Τα παπούτσια μας έχουν λιώσει από τους βαρετούς ειρηνικούς περιπάτους, στους οποίους έχουμε συμμετάσχει. Όχι μόνο έχουμε προσέξει τις τρύπες στις σόλες των παπουτσιών μας, αλλά έχουμε συνειδητοποιήσει πως βρισκόμαστε κολλημένοι σε ένα σημείο και πως η εσωτερική μας αγριότητα νανουρίζεται, μετατρεπόμενη σε ευγένεια. Οι διαδηλώσεις δεν είναι μια καλή διέξοδος για το θυμό μας, ο οποίος δε μπορεί να ικανοποιηθεί με το να περιπλανόμαστε απλά στους δρόμους, υπό το άγρυπνο μάτι των μπάτσων. Επομένως, νιώθουμε αναγκασμένοι να αναζητήσουμε άλλα μονοπάτια δράσης.
Για αυτόν το λόγο, την πρώτη του Μάη, πήγαμε μια βόλτα χωρίς να ενημερώσουμε τις αρχές. Πήραμε μαζί μας μερικά λίτρα μπογιάς και την απόφαση πως κάτι πρέπει να κάνουμε για τους συντρόφους μας. Βάψαμε τα παράθυρα δύο τραπεζών, σε δύο διαφορετικά μέρη της πόλης. Οι ιδιοκτήτες τους θα πρέπει να ξέρουν πως δεν έχουν όλοι οι επισκέπτες τους αγαθές προθέσεις, ούτε ζητιανεύουν για ένα δάνειο.
Αφιερώνουμε αυτήν την επιχείρηση στην αναρχική Felicity Ryder, μια αναρχική από την Αυστραλία, που κρύβεται εδώ και μήνες από τα μαντρόσκυλα και στους συλληφθέντες στην Ελλάδα, στην Ιταλία και στα υπόλοιπα μέρη του κόσμου.
Οι τράπεζες είναι τέλειοι στόχοι αναρχικών επιθέσεων. Πίσω από τα φτιασιδωμένα χαμόγελα, οι ταμίες κρύβουν καθημερινές τραγωδίες. Οι τράπεζες παίζουν το ρόλο των φιαλών αιμοδοσίας αυτού του γαμημένου συστήματος, στηρίζουν στρατούς και πολυεθνικές επιχειρήσεις, βοηθούν να συγκεντρωθεί το κεφάλαιο στα χέρια των λίγων, προστατεύουν τα χρήματα των πλουσίων και σπεκουλάρουν με τα χρήματα των φτωχών. Οι τράπεζες είναι εκείνοι οι θεσμοί, πάνω στους οποίους βασίζεται η δικτατορία των οικονομικών αγορών. Μέσα από τις τράπεζες περνά η ταινία συναρμολόγησης του σύγχρονου πολιτισμού, που καλύπτει τον πλανήτη με τις αλυσίδες της μισθωτής εργασίας, προκαλώντας εκμετάλλευση, αποξένωση και οικολογική καταστροφή.
Η Δημοκρατία είναι ένα ψέμα. Είναι προφανές, αν κοιτάξει κανείς αυτούς που ηγούνται, από τους δημοσιογράφους μέχρι τους πολιτικούς. Όμως, κανείς τους δε θα το παραδεχτεί ανοιχτά, από φόβο μήπως χάσει την καλοπληρωμένη δουλειά του επαγγελματία ψεύτη. Οι πολιτικές ατζέντες υπαγορεύονται από τις αγορές και οι σημαντικότεροι ψηφοφόροι τους είναι οι επενδυτές και οι διεθνείς οικονομικές ελίτ, που μπορούν ελεύθερα να διαφθείρουν τα μυαλά των πολιτικών και της κοινωνίας.
