Ιταλία: Σαμποτάζ σε κυνηγετικό κέντρο (Ρώμη)

Μια νύχτα στα τέλη Ιανουαρίου, αποφασίσαμε να χτυπήσουμε ένα κέντρο εκπαίδευσης σκύλων, που ανήκει σε κυνηγούς, στην επαρχία της Ρώμης. Το κέντρο αυτό είναι πολύ μεγάλο. Στο κέντρο του είναι το σπίτι του κυνηγού/διευθυντή, ο οποίος κρατάει τα πουλιά σε ειδικές καλύβες και αγριογούρουνα σε ημι-άγρια ​​κατάσταση σε μια μεγάλη, δασώδη, περιφραγμένη περιοχή. Η πρόθεσή μας ήταν να απελευθερώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα πουλιά, αλλά σύντομα συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό ήταν αδύνατον. Το υπόστεγο, όπου τα πουλιά κρατούνταν αιχμάλωτα, ήταν ακριβώς δίπλα στο σπίτι και ο μόνος τρόπος για να φτάσουμε εκεί ήταν να περάσουμε μπροστά από τα κλουβιά των σκύλων. Στην πραγματικότητα, τα κυνηγετικά σκυλιά άρχισαν σύντομα να γαυγίζουν, αναγκάζοντάς μας να αλλάξουμε πορεία.

Γι ‘αυτό, θέσαμε σε εφαρμογή το σχέδιο Β, σίγουρα λιγότερο αποτελεσματικό, αλλά ελπίζουμε ακόμα χρήσιμο: με τους κόφτες ανοίξαμε δεκάδες τρύπες κατά μήκος εκατοντάδων μέτρων του φράχτη. Αυτές οι τρύπες, τις οποίες ανοίξαμε μέσα στην έκταση του δάσους και είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο να τις παρατηρήσει σύντομα, προσφέρουν μια ευκαιρία στα αγριογούρουνα να αποδράσουν.

Με την κίνηση αυτή, θα θέλαμε να επαναλάβουμε τη σημασία της άμεσης δράσης. Η απελευθέρωση των Ζώων και της Γης δεν είναι συνθήματα σε μπλουζάκια ή φιλοσοφική συζήτηση.

Η απελευθέρωση των Ζώων και της Γης είναι μια πέτρα που σπάει το τζάμι ενός φορτηγού, που χρησιμοποιείται για την μεταφορά ζώων, είναι ένα μαχαίρι που τρυπάει τα λάστιχα του αυτοκινήτου ενός εκτροφέα, είναι οι κόφτες που σπάνε λουκέτα και κόβουν συρματοπλέγματα.

Αλληλεγγύη με όλους τους κρατουμένους, ξεκινώντας με τον Kevin Olliff.

Πηγή: Bite Back

Ιταλία: Σαμποτάζ σε 32 ATM της τράπεζας San Paolo (Τορίνο)

Τορίνο. Για ακόμα μια φορά, ενάντια στην TAV και σε αλληλεγγύη με τους Chiara, Claudio, Mattia και Niccolò, η εφημερίδα La Stampa έχασε το μέτρημα. Όχι 5 αλλά 32 ήταν τα ATM της τράπεζας San Paolo, στα οποία προκλήθηκαν ζημιές εχθές το βράδυ. Γιατί εκείνοι, που αντιτίθεται στην TAV, τα έχουν βάλει ειδικά με τον όμιλο Intesa San Paolo; Γιατί πρόκειται για την τράπεζα με τη μεγαλύτερη ανάμειξη στην κατασκευή της υπερταχείας σιδηροδρομικής γραμμής στην κοιλάδα Susa και βασικός χρηματοδότης των νέων λεωφόρων στην περιοχή της Λομβαρδίας: Tem, Brebemi, Pedemontana, Cremona-Mantova, της TAV μεταξύ Γένοβας και Τορτόνα και μιας σειράς άλλων μεγάλων έργων στην Ιταλία.

Η TAV βρίσκεται και στα ΑΤΜ… Tο να τα μπλοκάρουμε με σιλικόνη είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε!

Πηγή: Act for Freedom Now!

Ιταλία: Εμπρηστική επίθεση σε δικαστήριο επιτήρησης

Οι σύντροφοι, που βρίσκονται έγκλειστοι στην πτέρυγα AS2 της φυλακής της Φερράρα, βρίσκονται σε καθεστώς απομόνωσης και υφίστανται περιορισμούς αλληλογραφίας εδώ και αρκετούς μήνες. Οι Nico, Chiarra, Mattia και Claudio υφίστανται, επίσης, σοβαρούς περιορισμούς. Πρόσφατα, απαγορεύτηκαν οι επισκέψεις σε αυτούς από τα αγαπημένα τους πρόσωπα, με σκοπό να τους εκμηδενίσουν και να τους κρατήσουν ήσυχους.

Τοποθετήθηκε ένας μηχανισμός ενάντια στους δικαστές επιτήρησης[1] στο Τρέντο, ώστε να δοθεί φωνή σε εκείνους που βρίσκονται φυλακισμένοι και παλεύουν με αξιοπρέπεια.

Με αυτόν τον τρόπο, στέλνουμε τους χαιρετισμούς μας στους κρατουμένους, εν αναμονή του αγώνα τους, που θα ξεκινήσει τον Απρίλιο και ελπίζουμε πως ο αγώνας θα είναι φλογερός.

Οι δικαστές και τα καθίκια μιλούν για βία, αλλά συγκριτικά με τη βία, που ασκείται από τους δικαστές και τους θεσμούς, η δικιά μας είναι κάτι μικρό, σίγουρα όχι κάτι τόσο μεγάλο όσο ο πόνος και ο θάνατος, που επιβάλλουν στους κρατουμένους, όπως συνέβη πριν μερικούς μήνες στο Τρέντο.

Εμείς δεν είμαστε υποκριτές, επομένως αναλαμβάνουμε τη βία, που ασκούμε ενάντια στους υπεύθυνους για όλα αυτά.

Αλληλεγγύη στους Σπύρο Στρατούλη, Tamara Vergara, Sabbi, Andrea, Gabriele, Monica Caballero, Francisco Solar και σε όλους εκείνους, που πολεμούν και υφίστανται τους περιορισμούς των δικαστών.

[1]. To δικαστήριο επιτήρησης (Magistratura di Sorveglianza) είναι επιφορτισμένο με τον έλεγχο των ποινών των κρατουμένων στις φυλακές, τον έλεγχο των προφυλακίσεων, τη μετατροπή των συνθηκών κράτησης κλπ.

Πηγή: Act for Freedom Now!

