Εξεγερσιακός αναρχισμός

Η.Π.Α.: Επίθεση σε γραφεία της αστυνομίας του Oakland (Fruitvale)

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 8ης Φεβρουαρίου, σπάστηκε η γυάλινη πόρτα ενός γραφείου της αστυνομίας του Oakland, στο Fruitvale. Με χαρά στην καρδιά μας, βλέποντας τα σύμβολα της εξουσίας να καταστρέφονται, διαφύγαμε μέσα στο σκοτάδι, υπό την κάλυψη της βροχής.

Ο στόχος μας είναι να δείξουμε πως η δράση, όσο μικρή κι αν είναι, είναι κάτι πιθανό και επιθυμητό.

Αφιερώνουμε αυτήν τη δράση στους εξεγερμένους του Durham, στη Βόρεια Καρολίνα, που κατέβηκαν επανειλημμένα στο δρόμο, εξαγριωμένοι με τα γουρούνια-δολοφόνους, που δολοφόνησαν έναν νεαρό, τον Chuy Huerta, στο πίσω κάθισμα ενός περιπολικού, τον περασμένο χρόνο. Με τα όπλα στα χέρια, επιτεθήκαμε για τον Chuy.

Είναι εύκολο να επιτίθεσαι!

Από την Ανατολική Ακτή μέχρι τον Νότο, γαμήστε την αστυνομία!

μερικοί θυμωμένοι αναρχικοί

Πηγή: Anarchist News

Χιλή: Οδόφραγμα μπροστά από αστυνομικό τμήμα (Σαντιάγο)

Παρασκευή, 7 Φεβρουαρίου 2014

Μας προκαλεί μεγάλη λύπη/θυμό ότι όταν κλείνουν οι τάξεις στα πανεπιστήμια, τελειώνει μαζί τους και η δράση στα πανεπιστήμια. Είναι λυπηρό/εξοργιστικό ότι η δράση πάει διακοπές και αυτό ισχύει για κάθε είδους αγκιτάτσια (όχι μόνο εμπρηστική). Αυτό μειώνει σε απόλυτο βαθμό την ένταση της αναρχικής πράξης. Γι’ αυτό, απευθύνουμε κάλεσμα στους αναρχικούς συντρόφους μας να εγκαταλείψουν την ακινησία, απευθύνουμε κάλεσμα για συντονισμό μεταξύ ατόμων, που συνδέονται με συγγένεια, να προχωρήσουν σε πράξεις κάθε είδους, να αφήσουν στην άκρη το είδος του αυθορμητισμού, που αφήνει πολλά ως επιθυμίες…

Αυτό είναι ο λόγος που, οπλισμένοι με λάστιχα, τέσσερα γκαζάκια βουτανίου και φυλλάδια, αποφασίσαμε να μπλοκάρουμε την οδό Teniente Cruz, μπροστά στο 26ο Α.Τ. της Pudahuel, προκειμένου να κάνουμε ξεκάθαρο στους μπάσταρδους ότι είμαστε κοντά και ότι η συντονισμένη δράση είναι το κλειδί της επιτυχίας.

Αφότου η φωτιά εξαπλώθηκε, δραπετεύσαμε γρήγορα σε ασφαλές μέρος, αφήνοντας τους μπάσταρδους με τις στάχτες στα χέρια τους, όταν είδαν το οδόφραγμα ακριβώς μπροστά τους. Τα γκαζάκια έκαναν τη δουλειά τους, κάτι που τους έθεσε σε συναγερμό και αποφάσισαν να μας καταδιώξουν σαν τρελοί, με τον ήχο από τις σιχαμερές σειρήνες τους, στην γειτονιά, αλλά χωρίς επιτυχία.

Αυτή η μικρή χειρονομία αφιερώνεται με πολύ στοργή στον José Miguel Sánchez. Ελπίζουμε βαθιά στην επιστροφή σου στον δρόμο σύντομα. Ώστε να μπορείς να ενωθείς μαζί μας σε αυτόν τον αγώνα ενάντια στην εξουσία και στο Κράτος/Κεφάλαιο.

Επίσης, χαιρετίζουμε στοργικά τον Hans Niemeyer, έναν αδερφό που δεν ξεχνάμε. Ελπίζουμε ότι αυτή η χειρονομία σπάει την απομόνωση της αηδιαστικής φυλακής, σου στέλνουμε Δύναμη! Ακόμα κι αν ξέρουμε ότι έχεις μπόλικη, αγαπημένε σύντροφε.

Θυμόμαστε, επίσης, ότι σε αυτό το αστυνομικό τμήμα έφεραν τους συντρόφους μας Hermes Gonzáles και Alfonso Alvial, αφότου φυλακίστηκαν για την απαλλοτρίωση της Banco Estado, στην οποία ο αδερφός μας Sebastián Oversluij δολοφονήθηκε. Μια δυνατή αγκαλιά και ένας χαιρετισμός συνενοχής σε αυτούς για την γενναιότητα στην πράξη και στον Sebastián η αγάπη μας και ο σεβασμός μας για μια ζωή αφιερωμένη στον αναρχικό αγώνα.

Σημείωση: Χαιρετίσματα στον μπάσταρδο αστυνομικό, που από το κουβούκλιό του φρόντιζε για την «ασφάλεια» του Α.Τ. και της περιοχής. Ελπίζουμε τα σκυλιά, που σε έχουν υπό τις διαταγές τους, να σε αποζημιώσουν για την «αποτελεσματική δουλειά» σου να τους ειδοποιήσεις για την φωτιά, που είχαν κάτω από τη μύτη τους, Ηλίθιε!

Sebastián Oversluij Παρών!!

Λευτεριά στους αιχμάλωτους του Κοινωνικού Πολέμου!!

Ο καπιταλισμός δεν ξεκουράζεται, ούτε εμείς!!

Ας πολλαπλασιαστούν οι επιθέσεις εναντίον του Κράτους/Κεφαλαίου!!

Εμπρηστικός Πυρήνας Sebastián Oversluij

Πηγή: War on Society

Γαλλία: Εμπρησμός οχήματος της εταιρείας SPIE (Παρίσι)

Τη νύχτα της 11ης προς 12 Φλεβάρη 2014, στην οδό Καρντούτσι (XIXe), ένα όχημα της εταιρείας SPIE τυλίχτηκε σε πυκνούς καπνούς.

Η SPIE εμπλέκεται στην πυρηνική βιομηχανία, στο ψηφιακό δίκτυο οπτικών ινών και στην τεχνική υλοποίηση του σχεδίου “1.000 κάμερες”, στην πόλη του Παρισιού. Γι’ αυτούς τους λόγους, πρέπει να δέχεται επίθεση παντού και όλην την ώρα.

Άρχισε η εποχή κυνηγιού ρουφιάνων!

Στέλνουμε έναν χαιρετισμό αγάπης και αγώνα στους συντρόφους, που ξεκίνησε η δίκη τους στις 3 Φλεβάρη, στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Για την αναρχία!

Πηγή: Nantes Indymedia

Γράμμα της αναρχικής κρατούμενης Fallon Poisson

Γεια σας φίλοι!

Είμαστε μαζί, εμείς σε αυτήν την πλευρά, εσείς ίσως στην άλλη. Για να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα της εξουσίας, υπάρχουν χρόνια και χιλιόμετρα, που πρόκειται να μας χωρίσουν, αλλά αυτό που μοιραζόμαστε είναι σημαντικότερο από το χρόνο και τις αποστάσεις. Το κράτος νομίζει πως δημιουργεί μια απόσταση μεταξύ μας, αλλά αντίθετα, θα είμαστε κοντά όσο ποτέ! Σήμερα είναι η 8η Ιανουαρίου, ταξιδεύουμε μεταξύ γαμημένων μπατσικών και τοπικών και ομοσπονδιακών κέντρων κράτησης τις τελευταίες 60 ώρες και ενώ έχουν ήδη αποφασίσει πως θα μείνουμε εδώ για τις επόμενες 48 ώρες, δεν έχουν τίποτα καθώς η σιωπή είναι δυνατότερη από την καταστολή.

Το πιο σημαντικό τώρα είναι να χτίσουμε μια δύναμη δυνατότερη από τις φυλακές. Έχουμε το πλαίσιο για να οικοδομήσουμε διεθνείς σχέσεις. Για μένα, η αλληλεγγύη είναι φιλία, δεν είμαι θύμα ή πολιτική κρατούμενη, θέλω να χρησιμοποιήσω την πραγματικότητα, που βιώνουμε τώρα, για να χτίσω μια δυνατότερη, μεγαλύτερη φιλία. Είμαι έτοιμη να πολεμήσω την εξουσία εδώ, όπως και έξω και δε θα σταματήσω ποτέ να το κάνω.

Η φυλακή είναι μια κανονιστική συνθήκη και θα χρησιμοποιήσω αυτήν την εμπειρία και ελπίζω πως θα κάνετε κι εσείς το ίδιο, ώστε να αναπτύξω μια δυνατότερη ατομική δύναμη, η οποία δυναμώνει μέρα με τη μέρα.

Είμαστε όλοι εδώ και θα συνεχίσουμε να είμαστε για να αντιμετωπίζουμε τόσο την πραγματικότητα της φυλακής όσο και την πραγματικότητα έξω από αυτή.

Μια μεγάλη αγκαλιά σε όλους σας.

Ενάντια στην εξουσία εδώ και έξω!

Fallon

Πηγή: Solidaridad5e-Mexico

Γράμμα από τον αναρχικό κρατούμενο Carlos López Martin

Με πολλή ενέργεια και οργή, γράφω αυτές τις λίγες γραμμές, για τις συνθήκες υπό τις οποίες έγινε η απαγωγή μου από την κυβέρνηση της πόλης του Μεξικού, αλλά και για να φλυαρήσω για κάποια πράγματα που με απασχολούν αυτήν την περίοδο.

Η κατάστασή μου δεν έχει αποσαφηνιστεί ακόμα και για προφανείς λόγους δε θα μπω σε λεπτομέρειες κινδυνεύοντας να ακυρώσω τη νομική μου υπεράσπιση. Τη νύχτα της 5ης Ιανουαρίου, οι σύντροφοί μας Fallon και Amelie και εγώ συλληφθήκαμε από αστυνομικούς, ως οι υποτιθέμενοι δράστες επιθέσεων με βόμβες μολότοφ εναντίον της Γραμματείας Επικοινωνιών και Μεταφορών και αρκετών οχημάτων μιας αντιπροσωπείας της NISSAN.

