Tag: Μεξικό

Μεξικό: Γράμμα από την Fallon Poisson

Θέλω να ξεκινήσω αυτό το γράμμα με μια τεράστια αγκαλιά για όλους τους συντρόφους/συντρόφισσες, που βρίσκονται στην παρανομία, που παλεύουν για την ελευθερία τους και όλους αυτούς που βρίσκονται έγκλειστοι και που αυτός ο κόσμος της κυριαρχίας προσπαθεί να δαμάσει την οργή τους. Δεν υπάρχει κανένα κελί, κανένας τοίχος, καμία αρχή, στην οποία να δίνω αρκετή δύναμη, ώστε να καθησυχάσει την οργή μου και την επιθυμία μου για ελευθερία. Αυτά τα συναισθήματα τα είχα από μικρή και τώρα, στην καρδιά και στο μυαλό μου, είναι πιο δυνατά από ποτέ και δεν υπάρχει μέρα που να περνάει χωρίς να σκέφτομαι εσάς, φίλοι μου. Μπορώ να φανταστώ και μου λένε, επίσης, ότι η κατάσταση έξω είναι πολύ αβέβαιη. Αυτό δεν με εκπλήσσει, καθώς η επιλογή μας για σύγκρουση φέρνει καταστολή.

Δεν είναι απλό, δεν είναι εύκολο και υπάρχουν πολλά συναισθήματα που μπερδεύονται, αλλά αυτό το συγκεκριμένο συναίσθημα, που όλοι έχουμε κοινό, είναι η δύναμή μας. Ατομικά και συλλογικά. Κανένας δεν μπορεί να φυλακίσει αυτό το συναίσθημα – καμία φυλακή και κανένα σύνορο. Φίλοι, σας σκέφτομαι όλους με πολλή αγάπη, ειδικά τον Marc, που είναι έγκλειστος σε μια φυλακή στο Kingston, και σκέφτομαι τους συντρόφους από το che, που βασανίστηκαν από την επιτροπή Cerezo, τη μπαλαρίνα της cumbia και τους Tripa, Amelie και Carlos.

Ας μείνουμε δυνατοί, άσχετα από την απόσταση. Αισθάνομαι λίγο περίεργα να γράφω ένα γράμμα χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Έχω την αίσθηση ότι γράφω σε έναν γαλαξία, που μοιάζει λίγο σαν να βρίσκεται μακριά. Θέλω να πω ένα πράγμα: θέλω να είμαι ξεκάθαρη, ότι δεν γράφω αυτό το γράμμα για κερδίσω στήριξη ή να περιγράψω τον εαυτό μου ως θύμα. Πρόθεσή μου είναι να χρησιμοποιήσω μολύβι και χαρτί για να επικοινωνήσω με φίλους και να μοιραστώ ανάλυση. Νομίζω ότι η κατάσταση του να είσαι φυλακισμένος είναι μια πολύ ιδιαίτερη ευκαιρία να ξεφύγεις από τη “φετιχοποίηση” της φυλακής και να τη μετατρέψεις σε πραγματικότητα από τα συμφραζόμενά της. Σήμερα, γράφω αυτό το γράμμα από τη Santa Marta, αλλά ποιος ξέρει τί θα ακολουθήσει.

Όταν μας συνέλαβαν, στις 5 Ιανουαρίου 2014, για μένα, έμοιαζε κάπως με αστείο, με 7 μπατσικά να μπλοκάρουν τον δρόμο, έμοιαζε λίγο με σκηνή από ταινία και από εκείνη τη στιγμή και μετά, αυτή η αίσθηση δεν έπαψε. Όλοι έχουν τον ρόλο τους, θυμάμαι τώρα, στις 2 ή 3 το πρωί, όταν μεταφερθήκαμε από το PGJ στο επιστημονικό κέντρο για εξετάσεις. Ήμασταν τρία άτομα, σε τρία διαφορετικά αυτοκίνητα, με 2 μπάτσους ο καθένας δίπλα του και με τουλάχιστον 10 μπατσικά με αναμμένους φάρους στους ερημικούς δρόμους του DF και με τους επιστήμονες, που σχεδόν τους είχε πάρει ο ύπνος όταν φτάσαμε στο Κέντρο. Φοβερό σόου. Το CSI Μαϊάμι στο Μεξικό.

Και το Κέντρο Arraigo, ουφ! Αυτό ήταν το πιο θεατρικό πράγμα, που έχω βιώσει σε όλη μου τη ζωή. Όταν φτάσαμε εκεί, ο δρόμος είχε αποκλειστεί για την άφιξή μας. Οι άντρες με μύες σαπουνόπερας και αυτόματα όπλα ήταν έξω στον δρόμο, αλλά και μέσα στο αμάξι μαζί μας. Δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω – να γελάω με την εξουσία, για την οποία δεν έχω το παραμικρό ίχνος σεβασμού, να γελάω με τον τρόπο που παίρνουν τον εαυτό τους τόσο στα σοβαρά, “ο Κεν και η Μπάρμπι” με αστυνομικές στολές. Και οι κρατούμενοι, που δεν έχουν όνομα, αλλά έχουν την τύχη να έχουν ένα χρώμα. Το δικό μου ήταν πορτοκαλί. Το χειρότερο ήταν ότι τα κορίτσια στο κελί μου έπαιρναν μεταξύ τους τόσο στα σοβαρά τους ρόλους της υποταγής, του φόβου και της εξουσίας, σαν να βρίσκονταν σε οντισιόν για ταινία του Χόλυγουντ.

Συγγνώμη σε όσους νομίζουν ότι κάνω τα πάντα να μοιάζουν περίεργα, αλλά έτσι είναι! Ένα αστείο, το παίξιμο ενός ρόλου. Και εδώ, στη Santa Marta, υπάρχουν πολλές γειτονιές, από το Α έως το Η, υπάρχει ένα “πάρκο”, διαμερίσματα και γείτονες. Υπάρχει ένα γωνιακό μαγαζί, εργάτριες του σεξ, ναρκωτικά παντού. Υπάρχουν άνθρωποι, που αναπαράγουν τους έμφυλους ρόλους των “κοριτσιών και αγοριών” και υπάρχουν επίσης πάρα πολλά μωρά. Υπάρχει σχολείο, γιατρός, δικαστήριο.

Υπάρχουν μελέτες, που κατηγοριοποιούν την κοινωνία της Santa Marta, υπάρχει διαφθορά, υπάρχει επίσημη και ανεπίσημη εξουσία, προγράμματα και πολλά συναισθήματα, πολλές ιστορίες, πολύς χρόνος για να μοιραστείς, οργή και σίγουρα πολλά τσιγάρα και καφές για να μοιραστείς.

Δεν ξέρω αν είναι ακόμα ξεκάθαρο (εδώ τα ισπανικά μου δεν είναι τέλεια), αλλά τώρα, η Santa Marta είναι η νέα μου πόλη. “Α” είναι η νέα μου γειτονιά, 107 είναι το νέο μου διαμέρισμα και η Amelie η γειτόνισσά μου. Για μένα, αυτό είναι πιο ξεκάθαρο από κάθε θεωρία.

Κι έτσι, κλείνω το γράμμα μου.

Μια σημείωση: Κατά πρώτον, το έγραψα αυτό στα ισπανικά διότι κάποιες φορές είναι πιο εύκολο. Γι’ αυτό, θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που κάνουν τη μετάφραση. Θα προσπαθήσω να μεταφράσω άλλα γράμματα στα γαλλικά και στα αγγλικά. Αυτό είναι το πρώτο γράμμα που γράφω εδώ και καιρό γιατί στο Κέντρο Arraigo ήταν πολύ δύσκολο. Τα στυλό, όπως και κάθε τι άλλο, απαγορεύονταν! Για μένα, ήταν σημαντικό να γράψω αυτό το γράμμα με μια αίσθηση χιούμορ και σαρκασμού, όχι επειδή θέλω να ελαχιστοποιήσω την επίδραση που μπορούν να έχουν οι φυλακές στον κόσμο, αλλά για να ελαχιστοποιήσω την επίδραση που μπορεί να έχει η φυλακή σε μένα.

Αυτά που προσπάθησα να εκφράσω, σε απλά ισπανικά (ελπίζω μια μέρα να τα κατέχω επαρκώς) (ελπίζω, επίσης, να είναι κατανοητά) είναι ότι από τη φυλάκισή μου, τα στοιχεία που είχαν τη μεγαλύτερη επίδραση πάνω μου ήταν τα παιχνίδια των ρόλων και η πόλη-φυλακή, φυλακή-πόλη. Δεν θα σας πω ψέματα – δεν είναι πάντα εύκολο, είμαστε περικυκλωμένοι από αγκαθωτά σύρματα, αλλά υπάρχει ένα πράγμα, για το οποίο είμαι σίγουρη και αυτό είναι ότι η ελευθερία ξεκινά από το μυαλό μας, ανεξαρτήτως που βρισκόμαστε. Στο δικό μου, αυτήν τη στιγμή, υπάρχει πολλή οργή, πολλή δύναμη και ναι, παρά το οτιδήποτε, περισσότερη ελευθερία από ποτέ. Ευχαριστώ τους φίλους που ήρθαν να με επισκεφτούν! Σε αυτούς που ανταποκρίθηκαν στα συλλογικά μας καλέσματα. Σε αυτούς που οργανώνονται, παρά τις εντάσεις. Σε αυτούς που τρέφουν τη φωτιά και που επιτίθενται σε αυτήν τη σάπια κοινωνία. ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΑ!!! (Α) Και αλληλεγγύη στον Marc, στους συντρόφους από το Che, στον Tripa, στην μάγισσα χορεύτρια της cumbia, την Amelie και τον Carlos.

Φυλακές Santa Marta, Μεξικό, 14 Μαρτίου 2014

Και χαρούμενη 15η Μαρτίου! (A)

[FALLON POISSON]

*Το γράμμα γράφτηκε αρχικά συνδυαστικά στα γαλλικά και τα ισπανικά

Διεύθυνση αλληλογραφίας για επικοινωνία με τις Fallon/Amelie:

Centro Feminil de Reinsercion social Santa Martha Acatitla
Amélie Trudeau / Fallon Rouiller
Calzada Ermita Iztapalapa No 4037
Colonia Santa Martha Acatitla
Delagation Iztalpalapa C.P. 09560
MEXICO

Πηγή: Act for Freedom

Γράμμα από την Amelie Pillierst

23 Φεβρουαρίου, φυλακές της Santa Martha, Μεξικό

Το απόγευμα της 5ης Ιανουαρίου, με συνέλαβαν μαζί με τους συντρόφους Fallon και Carlos για επίθεση στο γραφείο του Ομοσπονδιακού Γραμματέα Επικοινωνιών και Μεταφορών του Μεξικού και σε μια αντιπροσωπεία της Nissan, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς. Σύμφωνα με όσα υποδεικνύουν τα στοιχεία, σπάστηκαν παράθυρα και πετάχτηκαν μολότοφ μέσα στο υπουργείο και μέσα στα καινούρια αυτοκίνητα της αντιπροσωπείας. Οι καταστροφές αξιολογούνται σε περισσότερα από 70.000 πέσος στο υπουργείο και 100.000 πέσος στη Nissan.

Πράγματι, είμαι αναρχική και ζω στο Μόντρεαλ του Καναδά. Ταξίδευα στο Μεξικό και τώρα το ταξίδι μου θα παραταθεί για κάποιο χρονικό διάστημα.

Ακολούθως της σύλληψης, μας κράτησαν κλειδωμένους για 96 ώρες και έπειτα μας μετέφεραν στο Ομοσπονδιακό Κέντρο του Arraigo – χωρίς προηγουμένως να έχουμε δει δικαστικό. Παραμείναμε αιχμάλωτοι για 40 ημέρες. Σε ένα κελί, 23 ώρες τη μέρα, ένα τσιγάρο τη μέρα, καπνισμένο σε 10 λεπτά, 3 γεύματα κάθε μέρα, αλλά με 10 μόνο λεπτά για να φάμε κάθε φορά, χωρίς να μιλάμε, χωρίς να επιτρέπεται να έχουμε μολύβι, 9 λεπτά για τηλεφωνήματα κάθε μέρα… Εν ολίγοις, ήταν μια μακρά αναμονή και δεν υπήρχε τίποτε περισσότερο από μεξικάνικες σαπουνόπερες να παίζουν στην τηλεόραση όλη μέρα. Ευτυχώς, οι φίλοι μας μάς έστειλαν μερικά βιβλία! Ευχαριστώ, δεν ξέρω πως θα μπορούσα να έχω επιβιώσει χωρίς αυτά.

Την τεσσαρακοστή ημέρα, ο γενικός εισαγγελέας της Ομοσπονδίας (PGR – ομοσπονδιακό) μετέφερε τα αρχεία μας στο PGJ (κρατική ασφάλεια) διότι δεν έχουν καμία απόδειξη για να μας κατηγορήσουν για ομοσπονδιακό έγκλημα. Έτσι, από τις 17 Φεβρουαρίου, η Fallon κι εγώ βρισκόμαστε στο γυναικείο σωφρονιστικό κατάστημα της Santa Martha, στην πόλη του Μεξικό, στο οποίο μεταφερθήκαμε και ο Carlos βρίσκεται στις ανδρικές φυλακές του Oriente, 20 λεπτά από εμάς. Εδώ, υφίσταται μια μικροκοινωνία, που περιβάλλεται από τσιμέντο και συρματόπλεγμα, αλλά μέσα στην οποία μπορείται να κινηθείτε όπως επιθυμείτε.

Τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο είναι 7:30 πμ. Είμαι στην αυλή και κοιτάω τον ήλιο να ανατέλλει πίσω από το παρατηρητήριο, καταλαμβάνοντας το τοπίο. Για την ακρίβεια, σχεδόν αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι στην αυλή μιας πολυκατοικίας, κοιτάζοντας στο κτίριο με ρούχα κρεμασμένα από παράθυρα χωρίς κάγκελα. Υπάρχουν πολλά περιστέρια, κάδοι σκουπιδιών, κιτρινισμένο γρασίδι και συρματόπλεγμα. Υπάρχουν, επίσης, πολλοί άνθρωποι με τις δικές του ιστορίες.

Οι φυλακές είναι απαραίτητες για τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης, όπως και οι μπάτσοι. Είναι η κυριαρχία και ο έλεγχος, που επιτρέπουν σε αυτόν τον αρωστημένο κόσμο να επιμένει. Η φυλακή σημαίνει φόβος, το άγνωστο, ντροπή, μοναξιά, απομόνωση. Η κοινωνία είναι η εξημέρωση των ατομικοτήτων σε «καλούς πολίτες». Έτσι, η δύναμη της ατομικότητάς μας στοχεύει στην άρνηση ο φόβος να καταστεί όριο στη ζωή μου. Σίγουρα φοβάμαι, όπως όλοι, πολλά πράγματα, αλλά οι επιθυμίες μου για ελευθερία είναι ισχυρότερες. Ο φόβος συχνά κατασκευάζεται και αποδομείται, όταν τον αντιμετωπίσουμε. Το σημαντικό είναι να βλέπεις μακρύτερα, πέρα από όρια και σύνορα, πέρα από τοίχους, βουνά, ποτάμια και ωκεανούς.

Δεν γνωρίζω για πόσο καιρό θα είμαι εδώ, αλλά δεν λυπάμαι για τον εαυτό μου. Είμαι αισιόδοξη πως έξω ο αγώνας συνεχίζεται και άνθρωποι συναντιούνται, αγαπιούνται, μισιούνται, ζουν, γαμώτο. Στην πραγματικότητα, δεν νιώθω άνετα με ανθρώπους, που επικεντρώνουν στην υπόθεσή μας χωρίς να δίνουν τους δικούς τους αγώνες στο δικό τους πλαίσιο. Πιστεύω πως η βέλτιστη αλληλεγγύη χτίζεται στο μοίρασμα των ατομικών και συλλογικών δυνάμεων. Το χειρότερο πράγμα για μένα θα ήταν να μη συμβαίνει τίποτα έξω, ενώ κρατούμαστε αιχμάλωτοι, αλλά γνωρίζω πως οι φίλοι μου συνεχίζουν, παρά τις δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Η πραγματικότητά μου ως αναρχική στη φυλακή είναι ένα γεγονός μαζί με άλλα, στα οποία πρέπει να προσαρμοστούμε. Το πιο δύσκολο είναι συχνά να διατηρείς και να προστετεύεις δεσμούς εμπιστοσύνης με συντρόφους, με τους οποίους έχουμε συγγένεια για μακροπρόθεσμη σκέψη. Όταν είναι δυνατόν, αδιανόητες δυνατότητες αναδύονται.

Υπό αυτήν την έννοια, οι ιδέες και οι αναλύσεις μου παραμένουν οι ίδιες όπως και έξω. Αυτός είναι ο λόγος που δεν ενδιαφέρομαι να αλλάξω την ομιλία μου για να δεχτώ στήριξη. Εκτιμώ πολύ τις προσπάθειες αλληλεγγύης, που έχουν γίνει ως τώρα, παρ’ όλα αυτά, αποστασιοποιώ τον εαυτό μου από συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, που έχουν παρθεί σε αλληλεγγύη με εμάς. Στο Μόντρεαλ, κατά τη διάρκεια μας διαδήλωσης, που έλαβε χώρα μπροστά από το μεξικανικό προξενείο, η ομιλία κατήγγειλε βασανιστήρια και παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το κράτος του Μεξικού. Τα Ηνωμένα Έθνη αναφέρθηκαν σε ρεφορμιστικό και προοδευτικό τόνο. Ειλικρινά, εκτιμώ το ότι πολλοί άνθρωποι προβληματίζονται με την υπόθεσή μας, αλλά αρνούμαι να χρησιμοποιήσω απατηλό ρεφορμιστικό λόγο. Όπως το βλέπω, η αδικία, ο βασανισμός και τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια του παρόντος κόσμου. Τα δικαιώματα παραχωρούνται από το Κράτος και άρονται όποτε χρειαστεί. Πέρα από αυτό, προωθεί τη δημοκρατική ιδεολογία (δικαιώματα για τους πολίτες), τη μεγαλύτερη των ψευδαισθήσεων. Και περισσότερο από ο,τιδήποτε, το να υποστηρίζουμε τις ιδέες μας με αναφορές σε πυλώνες εξουσίας, όπως τα Η.Ε., δεν μπορεί να δομήσει ισχυρή αντιεξουσιαστική πάλη. Ο τρόπος για να χτίσουμε γερά θεμέλια, για έναν αγώνα αδύνατο να αναχαιτίσουν, δεν είναι η προσπάθεια να επηρεάσουμε την κοινή γνώμη με ρεφορμιστικό λόγο.

Πρέπει να πω πως ειλικρινά δεν έχω καμία σχέση με φοιτητικές και εργατικές ενώσεις, ακόμα και με το μαχητικό συνδικαλισμό, ιδιαίτερα προσφιλή πίσω, στο Μόντρεαλ. Αυτές οι οργανώσεις είναι φορμαλιστικές και γραφειοκρατικές. Αναπαράγουν «άμεση δημοκρατία». Αυτά είναι τα ίδια κατασκευάσματα, που εγώ θέλω να καταστρέψω, τα οποία επιβάλλουν απόσταση μεταξύ ατομικοτήτωνκαι τον τρόπο που σχετίζουνται με τον κόσμο και την ύπαρξη. Τυπικότητα, γραφειοκρατία, νόμος και θεσμοθέτηση μετασχηματίζουν τη σχέση μεταξύ των ανθρώπων. Θέτουν σε ακινησία τις διαρκείς πιθανότητες μετασχηματισμού, όπως ακριβώς κάνουν και τα πολιτικά κόμματα. Προσπαθούν να οργανώσουν και να ηγηθούν των «αμόρφων μαζών».

Ως εκ τούτου, υπάρχει μια προφανής αντίθεση: έχουμε λάβει στήριξη από φοιτητικές ενώσεις στο Quebec. Όσο με αφορά, δεν έχω κανέναν πρόβλημα να δεχτώ χρήματα, τα οποία πέρα από κάθε αμφιβολία θα μας βοηθήσουν στη φυλακή. Αλλά, πρέπει να πω ότι αυτές οι οργανώσεις δεν έχουν τίποτα το επαναστατικό. Είναι παντελώς σάπιες. Βασίζονται σε μαοϊκά οργανωτικά μοντέλα και είναι παντελώς φορμαλιστικές, με τον πολιτικό διαδικαστικό τους κώδικα. Αυτή η γλώσσα είναι ακατανόητη. Χαρισματικοί ομιλητές χειραγωγούν τις ψήφους των μαζών εκφράζοντας ό,τι η μάζα θέλει να ακούσει και όχι μιλώντας εκ καρδίας. Πλήθη 100.000 ανθρώπων πορεύονται σαν ζόμπυ, τραγουδούν και επαναλαμβάνουν τα ίδια ρεφορμιστικά συνθήματα και μετά επιστρέφουν σπίτι, στην καθημερινή τους ρουτίνα.

Στην κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, περιμένοντας την καταδίκη ή την αποφυλάκισή μου, το να εκφράσω ανοιχτά πως είμαι αναρχική μπορεί να με θέσει σε αβέβαιη κατάσταση. Επιλέγω να πράξω έτσι, ούτως ή άλλως. Πολλές φορές, ένιωσα την αγάγκη να επικοινωνήσω με άλλους αναρχικούς, που έχουν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις. Όταν αντιμετωπίζεις την κρατική καταστολή, υπάρχουν αρκετοί τρόποι να αντιδράσεις. Νομίζω πως η χρήση μετριοπαθούς λόγου παρέχει προνόμια, όπως η γρηγορότερη αποφυλάκιση, η απόκτηση χρηματοδότησης ή κοινωνικής αποδοχής. Αλλά, νομίζω πως όσο οι λέξεις και οι πράξεις θα είναι μετριοπαθείς, θα είναι δύσκολο να διαδοθούν οι εξεγερτικές και αντιεξουσιαστικές πρακτικές. Γι’ αυτό, είναι σημαντικό να επικοινωνήσω τις ιδέες μου ανοιχτά και σκόπιμα.

Δεν γνωρίζω για πόσο καιρό θα παραμείνω κλειδωμένη εδώ μέσα, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: δεν θα είναι ισοβίως. Είμαι τυχερή, που έχω εξαιρετικούς φίλους και συντρόφους στον αγώνα και δεν αισθάνομαι μόνη. Η δύναμη και το κουράγιο βρίσκονται πρώτα σε κανέναν.  Υπάρχει ένα σύμπαν δυνατοτήτων, εδώ όπως και αλλού. Όλες οι μορφές κυριαρχίας είναι στόχοι, εκείνες που δημιουργούν τα οικοδομήματα και τα ιδρύματα όσο και αυτές που παρεμβαίνουν στις σχέσεις μας. Δεν υφίσταται παράδεισος ή τέλειος κόσμος. Η ελευθερία είναι η διαρκής κίνηση και σύγκρουση, σε αντιπαράθεση με τον κόσμο των εικόνων, των συμβόλων και των εμφανίσεων. Η ελευθερία είναι η καταστροφή των οικοδομημάτων της κυριαρχίας πάνω στις ζωές μας. Στο Μεξικό, στο Μόντρεαλ, στη Γαλλία, στο Βανκούβερ, στις ΗΠΑ, στην Ισπανία, στην Ελλάδα, στη Χιλή, στην Αίγυπτο, στο Βέλγιο, στην Ιταλία, στη Γερμανία, στην Αγγλία, στην Ολλανδία, χαιρετώ τους φίλους μου και συντρόφους του αγώνα. Για την απόλυτη ελευθερία, εύχομαι για σφυρηλάτηση συνδέσμων στον αγώνα.

Σε αλληλεγγύη με τους Carlos “Chivo” και Fallon

Με αγάπη, κάτω όλοι οι τοίχοι των φυλακών

Amélie

Πηγή: 325

Γράμμα της αναρχικής κρατούμενης Fallon Poisson

 Γεια σας φίλοι!

Είμαστε μαζί, εμείς σε αυτήν την πλευρά, εσείς ίσως στην άλλη. Για να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα της εξουσίας, υπάρχουν χρόνια και χιλιόμετρα, που πρόκειται να μας χωρίσουν, αλλά αυτό που μοιραζόμαστε είναι σημαντικότερο από το χρόνο και τις αποστάσεις. Το κράτος νομίζει πως δημιουργεί μια απόσταση μεταξύ μας, αλλά αντίθετα, θα είμαστε κοντά όσο ποτέ! Σήμερα είναι η 8η Ιανουαρίου, ταξιδεύουμε μεταξύ γαμημένων μπατσικών και τοπικών και ομοσπονδιακών κέντρων κράτησης τις τελευταίες 60 ώρες και ενώ έχουν ήδη αποφασίσει πως θα μείνουμε εδώ για τις επόμενες 48 ώρες, δεν έχουν τίποτα καθώς η σιωπή είναι δυνατότερη από την καταστολή.

Το πιο σημαντικό τώρα είναι να χτίσουμε μια δύναμη δυνατότερη από τις φυλακές. Έχουμε το πλαίσιο για να οικοδομήσουμε διεθνείς σχέσεις. Για μένα, η αλληλεγγύη είναι φιλία, δεν είμαι θύμα ή πολιτική κρατούμενη, θέλω να χρησιμοποιήσω την πραγματικότητα, που βιώνουμε τώρα, για να χτίσω μια δυνατότερη, μεγαλύτερη φιλία. Είμαι έτοιμη να πολεμήσω την εξουσία εδώ, όπως και έξω και δε θα σταματήσω ποτέ να το κάνω.

Η φυλακή είναι μια κανονιστική συνθήκη και θα χρησιμοποιήσω αυτήν την εμπειρία και ελπίζω πως θα κάνετε κι εσείς το ίδιο, ώστε να αναπτύξω μια δυνατότερη ατομική δύναμη, η οποία δυναμώνει μέρα με τη μέρα.

Είμαστε όλοι εδώ και θα συνεχίσουμε να είμαστε για να αντιμετωπίζουμε τόσο την πραγματικότητα της φυλακής όσο και την πραγματικότητα έξω από αυτή.

Μια μεγάλη αγκαλιά σε όλους σας.

Ενάντια στην εξουσία εδώ και έξω!

Fallon

Πηγή: Solidaridad5e-Mexico

Γράμμα από τον αναρχικό κρατούμενο Carlos López Martin

Με πολλή ενέργεια και οργή, γράφω αυτές τις λίγες γραμμές, για τις συνθήκες υπό τις οποίες έγινε η απαγωγή μου από την κυβέρνηση της πόλης του Μεξικού, αλλά και για να φλυαρήσω για κάποια πράγματα που με απασχολούν αυτήν την περίοδο.

Η κατάστασή μου δεν έχει αποσαφηνιστεί ακόμα και για προφανείς λόγους  δε θα μπω σε λεπτομέρειες κινδυνεύοντας να ακυρώσω τη νομική μου υπεράσπιση. Τη νύχτα της 5ης Ιανουαρίου, οι σύντροφοί μας Fallon και Amelie και εγώ συλληφθήκαμε από αστυνομικούς, ως οι υποτιθέμενοι δράστες επιθέσεων με βόμβες μολότοφ εναντίον της Γραμματείας Επικοινωνιών και Μεταφορών και αρκετών οχημάτων μιας αντιπροσωπείας της NISSAN.