Επιπλέον, στη ντουλάπα της η δημοκρατία κρύβει πολλά πτώματα. Γνωστοί δημοκράτες, όπως ο Sikorski[1] ή ο Michnik[2], αναφέρουν ως παράδειγμα προς μίμηση τον Κουβανό blogger Yoani Sanchez, αλλά οι ίδιοι στηρίζουν τη ρατσιστική σφαγή των λαών του Ιράκ και του Αφγανιστάν.
Απεχθανόμαστε το καστρικό καθεστώς, αλλά δε φοβόμαστε να ρωτήσουμε τι τόσο τρομερό έχει κάνει η Κούβα, ώστε να πρέπει, πλέον, να πολεμήσουμε τη Δημοκρατία και όχι τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό.
Υπάρχουν δύο καθιερωμένα πρότυπα: το ένα είναι ο Δυτικός Πολιτισμός και το άλλο ο κόσμος του Ισλάμ. Μόνο ακολουθώντας αυτήν τη λογική καθίσταται δυνατό να καταλάβουμε το γιατί οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, που σφαγιάζονται στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, παραμένουν αόρατοι στα μάτια του μέσου Ευρωπαίου, ακόμα και όταν το θέμα αναφέρεται επακριβώς από το δολοφόνο του Woolwich, στο Λονδίνο (η εκτέλεση του Lee Rigby από ισλαμιστές εξτρεμιστές). Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση και τα media παρουσιάζουν ως πραγματικό έγκλημα την καταστολή του Κάστρο και του Łukaszenka, Αυτή είναι η σύγχρονη έκδοση του πολιτισμικού ρατσισμού.
Όποιος υπερασπίζεται τα «ανθρώπινα δικαιώματα» χωρίς να αντιτίθεται στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, γίνεται για μας ρατσιστής. Κατανοώντας όλα αυτά, δηλώνουμε πως είμαστε αντίπαλοι της δημοκρατικής αμηχανίας, που κρύβει την ωμή βία πίσω από τη βιτρίνα της πολιτικής ελευθερίας.
Παρ’ όλα αυτά, η πλειοψηφία δε βλέπει το πρόβλημα. Ποιος έχει αρκετό χρόνο να τα σκεφτεί αυτά; Πρέπει να πληρώσει τους λογαριασμούς, να φέρει το μπέικον στο σπίτι και να χτίσει καριέρα. Δεν υπάρχει χώρος να σκεφτεί, πόσο μάλλον να κοιτάξει προς νέους ορίζοντες. Η σύγχρονη δανειακή σκλαβιά μετατρέπει την ελευθερία σε απόλυτη κοροϊδία. Με γεμάτη την κοιλιά και μια στέγη πάνω από το κεφάλι, οι άνθρωποι φοβούνται να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, φοβούμενοι ότι θα χάσουν τη δουλειά τους και ότι θα αποκτήσουν σοβαρά χρέη.
Το θέμα δεν είναι, όμως, τόσο απλό. Η σιγουριά της εργασίας μπορεί να σημαίνει μια κοινωνία ικανοποιημένων σκλάβων. Για τους περισσότερους δεν έχει σημασία σε τι κόσμο ζουν, όσο διατηρούν το επίπεδο ζωής τους και έχουν μια μικρή ευκαιρία προαγωγής.
Αυτοί, που έχουν πέσει θύματα της τραπεζικής μαφίας, είναι πρόθυμοι να παραπονεθούν μπροστά στις κάμερες και στο γραφείο του δημόσιου κατήγορου. Ενώ βλέπουν πως συμπεριφέρεται το σύστημα στους φτωχούς, αυτοί οι ίδιοι δε σηκώνουν ούτε το δαχτυλάκι τους. Αποστασιοποιούμαστε από τον πόνο των άλλων και θεωρούμε πως οι πιο σημαντικοί άνθρωποι είναι εκείνοι που έχουν κηρύξει τον πόλεμο στο σύστημα, οι αναρχικοί σύντροφοί μας, εδώ και σε όλον τον κόσμο. Χωρίς αυτούς θα είχαμε πέσει στη δυσπιστία.
