Tag: Εξεγερσιακός αναρχισμός

Πολωνία: Βανδαλισμός δύο τραπεζών (Λούμπλιν)

Τα παπούτσια μας έχουν λιώσει από τους βαρετούς ειρηνικούς περιπάτους, στους οποίους έχουμε συμμετάσχει. Όχι μόνο έχουμε προσέξει τις τρύπες στις σόλες των παπουτσιών μας, αλλά έχουμε συνειδητοποιήσει πως βρισκόμαστε κολλημένοι σε ένα σημείο και πως η εσωτερική μας αγριότητα νανουρίζεται, μετατρεπόμενη σε ευγένεια. Οι διαδηλώσεις δεν είναι μια καλή διέξοδος για το θυμό μας, ο οποίος δε μπορεί να ικανοποιηθεί με το να περιπλανόμαστε απλά στους δρόμους, υπό το άγρυπνο μάτι των μπάτσων. Επομένως, νιώθουμε αναγκασμένοι να αναζητήσουμε άλλα μονοπάτια δράσης.

Για αυτόν το λόγο, την πρώτη του Μάη, πήγαμε μια βόλτα χωρίς να ενημερώσουμε τις αρχές. Πήραμε μαζί μας μερικά λίτρα μπογιάς και την απόφαση πως κάτι πρέπει να κάνουμε για τους συντρόφους μας. Βάψαμε τα παράθυρα δύο τραπεζών, σε δύο διαφορετικά μέρη της πόλης. Οι ιδιοκτήτες τους θα πρέπει να ξέρουν πως δεν έχουν όλοι οι επισκέπτες τους αγαθές προθέσεις, ούτε ζητιανεύουν για ένα δάνειο.

Αφιερώνουμε αυτήν την επιχείρηση στην αναρχική Felicity Ryder, μια αναρχική από την Αυστραλία, που κρύβεται εδώ και μήνες από τα μαντρόσκυλα και στους συλληφθέντες στην Ελλάδα, στην Ιταλία και στα υπόλοιπα μέρη του κόσμου.

Οι τράπεζες είναι τέλειοι στόχοι αναρχικών επιθέσεων. Πίσω από τα φτιασιδωμένα χαμόγελα, οι ταμίες κρύβουν καθημερινές τραγωδίες. Οι τράπεζες παίζουν το ρόλο των φιαλών αιμοδοσίας αυτού του γαμημένου συστήματος, στηρίζουν στρατούς και πολυεθνικές επιχειρήσεις, βοηθούν να συγκεντρωθεί το κεφάλαιο στα χέρια των λίγων, προστατεύουν τα χρήματα των πλουσίων και σπεκουλάρουν με τα χρήματα των φτωχών. Οι τράπεζες είναι εκείνοι οι θεσμοί, πάνω στους οποίους βασίζεται η δικτατορία των οικονομικών αγορών. Μέσα από τις τράπεζες περνά η ταινία συναρμολόγησης του σύγχρονου πολιτισμού, που καλύπτει τον πλανήτη με τις αλυσίδες της μισθωτής εργασίας, προκαλώντας εκμετάλλευση, αποξένωση και οικολογική καταστροφή.

Η Δημοκρατία είναι ένα ψέμα. Είναι προφανές, αν κοιτάξει κανείς αυτούς που ηγούνται, από τους δημοσιογράφους μέχρι τους πολιτικούς. Όμως, κανείς τους δε θα το παραδεχτεί ανοιχτά, από φόβο μήπως χάσει την καλοπληρωμένη δουλειά του επαγγελματία ψεύτη. Οι πολιτικές ατζέντες υπαγορεύονται από τις αγορές και οι σημαντικότεροι ψηφοφόροι τους είναι οι επενδυτές και οι διεθνείς οικονομικές ελίτ, που μπορούν ελεύθερα να διαφθείρουν τα μυαλά των πολιτικών και της κοινωνίας.

Επιπλέον, στη ντουλάπα της η δημοκρατία κρύβει πολλά πτώματα. Γνωστοί δημοκράτες, όπως ο Sikorski[1] ή ο Michnik[2], αναφέρουν ως παράδειγμα προς μίμηση τον Κουβανό blogger Yoani Sanchez, αλλά οι ίδιοι στηρίζουν τη ρατσιστική σφαγή των λαών του Ιράκ και του Αφγανιστάν.

Απεχθανόμαστε το καστρικό καθεστώς, αλλά δε φοβόμαστε να ρωτήσουμε τι τόσο τρομερό έχει κάνει η Κούβα, ώστε να πρέπει, πλέον, να πολεμήσουμε τη Δημοκρατία και όχι τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Υπάρχουν δύο καθιερωμένα πρότυπα: το ένα είναι ο Δυτικός Πολιτισμός και το άλλο ο κόσμος του Ισλάμ. Μόνο ακολουθώντας αυτήν τη λογική καθίσταται δυνατό να καταλάβουμε το γιατί οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, που σφαγιάζονται στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, παραμένουν αόρατοι στα μάτια του μέσου Ευρωπαίου, ακόμα και όταν το θέμα αναφέρεται επακριβώς από το δολοφόνο του Woolwich, στο Λονδίνο (η εκτέλεση του Lee Rigby από ισλαμιστές εξτρεμιστές). Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση και τα media παρουσιάζουν ως πραγματικό έγκλημα την καταστολή του Κάστρο και του Łukaszenka, Αυτή είναι η σύγχρονη έκδοση του πολιτισμικού ρατσισμού.

Όποιος υπερασπίζεται τα «ανθρώπινα δικαιώματα» χωρίς να αντιτίθεται στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, γίνεται για μας ρατσιστής. Κατανοώντας όλα αυτά, δηλώνουμε πως είμαστε αντίπαλοι της δημοκρατικής αμηχανίας, που κρύβει την ωμή βία πίσω από τη βιτρίνα της πολιτικής ελευθερίας.

Παρ’ όλα αυτά, η πλειοψηφία δε βλέπει το πρόβλημα. Ποιος έχει αρκετό χρόνο να τα σκεφτεί αυτά; Πρέπει να πληρώσει τους λογαριασμούς, να φέρει το μπέικον στο σπίτι και να χτίσει καριέρα. Δεν υπάρχει χώρος να σκεφτεί, πόσο μάλλον να κοιτάξει προς νέους ορίζοντες. Η σύγχρονη δανειακή σκλαβιά μετατρέπει την ελευθερία  σε απόλυτη κοροϊδία. Με γεμάτη την κοιλιά και μια στέγη πάνω από το κεφάλι, οι άνθρωποι φοβούνται να υπερασπιστούν  τα δικαιώματά τους, φοβούμενοι ότι θα χάσουν τη δουλειά τους και ότι θα αποκτήσουν σοβαρά χρέη.

Το θέμα δεν είναι, όμως, τόσο απλό. Η σιγουριά της εργασίας μπορεί να σημαίνει μια κοινωνία ικανοποιημένων σκλάβων. Για τους περισσότερους δεν έχει σημασία σε τι κόσμο ζουν, όσο διατηρούν το επίπεδο ζωής τους και έχουν μια μικρή ευκαιρία προαγωγής.

Αυτοί, που έχουν πέσει θύματα της τραπεζικής μαφίας, είναι πρόθυμοι να παραπονεθούν μπροστά στις κάμερες και στο γραφείο του δημόσιου κατήγορου. Ενώ βλέπουν πως συμπεριφέρεται το σύστημα στους φτωχούς, αυτοί οι ίδιοι δε σηκώνουν ούτε το δαχτυλάκι τους. Αποστασιοποιούμαστε από τον πόνο των άλλων και θεωρούμε πως οι πιο σημαντικοί άνθρωποι είναι εκείνοι που έχουν κηρύξει τον πόλεμο στο σύστημα, οι αναρχικοί σύντροφοί μας, εδώ και σε όλον τον κόσμο. Χωρίς αυτούς θα είχαμε πέσει στη δυσπιστία.

Κύριο μέλημά μας είναι να σώσουμε την ανθρωπιά μας μέσα σε αυτά τα σκατά και όχι να μεταβληθούμε σε ρομπότ, που δουλεύουν από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, κοιτώντας μόνο τον κώλο τους. Κάθε μέρα πουλάμε τους εαυτούς μας στο σύστημα και είναι εύκολο να μας διαφύγει εκείνη η στιγμή, όπου η τελευταία σπίθα ανεξαρτησίας πεθαίνει. Η παράνομη δράση αποκαθιστά την αξιοπρέπειά μας και μας βοηθά να ανακτήσουμε κομμάτι της χαμένης ανεξαρτησίας μας. Γι’ αυτό, κάθε μικρή πράξη ανταρσίας μέσα σε αυτό το βούρκο απάθειας, προκαλεί χαμόγελα στα πρόσωπά μας. Χαιρετίζουμε την ομάδα 15w08[3] και τους σαμποτέρς[4] που κατέστρεψαν κάποιες κάμερες στη Βαρσοβία. Οι πράξεις σας μας δίνουν δύναμη και την αίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι υπάρχουν και άλλοι σύντροφοι πρόθυμοι να παραβιάσουν την τάξη!

Θα πάρει ακόμα χρόνο μέχρι η καταστροφική άμεση δράση να ριζώσει μέσα στις καρδιές των Πολωνών αναρχικών. Σήμερα, ο πραγματικός κίνδυνος δεν είναι το γκλομπ, αλλά η κοινή ανάγκη να μείνουμε στην απομόνωση, να αποδράσουμε στον κόσμο της εικονικής πραγματικότητας του facebook και στο ανούσιο κλικάρισμα του ποντικιού, ενώ οι φασίστες παίρνουν του δρόμους.

Κάποιοι εδώ θα ήθελαν να δουν να λαμβάνει χώρα η άμεση δράση από σήμερα, παρ’ όλο που οι ίδιοι δεν κάνουν τίποτα για να συμβεί αυτό. Υιοθετούν τον παθητικό ρόλο του παρατηρητή, ο οποίος δεν οδηγεί πουθενά. Δε θα κερδίσεις τίποτα, αν δεν είσαι πρόθυμος να ρισκάρεις. Κάνε τον εαυτό σου παράδειγμα.

Εμπρός αναρχικοί!

Στοχεύστε τις τράπεζες! Στοχεύστε τους εθνικιστές!

«Θέλουμε επανάσταση! Θέλουμε βεντέτα! Θέλουμε εκδίκηση! Έχουμε δικαίωμα να το απαιτούμε!»

Αναρχικός Πυρήνας Felicity Ryder

Υποσημειώσεις:

1. Ο Radosław Sikorski είναι υπουργός εξωτερικών της Πολωνίας. Η Πολωνία στέλνει στρατεύματα σε Ιράκ και Αφγανιστάν.

2. Ο Adam Michnik είναι ο αρχισυντάκτης της μεγαλύτερης καθεστωτικής εφημερίδας “Gazeta Wyborcza” (Εφημερίδα των Εκλογών). Ένας από τους πατέρες της οικοδόμησης του καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης στην Πολωνία.

3. Η ομάδα 15w08 ήταν ένας πυρήνας άμεσης δράσης, ενεργός στη Βαρσοβία το διάστημα 2012/2013. Πραγματοποίησαν κάποιες επιθέσεις με μπογιές εναντίον της τράπεζας Neobank (που ήταν μπλεγμένη στην επιθετική ανάπλαση της πόλης Poznan), της  boutique Lilou, του Lion’s House, της Γερμανικής Τράπεζας και των καταστημάτων μόδας του διάσημου Πολωνού σχεδιαστή Maciej Zien.

4. Κάποιοι σαμποτέρς κατέστρεψαν δύο κάμερες στη Βαρσοβία το Μάη/Ιούνη του 2013

Πηγή/Φωτογραφίες/Links: 325

Δύο κοινές δηλώσεις εξεγερσιακών αναρχικών και οικοαναρχικών ομάδων του Μεξικού

Τα δύο κείμενα, που ακολουθούν, είναι δύο κοινές ανακοινώσεις αντάρτικων αναρχικών εξεγερσιακών και οικοαναρχικών οργανώσεων του Μεξικού, που δημοσιεύτηκαν το 2011. Θεωρούμε πως παρ’όλη τη διετή σχεδόν απόσταση από το σήμερα και παρ’όλο που αναφέρονται σε γεγονότα σε ένα διαφορετικό από την Ελλάδα χώρο, περιέχουν πολύ σημαντικές αναλύσεις σε μια σειρά θεμάτων, που πρέπει να απασχολούν και τους αναρχικούς στην Ελλάδα. Ο άτυπος συντονισμός, η εξεγερτική άμεση δράση, η συνολική αντίληψη της κυριαρχίας και του πολέμου εναντίον της, ο εκφυλισμός των διαδηλώσεων, η σταθερή αντιεξουσιαστική θέση ενάντια και στους αριστερούς διαχειριστές του συστήματος, ο πολιτικαντισμός και οι προσπάθειες αφομοίωσης της Αριστεράς, ο ρεφορμισμός κάποιων κομματιών του αναρχικού χώρου και άλλα πολλά, είναι ζητήματα και γεγονότα που θίγονται πολύ εύστοχα από τους Μεξικανούς συντρόφους και θεωρούμε πως αξίζει να προβληματίσουν και εμάς.

Οι πηγές των αγγλικών κειμένων εδώ και εδώ

Οι σημειώσεις είναι όλες του μεταφραστή στα αγγλικά, εκτός από εκείνες όπου υπάρχει η σήμανση {ΣτΜΕ}.

Πρώτη κοινή δήλωση εξεγερσιακών αναρχικών και οικοαναρχικών ομάδων του Μεξικού

 Προς τους αναρχικούς συντρόφους του Μεξικού και του κόσμου,

Προς τους εμπρηστές και τους ανταγωνιστές, με τους οποίους έχουμε σχέσεις συγγένειας, του Μεξικού και του κόσμου,

Προς τους εμπρηστές και τους ανταγωνιστές, με τους οποίους έχουμε σχέσεις συγγένειας, παντού:

Χαιρετισμούς, φυλακισμένοι αδερφοί και φυλακισμένες αδερφές μας στο Μεξικό, στη Γερμανία, στην Αργεντινή, στη Χιλή, στην Ισπανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Αγγλία, στην Ελβετία και σε όλον τον κόσμο!

Χαιρετισμούς σε όλους όσους παλεύουν για την Ολική Απελευθέρωση!

Σε πολύ λίγες περιπτώσεις, έχουμε υποχρεωθεί να εκδώσουμε κοινές ανακοινώσεις ή προκηρύξεις και τις λίγες φορές που το έχουμε κάνει αυτό, ήταν για εσωτερική μας κυκλοφορία, με σκοπό να κοινωνικοποιηθούμε και να συζητήσουμε θέματα που μας ενδιαφέρουν ή για να επεξεργαστούμε την κριτική μας μέσα από τις εμπειρίες αγώνα μας ή για να λύσουμε τις διαφωνίες μας και να καταδείξουμε τον άτυπο συντονισμό των δράσεών μας. Παρομοίως, για κάποιον καιρό, προτιμήσαμε να αποφύγουμε δηλώσεις και γενικές ανακοινώσεις, που θα μπορούσαν να στοχοποιήσουν και να ενοχοποιήσουν συντρόφους, που με βάση τον αναρχισμό, αναπτύσσουν μια διαφορετική μορφή αγώνα και ενεργούν δημόσια, μακριά από τη σύγκρουση που έχουμε επιλέξει εμείς. Όμως, υπάρχουν εξαιρέσεις όταν υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες και όταν δημιουργούνται κάποιες ειδικές καταστάσεις, που κάποια ζητήματα και προβλήματα απαιτούν μια δημόσια δήλωση, μια προκήρυξη, ένα κάλεσμα. Αυτή είναι μια από αυτές τις εξαιρέσεις και αυτό που κάνουμε είναι ακριβώς αυτό· ένα κάλεσμα.