Μέχρι σήμερα, 8 Ιανουαρίου, αντιμετωπίζουμε κατηγορίες για τρομοκρατία, οργανωμένη εγκληματική δράση και καταστροφή ιδιωτικής περιουσίας.

Είμαστε καλά, δυνατοί και ενωμένοι και βρισκόμαστε στην τρίτη μέρα κράτησης, εν μέσω ανακρίσεων, απόπειρων εκφοβισμού και περίτεχνων τεχνασμάτων. Όπως εκείνη η περίεργη περίπτωση της ψεύτικης ομάδας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η οποία σε κάποια φάση βρέθηκε μόνη της μαζί μου, μου είπε πως είχε σταλεί από κάποια συντρόφισσα, λέγοντάς μου το όνομά της και τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της. Αρχικά τους πίστεψα και άρχισα να κουβεντιάζω με τον έναν από αυτούς, που φάνηκε να τον ενδιαφέρει πολύ η υπόθεση. Αλλά, είναι εύκολο να αναγνωρίσει κανείς τις μεθόδους ενός γουρουνιού (ζητώ συγγνώμη από τα γουρούνια) και κατάλαβα αμέσως πως πρόκειται για μπάτσο.

Με την υποτιθέμενη πρόθεση να μας υπερασπιστεί, μου έδειξε φωτογραφίες με εμένα και κάποιους φίλους και σε φιλικό κλίμα μου έκανε ερωτήσεις για τα πρόσωπα και τα μέρη και αμέσως σκέφτηκα “Πώς μπορεί  ένας μπάτσος να προσπαθεί να συμπεριφερθεί σα σύντροφος όταν στην καρδιά του δεν έχει αξιοπρέπεια;”. Λοιπόν, κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής τους, εξημερώνονται σαν κυνηγόσκυλα στην υπηρεσία του αφέντη τους, χωρίς να αμφισβητούν τίποτα, δρουν μόνο χωρίς να αισθάνονται, αποκτώντας μόνο έναν τρόπο συμπεριφοράς, το να τους τρέχουν τα σάλια και μια λάμψη μοχθηρής παρενόχλησης στα μάτια τους.

Όσον αφορά εμένα, είμαι εξεγερσιακός αναρχικός και με αυτό εννοώ τη ρήξη με κάθε μορφή κυριαρχίας μέσα από τον καθημερινό αγώνα, τη μελέτη και την επανεξέταση μεθόδων και στοχεύσεων, χρησιμοποιώντας ως σημείο εκκίνησης τη θέληση του ατόμου και την οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων σε οριζόντια βάση , το να είμαστε ικανοί να αποφασίζουμε μόνοι μας για τη ζωή μας, ξεκινώντας από την καταστροφή των δικών μας νοητικών παραδειγμάτων, που μας δένουν με την υπακοή και την υποτακτικότητα, περνώντας στη σύγκρουση με έναν διαρκή και άτυπο τρόπο.

Ξέρω πως η αναρχική αλληλεγγύη είναι δυνατή σα βελανιδιά και πως πάει πιο μακριά από τα απλά λόγια.

Αλληλεγγύη στους Gustavo Rodríguez, Mario González, Amelie Pelletier, Fallon Poisson, Gabriel Pombo. Felicity Ryder και σε όλους τους συντρόφους, που βρίσκονται αντιμέτωποι με την απέλαση, φυγοδικούν ή βρίσκονται στη φυλακή.

Carlos López “El Chivo”

Κέντρο κράτησης της Γενικής Εισαγγελίας της Δημοκρατίας, Camarones, Πόλη του Μεξικού

Πηγή: Solidaridad5e-Mexico

Το Μεξικανικό κράτος απαγόρευσε την είσοδο του A.M.Bonanno στο έδαφός του

Από συντρόφους στη νότιο Αμερική μαθαίνουμε ότι στον A. M. Bonanno, ο οποίος επρόκειτο να συμμετέχει στο διεθνές αναρχικό συμπόσιο, δεν επετράπη η είσοδος στο Μεξικό, όπως συνέβη και στη Χιλή.

Είναι ξεκάθαρο ότι τα νοτιοαμερικανικά κράτη εφαρμόζουν κατασταλτικές στρατηγικές, ειδικά τον τελευταίο καιρό: ένας σύντροφος νεκρός (Sebastian Oversluij), συνεχείς συλλήψεις, συνεργασία με ευρωπαϊκά κράτη (για παράδειγμα η σύλληψη του Francisco και της Monica στη Βαρκελώνη, μαζί με άλλους τρεις συντρόφους που αφέθηκαν πέντε μέρες αργότερα), δικαστικές πλεκτάνες όπως στην υπόθεση “Βόμβες”, η σύλληψη του Victor Montoya και πολλά άλλα.

Το γεγονός ότι δεν επετράπη η είσοδος στον Bonanno από τη Χιλή και το Μεξικό υποδηλώνει μια νέα στρατηγική που στοχεύει στο να καταστρέψει τις διεθνείς σχέσεις μεταξύ συντρόφων. Μία περαιτέρω ενίσχυση των κρατικών συνόρων, ώστε να μετατραπούν τα έθνη σε κατάλληλες ανοιχτές φυλακές, μόνο για τους “κατοίκους” τους.

Αλλά πέρα από όλα αυτά, θα αποτελούσε σοβαρό λάθος απλά να σκεφτόμαστε ότι είμαστε “θύματα” των κρατών και των συνόρων τους. Οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν ανεξέλεγκτοι, το ίδιο και ο φόβος των ανθρώπων στην εξουσία. Δεν μπορούν να κοιμηθούν ήσυχοι, ακόμα και αν καυχιούνται για την πολυτέλειά τους, την εξουσία και την πεποίθηση ότι είναι άτρωτοι. Αν σηκώνουν περισσότερα φράγματα, το κάνουν μόνο επειδή φοβούνται τις αμέτρητες σπίθες που μπορούν να μετατραπούν σε φωτιά που θα κάψει όλες τις μορφές εξουσίας.

Αν εφαρμόζονται νέα εμπόδια από τα κράτη στη λατινική αμερική, είναι επειδή οι αρχές αρχίζουν να μυρίζονται τον καπνός από μια φλόγα που είναι έτοιμη να γίνει πυρκαγιά, ειδικά στη Χιλή και το Μεξικό, όπου σπίθες και φλόγες έχουν γίνει πολύ συχνές εδώ και μερικά χρόνια.

Τα κράτη του κόσμου είναι μια τεράστια παραλία που αποτελείται από αμέτρητους κόκκους άμμου.

Είμαστε μερικοί από αυτούς τους κόκκους…

Θα ήταν λάθος να νομίσουμε ότι είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους κόκκους, θα ήταν ένα ψέμα που θα λέγαμε μεταξύ μας για να πιστέψουμε ότι είμαστε περισσότερο ελεύθεροι από τους άλλους κόκκους.

Είμαστε κομμάτι αυτής της παραλίας επειδή όλοι δεχόμαστε τους κανόνες ενός μοντέλου ζωής ασύμβατου με τις ιδέες μας, παρά τον διαρκή και καθημερινό αγώνα μας ενάντια στην κυριαρχία.

Είμαστε οι κόκκοι μιας παραλίας που μισούμε τόσο πολύ, αλλά σε σύγκριση με τα εκατομμύρια άλλους κόκκους είμαστε αυτοί που μένουν στην επιφάνεια. Κόκκοι που ο άνεμος της εξέγερσης πηγαινοφέρνει σε όλη την παραλία, πέρα από όλα τα σύνορα.

Είμαστε οι κόκκοι που ενίοτε βγαίνουν έξω από την παραλία και μπλοκάρουν την μηχανή της εξουσίας.

Είμαστε οι κόκκοι που, ακολουθώντας μια φυσική διαδικασία, μετατρέπονται σε πέτρες που σπάνε τα παράθυρα των παλατιών τους.

RadioAzione

Πηγή: Act for Freedom Now!

Γράμμα από τον αναρχικό Mario “Tripa” Lopez

Είναι καιρός να χρησιμοποιήσω τη γραφομηχανή μου, σκεπτόμενος τις παρακλήσεις πολλών συντρόφων από διαφορετικά μέρη του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου και του Μεξικού, που μου ζήτησαν επανειλημμένα να τους μιλήσω για την κατάσταση που περνάω. Θα ήθελα να ξεκινήσω, ζητώντας συγγνώμη για το γεγονός ότι δεν έδωσα νέα μου για τόσους μήνες, περισσότερους από έξι, για την ακρίβεια. Δεν πειράζει, δεν το έκανα για διαφορετικούς, πολύ προσωπικούς λόγους.

Θα πω μόνο λίγα πράγματα προς το παρόν, ξεκινώντας από τα δικονομικά. Η δίκη εναντίον μου συνεχίζεται, αλλά έχουν γίνει μερικές αλλαγές και μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει κάποια καταδίκη. Λοιπόν, πριν από μια εβδομάδα, η υπόθεση μου πέρασε στην αρμοδιότητα του δικαστηρίου 20, το οποίο ασχολείται με μη σοβαρές παραβατικές πράξεις. Αυτό συνέβη εξαιτίας της μεταρρύθμισης του νόμου, σύμφωνα με τον οποίο μου απαγγέλθηκαν κατηγορίες και αυτό είχε ως αποτέλεσμα η υπόθεση μου να μη θεωρείται πλέον σοβαρή για το μεξικάνικο ποινικό κώδικα: η διασάλευση της δημόσιας ειρήνης, με ποινή από 6 έως 30 χρόνια χωρίς δυνατότητα εγγύησης, μετατράπηκε σε πταισματικής φύσης έγκλημα, με ποινή από 4 έως 7 χρόνια. Γι’ αυτούς τους λόγους, οι αναρχικοί δικηγόροι απαίτησαν την απελευθέρωσή μου.

Το δικαστήριο 32, που έχει τη βάση του στο Recusorio Varolin Preventivo Sur και που χειρίστηκε αρχικά την υπόθεσή μου, υπέβαλλε αίτημα για να μεταφερθεί αυτή σε άλλο δικαστήριο. Βέβαια, η εισαγγελία υπέβαλε αίτημα εναντίον αυτού, αλλά μετά από μερικούς μήνες, αυτό το αίτημα απορρίφθηκε και η μεταφορά συνεχίστηκε κανονικά. Υπήρξαν κάποια προβλήματα για μερικές εβδομάδες, αλλά στο τέλος, ενημερώθηκα για τη μεταφορά.

Μπορεί αυτό να φαίνεται ένα θετικό γεγονός, αλλά δεν είναι εντελώς έτσι, καθώς θα ξεκινήσει μια καινούρια δίκη, ενώ η παλιά έφτανε στο τέλος της.

Αυτό το γεγονός θα δώσει στην εισαγγελία μια νέα δυνατότητα συλλογής στοιχείων εναντίον μου και ξαναστησίματος της υπόθεσης, η οποία είχε αρκετά ψεγάδια. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια μια συνεδρίας, στην οποία είχα παραστεί, ενώ κρατούμουν στο Reclusorio Sur, ο εισαγγελέας κάλεσε για μάρτυρα μια γυναίκα που υπηρετούσε στα ΜΑΤ και δεν είχε καμιά σχέση με τη φυλάκισή μου. Είχε εμπλακεί σε μια παλαιότερη σύλληψη, που αφορούσε κάποια μικρής σημασίας γεγονότα ενάντια στις ταυρομαχίες, το 2009. Επιπροσθέτως, δεν εργάζεται πια για τους θεσμούς. Φυσικά, οι συνήγοροί μου απέρριψαν τα υποτιθέμενα στοιχεία, καθώς πρόθεση του εισαγγελέα ήταν μόνο να αποδείξει την τάση μου να διασαλεύω την τάξη. Απαιτήσαμε αυτή η αποδεικτική φάση να μείνει ως έχει, πράγμα που σήμαινε μια δίκη 3-4 μηνών και τον κίνδυνο να μου επιβληθεί η ανώτερη ποινή των 7 ετών φυλάκισης.

Κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών, περίμενα (όπως και όλοι εσείς) την απόφαση σχετικά με το αίτημα, που είχε καταθέσει η εισαγγελία μετά την απελευθέρωσή μου –το αποκαλούν ελευθερία, όμως εγώ δε μπορώ να το ορίσω έτσι, απλά επειδή βγήκα από τη φυλακή, γιατί η ελευθερία μου πρέπει να είναι απόλυτη. Η αίτηση απορρίφθηκε και παραμένω ελεύθερος, περιμένοντας τη δίκη μου, ενώ τόσο στην υπεράσπιση όσο και στην εισαγγελία δόθηκε χρόνος για να μαζέψουν στοιχεία, πράγμα που πιστεύουμε πως είναι ανούσιο και πως μόνος στόχος του είναι η εδραίωση της θέσης του εισαγγελέα σε αυτήν την υπόθεση. Αποκηρύξαμε αυτόν τον επιπλέον χρόνο. Τότε ήταν που το στρατοδικείο 32 αποφάσισε να μεταφέρει την υπόθεση στο δικαστήριο που ασχολείται με λιγότερο σοβαρά εγκλήματα και που η εισαγγελία υπέβαλλε  το αίτημα.

Προσωπικά, θέλω να δηλώσω δημόσια ότι διατηρώ τη θέση μου. Οι σκέψεις, που μπορεί να γεννήσει η κατάστασή μου, πρέπει να είναι στρατηγικής και τακτικής φύσης, ειδικά όσον αφορά στο ιδεολογικό κομμάτι και όχι μόνο τις δικονομικές συνέπειες, που αυτές παράγουν. Μπορεί να λέμε, αρκετά συχνά, πως αυτό είναι το τίμημα όταν κάνεις πόλεμο, μια ατομική και συλλογική σύγκρουση, αλλά δε μπορούμε και να αγνοούμε τις συνέπειές της με ένα δειλό τρόπο, με το να μη λαμβάνουμε υπόψη μας τις ποινές και την αβεβαιότητα, από την οποία οι σύντροφοι που έχουν χτυπηθεί από την καταστολή, υποφέρουν και θα υποφέρουν. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτά τα επακόλουθα ατομικά ή συλλογικά, όταν αποφασίζουμε να εμπλακούμε στην άμεση δράση ενάντια σε Κράτος και Κεφάλαιο.

