση από τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό του Μπρίστολ, σχετικά με την αποκάλυψη της εφημερίδας Post και της αστυνομίας του Avon και Somerset, πως σχεδιάζουν την “πάταξη” αναρχικών, μπάχαλων και εξτρεμιστών.

 Όταν άναψαν οι φλόγες, που αγκάλιασαν το Εκπαιδευτικό Πεδίο Βολής της αστυνομίας, στο Portishead, όλη η χώρα σοκαρίστηκε. Ποτέ ξανά, όσο μπορεί να θυμηθεί κανείς, δεν έχει λάβει χώρα μια τέτοια φλογερή πράξη εξέγερσης σε βρετανικό έδαφος και εναντίον ενός τόσο υψηλού προφίλ στόχου. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έπαθαν υστερία μιλώντας για την ύπαρξη ενός “αναρχικού τρομοκρατικού δικτύου”. Η ανάληψη ευθύνης, η οποία αρχικά δημοσιεύτηκε στο Indymedia του Μπρίστολ, αναπαράχθηκε σε όλον τον κόσμο και έγιναν αμφίβολες συνδέσεις μεταξύ του εμπρησμού στο Portishead και άλλων επιθέσεων στη Μεγάλη Βρετανία.

Μετά τον εμπρησμό, η τοπική δεξιά φυλλάδα, The Post, δημοσίευσε ένα άρθρο, που υποστήριζε πως η αστυνομία του Avon και Somerset ετοίμαζε την “πάταξη των μπάχαλων και των εξτρεμιστών” και πως “παρακολουθούσε ομάδες πιθανώς επικίνδυνες”. Αναφέρονταν σε μια έκθεση της αστυνομίας με έναν μάλλον σταλινικό τίτλο “Η πενταετής Φιλοδοξία μας”, στην οποία έλεγαν πως είχαν εκπονήσει μια σειρά επιχειρήσεων με σκοπό “να συγκεντρώσουν πληροφορίες για ανατρεπτικές ομάδες”. Στη συνέχεια, ακολούθησε ένα άρθρο, από τον ίδιο τον αρχισυντάκτη, το οποίο υποστήριζε πως “Όλοι μας πρέπει να βοηθήσουμε την αστυνομία στην εκστρατεία της εναντίον των αναρχικών”.

Πρόκειται ξεκάθαρα για μια προσπάθεια της αστυνομίας και της εφημερίδας The Post, να απειλήσουν τους αναρχικούς. Θα πρέπει να περιμένουμε αυξημένα επίπεδα κρατικής καταστολής, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας αποτρέπει από το να αναλαμβάνουμε δράση ενάντια στο καταπιεστικό σύστημα, που ελέγχει τις ζωές μας. Το κράτος, όσο καιρό υπάρχει, έχει το μονοπώλιο της νόμιμης χρήσης βίας, την οποία ασκεί μέσω της αστυνομίας. Όταν μια άλλη ομάδα ανθρώπων χρησιμοποιεί βία για να πετύχει τους σκοπούς της, το κράτος αρχίζει να πανικοβάλλεται πως θα χάσει τον έλεγχο της κοινωνίας, όπως συνέβη τον Αύγουστο του 2011, που εκατοντάδες άνθρωποι κατέλαβαν τους δρόμους, κάνοντας μπάχαλα και πλιάτσικο, χωρίς να έχουν το φόβο της αστυνομικής βίας.

Το κράτος ανησυχεί για άλλο ένα τέτοιο ξέσπασμα οργής, καθώς θα μπορούσε να αποδειχτεί απειλή για την εξουσία του. Μόλις οι άνθρωποι αντιληφθούν πως το κράτος και η αστυνομία δεν είναι οι μόνοι που μπορούν να χρησιμοποιήσουν βία, το κράτος χάνει κάθε νομιμοποίηση. Για αυτόν το λόγο, το κράτος θέλει να πατάξει κάθε έκφραση βίαιων τάσεων, πριν εκείνη καταλάβει και μολύνει τις μάζες. Ακριβώς αυτό βιώνουμε στο Μπρίστολ και πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας, όταν αρχίζουμε να νιώθουμε όλο το βάρος της αστυνομικής καταστολής.

Ζούμε σε μια βίαιη κοινωνία. Το κράτος μας ασκεί βία καθημερινά, μέσω της αστυνομίας, των δικαστηρίων, των φυλακών και του στρατού. Η ιδέα πως μια μικρή ομάδα ανθρώπων, που ανάβει φωτιές, μπορεί να είναι απειλή για την κοινωνία, δείχνει πόσο ζωτικό ρόλο παίζει η βία. Πρέπει να θυμόμαστε πως η βία, που βιώνουμε, δε συγκρίνεται με τη βία, που ασκεί το κράτος σε καθημερινή βάση· στις φυλακές, στα δικαστήρια, στα κελιά της αστυνομίας ή σε κάποια μακρινή χώρα, μέσω πολέμων και κατοχής.

Η έντονη επιτήρηση έχει γίνει, δυστυχώς, γεγονός της ζωής μας, στη σύγχρονη κοινωνία. Μας παρακολουθούν μέσω καμερών, μέσω των τηλεφώνων μας, ακόμα και μέσω των κοινωνικών δικτύων, καθημερινά. Η πρόσφατη αποκάλυψη του προγράμματος Prism της NSA (Αμερικάνικη Υπηρεσεία Πληροφορειών) είναι, απλά, ένα παράδειγμα του πόσο βαθιά έχουν εισχωρήσει οι ρίζες του κοινωνικού ελέγχου. Το γεγονός πως στα πλαίσια αυτού του προγράμματος αξιοποιείται και η GCHQ (η αντίστοιχη βρετανική υπηρεσία) δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη.

Έχοντας αυτό στο μυαλό μας, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο πώς επικοινωνούμε και τι λέμε. Η σιωπή μπορεί να είναι ένα ισχυρό όπλο ενάντια στην καταστολή. Ενώ είναι προφανές πως εμείς, όπως και η αστυνομία, δεν έχουμε ιδέα ποιος άναψε τη φωτιά στο αστυνομικό εκπαιδευτικό πεδίο βολής, είναι σημαντικό ναι μην κάνουμε υποθέσεις και να μην κυκλοφορούμε φήμες, οι οποίες, παρόλο που είναι αναληθείς, μπορούν να έχουν ως αποτέλεσμα συλλήψεις ή και χειρότερα.

Ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός ιδρύθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα από Ρώσους πρόσφυγες, για να στηρίξει τους κοινωνικούς αγώνες, παρέχοντας κυρίως υποστήριξη στους πολιτικούς κρατουμένους. Το παράρτημα του Μπρίστολ στήθηκε με παρόμοιους στόχους και επομένως, είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε οποιονδήποτε πέσει θύμα αυτού του κυνηγιού μαγισσών, που έχει ως στόχο τους αναρχικούς. Θα παρέχουμε υλική και οικονομική βοήθεια (όπου αυτό είναι δυνατό) σε αυτούς, που έπεσαν στα δίχτυα του κατασταλτικού δικαστικού συστήματος του κράτους, ασχέτως αν είναι αθώοι ή ένοχοι.

Συμβουλεύουμε οποιονδήποτε συμμετέχει σε αναρχικές ή ριζοσπαστικές ακτιβίστικες ενέργειες στο Μπρίστολ να διαβάσει τα δικαιώματά του, να ακολουθήσει τους συνδέσμους για την ιστοσελίδα μας και να είναι προετοιμασμένος. Η στήριξη των κρατουμένων είναι ζωτικής σημασίας για το κίνημά μας και δεν πρέπει να παραβλέπεται. Αν μπορείτε να στηρίξετε τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό του Μπρίστολ, είτε οικονομικά είτε γράφοντας στους κρατουμένους, θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στο χτίσιμο μιας δυνατής, ανθεκτικής κοινότητας.

Μέχρι να αδειάσει κάθε κελί

Αναρχικός Μαύρος Σταυρός του Μπρίστολ

bristol_abc@riseup.net

Πηγή: 325

Εισαγωγικό σημείωμα από την εκδοτική ομάδα του Return Fire

Αυτό το zine είναι μια μικρή συμβολή στη διάχυση και εμβάθυνση της αντιεξουσιαστικής/αντιπολιτισμικής σκέψης. Σκοπεύουμε να αποτελέσει ένα όπλο, που θα χρησιμοποιηθεί για να εκφράσει και να αυξήσει την ένταση, που νιώθουμε ζώντας μέρα με τη μέρα μια ζωή αβίωτη.

 Κάθε λέξη, που έχει τυπωθεί εδώ, είναι μία πρόσκληση, μία πρόταση, ένα παιχνίδι για να αναπτύξουμε τις ιδέες μας – αυτό δεν είναι ακαδημαϊκή απόπειρα ή σικ ριζοσπαστική κουλτούρα, είναι κήρυξη πολέμου ενάντια σε οτιδήποτε μπορεί να μας εμποδίσει να εξερευνήσουμε, για τους εαυτούς μας, το τι σημαίνει να είμαστε εδώ, να είμαστε μοναδικά ανθρώπινα άτομα, μη επαναλήψιμα όντα, μέσα σε έναν μη επαναλήψιμο κόσμο.