Μέχρι σήμερα, 8 Ιανουαρίου, αντιμετωπίζουμε κατηγορίες για τρομοκρατία, οργανωμένη εγκληματική δράση και καταστροφή ιδιωτικής περιουσίας.

Είμαστε καλά, δυνατοί και ενωμένοι και βρισκόμαστε στην τρίτη μέρα κράτησης, εν μέσω ανακρίσεων, απόπειρων εκφοβισμού και περίτεχνων τεχνασμάτων. Όπως εκείνη η περίεργη περίπτωση της ψεύτικης ομάδας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η οποία σε κάποια φάση βρέθηκε μόνη της μαζί μου, μου είπε πως είχε σταλεί από κάποια συντρόφισσα, λέγοντάς μου το όνομά της και τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της. Αρχικά τους πίστεψα και άρχισα να κουβεντιάζω με τον έναν από αυτούς, που φάνηκε να τον ενδιαφέρει πολύ η υπόθεση. Αλλά, είναι εύκολο να αναγνωρίσει κανείς τις μεθόδους ενός γουρουνιού (ζητώ συγγνώμη από τα γουρούνια) και κατάλαβα αμέσως πως πρόκειται για μπάτσο.

Με την υποτιθέμενη πρόθεση να μας υπερασπιστεί, μου έδειξε φωτογραφίες με εμένα και κάποιους φίλους και σε φιλικό κλίμα μου έκανε ερωτήσεις για τα πρόσωπα και τα μέρη και αμέσως σκέφτηκα “Πώς μπορεί ένας μπάτσος να προσπαθεί να συμπεριφερθεί σα σύντροφος όταν στην καρδιά του δεν έχει αξιοπρέπεια;”. Λοιπόν, κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής τους, εξημερώνονται σαν κυνηγόσκυλα στην υπηρεσία του αφέντη τους, χωρίς να αμφισβητούν τίποτα, δρουν μόνο χωρίς να αισθάνονται, αποκτώντας μόνο έναν τρόπο συμπεριφοράς, το να τους τρέχουν τα σάλια και μια λάμψη μοχθηρής παρενόχλησης στα μάτια τους.

Όσον αφορά εμένα, είμαι εξεγερσιακός αναρχικός και με αυτό εννοώ τη ρήξη με κάθε μορφή κυριαρχίας μέσα από τον καθημερινό αγώνα, τη μελέτη και την επανεξέταση μεθόδων και στοχεύσεων, χρησιμοποιώντας ως σημείο εκκίνησης τη θέληση του ατόμου και την οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων σε οριζόντια βάση , το να είμαστε ικανοί να αποφασίζουμε μόνοι μας για τη ζωή μας, ξεκινώντας από την καταστροφή των δικών μας νοητικών παραδειγμάτων, που μας δένουν με την υπακοή και την υποτακτικότητα, περνώντας στη σύγκρουση με έναν διαρκή και άτυπο τρόπο.

Ξέρω πως η αναρχική αλληλεγγύη είναι δυνατή σα βελανιδιά και πως πάει πιο μακριά από τα απλά λόγια.

Αλληλεγγύη στους Gustavo Rodríguez, Mario González, Amelie Pelletier, Fallon Poisson, Gabriel Pombo. Felicity Ryder και σε όλους τους συντρόφους, που βρίσκονται αντιμέτωποι με την απέλαση, φυγοδικούν ή βρίσκονται στη φυλακή.

Carlos López “El Chivo”

Κέντρο κράτησης της Γενικής Εισαγγελίας της Δημοκρατίας, Camarones, Πόλη του Μεξικού

Πηγή: Solidaridad5e-Mexico

Μη-ειδήσεις σχετικά με τα ναρκωτικά

Υπάρχουν τουλάχιστον δύο τρόποι να δημιουργήσει κανείς μουσική. Ο αρνητικός και ο θετικός τρόπος. Μπορούμε να στριγκλίζουμε όσο θέλουμε στις χορδές ενός βιολιού και να εξακολουθούμε να μην πετυχαίνουμε να δημιουργήσουμε μουσική. Αλλά, ένα ολόκληρο χαρτοφυλάκιο βαθμολογιών μεγάλων συνθετών δεν κάνει κάποιον μουσικό. Προκύπτει ότι θα πρέπει κανείς να μη δίνει τόσο μεγάλη προσοχή στο πώς λέγονται τα πράγματα, όσο στο τι λέγεται.

Το αντίστοιχο συμβαίνει σήμερα με τα ναρκωτικά, όπως συμβαίνει και με κάθετί άλλο. Ο καθένας παίζει με το δικό του τρόπο, έχοντας το δικό του σκοπό. Υπάρχουν αυτοί που μιλούν με έναν αέρα προσωπικής εξουσίας, παρότι όταν έρχεται η στιγμή, το μόνο που γνωρίζουν είναι φήμες. Αυτή η επιστήμη φτάνει σ’ αυτούς μέσω εμπειριών τρίτων, είναι μία εξωτερική υπόθεση. Έχουν παρατηρήσει ζητήματα, που δεν τους αφορούν, συγκεντρώνοντας μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων, που δεν είναι τίποτα άλλο από σήματα, όχι πραγματικότητα. Λίγη σημασία έχει τότε, είναι η γνώμη μου, εάν κάποιος υιοθετεί μια ανεκτική στάση ή προβαίνει σε προβλέψεις με μανδύα Αποκάλυψης.

Κατόπιν, υπάρχουν και οι συνήθεις αχρείοι, που καλούν σε εχγειρήματα πολιτικού οπορτουνισμού, μεγαλύτερα ή μικρότερα και πάλι η διάκριση είναι άσχετη.

Και υπάρχουν αυτοί που έχουν μια αφοπλιστικά καλή πίστη, εκείνοι οι επαγγελματίες της καλής πίστεως, που σχεδόν υψώνουν ασπίδα με τη χάρη τους για να κρυφτούν, οι οποίοι δειλώς επιμένουν πως κάτι πρέπει να γίνει (το οποίο συνήθως έχει ως αποτέλεσμα τίποτα άλλο πέρα από μια άξια ανακαίνιση κάποιων εκ των πιο απαρχαιωμένων μορφών κοινωνικής υπηρεσίας).

Χωρίς να ξεχνάμε τους αντιμαφιόζους βιολιστές, που συνδυάζουν τη γόνιμη δραστηριότητά τους με το «πρόβλημα των ναρκωτικών» -τα δύο είναι καθαρά αλληλοεξαρτώμενα-, μετατρέποντας σε αιχμή δόξας το να επαναλαμβάνουν τα παραδοξολογικά σκουπίδια, που λέγονται σχετικά με τη «μαφία», όταν γίνεται λόγος για «ναρκωτικά», λέξη προς λέξη.

Και τέλος, υπάρχουν οι πιο προχωρημένοι «επαναστάτες», που μπορούν να διανεμηθούν σε περίπου δύο θέσεις, κάθε μία από τις οποίες είναι κωμική, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Η πρώτη είναι ανεκτική, αλλά μόνο μέχρι ενός σημείου. Είναι εκείνοι υπέρ της χρήσης «ελαφρών», όχι «βαρέων» «ναρκωτικών». Είναι ανοιχτόμυαλοι στο σημείο του να γίνονται οι ίδιοι σε καταναλωτές κατά διαστήματα. Με επαναστατικό ασκητισμό φυσικά, χρησιμοποιώντας μικρές ποσότητες «ελαφρών ναρκωτικών», φροντίζοντας να έχουν λίγο κοντά στο χέρι, έτσι ώστε να μην έχουν προβλήματα με το νόμο, αφού αυτό θα ήταν εκτός της ιδιοσυγκρασίας ενός επαναστάτη. Η δεύτερη θέση είναι η απόλυτη καταδίκη όλων των ναρκωτικών, «ελαφρών» και «βαρέων», δεν έχει καμία διαφορά: όλα «θολώνουν τις ικανότητές σας». Αυτές οι «επαναστατικές» θέσεις υστερούν ξεκάθαρα σε κάτι. Η διάκριση μεταξύ «μαλακών» και «σκληρών» ναρκωτικών έμοιαζε πάντα πλαστή σε μένα, εν μέρει επειδή η διαφορά τους καθορίζεται από τα νόμιμα εργαστήρια του συστήματος. Και μου φαίνεται πολύ βιαστικό να δηλώσεις άπαξ και δια παντός πως όλοι οι ναρκωμανείς είναι ανόητοι χωρίς στήριγμα, ανίκανοι να αυτοδιαχειριστούν τις ζωές τους και επομένως, είναι σαν κομμάτια ξύλου στο έλεος του στροβιλίζοντος ποταμού των σχέσεων εξουσίας.

Οι ηλίθιοι και επιπόλαιοι, οι αδύναμοι και αβέβαιοι, εκείνοι οι επιθυμούντες ομοιομορφία με κάθε κόστος, θα συναθροιστούν κάτω από κάθε σημαία, συμπεριλαμβανομένης της επαναστατικής. Δίπλα μου, κάτω από την ίδια σημαία, τους έχω ακούσει να ασθμαίνουν σε περιπτώσεις υπερβολικά έντονες για τους ανθρωπιστικούς τους ουρανίσκους ή για το οτιδήποτε βρίσκεται κάτω από τη μεταμφίεση λιονταριού τους. Τους έχω δει ακόμη και να κρύβουν την αδυναμία τους πίσω από στάσεις αντάξιες ανηλεών δικαστών. Σχεδόν όλοι χρειαζόμαστε κάποιο είδος στηρίγματος, δε λέω πως δε συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου σε αυτό. Αν μη τι άλλο, παίρνω ένα υπνωτικό χάπι όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ, τρώω υπερβολικά πολύ όταν είμαι νευρικός ή άλλα τέτοια πράγματα. Αλλά, δεν αναφερόμαστε στις αδυναμίες μας, αλλά στη στάση μας προς αυτό, που θεωρούμε πως είναι οι αδυναμίες των άλλων.