Ιταλία: Εμπρησμός οχημάτων της εταιρείας Emir SPA

Στις 17 Ιανουαρίου, μπήκαμε στο λατομείο του Verucchio, ένα από τα δύο λατομεία από τα οποία η CMC (σύμφωνα με πληροφορίες, που η ίδια η εταιρεία δημοσιεύει στην ιστοσελίδα της) αντλεί πρώτες ύλες για τα εργοστάσια τσιμέντου της. Η CMC αποτελεί οικο-τρομοκρατική εταιρεία, που υλοποιεί έργα θανάτου από τη Val Susa μέχρι την Αιθιοπία και σε όλον τον κόσμο, κατασκευάζοντας σιδηροδρομικές γραμμές υψηλής ταχύτητας, αυτοκινητόδρομους, φράγματα, εμπορικά κέντρα κλπ.

Το λατομείο του Verucchio, που το διαχειρίζεται η Emir SPA, είναι ένα από τα πολλά μέρη σε αυτήν την περιοχή, όπου η γη ξεκοιλιάζεται προκειμένου να ταϊστεί η ανεξέλεγκτη βιομηχανία.

Τοποθετήσαμε μπιτόνια με βενζίνη και πυροκροτητές από προσανάμματα και σπίρτα κάτω από 9 βαρέα οχήματα. Δυστυχώς, εξαιτίας του δυνατού αέρα, οι πυροκροτητές έσβησαν και μόνο 2 οχήματα καταστράφηκαν, αλλά το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο και ισχυρό. Αφήσαμε και ένα γραπτό μήνυμα στο σημείο: «CMC οικο-τρομοκράτης. Αλληλεγγύη στους Nicco, Claudio, Chiara, Mattia και στον αγώνα NO TAV». Αυτή είναι η συμβολή μας στον αγώνα εναντίον του TAV και ενάντια σε οτιδήποτε επιβλαβές. Αντιμετωπίζουμε την καταστολή με το κεφάλι ψηλά, λευτεριά στους συλληφθέντες συντρόφους!

Κάπροι από την Marecchia – Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης

Πηγή: Act for Freedom Now!

Το εμφύτευμα του ελέγχου

Μετά τα ρεκόρ θεαματικότητας, που κατέγραψαν οι κινηματογράφοι με την ταινία Robocop πριν αρκετά χρόνια, ένα από τα κανάλια της τηλεόρασης προέβαλε για μικρό χρονικό διάστημα μια σειρά, στην οποία πρωταγωνιστούσε αυτός ο διάσημος αντι-εγκληματικός χαρακτήρας από την ταινία.

Όλα αυτά παραμένουν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Ευτυχώς, είναι αδιανόητο για εμάς τους απλούς θνητούς ότι θα μπορούσε γίνει πραγματικότητα η κατασκευή ενός κυβερνο-μπάτσου. Κλείνουμε την τηλεόραση και κοιμόμαστε ήσυχα, κάποιοι λίγο ανήσυχοι, κάποιοι καθησυχασμένοι με την ύπαρξη, όσο απίθανη και αν είναι, ενός τέτοιου όπλου.

Η τηλεοπτική σειρά συνεχίζεται και έτσι, χωρίς καν να το καταλάβουμε, βρισκόμαστε τυλιγμένοι στις περιπέτειες αυτού του σωρού από μεταλλικά εξαρτήματα.

Όταν μια γνωστή, καθημερινή εφημερίδα επικοινωνεί την πραγματοποίηση ενός κυβερνο-ανθρώπου, με ένα άρθρο το οποίο συνοδεύεται από τη φωτογραφία του Robocop, δεν είμαστε πλέον ιδιαίτερα προβληματισμένοι, καθώς αυτή η φιγούρα μας είναι τόσο οικία, εφόσον την έχουμε συνηθίσει λόγω του τηλεοπτικού σφυροκοπήματος επί του θέματος.

Το πρόγραμμα για το ανθρώπινο robot ονομάζεται “Inter” (Ευφυής νευρική διεπαφή) και χρηματοδοτείται από την Ευρωπαική Ένωση, σε συνεργασία με αρκετά γερμανικά, ισπανικά και ελβετικά πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα και το Arts Lab [1], που είναι το εργαστήριο ρομποτικής και υψηλής τεχνολογίας του πανεπιστημίου “Sant’ Anna”, στην Πίζα.

Το πανεπιστήμιο της Πίζας έχει καθοριστικό ρόλο στο πρόγραμμα, καθώς, εκτός του ότι του έχει ανατεθεί από την Ε.Ε. ο συντονισμός του προγράμματος, έχει αναπτύξει ένα λειτουργικό “δοχείο νεύρων” ή καλύτερα,  μια μικρή ηλεκτρονική συσκευή, η οποία συνδέει το περιφερειακό νευρικό σύστημα με εξωτερικά εμφυτεύματα.

Ο Paolo Dario [2], ένας καθηγητής από το Λιβόρνο (Ιταλία), που διδάσκει μηχανοηλεκτρονική σε αρκετά πανεπιστήμια στον κόσμο και είναι διευθυντής του Arts Lab, εξηγεί πως στο μέλλον θα μπορούσαν να αφιερωθούν στη δημιουργία κυβερνητικών εμφυτευμάτων, ικανών να κινούνται μέσω εγκεφαλικών ωθήσεων και να έχουν απτικά ερεθίσματα.

Ο καθηγητής εξηγεί, επίσης, τη διαδικασία: μετά την εμφύτευση ενός τσιπ (όπως αυτά που χρησιμοποιούνται στους υπολογιστές) σε ένα περιφερειακό νεύρο μερικών ινδικών χοιριδίων και κουνελιών, οι επιστήμονες παρατήρησαν πως τα τραυματισμένα νευρικά νήματα αναγεννήθηκαν και σφηνώθηκαν μέσα στις δεκάδες χιλιάδες τρύπες, που υπήρχαν στο τσιπ. Απλά, γεννήθηκε ένας κυβερνο-οργανισμός: ένα μείγμα μυικών ιστών και ηλεκτρονικών κυκλωμάτων. Πολύ σύντομα θα καταστεί δυνατή η εγγραφή νευρικών σημάτων, που θα διεγείρουν τις νευρικές ίνες.

Από την επιστημονική φαντασία στην πραγματοποίηση, μέσω του πειραματισμού στα ζώα. Οι απελευθερωτές ζώων [3] έχουν κάνει πολλά για να καταγράψουν την αχρηστία του πειραματισμού των νέων φαρμάκων πάνω στα ζώα σε εργαστήρια, αλλά πώς επιλέγουν να αντιτεθούν σε αυτήν τη σφαγή, που δεν έχει καμιά σχέση με τη φαρμακοβιομηχανία και επιπροσθέτως, πουλάει μια ευκαρία για εκείνους, που έχουν υποφέρει ακρωτηριασμούς των άκρων τους;

Προσωπικά, δεν θεωρώ πως ο πειραματισμός περιορίζεται σε ινδικά χοιρίδια και κουνέλια, ούτε πως σταματάει στους χιμπατζήδες. Η έρευνα για καταγραφή, όπως ο στοχασμός κάθε επαναστάτη, δεν πρέπει να ενδιαφέρεται μόνο για τον τομέα της φαρμακοβιομηχανίας, αλλά πρέπει να ασχολείται με όλο το φάσμα.