 Συναρμολογώντας το υλικό, που χρησιμοποιήθηκε σε αυτό το ζάιν, η πρόθεσή μας ήταν να εμπλουτίσουμε τη σκέψη και τελικά, τη δράση, τόσο για τον εαυτό μας, όσο και για άλλους, που ίσως σχετίζονται με όσα παρουσιάζονται εδώ. Η πρόκληση είναι πάντα να βρίσκεις τρόπους, ώστε οι λέξεις να δραπετεύουν από τις στεγνές σελίδες και να παίρνουν ζωή, με τη ζωντάνια του πάθους που τις τοποθέτησε εδώ, να μεταμορφώνονται από καταλύτης σε συνωμοσία… Σχετικά με τη θεματολογία, το πνεύμα της πολυμορφίας ήταν αυτό, που μας οδήγησε στο να αποφασίσουμε να προσθέσουμε ένα ακόμα αντικείμενο στο ράφι των αναρχικών εκδόσεων. Έτσι, θα βρείτε θέματα για την ψυχική υγεία, την άτυπη αναρχική οργάνωση, την αγάπη, την τεχνολογία, την πυρηνική οικογένεια, τη βιομηχανική καταστροφή, την άγρια φύση, τους ρόλους ταυτότητας, σημερινές και παλιότερες παρακαταθήκες αγώνα, ποίηση, φυτά, ατομική αυτονομία και τη φτώχεια του μοντέρνου τρόπου ζωής, αλλά πάντα όλα αυτά παρουσιάζονται μέσα στο αναγκαίο πλαίσιο της δημιουργίας ενός βίαιου μετώπου σύγκρουσης με την κοινωνική τάξη, προκειμένου να βρεθούν καλύτεροι τρόποι ύπαρξης.

 Αν και στο τέλος αναφέρουμε τα κείμενα, από τα οποία έχουν αντληθεί αποσπάσματα, δεν πρόκειται να απολογηθούμε για το γεγονός ότι τοποθετήθηκαν, παρουσιάστηκαν και τονίστηκαν οι λέξεις, που εμείς θεωρήσαμε ότι ήταν σημαντικές, με τρόπο που να ικανοποιεί εμάς και μόνο. Δεν είμαστε ιεραπόστολοι κανενός – και με τον ίδιο τρόπο, δεν αντιλαμβανόμαστε αυτά τα άρθρα ως απόλυτες αλήθειες, απλά ως σημεία έναρξης. Απλά, λεηλατούμε οπλοστάσιο από τα σπλάχνα του πολέμου, ώστε να προκαλούμε συνεχώς τον εαυτό μας και τους άλλους, χωρίς να ξεχνάμε ότι κάθε εργαλείο είναι όπλο, αν χρησιμοποιηθεί σωστά…

 Πολλά από τα αρχικά κείμενα μπορούν να βρεθούν online. Γιατί επιλέγουμε να τα αναπαράγουμε; Επειδή αισθανόμαστε ότι σημαντικές κριτικές και σχετικές αναλύσεις (καθώς και η όμορφη και ισχυρή πολεμική) θα πρέπει να μένουν ζωντανές και να κυκλοφορούν και μια έντυπη μορφή έχει διαφορετικές προοπτικές στο να φτάσει σε διαφορετικά αυτιά.

 Είναι πιθανό αυτό το zine να μείνει κυρίως εντός της αυτό-αποκαλούμενης αναρχικής σκηνής και τους δορυφόρους της, αν και δεν θα θέλαμε κάτι τέτοιο. Μας ενδιαφέρουν άνθρωποι, οι οποίοι, διάσπαρτοι παντού, επίσης δεν αφομοιώνονται ειρηνικά: οι αντικομφορμιστές, οι εξεγερσιακοί, οι «αντικανονικοί», αυτοί που επίσης σιχαίνονται το σύστημα, που επίσης θέλουν να αντισταθούν στη λειτουργία του και να προκαλέσουν την αποσύνθεσή του – και η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν βρίσκονται μόνο σε ένα μέρος. Και σίγουρα δεν είναι διακριτοί σε σχέση με μια συγκεκριμένη τάξη ή ομαδοποίηση.

 Αλλά, εμείς επιλέγουμε να το εκσφενδονίσουμε αυτό μέσα στο κενό και να δούμε τι θα γυρίσει πίσω, επειδή, κόντρα σε όλην αυτήν την τρέλα, θέλουμε να ξέρουμε ότι υπάρχουν κι άλλοι, που αισθάνονται την επιτακτική ανάγκη καταστροφής της μοντέρνας τάξης πραγμάτων, προτού αυτή καταστρέψει τα τελευταία απομεινάρια ελεύθερης ζωής στο σπίτι μας: τη Γη.

 Η εμπορευματική κουλτούρα μας σπρώχνει να κατατρώμε τον εαυτό μας με ανούσια κατασκευασμένα σκουπίδια, ώστε να μετριάζεται η απομόνωση και η κενότητα μιας συνταγογραφούμενης ζωής και του μαζικά παραγόμενου ακρωτηριασμού του πλανήτη και των κατοίκων του, πριν επιστρέψει για να υπηρετήσει την οικονομία. Τα νέα της αιματοχυσίας στην Παλαιστίνη και της βιομηχανικά αλλαγμένης κλιματικής νεροποντής, έξω από το παράθυρο, εξασθενούν μπροστά στις κωμικές σειρές και στην ασημαντότητα του celebrity. Εν τω μεταξύ, σε κάθε πόλη συνταξιούχοι πρέπει να επιλέξουν μεταξύ θέρμανσης και σίτισης, μικροί δικτάτορες αφήνουν κάθε μέρα τη δουλειά τους απονεκρωμένοι και πάνε στο σπίτι να χτυπήσουν τους συντρόφους τους ή να υποτιμήσουν τα παιδιά τους, κάθε άγριο είδος φυτού ή ζώου, που θεωρείται υπερβολικά αντιπαραγωγικό για να δαμαστεί και να υποδουλωθεί, ξεριζώνεται, η πληθυσμιακή βάση των εργατών και των ανέργων και των μεταναστών σπρώχνονται όλο και πιο κοντά στα όρια της αξιοπρέπειάς τους, κάθε γωνιά της κοινωνικής ζωής επιτηρείται και ελέγχεται όλο και πιο έντονα και κάθε νέα βιομηχανική καινοτομία μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στη συνολική παράδοση στη μηχανή. Ουρές σχηματίζονται μπροστά στους τραπεζίτες και τους τοκογλύφους, στους γιατρούς και τους ψυχίατρους, σε δικαστές και κοινωνικούς λειτουργούς. Οι πλούσιοι συνεχίζουν την καταστροφική ανάπτυξη και εφαρμόζουν ακόμα ολοένα χειρότερες συνθήκες εργασίας, χωρίς να τρώνε ούτε ένα πρόστιμο, ενώ οποιαδήποτε προσπάθεια να αναπνεύσουμε λίγη ζωή μέσα στις ετοιμόρροπες ζώνες γύρω μας ακυρώνεται, αν έρχεται σε αντίθεση με την ψυχρή λογική του κέρδους. Ο καθένας είναι ένας εν δυνάμει «εγκληματίας» (εκτός, βέβαια, από αυτούς, που ο εκβιασμός τους είναι νόμος), κάτω από μία καθολικά στρατιωτικοποιημένη αστυνόμευση και επιτήρηση, η οποία αιτιολογείται από την ανάγκη χειραγώγησης των φόβων των κάτω. Οι πολιτικοί συνωστίζονται γύρω από τα αυλάκια του «δημόσιου χρήματος», οικτίροντας προκλητικά τις χαμηλότερες τάξεις ως «βάρος για την κοινωνία», μιλώντας με το στόμα τους γεμάτο… Μέσα από το θλιβερό σόου της Κρίσης -δηλαδή της κοινωνικής αναδιοργάνωσης, που επιβάλλεται για να ενισχυθεί η εξουσία της τάξης των «ενταγμένων»-, αναδεικνύεται η αιώνια ένταση μεταξύ των αποκλειστικά κλειστών κοινοτήτων και του ακονιζόμενου αποκλεισμού, με τους δικαστικούς επιμελητές να καιροφυλακτούν στην πόρτα.

 Ο πόλεμος των ανθρώπινων κουλτουρών απέναντι στον πλανήτη επιταχύνεται με τρομακτικό ρυθμό, καθώς η ζωή μέσα σε αυτές τις κουλτούρες σημαίνει αμείλικτη εκμετάλλευση και αλλοτρίωση για τη συντριπτική πλειονότητα από εμάς, με όλο και λιγότερες ευκαιρίες διαφυγής. Ήδη από το 2009, η γεωργία είχε αντικαταστήσει την άγρια φύση σε ποσοστό που εκτιμάται στο 40% της επιφάνειας της γης. Καλλιέργειες βουτηγμένες στα χημικά αντικαθιστούν τη ζωή, σε όλην της την πολυπλοκότητα. Από τη δεκαετία του ’60, σχεδόν τα μισά εδάφη του πλανήτη έχουν υποβαθμιστεί τόσο πολύ γεωργικά, που δεν μπορούν να υποστηρίξουν τη ζωή. Εκεί, που κάποτε επεκτεινόταν η βιοποικιλότητα του ζωντανού τοπίου, σήμερα αντιμετωπίζουμε συντρίμμια των κάποτε μεγαλοπρεπών δασών, τα οποία πλέον υπάρχουν ως μικροσποπικές νησίδες. Τα ζώα, που αξιολογούνται ως μη “πολύτιμα” για το σύστημα, εξαφανίζονται μέσα στα ελάχιστα καταφύγια που τους παρέχονται, ώστε να ελεγχθούν ή να πεθάνουν: οι λογαριασμοί διαφέρουν μεταξύ των αρχιερέων-επιστημόνων ως προς το πόσες χιλιάδες είδη ακριβώς εξαφανίζονται κάθε εβδομάδα, αλλά συμφωνούν στο ότι όλο και περισσότερα εξαφανίζονται κάθε λεπτό. Όπως για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια μαθαίναμε σχετικά με -και από- τα άλλα ζώα, εμβαθύνοντας παράλληλα τη γνώση του εαυτού μας, σήμερα έχουμε επίγνωση της απώλειας, στις προσωπικές μας ζωές, της αλληλεπίδρασης με τα ξαδέρφια των ζώων των παραμυθιών μας (εκτός από τα κοπάδια, που εκτρέφονται ως αναλώσιμα βιομηχανικά προϊόντα, που οι ζωές τους ορίζονται ως βιολογικές μηχανές και μερικά θλιμμένα εξημερωμένα κατοικίδια).