Γι’ αυτό, αν σκεφτώ τη θέση μου προσεκτικά, θεωρώ το “πρόβλημα των ναρκωτικών” ως “μη-είδηση”. Δεν προσυπογράφω καμία από τις θέσεις, που αναφέρθηκαν παραπάνω. Ούτε τις αφ’ υψηλού θέσεις, από τις οποίες αναφέρονται κάποιοι στους “ναρκωμανείς” (είναι πιο μοδάτο να τους λέμε “πρεζάκια”). Βλέπω τα πράγματα διαφορετικά.

Για ακόμα μια φορά, πρέπει να ξεκινήσουμε από κάτι προφανές: την ελευθερία. Βέβαια, κάποιος θα μπορούσε να απαντήσει πως ο νέος, με την αρκετά περιορισμένη αντίληψη επιλογών για αποκόμιση γνώσης ή σημείων αναφοράς, δεν έχει τη δυνατότητα να θέσει ως αφετηρία την ελευθερία. Οπότε; Τι πρέπει να κάνω; Θα ήταν σαν να έλεγα πως λυπάμαι που οι εκμεταλλευόμενοι έχουν αρκετά περιορισμένη πιθανότητα να εξεγερθούν, επειδή το εξουσιαστικό οικοδόμημα έχει υπάρξει αρκετά έξυπνο, ώστε να τα καλύπτει όλα. Στην πραγματικότητα, δεν λυπάμαι για κάτι τέτοιο. Πήγαιναν γυρεύοντας, με τις άθλιες και ασήμαντες προτάσεις τους πάνω στο πώς θα αναγκάσουν το Κράτος να ικανοποιήσει τις ανάγκες τους,. Και έτσι, οι ανάγκες συνεχίζουν να ικανοποιούνται ή να αναβάλλονται, επιτρέποντας με αυτόν τον τρόπο την αναδιοργάνωση του ελέγχου και την ανοικοδόμηση της οικονομίας. Μέχρι ενός τέτοιου σημείου, αν όχι σήμερα, τότε κάποια στιγμή στο μέλλον, όπου ο χώρος για εξέγερση θα έχει συρρικνωθεί σε σημείο να είναι σχεδόν ανύπαρκτος.

Αν κάποιο άτομο θέλει να αποκτήσει μια σχέση με τα ναρκωτικά, είναι ελεύθερο να το κάνει, αλλά μη μου λέτε πως μόνο ένα είδος σχέσης είναι δυνατό. Για πολύ καιρό τώρα, θεωρώ πως οι καταστάσεις, τις οποίες βίωνε κάποιος τη δεκαετία του 50, έχουν αλλάξει. Τότε “αναζητούσαμε τη φωτιά”. Σήμερα, μπορούμε να ψάξουμε για πολύ καιρό, αλλά το μόνο που θα βρούμε είναι ζόμπι, που εκλιπαρούν για ένα φιξάκι. Αλλά, δεν αντιμετωπίζω αυτό το γεγονός με κλάψες, όπως αυτές που ακούγονται έξω από κάθε προλεταριακό σπίτι ή κάθε τρώγλη της πιο απωθητικής και ντροπιαστικής φτώχειας, χωρίς να σηκώνουν ούτε το δαχτυλάκι τους, όταν περνούν έξω από τα θωρακισμένα παράθυρα μιας τράπεζας, της οποίας το χρηματοκιβώτιο είναι ανοιχτό και περιμένει να αδειαστεί. Βέβαια, ένα “κοινωνικό” πρόβλημα φτώχειας και εκμετάλλευσης υπάρχει. Αλλά, υπάρχει και ένα κοινωνικό πρόβλημα υποταγής, σεβασμού, πίστης, αποδοχής και θυσίας. Αν ο εκμεταλλευόμενος είναι πραγματικά εξεγερμένος, σίγουρα δε θα ξεκινήσει με τη λύση του προβλήματος “όλων” των εκμεταλλευομένων, αλλά θα προσπαθήσει τουλάχιστον να λύσει το δικό του, χωρίς να ζει στην αδυναμία του καπιταλισμού. Στην περίπτωση που δεν είναι ικανός σωματικά να το κάνει, θα πρέπει και πάλι να σκεφτεί τι θα κάνει ο ίδιος με τη ζωή του, πριν φτάσει στον εξευτελισμό του να αποκηρύσσει απλά τη φτώχεια του. Λέγοντας αυτό, δεν υποστηρίζω πως είμαι εναντίον των εκμεταλλευομένων και της φτωχολογιάς, που κάνουν χρήση ναρκωτικών και παραπατούν, λεία στα δικά τους φαντάσματα. Ναι, τους λυπάμαι. Άλλωστε, και εγώ άνθρωπος είμαι. Αλλά, δεν πρόκειται να κάνω τίποτα γι’ αυτούς. Τι θα έπρεπε να κάνω; Να τους μιλήσω για τον ίδιο παλιό αγώνα για νερό, ρεύμα ή μια σύνταξη, ώστε να μπορέσουν να περάσουν σε νέα επίπεδα φτώχειας και αποθάρρυνσης; Και τι πρέπει κάποιος να κάνει για τους χρήστες, που βρίσκονται σε έκσταση; Να τους δώσει μεθαδόνη; Ή να τους φτιάξει ένα ελευθεριακό και ανθρωπιστικό άσυλο; Μην μου αναφέρετε καν τέτοια πράγματα.

Ξέρω με σιγουριά πως το εκμεταλλευόμενο προλεταριάτο μπορεί να εξεγερθεί και πως αν δεν το κάνει, είναι το ίδιο υπεύθυνο, τουλάχιστον όσο υπεύθυνος είναι και εκείνος που το εκμεταλλεύεται. Ξέρω με σιγουριά πως οι χρήστες μπορούν να εξεγερθούν και πως αν δεν το κάνουν, είναι επίσης υπεύθυνοι οι ίδιοι, όσο υπέυθυνοι είναι και αυτοί που πλουτίζουν από τη δυστυχία τους. Δεν είναι αλήθεια πως η στέρηση, η δουλειά, η φτώχεια και τα ναρκωτικά αφαιρούν από κάποιον τη δύναμη της θέλησης. Αντίθετα, μπορούν να την κάνουν μεγαλύτερη. Δεν είναι αλήθεια, όπως πολλοί άνθρωποι, χωρίς σχετική εμπειρία, υποστηρίζουν, πως η ηρωίνη (για να ασχοληθούμε με τα “βαριά” για λίγο) αφαιρεί τη δύναμη της θέλησης ή ότι μας καθιστά ανίκανους να δράσουμε με βάση ένα αποφασιστικό σχέδιο και με αντίληψη της ταξικής πραγματικότητας, όπως για παράδειγμα τη λειτουργία των μηχανισμών, που παράγουν, μεταξύ άλλων, και την αγορά των ναρκωτικών. Όποιος υποστηρίζει το αντίθετο, του λείπει η ικανότητα ή περιπλέκει σκόπιμα τα πράγματα. Υπάρχει πάντα αυτοσυνειδησία και αυτογνωσία στον χρήστη, ακόμα και σε εκείνους που υποτίθεται πως βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο (αλλά ποιο είναι το τελευταίο στάδιο;). Αν το άτομο είναι αδύναμο, ένας κακομοίρης με χαρακτήρα ήδη σημαδεμένο από μια ζωή στερήσεων ή εφησυχασμού (σε αυτό το στάδιο δεν έχει και μεγάλη σημασία), αντιδρά αδύναμα, αλλά θα έκανε το ίδιο σε οποιαδήποτε κατάσταση και αν τύχαινε να βρεθεί. Θα μπορούσε κάποιος να απαντήσει πως τα ναρκωτικά τείνουν να χρησιμοποιούνται ως στήριγμα από πιο αδύναμα υποκείμενα. Πρέπει, δυστυχώς, να παραδεχθώ πως αυτό είναι αλήθεια. Αλλά, αυτό δεν αλλάζει τη λογική (“μη-είδηση”), την οποία υποστήριξα στην αρχή, του να σημειώνει, δηλαδή, κανείς την ευθύνη, που φέρουν οι αδύναμοι για την αδυναμία τους.

Θεωρώ, πως έχει έρθει η ώρα να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Από το έντυπο “ProvocAzione”, τεύχος #17, Νοέμβρης 1988

Alfredo Bonanno

Πηγή: Act for Freedom Now!

Ενάντια στην τεχνολογία

Μία προοπτική βασισμένη στην ανάγκη ολοκληρωτικής καταστροφής της τεχνολογίας προκαλεί σύγχυση σε πολλούς συντρόφους και ένας σημαντικός αριθμός από αυτούς αρνείται να την δεχτεί. Το βρίσκουν πιο λογικό και ρεαλιστικό να ασχολούνται μόνο με το πρόβλημα της καταστροφής της αποκαλούμενης «σκληρής» τεχνολογίας (πυρηνικά όπλα, αμίαντος κλπ). Θεωρούν τη «μαλακή» τεχνολογία (ηλεκτρονικά, πληροφορική κλπ) κοινωνικά χρήσιμη και νομίζουν ότι θα είναι σε θέση να τη χρησιμοποιήσουν για καλό σκοπό στο μέλλον, λες και αυτή μπορεί να αποκοπεί από τη λογική της κυριαρχίας, η οποία την παρήγαγε και την ανέπτυξε.

Με αυτόν τον τρόπο, σύντροφοι επιδεικνύουν μια «πεφωτισμένη» θετικιστική στάση απέναντι στην επιστήμη. Ισχυρίζονται ότι τα εργαλεία, που παράγονται από την τεχνολογική και επιστημονική γνώση, είναι ουδέτερα και ασκούν κριτική μόνο στην κακή κοινωνική χρήση, στην οποία τα θέτει η Εξουσία.

Εμείς πιστεύουμε, αντιθέτως, ότι τα εργαλεία, που έχουν δημιουργηθεί από την Εξουσία, δεν μπορούν παρά να υπακούσουν στη λογική, που τα δημιούργησε. Είναι απολύτως λειτουργικά για τους σκοπούς της, ασχέτως του ποιος τα χρησιμοποιεί και παρά τα όποια φαινομενικά πλεονεκτήματα αποφέρουν στην κοινωνία.

Είμαστε εναντίον αυτών, που πάντα προσπαθούν να δικαιολογήσουν πράγματα, λέγοντας ότι παντού υπάρχει κάτι κατά βάση καλό, το οποίο αξίζει να διατηρηθεί. Επιπλέον, θεωρούμε ότι είναι χρήσιμο να τοποθετήσουμε ένα στοιχείο αμφιβολίας μέσα στο τέλμα των βεβαιοτήτων και των κοινοτοπιών, που αφθονούν.