Χρόνο με το χρόνο, από μια εξεγερσιακή και οικοαναρχική προσέγγιση και μέσα από το συντονισμό των δράσεων, έχουμε κληθεί να υπερπηδήσουμε στρατηγικές, που συνεισφέρουν μόνο στην ακινητοποίηση και που υποθάλπτουν το θέαμα, που χειραγωγείται από τα μέσα μαζικής αποξένωσης. Έχουμε υπάρξει έντονα κριτικοί (και ταυτόχρονα συνεπείς με τις θεωρητικές και πρακτικές μας προσεγγίσεις) στο αξιοθρήνητο κακέκτυπο, στο οποίο εκείνοι που επιμένουν στις αβλαβείς διαδηλώσεις και στις ροζ -μεταμφιεσμένες σε μαύρες- διαμαρτυρίες, έχουν καταντήσει τον αγώνα. Θεωρούμε πως ο αγώνας, ο κοινωνικός πόλεμος ενάντια στο σύστημα κυριαρχίας, τους υπερασπιστές του, τουςαντιπροσώπους του και τους λακέδες του, χρειάζεται ανταγωνιστική δημιουργικότητα και συνεχή αναζήτηση καινούριων μορφών σύγκρουσης. Κάθε 2η Οκτώβρη, επιμένουμε πως είναι μια μέρα που (πολεμώντας) θυμόμαστε τους φοιτητές, που έπεσαν στη σφαγή της πλατείας Tlatelolco, αλλά και πως είναι ακόμα μια μέρα στο ημερολόγιο των λόγων, που δικαιώνονται στον καθημερινό αγώνα, στη συνεχή σύγκρουση, στην καθημερινή μάχη του κοινωνικού πολέμου.Αναγνωρίζουμε τον αγώνα στους δρόμους ως μια από τις πολλές δημιουργικές μορφές σύγκρουσης, αλλά όταν μιλάμε για αγώνα στους δρόμους, δεν εννούμε τη μείωση αυτού του όρου σε επιτρεπόμενες και αστυνομευμένες διαδηλώσεις, όπου το δρομολόγιο είναι προσχεδιασμένο και η καλή συμπεριφορά προαπαιτούμενη, επιβαλλόμενη από τους ίδιους τους «συντρόφους», με τους οποίους διαδηλώνουμε μαζί, την «επαναστατική» αστυνομία, που είναι έτοιμη να μας χαρακτηρίσει «προβοκάτορες» και «χουλιγκάνους» με την παραμικρή πρόθεσή μας να ξεφύγουμε από το σενάριο. Αυτόν που καταλαβαίνουμε ως αγώνα στο δρόμο, είναι εκείνος που αναπτύσσουν οι σύντροφοι στη Χιλή και την Ελλάδα ή οι άγριες εξεγέρσεις που ξέσπασαν στην Αλβανία, την Αίγυπτο, την Αγγλία και τη Συρία, οι οποίες έκαναν το πέρασμα σε έναν αγώνα απόλυτα ανεξέλεγκτο από τις θεσμικές δυνάμεις της εξουσίας, ξεπερνώντας την απλή διαμαρτυρία, απαλλοτριώνοντας τα οπλοστάσια των αστυνομικών τμημάτων, κάνοντας επθέσεις στα σώματα καταστολής, καταστρέφοντας τα σύμβολα του κεφαλαίου και του κράτους και καίγοντας τα πάντα στο διάβα τους. Αυτός είναι ο αγώνας στους δρόμους και αν παρουσιαστεί η ευκαιρία, οι αναρχικοί πρέπει να είναι πάντα παρόντες για να επεκτείνουν την εξέγερση, να αυξήσουν την οργή ενάντια στην κυριαρχία και να τη μετατρέψουν σε γενικευμένη εξέγερση. Παρ’όλα αυτά και κόντρα στις συνθήκες, οι οπαδοί της ακινησίας μιλούν για αδυναμίες, για έλλειψη «επαναστατικής ωριμότητας», για την απουσία «αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών», ώστε να συνεχίσουν το θέαμα και το κακέκτυπο, που τους επιτρέπουν να τροφοδοτούν την εικόνα ως «επαναστάτες», με το να ανεβάζουν φωτογραφίες στο διαδίκτυο ανεμίζοντας τη μαύρη σημαία, κρατώντας πανό ή αναπνέοντας τον ίδιο αέρα, πρόσωπο με πρόσωπο, με τους μπάτσους.

Ήταν, λοιπόν, το ανταγωνιστικό κίνημα «ώριμο» κάτω από ένα απολυταρχικό καθεστώς, όπως αυτό που κυβερνούσε τη Συρία; Ήταν ώριμο στην Αλβανία; Στην Αίγυπτο; Υπήρχαν οι «αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες» στο εύτακτο και καλοφυλαγμένο Λονδίνο; Ίσως υπήρχαν στη Χιλή; Όχι, σύντροφοι. Ήταν σίγουρα η οργή, τόσο η ατομική όσο και η συλλογική, η εξεγερτική θέληση, η ανταγωνιστική κλίση, που έκαναν τη διαφορά. Σε πολλές περιπτώσεις και από διαφορετικές συγκυρίες, έχουμε κληθεί να εγκαταλείψουμε τις διαδηλώσεις, τις πορείες και τις καθιστικές διαμαρτυρίες, για να ανοίξουμε το δρόμο για άλλες μορφές αγώνα, για να εντατικοποήσουμε την επίθεση, να αυξήσουμε τον ανταγωνισμό και να επεκτείνουμε τον κοινωνικό πόλεμο, δείχνοντας πως είναι δυνατό, εδώ και τώρα, να περάσουμε στην εξεγερτική επίθεση. Δεν το έχουμε κάνει από τη θέση της πρωτοπορίας ή της μιας και μοναδικής οργάνωσης ή ορμώμενοι από μια τακτική ενότητα· το έχουμε κάνει μέσα από τον άτυπο συντονισμό των αγώνων, την απόλυτη αυτονομία των ομάδων, τη μαχητική ατομικότητα, ενθαρρύνοντας τη δημιουργία πυρήνων, κολλεκτίβων, ομάδων συγγένειας, συντονιστικών, συμμαχιών, πολλαπλών και ποικίλων σχηματισμών, που προτάσσουν,μέσα από τις δικές τους δομές ή την ατομικότητα, τη διαρκή συγκρουσιακότητα, την άμεση αναμέτρηση, τον κοινωνικό πόλεμο χωρίς παύση και χωρίς ανακωχή. Όμως, σήμερα, δεν καλούμε σε εγκατάλειψη των διαδηλώσεων για τους συνηθισμένους λόγους, παρ’όλο που δεν έχει αλλάξει η ανάγνωσή μας για τους αγώνες.

Σήμερα, σας καλούμε να μη λάβετε μέρος στη διαδήλωση της ερχόμενης 2ης Οκτώβρη, γιατί προετοιμάζεται η πιο σκληρή καταστολή εναντίον του αναρχικού κινήματος του Μεξικού. Σας καλούμε να μη συμμετέχετε, γιατί ακόμα και αυτήν τηστιγμή που γράφεται αυτό το κάλεσμα, εξυφαίνεται η μεγαλύτερη σκευωρία ενάντια στον αναρχισμό, που μπορούμε να θυμηθούμε. Και αυτή η μοχθηρή επιχείρηση στήνεται στον τομέα επιμελητείας του Υπουργείου Δημόσιας Ασφαλείας της πόλης του Μεξικού (Distrito Federal) και στα γραφεία «συνδέσμων» της κυβέρνησης της πόλης του Μεξικού, σε συνέργεια με τους ηγέτες του φοιτητικού και του αποκαλούμενου λαικού κινήματος, που βρίσκονται σήμερα στην υπηρεσία της «προοδευτικής και δημοκρατικής αριστεράς», που ληστεύει, καταπιέζει και φυλακίζει με το σύνθημα  «πρώτα οι φτωχοί»,ενώ παράλληλα χτίζει την κυβέρνηση της «ελπίδας». Σε αυτό το κατασταλτικό κόλπο συμμετέχουν (όπως πάντα) και οι σταλινικοί, που προετοιμάζονται να «καθαρίσουν τους δρόμους από τους αναρχικούς» και να τους «εξαφανίσουν από το χάρτη», εκκενώνοντας τις καταλήψεις, που κερδήθηκαν μέσα από παρατεταμένους αγώνες. Γνωρίζουμε πως έχουν τα ονόματα και τις διευθύνσεις συντρόφων, που δεν έχουν την παραμικρή σύνδεση με τις πράξεις μας ούτε σχετίζονται με κάποιο τρόπο με τους οργανικούς μας σχηματισμούς, αλλά που στα μυαλά τους και στη δική τους κάθετη λογική, τους θεωρούν «ηγέτες» του αναρχισμού. Εμείς, που έχουμε διαλέξει, ορμώμενοι από τις σταθερές αναρχικές μας πεποιθήσεις, το μονοπάτι της επίθεσης και του μετωπικού αγώνα, δεν εκπλησσόμαστε από αυτήν τη σκευωρία.

Την περιμένουμε εδώ και δύο χρόνια. Μελετούμε και παρακολουθούμε τις σκευωρίες και τις επιχειρήσεις που εκτελούνται, ακολουθώντας την ίδια στρατηγική εναντίον των συντρόφων μας στον αγώνα, στη Χιλή και την Ελλάδα. Διαβάζουμε και αναλύουμε με προσοχή όλην τη συνεισφορά τους στον αγώνα και λαμβάνουμε υπόψιν μας την εμπειρία τους. Και μαθαίνουμε από τους αγώνες. Όπως υπογράμισαν και οι σύντροφοι της κολλεκτίβας Hommodolars από τη Χιλή, για εκείνους που πολεμούν για την καταστροφή του συστήματος της κυριαρχίας και για ολική απελευθέρωση, ο εχθρός δεν είναι μόνο το κεφάλαιο και το κράτος, «αλλά και εκείνοι που προσπαθούν να εξουδετερώσουν αυτούς που στοχεύουν τα παραπάνω και παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως τη «γραμμή» που πρέπει να ακολουθηθεί». Πρόσφατα, οι σταλινικοί έδειξαν «τη λειτουργεία που επιτελούν» μέσα στο φάσμα της…αριστεράς. Εκείνη της ποδηγέτησης των αγώνων, του ελέγχου τους και της χρησιμοποίησής τους. Και μας προειδοποιούν «προσέξτε τους μπάτσους με τα κόκκινα, τη νεολαία τους και τη γραμμή που προσπαθούν να επιβάλλουν σε αυτούς που αγωνίζονται σήμερα». Στο ίδιο άρθρο, αναπαράγουν μια προκήρυξη από μια πολιτική οργάνωση, με την οποία, προφανώς, ούτε οι σύντροφοι του Hommodolars ούτε εμείς ταυτιζόμαστε, λόγω των λαικίστικων και αριστερίστικων θέσεών της, στην οποία, όμως, η οργάνωση αποκυρήσσει την επιθετικότητα που δέχτηκε από τους σταλινικούς, οι οποίοι βρίσκονταν ανοιχτά στην υπηρεσία της ολιγαρχίας: «οι φοιτητές και άλλος λαός εισέβαλαν στα γραφεία του αποκαλούμενου κομμουνιστικού κόμματος της Χιλής, με σκοπό να συναντηθούν με την κεντρική επιτροπή και απαιτώντας μια δημόσια συγγνώμη για τα σχόλια που έκανε για τις καταλήψεις των MINEDUC και UDI, στα οποία υπονόησε ότι οι καταληψίες είχαν πληρωθεί από την κυβέρνηση για να κάνουν αυτές τις ενέργειες». Και συνεχίζουν: «για να μας εμποδίσουν να τους διακόψουμε, έστειλαν 70 κόκκινους μπάτσους, οπλισμένους με παλούκια, μαχαίρια και σιδερογροθιές. Προσπάθησαν να μας πετάξουν έξω από τα γραφεία, κάνοντας μια άγρια επίθεση(…)Αλλά, όπως κάνουμε κάθε φορά που τα μαντρόσκυλα των πλουσίων επιτίθενται στο λαό που αγωνίζεται, αμυνθήκαμε στην καταστολή, αυτήν τη φορά εναντίον των μαντρόσκυλων των πλουσίων, που λένε πως εκπροσωπούν το λαό. Θα μπορούσαμε να δώσουμε μια λίστα των τραυματιών ή να καταγγείλουμε την άγρια επίθεση που δεχτήκαμε, αλλά δε θα το κάνουμε, γιατί δεν είμαστε θύματα και γιατί ανταποδίδουμε το κάθε χτύπημα που δεχόμαστε,υπερασπιζόμενοι τους εαυτούς μας και τον Αγώνα…(εδώ)». Αυτή η πράξη μας υποχρεώνει να συντονιστούμε με τη συχνότητα των πρόσφατων επιθέσεων και συκοφαντιών εναντίον αναρχικών συντρόφων, που κατηγορούνται ότι πληρώθηκαν, οι οποίες προέρχονται από γνωστούς κόκκινους χώρους και έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται αμφιβολίες μέσα στο κίνημα, αυξάνει τις διαιρέσεις μεταξύ των διαφορετικών αναρχικών τάσεων και βάζει γνωστούς συντρόφους στο φως της δημοσιότητας, κάνοντας ζημιά στον αναρχισμό πριν την επόμενη επίθεση.

Γνωρίζουμε πως όλοι αυτοί που αυτοαποκαλούνται αναρχικοί, δε χρησιμοποιούν (δυστυχώς) τις ίδιες μεθόδους, ούτε δρουν στους ίδιους χρόνους, αλλά μας φαίνεται ανυπολόγιστης αξίας το να σταματήσουμε για λίγο και να στοχαστούμε μαζί για αυτό που έρχεται. Πρέπει να γνωρίζουμε πως αυτοί που έχουν αιχμαλωτιστεί και φυλακιστεί από τις κατασταλτικές δυνάμεις και που έχουν ταυτοποιηθεί ως αναρχικοί, θα υποβληθούν στα πιο άγρια σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια, για να τους αποσπάσουν πληροφορίες. Θα θέλουν αυτοί να τους δώσουν ονόματα συντρόφων, που υποθέτουν πως συμμετέχουν σε ενέργειες άμεσης δράσης και έμπρακτης προπαγάνδας. Εκείνοι που θα ρισκάρουν να συμμετέχουν στη διαδήλωση, θα πρέπει να το κάνουν υπεύθυνα, χωρίς να κουβαλούν στα σακίδια τους οποιουδήποτε είδους προπαγάνδα, που θα μπορούσε να τους ταυτοποιήσει ως αναρχικούς, δε θα πρέπει να κουβαλούν όπλα, ούτε υλικά που θα μπορούσαν να θεωρηθούν υλικά κατασκευής εκρηκτικών και εμπρηστικών μηχανισμών. Δε θα πρέπει να κουβαλούν ούτε ατζέντες, τηλεφωνικούς αριθμούς ή κινητά και αν το κάνουν, θα πρέπει να έχουν πάρει τις προφυλάξεις τους και να έχουν σβήσει τον κατάλογο και τη μνήμη ή είναι προτιμότερο να αγοράσουν ένα καινούριο τσιπ και να αφήσουν το παλιό σε ασφαλές μέρος.