 Μαζί με όλα αυτά, η εξαφάνιση των φυτών καταστρέφει την παραδοσιακή ιατρική, για να μην αναφερθούμε σε τρόπους ζωής, που έχουν εξελιχθεί σε αυτό το πλαίσιο. Η βιομηχανική ανάπτυξη και η καρκινογόνα αστικοποίηση καταπατούν σταθερά κάθε ήπειρο, πολλές περιοχές έχουν ήδη την εμφάνιση ενός μηχανικά φτιαγμένου εμπορεύματος με διάσπαρτα “μπαλώματα” από στείρα χωράφια και φυτείες. Ζούμε τον ταχύτερο αφανισμό της ζωής εδώ και 65 εκατομμύρια χρόνια. Οι λαοί που αντιστέκονται, πολεμούν και χάνουν μεμονωμένες μάχες, προκειμένου να αποτρέψουν τη μηχανοποιημένη ζωή και τις αγοραίες σχέσεις, με τη μορφή επεκτατικών εταιρικών και αναπτυξιακών δομών, να καταβροχθίσουν τρόπους ζωής, που βασίζονται στη γη. Στις χώρες του καπιταλιστικού πυρήνα η εξημέρωση έχει ήδη επικρατήσει εδώ και καιρό, καταστρέφοντας την μέχρι πρότινος αδέσμευτη ψυχή, μαζί με το άγριο περιβάλλον, μέσα στο οποίο ευδοκιμεί: τον  διαισθητικό ιστό της ζωής, που κακοποιείται από το πλαίσιο του ελέγχου και του μέτρου, μέσα στο οποίο τίποτα ζωντανό και μη-συνθετικό δεν μπορεί να αναπτυχθεί. Αυτή είναι η κουλτούρα, που δεν θα σταματήσει έως ότου πεθάνει οτιδήποτε ζωντανό μπορεί να την τροφοδοτήσει. Αυτή είναι η κουλτούρα του θανάτου.

 Για εμάς, ο οικολογικός αγώνας είναι αγώνας ενάντια σε αυτό που μας αποικεί: δηλαδή, τον Καπιταλισμό, τη Βιομηχανική Κοινωνία και το Κράτος, στις σημερινές τεχνολογικά και κοινωνικά ανεπτυγμένες τους μορφές. Κάτω από αυτά τα καθεστώτα,, όλες οι μορφές εξουσίας (τάξη, φυλή, φύλο, ανθρώπινη ανωτερότητα, ηθική) έχουν τελειοποιηθεί, προσαρμοστεί και ενσωματωθεί και ταυτόχρονα, διατηρούνται και ενισχύονται μέσα στο lifestyle της “φυσιολογικής” καθημερινότητας ενός τρόπου ζωής, όπου κάθε ίχνος ευθύνης, πρωτοβουλίας και ατομικής θέλησης ξεθωριάζει.

 Είναι ζωτικής σημασίας να αναγνωρίσουμε ότι το στοιχείο του ξεπεσμού, που κατέχει εξουσία στη σύγχρονη ζωή, είναι η “Πρόοδος” καθαυτή, η αδυσώπητη τάση όχι μόνο του καπιταλισμού, της παγκοσμιοποίησης και της πατριαρχίας, αλλά και ολόκληρης της καθιστικής ταξικής κοινωνίας, που διαχωρίζει και εξημερώνει τους πολίτες-ομήρους της. Η Πρόοδος παρουσιάζεται ως το αδιαμφισβήτητο αναπόφευκτο, στο οποίο πρέπει να υποταχθούμε, εντελώς έξω από τον έλεγχό μας (και, ουσιαστικά, οποιουδήποτε μεμονωμένου ατόμου), αλλά και μέσα στο οποίο η ανθρώπινη εφευρετικότητα (και, πιο βαθιά, το θεόσταλτο δικαίωμα στη μούχλα και στον έλεγχο κάθε μορφής ζωής) θα μας οδηγήσει σε μία χρυσή εποχή αφθονίας και λογικής. Κάθε γενιά, με αυτό το σκεπτικό, έρχεται πιο κοντά και όλα τα προβλήματα και οι αντιφάσεις είναι απλώς δυσλειτουργίες, που θα εξομαλυνθούν από το κατεστημένο. Αυτός ο στόχος είναι πάντα άπιαστος κι έτσι, κάθε προσπάθεια των ελίτ να μας σπρώξουν πιο πολύ προς αυτήν την κατεύθυνση είναι δικαιολογημένη.

 Ο μύθος, που λειτουργεί ως κινητήρια μηχανή σε αυτό το τρενάκι του τρόμου, παραβιάζοντας τη χαοτική αυτονομία της ύπαρξης, είναι το επιστημονικοφασιστικό ιδανικό της ανθρώπινης τελειότητας, το μίσος για την οργανική ευθραυστότητα και για το απρόβλεπτο. Εδώ έχουμε την ουσία της παθολογίας της κυρίαρχης κουλτούρας: ένα έντονο μίσος και φόβος για το άγριο περιβάλλον (όπως απεικονίζεται σε όλες τις μεγάλες θρησκείες, τον καπιταλισμό, την επιστήμη και τελικά, σε όλους τους πολιτισμούς του παρελθόντος). Η παθολογία, μια σιωπηρή πολιτιστική παραδοχή, που επιβάλλεται από την παιδική ηλικία, διατρέχει αυτές τις γραμμές – ο έμβιος κόσμος έρχεται σε αντίθεση με τις ανάγκες των ανθρώπων, τις ανάγκες της κουλτούρας μας. Έτσι, πρέπει να εξημερωθεί. Και για να εξημερωθεί, πρέπει να δουλεύει για τον άνθρωπο. Και για να δουλεύει για τον άνθρωπο, πρέπει να καταστραφεί και να ξαναφτιαχτεί…

 Σήμερα, αυτή η αρρώστα έχει φτάσει σε ανεπανάληπτα επίπεδα. Νανοτεχνολογία, ρομποτική, γενετική μηχανική και βιοτεχνολογία είναι οι επιστήμες του μέλλοντος: να κλωνοποιείται, να επανα-δημιουργείται και να ελέγχεται ο ιστός της πραγματικότητας, σαν ένα εξημερωμένο και συνθετικό προϊόν συμβατό με τις ανάγκες της άρχουσας τάξης. Περισσότερα κέρδη, δύναμη, κύρος, όποιο κι αν είναι το κόστος σε ζωές ή σε ισορροπία ή σε πολυμορφία. Η αυτονομία και η αγριότητα συνεχώς υποχρεώνονται να μένουν στο παρασκήνιο. Η πρόοδος προελαύνει, βουτώντας το πρόσωπο της πλειοψηφίας μέσα στη λάσπη, ώστε οι πλούσιοι να μπορούν να ασφαλίσουν την περιουσία τους, ενώ μας διαβεβαιώνουν ότι ποτέ δεν ήμασταν καλύτερα.

 Θέτοντας τους εαυτούς μας ενάντια σε αυτό το πρότυπο, είναι εύκολο να αισθανθούμε συγκλονισμένοι. Οι εκδηλώσεις και οι πράκτορες της εξουσίας είναι παντού, οι τεχνολογικές υποδομές είναι παντού, τα αντικείμενα που συμβολίζουν την υποτίμησή μας, ως ατομικών υποκειμένων, είναι παντού… Αυτά προτιμούμε να τα βλέπουμε έτσι – οι στόχοι είναι παντού. Μέσα σε έναν κόσμο, που αισθανόμαστε ότι ασφυκτιούμε, συνειδητοποιούμε ότι είμαστε ακόμα άγριοι, δεν έχουν εξαλείψει τις επιθυμίες μας για μια ζωή ελεύθερη από τη βιομηχανική φυλακή. Τα βρέφη εξακολουθούν να γεννιούνται άγρια, εξακολουθούν να φυτρώνουν σπόροι, που δεν είναι τεχνητά εμπορεύματα, που διατηρούν τον άγριο σκοπό και τη μοναδικότητά τους, υπάρχουν ακόμη ποτάμια, που ακολουθούν το δρόμο τους προς τη θάλασσα και γελάμε και υποσχόμαστε το δικό μας πόλεμο στον πολιτισμό.

 Αυτό, που είναι εφικτό και κατανοητό στις ζωές μας, είναι να ενταχθούμε στις ευρείες κοινωνικές εξεγέρσεις, όταν ίσως ξεσπάσουν και να ξεκινήσουμε τη δική μας προσωπική εξέγερση, όταν τα νερά θα είναι κατά τα άλλα ήρεμα, να αρνηθούμε τους καπιταλιστικούς-πατριαρχικούς ρόλους, να επιτεθούμε στις δομές και στους διαχειριστές της εκμετάλλευσης και να μπλοκάρουμε χειροπιαστά την ανάπτυξη και την οικονομία. Το σημερινό σύστημα είναι ευάλωτο, παρά την απόρθητη εμφάνισή του. Αδύνατα σημεία και αφύλαχτες δομές υπάρχουν – και πιο κοντά στο σπίτι μας, για πολλούς από εμάς, απ’ όσο μπορεί να φαντάζεστε. Και είναι πέραν κάθε αμφιβολίας ότι εμείς, που αντιστεκόμαστε στο σύστημα, μπορούμε με κάποιον πειραματισμό και με αποφασιστικότητα, να αποκτήσουμε τη θεωρητική και την πρακτική ικανότητα για να το αποσταθεροποιήσουμε. Εγκαταλείποντας τα πόστα μας και επιτιθέμενοι στο υπογάστριο του Λεβιάθαν, ανακτούμε τη δύναμή μας.