Στο Arts Lab της Πίζας, βρίσκεται στη φάση της πραγματοποίησης και τεχνητό δέρμα, εξοπλισμένο με αισθητήρες, ικανούς να διεγείρουν απτικά ερεθίσματα, το οποίο είναι το βέλτιστο σχέδιο για να καλυφθούν στο τέλος τα κυβερνητικά εμφυτεύματα.

Ένα άλλο πεδίο, στο οποίο δουλεύει το Arts Lab, είναι η κατασκευή μικροκρυστάλλων, που εμφυτεύονται στον εγκεφαλικό φλοιό, με ρυθμισμένες μικροκάμερες, ικανές να προβάλλουν εικόνες απευθείας στο φλοιό. Αυτή η τεχνολογία χρησιμοποιείται, επίσης, για να κατασκευαστούν αισθητήρες για τους κωφούς. Σε αυτήν την περίπτωση, οι αισθητήρες συνδέονται με μικρόφωνα.

Η αιτιολόγηση αυτής της έρευνας βρίσκεται, προφανώς, στο ανθρωπιστικό πνεύμα, που φαίνεται να αιωρείται ως κανόνας της δράσης τους. Ο επίσημα διακηρυγμένος στόχος είναι η ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου, παρεμβαίνοντας στη μη αναστρέψιμη ζημιά των ζωτικών οργάνων, ακόμα και με την τεχνική αναδημιουργία τους, ανοίγοντας, εν ολίγοις, νέους ορίζοντες για την ιατρική. Ουσιαστικά, αυτή η έρευνα ανοίγει προοπτικές, οι οποίες, μέχρι πρόσφατα, υπήρχαν μόνο στις φαντασιώσεις των μυθιστοριογράφων. Η διαθεσιμότητα ιδιαίτερα αναπτυγμένων και αυξανόμενης δυνατότητας σμίκρυνσης συσκευών καθιστά πιθανές υποθετικές τεχνολογίες ελέγχου, τις οποίες σήμερα δεν μπορούμε καν να φανταστούμε.

Όλη αυτή η έρευνα βασίζεται σήμερα στο βασανισμό των ζώων, αλλά το να περιορίζουμε τους εαυτούς μας στην απελευθέρωση αυτών των ζώων ίσως να μην είναι αρκετό.

 Antonio Budini

Υποσημειώσεις:

1. Πιο αναλυτικά, το Arts Lab ασχολείται με τη βιο-μηχανική/ηλεκτρονική, την τεχνητή αντίληψη, τις αισθητηριακές συσκευές, τον αυτόματο έλεγχο, το προγραμματισμό ρομπότ αυτόματης λειτουργίας, την ανάλυση βιο-ιατρικών σημάτων, την τηλεματική, τη νευροεπιστήμη και την τεχνο-ηθική.

2. Ο Paolo Dario είναι επίσης ο ιδρυτής του Arts Lab (1989).

3. “animal liberationists” στο αγγλικό κείμενο.

Το κείμενο εμπεριέχεται στο 110 τεύχος του δεύτερου τόμου, του αμερικάνικου περιοδικού Willful Disobedience (2001).

Πηγή: Machorka

Ιταλία: Απελευθέρωση πουλιών από κλουβιά κυνηγών

Υπάρχει ένας τρόπος κυνηγιού, όπου τα θύματα δεν είναι μόνο αυτά, που χτυπιούνται από τις σφαίρες του όπλου, αλλά και αυτά που πιάνονται από θηροφύλακες και στη συνέχεια, δίνονται σε κυνηγούς, ώστε να μείνουν κλειδωμένα για πάντα μέσα σε ένα κλουβί και μετατρέπονται σε σκλάβους από τους απαγωγείς τους.

Κυνηγώντας από σταθερή θέση, μέσα από μια καλύβα, ο κυνηγός σαν πραγματικός δειλός παραμένει κρυμμένος, περιμένοντας τη λεία του, ενώ γύρω του σε ακτίνα λίγων μέτρων, τοποθετούνται πουλιά κλειδωμένα σε κλουβιά, σε κλαδιά και σε θάμνους.

Αυτά τα φτωχά πουλιά δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να σκέφτονται την απόδραση. Όταν δεν χρησιμοποιούνται για κυνήγι, κρατούνται μέσα στο σκοτάδι και συχνά, υποβάλλονται σε έναν αγωνιώδη θάνατο. Κάθε χρόνο, νέα πουλιά παγιδεύονται, το απελπισμένο τραγούδι τους, αληθινή κραυγή για βοήθεια, προσελκύει άλλα πουλιά εντός του βεληνεκούς του όπλου του δειλού κυνηγού, που τα πυροβολεί για να διασκεδάσει με την αγωνία και τον θάνατό τους.

Λένε ότι είναι ευγενές άθλημα… Μια επιβεβαίωση της κυριαρχίας των ειδών, μια συνέχιση της βίας εναντίον των αδύναμων και ανυπεράσπιστων.

Τη νύχτα μεταξύ 1 και 2 Νοεμβρίου, θελήσαμε να δώσουμε ελευθερία σε 18 άτομα, που βρίσκονταν σε κλουβιά κοντά σε δύο καλύβες, σε απόσταση λίγων εκατοντάδων μέτρων η μία από την άλλη,  κοντά στην πόλη Renate, στην επαρχία Monza και Brianza.

Τα πρώτα κλουβιά, φτιαγμένα από τον κυνηγό, βρίσκονταν στην οροφή της καλύβας, αλλά κάποια άλλα ήταν τοποθετημένα πολύ ψηλά πάνω σε δέντρα κι έτσι, έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε σκάλα και ένα εργαλείο με τρεις γάντζους, σαν αυτά που χρησιμοποιούνται για το όργωμα του εδάφους σε κήπους, προκειμένου να φτάσουμε τα κλουβιά και να τα καταστρέψουμε, επιτρέποντας έτσι στους φυλακισμένους να δραπετεύσουν.