Αυτοί, που ισχυρίζονται ότι είναι απόλυτη η ανάγκη για την υπάρχουσα τεχνολογία, είναι τα αφεντικά, οι κυβερνώντες και το πλήθος των υπηρετών τους. Και όλοι τους έχουν λόγο, που το ισχυρίζονται αυτό, χωρίς αμφιβολία. Οι σύντροφοι, από την άλλη πλευρά, θα έπρεπε επίσης να έχουν εξίσου καλούς λόγους για να είναι δύσπιστοι απέναντι σε αυτές τις θέσεις. Τα πράγματα γίνονται τραγικά, όταν βλέπουμε μια ταύτιση απόψεων μεταξύ αυτών, που βρίσκονται στην εξουσία και αυτών, που αγωνίζονται εναντίον της.

Όλη η βασική τεχνολογία, που χρησιμοποιείται σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής σήμερα, προέρχεται από τη στρατιωτική έρευνα. Η πολιτική χρήση της υπακούει σε αυτήν τη λογική πολύ περισσότερο από όσο αντιλαμβανόμαστε άμεσα. Μέχρι τώρα, το μόνο, που έχουμε καταφέρει να αποδείξουμε, είναι ένα ακριβές, επιστημονικό, εξουσιαστικό project, σε επίπεδο οργανωτικό. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τους ασυνείδητους μηχανισμούς, που λειτουργούν στο επίπεδο της μάζας, επιτρέποντας στην εξουσιαστική δομή να ξεπερνά την αρχική απόρριψη εκ μέρους των ανθρώπων και να κερδίζει την πλήρη υποστήριξή τους. Ελάχιστοι άνθρωποι αμφισβητούν την κυβερνητική* εντολή. Η γενική τάση είναι το αίσθημα του αναπόφευκτου. Καταλήγει να θεωρείται απαραίτητη και ως εκ τούτου, κοινωνικά χρήσιμη. Όποιος καταδείξει την ανάγκη για την ολοκληρωτική καταστροφή του τεχνολογικού οικοδομήματος, που παράγεται από το κεφάλαιο, περνιέται ως ένας ανεύθυνος τρελός, που θέλει να στείλει τον πολιτισμό πίσω στην παλαιολιθική εποχή.

Αν το σκεφτεί κάποιος, δεν είναι απαραίτητο να έχουν έτσι τα πράγματα. Η σημερινή τεχνολογία είναι το πρακτικό αποτέλεσμα μιας μορφής γνώσης, η οποία ωρίμασε στη διάρκεια της βιομηχανικής ανάπτυξης του κεφαλαίου. Το κίνητρο καθορίζεται πάντα από αυτούς, που βρίσκονται στην εξουσία. Το να θέλεις να προστατέψεις κάποιες τεχνολογίες, έναντι άλλων, ισοδυναμεί με το να βάζεις ένα εμπόδιο στο δρόμο της ολοκληρωτικής καταστροφής του συνόλου της παραγωγικής τάξης της κυριαρχίας. Σημαίνει, επίσης, ότι μπαίνει ένα όριο στην επαναστατική δράση και διατηρείται μια διφορούμενη κοινωνική σχέση με αυτές τις δομές.

Έτσι, αυτοί που, αν και λένε ότι είναι επαναστάτες, υποστηρίζουν την ανάγκη προστασίας ενός μέρους της παραγωγικής τεχνολογίας του κεφαλαίου, δεν βλέπουν ότι με αυτήν τη στάση τείνουν το χέρι στους δηλωμένους ρεφορμιστές. Οι τελευταίοι, πιο συνεκτικά, υποστηρίζουν έναν διαρκή μετασχηματισμό όλων των οργανισμών της εξουσίας, με τέτοιο τρόπο ώστε το σύστημα να είναι πάντα λειτουργικό και επικαιροποιημένο, προκειμένου να εξυπηρετεί τις νέες ανάγκες της κυριαρχίας και της κοινωνικής αλλαγής.

Το ριζοσπαστικό μας εγχείρημα για την καταστροφή της τεχνολογίας πρέπει να βρίσκεται εντός της επαναστατικής διαδικασίας και δεν θα πρέπει να θέτουμε οποιαδήποτε όρια στην πορεία του ή να το περιορίζουμε εντός των ορίων της σημερινής μας γνώσης.

Το πρόβλημα μιας σύγχρονης κοινωνικής επανάστασης δεν μπορεί να επιλυθεί με προσφυγή στη γνώση, που έχει αποκτηθεί μέχρι τώρα και η οποία περιορίζεται από τα συμφέροντα της Εξουσίας. Είμαστε εναντίον εκείνων, που βλέπουν τη σημερινή γνώση ως κάτι, που έχει φτάσει στην ολοκλήρωση.

Για το πώς έχουν τα πράγματα τώρα: Οι λεγόμενοι επιστήμονες, οι οποίοι μελετούν την τεχνητή νοημοσύνη ή την εφαρμογή της σημερινής τεχνολογίας και σε άλλα πεδία, στην πραγματικότητα είναι επιστημονικοί εργάτες. Διαθέτουν υψηλή εξειδίκευση σε έναν τομέα (τον επιστημονικό), αλλά οι περισσότεροι αγνοούν τι συμβαίνει σε άλλα πεδία έρευνας, πόσο μάλλον στην υπόλοιπη κοινωνία, την οποία συχνά παραμελούν εντελώς μέσα στα αποστειρωμένα τους εργαστήρια.

Ο τρόπος, με τον οποίο αυτοί οι επιστημονικοί εργάτες σκέφτονται, μοιάζει πολύ με τις μηχανές, που σχεδιάζουν. Εφαρμόζουν δυαδική λογική, βασικά είναι ανίκανοι να σκεφτούν πέρα από αυτό. Δεν υπάρχει δημιουργικό σκεπτικό, δεν μπορούν να φέρουν καμία εξέλιξη στο πεδίο της γνώσης.

Μόνο η δική μας άγνοια είναι που μας κάνει να τους θεωρούμε σπουδαία μυαλά. Αυτός είναι ένας σημαντικός παράγοντας, που πρέπει να αναλυθεί περαιτέρω. Οι επιστήμονες είναι, στην ουσία, η νέα ενδιάμεση τάξη, που παράγεται από την τεχνολογική επανάσταση.

Οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις έγιναν πάντα, όταν η αρχή της εξουσίας ήταν απούσα ή όταν αμφιταλαντευόταν σε όλα τα επίπεδα -όπως συνέβη στις αρχές του αιώνα- και αυτό ισχύει και στο πεδίο της επιστήμης.

Δεν μπορούμε να είμαστε επαναστάτες μόνο απέναντι σε μία κοινωνική δομή, την οποία δεν αποδεχόμαστε, αλλά πρέπει να είμαστε σε όλα τα πεδία, συμπεριλαμβανομένου του επιστημονικού. Η κυρίαρχη τάξη, που θέλουμε να καταστρέψουμε, έχει ρίζες παντού και γι’ αυτό, πρέπει να δεχθεί επίθεση παντού.

Η μόνη θέση, που αρμόζει απέναντι στα αφεντικά της επιστήμης, είναι να διακρίνουμε αυτά που κρύβουν, πίσω από όλα εκείνα τα πράγματα, που μοιάζουν αθώα και ανθρώπινα στο κοινό.

Αυτό είναι πολύ σημαντικό, καθώς είμαστε συνηθισμένοι να αντιλαμβανόμαστε μόνο τα πιο αξιοπρόσεκτα επιπόλαια πράγματα γύρω μας. Τα αφεντικά και οι υπηρέτες τους φροντίζουν επιμελώς να μας παρουσιάζουν συγκεκριμένα πράγματα, τα απολύτως απαραίτητα, ώστε να κεντρίσουν την έμφυτη περιέργειά μας, ωθώντας μας να κοιτάμε πράγματα, που στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία σημασία. Έτσι, χάνουμε τα πιο σημαντικά πράγματα, που προκύπτουν εν αγνοία μας και αυτό γίνεται εις βάρος μας. Δεν θα πρέπει να υποτιμούμε τη νοημοσύνη του εχθρού. Ο στόχος αυτών, που κυριαρχούν, είναι να χρησιμοποιήσουν όλα τα επιστημονικά εργαλεία, που μπορεί να προσφέρει η σημερινή επιστημονική γνώση, όχι για να απαλύνει τον πόνο, αλλά για να τον συνεχίσει μέσα σε ένα πλέγμα σχέσεων, που τροποποιείται από καιρό σε καιρό. Κεφάλαιο και κράτος υποχρεώνονται να υλοποιούν αυτήν την αδιάκοπη τροποποίηση, λόγω του εντονότατου αγώνα, που εξαπολύει καθημερινά εναντίον τους το προλεταριάτο. Στην πραγματικότητα, παρά τη μεγάλη μεταφορά πλούτου, που συμβαίνει καθημερινά με την επίθεση εναντίον των εκμεταλλευόμενων, δεν θα πάρει πολύ για τους τελευταίους, για να ανατρέψουν τα σχέδια των αφεντικών.

Από τη στιγμή που θα δείξουν την πρόθεσή τους να καταστρέψουν τα πράγματα ριζικά, οι επαναστάτες αποκτούν ένα ανυπολόγιστο πλεονέκτημα, καθώς η επίθεση στο κράτος και στο κεφάλαιο μετατρέπεται σε κάτι, που δεν γνωρίζει όρια και δεν προτίθεται να παραχωρήσει τίποτα στον εχθρό. Γι’ αυτό, είναι απαραίτητο να καταστραφεί ολόκληρο το τεχνολογικό οικοδόμημα, άσχετα από το ποια μελλοντική χρήση του μπορεί να σκεφτεί κάποιος. Αυτό θα αποτρέψει το να πέσει ο αγώνας στην παγίδα, που στήνουν οι ριζοσπάστες ρεφορμιστές, οι οποίοι στη μερικότητα της καταστροφής των δομών της κυριαρχίας τοποθετούν το σημείο εκκίνησης για την αναδιάρθρωση.