Συνήθως, δε συμφωνώ με εκείνους, που φαντάζονται την επανάσταση ως κάτι εύκολο, μια μη βίαιη αλλαγή χωρίς επιπτώσεις και καταστολή από τον κρατικό μηχανισμό. Όχι ότι θέλω να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά γνωρίζω πως πρέπει να μειώσουμε τα ρίσκα στο ελάχιστο. Παράλληλα, θα πρέπει να γνωρίζουμε το γεγονός πως η καταστολή μαζί με την εγκληματοποίηση είναι τα όπλα του κράτους, εναντίον εκείνου που διαταράσσει την κυριαρχία του, αν είναι να θέσουμε τη δραστηριότητά μας εκτός των νομικών παραμέτρων του συστήματος και αν είναι οι μορφές του αγώνα μας να ξεπεράσουν τα όρια που βάζουν οι ιδεολογίες, σε μια ολομέτωπη σύγκρουση με την Εξουσία.

Δε λέω πως πρέπει να λατρεύουμε τη βία ή την επαναστατική βία· είναι απλά κάτι, που το αναρχικό κίνημα πήρε από το παρελθόν και το έφερε στο παρόν, με σκοπό να παλέψει ενάντια σε Κράτος και Κεφάλαιο. Έχοντας πάντα στο μυαλό πως η βία δεν είναι η αποκορύφωση της ατομικής και συλλογικής μας παρέμβασης, πρέπει να απορρίψουμε τον κίβδηλο διαχωρισμό, που επιβάλλεται τόσο από το σύστημα -ιδιαίτερα το αστυνομικό κράτος που έχουμε σήμερα στο DF (Πόλη του Μεξικού), για να φέρουμε ένα παράδειγμα- όσο και από τους προστάτες και υποστηρικτές του -αριστερούς, πασιφιστές, μεταρρυθμιστές κλπ-, με σκοπό να υπονομεύσουν την εξεγερτική διαδικασία ή να την παρεμποδίσουν με ψευδοδιλήμματα, τα οποία καταλήγουν σε ασυμφιλίωτα σχίσματα.

Για μένα, η επίθεση δεν είναι μόνο ένοπλη ή εκρηκτική. Είναι οποιαδήποτε μορφή αναρχικής παρέμβασης, η οποία αμφισβητεί και ασκεί κριτική στην πραγματικότητα, κάνει προτάσεις και κλιμακώνει την ατομική και γενικευμένη εξέγερση. Όλες οι επιθέσεις, που ακολούθησαν η μία μετά την άλλη από το 2007, είναι αποτελέσματα μερικών ξεσηκωμών, που βλέπουμε σήμερα στους δρόμους. Αυτή είναι η δύναμη, που αναζωογονεί σήμερα τον αναρχικό παλμό και πηγαίνει, επίσης, πέρα από αυτό. Είναι η δύναμη, που επέτρεψε σε πολλούς συντρόφους να αποκτήσουν πλήρη αντίληψη και να κάνουν σημαντικά βήματα στη συζήτηση και στη δράση, χωρίς να διαχωρίζουν τη θεωρία από την πράξη. Κάνε αυτό που νομίζεις, άσχετα αν κάποιοι σύντροφοι συμφωνούν ή όχι με παρεμβάσεις όπως το σαμποτάζ και οι ατομικές ενέργειες.

Θεωρώ πως αυτά τα ζητήματα -εκρηκτικές επιθέσεις, διάφορες πράξεις σαμποτάζ κλπ- δεν είναι η αποκορύφωση του αγώνα μας. Ίσως να είναι έτσι στην παρούσα φάση, αλλά νομίζω πως αυτές οι ενέργειες είναι ατομικές παρεμβάσεις διεκδίκησης, επίθεσης και ταυτόχρονα, προσθέτουν στην προπαγάνδα -βιβλία, εκδόσεις, διαμαρτυρίες και άλλες δραστηριότητες. Είναι κομμάτι της ίδιας αφοσίωσης προς την εξέγερση, όταν υπάρχουν συγκεκριμένες συνθήκες. Αλλά, και αυτό είναι κομμάτι της αντίληψης περί της παρέμβασης, που ευνοεί τους παράλογους ξεσηκωμούς, ώστε αυτοί να μεταβληθούν σε συνειδητές και γενικευμένες εξεγέρσεις.

Δε μπορούμε να πιστεύουμε πως οι ενέργειές μας, ακόμα και οι πιο μικρές, δε θα έχουν επιπτώσεις. Ο αναρχισμός είναι φύσει παράνομος και οι ελευθεριακές σκέψεις είναι ασύμβατες με τις παραμέτρους, που επιβάλλει το σύστημα. Η πρόκληση της καταστροφής της κοινωνίας του κεφαλαίου είναι η μόνη πραγματική κοινότητα.

Ο παράλογος διαχωρισμός μεταξύ νόμιμου και παράνομου είναι μόνο μια δικαιολογία εκείνων, που γεμίζουν τα στόματά τους με ωραίες λέξεις και νοσταλγία και που βλέπουν τον αναρχισμό ως κάτι απαρχαιωμένο. Θεωρώ πως ο αγώνας μας γίνεται για να αποκτήσουμε την απόλυτη ελευθερία· είναι ένας αδιάφθορος αγώνας, που ήταν πάντα έτοιμος να χρησιμοποήσει όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του, για να πετύχει το στόχο του: ατομικιστική κριτική, καταστροφή και δημιουργία.

Τώρα θα ήθελα να σχολιάσω ένα άρθρο, στο 103ο τεύχος του περιοδικού Proceso, για τον Απρίλη του 2013. Το ερευνητικό άρθρο ονομάζεται «Συναγερμός για τους Μεξικανούς αναρχικούς». Πρώτα απ’όλα, θα ήθελα να πω πως το άρθρο δεν είναι τόσο κακό, σε σύγκριση με αυτά που λέγονται για τους αναρχικούς σε τέτοιου είδους περιοδικά. Για να πω τη αλήθεια, το Proceso εξέδιδε πάντα ακριβή άρθρα. Το άρθρο αναφερόταν σε ένα δεδομένο, που πολλοί σύντροφοι έχουν σημειώσει εδώ και καιρό: τη γέννηση ενός διεθνούς εξεγερτικού δικτύου. Η συνεργασία μεταξύ των ευρωπαϊκών υπηρεσιών πληροφοριών παρουσιάζει ένα σοβαρότερο πρόβλημα από εκείνο του CISEN (Κέντρο Έρευνας και Εθνικής Ασφαλείας) -το οποίο βάσισε μια έρευνα εναντίον αναρχικών ομάδων στους λογαριασμούς τους στο facebook, υποστηρίζοντας πως τρεις από αυτές τις ομάδες είχαν στην κατοχή τους «μερικά όπλα», μια δήλωση που τη βρίσκω παράλογη, καθώς ζούμε σε μια χώρα, που όλοι έχουν όπλα, τα όπλα είναι παντού και για να τα αποκτήσεις αρκεί να εκφοβήσεις έναν αφηρημένο μπάτσο, που περπατάει εκεί που δε θα έπρεπε…κλπ.

Το άρθρο του CISEN φαίνεται να στήθηκε για να προκαλέσει συναγερμό και εγρήγορση, αντίθετα με το άρθρο του Proceso, που νομίζω χρειάζεται περισσότερη προσοχή. Το ερώτημα, που αφορά τη Europol, είναι πώς αυτό το μυστήριο αστυνομικό σώμα έχει το καθήκον να συγκεντρώνει πληροφορίες για τον αγώνα των αναρχικών ομάδων, που δραστηριοποιούνται στην Ευρώπη. Και η Ιταλική DIGOS διατηρεί τις θεωρίες της, με σκοπό να δημιουργεί παράνομες διασυνδέσεις αναρχικών, που φαίνονται σα να είναι βγαλμένες από γκανγκστερικό μυθιστόρημα: ιεραρχικές ένοπλες οργανώσεις, που τις περισσότερες φορές είναι αποκυήματα της φαντασίας των δικαστών, που είναι επικεφαλής της εξιχνίασης επιθέσεων ή εκτελέσεων, που συμβαίνουν στη χώρα και αναλαμβάνονται από αναρχικούς ή αποδίδονται σε αυτούς. Με αυτόν τον τρόπο, η συνεργασία των υπηρεσιών πληροφοριών με την ίδια τη Europol έχει ως αποτέλεσμα, απλά, την αναπαραγωγή αυτών των φανταστικών μοντέλων.

Τέλος, μιας και μου ζητήθηκε, θέλω να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω κανένα λόγο να ευχαριστήσω το φοιτητικό Κίνημα 132* για την αποφυλάκισή μου. Η αμφιβολία γεννήθηκε από το γεγονός πως η αλλαγή, που έκανε στο νόμο το GDF, συνέβη λόγω της άσκησης «πίεσης» από αυτήν την ομάδα. Εγώ πιστεύω πως πρόκειται, απλά, για μια πολιτική απόφαση στρατηγικής σημασίας, που ήρθε μαζί με το διορισμό του Mancera στην κυβέρνηση της DF, σε σχέση με την καταστολή της 1ης Δεκέμβρη*.  Πού βρίσκεται το δικό μου φταίξιμο; Σκεφτείτε τον Ebrad, που αφού ανακηρύχθηκε ο καλύτερος δήμαρχος του κόσμου, παραβίασε όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η αλλαγή του νόμου είχε, απλά, σκοπό να εξουδετερώσει τις διαμαρτυρίες αυτών των ρεφορμιστών, που δρουν σύμφωνα με το νόμο και σέβονται τους κατεστημένους κανόνες και επομένως, αναπαράγουν τη στρατηγική της κοινωνικής δημοκρατίας, που είναι εκείνη του Αιτήματος -δε μιλάω για τις ελάχιστες εξαιρέσεις, που υπάρχουν στις τάξεις τους, αλλά για τις γενικές τους θέσεις. Αυτό που συνέβη είναι ότι οι δικηγόροι της GASPA αξιολόγησαν, απαίτησαν και πέτυχαν την αποφυλάκισή μου. Η κριτική δεν είναι πάντα περιφρόνηση και αυτοί που βλέπουν τα πράγματα έτσι, δε μπορούν να ξεχωρίσουν το ένα από το άλλο. Πώς μπορούμε να πάμε μπροστά, αν νιώθουμε συνέχεια προσβεβλημένοι και σαν κατηγορούμενοι;

Τώρα λέω αντίο, ελπίζοντας πως δεν ήμουν υπερβολικά εκτός χρόνου, όπως είμαι συνήθως. Θέλω να ευχαριστήσω τους αναρχικούς συντρόφους, με τους οποίους έχω συγγένεια, για την υποστήριξη και την αλληλεγγύη που μου έδειξαν, όσο ήμουν στη φυλακή, αλλά και τώρα που είμαι έξω. Θερμούς χαιρετισμούς στους συντρόφους: Νίκο Μαζιώτη, Πόλα Ρούπα και στο μικρό Βίκτωρα Λάμπρο, που είναι από τα τρία του χρόνια φυγάς, μαζί με τους γονείς του.

Mario Antonio López.

Μεξικό-DF-31 Ιουλίου 2013

Σημειώσεις:

Ο σύντροφος συνελήφθη, όταν εξερράγη πρόωρα ο εμπρηστικός μηχανισμός που κουβαλούσε, στις 27 Ιουνίου του 2012, στην πόλη του Μεξικού. Αποφυλακίστηκε στις 29 Δεκέμβρη του ίδιου έτους.

Κίνημα 132: (#yo soy 132 – «#εγώ είμαι 132»), ρεφορμιστικό κίνημα, που ζητάει μια «καλύτερη και πιο δημοκρατική κυβέρνηση, στρατό και αστυνομία».

Την πρώτη Δεκέμβρη του 2012, έλαβαν χώρα διαδηλώσεις εναντίον του νέου προέδρου του Μεξικού, που αναλάμβανε καθήκοντα. Στα πλαίσια των κινητοποιήσεων, σημειώθηκαν συγκρούσεις, που κατέστειλε άγρια η καινούρια κυβέρνηση.

Πηγή: 325

Δύο κοινές δηλώσεις εξεγερσιακών αναρχικών και οικοαναρχικών ομάδων του Μεξικού

Τα δύο κείμενα, που ακολουθούν, είναι δύο κοινές ανακοινώσεις αντάρτικων αναρχικών εξεγερσιακών και οικοαναρχικών οργανώσεων του Μεξικού, που δημοσιεύτηκαν το 2011. Θεωρούμε πως παρ’όλη τη διετή σχεδόν απόσταση από το σήμερα και παρ’όλο που αναφέρονται σε γεγονότα σε ένα διαφορετικό από την Ελλάδα χώρο, περιέχουν πολύ σημαντικές αναλύσεις σε μια σειρά θεμάτων, που πρέπει να απασχολούν και τους αναρχικούς στην Ελλάδα. Ο άτυπος συντονισμός, η εξεγερτική άμεση δράση, η συνολική αντίληψη της κυριαρχίας και του πολέμου εναντίον της, ο εκφυλισμός των διαδηλώσεων, η σταθερή αντιεξουσιαστική θέση ενάντια και στους αριστερούς διαχειριστές του συστήματος, ο πολιτικαντισμός και οι προσπάθειες αφομοίωσης της Αριστεράς, ο ρεφορμισμός κάποιων κομματιών του αναρχικού χώρου και άλλα πολλά, είναι ζητήματα και γεγονότα που θίγονται πολύ εύστοχα από τους Μεξικανούς συντρόφους και θεωρούμε πως αξίζει να προβληματίσουν και εμάς.