Υπήρχαν 5 κλουβιά, αλλά καταφέραμε να ανοίξουμε μόνο 3 από αυτά, ένα άνοιξε εν μέρει (ελπίζουμε ότι τα πουλιά κατάφεραν να δραπετεύσουν από την τρύπα που καταφέραμε να ανοίξουμε). Τα κλουβιά, που ήταν τοποθετημένα υπερβολικά ψηλά για να τα φτάσουμε, υποχρεωθήκαμε να τα αφήσουμε άθικτα, με απελπισμένα πουλιά μέσα. Ήταν επώδυνο να πρέπει να τα εγκαταλείψουμε και ελπίζουμε να έχουμε κι άλλη ευκαιρία να τα σώσουμε ή τουλάχιστον, ότι το τέλος τους θα είναι γρήγορο και ανώδυνο.

Η δεύτερη καλύβα είχε μέσα σκλάβους. Κόψαμε το λουκέτο, μπήκαμε και πήραμε τα κλουβιά με τα πουλιά. Τα πήγαμε σε ένα φυσικό πάρκο, όπου το κυνήγι απαγορεύεται και τους δώσαμε την ελευθερία τους.

Tο να τα βλέπουμε να πετάνε τη νύχτα της απελευθέρωσής τους και το να ακούμε τη μουσική από το φτερούγισμά τους, καθώς πετούσαν ελεύθερα μέσα στο δάσος, ήταν μια μεγάλη χαρά και αποτελεί πάντα μεγάλη ικανοποίηση το να καταστρέφονται τα κλουβιά, που λίγη ώρα νωρίτερα ήταν η φυλακή τους.

ALF

Πηγή: Bite Back

Ιταλία: Δράση ενάντια σε ζωοτόμους (Μιλάνο)

Τη νύχτα της 6ης Ιανουαρίου, κολλήσαμε αφίσες και γράψαμε με σπρέι στα σπίτια 4 ζωοτόμων του Πανεπιστημίου του Μιλάνου (Ιταλία), τους Alberto Corsini, Maura Francolini, Claudio Genchi και Edgardo d’angelo. Στις αφίσες υπήρχαν προσωπικά τους δεδομένα, φωτογραφίες και περιγραφές των ωμοτήτων τους.

Μια μικρή δράση σαν αυτή, που πάντα αποτελούσε κομμάτι των πρακτικών του κινήματος για την απελευθέρωση των ζώων, δημιούργησε ισχυρό θόρυβο στα μέσα ενημέρωσης, παρουσιάζοντας αυτούς τους εκτελεστές ως θύματα και ευεργέτες της ανθρωπότητας. Αυτό που κάνουν καθημερινά, όμως, είναι να προκαλούν πόνο και θάνατο. Δεν ξεχνάμε τι συμβαίνει μέσα στα εργαστήριά τους και ότι δεν θέλουμε να μας το δείξουν, δηλαδή τρομοκρατημένα ζώα, που υποχρεώνονται να ζουν μια ζωή κόλαση και υποβάλλονται σε φρικτή μεταχείριση, μέχρι τον θάνατο.

Ανέκαθεν, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι πολιτικοί και τα πανεπιστήμια υπερασπίζονταν από κοινού τη βιομηχανία της έρευνας και της επιστημονικής εξουσίας, που δίνει στον εαυτό της το δικαίωμα διάθεσης της ζωής και του θανάτου άλλων ζωντανών υπάρξεων και ολόκληρου του πλανήτη. Η θυματοποιητική στάση των καθηγητών, των φοιτητών και των ερευνητών, που εκφράζουν την αλληλεγγύη τους ο ένας στον άλλο, δείχνει ότι αισθάνονται πως δέχονται επίθεση… Ας μην τους αφήσουμε να ησυχάσουν, ούτε για ένα λεπτό! Δεν πρέπει να κοιμούνται ήσυχοι! Τα προσωπικά τους δεδομένα είναι δημόσια και μπορούν να βρεθούν εύκολα, χρειάζεται απλά λίγη φαντασία!

Για το τέλος της ζωοτομίας και για την απελευθέρωση των ζώων.

ALF

Πηγή: Bite Back

Συγκοπή

Η συγκοπή είναι μια διαδικασία όπου αναστέλεται στιγμιαία η κυκλοφορία του αίματος και η εγκεφαλική λειτουργία προκαλεί ένα ξαφνικό και προσωρινό blackout. Τα αποτελέσματα μπορεί να είναι άσχετα, περιορισμένα σε μια στιγμιαία σύγχυση, αλλά κάποιες φορές μπορεί να είναι χειρότερα. Σε κάποιες περιπτώσεις, αν η διακοπή της κυκλοφορίας του αίματος στον ανθρώπινο οργανισμό περάσει κάποια συγκεκριμένα όρια, έρχεται ο θάνατος. Ανάμεσα στις άλλες, η “σκοτεινή συγκοπή” -εκείνη με τα μη ταυτοποιημένα, λογικά αίτια- θεωρείται η πιο επικίνδυνη από όλες, επειδή δεν επιτρέπει στους γιατρούς, τους τεχνικούς του σώματος, να επέμβουν.

Έτσι και για τη λειτουργία του κοινωνικού σώματος, εγγυάται ένα σύνολο ροών. Ροών εμπορευμάτων, ανθρώπων, πληροφοριών, ενέργειας. Αυτές οι ροές, μπορούν να διακοπούν, για τους πιο ποικίλους λόγους. Ένα τεχνικό θέμα, για παράδειγμα. Ή μια κλοπή υλικών. Ίσως ένα σαμποτάζ. Όταν συμβεί κάτι τέτοιο, τα αποτελέσματα είναι συνήθως άσχετα. Οι υπηρεσίες κάνουν μια παύση, προκαλώντας μια μικρή δυσφορία, κακή διάθεση, ένα εμπόδιο. Και στη συνέχεια, επιστρέφει η κανονικότητα. Τι γίνεται, όμως, όταν αυτή η διακοπή ροών περάσει κάποια συγκεκριμένα όρια; Τι θα γινόταν αν αυτές οι διακοπές πολλαπλασιάζονταν και διασταυρώνονταν; Τα εμπορεύματα και οι άνθρωποι ρέουν και κυλοφορούν ορμητικά μέσω των δρόμων, δρόμων φτιαγμένων από πίσσα και ατσάλι. Οι πληροφορίες και η ενέργεια ρέουν και κυκλοφορούν ορμητικά μέσω καλωδίων, καλωδίων φτιαγμένων από χαλκό και πλαστικό. Αυτά τα τελευταία χρόνια αναταραχών -μολυσμένα από την ανάγκη για δημοσιότητα, από τη φιλοδοξία της αναγνώρισης- έχουν ενσταλάξει στα κεφάλια πολλών, πάρα πολλών, ότι το μίνιμουμ προαπαιτούμενο για να γίνει πραγματικότητα ένα τέτοιο μπλοκάρισμα είναι η μεγάλη, μαζική συμμετοχή. Μπλοκάρουμε μόνο αν είμαστε πολλοί (γι’ αυτό πρέπει να είμαστε πολλοί· γι’ αυτό πρέπει να πείσουμε πολλούς· γι’ αυτό…). Αλλά, αυτό δεν είναι αλήθεια. Αυτή δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια υπόθεση ανάμεσα σε άλλες.