 Αισθανόμαστε ότι η διεθνής ευαισθητοποίηση και η αλληλεγγύη είναι συμπληρωματικά κομμάτια των ατομικών μας αγώνων. Και οι μάχες πολλαπλασιάζονται μεταξύ πολλών σε αυτήν τη Γη. Οι μαχητικοί λαοί αγωνίζονται ενάντια στην επέκταση της υποδομής του πολιτισμού και την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, όπως στη Susa Valley, στις Άλπεις και στο Kulon Progo, στις ακτές της Ινδονησίας. Σαμποτάζ από ομάδες συγγένειας, από το μπλοκάρισμα της οικοκτονίας του δάσους Khimki στη Ρωσία, έως τη διάλυση υποδομών για την απελευθέρωση φυλακισμένων και βασανισμένων ζώων, από τις Φιλιππίνες έως την Τσεχία. Η αντίσταση των αυτόχθονων, συμπεριλαμβανομένων των Mapuche στην Αργεντινή και στη Χιλή και των Adivasi στην Ινδία, που αψηφούν την υποταγή. Μαχητική αντικαπιταλιστική αντίσταση, που καλλιεργείται σε ένα όλο και πιο ευρύ φάσμα επικοινωνίας και ανάλυσης και διευκολύνεται από μεταφραστικούς και εκδοτικούς πυρήνες. Σε όλην την Ευρώπη, στέλνονται σήματα καπνού μαχητικής αλληλεγγύης από χώρες τόσο μακρινές μεταξύ τους, όπως η Ισπανία, η Φινλανδία και η Τουρκία και σύντροφοι συμβάλλουν ή συμπληρώνουν μαζικές εξεγέρσεις στη Λισσαβόνα, το Λονδίνο και την Αθήνα. Υπάρχουν εμπρηστικές πράξεις, που εξαπλώνονται μέσω του Καναδά, του Βελγίου, της Αργεντινής και της Αγγλίας. Το φάντασμα της αποφασιστικότητας του ένοπλου αγώνα επιστρέφει με αναρχικές αρχές, το “φάντασμα της ελευθερίας με το μαχαίρι ανάμεσα στα δόντια της”.  Για να μην αναφερθούμε σε όλες τις άλλες ανεξιχνίαστες πραγματικότητες της άνομης εξέγερσης, καθώς παρά το συνένοχο νέφος της κοινωνικής αδιαφορίας, οι άνθρωποι απολαμβάνουν τη ρήξη με τις κυρίαρχες σχέσεις και με την ίδια τους την εξημέρωση και επανασυνδέονται με τη μνήμη μιας βαθύτερης αλληλεξάρτησης, ενώ απο-αποικιοποιούν τις ατομικές τους ζωές από τη μηχανή.

 Διότι, τι από όσα προσφέρει αυτή η κοινωνία μπορεί οποιοσδήποτε από εμάς να το περιγράψει ως ελευθερία; Ελευθερία είτε να γίνεις αντικείμενο εκμετάλλευσης, είτε να πεινάσεις; Ελευθερία να διαλέξεις τη μάρκα Α, αντί της Β; Ελευθερία να ενεργείς ως “αρσενικό” ή “θηλυκό” και ως τίποτα άλλο πέρα από αυτά; Ελευθερία να προσκυνάς την εξουσία ή να τιμωρείσαι; Είναι ελευθερία το να γεννιέσαι διαχωρισμένος από τη γη, με πλάκες πεζοδρομίου και να προορίζεται να ζήσεις συγχρονισμένος με τους ρυθμούς της οικονομίας, αντί με αυτούς της Γης; Είναι ελευθερία να διαθέτεις ελάχιστης έως καμία δυνατότητα να επηρεάσεις τον καθημερινό σου περίγυρο, τον οποίο έχει αποικίσει και ελέγχει η ανωτερότητα του εμπορεύματος; Να μαγεύεσαι από τις όλο και πιο σύγρονες τεχνολογίες, που υποβαθμίζουν την πραγματική ανθρώπινη επαφή, που τώρα πια μονοπωλούν τον “ελεύθερο χρόνο” και τις εμπορικές περιοχές και τον χώρο εργασίας; Υπάρχει ελευθερία κάτω από κυβερνήσεις, που κυνηγούν το DNA σου, τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας σου και ζητούν βεβαίωση κατοικίας από την παιδική ηλικία; Ποια ελευθερία υπάρχει μέσα στα εργαστήρια, που κατασκευάζονται γονίδια, ελέγχονται και πατεντάρονται, με σκοπό τη χειραγώγηση των ίδιων των θεμελίων της ζωής στο ύψιστο επίπεδο; Αποτελεί ένδειξη ατόμων, που ζουν σε ελευθερία, ο αριθμός-ρεκόρ των περιστατικών καρκίνου και κατάθλιψης; Του διαβήτη, που προκαλείται από την παχυσαρκία, το αλκοόλ και την εξημερωμένη ζωή; Του θυμού στους δρόμους και της σεξουαλικής βίας; Το να βρίσκεσαι εκτεθειμένος σε κλειστά κυκλώματα τηλεόρασης 300 φορές την ημέρα; Το να είσαι ελεύθερος να φορέσεις ρόλους, σύμφωνα με την υπεροχή της λευκής φυλής; Το να είσαι ελεύθερος να έχεις οποιαδήποτε άποψη σου επιτρέπουν τα ΜΜΕ (δηλαδή, απόψεις που στηρίζουν τα συμφέροντα των ισχυρών), εντέχνως καμουφλαρισμένη από τη μυθική “αντικειμενικότητα” και την ανειλικρινή κριτική; Ξεκάθαρα, δεν υπάρχει ουσιαστική ελευθερία σήμερα, για την οποία το άτομο δεν χρειάζεται να πολεμήσει τυράννους, μεγάλους, μικρούς ή εσωτερικευμένους.

 Η σκοτεινή σκιά της καταστολής, επίσης, μεγαλώνει, με αυξημένη επιτήρηση και διασυνοριακές δικαστικές επιχειρήσεις στην Ιταλία, το σχηματισμό μια αντι-αναρχικής αστυνομικής μονάδας στο Μόντρεαλ, την παρενόχληση επαναστατικού περιεχομένου ιστοσελίδων στη Γαλλία, φιλίες ποινικοποιούνται, παντού περισσότεροι αγωνιστές βρίσκονται πίσω από τους τοίχους των φυλακών. Αλλά, ακόμα το καθεστώς δείχνει αδύναμο να σταματήσει το εύρος των διαφορετικών επιθέσεων και των ανατροπών, που αντιμετωπίζει η βία της ηρεμίας, η αυταρέσκεια της κοινωνικής “ειρήνης”…

 Μπορούμε να κάνουμε μια επιλογή, αν δεν την έχουμε κάνει ήδη, ώστε αυτό να γίνει το σημείο-καμπή, όπου ξεκινάμε την αντεπίθεση. Επειδή, οι μέρες μας και ο πλανήτης, πάνω στον οποίο τις περνάμε, μπορεί απλά να είναι πιο πολύτιμα από το να έχουμε ένα όπλο στις πλάτες μας και έναν μπάτσο πάνω από τα κεφάλια μας.

 Κάθε μέρα, μπορούμε να βρίσκουμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε τη θανατηφόρα μηχανή της δικής μας υποταγής. Η πρόκλησή μας είναι να ανακαλύψουμε τα εκατομμύρια τρόπους, ώστε να κάνουμε τη δική μας ζωή ένα λαμπερό φλεγόμενο κάρβουνο απελευθέρωσης,  αναζητώντας ποια μέρη θα πιάσουμε. Ας εξεγερθούμε για τη διατήρηση της άγριας ελεύθερης ζωής στη Γη, για την κοινή χαρά της αγάπης και του αγώνα και βαθύτερα απ’ όλα, για τους ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ και για την «αδέσμευτη, παιχνιδιάρικη συνέργεια των απελευθερωμένων Εγώ».  Δεν υπάρχει μέρος να κρυφτούμε, παρά μόνο στην απάθεια και την παραίτηση, που αποτελούν την πιο βάρβαρη υποβάθμιση των ζωών μας, το να καθόμαστε ήσυχα και υπομονετικά περιμένοντας να πεθάνουμε, μακριά από όσα αναζητούμε στην ύπαρξη…

 Σε αυτήν τη μία και μοναδική ζωή που έχουμε, δείχνουμε τα δόντια μας και ρίχνουμε τα ζάρια σε μια επίμονη προσπάθεια να ξεθάψουμε την ακεραιότητα και την ευχαρίστηση της εξέγερσης και να αδράξουμε εκείνες τις στιγμές εδώ και τώρα, που δίνουν κάποιο νόημα σε αυτόν τον βόθρο. Και αν η μάχη μας μοιάζει αδύνατη, απαντάμε ότι οι σημερινές μας ζωές μοιάζουν αδύνατες και η πραγματικότητα, έτσι κι αλλιώς, γελοιοποιεί όλες τις βεβαιότητες και όλες τις ιδεολογίες.

  ΟΛΠΙΖΟΜΑΣΤΕ-ΣΤΟΧΕΥΟΥΜΕ-ΠΥΡΟΒΟΛΟΥΜΕ…

 ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΦΥΛΑΚΗ

αγάπη και οργή από το Return Fire

Ολόκληρο το έντυπο, σε μορφή PDF,  εδώ.