Στις παρούσες συνθήκες, θα προτείναμε ανεπιφύλακτα να διαβάσετε ακόμα ένα κείμενο, γραμμένο από μια ελευθεριακή αυτόνομη ομάδα της Χιλής, με την οποία έχουμε κάποια εξεγερσιακή συγγένεια, το οποίο βρίσκεται επίσης στο Hommodolars αλλά και στο έντυπο Reflexión/Revuelta. Αυτό το κείμενο, με τον τίτλο Σκέψεις και συμβουλές αλληλεγγύης για την ασφάλεια της επαναστατικής δράσης, έχει μαζέψει (πέρα από τις όποιες θεωρητικές διαφωνίες) έναν οδηγό για το πώς να ελαχιστοποιούμε τις πιθανότητες να πέσουμε στα χέρια του εχθρού και για το πώς να μεγιστοποιούμε τις δυνατότητές μας για δράση, με έναν ασφαλή και υπεύθυνο τρόπο. Σε αυτό το έγγραφο, υπάρχει ένα κεφάλαιο που περιγράφει με λεπτομέρεια τη διαδικασία διείσδυσης, από το μέρος των υπηρεσιών κατασκοπίας και πώς εκείνες επιχειρούν μέσα στα πανεπιστήμια, στις καταλήψεις, στα εναλλακτικά κέντρα συνάντησης, στις οργανώσεις κλπ. Και εξηγεί τον παλιό τρόπο διείσδυσης με «γέφυρα», «σύμφωνα με τον οποίο γίνεται διείσδυση σε ένα χώρο, μια ομάδα, ένα εγχείρημα μικρής σημασίας, με σκοπό να φτάσουν σε ένα στόχο μεγαλύτερης σημασίας, όπου η απευθείας διείσδυση είναι πιο δύσκολη.Κάποιοι πράκτορες μπορούν να κάνουν ακόμα και «καριέρα» σε ένα χώρο ή ομάδα ενδιαφέροντος, όπως στις ένοπλες οργανώσεις της Χιλής (εδώ υπάρχει έμφαση)».

Κατά κανόνα, τα ανοιχτά εναλλακτικά κέντρα δεν έχουν μια διαδικασία ελέγχου για να συμμετέχει κάποιος σε αυτά (καταλήψεις, κοινωνικά κέντρα, ομάδες υποστήριξης φυλακισμένων, μέσα αντιπληροφόρησης, εργαστήρια, κοινοτικοί κήποι, ενώσεις γειτονιάς, μεγάλες καμπάνιες αλληλεγγύης, πολυεπίπεδα συντονιστικά) και είναι ευάλωτα σε τέτοιου είδους διείσδυση, ώστε να κάνει κάποιος «καριέρα» και να περάσει τη «γέφυρα» προς τον τελικό στόχο. Σύντροφοι: αν επιμένετε να κατέβουμε στο δρόμο τη 2η του Οκτώβρη, ας το κάνουμε με ένα συντονισμένο τρόπο, δείχνοντας τα δόντια μας και εξαπολύοντας έναν αγώνα στο δρόμο, που θα ευνοεί τη σύγκρουση και την καταστροφή όλων των συμβόλων της κυριαρχίας. Ας πάμε, λοιπόν, για μια μετωπική μάχη άνευ προηγουμένου. Ας ετοιμάσουμε ό,τι χρειάζεται για να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αλλά, ακόμα και με όλην την προετοιμασία, θα έχουμε ολόκληρο τον κατασταλτικό μηχανισμό να μας περιμένει και τα μετόπισθέν μας θα είναι στο έλεος των σταλινικών τραμπούκων. Οπότε, ας είμαστε δημιουργικοί, ας αφήσουμε τη φαντασία μας να πετάξει, ας διεξάγουμε το μετωπικό αγώνα ενάντια στο σύστημα κυριαρχίας με το λιγότερο κίνδυνο και προκαλώντας τη μέγιστη ζημιά. Δε χρειάζεται να περιορίσουμε τους εαυτούς μας συμμετέχοντας στη διαδήλωση, εξασφαλίζοντας τη νίκη του εχθρού από τα πριν. Ας ξαναφέρουμε τη νύχτα και ας την κάνουμε συνεργό μας. Ας ανατιναχτεί η πυρίτιδα, ας πάρει φωτιά η βενζίνη, ας εκραγούν τα κέντρα εξουσίας, ας βάλουμε φωτιά σε οτιδήποτε μπορεί να καεί, ας καταστρέψουμε τα σύμβολα της κυριαρχίας, ας γκρεμίσουμε του πύργους από ελεφαντόδοντο, ας καταστρέψουμε κάθε τείχος.

Δύναμη στου συντρόφους, που βρίσκονται έγκλειστοι για την «Υπόθεση Βόμβες»!

Δύναμη στα φυλακισμένα συντρόφια της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς!

Δύναμη στο σύντροφο Tortuga!

Δύναμη στη συντρόφισσα Tamara! Δύναμη στο σύντροφο Gabriel!

Ενάντια στο τεχνολογικό σύστημα της κυριαρχίας!

Για την καταστροφή των φυλακών!

Για την καταστροφή όλων αυτών που κυριαρχούν πάνω μας!

Για την Ολική Απελευθέρωση!

Για το διεθνή αναρχικό συντονισμό!

Για την Αναρχία!

Ας φωτίσει η νύχτα!

 

Ανώνυμη Αναρχική Δράση/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία(AAA/FAI)

Ταξιαρχίες Επαναστατικής Δράσης για την Έμπρακτη Προπαγάνδα και την Ένοπλη Δράση- Σιμόν Ραντοβίτσκι(BARPHAA-SR)

Αυτόνομοι Πυρήνες για την Άμεση Επανάσταση-Πολεμιστές της Πράξης/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία(CARI-PG/FAI)

Άτυπος Αναρχικός Επαναστατικός Πυρήνας/Άτυπη αναρχική Ομοσπονδία(CRIA/FAI)

Τερροριστική Φάλαγγα των Επαναστατών με τα Μαύρα (CTRN)

Πρώην μέλη του Οικοαναρχικού Πυρήνα για την Άμεση Δράση(CEAD)

Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Πυρήνας της πόλης του Μεξικού(FAI-DF)

Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης(FLT)

Ελεύθερες,Επικίνδυνες, Άγριες και Εμπρηστικές Ατομικότητες για τη Μαύρη Πανούκλα(ILPSIPN)

Λουδίτες ενάντια στην Εξημέρωση της Άγριας Φύσης(LDNS)

Μεξικό, πλανήτης Γη, 25 Σεπτέμβρη 2011

Δεύτερη κοινή δήλωση εξεγερσιακών αναρχικών και οικοαναρχικών ομάδων του Μεξικού

Προς τους αναρχικούς συντρόφους του Μεξικού και του κόσμου,

Προς τους εμπρηστές και τους ανεξέλεγκτους, με τους οποίους έχουμε σχέση συγγένειας, σε όλον τον κόσμο,

Υγεία, φυλακισμένοι αδερφοί και φυλακισμένες αδερφές μας στο Μεξικό, στη Γερμανία, στη Χιλή, στην Ισπανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Αγγλία, στην Ελβετία και σε όλον τον κόσμο!

Υγεία, σύντροφε Gabriel! Υγεία, συντρόφισσα Tamara! Υγεία, σύντροφε Luciano! Υγεία, σύντροφε Camenisch! Υγεία, σύντροφοι της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, που είστε αιχμάλωτοι στην Ελλάδα! Υγεία σε όλους εκείνους που πολεμούν για την Ολική Απελευθέρωση!

Ο συντονισμός του ανεξέλεγκτου αγώνα, στερεοποιείται και επεκτείνεται σε όλον τον κόσμο. Η αναρχική φωτιά και έκρηξη αφήνει το σημάδι της και ξυπνάει την ελευθεριακή συνείδηση. Από το Σαντιάγο της Χιλής μέχρι την πόλη του Μεξικού, η νύχτα φωτίζεται με βενζίνη και μαύρη πυρίτιδα, σε αλληλεγγύη με τους αιχμάλωτους συντρόφους μας. Το Μοντεβιδέο, η Λίμα και το Πόρτλαντ ξεσηκώνονται από τον αναρχικό εμπρησμό. Στην Ελλάδα, στη Γερμανία, στην Ιταλία και στην Αργεντινή ακούγεται το μούγκρισμα του δυναμίτη. Η φωτιά απλώνεται από τη Ρωσία ως την Ινδονησία. Η καταδίκη των κρατών είναι καθολική, άσχετα με τα ιδεολογικά χρώματα των κυβερνήσεων. Οι φυλακές του κόσμου κρατούν ομήρους τους αδερφούς και τις αδερφές μας στον αγώνα. Με αυτόν τον ορίζοντα και βρισκόμενοι αντιμέτωποι με τον αναρχικό αγώνα, οι επιθέσεις και οι συκοφαντίες από τους οπορτουνιστές της αριστερής πτέρυγας του Κεφαλαίου ήταν αναμενόμενες. Οι αριστεροί φιλελεύθεροι και οι αρρωστημένοι Μπολσεβίκοι σφράγισαν με γλωσσόφιλα την αηδιαστική τους συμμαχία στην αναζήτηση εξουσίας και οι αναρχικοί απείλησαν για ακόμα μια φορά να τους χαλάσουν το πάρτυ. Επομένως, μας αποκαλούν «νούμερο ένα δημόσιο κίνδυνο» και επιταχύνουν την επίθεσή τους. Για να πετύχουν αυτούς τους σκοπούς, δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να ακολουθήσουν τις εντολές του κράτους και να προσφέρουν τους εαυτούς τους ως εθελοντική αστυνομία. Στην τελική, δεν πολεμούν για την καταστροφή του συστήματος της κυριαρχίας αλλά για τη «μεταρύθμισή»του. Οι Λενινιστές και οι αριστεροί φιλελεύθεροι πολεμούν για την κατάκτηση της εξουσίας και όχι για την καταστροφή της. Έτσι, στην Ελλάδα και στη Χιλή, έχουν βουλευτικές έδρες και δημόσια αξιώματα και προστατεύουν το σύστημα της κυριαρχίας από τους αναρχικούς, όπως είδαμε πρόσφατα στην Ελλάδα, που προστάτευσαν το κοινοβούλιο.

Οι αριστεριστές και οι λενινιστές βασίζονται σε σημασιολογίες, σε παγκόσμια παιχνίδια και διγλωσσία για να καμουφλάρουν τις προθέσεις τους, προσπαθώντας να παραπλανήσουν τους αδαείς με μια κωμικοτραγική επαναστατική γυμναστική, που έχει σκοπό να εγκαθιδρύσει μια υποτιθέμενη διαφορά μεταξύ της κατεστημένης Εξουσίας και του να θεσπίζεις μια Εξουσία. Με το να συνθλίβουν μέχρι θανάτου την υποτιθέμενη καλοσύνη της «Λαικής Εξουσίας» τους (τα ίδια σκατά σε άλλη συσκευασία!) και με το να τραβούν από το μανίκι τους έναν «αναρχισμό» ευθυγραμισμένο με την Εξουσία και που κλίνει προς «προλεταριακές» δικτατορίες και λαικές κυβερνήσεις, σκοπεύουν να δώσουν ύπαρξη σε αυτό το ακατάληπτο σύμφυρμα, που βάζει σε εφαρμογή το λενινιστικό σχέδιο με μια ελευθεριακή ρητορική και έχουν σκοπό να ανακόψουν την αναρχική μόλυνση και να προσελκύσουν τους αφελείς στις τάξεις τους.

Οι οπορτουνιστές του «saboteamos.info» ακολουθούν αυτήν τη στρατηγική, με τις επιθέσεις τους εναντίον των Ατομικοτήτων που τείνουν προς την Αγριότητα (ITS). Με τη μια «προκήρυξη» μετά την άλλη (και με μια σκατοσακούλα που αποκαλούν «ντοκιμαντέρ»), προσπαθούν να παρουσιάσουν τους αντιπολιτισμικούς οικοαναρχικούς, που αποτελούν τους πυρήνες των ITS, ως «κυβερνητικούς πράκτορες» και  «ως έναν περισπασμό του λαού, που έχει σκοπό να εκφοβίσει και να ενοχοποιήσει τις αντισυστημικές αντιδράσεις». Με την Cantinflesque[1] γλώσσα που τους χαρακτηρίζει και με τη χρήση και κατάχρηση αριστερίστικης λογοδιάρροιας, προσπαθούν να προκαλέσουν δυσπιστία και διαίρεση μέσω της συκοφαντίας, της καχυποψίας και της σπίλωσης. Παλιές τεχνικές, που συχνά χρησιμοποιούν τόσο οι μισθοφόροι του συστήματος της κυριαρχίας, όσο και οι καλοθελητές της αριστερής πτέρυγας του κεφαλαίου, που φιλοδοξούν να κατακτήσουν την Εξουσία.

Μπορεί να έχουμε θεωρητικές διαφωνίες και διαφορές με τους συντρόφους του ITS (η κριτική είναι πάντα ένας συντροφικός τρόπος, για να πραγματοποιούνται οι ιδέες και για να οικοδομείται μια ενωτική κριτική, συντονισμένη στην πραγματικότητα του αναρχικού αγώνα), αλλά ποτέ δε διαφωνήσαμε με τις μεθόδους που χρησιμοποιούν, γιατί αντιλαμβανόμαστε πως η αντιεξουσιαστική βία και ηπροπαγάνδα με την πράξη είναι δόκιμες πρακτικές και σε συμφωνία με τις ηθικές μας αξίες. Λέγοντας αυτό, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως όχι μόνο αναγνωρίζουμε την αναρχική αντιπολιτισμική τους τροχιά, αλλά και πως δε βλέπουμε τίποτα «περίεργο» ή «ύποπτο» στην άμεση δράση εναντίον των εκπροσώπων του τεχνοβομηχανικού συστήματος κυριαρχίας, ούτε βλέπουμε καμιά διαφορά μεταξύ των επιθέσεων σε μικρά ή μεγάλα καθίκια, καθώς αυτό που μετράει είναι η συνειδητοποίησητης επίθεσης ενάντια στο σύστημα της κυριαρχίας, κάνοντας πράξη τη μόνιμη συγκρουσιακότητα και πάνω απ’όλα, διαλέγοντας στόχους, που έχουν το μικρότερο ρίσκο για εμάς. Αυτή είναι η βάση του πρακτικού συντονισμού μεταξύ του εξεγερσιακού αναρχισμού και του αντιπολιτισμικού οικοαναρχισμού.

Μέσα από την εικονική τους «πραγματικότητα», οι οπορτουνιστές του «saboteamos.info», παίζουν τους «επιθεωρητές-δημοσιογράφους», βασιζόμενοι στην ίδια στρατηγική, που εφαρμόστηκε πρόσφατα από την Carolina Romero και εκείνους που γράφουν κάτω από το όνομα Σημειώσεις από την Εξέγερση, η οποία κάνει ένα φανταστικό διαχωρισμό και προσπαθεί να παρουσιάσει δύο θέσεις εντός του αναρχικού κινήματος: τους «καλούς» αναρχικούς και τους «κακούς» αναρχικούς, εξυμνώντας τους νεκρούς αναρχικούς και δυσφημώντας τους ζωντανούς, προμοτάροντας το παλιό ρητό που λέει: «ο καλός αναρχικός είναι ο νεκρός αναρχικός».

Σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους εκείνη τη μερίδα του αναρχισμού, που επανειλημμένα έχουμε χαρακτηρίσει εξελικτική, πως προτάσσει την ακινησία, αντιτιθέμενη στην αναρχική δράση και πως πρόκειται για επαναστάτες της αναμονής, της ποσοτικής αύξησης και της συγκεντρωτικής, γραφειοκρατικής οργάνωσης. Παρ’όλα αυτά, τους δηλώνουμε πως μπορούμε να ξεχωρίσουμε πολύ καλά τις διαφορές μεταξύ αυτών των αναρχικών και εκείνου του αναρχο-λενινιστικού τερατουργήματος, που βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύμματος με τις λαικές κυβερνήσεις και τις «προλεταριακές» δικτατορίες που προωθούνται. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως σκοπός τους είναι να παραπλανήσουν τους μη υποψιασμένους. Μια αδιάσειστη απόδειξη επ’αυτού είναι η σημείωση που αφιερώνεται στην Carolina Romero, στις σελίδες του τελευταίου τεύχους του εντύπου Apoyo Mutuo, όπου γίνεται μια καταγραφή των συκοφαντιών και των δυσφημιστικών σχολίων, που κάνει στην υπηρεσία της Κουβανικής ιεραρχίας και ενάντια στους Κουβανούς αναρχικούς.