Είμαστε, λοιπόν, εναντίον αυτών, που υποστηρίζουν την πολιτική κριτική, ακόμα και στο πεδίο της επιστήμης, επειδή μια τέτοιου είδους κριτική πάντα επιχειρεί να υποβιβάσει τους λόγους για ριζική αντίθεση στο επίπεδο ενός απλού ζητήματος λεπτομέρειας, σχετικά με ορισμένες λειτουργικές επιλογές. Με αυτόν τον τρόπο, οι υποστηρικτές της πολιτικής κριτικής αναζητούν την προσαρμογή και τον συμβιβασμό με τον ταξικό εχθρό, ο οποίος είναι έξυπνα διατεθειμένος να τροποποιήσει επισήμως τη θέση του, με στόχο να δομήσει μια νέα πιο ριζοσπαστική συναίνεση γύρω από τους απειλητικούς θεσμούς.

Δεν πρέπει να μείνει κανένα φετίχ στο μυαλό μας. Αν είχαμε τη δύναμη να χτίσουμε χίλιες αλυσίδες για τους εαυτούς μας, έχουμε και τη δύναμη να τις σπάσουμε. Η απόφαση να ωθήσουμε τους εαυτούς μας πέρα από τα όρια της προκατάληψης και των ταμπού, εξαρτάται από εμάς.

Pierleone Porcu

ΣτΜ. *Ο συντάκτης του πρωτότυπου κειμένου χρησιμοποιεί τον όρο cybernetic.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε το Φθινόπωρο του 1988, στο 5^ο τεύχος του αναρχικού περιοδικού “Insurrection”.

Αναδημοσιεύτηκε στις 23 Οκτωβρίου 2013, στο blog Machorka, απ’ όπου και έγινε η μετάφραση.

Ολόκληρο το τεύχος Νο. 5 του περιοδικού “Insurrection” είναι διαθέσιμο για κατέβασμα εδώ

Εισαγωγικό σημείωμα από την εκδοτική ομάδα του Return Fire

Αυτό το zine είναι μια μικρή συμβολή στη διάχυση και εμβάθυνση της αντιεξουσιαστικής/αντιπολιτισμικής σκέψης. Σκοπεύουμε να αποτελέσει ένα όπλο, που θα χρησιμοποιηθεί για να εκφράσει και να αυξήσει την ένταση, που νιώθουμε ζώντας μέρα με τη μέρα μια ζωή αβίωτη.

Κάθε λέξη, που έχει τυπωθεί εδώ, είναι μία πρόσκληση, μία πρόταση, ένα παιχνίδι για να αναπτύξουμε τις ιδέες μας – αυτό δεν είναι ακαδημαϊκή απόπειρα ή σικ ριζοσπαστική κουλτούρα, είναι κήρυξη πολέμου ενάντια σε οτιδήποτε μπορεί να μας εμποδίσει να εξερευνήσουμε, για τους εαυτούς μας, το τι σημαίνει να είμαστε εδώ, να είμαστε μοναδικά ανθρώπινα άτομα, μη επαναλήψιμα όντα, μέσα σε έναν μη επαναλήψιμο κόσμο.

Συναρμολογώντας το υλικό, που χρησιμοποιήθηκε σε αυτό το ζάιν, η πρόθεσή μας ήταν να εμπλουτίσουμε τη σκέψη και τελικά, τη δράση, τόσο για τον εαυτό μας, όσο και για άλλους, που ίσως σχετίζονται με όσα παρουσιάζονται εδώ. Η πρόκληση είναι πάντα να βρίσκεις τρόπους, ώστε οι λέξεις να δραπετεύουν από τις στεγνές σελίδες και να παίρνουν ζωή, με τη ζωντάνια του πάθους που τις τοποθέτησε εδώ, να μεταμορφώνονται από καταλύτης σε συνωμοσία… Σχετικά με τη θεματολογία, το πνεύμα της πολυμορφίας ήταν αυτό, που μας οδήγησε στο να αποφασίσουμε να προσθέσουμε ένα ακόμα αντικείμενο στο ράφι των αναρχικών εκδόσεων. Έτσι, θα βρείτε θέματα για την ψυχική υγεία, την άτυπη αναρχική οργάνωση, την αγάπη, την τεχνολογία, την πυρηνική οικογένεια, τη βιομηχανική καταστροφή, την άγρια φύση, τους ρόλους ταυτότητας, σημερινές και παλιότερες παρακαταθήκες αγώνα, ποίηση, φυτά, ατομική αυτονομία και τη φτώχεια του μοντέρνου τρόπου ζωής, αλλά πάντα όλα αυτά παρουσιάζονται μέσα στο αναγκαίο πλαίσιο της δημιουργίας ενός βίαιου μετώπου σύγκρουσης με την κοινωνική τάξη, προκειμένου να βρεθούν καλύτεροι τρόποι ύπαρξης.

Αν και στο τέλος αναφέρουμε τα κείμενα, από τα οποία έχουν αντληθεί αποσπάσματα, δεν πρόκειται να απολογηθούμε για το γεγονός ότι τοποθετήθηκαν, παρουσιάστηκαν και τονίστηκαν οι λέξεις, που εμείς θεωρήσαμε ότι ήταν σημαντικές, με τρόπο που να ικανοποιεί εμάς και μόνο. Δεν είμαστε ιεραπόστολοι κανενός – και με τον ίδιο τρόπο, δεν αντιλαμβανόμαστε αυτά τα άρθρα ως απόλυτες αλήθειες, απλά ως σημεία έναρξης. Απλά, λεηλατούμε οπλοστάσιο από τα σπλάχνα του πολέμου, ώστε να προκαλούμε συνεχώς τον εαυτό μας και τους άλλους, χωρίς να ξεχνάμε ότι κάθε εργαλείο είναι όπλο, αν χρησιμοποιηθεί σωστά…

Πολλά από τα αρχικά κείμενα μπορούν να βρεθούν online. Γιατί επιλέγουμε να τα αναπαράγουμε; Επειδή αισθανόμαστε ότι σημαντικές κριτικές και σχετικές αναλύσεις (καθώς και η όμορφη και ισχυρή πολεμική) θα πρέπει να μένουν ζωντανές και να κυκλοφορούν και μια έντυπη μορφή έχει διαφορετικές προοπτικές στο να φτάσει σε διαφορετικά αυτιά.

Είναι πιθανό αυτό το zine να μείνει κυρίως εντός της αυτό-αποκαλούμενης αναρχικής σκηνής και τους δορυφόρους της, αν και δεν θα θέλαμε κάτι τέτοιο. Μας ενδιαφέρουν άνθρωποι, οι οποίοι, διάσπαρτοι παντού, επίσης δεν αφομοιώνονται ειρηνικά: οι αντικομφορμιστές, οι εξεγερσιακοί, οι «αντικανονικοί», αυτοί που επίσης σιχαίνονται το σύστημα, που επίσης θέλουν να αντισταθούν στη λειτουργία του και να προκαλέσουν την αποσύνθεσή του – και η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν βρίσκονται μόνο σε ένα μέρος. Και σίγουρα δεν είναι διακριτοί σε σχέση με μια συγκεκριμένη τάξη ή ομαδοποίηση.

Αλλά, εμείς επιλέγουμε να το εκσφενδονίσουμε αυτό μέσα στο κενό και να δούμε τι θα γυρίσει πίσω, επειδή, κόντρα σε όλην αυτήν την τρέλα, θέλουμε να ξέρουμε ότι υπάρχουν κι άλλοι, που αισθάνονται την επιτακτική ανάγκη καταστροφής της μοντέρνας τάξης πραγμάτων, προτού αυτή καταστρέψει τα τελευταία απομεινάρια ελεύθερης ζωής στο σπίτι μας: τη Γη.

Η εμπορευματική κουλτούρα μας σπρώχνει να κατατρώμε τον εαυτό μας με ανούσια κατασκευασμένα σκουπίδια, ώστε να μετριάζεται η απομόνωση και η κενότητα μιας συνταγογραφούμενης ζωής και του μαζικά παραγόμενου ακρωτηριασμού του πλανήτη και των κατοίκων του, πριν επιστρέψει για να υπηρετήσει την οικονομία. Τα νέα της αιματοχυσίας στην Παλαιστίνη και της βιομηχανικά αλλαγμένης κλιματικής νεροποντής, έξω από το παράθυρο, εξασθενούν μπροστά στις κωμικές σειρές και στην ασημαντότητα του celebrity. Εν τω μεταξύ, σε κάθε πόλη συνταξιούχοι πρέπει να επιλέξουν μεταξύ θέρμανσης και σίτισης, μικροί δικτάτορες αφήνουν κάθε μέρα τη δουλειά τους απονεκρωμένοι και πάνε στο σπίτι να χτυπήσουν τους συντρόφους τους ή να υποτιμήσουν τα παιδιά τους, κάθε άγριο είδος φυτού ή ζώου, που θεωρείται υπερβολικά αντιπαραγωγικό για να δαμαστεί και να υποδουλωθεί, ξεριζώνεται, η πληθυσμιακή βάση των εργατών και των ανέργων και των μεταναστών σπρώχνονται όλο και πιο κοντά στα όρια της αξιοπρέπειάς τους, κάθε γωνιά της κοινωνικής ζωής επιτηρείται και ελέγχεται όλο και πιο έντονα και κάθε νέα βιομηχανική καινοτομία μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στη συνολική παράδοση στη μηχανή. Ουρές σχηματίζονται μπροστά στους τραπεζίτες και τους τοκογλύφους, στους γιατρούς και τους ψυχίατρους, σε δικαστές και κοινωνικούς λειτουργούς. Οι πλούσιοι συνεχίζουν την καταστροφική ανάπτυξη και εφαρμόζουν ακόμα ολοένα χειρότερες συνθήκες εργασίας, χωρίς να τρώνε ούτε ένα πρόστιμο, ενώ οποιαδήποτε προσπάθεια να αναπνεύσουμε λίγη ζωή μέσα στις ετοιμόρροπες ζώνες γύρω μας ακυρώνεται, αν έρχεται σε αντίθεση με την ψυχρή λογική του κέρδους. Ο καθένας είναι ένας εν δυνάμει «εγκληματίας» (εκτός, βέβαια, από αυτούς, που ο εκβιασμός τους είναι νόμος), κάτω από μία καθολικά στρατιωτικοποιημένη αστυνόμευση και επιτήρηση, η οποία αιτιολογείται από την ανάγκη χειραγώγησης των φόβων των κάτω. Οι πολιτικοί συνωστίζονται γύρω από τα αυλάκια του «δημόσιου χρήματος», οικτίροντας προκλητικά τις χαμηλότερες τάξεις ως «βάρος για την κοινωνία», μιλώντας με το στόμα τους γεμάτο… Μέσα από το θλιβερό σόου της Κρίσης -δηλαδή της κοινωνικής αναδιοργάνωσης, που επιβάλλεται για να ενισχυθεί η εξουσία της τάξης των «ενταγμένων»-, αναδεικνύεται η αιώνια ένταση μεταξύ των αποκλειστικά κλειστών κοινοτήτων και του ακονιζόμενου αποκλεισμού, με τους δικαστικούς επιμελητές να καιροφυλακτούν στην πόρτα.