Αγγλία: Βομβιστική επίθεση σε υποκατάστημα της τράπεζας Barclays (Μπρίστολ)

Λογοκρίθηκε από τους αντιδραστικούς αστικούς υπηρέτες που διαχειρίζονται το IMC του Μπρίστολ (1)

Το συνολικό βάρος του εγκλωβισμού μας, μέσα σε αυτήν την κοινωνία, μας πιέζει αφόρητα. Ακατανόμαστη θλίψη, εκνευρισμός, μοναξιά και ανασφάλεια είναι η ιστορία των ζωών μας στο μεγαλύτερο κομμάτι τους, κρατώντας εδώ και γενιές.  Λες και το χρήμα μιλάει δυνατότερα, αποσιωπώντας όλες τις υπόλοιπες αρχές, λες και το τσιμέντο και το σκυρόδεμα μας απομονώνουν από τον υπόλοιπο πλανήτη, που αρρωσταίνει, λες και η κυρίαρχη κουλτούρα δίνει στους ανθρώπους ρόλο ρομπό, που δουλεύουν, καταναλώνουν, αναπαράγονται και υπακούν… Καθημερινά, στραγγαλιζόμαστε σωματικά και συναισθηματικά από μια φτηνιάρικη, τεχνητή ύπαρξη, που μας κρατάει μακρυά από τα έξω από τη μούχλα όνειρά μας.

Ο θυμός που ξυπνάει, διαπερνά την ομίχλη της σύγχυσης, που προκαλείται από την κατάσταση αποξένωσής μας, ψάχνοντας στόχους αντάξιους της οργής. Κάθε αντίληψη ανακωχής με τους κυρίαρχους θεσμούς, που στοχεύει  στον μετασχηματισμό τους, απλά συμμορφώνεται στους παροπλισμένους ρόλους, τους οποίους εκείνοι μας εξαναγκάζουν να έχουμε. Η άμεση εξέγερση φαίνεται ζωτικής σημασίας. Φοράμε τις κουκούλες μας και βγαίνουμε τη νύχτα, για να μιλήσουμε μια γλώσσα τόσο παλιά όσο και η ίδια η Κυριαρχία: σαμποτάζ και συνωμοσία.

«…ποιες είναι οι πραγματικές σας επιθυμίες; Να κάθεστε σε ένα καφενείο, μοιάζοντας απόμακροι, κενοί, βαριεστημένοι, πίνοντας κάποιον άνοστο καφέ; Ή μήπως ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΤΙΝΑΞΕΤΕ ‘Η ΝΑ ΤΟ ΚΑΨΕΤΕ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ;» Οργισμένη Ταξιαρχία

Γι’ αυτό, αναλαμβάνουμε την ευθύνη της τοποθέτησης μιας απλής εμπρηστικής βόμβας, στο υποκατάστημα της τράπεζας Barclays, στην οδό Bath, στο Brislington του Μπρίστολ, τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Αυγούστου. Βάλαμε κεριά μέσα σε λάστιχα (που μας πρόσφεραν χρόνο για να απομακρυνθούμε) και από αυτά ανάψαμε στουπιά βουτηγμένα σε βενζίνη, με τα οποία πυροδοτήσαμε τρία πεντόλιτρα μπιτόνια, που περιείχαν ένα μέρος βενζίνης και ένα μέρος κηροζίνης με θρυμματισμένο πολυστερένιο (για τον εμπρησμό) και περίπου 1680 γραμμάρια γκαζάκια (για την έκρηξη). Διαλέξαμε αυτό το υποκατάστημα, καθώς δεν υπάρχουν παρακείμενα κτίρια και για να αποφύγουμε την εξαιρετικά μικρή πιθανότητα να υπάρξουν περαστικοί στην περιοχή, τοποθετήσαμε το μηχανισμό στο πίσω μέρος του κτιρίου, μπροστά σε ένα παράθυρο, αντί για πολλούς μηχανισμούς σε αντίθετες πλευρές, όπως προτείνεται συνήθως.

Με αυτό το κείμενο, θέλουμε να μοιραστούμε τις σκέψεις μας σχετικά με τις τράπεζες και την οικονομία, τον αναρχικό αγώνα ενάντια στην εξουσία σε όλες της τις μορφές και την εστίαση της επίθεσης σε αυτά τα πλαίσια. Πρώτον, για το στόχο μας.

 1) Η ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΜΕ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟ ΓΑΝΤΙ

Ο ρόλος αλλά και οι παγίδες του οικονομικού συστήματος γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρες. Η οικονομική αιχμαλωσία, που προκαλεί στις μάζες, είναι μια από τις ισχυρότερες αλυσίδες, που μας δένουν σήμερα, παρά την πρόσφατη διάχυτη δυσπιστία προς τον οικονομικό τομέα. Υποσχέσεις για μια «κενή» καλή ζωή, μέσω της πρόσβασης σε δάνεια, πιστωτικές κάρτες και υποθήκες, σε παγιδεύουν, καταδικάζοντας σε να ξεπουλάς τις μέρες σου δουλεύοντας σα σκλάβος για την οικονομία, με σκοπό να κάνεις το εισόδημα σου να αυξηθεί πέρα από την ανάγκη για την προμήθεια φαγητού και για να πληρώσεις τους λογαριασμούς. Σήμερα, ο τόσο οικείος κύκλος βρίσκεται σε λειτουργία: περισσότερα δανεικά, παραπάνω από μία δουλειές, χρέος, αυξημένη πίεση στην πυρηνική οικογένεια και υψηλότερα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας, αλκοολισμού και εθισμού στα ναρκωτικά (παράνομα ή φαρμακευτικά) για να ανταπεξέλθεις στο άγχος, απάθεια και συχνά ρουφιανιά και γλείψιμο για «να πας μπροστά».  Σε έχουν βάλει να δουλέυεις, σκάβοντας τον ίδιο σου τον τάφο για όταν θα έχεις ξεζουμισθεί και πεταχθεί στα σκουπίδια για το κέρδος της ελίτ, μειώνοντας το εξεγερτικό πνεύμα με την εξουθενωτική φτώχεια και τις δουλειές. που σε απομονώνουν. Και όλο αυτό το διάστημα, η απατηλή εικόνα ικανοποίησης, μέσω της απόκτησης εμπορευμάτων, βρίσκεται μπροστά στα μούτρα σου, καθώς οι τοίχοι από bar-codes πέφτουν σιωπηλά γύρω σου, φυλακίζοντας το χρόνο και τη δημιουργικότητά σου.

Για εκείνους από εμάς, των οποίων η από χιλιετίες προγονική γνώση του πώς να ζούμε στη γη ανεξάρτητα, ακρωτηριάστηκε τους προηγούμενους αιώνες με τη γέννηση του βιομηχανικού καπιταλισμού (ο οποίος, επίσης, κατέλαβε και περιέφραξε την κοινή γη, που χρειαζόμασταν), το κλουβί της οικονομίας είναι σχεδόν καθολικό. Και συνεχίζει, ενώ οι απολύτως απτοί συντηρητές της οικονομικής δυστυχίας βρίσκονται σε απόσταση, που μπορούμε να τους ακουμπήσουμε…

Παράλληλα, σε μια εποχή, που υπάρχει ένα, άνευ ιστορικού προηγούμενου, κενό μεταξύ των πλουσιότερων και των φτωχότερων, οι τράπεζες  διοχετεύουν τα τεράστια κέρδη τους στη χρηματοδότηση της οικονομικής ανάπτυξης, στην επιστήμη του ελέγχου, στην τεχνολογία στρατιωτικής και κοινωνικής «ασφάλειας» και στη δημιουργία βιομηχανικών υποδομών, δηλητηριάζοντας αυτοκτονικά όλες τις μορφές ζωής, που απαρτίζουν τον κόσμο μας, καθώς το καρκίνωμα του Πολιτισμού εξαπλώνεται. Η εκμετάλλευση είναι η νόρμα της οικονομικής δραστηριότητας, όχι η εξαίρεσή της.

Ας δούμε ως παράδειγμα τον τραπεζικό όμιλο Barclays. Ας αναλογιστούμε πως είχαν τη δύναμη, ως αρχιτέκτονες του μεθοδικού πλιάτσικου της εύπορης ελίτ εις βάρος των υπολοίπων από εμάς, να ρυθμίσουν το επιτόκιο Libor(2), με τρόπο που οι ίδιοι πλούτιζαν ακόμα περισσότερο.  Ας αναλογιστούμε πως είναι ο μεγαλύτερος Βρετανός επενδυτής στη βιομηχανία άνθρακα και εσχάτως, ο μεγαλύτερος επενδυτής στο εμπόριο όπλων παγκοσμίως. Και πριν από αυτό, ο μεγαλύτερος θεσμικός μέτοχος στη διαβόητη εταιρεία βασανισμού ζώων Huntingdon Life Sciences. Χρηματοδότες της εξαιρετικά ρυπογόνας εξόρυξης πετρελαίου στα εδάφη των ιθαγενικών πληθυσμών στην Αλμπέρτα, που είναι ίσως η μεγαλύτερη καπιταλιστική-βιομηχανική επένδυση στη Γη και υπαίτια για το δεύτερο σε ταχύτητα ποσοστό αποψίλωσης των δασών του πλανήτη. Ας αναλογιστούμε την απόφασή τους να πουλήσουν τις καταναλωτικές συνήθειες και τα στοιχεία διαμονής χρηστών κινητών τηλεφώνων εκατομμυρίων ανθρώπων σε άλλες εταιρείες και κυβερνητικούς φορείς. Ας αναλογιστούμε πόσοι άνθρωποι  έχουν εγκλωβιστεί εδώ στην οικονομική φυλακή που εξυφαίνουν γύρω μας, η οποία γρήγορα μετατρέπεται σε κρατική φυλακή, αν παραβιάσεις τους νόμους με σκοπό να βρεις χρήματα, είτε επειδή δε μπορείς να ανταπεξέλθεις στις υποχρεώσεις σου, είτε επειδή το προτιμάς από το να φιλάς τα παπούτσια του αφεντικού για μια ανταμοιβή.