Όμως, αυτοί οι εικονικοί «σαμποτέρς», εκτός από τη συκοφαντία και τη σπίλωση, ψεύδονται, επίσης, κυνικά, προσπαθώντας να παρουσιάσουν έριδες μεταξύ συντρόφων. Σε αυτήν τη λογική, έμπλεξαν στις φιλονικίες τους και τους Χιλιανούς συντρόφους του Liberación Total, λέγοντας πως δήθεν έλαβαν εμπιστευτικές πληροφορίες από αυτόν τον ιστότοπο διάχυσης της παγκόσμιας αναρχικής δράσης, με σκοπό να συμπεράνουν πως και εκείνο συμφωνεί με την ιδιαίτερα παρανοϊκή και δόλια «ερμηνεία» τους. Με τον ίδιο τρόπο, μπλέκουν μέσα στις ατελείωτες ανοησίες τους και ομάδες συγγένειας, ακόμα και κάποιους που υπογράφουν αυτήν την κοινή δήλωση, αλλά και ιστότοπουςαλληλέγγυους στον ανεξέλεγκτο αναρχισμό (Viva la Anarquía, Portal OACA και Culmine), των οποίων η ακεραιότητα είναι αποδεδειγμένη, προφασιζόμενοι πως δέχονται μια ανύπαρκτη στήριξη από αυτά τα μέσα αντιπληροφόρησης, τα οποία βρίσκονται σε στενή συγγένεια με τον αγώνα μας. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται για σύμπτωσητο γεγονόςπως, ενώ υπάρχει αυτή η κατάσταση εδώ στη Γερμανία και στην Ελβετία, εξελίσσεται μια παρόμοια καμπάνια και από το περιβάλλον ανωνυμίας εμφανίζεται ένα γράμμα προς τον αναρχικό Γαλαξία, το οποίο ασκεί κριτική στον ανεξέλεγκτο αγώνα των συντρόφων, που βρίσκονται αιχμάλωτοι από το κράτος.

Ξέρουμε πολύ καλά πως οι οπορτουνιστές πράττουν έτσι, ειδικά τώρα που σύσσωμος ο αριστερός βόθρος ολοκληρώνει τις γραμμές του, με το βλέμμα στις εκλογές του επόμενου χρόνου. Οι οπορτουνιστές αρουραίοι προετοιμάζονται, επίσης,να ανέβουν στο πλοίο του López Hablador[2], ανακαλύπτοντας σε αυτό το πρώην μέλος του PRI[3], το νέο μεσσία της Μεξικάνικης αριστεράς στην αναζήτηση της Λαικής Εξουσίας, που με τόσο θέρμη κηρύττουν. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως ο υποκωμικός[4], αντιμέτωπος με αυτήν την κατάσταση, τον περιγράφει τώρα ως «κάθαρμα», ούτε το γεγονός πως η «Άλλη Καμπάνια» (η οποία υποτίθεται πως δημιουργήθηκε ενάντια στην εκλογική διαδικασία) τηρεί σιγή ιχθύος μπροστά στα καινούρια προεδρικά σχέδια του López Hablador, παρ’όλο που παλιότερα τον είχε αποκαλέσει «ένα διεφθαρμένο αρουραίο στην υπηρεσία των πλουσίων». Προσπαθούν να ντύσουν τον Peje[5]με ένα αστραφτερό λουκ, παρουσιάζοντάς τον ως τον Τσάβες ή τον Μοράλες ή τον Κάστρο του Μεξικού. Επομένως, βλέπουν με βαθιά απέχθεια την επέκταση του ανεξέλεγκτου αναρχισμού, ανησυχούν πως η μόλυνση επεκτείνεται. Ξέρουν ότι για εμάς, τους αναρχικούς, είναι τα ίδια σκατά, ανεξάρτητα ποιος είναι στην κυβέρνηση, ότι για εμάς, δεν έχει διαφορά το αν την Εξουσία κατέχει ένας αρουραίος από τη Δεξιά ή ένας από την Αριστερά. Οι αναρχικοί (όπως λέει και η λέξη) είναι ενάντια σε κάθε αρχή, σε κάθε κυβέρνηση, σε κάθε εξουσία. Επομένως, δε βρισκόμαστε ούτε αριστερά, ούτε δεξιά του συστήματος κυριαρχίας, ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ. Επομένως, όποιος και αν κερδίσει, εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα για Ολική Απελευθέρωση, γιατί το μόνο που έχουμε «κάτω και αριστερά[6]» είναι η αριστερή ωοθήκη ή ο αριστερός όρχις (ανάλογα με την περίπτωση) και ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. Και το μόνο πράγμα που χτυπάει με δύναμη μέσα στην καρδιά μας είναι η Αναρχία…

Τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές, η επιλογή είναι δική μας[7]:

Ας γίνουμε οχειρότερος εφιάλτης τους!

Δύναμη στα συντρόφια που απήχθησαν για την «Υπόθεση Βόμβες»!

Δύναμη στα φυλακισμένα συντρόφια της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς!

Δύναμη στο σύντροφο Tortuga!

Δύναμη στη συντρόφισσα Tamara! Δύναμη στο σύντροφο Gabriel!

Ενάντια στο τεχνολογικό σύστημα της κυριαρχίας!

Για την καταστροφή των φυλακών!

Για την καταστροφή όλων αυτών που κυριαρχούν πάνω μας!

Για την Ολική Απελευθέρωση!

Για το διεθνή αναρχικό συντονισμό!

Για την Αναρχία!

Ας φωτίσει η νύχτα!

 

Ανώνυμη Αναρχική Δράση/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία(AAA/FAI)

Ταξιαρχίες Επαναστατικής Δράσης για την Έμπρακτη Προπαγάνδα και την Ένοπλη Δράση- Σιμόν Ραντοβίτσκι(BARPHAA-SR)

ΕξεγερσιακόςΠυρήνας–Mariano Sanchez Añon (CI–MSA), φραξιά της Άτυπη Αναρχικής Ομοσπονδίας του Μεξικού (FAI-M) πόλη του Μεξικού και Guanajuato

Τερροριστική Φάλαγγα των Επαναστατών με τα Μαύρα (CTRN)

Πρώην μέλη του Οικοαναρχικού Πυρήνα για την Άμεση Δράση(CEAD)

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία- πόλη του Μεξικού(CCF/FAI-DF)

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Jalisco (CCF/FAI-J)

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Veracruz (CCF/FAI-V)

Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης(FLT)

Ελεύθερες,Επικίνδυνες, Άγριες και Εμπρηστικές Ατομικότητες για τη Μαύρη Πανούκλα(ILPSIPN)

Λουδίτες ενάντια στην Εξημέρωση της Άγριας Φύσης(LDNS)

Μεξικό, Πλανήτης Γη, 12 Δεκέμβρη 2011

 

 Υποσημειώσεις:

1. Η λέξη Cantinflesque, αναφέρεται στον κωμικό Cantinflas. Στο χαρακτήρα που υποδύεται, το χιουμοριστικό στοιχείο δημιουργείται από την ακατάσχετη μπουρδολογία πάνω σε ένα γεγονός, που έχει ως αποτέλεσμα να το μπερδέψει ακόμα περισσότερο.

2. Ο Andrés Manuel López Obrador είναι Μεξικανός πολιτικός. Οι συγγραφείς της ανακοίνωσης κάνουν λογοπαίγνιο με το πρώτο συνθετικό του επιθέτου του, αλλάζοντας τη λέξη «δουλεύω» με τη λέξη «μιλάω».

3. {ΣτΜΕ}Το PRI είναι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του Μεξικού, με πολλές θητείες στη διακυβέρνηση της χώρας. Είναι μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

4. Πρόκειται για προσβλητική αναφορά στον Υποδιοικητή Μάρκος, των Ζαπατίστας. Οι συγγραφείς συνδύασαν τη λέξη «κωμικός» με το σύνηθες προσωνύμιο του(subcomandante).

5. Πρόκειται για ψευδώνυμο του Obrador.

6. To«κάτω και αριστερά βρίσκεται η καρδιά» είναι σύνθημα του αριστερίστικου EZLN (Ζαπατιστικού κινήματος), στο Μεξικό.

7. Στο πρωτότυπο, χρησιμοποιείται η ίδια λέξη για τις λέξεις «εκλογές» και «επιλογή».

Βαρβαρική συνεισφορά

Όταν προσπαθούμε να διαβάσουμε την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε, συνειδητοποιούμε πως βοηθάμε την ανάπτυξη βαθιών μετασχηματισμών, αν κοιτάξουμε τη διαχείριση της οικονομικής και πολιτικής δύναμης. Τέτοιες αλλαγές αντικατοπτρίζονται και στο κοινωνικό επίπεδο. Είναι απαραίτητο να αντιπαρατεθούμε με τους τωρινούς μετασχηματισμούς και να τους λάβουμε υπόψιν μας  στην ανάλυση μας και την επιθετική μας προοπτική.

Το κεφάλαιο δε βρίσκεται σε «κρίση», απλά οι οικονομικές επιλογές των κρατών δημιούργησαν κάποιες δυσκολίες στον παραδοσιακό τρόπο διαχείρισης της αγοράς και είχαν ως αποτέλεσμα, σε γενικές γραμμές, τη χειροτέρευση των συνθηκών ζωής των πολιτών-καταναλωτών. Οι αντιθέσεις που ανέπτυξε το κεφάλαιο, έχουν συνεισφέρει  στον καθορισμό ζωνών και περιστατικών σύγκρουσης, λίγο-πολύ βίαιων και με μικρή ή μεγάλη χρονική διάρκεια, μεταξύ των φρουρών της εξουσίας και των θεσμών της και εκείνων των κομματιών της κοινωνίας, που βαρέθηκαν να είναι αποκλεισμένα από τις ανέσεις, που οι κοινωνίες της ψεύτικης καλοζωίας και της κατανάλωσης επέτρεπαν. Κοιτάζοντας αυτήν την κατάσταση, είναι φυσικό να αναρωτιόμαστε τι να κάνουμε. Το να είμαστε «στο εδώ και στο τώρα» είναι στην πραγματικότητα στη βάση της επιθυμίας μας, για μια βίαιη ρήξη με όλα τα αξιακά συστήματα, με το κεφάλαιο και τις διάφορες εκδοχές του. Μέσα σε τέτοιες καταστάσεις και μέσα στον καθορισμό των προοπτικών, που θα μπορούσαν να μας φέρουν σε αβέβαια και ανεξερεύνητα μονοπάτια εξέγερσης, θεωρούμε πως είναι απαραίτητο να αποφύγουμε να δούμε την πραγματικότητα μέσω εύκολων ενθουσιασμών, καθώς διατρέχουμε τον κίνδυνο να βλέπουμε παντού εξεγέρσεις, συνένοχους σε κάθε καταληψία και επαναστατικά υποκείμενα σε κάθε εκμεταλλευόμενο. Ταυτόχρονα, πιστεύουμε πως είναι εξίσου επικίνδυνο το να μείνουμε κολλημένοι σε έναν πεσιμιστικό ρεαλισμό, καθώς διατρέχουμε τον κίνδυνο να παραλύσουμε, ενώ ο χρόνος περνάει, ή να μετατραπούμε σε μονίμως αναμένοντες, παγιδευμένοι σε μια ντετερμινιστική λογική. Αυτό που θεωρούμε βασικό είναι να έχουμε μια οπτική διαυγούς παρατήρησης, που θα μας επιτρέπει να αντιληφθούμε τους τωρινούς μετασχηματισμούς, ταυτοποιώντας τις πτυχές εκείνες, στις οποίες ο εχθρός είναι ευάλωτος, ώστε να σχεδιάσουμε καλύτερα το πώς και πού πρέπει να επιτεθούμε.

Όντες σε μια πνευματική και υλική συνθήκη, που κυριαρχείται από την επείγουσα ανάγκη του να «είμαστε εδώ» (και όχι να «είμαστε»), πράγμα που αποτελεί τον ορισμό του δικού μας ρόλου μέσα στις διάχυτες συγκρούσεις, κινδυνεύουμε να παραβλέψουμε το σημαντικότερο: την αναγκαιότητα του να έχουμε ως αφετηρία τους εαυτούς μας, τις δικές μας αναρχικές αντιλήψεις και προοπτικές. Έτσι, κατά τη διάρκεια μιας αυθόρμητης εξέγερσης, το πρόβλημα των αναρχικών δεν είναι να βρουν ένα ρόλο μέσα στους διάφορους άλλους ρόλους ή το να βρουν έναν τρόπο να γίνουν αποδεκτοί από τους άλλους, το να είναι συγκαταβατικοί, το να κρύψουμε τις πραγματικές μας επιθυμίες απλά για να συνάψουμε συμμαχίες. Θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο να διαλέγουμε συνθήκες επίθεσης, που καθυστερούν την επιστροφή στην κανονικότητα, πειραματιζόμενοι με ενέργειες που ανήκουν σε μας και να βρίσκουμε στόχους, που ο αυθορμητισμός από μόνος του δε μπορεί να βρει. Κάθε εξεγερσιακή υπόθεση είναι απρόβλεπτη και ανεξάρτητη από μας, αλλά ως αναρχικοί, σε μια προοπτική διαρκούς σύγκρουσης και σχεδιασμού εξεγερτικών πλάνων, μπορούμε σίγουρα να συνεισφέρουμε σημαντικά σε ό,τι διαδραματίζεται.

Ο προβληματισμός μας θα έπρεπε να είναι, όχι τόσο το πώς θα συσχετιστούμε με τις πιθανότητες εξέγερσης στους δρόμους και τους τοπικούς ή συγκεκριμένους αγώνες, που θα μπορούσαν να ριζοσπαστικοποιηθούν και να επεκταθούν, αλλά περισσότερο το πώς θα συνεχίσουμε να δρούμε και να επιτιθόμαστε, τόσο σε μια πρακτική, όσο και σε μια θεωρητική διάσταση, υπό το φως των τωρινών μετασχηματισμών που συντελούνται στην κοινωνία και στους μηχανισμούς της κυριαρχίας.

Η ανάλυση των πρακτικών και των μονοπατιών του αγώνα σε σχέση με το στόχο, είναι ένα βασικό βήμα σε μια κουβέντα, που στοχεύει στην εξατομίκευση των ορίων και των πρακτικών της θεωρίας και της πρακτικής της κοινωνικής ανατροπής. Για να μπορούν να γίνουν καλύτερα αντιληπτά τα ερωτήματα και οι προτάσεις που σκοπεύουμε να βάλουμε στο τραπέζι, θα θέλαμε να αναπτύξουμε μερικά επιχειρήματα στους συντρόφους μας.

Πιστεύουμε πως ένα θέμα, με το οποίο πρέπει να ασχοληθούμε άμεσα, είναι η επικοινωνία μεταξύ συντρόφων. Το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί σε δύο επίπεδα, εκείνο των τρόπων με τους οποίους αποφασίζουμε να επικοινωνήσουμε και εκείνο των εργαλείων που διαλέγουμε κάθε φορά. Συγκεκριμένα, αναφερόμαστε στη χρήση του internet και στη σχέση μας με αυτό. Η χρήση από μέρους μας αυτών των εργαλείων, ακόμα και εντός πλαισίων, είναι κάτι δεδομένο, όμως αυτός σίγουρα δεν είναι ένας παράγοντας που να μας κάνει να τα θεωρούμε χρήσιμα στην περίπτωση μιας εξέγερσης ή στον καθορισμό της οπτικής μας στα πράγματα ή, ακόμα περισσότερο, κάτι που μπορούμε να ξεφορτωθούμε όπως και όποτε θέλουμε.