Οι πηγές των αγγλικών κειμένων εδώ και εδώ

Οι σημειώσεις είναι όλες του μεταφραστή στα αγγλικά, εκτός από εκείνες όπου υπάρχει η σήμανση {ΣτΜΕ}.

Πρώτη κοινή δήλωση εξεγερσιακών αναρχικών και οικοαναρχικών ομάδων του Μεξικού

 Προς τους αναρχικούς συντρόφους του Μεξικού και του κόσμου,

Προς τους εμπρηστές και τους ανταγωνιστές, με τους οποίους έχουμε σχέσεις συγγένειας, του Μεξικού και του κόσμου,

Προς τους εμπρηστές και τους ανταγωνιστές, με τους οποίους έχουμε σχέσεις συγγένειας, παντού:

Χαιρετισμούς, φυλακισμένοι αδερφοί και φυλακισμένες αδερφές μας στο Μεξικό, στη Γερμανία, στην Αργεντινή, στη Χιλή, στην Ισπανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Αγγλία, στην Ελβετία και σε όλον τον κόσμο!

Χαιρετισμούς σε όλους όσους παλεύουν για την Ολική Απελευθέρωση!

Σε πολύ λίγες περιπτώσεις, έχουμε υποχρεωθεί να εκδώσουμε κοινές ανακοινώσεις ή προκηρύξεις και τις λίγες φορές που το έχουμε κάνει αυτό, ήταν για εσωτερική μας κυκλοφορία, με σκοπό να κοινωνικοποιηθούμε και να συζητήσουμε θέματα που μας ενδιαφέρουν ή για να επεξεργαστούμε την κριτική μας μέσα από τις εμπειρίες αγώνα μας ή για να λύσουμε τις διαφωνίες μας και να καταδείξουμε τον άτυπο συντονισμό των δράσεών μας. Παρομοίως, για κάποιον καιρό, προτιμήσαμε να αποφύγουμε δηλώσεις και γενικές ανακοινώσεις, που θα μπορούσαν να στοχοποιήσουν και να ενοχοποιήσουν συντρόφους, που με βάση τον αναρχισμό, αναπτύσσουν μια διαφορετική μορφή αγώνα και ενεργούν δημόσια, μακριά από τη σύγκρουση που έχουμε επιλέξει εμείς. Όμως, υπάρχουν εξαιρέσεις όταν υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες και όταν δημιουργούνται κάποιες ειδικές καταστάσεις, που κάποια ζητήματα και προβλήματα απαιτούν μια δημόσια δήλωση, μια προκήρυξη, ένα κάλεσμα. Αυτή είναι μια από αυτές τις εξαιρέσεις και αυτό που κάνουμε είναι ακριβώς αυτό· ένα κάλεσμα.

Χρόνο με το χρόνο, από μια εξεγερσιακή και οικοαναρχική προσέγγιση και μέσα από το συντονισμό των δράσεων, έχουμε κληθεί να υπερπηδήσουμε στρατηγικές, που συνεισφέρουν μόνο στην ακινητοποίηση και που υποθάλπτουν το θέαμα, που χειραγωγείται από τα μέσα μαζικής αποξένωσης. Έχουμε υπάρξει έντονα κριτικοί (και ταυτόχρονα συνεπείς με τις θεωρητικές και πρακτικές μας προσεγγίσεις) στο αξιοθρήνητο κακέκτυπο, στο οποίο εκείνοι που επιμένουν στις αβλαβείς διαδηλώσεις και στις ροζ -μεταμφιεσμένες σε μαύρες- διαμαρτυρίες, έχουν καταντήσει τον αγώνα. Θεωρούμε πως ο αγώνας, ο κοινωνικός πόλεμος ενάντια στο σύστημα κυριαρχίας, τους υπερασπιστές του, τουςαντιπροσώπους του και τους λακέδες του, χρειάζεται ανταγωνιστική δημιουργικότητα και συνεχή αναζήτηση καινούριων μορφών σύγκρουσης. Κάθε 2η Οκτώβρη, επιμένουμε πως είναι μια μέρα που (πολεμώντας) θυμόμαστε τους φοιτητές, που έπεσαν στη σφαγή της πλατείας Tlatelolco, αλλά και πως είναι ακόμα μια μέρα στο ημερολόγιο των λόγων, που δικαιώνονται στον καθημερινό αγώνα, στη συνεχή σύγκρουση, στην καθημερινή μάχη του κοινωνικού πολέμου.Αναγνωρίζουμε τον αγώνα στους δρόμους ως μια από τις πολλές δημιουργικές μορφές σύγκρουσης, αλλά όταν μιλάμε για αγώνα στους δρόμους, δεν εννούμε τη μείωση αυτού του όρου σε επιτρεπόμενες και αστυνομευμένες διαδηλώσεις, όπου το δρομολόγιο είναι προσχεδιασμένο και η καλή συμπεριφορά προαπαιτούμενη, επιβαλλόμενη από τους ίδιους τους «συντρόφους», με τους οποίους διαδηλώνουμε μαζί, την «επαναστατική» αστυνομία, που είναι έτοιμη να μας χαρακτηρίσει «προβοκάτορες» και «χουλιγκάνους» με την παραμικρή πρόθεσή μας να ξεφύγουμε από το σενάριο. Αυτόν που καταλαβαίνουμε ως αγώνα στο δρόμο, είναι εκείνος που αναπτύσσουν οι σύντροφοι στη Χιλή και την Ελλάδα ή οι άγριες εξεγέρσεις που ξέσπασαν στην Αλβανία, την Αίγυπτο, την Αγγλία και τη Συρία, οι οποίες έκαναν το πέρασμα σε έναν αγώνα απόλυτα ανεξέλεγκτο από τις θεσμικές δυνάμεις της εξουσίας, ξεπερνώντας την απλή διαμαρτυρία, απαλλοτριώνοντας τα οπλοστάσια των αστυνομικών τμημάτων, κάνοντας επθέσεις στα σώματα καταστολής, καταστρέφοντας τα σύμβολα του κεφαλαίου και του κράτους και καίγοντας τα πάντα στο διάβα τους. Αυτός είναι ο αγώνας στους δρόμους και αν παρουσιαστεί η ευκαιρία, οι αναρχικοί πρέπει να είναι πάντα παρόντες για να επεκτείνουν την εξέγερση, να αυξήσουν την οργή ενάντια στην κυριαρχία και να τη μετατρέψουν σε γενικευμένη εξέγερση. Παρ’όλα αυτά και κόντρα στις συνθήκες, οι οπαδοί της ακινησίας μιλούν για αδυναμίες, για έλλειψη «επαναστατικής ωριμότητας», για την απουσία «αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών», ώστε να συνεχίσουν το θέαμα και το κακέκτυπο, που τους επιτρέπουν να τροφοδοτούν την εικόνα ως «επαναστάτες», με το να ανεβάζουν φωτογραφίες στο διαδίκτυο ανεμίζοντας τη μαύρη σημαία, κρατώντας πανό ή αναπνέοντας τον ίδιο αέρα, πρόσωπο με πρόσωπο, με τους μπάτσους.

Ήταν, λοιπόν, το ανταγωνιστικό κίνημα «ώριμο» κάτω από ένα απολυταρχικό καθεστώς, όπως αυτό που κυβερνούσε τη Συρία; Ήταν ώριμο στην Αλβανία; Στην Αίγυπτο; Υπήρχαν οι «αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες» στο εύτακτο και καλοφυλαγμένο Λονδίνο; Ίσως υπήρχαν στη Χιλή; Όχι, σύντροφοι. Ήταν σίγουρα η οργή, τόσο η ατομική όσο και η συλλογική, η εξεγερτική θέληση, η ανταγωνιστική κλίση, που έκαναν τη διαφορά. Σε πολλές περιπτώσεις και από διαφορετικές συγκυρίες, έχουμε κληθεί να εγκαταλείψουμε τις διαδηλώσεις, τις πορείες και τις καθιστικές διαμαρτυρίες, για να ανοίξουμε το δρόμο για άλλες μορφές αγώνα, για να εντατικοποήσουμε την επίθεση, να αυξήσουμε τον ανταγωνισμό και να επεκτείνουμε τον κοινωνικό πόλεμο, δείχνοντας πως είναι δυνατό, εδώ και τώρα, να περάσουμε στην εξεγερτική επίθεση. Δεν το έχουμε κάνει από τη θέση της πρωτοπορίας ή της μιας και μοναδικής οργάνωσης ή ορμώμενοι από μια τακτική ενότητα· το έχουμε κάνει μέσα από τον άτυπο συντονισμό των αγώνων, την απόλυτη αυτονομία των ομάδων, τη μαχητική ατομικότητα, ενθαρρύνοντας τη δημιουργία πυρήνων, κολλεκτίβων, ομάδων συγγένειας, συντονιστικών, συμμαχιών, πολλαπλών και ποικίλων σχηματισμών, που προτάσσουν,μέσα από τις δικές τους δομές ή την ατομικότητα, τη διαρκή συγκρουσιακότητα, την άμεση αναμέτρηση, τον κοινωνικό πόλεμο χωρίς παύση και χωρίς ανακωχή. Όμως, σήμερα, δεν καλούμε σε εγκατάλειψη των διαδηλώσεων για τους συνηθισμένους λόγους, παρ’όλο που δεν έχει αλλάξει η ανάγνωσή μας για τους αγώνες.

Σήμερα, σας καλούμε να μη λάβετε μέρος στη διαδήλωση της ερχόμενης 2ης Οκτώβρη, γιατί προετοιμάζεται η πιο σκληρή καταστολή εναντίον του αναρχικού κινήματος του Μεξικού. Σας καλούμε να μη συμμετέχετε, γιατί ακόμα και αυτήν τηστιγμή που γράφεται αυτό το κάλεσμα, εξυφαίνεται η μεγαλύτερη σκευωρία ενάντια στον αναρχισμό, που μπορούμε να θυμηθούμε. Και αυτή η μοχθηρή επιχείρηση στήνεται στον τομέα επιμελητείας του Υπουργείου Δημόσιας Ασφαλείας της πόλης του Μεξικού (Distrito Federal) και στα γραφεία «συνδέσμων» της κυβέρνησης της πόλης του Μεξικού, σε συνέργεια με τους ηγέτες του φοιτητικού και του αποκαλούμενου λαικού κινήματος, που βρίσκονται σήμερα στην υπηρεσία της «προοδευτικής και δημοκρατικής αριστεράς», που ληστεύει, καταπιέζει και φυλακίζει με το σύνθημα  «πρώτα οι φτωχοί»,ενώ παράλληλα χτίζει την κυβέρνηση της «ελπίδας». Σε αυτό το κατασταλτικό κόλπο συμμετέχουν (όπως πάντα) και οι σταλινικοί, που προετοιμάζονται να «καθαρίσουν τους δρόμους από τους αναρχικούς» και να τους «εξαφανίσουν από το χάρτη», εκκενώνοντας τις καταλήψεις, που κερδήθηκαν μέσα από παρατεταμένους αγώνες. Γνωρίζουμε πως έχουν τα ονόματα και τις διευθύνσεις συντρόφων, που δεν έχουν την παραμικρή σύνδεση με τις πράξεις μας ούτε σχετίζονται με κάποιο τρόπο με τους οργανικούς μας σχηματισμούς, αλλά που στα μυαλά τους και στη δική τους κάθετη λογική, τους θεωρούν «ηγέτες» του αναρχισμού. Εμείς, που έχουμε διαλέξει, ορμώμενοι από τις σταθερές αναρχικές μας πεποιθήσεις, το μονοπάτι της επίθεσης και του μετωπικού αγώνα, δεν εκπλησσόμαστε από αυτήν τη σκευωρία.