Αλλά, στην πραγματικότητα,  αυτά τα ανυπόφορα γεγονότα δεν είναι ο βασικός λόγος  της επίθεσής μας. Πιστεύουμε πως για να αποτελέσει κανείς μια πιθανή απειλή για τη σταθερότητα του κυρίαρχου συστήματος, είναι απαραίτητο να πραγματοποιήσει μια επίθεση, οποιασδήποτε κλίμακας, ώστε να αντιπαρατεθεί στον πυρήνα αξιών του συστήματος. Για παράδειγμα, οι τραπεζίτες, που παίρνουν στην ψύχρα όσα λεφτά θέλουν από τα σεντούκια, δεν είναι κάτι που συμφέρει το σύστημα, το οποίο απαιτεί πιο ραφιναρισμένους τρόπους εκμετάλλευσης στη σύγχρονη εποχή. Η οικονομική «κρίση» και το σκάνδαλο της ρύθμισης των επιτοκίων  θα διευθετηθεί από το σύστημα, με έναν τρόπο που αφενός, θα εξανθρωπίσει εκ νέου την εικόνα του και αφετέρου, θα επιτρέψει να συνεχιστεί, με έναν ομαλό και επαγγελματικό τρόπο, το κοινωνικό πλιάτσικο και η οικολογική καταστροφή. Εμείς δε θα συμμετέχουμε στη χορωδία, που απλά καταδικάζει τις τράπεζες για τη «διαφθορά» τους (λες και μια αδιάφθορη τράπεζα θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να συγχωρεθεί). Ο δημοκρατικός ολοκληρωτισμός διαπρέπει στη διάχυση αυτής της αγανάκτησης σε μεταρρυθμίσεις, κάνοντας επενδύσεις, κόβοντας τα «σάπια φρούτα» (όπως ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της Barclays, Bob Diamond, που έφυγε με μια σύνταξη πολλών εκατομμυρίων λιρών), ώστε να φαίνεται ότι άλλαξε.

Σε πολλές περιπτώσεις, οι επιμέρους κριτικές, που δε στοχεύουν στη ρίζα της Κυριαρχίας, στην πραγματικότητα τη βοηθούν να επιβιώσει, καθώς μπορεί να «επιλύσει» τις απειλητικές αντιθέσεις λίγο-λίγο κάθε φορά, ενώ μετακινεί το πρόβλημα αλλού.  Το να σταματήσει η ζωοτομία, για παράδειγμα, δε θα ήταν απαραίτητα πολύ μεγάλο πρόβλημα για το σύστημα, αν τα πειράματα γίνονταν ένας υπερβολικά εξοργιστικός παράγοντας για να τον αντιμετωπίσει (όπως συνέβη όταν η Barclays αποσύρθηκε από τη Huntingdon Life Sciences, κάτι που οδήγησε τους ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων να σταματήσουν να τη στοχοποιούν): αντίθετα, η στόχευση είναι πέρα από την πολιτισμική οπτική, που αντιλαμβάνεται όλη τη ζωή (ειδικά τη μη-ανθρώπινη) ως ιδιοκτησία προς χρήση κατά το δοκούν, καταδεικνύει τη διαδικασία εξημέρωσης, που είναι παρούσα σε κάθε βήμα του Πολιτισμού και στοχεύει την ολική απελευθέρωση και όχι την παραχώρηση δικαιωμάτων από τις αρχές. Ως ακόμα ένα παράδειγμα, ο τερματισμός της αστυνομικής βίας στους δρόμους θα μπορούσε, πιθανώς, να συμφέρει το σύστημα, καθώς η ειρήνευση μπορεί να δημιουργηθεί μέσω μιας διαδικασίας ταύτισης με τον ίδιο μας τον καταπιεστή.  Έτσι, δε βλέπει κανείς ότι θα υπάρχουν πάντα ψυχιατρεία, παρακουλούθηση, χειραγώγηση από τα ΜΜΕ και οι αποπροσανατολιστικές φωνές των διαφόρων πολιτικών. (Αλλά, βέβαια, η εξουσία πάντα βασίζεται σε διαφορετικές μορφές ωμής βίας, όταν η άγρια ζωή επιμένει να αρνείται την παράδοση της αυτονομίας της).

«Η διαδικασία βελτίωσης της ικανότητάς μας να χρησιμοποιούμε υλικά και τεχνικές είναι φυσικά μια διαδικασία αυτομόρφωσης… Σε καμιά στιγμή δεν πρέπει το επίπεδο της στείρας επιχειρησιακής ικανότητας να εντατικοποιείται, χωρίς μια ταυτόχρονη εντατικοποίηση της σκέψης και του λόγου και προφανώς, αυτό ισχύει και αντίστροφα». Φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ-ΑΑΟ

Η κινητοποίηση μόνο γύρω από αυτά τα ευδιάκριτα πρόσωπα του συστήματος, δεν αντιτίθεται στις αξίες του και το ίδιο συμβαίνει και με ένα επαναστατικό πόνημα, που τοποθετεί τον εαυτό του στα πλαίσια της «ένταξης», των «εναλλακτικών θεσμών», της «ηθικής παραγωγής» και της «πολιτικής». Έτσι, αξίζει να ξεκαθαριστεί πως η επίθεσή μας σε αυτόν τον αρπακτικό θεσμό στόχευσε την ίδια την πολιτισμική πρόοδο, την οποία οι τράπεζες τόσο καλά αντιπροσωπεύουν: οικονομική αύξηση, ανάπτυξη και επέκταση, που χρειάζεται τις μάζες να είναι αλυσοδεμένες στις δουλειές τους και τη γη να είναι ρημαγμένη, η ουσία του βιομηχανικού καπιταλισμού με όλη τη μισθωτή σκλαβιά και την κυριαρχία στην αγριότητα, που αυτός απαιτεί. Με τη σειρά του, αυτό το σύστημα είναι, απλά, η πιο πρόσφατη εκδήλωση της αποξένωσης και της απώλειας που βιώνουμε, όπου οι σύνθετες κοινωνίες αντικαθιστούν τις ανθρώπινες, πρόσωπο με πρόσωπο, εθελοντικές συλλογικοποιήσεις.

Αρνούμενοι όλη αυτήν την αφήγηση, με την οποία μας έχουν ταΐσει με το ζόρι,  αποφασίσαμε, χωρίς δισταγμό, να προσπαθήσουμε να αποσταθεροποιήσουμε και να καταστρέψουμε ό,τι δημιουργεί την οικονομική οπτική του κόσμου, ώστε να βιώσουμε έναν άγριο κόσμο ελεύθερων ζωών σε σχέση μεταξύ τους, αντί μιας απλής αμοιβαίας μείωσης των πόρων, ανθρώπινων ή άλλων. Αντί να ψάχνουμε τη βολή μας στο σύστημα ή να προσπαθούμε να το «βελτιώσουμε», εμείς περιφρονούμε όλα εκείνα, που μας προσφέρει η υποβαθμισμένη του ύπαρξη, συμπεριλαμβανομένου και του πτώματος των «δικαιωμάτων» ή της «δικαιοσύνης», τα οποία έχουμε θάψει εδώ και καιρό, μαζί με τις υποχρεώσεις μας προς την πολιτισμένη/αστική κοινωνία.

2. ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ

Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να πει πως η επίθεσή μας ήταν συμβολική, πως ίσως προκάλεσε φθορές σε ένα υποκατάστημα τράπεζας, αλλά μέχρι εκεί. Όμως, το σημαντικό για εμάς ήταν να σπάσουμε τη σιωπή της συνενοχής, να αφήσουμε εκεί σημάδια της αποφασιστικότητάς μας να πολεμήσουμε, για άλλους που ίσως να νιώθουν το ίδιο, αφήνοντας μια σκιά αβεβαιότητας για το πότε το ένα ή το άλλο υποκείμενο, που το  σύστημα εκμεταλλεύεται, θα εμφανιστεί για να συντρίψει τις πρακτικές του, την περιουσία του και την ειρήνη του. Στο σημερινό κόσμο, φαίνεται σαν περισπασμός το να επικεντρώσουμε (τουλάχιστον εξ ολοκλήρου) τη δράση μας ενάντια στις πιο θεαματικές πτυχές  του κράτους και του καπιταλισμού, ενώ ολόκληρο το δίκτυο διακλαδώσεων και υποδομών, μέσω του οποίου διευθύνεται το σύστημα, βρίσκεται πάντα τόσο κοντά μας. (Παρ’ όλα αυτά, τίποτα δε ζεσταίνει τις καρδιές μας περισσότερο από το πέσιμο στο χρηματιστήριο της Βαρκελώνης, κατά τη διάρκεια των ταραχών της 29ης Μαίου πέρυσι, από την ενέδρα και τον πυροβολισμό εναντίον ενός υψηλόβαθμου στελέχους μιας πυρηνικής εταιρίας στην Ιταλία, τον περασμένο Μάη και την καταστροφή ενός αστυνομικού κέντρου εκπαίδευσης αξίας εκατομμυρίων με μια τεράστια φωτιά, από αναρχικούς, έξω από το Μπρίστολ, αυτήν την εβδομάδα!)