Για να μπλοκαριστεί ένας δρόμος, δε χρειάζεται πάντα να μαζευτούν εκατοντάδες άνθρωποι. Για παράδειγμα, πριν μια δεκαετία, λίγοι σύντροφοι, με λίγα μέσα, ανάγκασαν τα αυτοκίνητα να κάνουν ουρά σε μια ολόκληρη κοιλάδα. Για παράδειγμα, πριν λίγα χρόνια, μια συνηθισμένη καλοκαιρινή φωτιά, δίπλα σε μια οδική αρτηρία, ανάγκασε μια ολόκληρη μητρόπολη να κατεβάσει ρολά (αυτό συνέβη την ίδια περίπου στιγμή που, στην ίδια μητρόπολη, μερικές δεκάδες συντρόφων συγκεντρώθηκαν για ώρες σε μια πλατεία, διαμαρτυρόμενοι για την απόφαση ενός δικαστηρίου).

Η διακοπή μιας σιδηροδρομικής γραμμής είναι κάτι ακόμα πιο πιθανό. Αυτό συμβαίνει όλο και περισσότερο, σχεδόν παντού στην Ευρώπη, είτε λόγω διάφορων συμβάντων, είτε εκ προθέσεως. Αλλά, είναι κάτι αναπόφευκτο.  Με όλα αυτά τα κουτιά διακλαδώσεων, τους διακόπτες των σιδηροδρομικών γραμμών, τους σηματοφόρους, αυτά τα πανταχού παρόντα καλώδια δίπλα από τις γραμμές, σε μικρά κανάλια, στο έλεος της αμέλειας και της οργής, η πιθανότητα του να συμβεί κάτι γίνεται σχεδόν βεβαιότητα.

Και τα καλώδια; Δεν ισχύει πως τυλίγουν ολόκληρη την περιοχή, εκτεινόμενα προς χιλιάδες κατευθύνσεις, συχνά αθέατα; Δεν ισχύει πως τα βρίσκεις πάντα και παντού, ακριβώς δίπλα σου, πάνω από το κεφάλι και κάτω από τα πόδια σου; Και εδώ βλέπουμε όλα αυτά τα κουτιά διακλάδωσης, τους διακόπτες, τις κεραίες, τα φρεάτια κλπ, τα οποία επιτρέπουν την καθημερινή χρήση κάθε είδους μηχανής. Που επιτρέπουν την καθημερική ρουτίνα. Που επιτρέπουν την καθημερινή ζωή. Ακόμα και αυτό, που είναι συνώνυμο με την εικονική πραγματικότητα, το διαδίκτυο, χρειάζεται καλώδια για να λειτουργήσει. Υποθαλάσσια καλώδια, ακόμα και πολύ βαθιά τοποθετημένα, αλλά καλώδια, που στο τέλος καταλήγουν έξω, στις παραλίες. Όπως ο Ιωνάς, το καλώδιο που συνδέει σπίτια, βιομηχανίες και θεσμούς (οικονομικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς) του Ισραήλ με την Ευρώπη. Και το οποίο έχει το “σημείο εξόδου” του εδώ στην Ιταλία, στο Μπάρι.

Όνειροβασίες, φυσικά.  Δεν πρέπει να αποπροσανατολίζεται η ατομική φαντασία από την αφιέρωση στις υπηρεσίες των συλλογικών επιτακτικών θεμάτων. Αυτό θα επέτρεπε να πάρεις μια ανάσα και έτσι, θα έπαιρνες ελευθερίες, που δεν έχουν εγκριθεί από την κυρίαρχη συνέλευση. Σίγουρα. Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία. Είναι προφανές. Μας συγχωρείτε. Τελειώσαμε εδώ.

Το αρχικό κείμενο δημοσιεύτηκε στα ιταλικά, στο διαδικτυακό μέσο Finimondo (26.12.2013)

Πηγή: Machorka

“Ένα όραμα του μέλλοντος: Όπου όλοι οι Roberto Adinolfi περπατούν κουτσαίνοντας” – Από τον αναρχικό αιχμάλωτο Sean Swain (ΗΠΑ)

Το Μάιο του 2012, ο Roberto Adinolfi διηύθυνε την Ansaldo Nucleare, κατασκευάζοντας πυρηνικούς σταθμούς σε όλην την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων αυτών στο Kroko της Σλοβενίας και στην Cernadova της Ρουμανίας. Ο Adinolfi είχε ισχύ, χρήμα, κύρος και επιρροή. Για αυτόν, ο πόνος και ο θάνατος στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας δεν ήταν ουτε στο ελάχιστο αληθινός, όσο το ευρύχωρο κλιματιζόμενο γραφείο του ή το πολυτελές σπίτι του στη Γένοβα ή τα ακριβά του κουστούμια.

Κάποιες φορές, πρέπει να σπάσεις μερικά αυγά για να φτιάξεις ομελέτα. Και εκτός αυτού, καμία από τις παγίδες θανάτου του δεν έχει καταρρεύσει ακόμα.

Ακόμα. Λέξη-κλειδί. Ακόμα.

Ο Roberto Adinolfi με την ισχύ, το χρήμα, το κύρος και την επιρροή του δεν παρατήρησε ποτέ το όχημα, που τον ακολουθούσε μέχρι το σπίτι. Νόμιζε αλαζονικά ότι θα πέρναγε μια ολόκληρη καριέρα κερδίζοντας τεράστια ποσά αστραπιαία, ρίχνοντας τα ραδιενεργά ζάρια και ποντάροντας εκατομμύρια στις ζωές άλλων ανθρώπων και ότι δεν θα χρειαζόταν να δώσει καμία απάντηση, σε κανέναν και οπουδήποτε.

Έτσι, το πρωί της 7ης Μαΐου, ο Adinolfi έφυγε από το πολυτελές σπίτι του στη Γένοβα με προορισμό το ευρύχωρο κλιματιζόμενο γραφείο του – και τότε ήταν που μια σφαίρα αναρχικού τον χτύπησε στο γόνατο. Μάτωσε και ούρλιαξε.

Το ακριβό του κοστούμι καταστράφηκε.