Ο πόλεμος των ανθρώπινων κουλτουρών απέναντι στον πλανήτη επιταχύνεται με τρομακτικό ρυθμό, καθώς η ζωή μέσα σε αυτές τις κουλτούρες σημαίνει αμείλικτη εκμετάλλευση και αλλοτρίωση για τη συντριπτική πλειονότητα από εμάς, με όλο και λιγότερες ευκαιρίες διαφυγής. Ήδη από το 2009, η γεωργία είχε αντικαταστήσει την άγρια φύση σε ποσοστό που εκτιμάται στο 40% της επιφάνειας της γης. Καλλιέργειες βουτηγμένες στα χημικά αντικαθιστούν τη ζωή, σε όλην της την πολυπλοκότητα. Από τη δεκαετία του ’60, σχεδόν τα μισά εδάφη του πλανήτη έχουν υποβαθμιστεί τόσο πολύ γεωργικά, που δεν μπορούν να υποστηρίξουν τη ζωή. Εκεί, που κάποτε επεκτεινόταν η βιοποικιλότητα του ζωντανού τοπίου, σήμερα αντιμετωπίζουμε συντρίμμια των κάποτε μεγαλοπρεπών δασών, τα οποία πλέον υπάρχουν ως μικροσποπικές νησίδες. Τα ζώα, που αξιολογούνται ως μη “πολύτιμα” για το σύστημα, εξαφανίζονται μέσα στα ελάχιστα καταφύγια που τους παρέχονται, ώστε να ελεγχθούν ή να πεθάνουν: οι λογαριασμοί διαφέρουν μεταξύ των αρχιερέων-επιστημόνων ως προς το πόσες χιλιάδες είδη ακριβώς εξαφανίζονται κάθε εβδομάδα, αλλά συμφωνούν στο ότι όλο και περισσότερα εξαφανίζονται κάθε λεπτό. Όπως για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια μαθαίναμε σχετικά με -και από- τα άλλα ζώα, εμβαθύνοντας παράλληλα τη γνώση του εαυτού μας, σήμερα έχουμε επίγνωση της απώλειας, στις προσωπικές μας ζωές, της αλληλεπίδρασης με τα ξαδέρφια των ζώων των παραμυθιών μας (εκτός από τα κοπάδια, που εκτρέφονται ως αναλώσιμα βιομηχανικά προϊόντα, που οι ζωές τους ορίζονται ως βιολογικές μηχανές και μερικά θλιμμένα εξημερωμένα κατοικίδια).

Μαζί με όλα αυτά, η εξαφάνιση των φυτών καταστρέφει την παραδοσιακή ιατρική, για να μην αναφερθούμε σε τρόπους ζωής, που έχουν εξελιχθεί σε αυτό το πλαίσιο. Η βιομηχανική ανάπτυξη και η καρκινογόνα αστικοποίηση καταπατούν σταθερά κάθε ήπειρο, πολλές περιοχές έχουν ήδη την εμφάνιση ενός μηχανικά φτιαγμένου εμπορεύματος με διάσπαρτα “μπαλώματα” από στείρα χωράφια και φυτείες. Ζούμε τον ταχύτερο αφανισμό της ζωής εδώ και 65 εκατομμύρια χρόνια. Οι λαοί που αντιστέκονται, πολεμούν και χάνουν μεμονωμένες μάχες, προκειμένου να αποτρέψουν τη μηχανοποιημένη ζωή και τις αγοραίες σχέσεις, με τη μορφή επεκτατικών εταιρικών και αναπτυξιακών δομών, να καταβροχθίσουν τρόπους ζωής, που βασίζονται στη γη. Στις χώρες του καπιταλιστικού πυρήνα η εξημέρωση έχει ήδη επικρατήσει εδώ και καιρό, καταστρέφοντας την μέχρι πρότινος αδέσμευτη ψυχή, μαζί με το άγριο περιβάλλον, μέσα στο οποίο ευδοκιμεί: τον διαισθητικό ιστό της ζωής, που κακοποιείται από το πλαίσιο του ελέγχου και του μέτρου, μέσα στο οποίο τίποτα ζωντανό και μη-συνθετικό δεν μπορεί να αναπτυχθεί. Αυτή είναι η κουλτούρα, που δεν θα σταματήσει έως ότου πεθάνει οτιδήποτε ζωντανό μπορεί να την τροφοδοτήσει. Αυτή είναι η κουλτούρα του θανάτου.

Για εμάς, ο οικολογικός αγώνας είναι αγώνας ενάντια σε αυτό που μας αποικεί: δηλαδή, τον Καπιταλισμό, τη Βιομηχανική Κοινωνία και το Κράτος, στις σημερινές τεχνολογικά και κοινωνικά ανεπτυγμένες τους μορφές. Κάτω από αυτά τα καθεστώτα,, όλες οι μορφές εξουσίας (τάξη, φυλή, φύλο, ανθρώπινη ανωτερότητα, ηθική) έχουν τελειοποιηθεί, προσαρμοστεί και ενσωματωθεί και ταυτόχρονα, διατηρούνται και ενισχύονται μέσα στο lifestyle της “φυσιολογικής” καθημερινότητας ενός τρόπου ζωής, όπου κάθε ίχνος ευθύνης, πρωτοβουλίας και ατομικής θέλησης ξεθωριάζει.

Είναι ζωτικής σημασίας να αναγνωρίσουμε ότι το στοιχείο του ξεπεσμού, που κατέχει εξουσία στη σύγχρονη ζωή, είναι η “Πρόοδος” καθαυτή, η αδυσώπητη τάση όχι μόνο του καπιταλισμού, της παγκοσμιοποίησης και της πατριαρχίας, αλλά και ολόκληρης της καθιστικής ταξικής κοινωνίας, που διαχωρίζει και εξημερώνει τους πολίτες-ομήρους της. Η Πρόοδος παρουσιάζεται ως το αδιαμφισβήτητο αναπόφευκτο, στο οποίο πρέπει να υποταχθούμε, εντελώς έξω από τον έλεγχό μας (και, ουσιαστικά, οποιουδήποτε μεμονωμένου ατόμου), αλλά και μέσα στο οποίο η ανθρώπινη εφευρετικότητα (και, πιο βαθιά, το θεόσταλτο δικαίωμα στη μούχλα και στον έλεγχο κάθε μορφής ζωής) θα μας οδηγήσει σε μία χρυσή εποχή αφθονίας και λογικής. Κάθε γενιά, με αυτό το σκεπτικό, έρχεται πιο κοντά και όλα τα προβλήματα και οι αντιφάσεις είναι απλώς δυσλειτουργίες, που θα εξομαλυνθούν από το κατεστημένο. Αυτός ο στόχος είναι πάντα άπιαστος κι έτσι, κάθε προσπάθεια των ελίτ να μας σπρώξουν πιο πολύ προς αυτήν την κατεύθυνση είναι δικαιολογημένη.

Ο μύθος, που λειτουργεί ως κινητήρια μηχανή σε αυτό το τρενάκι του τρόμου, παραβιάζοντας τη χαοτική αυτονομία της ύπαρξης, είναι το επιστημονικοφασιστικό ιδανικό της ανθρώπινης τελειότητας, το μίσος για την οργανική ευθραυστότητα και για το απρόβλεπτο. Εδώ έχουμε την ουσία της παθολογίας της κυρίαρχης κουλτούρας: ένα έντονο μίσος και φόβος για το άγριο περιβάλλον (όπως απεικονίζεται σε όλες τις μεγάλες θρησκείες, τον καπιταλισμό, την επιστήμη και τελικά, σε όλους τους πολιτισμούς του παρελθόντος). Η παθολογία, μια σιωπηρή πολιτιστική παραδοχή, που επιβάλλεται από την παιδική ηλικία, διατρέχει αυτές τις γραμμές – ο έμβιος κόσμος έρχεται σε αντίθεση με τις ανάγκες των ανθρώπων, τις ανάγκες της κουλτούρας μας. Έτσι, πρέπει να εξημερωθεί. Και για να εξημερωθεί, πρέπει να δουλεύει για τον άνθρωπο. Και για να δουλεύει για τον άνθρωπο, πρέπει να καταστραφεί και να ξαναφτιαχτεί…

Σήμερα, αυτή η αρρώστα έχει φτάσει σε ανεπανάληπτα επίπεδα. Νανοτεχνολογία, ρομποτική, γενετική μηχανική και βιοτεχνολογία είναι οι επιστήμες του μέλλοντος: να κλωνοποιείται, να επανα-δημιουργείται και να ελέγχεται ο ιστός της πραγματικότητας, σαν ένα εξημερωμένο και συνθετικό προϊόν συμβατό με τις ανάγκες της άρχουσας τάξης. Περισσότερα κέρδη, δύναμη, κύρος, όποιο κι αν είναι το κόστος σε ζωές ή σε ισορροπία ή σε πολυμορφία. Η αυτονομία και η αγριότητα συνεχώς υποχρεώνονται να μένουν στο παρασκήνιο. Η πρόοδος προελαύνει, βουτώντας το πρόσωπο της πλειοψηφίας μέσα στη λάσπη, ώστε οι πλούσιοι να μπορούν να ασφαλίσουν την περιουσία τους, ενώ μας διαβεβαιώνουν ότι ποτέ δεν ήμασταν καλύτερα.