Την περιμένουμε εδώ και δύο χρόνια. Μελετούμε και παρακολουθούμε τις σκευωρίες και τις επιχειρήσεις που εκτελούνται, ακολουθώντας την ίδια στρατηγική εναντίον των συντρόφων μας στον αγώνα, στη Χιλή και την Ελλάδα. Διαβάζουμε και αναλύουμε με προσοχή όλην τη συνεισφορά τους στον αγώνα και λαμβάνουμε υπόψιν μας την εμπειρία τους. Και μαθαίνουμε από τους αγώνες. Όπως υπογράμισαν και οι σύντροφοι της κολλεκτίβας Hommodolars από τη Χιλή, για εκείνους που πολεμούν για την καταστροφή του συστήματος της κυριαρχίας και για ολική απελευθέρωση, ο εχθρός δεν είναι μόνο το κεφάλαιο και το κράτος, «αλλά και εκείνοι που προσπαθούν να εξουδετερώσουν αυτούς που στοχεύουν τα παραπάνω και παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως τη «γραμμή» που πρέπει να ακολουθηθεί». Πρόσφατα, οι σταλινικοί έδειξαν «τη λειτουργεία που επιτελούν» μέσα στο φάσμα της…αριστεράς. Εκείνη της ποδηγέτησης των αγώνων, του ελέγχου τους και της χρησιμοποίησής τους. Και μας προειδοποιούν «προσέξτε τους μπάτσους με τα κόκκινα, τη νεολαία τους και τη γραμμή που προσπαθούν να επιβάλλουν σε αυτούς που αγωνίζονται σήμερα». Στο ίδιο άρθρο, αναπαράγουν μια προκήρυξη από μια πολιτική οργάνωση, με την οποία, προφανώς, ούτε οι σύντροφοι του Hommodolars ούτε εμείς ταυτιζόμαστε, λόγω των λαικίστικων και αριστερίστικων θέσεών της, στην οποία, όμως, η οργάνωση αποκυρήσσει την επιθετικότητα που δέχτηκε από τους σταλινικούς, οι οποίοι βρίσκονταν ανοιχτά στην υπηρεσία της ολιγαρχίας: «οι φοιτητές και άλλος λαός εισέβαλαν στα γραφεία του αποκαλούμενου κομμουνιστικού κόμματος της Χιλής, με σκοπό να συναντηθούν με την κεντρική επιτροπή και απαιτώντας μια δημόσια συγγνώμη για τα σχόλια που έκανε για τις καταλήψεις των MINEDUC και UDI, στα οποία υπονόησε ότι οι καταληψίες είχαν πληρωθεί από την κυβέρνηση για να κάνουν αυτές τις ενέργειες». Και συνεχίζουν: «για να μας εμποδίσουν να τους διακόψουμε, έστειλαν 70 κόκκινους μπάτσους, οπλισμένους με παλούκια, μαχαίρια και σιδερογροθιές. Προσπάθησαν να μας πετάξουν έξω από τα γραφεία, κάνοντας μια άγρια επίθεση(…)Αλλά, όπως κάνουμε κάθε φορά που τα μαντρόσκυλα των πλουσίων επιτίθενται στο λαό που αγωνίζεται, αμυνθήκαμε στην καταστολή, αυτήν τη φορά εναντίον των μαντρόσκυλων των πλουσίων, που λένε πως εκπροσωπούν το λαό. Θα μπορούσαμε να δώσουμε μια λίστα των τραυματιών ή να καταγγείλουμε την άγρια επίθεση που δεχτήκαμε, αλλά δε θα το κάνουμε, γιατί δεν είμαστε θύματα και γιατί ανταποδίδουμε το κάθε χτύπημα που δεχόμαστε,υπερασπιζόμενοι τους εαυτούς μας και τον Αγώνα…(εδώ)». Αυτή η πράξη μας υποχρεώνει να συντονιστούμε με τη συχνότητα των πρόσφατων επιθέσεων και συκοφαντιών εναντίον αναρχικών συντρόφων, που κατηγορούνται ότι πληρώθηκαν, οι οποίες προέρχονται από γνωστούς κόκκινους χώρους και έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται αμφιβολίες μέσα στο κίνημα, αυξάνει τις διαιρέσεις μεταξύ των διαφορετικών αναρχικών τάσεων και βάζει γνωστούς συντρόφους στο φως της δημοσιότητας, κάνοντας ζημιά στον αναρχισμό πριν την επόμενη επίθεση.

Γνωρίζουμε πως όλοι αυτοί που αυτοαποκαλούνται αναρχικοί, δε χρησιμοποιούν (δυστυχώς) τις ίδιες μεθόδους, ούτε δρουν στους ίδιους χρόνους, αλλά μας φαίνεται ανυπολόγιστης αξίας το να σταματήσουμε για λίγο και να στοχαστούμε μαζί για αυτό που έρχεται. Πρέπει να γνωρίζουμε πως αυτοί που έχουν αιχμαλωτιστεί και φυλακιστεί από τις κατασταλτικές δυνάμεις και που έχουν ταυτοποιηθεί ως αναρχικοί, θα υποβληθούν στα πιο άγρια σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια, για να τους αποσπάσουν πληροφορίες. Θα θέλουν αυτοί να τους δώσουν ονόματα συντρόφων, που υποθέτουν πως συμμετέχουν σε ενέργειες άμεσης δράσης και έμπρακτης προπαγάνδας. Εκείνοι που θα ρισκάρουν να συμμετέχουν στη διαδήλωση, θα πρέπει να το κάνουν υπεύθυνα, χωρίς να κουβαλούν στα σακίδια τους οποιουδήποτε είδους προπαγάνδα, που θα μπορούσε να τους ταυτοποιήσει ως αναρχικούς, δε θα πρέπει να κουβαλούν όπλα, ούτε υλικά που θα μπορούσαν να θεωρηθούν υλικά κατασκευής εκρηκτικών και εμπρηστικών μηχανισμών. Δε θα πρέπει να κουβαλούν ούτε ατζέντες, τηλεφωνικούς αριθμούς ή κινητά και αν το κάνουν, θα πρέπει να έχουν πάρει τις προφυλάξεις τους και να έχουν σβήσει τον κατάλογο και τη μνήμη ή είναι προτιμότερο να αγοράσουν ένα καινούριο τσιπ και να αφήσουν το παλιό σε ασφαλές μέρος.

Στις παρούσες συνθήκες, θα προτείναμε ανεπιφύλακτα να διαβάσετε ακόμα ένα κείμενο, γραμμένο από μια ελευθεριακή αυτόνομη ομάδα της Χιλής, με την οποία έχουμε κάποια εξεγερσιακή συγγένεια, το οποίο βρίσκεται επίσης στο Hommodolars αλλά και στο έντυπο Reflexión/Revuelta. Αυτό το κείμενο, με τον τίτλο Σκέψεις και συμβουλές αλληλεγγύης για την ασφάλεια της επαναστατικής δράσης, έχει μαζέψει (πέρα από τις όποιες θεωρητικές διαφωνίες) έναν οδηγό για το πώς να ελαχιστοποιούμε τις πιθανότητες να πέσουμε στα χέρια του εχθρού και για το πώς να μεγιστοποιούμε τις δυνατότητές μας για δράση, με έναν ασφαλή και υπεύθυνο τρόπο. Σε αυτό το έγγραφο, υπάρχει ένα κεφάλαιο που περιγράφει με λεπτομέρεια τη διαδικασία διείσδυσης, από το μέρος των υπηρεσιών κατασκοπίας και πώς εκείνες επιχειρούν μέσα στα πανεπιστήμια, στις καταλήψεις, στα εναλλακτικά κέντρα συνάντησης, στις οργανώσεις κλπ. Και εξηγεί τον παλιό τρόπο διείσδυσης με «γέφυρα», «σύμφωνα με τον οποίο γίνεται διείσδυση σε ένα χώρο, μια ομάδα, ένα εγχείρημα μικρής σημασίας, με σκοπό να φτάσουν σε ένα στόχο μεγαλύτερης σημασίας, όπου η απευθείας διείσδυση είναι πιο δύσκολη.Κάποιοι πράκτορες μπορούν να κάνουν ακόμα και «καριέρα» σε ένα χώρο ή ομάδα ενδιαφέροντος, όπως στις ένοπλες οργανώσεις της Χιλής (εδώ υπάρχει έμφαση)».

Κατά κανόνα, τα ανοιχτά εναλλακτικά κέντρα δεν έχουν μια διαδικασία ελέγχου για να συμμετέχει κάποιος σε αυτά (καταλήψεις, κοινωνικά κέντρα, ομάδες υποστήριξης φυλακισμένων, μέσα αντιπληροφόρησης, εργαστήρια, κοινοτικοί κήποι, ενώσεις γειτονιάς, μεγάλες καμπάνιες αλληλεγγύης, πολυεπίπεδα συντονιστικά) και είναι ευάλωτα σε τέτοιου είδους διείσδυση, ώστε να κάνει κάποιος «καριέρα» και να περάσει τη «γέφυρα» προς τον τελικό στόχο. Σύντροφοι: αν επιμένετε να κατέβουμε στο δρόμο τη 2η του Οκτώβρη, ας το κάνουμε με ένα συντονισμένο τρόπο, δείχνοντας τα δόντια μας και εξαπολύοντας έναν αγώνα στο δρόμο, που θα ευνοεί τη σύγκρουση και την καταστροφή όλων των συμβόλων της κυριαρχίας. Ας πάμε, λοιπόν, για μια μετωπική μάχη άνευ προηγουμένου. Ας ετοιμάσουμε ό,τι χρειάζεται για να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αλλά, ακόμα και με όλην την προετοιμασία, θα έχουμε ολόκληρο τον κατασταλτικό μηχανισμό να μας περιμένει και τα μετόπισθέν μας θα είναι στο έλεος των σταλινικών τραμπούκων. Οπότε, ας είμαστε δημιουργικοί, ας αφήσουμε τη φαντασία μας να πετάξει, ας διεξάγουμε το μετωπικό αγώνα ενάντια στο σύστημα κυριαρχίας με το λιγότερο κίνδυνο και προκαλώντας τη μέγιστη ζημιά. Δε χρειάζεται να περιορίσουμε τους εαυτούς μας συμμετέχοντας στη διαδήλωση, εξασφαλίζοντας τη νίκη του εχθρού από τα πριν. Ας ξαναφέρουμε τη νύχτα και ας την κάνουμε συνεργό μας. Ας ανατιναχτεί η πυρίτιδα, ας πάρει φωτιά η βενζίνη, ας εκραγούν τα κέντρα εξουσίας, ας βάλουμε φωτιά σε οτιδήποτε μπορεί να καεί, ας καταστρέψουμε τα σύμβολα της κυριαρχίας, ας γκρεμίσουμε του πύργους από ελεφαντόδοντο, ας καταστρέψουμε κάθε τείχος.

Δύναμη στου συντρόφους, που βρίσκονται έγκλειστοι για την «Υπόθεση Βόμβες»!

Δύναμη στα φυλακισμένα συντρόφια της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς!

Δύναμη στο σύντροφο Tortuga!

Δύναμη στη συντρόφισσα Tamara! Δύναμη στο σύντροφο Gabriel!

Ενάντια στο τεχνολογικό σύστημα της κυριαρχίας!

Για την καταστροφή των φυλακών!

Για την καταστροφή όλων αυτών που κυριαρχούν πάνω μας!

Για την Ολική Απελευθέρωση!

Για το διεθνή αναρχικό συντονισμό!

Για την Αναρχία!

Ας φωτίσει η νύχτα!

 

Ανώνυμη Αναρχική Δράση/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία(AAA/FAI)

Ταξιαρχίες Επαναστατικής Δράσης για την Έμπρακτη Προπαγάνδα και την Ένοπλη Δράση- Σιμόν Ραντοβίτσκι(BARPHAA-SR)

Αυτόνομοι Πυρήνες για την Άμεση Επανάσταση-Πολεμιστές της Πράξης/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία(CARI-PG/FAI)

Άτυπος Αναρχικός Επαναστατικός Πυρήνας/Άτυπη αναρχική Ομοσπονδία(CRIA/FAI)

Τερροριστική Φάλαγγα των Επαναστατών με τα Μαύρα (CTRN)

Πρώην μέλη του Οικοαναρχικού Πυρήνα για την Άμεση Δράση(CEAD)

Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Πυρήνας της πόλης του Μεξικού(FAI-DF)

Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης(FLT)

Ελεύθερες,Επικίνδυνες, Άγριες και Εμπρηστικές Ατομικότητες για τη Μαύρη Πανούκλα(ILPSIPN)

Λουδίτες ενάντια στην Εξημέρωση της Άγριας Φύσης(LDNS)

Μεξικό, πλανήτης Γη, 25 Σεπτέμβρη 2011

Δεύτερη κοινή δήλωση εξεγερσιακών αναρχικών και οικοαναρχικών ομάδων του Μεξικού

Προς τους αναρχικούς συντρόφους του Μεξικού και του κόσμου,

Προς τους εμπρηστές και τους ανεξέλεγκτους, με τους οποίους έχουμε σχέση συγγένειας, σε όλον τον κόσμο,

Υγεία, φυλακισμένοι αδερφοί και φυλακισμένες αδερφές μας στο Μεξικό, στη Γερμανία, στη Χιλή, στην Ισπανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Αγγλία, στην Ελβετία και σε όλον τον κόσμο!

Υγεία, σύντροφε Gabriel! Υγεία, συντρόφισσα Tamara! Υγεία, σύντροφε Luciano! Υγεία, σύντροφε Camenisch! Υγεία, σύντροφοι της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, που είστε αιχμάλωτοι στην Ελλάδα! Υγεία σε όλους εκείνους που πολεμούν για την Ολική Απελευθέρωση!

Ο συντονισμός του ανεξέλεγκτου αγώνα, στερεοποιείται και επεκτείνεται σε όλον τον κόσμο. Η αναρχική φωτιά και έκρηξη αφήνει το σημάδι της και ξυπνάει την ελευθεριακή συνείδηση. Από το Σαντιάγο της Χιλής μέχρι την πόλη του Μεξικού, η νύχτα φωτίζεται με βενζίνη και μαύρη πυρίτιδα, σε αλληλεγγύη με τους αιχμάλωτους συντρόφους μας. Το Μοντεβιδέο, η Λίμα και το Πόρτλαντ ξεσηκώνονται από τον αναρχικό εμπρησμό. Στην Ελλάδα, στη Γερμανία, στην Ιταλία και στην Αργεντινή ακούγεται το μούγκρισμα του δυναμίτη. Η φωτιά απλώνεται από τη Ρωσία ως την Ινδονησία. Η καταδίκη των κρατών είναι καθολική, άσχετα με τα ιδεολογικά χρώματα των κυβερνήσεων. Οι φυλακές του κόσμου κρατούν ομήρους τους αδερφούς και τις αδερφές μας στον αγώνα. Με αυτόν τον ορίζοντα και βρισκόμενοι αντιμέτωποι με τον αναρχικό αγώνα, οι επιθέσεις και οι συκοφαντίες από τους οπορτουνιστές της αριστερής πτέρυγας του Κεφαλαίου ήταν αναμενόμενες. Οι αριστεροί φιλελεύθεροι και οι αρρωστημένοι Μπολσεβίκοι σφράγισαν με γλωσσόφιλα την αηδιαστική τους συμμαχία στην αναζήτηση εξουσίας και οι αναρχικοί απείλησαν για ακόμα μια φορά να τους χαλάσουν το πάρτυ. Επομένως, μας αποκαλούν «νούμερο ένα δημόσιο κίνδυνο» και επιταχύνουν την επίθεσή τους. Για να πετύχουν αυτούς τους σκοπούς, δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να ακολουθήσουν τις εντολές του κράτους και να προσφέρουν τους εαυτούς τους ως εθελοντική αστυνομία. Στην τελική, δεν πολεμούν για την καταστροφή του συστήματος της κυριαρχίας αλλά για τη «μεταρύθμισή»του. Οι Λενινιστές και οι αριστεροί φιλελεύθεροι πολεμούν για την κατάκτηση της εξουσίας και όχι για την καταστροφή της. Έτσι, στην Ελλάδα και στη Χιλή, έχουν βουλευτικές έδρες και δημόσια αξιώματα και προστατεύουν το σύστημα της κυριαρχίας από τους αναρχικούς, όπως είδαμε πρόσφατα στην Ελλάδα, που προστάτευσαν το κοινοβούλιο.