Ο Alfredo Cospito και ο Nicola Gai πιστώθηκαν αυτήν την ανθρωπιστική δημόσια συνεισφορά, να παραδώσουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα στον Adinolfi από τα εκατομμύρια των θυμάτων των μελλοντικών του ολοκαυτωμάτων. Δεν τους δόθηκαν βραβεία ή έπαινοι, αλλά 10 χρόνια και 8 μήνες, και 9 χρόνια και 4 μήνες, αντίστοιχα.

Φαίνεται ότι η ιταλική κυβέρνηση εκτιμά το λερωμένο κοστούμι του Adinolfi περισσότερο από τα εκατομμύρια των ζωών, που τρέμουν στη σκιά ενός πυρηνικού εφιάλτη. Δεδομένης της μακράς προϊστορίας των παραπλανημένων ιεραρχών, αυτό δεν αποτελεί έκπληξη.

Οι εμπνευσμένες και αμετανόητες δηλώσεις του Alfredo Cospito και του Nicola Gai είναι διαθέσιμες στο Act For Freedom Now.

Στις 30 Οκτωβρίου, όταν ο Cospito επιχείρησε να διαβάσει τη δήλωσή του μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου, οι δικαστές τον διέκοψαν και κάλεσαν ενισχύσεις μπάτσων, για να βγάλουν τους δύο αναρχικούς έξω από την αίθουσα.

Παρά τα όσα έχουν δημοσιευτεί, η διεύθυνση του σπιτιού της δικαστίνας είναι ακόμα άγνωστη. Η δικαστίνα δεν φαίνεται να κουτσαίνει.

Οι εισαγγελείς Nicola Piacente και Silvio Franz, που ζήτησαν περισσότερο χρόνο και 1 εκατομμύριο ευρώ ως βραβείο (για να πληρώσουν το κοστούμι του Adinolfi, χωρίς αμφιβολία), επίσης εμφανίζονται να περπατούν με ανέμελο και συμμετρικό βηματισμό.

Αυτοί οι δικαστικοί αξιωματούχοι σίγουρα δεν έχουν πυροβοληθεί ακόμα στο γόνατο.

Ακόμα. Λέξη-κλειδί. Ακόμα.

Πέρα από την πραγματική, διαπεραστική δικαιοσύνη, της οποίας το τραύμα εξόδου είναι αρκετά εμφανές, υπάρχει επίσης και κάποια ποιητική δικαιοσύνη σε όλο αυτό. Δεν είναι μόνο οι φτωχοί και ανίσχυροι, που ξυπνάνε με φόβο κάθε μέρα – όχι πια. Όπως αυτοί, που φοβούνται στη σκέψη της σειρήνας του γειτονικού εργοστασίου ενέργειας, έτσι και οι αξιωματούχοι στην Ιταλία κρατάνε τώρα την ανάσα τους, όταν βγαίνουν από την εξώπορτά τους, πηγαίνοντας να διαπράξουν το ημερήσιο μερίδιό τους στις εγκόσμιες φρικαλεότητες.

Όταν ακούν να “σκάνε” εξατμίσεις αυτοκινήτων κάπου κοντά, κατουριούνται λίγο, επιταχύνουν και χύνουν τον καφέ τους. Σε εκείνη τη στιγμή πανικού και τρόμου, ρίχνουν μια ματιά σε ένα στιγμιότυπο από το μέλλον, σε ένα στιγμιότυπο ενός οράματος, όπου στελέχη επιχειρήσεων και νομοθέτες, τραπεζίτες και μεγιστάνες του πετρελαίου, στρατιωτικοί σύμβουλοι και επικεφαλής κρατών, όλοι θα πηγαινοέρχονται κουτσαίνοντας στα πεζοδρόμια, στηριζόμενοι σε μαγκούρες ή αιωρούμενοι σε πατερίτσες, χαμογελώντας και νεύοντας ο ένας στον άλλο καθώς θα περνούν, αλλά με τρομαγμένα χαμόγελα και φοβισμένα μάτια.

Νομίζω ότι αυτή η στιγμή μοιάζει πολύ αληθινή σε αυτούς και ανατριχιάζουν, όταν σκέφτονται όλους αυτούς τους προσεκτικούς πυροβολισμούς, στοχευμένους ώστε να μην σκοτώσουν… Επειδή οι σκοπευτές τους θέλουν ζωντανούς.

Αν τους σκοτώσεις, δεν θα μάθουν τίποτα.

Υπάρχουν παντού στον κόσμο χώροι παρκαρίσματος, με αυτάρεσκους και επιρρεπείς στη λήθη Adinolfiδες, που πάνε με το αμάξι στο σπίτι τους, μετά από μια εργασιακή ημέρα αφιερωμένη στη δολοφονία του μέλλοντος. Μιλάνε στο κινητό τους με τις συζύγους τους, ενώ στέλνουν μηνύματα στις ερωμένες τους και σχεδιάζουν τους μαζικούς τάφους, που θα ενορχηστρώσουν αύριο.

Ποτέ δεν παρατηρούν τα αυτοκίνητα από πίσω τους. Ποτέ δεν υποψιάζονται τίποτα.

Πόσοι Alfredo Cospito και Nicola Gai θα μπορούσαν να υπάρξουν;

Πόσοι, πραγματικά.

Sean Swain 243205

Ohio State Penitentiary

878 Coitsville-Hubbard Road

Youngstown, Ohio 44505

USA

Για την υπόθεση του Sean Swain

Πηγή: 325

Μη-ειδήσεις σχετικά με τα ναρκωτικά

Υπάρχουν τουλάχιστον δύο τρόποι να δημιουργήσει κανείς μουσική. Ο αρνητικός και ο θετικός τρόπος. Μπορούμε να στριγκλίζουμε όσο θέλουμε στις χορδές ενός βιολιού και να εξακολουθούμε να μην πετυχαίνουμε να δημιουργήσουμε μουσική. Αλλά, ένα ολόκληρο χαρτοφυλάκιο βαθμολογιών μεγάλων συνθετών δεν κάνει κάποιον μουσικό. Προκύπτει ότι θα πρέπει κανείς να μη δίνει τόσο μεγάλη προσοχή στο πώς λέγονται τα πράγματα, όσο στο τι λέγεται.

Το αντίστοιχο συμβαίνει σήμερα με τα ναρκωτικά, όπως συμβαίνει και με κάθετί άλλο. Ο καθένας παίζει με το δικό του τρόπο, έχοντας το δικό του σκοπό. Υπάρχουν αυτοί που μιλούν με έναν αέρα προσωπικής εξουσίας, παρότι όταν έρχεται η στιγμή, το μόνο που γνωρίζουν είναι φήμες. Αυτή η επιστήμη φτάνει σ’ αυτούς μέσω εμπειριών τρίτων, είναι μία εξωτερική υπόθεση. Έχουν παρατηρήσει ζητήματα, που δεν τους αφορούν, συγκεντρώνοντας μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων, που δεν είναι τίποτα άλλο από σήματα, όχι πραγματικότητα. Λίγη σημασία έχει τότε, είναι η γνώμη μου, εάν κάποιος υιοθετεί μια ανεκτική στάση ή προβαίνει σε προβλέψεις με μανδύα Αποκάλυψης.