Θέτοντας τους εαυτούς μας ενάντια σε αυτό το πρότυπο, είναι εύκολο να αισθανθούμε συγκλονισμένοι. Οι εκδηλώσεις και οι πράκτορες της εξουσίας είναι παντού, οι τεχνολογικές υποδομές είναι παντού, τα αντικείμενα που συμβολίζουν την υποτίμησή μας, ως ατομικών υποκειμένων, είναι παντού… Αυτά προτιμούμε να τα βλέπουμε έτσι – οι στόχοι είναι παντού. Μέσα σε έναν κόσμο, που αισθανόμαστε ότι ασφυκτιούμε, συνειδητοποιούμε ότι είμαστε ακόμα άγριοι, δεν έχουν εξαλείψει τις επιθυμίες μας για μια ζωή ελεύθερη από τη βιομηχανική φυλακή. Τα βρέφη εξακολουθούν να γεννιούνται άγρια, εξακολουθούν να φυτρώνουν σπόροι, που δεν είναι τεχνητά εμπορεύματα, που διατηρούν τον άγριο σκοπό και τη μοναδικότητά τους, υπάρχουν ακόμη ποτάμια, που ακολουθούν το δρόμο τους προς τη θάλασσα και γελάμε και υποσχόμαστε το δικό μας πόλεμο στον πολιτισμό.

Αυτό, που είναι εφικτό και κατανοητό στις ζωές μας, είναι να ενταχθούμε στις ευρείες κοινωνικές εξεγέρσεις, όταν ίσως ξεσπάσουν και να ξεκινήσουμε τη δική μας προσωπική εξέγερση, όταν τα νερά θα είναι κατά τα άλλα ήρεμα, να αρνηθούμε τους καπιταλιστικούς-πατριαρχικούς ρόλους, να επιτεθούμε στις δομές και στους διαχειριστές της εκμετάλλευσης και να μπλοκάρουμε χειροπιαστά την ανάπτυξη και την οικονομία. Το σημερινό σύστημα είναι ευάλωτο, παρά την απόρθητη εμφάνισή του. Αδύνατα σημεία και αφύλαχτες δομές υπάρχουν – και πιο κοντά στο σπίτι μας, για πολλούς από εμάς, απ’ όσο μπορεί να φαντάζεστε. Και είναι πέραν κάθε αμφιβολίας ότι εμείς, που αντιστεκόμαστε στο σύστημα, μπορούμε με κάποιον πειραματισμό και με αποφασιστικότητα, να αποκτήσουμε τη θεωρητική και την πρακτική ικανότητα για να το αποσταθεροποιήσουμε. Εγκαταλείποντας τα πόστα μας και επιτιθέμενοι στο υπογάστριο του Λεβιάθαν, ανακτούμε τη δύναμή μας.

Αισθανόμαστε ότι η διεθνής ευαισθητοποίηση και η αλληλεγγύη είναι συμπληρωματικά κομμάτια των ατομικών μας αγώνων. Και οι μάχες πολλαπλασιάζονται μεταξύ πολλών σε αυτήν τη Γη. Οι μαχητικοί λαοί αγωνίζονται ενάντια στην επέκταση της υποδομής του πολιτισμού και την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, όπως στη Susa Valley, στις Άλπεις και στο Kulon Progo, στις ακτές της Ινδονησίας. Σαμποτάζ από ομάδες συγγένειας, από το μπλοκάρισμα της οικοκτονίας του δάσους Khimki στη Ρωσία, έως τη διάλυση υποδομών για την απελευθέρωση φυλακισμένων και βασανισμένων ζώων, από τις Φιλιππίνες έως την Τσεχία. Η αντίσταση των αυτόχθονων, συμπεριλαμβανομένων των Mapuche στην Αργεντινή και στη Χιλή και των Adivasi στην Ινδία, που αψηφούν την υποταγή. Μαχητική αντικαπιταλιστική αντίσταση, που καλλιεργείται σε ένα όλο και πιο ευρύ φάσμα επικοινωνίας και ανάλυσης και διευκολύνεται από μεταφραστικούς και εκδοτικούς πυρήνες. Σε όλην την Ευρώπη, στέλνονται σήματα καπνού μαχητικής αλληλεγγύης από χώρες τόσο μακρινές μεταξύ τους, όπως η Ισπανία, η Φινλανδία και η Τουρκία και σύντροφοι συμβάλλουν ή συμπληρώνουν μαζικές εξεγέρσεις στη Λισσαβόνα, το Λονδίνο και την Αθήνα. Υπάρχουν εμπρηστικές πράξεις, που εξαπλώνονται μέσω του Καναδά, του Βελγίου, της Αργεντινής και της Αγγλίας. Το φάντασμα της αποφασιστικότητας του ένοπλου αγώνα επιστρέφει με αναρχικές αρχές, το “φάντασμα της ελευθερίας με το μαχαίρι ανάμεσα στα δόντια της”. Για να μην αναφερθούμε σε όλες τις άλλες ανεξιχνίαστες πραγματικότητες της άνομης εξέγερσης, καθώς παρά το συνένοχο νέφος της κοινωνικής αδιαφορίας, οι άνθρωποι απολαμβάνουν τη ρήξη με τις κυρίαρχες σχέσεις και με την ίδια τους την εξημέρωση και επανασυνδέονται με τη μνήμη μιας βαθύτερης αλληλεξάρτησης, ενώ απο-αποικιοποιούν τις ατομικές τους ζωές από τη μηχανή.

Διότι, τι από όσα προσφέρει αυτή η κοινωνία μπορεί οποιοσδήποτε από εμάς να το περιγράψει ως ελευθερία; Ελευθερία είτε να γίνεις αντικείμενο εκμετάλλευσης, είτε να πεινάσεις; Ελευθερία να διαλέξεις τη μάρκα Α, αντί της Β; Ελευθερία να ενεργείς ως “αρσενικό” ή “θηλυκό” και ως τίποτα άλλο πέρα από αυτά; Ελευθερία να προσκυνάς την εξουσία ή να τιμωρείσαι; Είναι ελευθερία το να γεννιέσαι διαχωρισμένος από τη γη, με πλάκες πεζοδρομίου και να προορίζεται να ζήσεις συγχρονισμένος με τους ρυθμούς της οικονομίας, αντί με αυτούς της Γης; Είναι ελευθερία να διαθέτεις ελάχιστης έως καμία δυνατότητα να επηρεάσεις τον καθημερινό σου περίγυρο, τον οποίο έχει αποικίσει και ελέγχει η ανωτερότητα του εμπορεύματος; Να μαγεύεσαι από τις όλο και πιο σύγρονες τεχνολογίες, που υποβαθμίζουν την πραγματική ανθρώπινη επαφή, που τώρα πια μονοπωλούν τον “ελεύθερο χρόνο” και τις εμπορικές περιοχές και τον χώρο εργασίας; Υπάρχει ελευθερία κάτω από κυβερνήσεις, που κυνηγούν το DNA σου, τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας σου και ζητούν βεβαίωση κατοικίας από την παιδική ηλικία; Ποια ελευθερία υπάρχει μέσα στα εργαστήρια, που κατασκευάζονται γονίδια, ελέγχονται και πατεντάρονται, με σκοπό τη χειραγώγηση των ίδιων των θεμελίων της ζωής στο ύψιστο επίπεδο; Αποτελεί ένδειξη ατόμων, που ζουν σε ελευθερία, ο αριθμός-ρεκόρ των περιστατικών καρκίνου και κατάθλιψης; Του διαβήτη, που προκαλείται από την παχυσαρκία, το αλκοόλ και την εξημερωμένη ζωή; Του θυμού στους δρόμους και της σεξουαλικής βίας; Το να βρίσκεσαι εκτεθειμένος σε κλειστά κυκλώματα τηλεόρασης 300 φορές την ημέρα; Το να είσαι ελεύθερος να φορέσεις ρόλους, σύμφωνα με την υπεροχή της λευκής φυλής; Το να είσαι ελεύθερος να έχεις οποιαδήποτε άποψη σου επιτρέπουν τα ΜΜΕ (δηλαδή, απόψεις που στηρίζουν τα συμφέροντα των ισχυρών), εντέχνως καμουφλαρισμένη από τη μυθική “αντικειμενικότητα” και την ανειλικρινή κριτική; Ξεκάθαρα, δεν υπάρχει ουσιαστική ελευθερία σήμερα, για την οποία το άτομο δεν χρειάζεται να πολεμήσει τυράννους, μεγάλους, μικρούς ή εσωτερικευμένους.

Η σκοτεινή σκιά της καταστολής, επίσης, μεγαλώνει, με αυξημένη επιτήρηση και διασυνοριακές δικαστικές επιχειρήσεις στην Ιταλία, το σχηματισμό μια αντι-αναρχικής αστυνομικής μονάδας στο Μόντρεαλ, την παρενόχληση επαναστατικού περιεχομένου ιστοσελίδων στη Γαλλία, φιλίες ποινικοποιούνται, παντού περισσότεροι αγωνιστές βρίσκονται πίσω από τους τοίχους των φυλακών. Αλλά, ακόμα το καθεστώς δείχνει αδύναμο να σταματήσει το εύρος των διαφορετικών επιθέσεων και των ανατροπών, που αντιμετωπίζει η βία της ηρεμίας, η αυταρέσκεια της κοινωνικής “ειρήνης”…

Μπορούμε να κάνουμε μια επιλογή, αν δεν την έχουμε κάνει ήδη, ώστε αυτό να γίνει το σημείο-καμπή, όπου ξεκινάμε την αντεπίθεση. Επειδή, οι μέρες μας και ο πλανήτης, πάνω στον οποίο τις περνάμε, μπορεί απλά να είναι πιο πολύτιμα από το να έχουμε ένα όπλο στις πλάτες μας και έναν μπάτσο πάνω από τα κεφάλια μας.

Κάθε μέρα, μπορούμε να βρίσκουμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε τη θανατηφόρα μηχανή της δικής μας υποταγής. Η πρόκλησή μας είναι να ανακαλύψουμε τα εκατομμύρια τρόπους, ώστε να κάνουμε τη δική μας ζωή ένα λαμπερό φλεγόμενο κάρβουνο απελευθέρωσης, αναζητώντας ποια μέρη θα πιάσουμε. Ας εξεγερθούμε για τη διατήρηση της άγριας ελεύθερης ζωής στη Γη, για την κοινή χαρά της αγάπης και του αγώνα και βαθύτερα απ’ όλα, για τους ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ και για την «αδέσμευτη, παιχνιδιάρικη συνέργεια των απελευθερωμένων Εγώ». Δεν υπάρχει μέρος να κρυφτούμε, παρά μόνο στην απάθεια και την παραίτηση, που αποτελούν την πιο βάρβαρη υποβάθμιση των ζωών μας, το να καθόμαστε ήσυχα και υπομονετικά περιμένοντας να πεθάνουμε, μακριά από όσα αναζητούμε στην ύπαρξη…

Σε αυτήν τη μία και μοναδική ζωή που έχουμε, δείχνουμε τα δόντια μας και ρίχνουμε τα ζάρια σε μια επίμονη προσπάθεια να ξεθάψουμε την ακεραιότητα και την ευχαρίστηση της εξέγερσης και να αδράξουμε εκείνες τις στιγμές εδώ και τώρα, που δίνουν κάποιο νόημα σε αυτόν τον βόθρο. Και αν η μάχη μας μοιάζει αδύνατη, απαντάμε ότι οι σημερινές μας ζωές μοιάζουν αδύνατες και η πραγματικότητα, έτσι κι αλλιώς, γελοιοποιεί όλες τις βεβαιότητες και όλες τις ιδεολογίες.