Κύριο μέλημά μας είναι να σώσουμε την ανθρωπιά μας μέσα σε αυτά τα σκατά και όχι να μεταβληθούμε σε ρομπότ, που δουλεύουν από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, κοιτώντας μόνο τον κώλο τους. Κάθε μέρα πουλάμε τους εαυτούς μας στο σύστημα και είναι εύκολο να μας διαφύγει εκείνη η στιγμή, όπου η τελευταία σπίθα ανεξαρτησίας πεθαίνει. Η παράνομη δράση αποκαθιστά την αξιοπρέπειά μας και μας βοηθά να ανακτήσουμε κομμάτι της χαμένης ανεξαρτησίας μας. Γι’ αυτό, κάθε μικρή πράξη ανταρσίας μέσα σε αυτό το βούρκο απάθειας, προκαλεί χαμόγελα στα πρόσωπά μας. Χαιρετίζουμε την ομάδα 15w08[3] και τους σαμποτέρς[4] που κατέστρεψαν κάποιες κάμερες στη Βαρσοβία. Οι πράξεις σας μας δίνουν δύναμη και την αίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι υπάρχουν και άλλοι σύντροφοι πρόθυμοι να παραβιάσουν την τάξη!
Θα πάρει ακόμα χρόνο μέχρι η καταστροφική άμεση δράση να ριζώσει μέσα στις καρδιές των Πολωνών αναρχικών. Σήμερα, ο πραγματικός κίνδυνος δεν είναι το γκλομπ, αλλά η κοινή ανάγκη να μείνουμε στην απομόνωση, να αποδράσουμε στον κόσμο της εικονικής πραγματικότητας του facebook και στο ανούσιο κλικάρισμα του ποντικιού, ενώ οι φασίστες παίρνουν του δρόμους.
Κάποιοι εδώ θα ήθελαν να δουν να λαμβάνει χώρα η άμεση δράση από σήμερα, παρ’ όλο που οι ίδιοι δεν κάνουν τίποτα για να συμβεί αυτό. Υιοθετούν τον παθητικό ρόλο του παρατηρητή, ο οποίος δεν οδηγεί πουθενά. Δε θα κερδίσεις τίποτα, αν δεν είσαι πρόθυμος να ρισκάρεις. Κάνε τον εαυτό σου παράδειγμα.
Εμπρός αναρχικοί!
Στοχεύστε τις τράπεζες! Στοχεύστε τους εθνικιστές!
«Θέλουμε επανάσταση! Θέλουμε βεντέτα! Θέλουμε εκδίκηση! Έχουμε δικαίωμα να το απαιτούμε!»
Αναρχικός Πυρήνας Felicity Ryder
Υποσημειώσεις:
1. Ο Radosław Sikorski είναι υπουργός εξωτερικών της Πολωνίας. Η Πολωνία στέλνει στρατεύματα σε Ιράκ και Αφγανιστάν.
2. Ο Adam Michnik είναι ο αρχισυντάκτης της μεγαλύτερης καθεστωτικής εφημερίδας “Gazeta Wyborcza” (Εφημερίδα των Εκλογών). Ένας από τους πατέρες της οικοδόμησης του καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης στην Πολωνία.
3. Η ομάδα 15w08 ήταν ένας πυρήνας άμεσης δράσης, ενεργός στη Βαρσοβία το διάστημα 2012/2013. Πραγματοποίησαν κάποιες επιθέσεις με μπογιές εναντίον της τράπεζας Neobank (που ήταν μπλεγμένη στην επιθετική ανάπλαση της πόλης Poznan), της boutique Lilou, του Lion’s House, της Γερμανικής Τράπεζας και των καταστημάτων μόδας του διάσημου Πολωνού σχεδιαστή Maciej Zien.
4. Κάποιοι σαμποτέρς κατέστρεψαν δύο κάμερες στη Βαρσοβία το Μάη/Ιούνη του 2013
Πηγή/Φωτογραφίες/Links: 325