Τα συστήματα εικονικής επικοινωνίας γνώρισαν τεράστια ανάπτυξη εντός της κοινωνίας στην οποία ζούμε, μέσα στα τελευταία είκοσι χρόνια και αυτή συνεχίζεται κάθε μέρα, τόσο στην πραγματικότητα, όσο και στα σχεσιακά συστήματα μεταξύ των ανθρώπων. Δε μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι αυτά τα συστήματα μπαίνουν σιγά-σιγά στις ζωές μας, καθορίζοντας αναπόφευκτα τον τρόπο που συσχετιζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους, το περιβάλλον γύρω μας και τα ίδια τα μέσα επικοινωνίας. Όλα αυτά συνέβησαν, παρόλο που γνωρίζουμε πως η εικονική μη-πραγματικότητα εξυπηρετεί την εξουσία και τη δύναμή της.

Την τελευταία δεκαετία, οι παραδοσιακοί τρόποι μέσω των οποίων κυκλοφορούσαν οι ιδέες μας, όπως οι εφημερίδες, οι μπροσούρες, τα τρικάκια, οι αφίσες και τα βιβλία έχουν μειωθεί σημαντικά και η εξάπλωση των ιδεών έχει ανατεθεί σχεδόν εξολοκλήρου στο εικονικό σύμπαν. Σήμερα, όσο ποτέ, είναι υψίστης σημασίας το να επιστρέψουμε και να ξεσκονίσουμε τους παλιούς τρόπους συνάντησης και επικοινωνίας μεταξύ συντρόφων και να πειραματιστούμε με καινούριους, που θα είναι αποκλειστικά δικοί μας και όχι του εχθρού. Να επιστρέψουμε στις συναντήσεις μεταξύ μας και να βρίσκουμε χρόνο να το κάνουμε αυτό, κάτι που είναι όλο και πιο δύσκολο δεδομένων των καθημερινών ρυθμών που επιβάλλονται από το σύγχρονο τρόπο ζωής, ρυθμούς που λίγο-πολύ έχουμε συνειδητά αποκτήσει κι εμείς.

Είναι σύνηθες να ακούμε κάποιον να επιχειρηματολογεί υπέρ της χρήσης των εργαλείων του υπολογιστή σε κάποιες περιπτώσεις, άλλα βλέποντας τους εαυτούς μας να χρησιμοποιούν καθημερινά το internet, ιδιαίτερα για την ανταλλαγή πληροφοριών και ιδεών, αντιλαμβανόμαστε πόσο αρνητικά έχει αυτό καθορίσει τον τρόπο με τον οποίο δημιουργούμε σχέσεις. Η αντίληψη της καλής χρήσης της εικονικής πραγματικότητας με μια επαναστατική προοπτική δε μας πείθει, αντίθετα νομίζουμε πως σε μια τέτοια πιθανότητα ελοχεύει ο κίνδυνος να διαλέξουμε μονοπάτια, τα οποία δεν είναι καθόλου ασφαλή, δεδομένου του γεγονότος ότι αυτά είναι λειτουργικά για το κεφάλαιο και τη διαχείριση τις εξουσίας. Η μηχανοργάνωση και η τεχνολογική ανάπτυξη θα πρέπει, πιθανώς, να είναι στόχοι επίθεσης.

Σαμποτάζ στην παραγωγή

 Η μηχανή του κεφαλαίου τρέφεται από τις δομές εξουσίας (γραφειοκρατίες και θεσμούς), από τους μηχανισμούς καταστολής και ελέγχου (φυλακές, δικαστήρια, στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις, συστήματα παρακολούθησης), την εργασία, τη συναίνεση, την παραγωγή. Επομένως, η ριζοσπαστική κριτική και η προοπτική επίθεσης οφείλουν να αναπτυχθούν σε πολλά επίπεδα, τόσο μέσω της θεωρίας, όσο και μέσω της πράξης. Συγκεκριμένα, το σύστημα της παραγωγής και της κατανάλωσης είναι αυτό που δένει τις ατομικότητες με το κεφάλαιο και τις διάφορες μορφές του. Η δημιουργία ψεύτικων αναγκών καθορίζει την υποταγή, λίγο-πολύ συνειδητή, στην εκμετάλλευση της εργασίας, στη λογική της οικονομικής αποικιοκρατίας. Η παραγωγή ενέργειας, το βιομηχανικό σύμπλεγμα, τα διάσπαρτα εργοστάσια και η κυκλοφορία των εμπορευμάτων είναι η λειτουργική βάση αυτού του κόσμου.

Και είναι αυτή ακριβώς η κατεύθυνση, προς την οποία πρέπει να δράσουμε, χωρίς να περιμένουμε αυτόν τον τοίχο εμπορευματοποίησης, ο οποίος εισβάλλει σε κάθε πόρο της ύπαρξής μας, να καταρρεύσει πάνω μας, ενώ εμείς ξύνουμε την επιφάνεια και όχι τη βάση του, θάβοντας κάθε μελλοντική δυνατότητα επίθεσης. Η απόκτηση, η ανταλλαγή και η διάδοση πληροφοριών, θεωρητικών και πρακτικών, με σκοπό την ανάκτηση και τη χρήση εργαλείων και γνώσης, είναι μια από εκείνες τις πτυχές, που θεωρούμε υψίστης σημασίας να συζητήσουμε και να αναπτύξουμε.

Μπορούμε να αναρωτιόμαστε πώς να δράσουμε και πώς να επιτεθούμε, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να αναρωτηθούμε εναντίον ποιου πρέπει να δράσουμε και ποιους στόχους να λάβουμε υπόψιν μας, επικεντρώνοντας περισσότερο στο κίνητρο παρά στον αυτοπεριορισμό μας σε μια λογική απάντηση. Αυτό που μας περιβάλλει είναι γεμάτο από μέρη όπου το κεφάλαιο πολλαπλασιάζεται. Μέρη που γεννήθηκαν ή μετασχηματίστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες. Μπορούμε να δώσουμε σύντομα ένα παράδειγμα, μέσα από το οποίο μπορούμε εύκολα να τονίσουμε τις αλλαγές, στις οποίες αναφερόμαστε. Ας σκεφτούμε τη διαφορά μεταξύ των έγγραφων αρχείων και των βάσεων δεδομένων.

Στο παρελθόν, το κάψιμο των εγγράφων ενός ληξιαρχείου, ενός γραφείου, μιας μεγάλης βιομηχανικής μονάδας, θεωρούνταν μια χειροπιαστή καταστροφική πράξη. Σήμερα όχι. Η πληροφορία γενικά και η πληροφορία ενός αρχείου διατηρούνται σε βάσεις δεδομένων, σε μικροσκοπικές ηλεκτρονικές συσκευές και κυκλοφορούν σε χιλιάδες χιλιόμετρα καλωδίων και συρμάτων. Δεν είναι απαραίτητο να το λάβουμε αυτό υπόψιν μας; Δεν είναι προφανές πως οι αλλαγές που έχει κάνει ο εχθρός είναι ριζοσπαστικές και δε μπορούν να αγνοηθούν και πως γι’ αυτό είναι απαραίτητο να τις γνωρίσουμε καλύτερα και σε βάθος; Εδώ δε θέλουμε να κάνουμε μια λίστα του τι θα ήταν πιθανός στόχος επίθεσης, προτιμούμε να αφήσουμε αυτά τα ζητήματα στη φαντασία της έρευνας και στη δημιουργικότητα της εξεγερσιακής οπτικής του καθένα από εμάς.

Ένα άλλο σημείο που θα μας ενδιέφερε να συζητήσουμε συνοπτικά, είναι η διεθνής διάσταση που πρέπει να αποκτήσει ή στην οποία πρέπει να επιστρέψει η εξεγερσιακή προοπτική. Περιπτώσεις σαν και αυτή, μας επιτρέπουν να συναντηθούμε, να κουβεντιάσουμε και να αντιπαρατεθούμε με συντρόφους από άλλα μέρη του κόσμου και χρειάζεται να ορίσουμε ένα σημείο έναρξης της εκβάθυνσης των μελλοντικών μας σχέσεων. Όμως, η πιθανότητα σφυρηλάτησης τέτοιων σχέσεων σε ατομική βάση ή μεταξύ πραγματικοτήτων διαφορετικών περιοχών δεν πρέπει να είναι ο τελικός σκοπός, αλλά μια αφορμή και πτυχή εντός αυτής της διεθνούς διάστασης, την οποία επιθυμούμε. Το να έχουμε σχέσεις με συντρόφους που ζουν αλλού δεν είναι αρκετό, πρέπει ο καθένας από εμάς να έχει μια οπτική για τη δράση, που ξεπερνά τα σύνορα των χωρών. Για να εξηγήσουμε αυτό που λέμε καλύτερα, ας πάρουμε το παράδειγμα αυτών που συνέβησαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, την εξέγερση του Δεκέμβρη, τις χιλιάδες επιθέσεις που εξαπλώθηκαν σε όλην της την έκταση, τις συνεχόμενες συγκρούσεις με τους μπάτσους αλλά και τις επιθέσεις σε σύμβολα και δομές εξουσίας, τις απαλλοτριώσεις στα super market και τις πολλές άλλες δράσεις, που ζέσταναν την καρδιά μας και έβαλαν φωτιά στην ψυχή μας. Φωτιές, όμως, που σπάνια ξεχύθηκαν από τις ψυχές μας για να εδραιώσουν μια χειροπιαστή διάσταση.

Οι λόγοι που δεν έγινε αυτό μπορεί να διαφέρουν. Έλλειψη επαφών; Μια πραγματικότητα πολύ μακριά από τη δική μας; Εσωτερικές ιδιαιτερότητες που είναι δύσκολο να αποκωδικοποιήσουμε; Σποραδικές ειδήσεις που συνήθως συνδέονται με πηγές του καθεστώτος; Προφανώς, όλοι αυτοί οι λόγοι συνέβαλλαν σε αυτήν την περίπτωση. Αλλά ο σημαντικότερος λόγος, ο πιο καθοριστικός, ήταν το ότι δεν ήμασταν, ούτε είμαστε, προετοιμασμένοι και γι’ αυτό, δε μπορέσαμε να αδράξουμε την ευκαιρία. Το να καταφέρναμε να εξάγουμε τη μόνιμη σύγκρουση πέρα από τα ελληνικά σύνορα, το να ήμασταν ικανοί να καταλάβουμε τις αντιθέσεις που το κεφάλαιο αναπτύσσει σε κάποιο άλλο μέρος, το να μπορούσαμε να αντεπιτεθούμε έχοντας στη διάθεση μας εργαλεία προετοιμασμένα από πριν, είναι πράγματα που θα μπορούσαν να είχαν κάνει τη διαφορά.

Είναι μέσω του στοχασμού αυτής της χαμένης ευκαιρίας και πολλών άλλων, που μπορούμε να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε πέρα από τα λίγα πράγματα, που είναι μπροστά στα μάτια μας και να είμαστε έτοιμοι, προετοιμασμένοι. Λόγω της επιτακτικότητας της επιθυμίας μας να είμαστε εκεί, του ενθουσιασμού της συμμετοχής στην εξάπλωση της αγανάκτησης, κινδυνεύουμε να χάσουμε τους εαυτούς μας μεταξύ των προκλήσεων του κεφαλαίου και αγώνων που δεν είναι δικοί μας. Δεν υπάρχει κανένας κόσμος να σώσουμε, ούτε συνειδήσεις να κατακτήσουμε, ούτε θεωρίες να διαδώσουμε.

Παρόλο που η δημιουργικότητα, που κάποιες φορές καθορίζει και το απρόβλεπτο, είναι βασική, οι προοπτικές και οι στόχοι δεν πρέπει να βγαίνουν από ένα μαγικό καπέλο, δε μπορούμε να απασχολούμε τους εαυτούς μας με μια εμμονική αναζήτηση ρόλων, με αριθμούς και καταμετρήσεις κεφαλιών. Είναι σημαντικό να εξερευνήσουμε νέα μονοπάτια επίθεσης, νέα μέσα, εργαλεία και τεχνικές όχι μόνο σε σχέση με τους στόχους, αλλά λαμβάνοντας υπόψιν και τις συνθήκες και τις δυνάμεις που διαθέτουμε.

Υπάρχουν άπειρες δυνατότητες παρέμβασης με σημαντικό και καταστροφικό τρόπο ενάντια στην πραγματικότητα που μας περιβάλλει και γι’ αυτό, θεωρούμε σημαντική την επέκταση και την πολυμορφία των πρακτικών μας, προσπαθώντας να τις κάνουμε να αναπαράγονται συνεχώς.

Ανωνύμου

Παλέρμο, 31 Οκτώβρη

Πηγή: The Anarchist Library

Σκέψεις πάνω στη δράση και την αναρχία

Δύο σύντροφοι κρατούνται ακόμα αιχμάλωτοι, με την κατηγορία ότι στέρησαν από το διευθυντή της Ansaldo (έστω για λίγο) την ευχαρίστηση του να περπατάει. Αυτό το άτομο έχει κάνει την παραγωγή και το εμπόριο όπλων, το λόγο του για να ζει.

Χωρίς να στεκόμαστε στο δίπολο ένοχοι – αθώοι, στεκόμαστε δίπλα στα συντρόφια μας και τους δείχνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας.

Σε αυτούς που τράβηξαν τη σκανδάλη -μια ενέργεια που μπορεί να «ήταν χρήσιμη για την εξέγερση», μπορεί και όχι-, θέλουμε να πούμε πως η πράξη τους δε μας έβλαψε αλλά πως συνέβη το ακριβώς αντίθετο!

Υπάρχουν πολλοί που χάρηκαν ιδιαίτερα στις 7 του Μάη!

Μπορεί κανείς να θεωρήσει αυτήν την ενέργεια απεχθή, μόνο εάν σκέφτεται μέσα από το φίλτρο, που δημιούργησε σε βάθος δεκαετιών το καθεστώς, σχετικά με την επαναστατική βία, ένα καθήκον που το κράτος εκτέλεσε άψογα, αν σκεφτούμε πόσο ψυχρά εξέφρασε ο «αναρχικός γαλαξίας» την αλληλεγγύη του στους συλληφθέντες συντρόφους.

Γι’ αυτό, αν θέλουμε να δράσουμε σαν επαναστάτες, έχει έρθει η ώρα να ξεπεράσουμε αυτά τα κατάλοιπα της κυρίαρχης ιδεολογίας, να σπάσουμε τον εσωτερικευμένο φόβο και την αποστροφή για τη χρήση βίας και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε με διαύγεια, λαμβάνοντας υπόψιν τις επαναστατικές προοπτικές.

Εδώ, μιλάμε στην πραγματικότητα για μια πράξη επαναστατικής βίας. Δε θα μπορούσαμε να ορίσουμε διαφορετικά μια τέτοια επίθεση στην εξουσία, άσχετα με τη γνώμη που έχει ο καθένας γι’ αυτήν και τα αποτελέσματα που έφερε. Και αυτή είναι πραγματικά μια πράξη ενάντια στην εξουσία, τουλάχιστον στις πραγματικές της συνέπειες (ας μην ξεχνάμε πως ο στόχος είναι απευθείας υπεύθυνος για πολέμους και σφαγές).

Δεν έχουμε την πρόθεση να σχολιάσουμε τις ατομικές θέσεις κάποιου σχετικά με αυτήν τη συγκεκριμένη πράξη του ένοπλου αγώνα. Ο καθένας έχει τις ιδέες και τις αντιλήψεις του σχετικά με την εγκυρότητα, τη συγκυρία και την ηθική που αφορούν αυτήν τη δράση.