Κατόπιν, υπάρχουν και οι συνήθεις αχρείοι, που καλούν σε εχγειρήματα πολιτικού οπορτουνισμού, μεγαλύτερα ή μικρότερα και πάλι η διάκριση είναι άσχετη.

Και υπάρχουν αυτοί που έχουν μια αφοπλιστικά καλή πίστη, εκείνοι οι επαγγελματίες της καλής πίστεως, που σχεδόν υψώνουν ασπίδα με τη χάρη τους για να κρυφτούν, οι οποίοι δειλώς επιμένουν πως κάτι πρέπει να γίνει (το οποίο συνήθως έχει ως αποτέλεσμα τίποτα άλλο πέρα από μια άξια ανακαίνιση κάποιων εκ των πιο απαρχαιωμένων μορφών κοινωνικής υπηρεσίας).

Χωρίς να ξεχνάμε τους αντιμαφιόζους βιολιστές, που συνδυάζουν τη γόνιμη δραστηριότητά τους με το «πρόβλημα των ναρκωτικών» -τα δύο είναι καθαρά αλληλοεξαρτώμενα-, μετατρέποντας σε αιχμή δόξας το να επαναλαμβάνουν τα παραδοξολογικά σκουπίδια, που λέγονται σχετικά με τη «μαφία», όταν γίνεται λόγος για «ναρκωτικά», λέξη προς λέξη.

Και τέλος, υπάρχουν οι πιο προχωρημένοι «επαναστάτες», που μπορούν να διανεμηθούν σε περίπου δύο θέσεις, κάθε μία από τις οποίες είναι κωμική, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Η πρώτη είναι ανεκτική, αλλά μόνο μέχρι ενός σημείου. Είναι εκείνοι υπέρ της χρήσης «ελαφρών», όχι «βαρέων» «ναρκωτικών». Είναι ανοιχτόμυαλοι στο σημείο του να γίνονται οι ίδιοι σε καταναλωτές κατά διαστήματα. Με επαναστατικό ασκητισμό φυσικά, χρησιμοποιώντας μικρές ποσότητες «ελαφρών ναρκωτικών», φροντίζοντας να έχουν λίγο κοντά στο χέρι, έτσι ώστε να μην έχουν προβλήματα με το νόμο, αφού αυτό θα ήταν εκτός της ιδιοσυγκρασίας ενός επαναστάτη. Η δεύτερη θέση είναι η απόλυτη καταδίκη όλων των ναρκωτικών, «ελαφρών» και «βαρέων», δεν έχει καμία διαφορά: όλα «θολώνουν τις ικανότητές σας». Αυτές οι «επαναστατικές» θέσεις υστερούν ξεκάθαρα σε κάτι. Η διάκριση μεταξύ «μαλακών» και «σκληρών» ναρκωτικών έμοιαζε πάντα πλαστή σε μένα, εν μέρει επειδή η διαφορά τους καθορίζεται από τα νόμιμα εργαστήρια του συστήματος. Και μου φαίνεται πολύ βιαστικό να δηλώσεις άπαξ και δια παντός πως όλοι οι ναρκωμανείς είναι ανόητοι χωρίς στήριγμα, ανίκανοι να αυτοδιαχειριστούν τις ζωές τους και επομένως, είναι σαν κομμάτια ξύλου στο έλεος του στροβιλίζοντος ποταμού των σχέσεων εξουσίας.

Οι ηλίθιοι και επιπόλαιοι, οι αδύναμοι και αβέβαιοι, εκείνοι οι επιθυμούντες ομοιομορφία με κάθε κόστος, θα συναθροιστούν κάτω από κάθε σημαία, συμπεριλαμβανομένης της επαναστατικής. Δίπλα μου, κάτω από την ίδια σημαία, τους έχω ακούσει να ασθμαίνουν σε περιπτώσεις υπερβολικά έντονες για τους ανθρωπιστικούς τους ουρανίσκους ή για το οτιδήποτε βρίσκεται κάτω από τη μεταμφίεση λιονταριού τους. Τους έχω δει ακόμη και να κρύβουν την αδυναμία τους πίσω από στάσεις αντάξιες ανηλεών δικαστών. Σχεδόν όλοι χρειαζόμαστε κάποιο είδος στηρίγματος, δε λέω πως δε συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου σε αυτό. Αν μη τι άλλο, παίρνω ένα υπνωτικό χάπι όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ, τρώω υπερβολικά πολύ όταν είμαι νευρικός ή άλλα τέτοια πράγματα. Αλλά, δεν αναφερόμαστε στις αδυναμίες μας, αλλά στη στάση μας προς αυτό, που θεωρούμε πως είναι οι αδυναμίες των άλλων.

Γι’ αυτό, αν σκεφτώ τη θέση μου προσεκτικά, θεωρώ το “πρόβλημα των ναρκωτικών” ως “μη-είδηση”. Δεν προσυπογράφω καμία από τις θέσεις, που αναφέρθηκαν παραπάνω. Ούτε τις αφ’ υψηλού θέσεις, από τις οποίες αναφέρονται κάποιοι στους “ναρκωμανείς” (είναι πιο μοδάτο να τους λέμε “πρεζάκια”). Βλέπω τα πράγματα διαφορετικά.

Για ακόμα μια φορά, πρέπει να ξεκινήσουμε από κάτι προφανές: την ελευθερία. Βέβαια, κάποιος θα μπορούσε να απαντήσει πως ο νέος, με την αρκετά περιορισμένη αντίληψη επιλογών για αποκόμιση γνώσης ή σημείων αναφοράς, δεν έχει τη δυνατότητα να θέσει ως αφετηρία την ελευθερία. Οπότε; Τι πρέπει να κάνω; Θα ήταν σαν να έλεγα πως λυπάμαι που οι εκμεταλλευόμενοι έχουν αρκετά περιορισμένη πιθανότητα να εξεγερθούν, επειδή το εξουσιαστικό οικοδόμημα έχει υπάρξει αρκετά έξυπνο, ώστε να τα καλύπτει όλα. Στην πραγματικότητα, δεν λυπάμαι για κάτι τέτοιο. Πήγαιναν γυρεύοντας, με τις άθλιες και ασήμαντες προτάσεις τους πάνω στο πώς θα αναγκάσουν το Κράτος να ικανοποιήσει τις ανάγκες τους,. Και έτσι, οι ανάγκες συνεχίζουν να ικανοποιούνται ή να αναβάλλονται, επιτρέποντας με αυτόν τον τρόπο την αναδιοργάνωση του ελέγχου και την ανοικοδόμηση της οικονομίας. Μέχρι ενός τέτοιου σημείου, αν όχι σήμερα, τότε κάποια στιγμή στο μέλλον, όπου ο χώρος για εξέγερση θα έχει συρρικνωθεί σε σημείο να είναι σχεδόν ανύπαρκτος.