Οι αριστεριστές και οι λενινιστές βασίζονται σε σημασιολογίες, σε παγκόσμια παιχνίδια και διγλωσσία για να καμουφλάρουν τις προθέσεις τους, προσπαθώντας να παραπλανήσουν τους αδαείς με μια κωμικοτραγική επαναστατική γυμναστική, που έχει σκοπό να εγκαθιδρύσει μια υποτιθέμενη διαφορά μεταξύ της κατεστημένης Εξουσίας και του να θεσπίζεις μια Εξουσία. Με το να συνθλίβουν μέχρι θανάτου την υποτιθέμενη καλοσύνη της «Λαικής Εξουσίας» τους (τα ίδια σκατά σε άλλη συσκευασία!) και με το να τραβούν από το μανίκι τους έναν «αναρχισμό» ευθυγραμισμένο με την Εξουσία και που κλίνει προς «προλεταριακές» δικτατορίες και λαικές κυβερνήσεις, σκοπεύουν να δώσουν ύπαρξη σε αυτό το ακατάληπτο σύμφυρμα, που βάζει σε εφαρμογή το λενινιστικό σχέδιο με μια ελευθεριακή ρητορική και έχουν σκοπό να ανακόψουν την αναρχική μόλυνση και να προσελκύσουν τους αφελείς στις τάξεις τους.

Οι οπορτουνιστές του «saboteamos.info» ακολουθούν αυτήν τη στρατηγική, με τις επιθέσεις τους εναντίον των Ατομικοτήτων που τείνουν προς την Αγριότητα (ITS). Με τη μια «προκήρυξη» μετά την άλλη (και με μια σκατοσακούλα που αποκαλούν «ντοκιμαντέρ»), προσπαθούν να παρουσιάσουν τους αντιπολιτισμικούς οικοαναρχικούς, που αποτελούν τους πυρήνες των ITS, ως «κυβερνητικούς πράκτορες» και  «ως έναν περισπασμό του λαού, που έχει σκοπό να εκφοβίσει και να ενοχοποιήσει τις αντισυστημικές αντιδράσεις». Με την Cantinflesque[1] γλώσσα που τους χαρακτηρίζει και με τη χρήση και κατάχρηση αριστερίστικης λογοδιάρροιας, προσπαθούν να προκαλέσουν δυσπιστία και διαίρεση μέσω της συκοφαντίας, της καχυποψίας και της σπίλωσης. Παλιές τεχνικές, που συχνά χρησιμοποιούν τόσο οι μισθοφόροι του συστήματος της κυριαρχίας, όσο και οι καλοθελητές της αριστερής πτέρυγας του κεφαλαίου, που φιλοδοξούν να κατακτήσουν την Εξουσία.

Μπορεί να έχουμε θεωρητικές διαφωνίες και διαφορές με τους συντρόφους του ITS (η κριτική είναι πάντα ένας συντροφικός τρόπος, για να πραγματοποιούνται οι ιδέες και για να οικοδομείται μια ενωτική κριτική, συντονισμένη στην πραγματικότητα του αναρχικού αγώνα), αλλά ποτέ δε διαφωνήσαμε με τις μεθόδους που χρησιμοποιούν, γιατί αντιλαμβανόμαστε πως η αντιεξουσιαστική βία και ηπροπαγάνδα με την πράξη είναι δόκιμες πρακτικές και σε συμφωνία με τις ηθικές μας αξίες. Λέγοντας αυτό, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως όχι μόνο αναγνωρίζουμε την αναρχική αντιπολιτισμική τους τροχιά, αλλά και πως δε βλέπουμε τίποτα «περίεργο» ή «ύποπτο» στην άμεση δράση εναντίον των εκπροσώπων του τεχνοβομηχανικού συστήματος κυριαρχίας, ούτε βλέπουμε καμιά διαφορά μεταξύ των επιθέσεων σε μικρά ή μεγάλα καθίκια, καθώς αυτό που μετράει είναι η συνειδητοποίησητης επίθεσης ενάντια στο σύστημα της κυριαρχίας, κάνοντας πράξη τη μόνιμη συγκρουσιακότητα και πάνω απ’όλα, διαλέγοντας στόχους, που έχουν το μικρότερο ρίσκο για εμάς. Αυτή είναι η βάση του πρακτικού συντονισμού μεταξύ του εξεγερσιακού αναρχισμού και του αντιπολιτισμικού οικοαναρχισμού.

Μέσα από την εικονική τους «πραγματικότητα», οι οπορτουνιστές του «saboteamos.info», παίζουν τους «επιθεωρητές-δημοσιογράφους», βασιζόμενοι στην ίδια στρατηγική, που εφαρμόστηκε πρόσφατα από την Carolina Romero και εκείνους που γράφουν κάτω από το όνομα Σημειώσεις από την Εξέγερση, η οποία κάνει ένα φανταστικό διαχωρισμό και προσπαθεί να παρουσιάσει δύο θέσεις εντός του αναρχικού κινήματος: τους «καλούς» αναρχικούς και τους «κακούς» αναρχικούς, εξυμνώντας τους νεκρούς αναρχικούς και δυσφημώντας τους ζωντανούς, προμοτάροντας το παλιό ρητό που λέει: «ο καλός αναρχικός είναι ο νεκρός αναρχικός».

Σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους εκείνη τη μερίδα του αναρχισμού, που επανειλημμένα έχουμε χαρακτηρίσει εξελικτική, πως προτάσσει την ακινησία, αντιτιθέμενη στην αναρχική δράση και πως πρόκειται για επαναστάτες της αναμονής, της ποσοτικής αύξησης και της συγκεντρωτικής, γραφειοκρατικής οργάνωσης. Παρ’όλα αυτά, τους δηλώνουμε πως μπορούμε να ξεχωρίσουμε πολύ καλά τις διαφορές μεταξύ αυτών των αναρχικών και εκείνου του αναρχο-λενινιστικού τερατουργήματος, που βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύμματος με τις λαικές κυβερνήσεις και τις «προλεταριακές» δικτατορίες που προωθούνται. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως σκοπός τους είναι να παραπλανήσουν τους μη υποψιασμένους. Μια αδιάσειστη απόδειξη επ’αυτού είναι η σημείωση που αφιερώνεται στην Carolina Romero, στις σελίδες του τελευταίου τεύχους του εντύπου Apoyo Mutuo, όπου γίνεται μια καταγραφή των συκοφαντιών και των δυσφημιστικών σχολίων, που κάνει στην υπηρεσία της Κουβανικής ιεραρχίας και ενάντια στους Κουβανούς αναρχικούς.

Όμως, αυτοί οι εικονικοί «σαμποτέρς», εκτός από τη συκοφαντία και τη σπίλωση, ψεύδονται, επίσης, κυνικά, προσπαθώντας να παρουσιάσουν έριδες μεταξύ συντρόφων. Σε αυτήν τη λογική, έμπλεξαν στις φιλονικίες τους και τους Χιλιανούς συντρόφους του Liberación Total, λέγοντας πως δήθεν έλαβαν εμπιστευτικές πληροφορίες από αυτόν τον ιστότοπο διάχυσης της παγκόσμιας αναρχικής δράσης, με σκοπό να συμπεράνουν πως και εκείνο συμφωνεί με την ιδιαίτερα παρανοϊκή και δόλια «ερμηνεία» τους. Με τον ίδιο τρόπο, μπλέκουν μέσα στις ατελείωτες ανοησίες τους και ομάδες συγγένειας, ακόμα και κάποιους που υπογράφουν αυτήν την κοινή δήλωση, αλλά και ιστότοπουςαλληλέγγυους στον ανεξέλεγκτο αναρχισμό (Viva la Anarquía, Portal OACA και Culmine), των οποίων η ακεραιότητα είναι αποδεδειγμένη, προφασιζόμενοι πως δέχονται μια ανύπαρκτη στήριξη από αυτά τα μέσα αντιπληροφόρησης, τα οποία βρίσκονται σε στενή συγγένεια με τον αγώνα μας. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται για σύμπτωσητο γεγονόςπως, ενώ υπάρχει αυτή η κατάσταση εδώ στη Γερμανία και στην Ελβετία, εξελίσσεται μια παρόμοια καμπάνια και από το περιβάλλον ανωνυμίας εμφανίζεται ένα γράμμα προς τον αναρχικό Γαλαξία, το οποίο ασκεί κριτική στον ανεξέλεγκτο αγώνα των συντρόφων, που βρίσκονται αιχμάλωτοι από το κράτος.

Ξέρουμε πολύ καλά πως οι οπορτουνιστές πράττουν έτσι, ειδικά τώρα που σύσσωμος ο αριστερός βόθρος ολοκληρώνει τις γραμμές του, με το βλέμμα στις εκλογές του επόμενου χρόνου. Οι οπορτουνιστές αρουραίοι προετοιμάζονται, επίσης,να ανέβουν στο πλοίο του López Hablador[2], ανακαλύπτοντας σε αυτό το πρώην μέλος του PRI[3], το νέο μεσσία της Μεξικάνικης αριστεράς στην αναζήτηση της Λαικής Εξουσίας, που με τόσο θέρμη κηρύττουν. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως ο υποκωμικός[4], αντιμέτωπος με αυτήν την κατάσταση, τον περιγράφει τώρα ως «κάθαρμα», ούτε το γεγονός πως η «Άλλη Καμπάνια» (η οποία υποτίθεται πως δημιουργήθηκε ενάντια στην εκλογική διαδικασία) τηρεί σιγή ιχθύος μπροστά στα καινούρια προεδρικά σχέδια του López Hablador, παρ’όλο που παλιότερα τον είχε αποκαλέσει «ένα διεφθαρμένο αρουραίο στην υπηρεσία των πλουσίων». Προσπαθούν να ντύσουν τον Peje[5]με ένα αστραφτερό λουκ, παρουσιάζοντάς τον ως τον Τσάβες ή τον Μοράλες ή τον Κάστρο του Μεξικού. Επομένως, βλέπουν με βαθιά απέχθεια την επέκταση του ανεξέλεγκτου αναρχισμού, ανησυχούν πως η μόλυνση επεκτείνεται. Ξέρουν ότι για εμάς, τους αναρχικούς, είναι τα ίδια σκατά, ανεξάρτητα ποιος είναι στην κυβέρνηση, ότι για εμάς, δεν έχει διαφορά το αν την Εξουσία κατέχει ένας αρουραίος από τη Δεξιά ή ένας από την Αριστερά. Οι αναρχικοί (όπως λέει και η λέξη) είναι ενάντια σε κάθε αρχή, σε κάθε κυβέρνηση, σε κάθε εξουσία. Επομένως, δε βρισκόμαστε ούτε αριστερά, ούτε δεξιά του συστήματος κυριαρχίας, ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ. Επομένως, όποιος και αν κερδίσει, εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα για Ολική Απελευθέρωση, γιατί το μόνο που έχουμε «κάτω και αριστερά[6]» είναι η αριστερή ωοθήκη ή ο αριστερός όρχις (ανάλογα με την περίπτωση) και ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. Και το μόνο πράγμα που χτυπάει με δύναμη μέσα στην καρδιά μας είναι η Αναρχία…

Τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές, η επιλογή είναι δική μας[7]:

Ας γίνουμε οχειρότερος εφιάλτης τους!

Δύναμη στα συντρόφια που απήχθησαν για την «Υπόθεση Βόμβες»!

Δύναμη στα φυλακισμένα συντρόφια της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς!

Δύναμη στο σύντροφο Tortuga!

Δύναμη στη συντρόφισσα Tamara! Δύναμη στο σύντροφο Gabriel!

Ενάντια στο τεχνολογικό σύστημα της κυριαρχίας!

Για την καταστροφή των φυλακών!

Για την καταστροφή όλων αυτών που κυριαρχούν πάνω μας!

Για την Ολική Απελευθέρωση!

Για το διεθνή αναρχικό συντονισμό!

Για την Αναρχία!

Ας φωτίσει η νύχτα!

 

Ανώνυμη Αναρχική Δράση/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία(AAA/FAI)

Ταξιαρχίες Επαναστατικής Δράσης για την Έμπρακτη Προπαγάνδα και την Ένοπλη Δράση- Σιμόν Ραντοβίτσκι(BARPHAA-SR)

ΕξεγερσιακόςΠυρήνας–Mariano Sanchez Añon (CI–MSA), φραξιά της Άτυπη Αναρχικής Ομοσπονδίας του Μεξικού (FAI-M) πόλη του Μεξικού και Guanajuato

Τερροριστική Φάλαγγα των Επαναστατών με τα Μαύρα (CTRN)

Πρώην μέλη του Οικοαναρχικού Πυρήνα για την Άμεση Δράση(CEAD)

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία- πόλη του Μεξικού(CCF/FAI-DF)

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Jalisco (CCF/FAI-J)

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Veracruz (CCF/FAI-V)

Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης(FLT)

Ελεύθερες,Επικίνδυνες, Άγριες και Εμπρηστικές Ατομικότητες για τη Μαύρη Πανούκλα(ILPSIPN)

Λουδίτες ενάντια στην Εξημέρωση της Άγριας Φύσης(LDNS)

Μεξικό, Πλανήτης Γη, 12 Δεκέμβρη 2011

 

 Υποσημειώσεις:

1. Η λέξη Cantinflesque, αναφέρεται στον κωμικό Cantinflas. Στο χαρακτήρα που υποδύεται, το χιουμοριστικό στοιχείο δημιουργείται από την ακατάσχετη μπουρδολογία πάνω σε ένα γεγονός, που έχει ως αποτέλεσμα να το μπερδέψει ακόμα περισσότερο.