Και ύστερα… ποιος ξέρει; Ίσως ζήσουμε για να δούμε τη βιομηχανική κοινωνία να καταρρέει κάτω από το ίδιο της το ασυντήρητο βάρος και κάνουμε ό,τι μπορέσουμε για να ξαναμάθουμε αυτά που έσβησε ο Πολιτισμός. Ίσως συναντήσουμε περισσότερους συντρόφους και δούμε τους κόσμους μας να γυρνούν ανάποδα από τον αγώνα μας. Ίσως πεθάνουμε νωρίς προσπαθώντας. Ή ίσως όχι, αλλά τίποτα να μη φαίνεται να αλλάζει.

Αλλά, για εμάς, άλλαξαν τα πάντα, όταν αποφασίσαμε να ζήσουμε σαν πολεμιστές και όχι σαν σκλάβοι. Τιμούμε τη θλίψη και τον εκνευρισμό μας, τη μοναξιά και την ανασφάλειά μας, με το να μην τις καταστέλλουμε, αλλά ούτε και να παραδινόμαστε σε αυτές. Παίρνουμε αυτά τα σπασμένα κομμάτια του εαυτού, μετασχηματίζουμε το θύμα σε πολεμιστή και στεκόμαστε περήφανοι αντίπαλοι αυτού του κόσμου. Για να επιτεθούμε σε αυτό που μας επιτίθεται.

«Πιστεύουμε πως δεν εξαρτώνται τα πάντα από το περιεχόμενο και τη συγκυρία, σαν κάτι εξωτερικό, που επιπλέει στον αέρα. Τις συγκυρίες τις δημιουργούμε εμείς με το να δημιουργούμε για τους εαυτούς μας, με το να δουλεύουμε σκληρά και με το να φτιάχνουμε τα δικά μας εγχειρήματα, όντας οι πρωταγωνιστές του κοινωνικού πολέμου και έχοντας έναν ενεργό ρόλο, όντας οι πρωταγωνιστές στην ίδια μας την πραγματικότητα και τον αγώνα μας… Θεωρούμε πως κατά τη διάρκεια μιας δράσης ή μιας διαδήλωσης και μετά από αυτήν, συμβαίνουν μια σειρά από πράγματα: αρχικά, κερδίζουμε, δηλαδή επιτυγχάνουμε το στόχο μας,  σαμποτάροντας στην πράξη τον στόχο της δράσης και ύστερα, χάνουμε, αφού τηρούμε τη θεαματική κανονικότητα, εγκαταλείπουμε τον ανατρεπτικό μας ρόλο και συνεχίζουμε να υπάρχουμε εντός των δικτύων και πάλι· επομένως, όσο αυτό είναι δυνατόν, οι δράσεις πρέπει να επεκτείνουν τους εαυτούς τους, να διαιωνίζονται  και να γίνουν καθημερινότητα και συνήθεια μέχρι, μαζί με το λόγο, την αλληλεγγύη και κάθε μορφή αναρχικής πρακτικής, να μπορέσουν να δημιουργήσουν ανατρεπτικούς κοινωνικούς ιστούς και μερικές δυνατές βάσεις αντιεξουσίας». ΑΑΟ/Αντιεξουσιαστική Ανταρσία της Πράξης

Με αυτήν την έννοια, είμαστε οπλισμένοι με την αποφασιστικότητά μας όσο και με τις βόμβες μας. Επίσης, οι φίλοι μας, οι αγαπημένοι μας και οι συνωμότες μας, ξέρουν καλά πως αγκαλιάζουμε τη ζωή με το γέλιο, τον ιδρώτα και τα δάκρυα γιατί πιστεύουμε ακράδαντα πως υπάρχουν πολλοί απελευθερωτικοί τρόποι να ζήσει, να μάθει και να πολεμήσει κανείς. Ξεπερνάμε τους φόβους μας, την παραίτηση, τη φίμωση, τα ελαφρυά, σαν μετάξι, κολλάρα, που κάποιοι έχουν καταντήσει σχεδόν να τους αρέσει που τα φοράνε. Η επίθεσή μας είναι μια από τις πολλές αυτές μεθόδους. Με σκοπό να σκεφτόμαστε πιο καθαρά, να αισθανόμαστε, να δρούμε, να θεραπεύουμε, να σχετιζόμαστε με τη ζωή μας με όρους βαθιάς σύνδεσης και όχι αποξένωσης. Θέλουμε μια κοινότητα, της οποίας η πιθανότητα βρίσκεται πέρα από τα συντρίμμια του Πολιτισμού. Ξέρουμε πως υπάρχουν και πολλοί άλλοι εχθροί της κοινωνίας, από ένστικτο ή συνειδητά, οι οποίοι συνωμοτούν  και χτυπούν, χωρίς να νιώθουν την ανάγκη για επαναστατικές ταυτότητες και προκηρύξεις. Το να πολεμάς εναντίον όλων όσων περιορίζουν την ελεύθερη ζωή είναι μια επιλογή, ανοιχτή σε οποιονδήποτε, όπου και αν είναι, όχι η «δουλειά» μιας στρατιωτικής ελίτ.

3. ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Η ομάδα συγγένειας, που εκτελέσαμε αυτήν την ενέργεια, θεωρούμε τους εαυτούς μας μια λόγχη από τις πολλές της πολυεπίπεδης αναρχικής επίθεσης ενάντια στην εξουσία και την αποξένωση. Ένας μικρός κύκλος, που συναντιέται και συνωμοτεί για το πού, πότε και τι θα χτυπήσει, με μια μίνιμουμ οργάνωση, κομμάτι μιας ευρύτερης άτυπης δομής αλληλοβοήθειας και συνέργειας και μέρος της απέραντης θάλασσας της εξεγερτικής σκέψης και πρακτικής, με όλην την πολλαπλότητα που αυτή έχει και που καλύπτει όλο και περισσότερες πτυχές της ζωής μας, καθώς πασχίζουμε για συνοχή και υπευθυνότητα προς τις αξίες μας, κατευθυνόμενοι προς την ελευθερία. Ένας μικρός κύκλος που, πάνω από όλα, δημιουργείται και αυτοδιαλύεται ανάλογα με τη θέληση κάθε ατόμου. που συμμετέχει σε αυτόν, με βάση τη δυνατότητά του να συνυπάρχει με την αυτονομία τους και ταυτόχρονα, να παρέχει πρόσβαση σε ένα κοινό μέτωπο ενάντια στη διάχυση της Εξουσίας και του Πολιτισμού.

Το γεγονός ότι κάνουμε αντάρτικο δε μας κάνει μάρτυρες, ηγέτες ή ιεροκήρυκες.  Δρούμε καθαρά με τους δικούς μας όρους. Δε θεωρούμε τους εαυτούς μας «προωθημένους», επειδή αυτήν τη φορά διαλέξαμε μια βόμβα από ένα τούβλο. Όταν μιλάμε για αυτό που εκτυλίσσεται στην καθημερινότητα ως κοινωνικός πόλεμος, περιγράφουμε τον πόλεμο ενάντια σε ένα σύνθετο δίκτυο λάθος επιλογών, σωματικών ελέγχων, κοινωνικών πιέσεων, περιορισμών χρόνου και κατοικίας, τη σχεδόν καθολική κυριαρχία της οικονομίας και πολλά άλλα. Δε θεωρούμε όλες αυτές τις μάχες κατάλληλες για τη χρήση φυσικής βίας και καταστροφής ιδιοκτησίας. Σε μερικές, η εξέγερση είναι ενάτια στον ηθικισμό, στις ταυτότητες, τους ρόλους και την εξημέρωση, που διατάζει η κοινωνία –πράγματα που πρέπει να ξεκινήσουν σε ένα ατομικό επίπεδο, πριν να είναι ώριμα για συλλογικές προσπάθειες, αν αυτό είναι το επιθυμητό. Ο αναρχικός αντάρτης πρέπει να αγωνιστεί σε όλα αυτά τα μέτωπα, αλλά είναι σημαντικό να μην παραλείπει να στοχοποιεί τη φυσική υπόσταση των θεσμών και των διευθυντών, που επιβάλλουν αυτόν τον κόσμο. Χωρίς την ετοιμότητα για επίθεση  (γεννημένη από την άμεση προσωπική εμπειρία),  δε θα μπορούμε να υπερασπιστούμε την ατομική και συλλογική μας ελευθερία από τους εχθρούς μας. Πολύ συχνά, έχουμε δει ριζοσπάστες να αποσύρονται από τη σύγκρουση και να υποχωρούν σε έναν πλανερό ναρκισσισμό ή στη σχετική άνεση εκείνων των κοινωνικών κινημάτων, που βάζουν πάντα τη σύγκρουση στον πάτο της λίστας των πιθανοτήτων.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήσαμε βόμβες ως όπλα και είμαστε σίγουροι  πως μπορούν να τοποθετηθούν χωρίς πολύ κόπο. Οποιοσδήποτε είναι ικανός να συναρμολογήσει ένα μηχανισμό όπως ο δικός μας, απλά για να αποκρούσουμε το μύθο της εξειδίκευσης, που συχνά αυτόματα τους συνοδεύει. Θεωρούμε, όμως, πως σε κάποια άλλη στιγμή, για κάποιον άλλον, το σπάσιμο ενός μόνο παραθύρου, θα είχε την ίδια σημασία (αν η δράση δεν ψάχνει να μπει σε διάλογο με το σύστημα ή την αναγνώρισή της από αυτό). Πιο σημαντική είναι η αυξημένη πιθανότητα και ευχαρίστηση, που ξεκλειδώνεται από την άμεση δράση, αντί για την υπομονή και το συμβιβασμό. Άλλωστε, συμφωνούμε με τους άγνωστους συντρόφους μας της ΣΠΦ Ρωσίας (που ανέλαβαν την ευθύνη για έναν εμπρησμό σε ένα εργοτάξιο αυτοκινητόδρομου τον Ιούλιο) πως το να μην επιτίθεσαι, επειδή περιμένεις κάποιο «ανώτερο» επίπεδο τεχνικής κατάρτισης και εξοπλισμού, μπορεί να οδηγήσει σε παράλυση και απραξία.