Αν κάποιο άτομο θέλει να αποκτήσει μια σχέση με τα ναρκωτικά, είναι ελεύθερο να το κάνει, αλλά μη μου λέτε πως μόνο ένα είδος σχέσης είναι δυνατό. Για πολύ καιρό τώρα, θεωρώ πως οι καταστάσεις, τις οποίες βίωνε κάποιος τη δεκαετία του 50, έχουν αλλάξει. Τότε “αναζητούσαμε τη φωτιά”. Σήμερα, μπορούμε να ψάξουμε για πολύ καιρό, αλλά το μόνο που θα βρούμε είναι ζόμπι, που εκλιπαρούν για ένα φιξάκι. Αλλά, δεν αντιμετωπίζω αυτό το γεγονός με κλάψες, όπως αυτές που ακούγονται έξω από κάθε προλεταριακό σπίτι ή κάθε τρώγλη της πιο απωθητικής και ντροπιαστικής φτώχειας, χωρίς να σηκώνουν ούτε το δαχτυλάκι τους, όταν περνούν έξω από τα θωρακισμένα παράθυρα μιας τράπεζας, της οποίας το χρηματοκιβώτιο είναι ανοιχτό και περιμένει να αδειαστεί. Βέβαια, ένα “κοινωνικό” πρόβλημα φτώχειας και εκμετάλλευσης υπάρχει. Αλλά, υπάρχει και ένα κοινωνικό πρόβλημα υποταγής, σεβασμού, πίστης, αποδοχής και θυσίας. Αν ο εκμεταλλευόμενος είναι πραγματικά εξεγερμένος, σίγουρα δε θα ξεκινήσει με τη λύση του προβλήματος “όλων” των εκμεταλλευομένων, αλλά θα προσπαθήσει τουλάχιστον να λύσει το δικό του, χωρίς να ζει στην αδυναμία του καπιταλισμού. Στην περίπτωση που δεν είναι ικανός σωματικά να το κάνει, θα πρέπει και πάλι να σκεφτεί τι θα κάνει ο ίδιος με τη ζωή του, πριν φτάσει στον εξευτελισμό του να αποκηρύσσει απλά τη φτώχεια του. Λέγοντας αυτό, δεν υποστηρίζω πως είμαι εναντίον των εκμεταλλευομένων και της φτωχολογιάς, που κάνουν χρήση ναρκωτικών και παραπατούν, λεία στα δικά τους φαντάσματα. Ναι, τους λυπάμαι. Άλλωστε, και εγώ άνθρωπος είμαι. Αλλά, δεν πρόκειται να κάνω τίποτα γι’ αυτούς. Τι θα έπρεπε να κάνω; Να τους μιλήσω για τον ίδιο παλιό αγώνα για νερό, ρεύμα ή μια σύνταξη, ώστε να μπορέσουν να περάσουν σε νέα επίπεδα φτώχειας και αποθάρρυνσης; Και τι πρέπει κάποιος να κάνει για τους χρήστες, που βρίσκονται σε έκσταση; Να τους δώσει μεθαδόνη; Ή να τους φτιάξει ένα ελευθεριακό και ανθρωπιστικό άσυλο;  Μην μου αναφέρετε καν τέτοια πράγματα.

Ξέρω με σιγουριά πως το εκμεταλλευόμενο προλεταριάτο μπορεί να εξεγερθεί και πως αν δεν το κάνει, είναι το ίδιο υπεύθυνο, τουλάχιστον όσο υπεύθυνος είναι και εκείνος που το εκμεταλλεύεται. Ξέρω με σιγουριά πως οι χρήστες μπορούν να εξεγερθούν και πως αν δεν το κάνουν, είναι επίσης υπεύθυνοι οι ίδιοι, όσο υπέυθυνοι είναι και αυτοί που πλουτίζουν από τη δυστυχία τους. Δεν είναι αλήθεια πως η στέρηση, η δουλειά, η φτώχεια και τα ναρκωτικά αφαιρούν από κάποιον τη δύναμη της θέλησης. Αντίθετα, μπορούν να την κάνουν μεγαλύτερη. Δεν είναι αλήθεια, όπως πολλοί άνθρωποι, χωρίς σχετική εμπειρία, υποστηρίζουν, πως η ηρωίνη (για να ασχοληθούμε με τα “βαριά” για λίγο) αφαιρεί τη δύναμη της θέλησης ή ότι μας καθιστά ανίκανους να δράσουμε με βάση ένα αποφασιστικό σχέδιο και με αντίληψη της ταξικής πραγματικότητας, όπως για παράδειγμα τη λειτουργία των μηχανισμών, που παράγουν, μεταξύ άλλων, και την αγορά των ναρκωτικών. Όποιος υποστηρίζει το αντίθετο, του λείπει η ικανότητα ή περιπλέκει σκόπιμα τα πράγματα. Υπάρχει πάντα αυτοσυνειδησία και αυτογνωσία στον χρήστη, ακόμα και σε εκείνους που υποτίθεται πως βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο (αλλά ποιο είναι το τελευταίο στάδιο;). Αν το άτομο είναι αδύναμο, ένας κακομοίρης με χαρακτήρα ήδη σημαδεμένο από μια ζωή στερήσεων ή εφησυχασμού (σε αυτό το στάδιο δεν έχει και μεγάλη σημασία), αντιδρά αδύναμα, αλλά θα έκανε το ίδιο σε οποιαδήποτε κατάσταση και αν τύχαινε να βρεθεί. Θα μπορούσε κάποιος να απαντήσει πως τα ναρκωτικά τείνουν να χρησιμοποιούνται ως στήριγμα από πιο αδύναμα υποκείμενα. Πρέπει, δυστυχώς, να παραδεχθώ πως αυτό είναι αλήθεια. Αλλά, αυτό δεν αλλάζει τη λογική (“μη-είδηση”), την οποία υποστήριξα στην αρχή, του να σημειώνει, δηλαδή, κανείς την ευθύνη, που φέρουν οι αδύναμοι για την αδυναμία τους.

Θεωρώ, πως έχει έρθει η ώρα να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Από το έντυπο “ProvocAzione”, τεύχος #17, Νοέμβρης 1988

Alfredo Bonanno

Πηγή: Act for Freedom Now!