Όμως, άσχετα με το τι άποψη έχει ο καθένας γι’ αυτήν την ενέργεια, η χρήση των όπλων πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν σε έναν εξεγερτικό αγώνα, που αποτελείται από πολλές πρακτικές, που συμπληρώνουν η μια την άλλη. Δε θα γίνει ποτέ μια εξέγερση μόνο με τα όπλα· αλλά δε θα γίνει και ποτέ χωρίς να πέσει ούτε σφαίρα.

Από την άλλη πλευρά, θεωρούμε πως η συμβίωση διαφορετικών πρακτικών αγώνα είναι ο μόνος τρόπος για να αντλήσουμε τη μέγιστη επαναστατική αποτελεσματικότητα (πράγμα που δε συμβαίνει όταν λαμβάνεται υπόψιν μόνο ένα μέσο πάλης) από κοινού με την ανεκτίμητη ατομική και συλλογική ανάπτυξη.

Είναι σωστό κάθε ατομικότητα ή ομάδα συγγένειας να κάνει τον αγώνα της με τον τρόπο που αυτή θεωρεί κατάλληλο για την καταστροφή του υπάρχοντος και την οικοδόμηση μιας ελεύθερης κοινωνίας. Αλλά, για να έχει ο αγώνας εξεγερσιακά αποτελέσματα είναι απαραίτητο να υποστηρίζεται και από άλλες συντροφικές πρακτικές, που μπορεί να διαφέρουν στο επίπεδο της μεθόδου αλλά που έχουν την ίδια επαναστατική στόχευση.

Αυτό εννοούμε όταν μιλάμε για ένα σχεδιασμό, πράγμα που είναι ανεκτίμητο για τον αγώνα, διαφορετικό για κάθε άτομο, που αναπτύσσεται συνεχώς και αντιτίθεται σε λυτούς σχεδιασμούς, όπως για παράδειγμα τα γενικά πλάνα δράσης για εφαρμογή σε κάθε περίπτωση.

Εξάλλου, η πιο όμορφη και πιο συναρπαστική πλευρά της αναρχίας είναι η άρνηση κάθε δόγματος και κόμματος.

Θα ήταν υβριστικό για τους αναρχικούς να βλέπουν τους εαυτούς τους όπως τους βλέπει το κράτος, για παράδειγμα ως ένα ενιαίο σώμα, όπου οι διαφοροποιήσεις στη σκέψη και στη δράση αντιμετωπίζονται ως πρόβλημα για «τη λειτουργία του συνόλου», ένα καρκίνωμα που πρέπει να εξαλείφεται και να στιγματίζεται.

Ευτυχώς, σε αυτήν την περίπτωση, όπως και σε πολλές άλλες κάποιος αρνήθηκε αυτήν την αντίληψη και διάλεξε το δρόμο της εξέγερσης με αγάπη και οργή, ένα δρόμο στρωμένο με δράση και ενεργή αλληλεγγύη στους συντρόφους που πλήττονται από την καταστολή.

Την ίδια αλληλεγγύη που μας κάνουν να νιώθουμε τόσο κοντά στο Nicola και στον Alfredo και που μετατρέπει την κάθε μέρα τους στη φυλακή σε συνεισφορά στην εξέγερση, περισσότερο από όσο μπορεί κάποιος να φανταστεί.

Σύντομα ελεύθεροι, ακόμα κοντύτερα στην καταστροφή του υπάρχοντος!

Αναρχικές ατομικότητες από τη Lucca

Πηγή: Anarchist Library

Λίγα λόγια του Mario “Tripa” Lopez για τον Mauricio

Ανάψτε τη φωτιά σας κι εμείς θα τραγουδήσουμε εκεί για εσάς. Θυμηθείτε τις μέρες, καιρό πριν, όταν ήμασταν όλοι ένα. Το πνεύμα του κογιότ είναι η δύναμή σας. Τα πνεύματα της γης είναι ισχυρά και έτοιμα να σας βοηθήσουν… αν τα ακούσετε.

 Κοινωνίες πολεμιστών: τώρα είναι η ώρα. Βρείτε ο ένας τον άλλο. Επιστρέψτε σπίτι.

 Πρέπει να βρίσκεστε μόνο μεταξύ του εχθρού, για να επιτεθείτε. Όλοι εσείς πολεμιστές, φύλακες του ονείρου, μην τους αφήσετε να σας πιάσουν.

 Μην απελπιστείτε.

 Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι δεν πρέπει να κρύβεστε; Κι εμείς θα έπρεπε να το κάνουμε. Έχουμε το πνεύμα του κογιότ, που βοηθά να μένουμε ελεύθεροι.

 Θυμηθείτε πως είναι να ζούμε. Άγριοι. Υπερήφανοι. Μαζί. Ελεύθεροι. Προετοιμαστείτε, πολεμιστές της γης.

 Ο απατεώνας είναι κοντά.

 –        Ιστορία του έθνους των κογιότ.

Σε αμέτρητες περιπτώσεις, έχω αναρωτηθεί ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα για όλους αυτούς τους αναρχικούς επαναστάτες, που ξοδεύουν όλην τους την ενέργεια στο να απαξιώνουν έναν άλλον αγώνα, ο οποίος δηλώνει ενεργητικός, ριζοσπαστικός, άγριος και συγκρουσιακός, ο οποίος προέρχεται από άλλες βασικές θέσεις, με άλλες προοπτικές για τη ζωή, με άλλες θεωρητικοποιήσεις, που κινούνται μακριά από την ιδέα της ενεργητικής παθητικότητας, της αναμονής, της ψευδαίσθησης της ποσοστικής αύξησης… Ενδιαφέρονται για την απόλυτη ελευθερία, τη διάχυση της αναρχικής ιδέας και πράξης ή απλά για το μίζερο θρίαμβο του προγράμματός τους; Και τονίζω το πρόγραμμα, γιατί το διαθέτουν και γιατί το ακολουθούν τυφλά.

 Όσες φορές έχω αναρωτηθεί, διαπιστώνω ότι έχουν επιτρέψει στα πραγματικά τους συμφέροντα να γίνονται ορατά πίσω από τα κάγκελα που τους περιορίζουν• ο πραγματικός θρίαμβος της επανάστασής τους και ο ήλιος της αναρχίας, μας αποκαλύπτουν ότι ένα από τα συμφέροντά τους είναι η ανταγωνιστικότητα μεταξύ της μίας αναρχικής ιδέας/πρακτικής με την άλλη. Επειδή όταν ένας σύντροφος εξεγείρεται, επιτίθεται, αμφισβητεί, οργανώνεται διαφορετικά και τελικά, σε μία πράξης ατομικής ανυπακοής απέναντι σε ένα σύστημα που δε σου προσφέρει τίποτα, σκοτώνεται ή πέφτει τραυματισμένος στη μάχη, όχι μόνο δε σταματούν να απαξιώνουν αυτό το άτομο εντός του “κινήματος”, αλλά κάνουν ό,τι είναι δυνατό, χρησιμοποιώντας ακόμα και τα κρατικά μίντια, τα οποία υποτίθεται ότι είναι εναντίον τους,  προκειμένου να μειώσουν αυτό το άτομο και να σπεκουλάρουν σε βάρος του, αλλά και για να εκτρέψουν τα κίνητρά τους, τις ψευδαισθήσεις τους και τις ιδέες τους ενώπιον της κοινωνίας με την οποία (αυταπατώνται ότι) παλεύουν, με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν αυτοί, τους οποίους θέλουν να καταστρέψουν: η κοινωνία που περιθωριοποιεί, που καταστέλλει, που κάνει πράξη ένα είδος εθελοδουλείας και ευχαρίστησης και στο τέλος, καταλαβαίνει κανείς ότι είναι η κοινωνία και ο πολιτισμός της, και η πρακτική ευχαρίστηση της μικρο-δύναμης και της μικρο-εξουσίας που διαιωνίζουν το σύστημα.

 Εναντίον αυτής της κοινωνίας-φυλακής αγωνίστηκε ο Mauri, εναντίον των στρατώνων των φονιάδων της εξουσίας, των προστατών της ιδιοκτησίας, του σχολείου των βασανιστών των φυλακών προόριζε την επίθεσή του. Δεν ήταν ένα μέρος πολιτισμού (το οποίο σε πολλούς θα φαινόταν ενοχλητικό, ακόμα κι αν επρόκειτο για τον πολιτισμό της εξουσίας), ένας τυχαίος στόχος, ούτε μια βόμβα ανάμεσα σε “αθώους” ανθρώπους. Η επίθεση, που σκόπευε να πραγματοποιήσει ο Mauri εκείνη τη νύχτα, ήταν αντικειμενική, άμεση και αδιαμεσολάβητη. Μία περιφρόνηση του Κράτους/Κεφαλαίου, η οποία κατέληξε τελικά -δυστυχώς- σε περιφρόνηση του ίδιου του αναρχισμού, που αυτοαποκαλείται οργανωμένος και που δε σταματά να επιβάλλει τα δόγματά του και την ιδεολογία του και δε σταματά να θρηνεί για τις καταστροφικές συνέπειες, που “έφερε” το ατύχημα του Mauri, για το καταραμένο οργανωμένο αναρχικό κίνημα ή τον κοινωνικό αγώνα και αυτό είναι που μας αναστατώνει περισσότερο.

 Εδώ στο Μεξικό, από εκείνη τη νύχτα στις 22 Μάιου του 2009, εκείνοι που θεωρούν το Mauri σύντροφό τους, τον θυμούνται ακόμα, δεν τον έχουν αφήσει να χαθεί στη λήθη και το κάνουν αυτό με πολλούς τρόπους και μέσα, ο καθένας ανάλογα με τη θέση του, αλλά πάντα δίνοντας έμφαση στο χαρακτηριστικό του άγριου Μαχητή, που είναι και ο λόγος για τον οποίο πέθανε μαχόμενος. Είναι αυτός, ο αδιάφθορος και άμεσος αγώνας, που φαίνεται σε πολλούς ψευτο-αναρχικούς, σε αυτούς που αποτελούν κεκαλυμμένη πρωτοπορία, να είναι ένα απλό παιχνίδι. Ποιος παίζει με σκοπό να πεθάνει; Πιστεύω κανείς με καθαρή συνείδηση, γιατί ο αγώνας μας αυτός, ο αγώνας που έδωσε ο Mauri, δεν είναι φορτωμένος  με υποκριτικό αλτρουισμό, αλλά αντίθετα ακολουθεί το πιο κυνικό αλλά και το πιο ειλικρινές ένστικτο ελευθερίας και αγριότητας, μιας ελευθερίας απόλυτης και απεριόριστης. Μια καθημερινή μάχη, που δε συνέβη απλά την προηγούμενη νύχτα και που ξέρουμε με βεβαιότητα πως δε θα τελειώσει αύριο το πρωί, φυτεύοντας  το Κράτος στο χώμα με τέσσερις βόμβες και μερικές βλασφημίες. Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Αυτός είναι ένας πόλεμος, που δίνεται καθημερινά από εμάς, τις νοοτροπίες μας και τους άλλους γύρω από εμάς. Είναι ένας αγώνας, στα πλαίσια του οποίου είμαστε υπεύθυνοι για τη χρήση κάθε δυνατού μέσου, που έχουμε στη διάθεσή μας. Αλλά, εγώ δεν αναγνωρίζω την υποτιθέμενη –και λανθασμένη- διάκριση μεταξύ ριζοσπαστικών και ρεφορμιστικών μέσων αγώνα.

 Ο πόλεμος του Mauri δε «θέαματικοποιήθηκε» γιατί δεν ήταν θέαμα. Η ενέργειά του ήταν μια πράξη εναντίωσης, που βρήκε δικαίωση σε όλον τον κόσμο και την οποία υπερασπίστηκα κι εγώ και την υπερασπίζομαι ακόμα γιατί για μένα, είναι πιο σημαντικό να πράττει κανείς -όπως αποφασίζει ο καθένας να πράξει-  παρά να μιλάει, είναι πιο σημαντικό από το να βρίσκουμε καταφύγιο στους χώρους μας και από εκεί  να προσπαθούμε να δώσουμε, ή μάλλον να υποβάλλουμε στους εαυτούς μας ότι δίνουμε, έναν αγώνα περισσότερο φανταστικό παρά πραγματικό. Γιατί για μένα, η ενέργεια του Mauri, που δεν ολοκληρώθηκε για λόγους που όλοι ξέρουμε, έχει μεγαλύτερη σημασία από το να καθόμαστε και απλά να παρακολουθούμε, θαυμάζοντας βίαιους και εξεγερτικούς αγώνες σε μακρινούς χωροχρόνους από εμάς και ταυτόχρονα, δυσφημώντας τους εδώ αγώνες με μάταια και άξεστα επιχειρήματα.

 Για μένα, ο σύντροφος Mauricio Morales, δεν είναι ούτε μάρτυρας, ούτε σύμβολο του εξεγερτικού αναρχισμού, ούτε θα τον μετατρέψω σε θύμα ή ήρωα. Η επίκαιρη ανάμνηση του είναι την ίδια στιγμή η θύμηση του ίδιου του αγώνα, όπως είναι και κάθε ενέργεια, που δεν επιτρέπει να θαφτεί ύπουλα αυτό το κομμάτι της Ιστορίας και το λέω αυτό με αγανάκτηση όχι μόνο για το Κράτος, αλλά και για αυτούς που αποκαλούνται με ιδεολογικούς όρους, σύντροφοι.

 Φεύγω, αφήνοντας πίσω μερικούς στίχους του Mauri, που πάντα μου άρεσαν:

 «Είναι γνωστή η θλιβερή μοίρα του εξεγερμένου, που επιτίθεται στην εξουσία, που την περιφρονεί και που επιτίθεται στους εχθρούς του κατά μέτωπο: στους μπάτσους, στο σύστημα κλπ. Γιατί όταν η ελευθερία, η αγάπη και η αναρχία συνοδεύουν το χτύπο της καρδιάς σου, η αναρχία δεν είναι πτώμα στο στόμα, αλλά κυρίαρχη στα χέρια που δρουν.»

 «Πριν πέσω για ύπνο αγκαλιάζω το χάος ως μια ιδέα που απελευθερώνει το σώμα και το νου μου. Γιατί παρόλα αυτά, με κάνει να νιώθω ζωντανός. Δεν θέλω να αναζητήσω το δισκοπότηρο που θα απελευθερώσει μελλοντικές κοινωνίες. Τα δάχτυλά μου αναζητούν την αιματηρή πτήση της καταστροφής των αλυσίδων της ρυθμικής φωτιάς, τον εμπρησμό της εξουσίας και των αφεντάδων της. Πάνω στον ύπνο μου, οι δράσεις μου είναι σχεδιασμένες έτσι ώστε αύριο, αφότου ξυπνήσω, θα τσακίσω τη ρουτίνα και με μια ατομική δράση, με το στήθος μου σαν φουσκωτή πέτρα, με την καταστροφή αυτής και οποιασδήποτε κοινωνίας. Κάντε μου μια χάρη: εξασφαλίστε να ζήσει η αναρχία.»*

 

Ο σύντροφος Punky Mauri είναι εδώ!

Θάνατος σε Κράτος, Κεφάλαιο και Εκκλησία και ζήτω η αναρχία!

Ο αγώνας είναι και θα είναι πάντα παρών στο εδώ και στο τώρα!

Mauri Presente!

Εξεγερτικούς χαιρετισμούς,

 Mario Lopez, Tripa

Πόλη του Μεξικού, 19 Μαίου, 2013

Πηγή: waronsociety

MENYERANG! – Στιγμιότυπα του αναρχικού πολέμου από την Ινδονησία

 

415-flammen-1 - Copy

Νέα μπροσούρα του εγχειρήματος, για το χώρο της ριζοσπαστικής Αναρχίας στην Ινδονησία.