Αλλά, στις δικές μας ζωές, αποφασίσαμε να κλιμακώσουμε την εμπειρία μας στον καθημερινό πόλεμο ενάντια στον Πολιτισμό, να σπρώξουμε τους εαυτούς μας πέρα από εκείνα που ήταν προηγουμένως γνώριμα σε εμάς, να διευρύνουμε την εργαλειοθήκη μας και να ζήσουμε την αναρχία στις σχέσεις και στην εξέγερσή μας. Όσες περισσότερες μεθόδους μάθουμε να έχουμε στη διάθεσή μας, τόσο πιο προσαρμοστικοί θα είμαστε στη σύγκρουση και τόσο πιο δύσκολο θα είναι για τους εχθρούς μας να μας ξεπεράσουν σε ελιγμούς. Αυτό ισχύει τόσο για το εγχείρημα μας της ένοπλης χαράς, όσο και για τη γραπτή μας επικοινωνία, τις δικές μας ικανότητες να επιζήσουμε και να ευτυχίσουμε σε ισορροπία με την υπόλοιπη ζωή και τις σχέσεις μας, που σκοπεύουν να υπονομεύσουν και  να καταστρέψουν κάθε ιεραρχία. Η εξέγερση χρειάζεται τα πάντα: αφίσες και βιβλία, σκέψη και συζήτηση, μαχαίρια και εμπρησμούς. Το πιο ενδιαφέρον ερώτημα είναι, όπως έχει ειπωθεί ξανά, το πώς θα τα συνδυάσουμε.

Ακριβώς επειδή δεν είμαστε «ειδικοί», επειδή όταν γυρίζουμε σπίτι μετά την επίθεση κι εμείς παλεύουμε με όλες τις υποκρισίες μας, τις αντιθέσεις μας και τους εξευτελισμούς, που συγκροτούν το μηχανισμό των εξουσιαστικών σχέσεων στη σύγχρονη κοινωνία, πρέπει  να βρούμε το κουράγιο να συνεχίσουμε τους πειραματισμούς, τα λάθη και τις επιτυχίες μας. Για να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας, η εξέγερση πρέπει να είναι κομμάτι  της καθημερινότητάς μας, όχι περιορισμένη σε διαδηλώσεις, επετείους ή στιγμές ευρύτερης κοινωνικής αναταραχής.

4. ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ

Γράφουμε, επίσης, για να αναγνωρίσουμε και να τονίσουμε τον αυστηρά αντιεξουσιαστικό αστερισμό ομάδων και ατόμων (είτε ξέρουμε τα ονόματά τους είτε όχι), που κάνουν πόλεμο ενάντια στο σύστημα, σε όλα του τα μέτωπα. Σήμερα, βλέπουμε την εντατικοποίηση των ανοιχτά μαχητικών δράσεων, τόσο στην περιοχή μας όσο και διεθνώς. Είμαστε εξαιρετικά υπερήφανοι για τους συντρόφους μας και ελπίζουμε με αυτήν τη δράση να συνεισφέρουμε κι εμείς σε αυτούς, όπως και τα δικά τους λόγια και οι δικές τους πράξεις εμπλούτισαν το δικό μας σκεπτικό. Το να αδράξουμε την ευκαιρία να στείλουμε σε αυτούς σινιάλα και να σταθούμε δίπλα στους κρατούμενους-αιχμαλώτους δεν είναι, σε καμιά περίπτωση, δευτερεύουσα σκέψη, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι του είναι και του αγώνα μας. Είναι ανόητο να προσπερνιέται αυτό και να είμαστε απλά αυτοαναφορικοί. Από τότε που ενώσαμε τις ατομικές μας εξεγέρσεις σε μια συλλογική ορμή καταστροφής και δημιουργίας, αποφασίσαμε πως το να παραμελήσουμε τους κρατουμένους, που αγωνίζονται, σημαίνει πως  παραμελούμε τον ίδιο τον αγώνα. Το σημαντικό είναι να μπορούμε να δούμε και τους άλλους που εξεγείρονται.

Η βομβιστική μας επίθεση συνέπεσε με το μήνα, που ανακοινώθηκε πως θα ξεκινήσει, τελικά, η δίκη των ελευθεριακών ταξικών αγωνιστών Marcelo Villarroel, Juan Aliste και Freddy Fuentevilla, στη Χιλή. Η μαχητική τους στάση και τα γράμματά τους από τη φυλακή αποτέλεσαν έμπνευση από τότε που αιχμαλωτίστηκαν στην Αργεντινή, πριν από πέντε χρόνια. Παρά τις διαφορές μας, μας ενώνει ένας μίνιμουμ στόχος: άμεση εξέγερση προς την καταστροφή της ταξικής κοινωνίας. Είναι κομμάτι του συνεχώς εξελισσόμενου αντιεξουσιαστικού πεδίου, που εκτείνεται πέρα από σύνορα και γλώσσες.  Εδώ μπορούμε να ανταλλάξουμε ιδέες, πρακτικές και φυσικά αμοιβαία κριτική, που μας κάνει ικανούς να αναπτυχθούμε και να μάθουμε. Έτσι, αντί για την απόλυτη θεωρητική ταύτιση (για παράδειγμα σχετικά με τη φύση της Κοινωνίας και του Πολιτισμού), σήμερα βιώνουμε μια αλληλεγγύη, που πηγάζει από το κοινό μας πάθος να αγωνιστούμε, εδώ και τώρα, χωρίς καθυστέρηση, ελεύθεροι να περπατήσουμε τα ξεχωριστά μονοπάτια, που μας ανοίγουν οι αναλύσεις μας. (Για τους ταξικούς ιδεολόγους, που συκοφαντούν τους αντάρτες και κρύβονται, περιμένοντας ακόμα τις μυθικές «αντικειμενικές συνθήκες», έχουμε την άκρατη περιφρόνησή μας).

«…σε ένα αποστειρωμένο κελί υψίστης ασφαλείας, μέσα στο όμορφο σκοτάδι μιας κορυφογραμμής σπαρμένης με παράνομα χνάρια, μέσα στο ανώνυμο μητροπολιτικό σαμποτάζ… σε ένα ποίημα-τραγούδι, σε μια προκήρυξη, σε μια ειλικρινή παράδοση στην καρδιά… η μνήμη και η ανατροπή υπάρχουν ανεξάρτητες από τα σφοδρά κύματα της καταστολής.»  Marcelo Villarroel

Δύναμη στους Marcelo, Juan και Freddy και στον Carlos Gutierrez, που καταζητείται ακόμα για την ίδια υπόθεση. Οι Έλληνες αναρχικοί, που συνελήφθησαν στην Κοζάνη, στη Νέα Φιλαδέλφεια και στη Θεσσαλονίκη, ο Roger Clement (Συνασπισμός Πολεμώντας για την Ελευθερία-Οττάβα), ο Marco Camenisch και ο Walter Bond (Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων-Μοναχικός Λύκος), είναι ένας λόγος παραπάνω για να μείνουμε περισσότερο σταθεροί στον αγώνα μας.

Κάνουμε ένα κάλεσμα σε όποιον νιώθει δυσαρεστημένος: απόκτησε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, για να οπλιστείς απέναντι στην εξουσία και την αδιαφορία. Ας αντισταθούμε στις τράπεζες, την εργασία, τα λεφτά και τον Πολιτισμό, που βρίσκεται πίσω τους. Από τις τράπεζες, που ληστεύονται στο Σαντιάγκο, τους δικαστικούς επιμελητές, που πυροβολούνται στο Λονδίνο, τα εργοστάσια, που αναστατώνονται στη Ντάκα, από το shoplifting μέχρι το πλιάτσικο στο Μπαριλότς και το Μπρίστολ, τα γραφεία ευρέσεως εργασίας και τα κέντρα δουλειάς, που σπάστηκαν στο Τρέντο και το Βερολίνο· από την ανυποταξία, τα σαμποτάζ στους χώρους δουλειάς, την απρόβλεπτη απεργία· από τις επιθετικές καταλήψεις κτιρίων και γης, με σκοπό την απελευθέρωσή τους  από το εμπόριο, στο Κάρντιφ ή στη Γκιρόνα, την προηγούμενη εβδομάδα, μέχρι την εναπομείνουσα ιθαγενική αντίσταση, που αντιστέκεται στην αφομίωση από το παγκόσμιο σύστημα εργασίας και οικονομίας… 10, 100, 1000 ανταρσίες ενάντια στην τυραννία της αγοράς.

Και γιατί να σταματήσουμε εδώ; Προς μια ζωή χωρίς υπολογισμούς και διοίκηση, μια ζωή ελευθερίας και αγριότητας. Μια αναρχική ζωή. Ας γίνουμε ο εσωτερικός εχθρός του συστήματος , απρόβλεπτος και ανεξέλεγκτος.

Για τη συνεχή επίθεση και ανατροπή

ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ

/ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟΣ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ

Υποσημειώσεις:

1. Η διαχειριστική ομάδα του Bristol Indymedia λογόκρινε την προκήρυξη, με την αιτολογία της υποκίνησης…

1. To Libor είναι ένας δείκτης μέσου όρου επιτοκίων, που υπολογίζεται από τις μεγαλύτερες τράπεζες του Λονδίνου, με το οποίο δανείζονται από τρίτες τράπεζες.

Πηγή: 325 και Act for Freedom Now!