2. Ο Andrés Manuel López Obrador είναι Μεξικανός πολιτικός. Οι συγγραφείς της ανακοίνωσης κάνουν λογοπαίγνιο με το πρώτο συνθετικό του επιθέτου του, αλλάζοντας τη λέξη «δουλεύω» με τη λέξη «μιλάω».

3. {ΣτΜΕ}Το PRI είναι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του Μεξικού, με πολλές θητείες στη διακυβέρνηση της χώρας. Είναι μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

4. Πρόκειται για προσβλητική αναφορά στον Υποδιοικητή Μάρκος, των Ζαπατίστας. Οι συγγραφείς συνδύασαν τη λέξη «κωμικός» με το σύνηθες προσωνύμιο του(subcomandante).

5. Πρόκειται για ψευδώνυμο του Obrador.

6. To«κάτω και αριστερά βρίσκεται η καρδιά» είναι σύνθημα του αριστερίστικου EZLN (Ζαπατιστικού κινήματος), στο Μεξικό.

7. Στο πρωτότυπο, χρησιμοποιείται η ίδια λέξη για τις λέξεις «εκλογές» και «επιλογή».

Λίγα λόγια του Mario “Tripa” Lopez για τον Mauricio

Ανάψτε τη φωτιά σας κι εμείς θα τραγουδήσουμε εκεί για εσάς. Θυμηθείτε τις μέρες, καιρό πριν, όταν ήμασταν όλοι ένα. Το πνεύμα του κογιότ είναι η δύναμή σας. Τα πνεύματα της γης είναι ισχυρά και έτοιμα να σας βοηθήσουν… αν τα ακούσετε.

 Κοινωνίες πολεμιστών: τώρα είναι η ώρα. Βρείτε ο ένας τον άλλο. Επιστρέψτε σπίτι.

 Πρέπει να βρίσκεστε μόνο μεταξύ του εχθρού, για να επιτεθείτε. Όλοι εσείς πολεμιστές, φύλακες του ονείρου, μην τους αφήσετε να σας πιάσουν.

 Μην απελπιστείτε.

 Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι δεν πρέπει να κρύβεστε; Κι εμείς θα έπρεπε να το κάνουμε. Έχουμε το πνεύμα του κογιότ, που βοηθά να μένουμε ελεύθεροι.

 Θυμηθείτε πως είναι να ζούμε. Άγριοι. Υπερήφανοι. Μαζί. Ελεύθεροι. Προετοιμαστείτε, πολεμιστές της γης.

 Ο απατεώνας είναι κοντά.

 –        Ιστορία του έθνους των κογιότ.

Σε αμέτρητες περιπτώσεις, έχω αναρωτηθεί ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα για όλους αυτούς τους αναρχικούς επαναστάτες, που ξοδεύουν όλην τους την ενέργεια στο να απαξιώνουν έναν άλλον αγώνα, ο οποίος δηλώνει ενεργητικός, ριζοσπαστικός, άγριος και συγκρουσιακός, ο οποίος προέρχεται από άλλες βασικές θέσεις, με άλλες προοπτικές για τη ζωή, με άλλες θεωρητικοποιήσεις, που κινούνται μακριά από την ιδέα της ενεργητικής παθητικότητας, της αναμονής, της ψευδαίσθησης της ποσοστικής αύξησης… Ενδιαφέρονται για την απόλυτη ελευθερία, τη διάχυση της αναρχικής ιδέας και πράξης ή απλά για το μίζερο θρίαμβο του προγράμματός τους; Και τονίζω το πρόγραμμα, γιατί το διαθέτουν και γιατί το ακολουθούν τυφλά.

 Όσες φορές έχω αναρωτηθεί, διαπιστώνω ότι έχουν επιτρέψει στα πραγματικά τους συμφέροντα να γίνονται ορατά πίσω από τα κάγκελα που τους περιορίζουν• ο πραγματικός θρίαμβος της επανάστασής τους και ο ήλιος της αναρχίας, μας αποκαλύπτουν ότι ένα από τα συμφέροντά τους είναι η ανταγωνιστικότητα μεταξύ της μίας αναρχικής ιδέας/πρακτικής με την άλλη. Επειδή όταν ένας σύντροφος εξεγείρεται, επιτίθεται, αμφισβητεί, οργανώνεται διαφορετικά και τελικά, σε μία πράξης ατομικής ανυπακοής απέναντι σε ένα σύστημα που δε σου προσφέρει τίποτα, σκοτώνεται ή πέφτει τραυματισμένος στη μάχη, όχι μόνο δε σταματούν να απαξιώνουν αυτό το άτομο εντός του “κινήματος”, αλλά κάνουν ό,τι είναι δυνατό, χρησιμοποιώντας ακόμα και τα κρατικά μίντια, τα οποία υποτίθεται ότι είναι εναντίον τους,  προκειμένου να μειώσουν αυτό το άτομο και να σπεκουλάρουν σε βάρος του, αλλά και για να εκτρέψουν τα κίνητρά τους, τις ψευδαισθήσεις τους και τις ιδέες τους ενώπιον της κοινωνίας με την οποία (αυταπατώνται ότι) παλεύουν, με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν αυτοί, τους οποίους θέλουν να καταστρέψουν: η κοινωνία που περιθωριοποιεί, που καταστέλλει, που κάνει πράξη ένα είδος εθελοδουλείας και ευχαρίστησης και στο τέλος, καταλαβαίνει κανείς ότι είναι η κοινωνία και ο πολιτισμός της, και η πρακτική ευχαρίστηση της μικρο-δύναμης και της μικρο-εξουσίας που διαιωνίζουν το σύστημα.

 Εναντίον αυτής της κοινωνίας-φυλακής αγωνίστηκε ο Mauri, εναντίον των στρατώνων των φονιάδων της εξουσίας, των προστατών της ιδιοκτησίας, του σχολείου των βασανιστών των φυλακών προόριζε την επίθεσή του. Δεν ήταν ένα μέρος πολιτισμού (το οποίο σε πολλούς θα φαινόταν ενοχλητικό, ακόμα κι αν επρόκειτο για τον πολιτισμό της εξουσίας), ένας τυχαίος στόχος, ούτε μια βόμβα ανάμεσα σε “αθώους” ανθρώπους. Η επίθεση, που σκόπευε να πραγματοποιήσει ο Mauri εκείνη τη νύχτα, ήταν αντικειμενική, άμεση και αδιαμεσολάβητη. Μία περιφρόνηση του Κράτους/Κεφαλαίου, η οποία κατέληξε τελικά -δυστυχώς- σε περιφρόνηση του ίδιου του αναρχισμού, που αυτοαποκαλείται οργανωμένος και που δε σταματά να επιβάλλει τα δόγματά του και την ιδεολογία του και δε σταματά να θρηνεί για τις καταστροφικές συνέπειες, που “έφερε” το ατύχημα του Mauri, για το καταραμένο οργανωμένο αναρχικό κίνημα ή τον κοινωνικό αγώνα και αυτό είναι που μας αναστατώνει περισσότερο.

 Εδώ στο Μεξικό, από εκείνη τη νύχτα στις 22 Μάιου του 2009, εκείνοι που θεωρούν το Mauri σύντροφό τους, τον θυμούνται ακόμα, δεν τον έχουν αφήσει να χαθεί στη λήθη και το κάνουν αυτό με πολλούς τρόπους και μέσα, ο καθένας ανάλογα με τη θέση του, αλλά πάντα δίνοντας έμφαση στο χαρακτηριστικό του άγριου Μαχητή, που είναι και ο λόγος για τον οποίο πέθανε μαχόμενος. Είναι αυτός, ο αδιάφθορος και άμεσος αγώνας, που φαίνεται σε πολλούς ψευτο-αναρχικούς, σε αυτούς που αποτελούν κεκαλυμμένη πρωτοπορία, να είναι ένα απλό παιχνίδι. Ποιος παίζει με σκοπό να πεθάνει; Πιστεύω κανείς με καθαρή συνείδηση, γιατί ο αγώνας μας αυτός, ο αγώνας που έδωσε ο Mauri, δεν είναι φορτωμένος  με υποκριτικό αλτρουισμό, αλλά αντίθετα ακολουθεί το πιο κυνικό αλλά και το πιο ειλικρινές ένστικτο ελευθερίας και αγριότητας, μιας ελευθερίας απόλυτης και απεριόριστης. Μια καθημερινή μάχη, που δε συνέβη απλά την προηγούμενη νύχτα και που ξέρουμε με βεβαιότητα πως δε θα τελειώσει αύριο το πρωί, φυτεύοντας  το Κράτος στο χώμα με τέσσερις βόμβες και μερικές βλασφημίες. Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Αυτός είναι ένας πόλεμος, που δίνεται καθημερινά από εμάς, τις νοοτροπίες μας και τους άλλους γύρω από εμάς. Είναι ένας αγώνας, στα πλαίσια του οποίου είμαστε υπεύθυνοι για τη χρήση κάθε δυνατού μέσου, που έχουμε στη διάθεσή μας. Αλλά, εγώ δεν αναγνωρίζω την υποτιθέμενη –και λανθασμένη- διάκριση μεταξύ ριζοσπαστικών και ρεφορμιστικών μέσων αγώνα.

 Ο πόλεμος του Mauri δε «θέαματικοποιήθηκε» γιατί δεν ήταν θέαμα. Η ενέργειά του ήταν μια πράξη εναντίωσης, που βρήκε δικαίωση σε όλον τον κόσμο και την οποία υπερασπίστηκα κι εγώ και την υπερασπίζομαι ακόμα γιατί για μένα, είναι πιο σημαντικό να πράττει κανείς -όπως αποφασίζει ο καθένας να πράξει-  παρά να μιλάει, είναι πιο σημαντικό από το να βρίσκουμε καταφύγιο στους χώρους μας και από εκεί  να προσπαθούμε να δώσουμε, ή μάλλον να υποβάλλουμε στους εαυτούς μας ότι δίνουμε, έναν αγώνα περισσότερο φανταστικό παρά πραγματικό. Γιατί για μένα, η ενέργεια του Mauri, που δεν ολοκληρώθηκε για λόγους που όλοι ξέρουμε, έχει μεγαλύτερη σημασία από το να καθόμαστε και απλά να παρακολουθούμε, θαυμάζοντας βίαιους και εξεγερτικούς αγώνες σε μακρινούς χωροχρόνους από εμάς και ταυτόχρονα, δυσφημώντας τους εδώ αγώνες με μάταια και άξεστα επιχειρήματα.

 Για μένα, ο σύντροφος Mauricio Morales, δεν είναι ούτε μάρτυρας, ούτε σύμβολο του εξεγερτικού αναρχισμού, ούτε θα τον μετατρέψω σε θύμα ή ήρωα. Η επίκαιρη ανάμνηση του είναι την ίδια στιγμή η θύμηση του ίδιου του αγώνα, όπως είναι και κάθε ενέργεια, που δεν επιτρέπει να θαφτεί ύπουλα αυτό το κομμάτι της Ιστορίας και το λέω αυτό με αγανάκτηση όχι μόνο για το Κράτος, αλλά και για αυτούς που αποκαλούνται με ιδεολογικούς όρους, σύντροφοι.

 Φεύγω, αφήνοντας πίσω μερικούς στίχους του Mauri, που πάντα μου άρεσαν:

 «Είναι γνωστή η θλιβερή μοίρα του εξεγερμένου, που επιτίθεται στην εξουσία, που την περιφρονεί και που επιτίθεται στους εχθρούς του κατά μέτωπο: στους μπάτσους, στο σύστημα κλπ. Γιατί όταν η ελευθερία, η αγάπη και η αναρχία συνοδεύουν το χτύπο της καρδιάς σου, η αναρχία δεν είναι πτώμα στο στόμα, αλλά κυρίαρχη στα χέρια που δρουν.»

 «Πριν πέσω για ύπνο αγκαλιάζω το χάος ως μια ιδέα που απελευθερώνει το σώμα και το νου μου. Γιατί παρόλα αυτά, με κάνει να νιώθω ζωντανός. Δεν θέλω να αναζητήσω το δισκοπότηρο που θα απελευθερώσει μελλοντικές κοινωνίες. Τα δάχτυλά μου αναζητούν την αιματηρή πτήση της καταστροφής των αλυσίδων της ρυθμικής φωτιάς, τον εμπρησμό της εξουσίας και των αφεντάδων της. Πάνω στον ύπνο μου, οι δράσεις μου είναι σχεδιασμένες έτσι ώστε αύριο, αφότου ξυπνήσω, θα τσακίσω τη ρουτίνα και με μια ατομική δράση, με το στήθος μου σαν φουσκωτή πέτρα, με την καταστροφή αυτής και οποιασδήποτε κοινωνίας. Κάντε μου μια χάρη: εξασφαλίστε να ζήσει η αναρχία.»*

 

Ο σύντροφος Punky Mauri είναι εδώ!

Θάνατος σε Κράτος, Κεφάλαιο και Εκκλησία και ζήτω η αναρχία!

Ο αγώνας είναι και θα είναι πάντα παρών στο εδώ και στο τώρα!

Mauri Presente!

Εξεγερτικούς χαιρετισμούς,

 Mario Lopez, Tripa

Πόλη του Μεξικού, 19 Μαίου, 2013

Πηγή: waronsociety