Περιεχόμενα:

Για το αναρχικό μεταφραστικό/εκδοτικό εγχείρημα Έρεβος (σελ.4)

Εισαγωγικό σημείωμα της έκδοσης (σελ.5)

Συνέντευξη με τα πρώην μέλη του ανατρεπτικού αναρχικού εγχειρήματος NEGASI, από την Ινδονησία (σελ.6)

Αντάρτικο πόλης και FAI/IRF Ινδονησίας (σελ.12)

Για τους συντρόφους Eat και Billy (σελ.29)

Για το σύντροφο Ryo (σελ.47)

Η μπροσούρα τυπώθηκε σε περιορισμένα αντίτυπα και διακινείται χέρι με χέρι μετά από επικοινωνία με το εγχείρημα. Μπορείτε να κατεβάσετε το PDF, εδώ.

“Απόσπασμα: Βία” από L

Αυτό το σύντομο κείμενο είναι μέρος μιας συλλογής κριτικών κειμένων, που βρίσκεται σε εξέλιξη, σχετικά με τον “αστικό αναρχισμό“, όπως αυτός διατυπώνεται από τους Venona Q και τις εκδόσεις Dark Matters και επίσης μια απάντηση στη δήλωση, που έκανε η Αναρχική Ομοσπονδία της Αγγλίας και το Libcom, με την οποία αποκήρυσσαν το μη θανατηφόρο πυροβολισμό του διευθύνοντος συμβούλου της Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, στη Γένοβα της Ιταλίας(1). Δύο αναρχικοί σύντροφοι, ο Nicola Gai και ο Alfredo Cospito έχουν κατηγορηθεί για την ενέργεια, για την οποία έχει αναλάβει την ευθύνη ο πυρήνας Όλγα της FAI/IRF. Αλληλεγγύη στους κατηγορούμενους, που βρίσκονται στη φυλακή της Φερράρα, στην Ιταλία. Αυτό το απόσπασμα είναι, μάλλον, απλά μια σκόρπια σειρά σκέψεων, τα αποτέλεσματα ενός σημειωματάριου και ενός βροχερού απογεύματος, παρά ένα “μανιφέστο” ή το είδος εκείνου του στεγνού πολιτικού λόγου,  στον οποίο απαντάει.

I. “Έχουμε κάνει δεκάδες επιθέσεις σε στόχους του συστήματος, με ιδιαίτερα καταστροφικά υλικά αποτελέσματα και ήμασταν και θα είμαστε πάντα ακριβείς. Στοχεύουμε συγκεκριμένα τους θεσμούς και τους αξιωματούχους του συστήματος, προσέχοντας ιδιαίτερα να μην τραυματίσουμε κάποιον που δεν είναι στόχος για εμάς.” ΣΠΦ

Η βία δεν είναι ούτε καλή, ούτε κακή. Είναι η βάση που το κράτος στηρίζει την κυριαρχία του και τη συναίνεση. Όποιος σπάει αυτήν τη σχέση θεωρείται συνήθως εγκληματίας και/ή τρελός. Κάθε πράξη που γίνεται στα πλαίσια αυτής της καταπάτησης θεωρείται “παράνομη” ή ακόμα και “τρομοκρατία”.

II. “Δεν υπάρχουν αθώοι. Είμαστε όλοι κομμάτια της κοινωνικής μηχανής της Εξουσίας. Το ζήτημα είναι αν είμαστε λάδι ή άμμος στα γρανάζια της. Γι’ αυτό, απορρίπτουμε την αντίληψη της φαινομενικά αθώας κοινωνίας. Η σιωπή δεν είναι ποτέ αθώα. Σιχαινόμαστε τόσο το χέρι που κρατάει το μαστίγιο όσο και την πλάτη που το υπομένει.” ΣΠΦ

Οι πρόθυμοι πολίτες, τα μίντια, οι μπάτσοι, τα δικαστήρια, οι δικαστές και ο στρατός είναι οι γραμμές άμυνας για την τάξη αυτής της σχέσης στην Κοινωνία. Η αναρχική βία είναι η διατάραξη αυτής της τάξης, η ανάκτηση/έκφραση της δύναμής μας και η διάρρηξη της συνέργειας του υποτακτικού πλήθους(2). Είναι η σύλληψη της πραγματικότητας του υπάρχοντος και η αρχή της καταστροφής του.

III. “Η ζωή παίρνει αξία ανάλογα με τις επιλογές του κάθε ατόμου.” ΣΠΦ

Προφανώς, χρειάζεται ακόμα να λέμε, πως όταν οι αναρχικοί χρησιμοποιούν βία δεν το κάνουν αδιακρίτως. Οι οπαδοί τους αστικού αναρχισμού, των οποίων το μόνο πεδίο είναι πραγματικά ο χώρος της πολιτικής, αντιδρούν στη ρητορική περί “τρομοκρατίας”, την οποία επιβάλλει το κράτος, με το να επαναλαμβάνουν δογματικά και οι ίδιοι το επιχείρημα πως “ρισκάρεται η ζωή” των ταχυδρόμων και των υπαλλήλων των γραφείων. Είναι ξεκάθαρα ένα θέμα τεχνικής και επιχειρησιακής φύσης το να χτυπήσεις το σωστό στόχο, αλλά δε θα κλάψω για τους γραμματείς της Swissnuclear(3), το γενικό διευθυντή της Equitalia(4) ή το αφεντικό της Ansaldo Nucleare. Ούτε θα θορυβηθώ αν κάποιος υπάλληλος της πρεσβείας τραυματιστεί, αφού μόνο οι ηλίθιοι δεν καταλαβαίνουν τι συμβολίζουν αυτά τα μέρη. Οι νέοι αντάρτες της αναρχίας δεν ψάχνουν για επιείκεια, βασισμένοι στην ξεκάθαρη στόχευσή τους, αλλά δηλώνουν την αντίθεσή τους με τους δικούς τους όρους και με τους δικούς τους τρόπους.

IV. “Οι τίγρεις της οργής είναι σοφότερες από τα άλογα της καθοδήγησης.” 

Wiliam Blake

Οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού τραβούν την ίδια διαχωριστική γραμμή με τους μαρξιστές, όταν πρόκειται για τους “εγκληματίες” και τους εαυτούς τους. Οι “καλοί άνθρωποι”, που βρίσκονται εντός του νόμου των δικών τους παραμέτρων συμπεριφοράς και οι “κακοί άνθρωποι”, που καταδικάζονται από τους κανόνες τους.  Εκτός της Μεγάλης Βρετανίας, πολλοί σύντροφοι έχουν μια πολύ πιο κοντινή σχέση με τη “βία” και την “παραβατικότητα” μέσω ληστειών τραπεζών, της οργάνωσης επιθέσεων, των άγριων διαδηλώσεων, των κλοπών, απατών, πλαστογραφιών κλπ και επίσης, υπάρχει και η πιθανότητα να έχουν την εμπειρία της παράνομης δράσης και της ζωής στην παρανομία. Ο ιλλεγκαλισμός είναι το ψωμί της εξέγερσης. Μερικοί έχουν πάει ήδη φυλακή και μαθαίνουμε για τις υποθέσεις τους από πολλά μέρη.  Στη Μεγάλη Βρετανία, υπάρχει μια διαδεδομένη έλλειψη εμπειρίας σχετικά με την οργάνωση της επίθεσης, της αναγνώρισης των ιδεών και τη σχέση των ομάδων συγγένειας με τις “εγκληματικές πράξεις”. Το να πηγαίνει κανείς πέρα από το νόμο, είναι κομμάτι της ανάπτυξης του αναρχικού εξεγερτικού σχεδίου και αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού απεχθάνονται και παραμελούν τις υποθέσεις φυλακισμένων και φυγάδων συντρόφων γιατί απορρίπτουν τις δράσεις τους, την τάση για επίθεση και την παγκόσμια  διάχυση των αναρχικών της πράξης. Οι ατομικές πράξης βίας/άρνησης, που δεν εγκρίνονται από τον αφελαίο τρόπο σκέψης τους, θεωρούνται μέρος της σφαίρας του “εγκλήματος” και της “τρομοκρατίας” και στιγματίζονται ως προβοκάτσιες. Με αυτόν τον τρόπο οι οπαδοί τους αστικού αναρχισμού γίνονται κομμάτι της διάχυσης της εξουσίας και συγκροτούν έναν τομέα με ρόλο καταστολής.

Αναρωτηθείτε, σε όλην τη ρητορική τους περί “εργάτη”, πού είναι ο “εγκληματίας”; Δεν είναι όλοι οι “εγκληματίες” εξεγερμένοι αλλά υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που δεν αγγίζουν. Δεν πρόκειται για λάθος, οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού απεχθάνονται τους εγκληματίες και δε στοχεύουν στην καταστροφή των φυλακών αλλά στη μεταρρύθμισή τους. Φοβούνται τον αντικοινωνικό όχλο, το Βασιλιά Όχλο, που επέστρεψε για να τυλίξει στις φλόγες τα σπίτια όλων των άξιων πολιτικών και για να κάψει την πόλη, γιατί οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού είναι “οι μπάτσοι του μέλλοντος”.

Ουσιαστικά, για το χριστιανικό-σοσιαλιστικό τρόπο σκέψης των οπαδών του αστικού αναρχισμού, ο “εργάτης” είναι απλά κάποιος που μπαίνει στη γραμμή, κάνει ότι κάνουν όλοι οι άλλοι, δεν παίρνει περισσότερα από όσα πρέπει ως εργάτης και που μόνο θα ζητήσει για περισσότερα και σπάνια θα τα πάρει μόνος του. Ο εγκληματίας δε μπαίνει στη γραμμή, είναι ένας Ξένος. Ο εγκληματίας παίρνει ότι θέλει ακόμα και περισσότερο από όσο χρειάζεται και δε σκύβει το κεφάλι σε κανέναν. Ο εγκληματίας δεν είναι διαχειρίσιμος από τους υπαλλήλους του κράτους ή από τους οπαδούς του αστικού αναρχισμού, επομένως ο εγκληματίας αποκλείεται από τη συζήτησή τους. Ή καταπιέζεται. Είναι η ίδια διαδικασία που ακολουθείται και για τον ανεξέλεγκτο Μοναδικό.

V. “Για εμάς δεν υπάρχει μέση οδός. Κάποιος που διακηρρύτει τις αναρχικές του προθέσεις, βρίσκεται μπροστά σε ένα αποφασιστικό δίλημμα, είτε να πράξει, είτε να εγκαταλείψει την Αναρχία για πάντα. Αναρχία από τα μετόπισθεν των καφενείων και των κουτσομπολιών δεν υπάρχει. Ή πράξε ή σκάσε…”

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF

Συμμορίες Συνείδησης – FAI/IRF

Πυρήνας Sole – Baleno

Οι επιθέσεις είναι ο πρωταρχικός σκοπός του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης, η αποδιοργάνωση των μοντέλων της δραστηριότητας, των λειτουργιών, των κυκλωμάτων και των μηχανημάτων, της μεγαμηχανής της οικονομίας. Η καταστροφή των τραπεζών, των εταιριών, των ηλεκτρικών υποδομών, της διαδικτυακής εκπομπής, της κινητής τηλεφωνίας, της τηλεόρασης, των κεραιών και οι επιθέσεις στις τεχνολογίες της κυριαρχίας ίσως να μην ορίζονται σωστά ως “βία” και “τρομοκρατία”, αλλά τα πλήγματα που καταφέρνουν είναι αρκετά για να αναστατώσουν τις αρχές. Η καταστροφή περιουσίας, εξαγριώνει τον εχθρό και το υποτακτικό πλήθος και αποτελεί έναν ξεκάθαρα εξεγερτικό σκοπό. Απορρίπτω τον όρο “μη-βίαιο”, που ακολουθεί κάποιες ενέργειες σαμποτάζ, και τις θεωρώ κομμάτια του πολύμορφου αγώνα, που πάει πέρα από τέτοιους ορισμούς, που ωφελούν τον κοινωνικό έλεγχο.

Η αναρχική βία είναι εγκληματική, με την έννοια ότι πηγαίνει κόντρα στις κοινωνικές προσδοκίες, που σχετίζονται με την τάξη και τη συναίνεση, επομένως, μπορούμε να υποθέσουμε μάλλον με ασφάλεια, πως -ιδιαίτερα εντός του μεταβιομηχανικού πυρήνα, όπου η αίσθηση της κοινωνικής ειρήνης είναι έντονη- οι πιο κοντινοί εχθροί, από τους οποίους οι αναρχικοί πρέπει να περιμένουν να τους εμποδίζουν να δράσουν, είναι άλλοι αναρχικοί -οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού-, εκείνοι που είναι πρόθυμοι να αποφύγουν την καταστολή και να συνεχίσουν να ζουν την ακίνδυνη ρουτίνα τους μέσα στις μητροπόλεις του κόσμου.

VI. “Μιλάμε μέσα από τη φωτιά. Για να θυμόμαστε και να έχουμε πάντοτε στο μυαλό μας τις αδερφές και τους αδερφούς μας που απήχθησαν από το κράτος και κλείστηκαν πίσω από τα κάγκελα. Για να συνεχίσουμε το αντάρτικο πόλης ενάντια στους εχθρούς της ελευθερίας. Ας μιλήσει η δράση για μας.” 

Μονάδα Θυμού FAI/IRF Ινδονησίας

Δε θεωρώ τον πυροβολισμό του Roberto Adinolfi ιδιαίτερα βίαιο αλλά περισσότερο μια αναρχική πράξη ελεύθερης βούλησης. Τέτοιες ενέργειες είναι, δυστυχώς, σπάνιες και δε συμβαίνουν με αρκετή συχνότητα, είναι μια πρόκληση να προσπαθήσουμε περισσότερο. Σίγουρα, θεωρώ πως τέτοιες δράσεις πρέπει να είναι συστατικά κομμάτια κάθε αναρχικής ανταρσίας και παρ’ ‘ολο το ελιτίστικο βέλασμα των οπαδών του αστικού αναρχισμού, δεν είμαι εκνευρισμένος που η Αναρχική Ομοσπονδία Ιταλίας έχει το ίδιο ακρώνυμο με την Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία. Αυτό επειδή δεν έχει νόημα να δώσεις γυαλιά σε κάποιον που δεν ξέρει ανάγνωση. Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που η Αναρχική Ομοσπονδία Ιταλίας δήλωσε πως η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία είναι ένα φάντασμα της αστυνομίας. Μια λάθος αντίληψη, την οποία πρόθυμα παπαγαλίζουν οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού στην Αγγλία πάνω από μια δεκαετία, γιατί τους εξυπηρετεί στην πολιτική τους. Στη δήλωσή τους, που αποκήρυσσε τον πυροβολισμό του Adinolfi, συγχέουν ξεχωριστές δράσεις ως ενέργειες μιας και μοναδικής ομάδας, αλλά η FAI δε λειτουργεί όπως θέλουν αυτοί να την παρουσιάσουν και, όχι τυχαία, το κάνουν με τον ίδιο τρόπο, με τον οποίο προωθείται η καταστολή σε μανούβρες του τύπου επιχείρηση Ευτολμία, υπόθεση Marini κλπ. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να διαδώσουν ψέματα και έτσι, ό,τι ισχύει για τη μία περίπτωση, ισχύει και για την άλλη, a priori.

Ο στόχος τους ήταν η αποκήρυξη και η κατάπνιξη μιας νέας ανεξέλεγκτης αναρχικής τάσης, που απειλεί τις οργανώσεις τους. Φοβούνται μην εγκληματοποιηθούν τα χομπίστικα παρεάκια τους, τα καφενεία τους και οι μικροεκδηλώσεις τους, οπότε βοηθούν στην εγκληματοποίηση της νέας γενιάς αναρχικού αγώνα και προσπαθούν να την καταστείλουν. Όπως έχουν πάρει εκείνοι τις αποφάσεις τους, έτσι έχουμε πάρει και εμείς τις δικές μας και τα αποτελέσματα είναι εκεί για όποιον θέλει να τα δει -μια άτυπη διεθνής εξεγερτική δύναμη, που πολλαπλασιάζεται και δε βασίζεται σε μία και μοναδική γραμμή, θεωρία ή μέθοδο και που είναι πιστή στις αναρχικές ιδέες. Επιστρέφω τους χαρακτηρισμούς περί “πρωτοπορίας” και “ελιτισμού” στις οργανώσεις ελέγχου των οπαδών του αστικού αναρχισμού. Δε χρειάζεται να γίνω μέλος κάποιας συγκεντρωτικής πολιτικής σέχτας και να δίνω μέρος του εισοδήματός μου σε κάποια επιτροπή για να είμαι αναρχικός! Ή να οργανωθώ!

Γι’ αυτούς, ο καπιταλισμός είναι μόνο μια “κοινωνική σχέση”, που δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν προσκολληθούμε στους “στόχους και τις αξίες” της επίσημης οργάνωσής τους, η οποία μιλάει για μια “κουλτούρα αντίστασης”, για τη δημιουργία της οποίας δεν έχουμε απολύτως καμία σοβαρή ένδειξη. Μιλώντας τουλάχιστον για τον εαυτό μου, ο Καπιταλισμός είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι της κυριαρχίας, που αντιμετωπίζω σήμερα με τους συντρόφους μου, που βρίσκονται διασκορπισμένοι στον κόσμο και πολεμούν συνολικά το υπάρχον, δεχόμενοι όλες τις αναρχικές μεθόδους δράσεις και τις συνέπειες που απορρέουν από αυτές. Οι ενέργεις που γίνονται διεθνώς από τη FAI/IRF και τους αναρχικούς της πράξης είναι κάτι παραπάνω από σαχλά λόγια του αέρα και τα κενά λογύδρια της σοσιαλιστικής προπαγάνδας, που μιλούν “για έναν κόσμο που ολόκληρες οι ζωές μας θα βρίσκονται κάτω από το δικό μας έλεγχο”.

VII. “Επίσης, μην ξεχνάτε πως τις πράξεις ακολουθεί ο λόγος.” ΣΠΦ

Αντίθετα με τους οπαδούς του αστικού αναρχισμού, δε θεωρώ πως υπάρχει κάποια σημαντική διαφοροποίηση, από άποψη εγκυρότητας, ανάμεσα στην ατομική και τη συλλογική επαναστατική αναρχική-εξεγερτική βία, είτε αυτή προέρχεται “από ένα ευρύ ταξικό κίνημα”, είτε όχι. Μια μικρή ή μια μεγάλη ενέργεια, μια μικρής σημασίας φασαρία ή ένα μεγάλο μπάχαλο, ένα πανό, ένα σπασμένο τζάμι, ένα κατεστραμμένο εταιρικό γραφείο, μια καμένη τράπεζα· μια πράξη αλληλεγγύης, μια χάρη, ένα δώρο, ένα γεύμα, ένα κρεβάτι· μια μπροσούρα, ένα άρθρο, μια αφίσα ή ένα σύνθημα με σπρεί μπορούν τελικά να γίνουν μια σφαίρα στο κεφάλι της εξουσίας και είναι τόσο πολύτιμα όσο και η νέα αναρχική μαύρη διεθνής.

VIII. “Η FAI/IRF  είναι μια διεθνής συνωμοσία των αναρχικών της πράξης που βάζει φωτιά στις θέσεις άμυνας των ρεφορμιστών κοινωνικών αναρχικών. Αποτινάσσει την οσμή της μούχλας που έχει κατακάτσει στην Αναρχία των αμφιθεάτρων και γεμίζει τον αέρα με τη μυρωδιά του μπαρουτιού, της μαύρης αναρχίας, της νύχτας, των εκρήξεων, των πυροβολισμών, των σαμποτάζ. Για αυτό άλλωστε στις πρόσφατες ανακοινώσεις της Europol το Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο IRF της FAI και της Συνωμοσίας αποτελεί τον υπ’αριθμόν ένα αναρχικό κίνδυνο”. 

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF

Συμμορίες Συνείδησης – FAI/IRF

Πυρήνας Sole – Baleno

Μέσα σε αυτόν τον κόσμο που καταρρέει, θεωρώ τις λέξεις, τις ιδέες και τις πράξεις μου μια μικρή σταγόνα, που προστίθεται στην καταιγίδα καταστροφικών διαστάσεων, που σπέρνουν οι γνωστοί και άγνωστοι σύντροφοί μου. Ήδη προκαλεί χάος διεθνώς και τα μέτωπα πίεσης φτιάχνονται ακόμα. Μαζί με άλλους, άγριους, βίαιους Μοναδικούς θα συναντηθούμε τις μέρες και τις νύχτες για να διαπράξουμε εγκλήματα σε βάρος του Κράτους και της Κοινωνίας.

Μια αγκαλιά στο φίλο μου Χάρη Ναξάκη. Μια εμπρηστική αγκαλιά σε όλους τους φυλακισμένους συντρόφους.

L.

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο 35ο τεύχος του αγγλικού περιοδικού Dark Nights. Επιλέξαμε να διατηρήσουμε ακριβώς τον ορισμό “αστικός αναρχισμός” (civil anarchism στο πρωτότυπο) καθώς, παρά τις εμφανείς ομοιότητες με κάποιους εν Ελλάδι κοινωνικούς αναρχικούς, δεν υπάρχει, ευτυχώς, συνολική ταύτιση. Το κείμενο που υπάρχει στη δεύτερη υποσημείωση (Το υποτακτικό πλήθος), έχει μεταφραστεί στα ελληνικά και βρίσκεται στο τρέχον τεύχος του εντύπου Μηδενιστική Πορεία για τη Διάχυση της Φωτιάς και του Χάους.

Μεγάλη Βρετανία: Εμπρησμός και βανδαλισμός κτιρίου και οχημάτων της μονάδας αντιμετώπισης εγκλημάτων UKBA και αυτοκινήτων της εταιρίας Tascor

Κρυμμένο μέσα σε ένα ήσυχο εταιρικό πάρκο στο Portishead, λίγο έξω από το Μπρίστολ, βρίσκεται ένα γραφείο της Συνοριακής Υπηρεσίας της Αγγλίας, από όπου μια ομάδα αντιμετώπισης των μεταναστευτικών εγκλημάτων εργάζεται από κοινού με την αστυνομία, μια δουλειά που συμπεριλαμβάνει και επιδρομές στα νοτιοδυτικά. Το βράδυ της Πέμπτης προς Παρασκευή (με τη μνήμη του θανάτου του αναρχικού Carlo Giuliani, που σκοτώθηκε στη μάχη με τους μπάτσους, στη σύνοδο των G8 πριν δώδεκα χρόνια, ακόμη ζωντανή στο μυαλό μας), το επισκεφθήκαμε για να βάλουμε φωτιά, η οποία έκανε ζημιές στο κτίριο και έκαψε έξι αυτοκίνητα, που βρίσκονταν σταθμευμένα εκεί – τρία αυτοκίνητα, δύο βαν μεταφοράς ανθρώπων (τα οποία είναι γνωστό πως χρησιμοποιούνται για την αρπαγή οικογενειών μεταναστών σε επιδρομές τα χαράματα) και ένα μεγάλο βαν. Οι μισθοφόροι συνοριοφύλακες του καθεστώτος, προκαλούν την περιφρόνησή μας, όπως και κάθε άλλος μπάτσος και τώρα αυτό το μακρύ χέρι του κράτους ένιωσε πως είμαστε κοντά και πως δε σταματάμε.

Λίγες εβδομάδες πριν, το μεσημέρι της 2ας Ιουνίου, σε ένα υποκατάστημα της εταιρίας Tascor, στην εμπορική περιοχή Cribbs Causeway/Patchway, σπάστηκαν τα παρμπρίζ και προκλήθηκαν φθορές στις καμπίνες δύο μίνι-μπας της εταιρείας. Η Tascor (παλαιότερα γνωστή ως RSTM) δουλεύει για τη Συνοριακή Υπηρεσία και τη Συνοριακή Δύναμη ως “συνοδός” κρατουμένων από τη φυλακή εως το σημείο απέλασης, αξιοποιώντας και τη χωρίς συνέπειες βία, που της προσφέρει η θέση της, όπως στην πρόσφατη περίπτωση της αναγκαστικής απομάκρυνσης των Marius Betondi και Raul Ally και είναι επίσης η μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρία παροχής τέτοιων “υπηρεσιών” παγκοσμίως (έχοντας πάρει τα ηνία από την Group 4 Security στην Αγγλία από το 2011). Διατηρούν, επίσης, χώρους προσωρινής κράτησης σε όλην την Αγγλία καθώς και για τις συνοριακές δυνάμεις της Αγγλίας στο Calais και το Coquelles, στη Γαλλία.
Ο καπιταλισμός αντλεί μεγάλο κέρδος από τη δεξαμενή της φτηνής εργατικής δύναμης των μεταναστών, συμπεριλαμβανομένων και των “παράνομων”, οι οποίοι είναι ακόμα πιο ευάλωτοι στον εκβιασμό των αφεντικών. Το κράτος εγκληματοποιεί εκείνους που θεωρεί μη παραγωγικούς, αξιοποιώντας το δηλητηριώδη εθνικισμό για να διαχωρίσει ακόμα περισσότερο τους εκμεταλλευόμενους (όπως το πρόσφατο κύμα μίσους εναντίον οποιουδήποτε θεωρούνταν μουσουλμάνος) και για να κερδίσει τις εκλογές. Οι “τυχεροί” μετανάστες καταφέρνουν να καταλήξουν στις φτωχογειτονιές της αποξενωμένης δυτικής κοινωνίας, όπου ωθούνται στον ανταγωνισμό με τους υπόλοιπους φτωχούς της μητρόπολης και οι “άτυχοι” ή οι μη παραγωγικοί καταλήγουν σε φυλακές απέλασης. Και στις δύο περιπτώσεις τους κυβερνάει ο φόβος και η ρατσιστικοποιημένη αστυνόμευση. Όμως, αυτό το ξεδιάλεγμα ανθρώπινων σωμάτων δε γίνεται πάντα όσο ομαλά έχει σχεδιαστεί: οι μαζικές απεργίες πείνας στα κέντρα κράτησης της Ολλανδίας και οι σοβαρές ταραχές στους δρόμους της Σουηδίας είναι πρόσφατα παραδείγματα άρνησης της υποταγής σε αυτόν τον υποβιβασμό.
Δε θέλουμε έναν κόσμο, όπου η τυραννία των γραφειοκρατών της μετανάστευσης μπορεί να σημαίνει τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου και που μοναδικά όντα κατηγοριοποιούνται και μαρκάρονται με σκοπό να ξεζουμιστεί το μέγιστο κέρδος και η υποταγή από όλους εμάς. Δε θέλουμε την ταπείνωση, στην οποία συνίσταται ο λεπτομερής έλεγχος κάθε κινήματος, με σκοπό τον κοινωνικό έλεγχο και το μάντρωμα, είτε πρόκειται για τα σύνορα, είτε για τα κτίρια στέγασης, είτε για το σχολείο, είτε για τη δουλειά.
Ο μύθος λέει, πως “είμαστε” τυχεροί που ζούμε εδώ, σε καθεστώς δημοκρατικού ολοκληρωτισμού, σε κάποια άνετα κελιά και με μια εξάρτηση από την τεχνολογία για να ξεφεύγουμε από την πραγματικότητα. Αλλά στην πραγματικότητα, είμαστε περικυκλωμένοι από την κατάθλιψη, τους διαχωρισμούς με βάση τον πλούτο, τη φυλή και το φύλο, στερημένοι από κάθε αυτάρκεια που βασίζεται στη γη και εξαρτημένοι από την ίδια τη μηχανή που μισούμε. Αυτή η μηχανή τροφοδοτείται μόνο από την άγρια εκμετάλλευση εδώ και από την ακόμα μεγαλύτερη στις χώρες προέλευσης των μεταναστών, δημιουργώντας μια αηδιαστική θηλιά καθώς ο πολιτισμός καταναλώνει τα πάντα στο διάβα του. Θέλουμε να καταστρέψουμε το μύθο πως υπάρχει ένα καλό μέρος να ζει κανείς μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα δυστυχίας.
Ο αγώνας μας απέχει πολύ από την ειρηνική ενσωμάτωση των “παράνομων” σε αυτήν την απρόσωπη κοινωνία. Επίσης, δε θέλουμε να γίνουμε συνήγοροι ομογενοποιημένων ομάδων μεταναστών, ούτε να τους αγιοποιήσουμε όλους εξαιτίας της εκμετάλλευσης που υφίστανται. Αντί για την αφηρημένη ανθρωπιστική αλληλεγγύη, εμείς ψάχνουμε τη συγγένεια στην εξέγερση, που μπορεί να υπάρχει με μετανάστες, που ίσως θέλουν κάτι παραπάνω από ένα διαφορετικό καθεστώς, που σπάνε τα σύνορα, πληγώνουν δεσμοφύλακες και καταστρέφουν φυλακές, από τη Μεσόγειο ως την Αυστραλία· που μπορεί να βρεθεί στις καρδιές εκείνων που αυτοοργανώνονται, με ή χωρίς συνεργούς.
Τα σύνορα είναι απλά μια σημαντική έκφραση της παρούσας κυριαρχίας, σε έναν κόσμο διαχωρισμών, τόσο ψυχολογικών όσο και σωματικών και τειχών που διαχωρίζουν πληθυσμούς, τάξεις και συνειδήσεις. Η επίθεσή μας κουβαλάει το σπόρο για έναν άλλον κόσμο. Έναν κόσμο που το κάθε πλάσμα θα μπορεί να πηγαίνει όπου θέλει, ελεύθερα. Η χωρίς σύνορα αλληλεγγύη μας, ξεσπάει σαν τις φωτιές μας για εκείνους που παλεύουν για μια αδούλωτη ζωή, για το Gabriel Pombo da Silva, τα φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ, το Marco Camenisch, το Henry Zegarrundo, τους αναρχικούς που βρίσκονται φυλακισμένοι στην Ιταλία και τη Δανία, τους αξιοπρεπείς εκληματίες, τους άνομους φυγάδες, τους εξεγερμένους μετανάστες και όλους εκείνους τους κοινωνικά αποκλεισμένους, που οπλίζουν την οργή τους και πολεμούν για την απελευθέρωση.
Θα θεωρούσαμε αυτήν τη δράση, το τελευταίο μας δώρο στη Συνοριακή Υπηρεσία της Αγγλίας, η οποία πρόκειται να αλλάξει όνομα και να αναδιοργανωθεί, αλλά από ότι φαίνεται πρόκειται πάλι για “την ίδια δουλειά”, “στα ίδια μέρη”, “με την ίδια αποστολή”. Γνωρίζουμε πως το καθεστώς εκμετάλλευσής τους θα συνεχίσει πιο προσαρμοσμένο στις συνθήκες και πιο ολοκληρωτικό, γι’αυτό θα συνεχίσει και ο δικός μας πόλεμος ενάντια σε κάθε κατηγοριοποίηση και έλεγχο που έχει σκοπό να παρεμποδίσει την ελεύθερη μετακίνηση και την άγρια ζωή πάνω στη Γη. Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται.
Πυρήνας Αλληλεγγύη Χωρίς Σύνορα (Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία)

Πηγή: 325