ΟΛΠΙΖΟΜΑΣΤΕ-ΣΤΟΧΕΥΟΥΜΕ-ΠΥΡΟΒΟΛΟΥΜΕ…

ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΦΥΛΑΚΗ

αγάπη και οργή από το Return Fire

Ολόκληρο το έντυπο, σε μορφή PDF, εδώ.

Ιταλία: Αφίσα για τους Nicola Gai και Alfredo Cospito

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!

«Είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι δεν είναι τίποτα περισσότερο από παράγωγα των θεσμών· αλλά αυτοί οι θεσμοί είναι αφηρημένες έννοιες που υπάρχουν μόνο όσο εκπροσωπούνται από ανθρώπους με σάρκα και οστά. Γι’αυτό υπάρχει μόνο ένας τρόπος να χτυπήσουμε τους θεσμούς, δηλαδή χτυπώντας τους ανθρώπους· και καλοδεχόμαστε με χαρά όλες τις γενναίες πράξεις εξέγερσης ενάντια στην αστική κοινωνία, καθώς έχουμε στο μυαλό μας πως η επανάσταση δε μπορεί παρά να είναι το αποτέλεσμα αυτών των συγκεκριμένων εξεγέρσεων». Emil Henry, 1892

Στις 7 Μαίου του 2012, ο διευθυντής της Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, τραυματίζεται έξω από το σπίτι του. Όπως όλες οι επιθέσεις ενάντια στην κυριαρχία, έτσι και αυτή, είναι μια σπίθα που ανάβει τις καρδιές εκείνων, που λαχταρούν την καταστροφή της εξουσίας.

Η άμεση δράση γίνεται μια απαραίτητη πρακτική που διεκδικείται και αναπαράγεται από εκείνους που πιστεύουν πως η επίθεση είναι ο μόνος δρόμος που αξίζει να πάρει κανείς. Ας αφήσουμε τα διαφορετικά επίπεδα σύγκρουσης να πολλαπλασιαστούν και να εκραγούν στα χέρια αυτών που μας θέλουν εγκλωβισμένους στα συρματοπλέγματα της δημοκρατικής αγανάκτησης.

Στη βία της κυριαρχίας, αντιτάσσουμε την άνθιση της επαναστατικής βίας και αλληλεγγύης, της ανατροπής και της διάχυτης σύγκρουσης, εδώ και τώρα, χωρίς δισταγμούς, χωρίς να μας σταματούν τα αντίποινα του εχθρού.

Στις 30 Οκτώβρη θα ξεκινήσει στη Γένοβα η δίκη εναντίον του Nicola, του Alfredo και εναντίον της επαναστατικής βίας.

Δεν είμαστε και δε θα είμαστε ποτέ έτοιμοι να εγκαταλείψουμε όποιον σαλπάρει στις θάλασσες της εξέγερσης. Δεν είμαστε και δε θα είμαστε ποτέ έτοιμοι να παραδοθούμε στη θέα της καταστολής.

Γι’αυτό θα συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε τους φυλακισμένους συντρόφους μας και να εφαρμόζουμε ξανά τις πρακτικές της κοινωνικής σύγκρουσης μέχρι το πικρό τέλος, καθώς γνωρίζουμε την αναγκαιότητα και τη χαρά της ανατροπής αυτής της κοινωνίας, των θεσμών και των ανθρώπων της,

Πάντα στο πλευρό των συντρόφων μας που ρίχνουν τους εαυτούς τους στους κυματοθραύστες της παραίτησης με την ώθηση της καταιγίδας.

Αναρχικοί

To pdf της αφίσας

Πηγή: Act for Freedom Now!

Γράμμα από τον αναρχικό Mario “Tripa” Lopez

Είναι καιρός να χρησιμοποιήσω τη γραφομηχανή μου, σκεπτόμενος τις παρακλήσεις πολλών συντρόφων από διαφορετικά μέρη του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου και του Μεξικού, που μου ζήτησαν επανειλημμένα να τους μιλήσω για την κατάσταση που περνάω. Θα ήθελα να ξεκινήσω, ζητώντας συγγνώμη για το γεγονός ότι δεν έδωσα νέα μου για τόσους μήνες, περισσότερους από έξι, για την ακρίβεια. Δεν πειράζει, δεν το έκανα για διαφορετικούς, πολύ προσωπικούς λόγους.

Θα πω μόνο λίγα πράγματα προς το παρόν, ξεκινώντας από τα δικονομικά. Η δίκη εναντίον μου συνεχίζεται, αλλά έχουν γίνει μερικές αλλαγές και μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει κάποια καταδίκη. Λοιπόν, πριν από μια εβδομάδα, η υπόθεση μου πέρασε στην αρμοδιότητα του δικαστηρίου 20, το οποίο ασχολείται με μη σοβαρές παραβατικές πράξεις. Αυτό συνέβη εξαιτίας της μεταρρύθμισης του νόμου, σύμφωνα με τον οποίο μου απαγγέλθηκαν κατηγορίες και αυτό είχε ως αποτέλεσμα η υπόθεση μου να μη θεωρείται πλέον σοβαρή για το μεξικάνικο ποινικό κώδικα: η διασάλευση της δημόσιας ειρήνης, με ποινή από 6 έως 30 χρόνια χωρίς δυνατότητα εγγύησης, μετατράπηκε σε πταισματικής φύσης έγκλημα, με ποινή από 4 έως 7 χρόνια. Γι’ αυτούς τους λόγους, οι αναρχικοί δικηγόροι απαίτησαν την απελευθέρωσή μου.

Το δικαστήριο 32, που έχει τη βάση του στο Recusorio Varolin Preventivo Sur και που χειρίστηκε αρχικά την υπόθεσή μου, υπέβαλλε αίτημα για να μεταφερθεί αυτή σε άλλο δικαστήριο. Βέβαια, η εισαγγελία υπέβαλε αίτημα εναντίον αυτού, αλλά μετά από μερικούς μήνες, αυτό το αίτημα απορρίφθηκε και η μεταφορά συνεχίστηκε κανονικά. Υπήρξαν κάποια προβλήματα για μερικές εβδομάδες, αλλά στο τέλος, ενημερώθηκα για τη μεταφορά.

Μπορεί αυτό να φαίνεται ένα θετικό γεγονός, αλλά δεν είναι εντελώς έτσι, καθώς θα ξεκινήσει μια καινούρια δίκη, ενώ η παλιά έφτανε στο τέλος της.

Αυτό το γεγονός θα δώσει στην εισαγγελία μια νέα δυνατότητα συλλογής στοιχείων εναντίον μου και ξαναστησίματος της υπόθεσης, η οποία είχε αρκετά ψεγάδια. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια μια συνεδρίας, στην οποία είχα παραστεί, ενώ κρατούμουν στο Reclusorio Sur, ο εισαγγελέας κάλεσε για μάρτυρα μια γυναίκα που υπηρετούσε στα ΜΑΤ και δεν είχε καμιά σχέση με τη φυλάκισή μου. Είχε εμπλακεί σε μια παλαιότερη σύλληψη, που αφορούσε κάποια μικρής σημασίας γεγονότα ενάντια στις ταυρομαχίες, το 2009. Επιπροσθέτως, δεν εργάζεται πια για τους θεσμούς. Φυσικά, οι συνήγοροί μου απέρριψαν τα υποτιθέμενα στοιχεία, καθώς πρόθεση του εισαγγελέα ήταν μόνο να αποδείξει την τάση μου να διασαλεύω την τάξη. Απαιτήσαμε αυτή η αποδεικτική φάση να μείνει ως έχει, πράγμα που σήμαινε μια δίκη 3-4 μηνών και τον κίνδυνο να μου επιβληθεί η ανώτερη ποινή των 7 ετών φυλάκισης.

Κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών, περίμενα (όπως και όλοι εσείς) την απόφαση σχετικά με το αίτημα, που είχε καταθέσει η εισαγγελία μετά την απελευθέρωσή μου –το αποκαλούν ελευθερία, όμως εγώ δε μπορώ να το ορίσω έτσι, απλά επειδή βγήκα από τη φυλακή, γιατί η ελευθερία μου πρέπει να είναι απόλυτη. Η αίτηση απορρίφθηκε και παραμένω ελεύθερος, περιμένοντας τη δίκη μου, ενώ τόσο στην υπεράσπιση όσο και στην εισαγγελία δόθηκε χρόνος για να μαζέψουν στοιχεία, πράγμα που πιστεύουμε πως είναι ανούσιο και πως μόνος στόχος του είναι η εδραίωση της θέσης του εισαγγελέα σε αυτήν την υπόθεση. Αποκηρύξαμε αυτόν τον επιπλέον χρόνο. Τότε ήταν που το στρατοδικείο 32 αποφάσισε να μεταφέρει την υπόθεση στο δικαστήριο που ασχολείται με λιγότερο σοβαρά εγκλήματα και που η εισαγγελία υπέβαλλε το αίτημα.

Προσωπικά, θέλω να δηλώσω δημόσια ότι διατηρώ τη θέση μου. Οι σκέψεις, που μπορεί να γεννήσει η κατάστασή μου, πρέπει να είναι στρατηγικής και τακτικής φύσης, ειδικά όσον αφορά στο ιδεολογικό κομμάτι και όχι μόνο τις δικονομικές συνέπειες, που αυτές παράγουν. Μπορεί να λέμε, αρκετά συχνά, πως αυτό είναι το τίμημα όταν κάνεις πόλεμο, μια ατομική και συλλογική σύγκρουση, αλλά δε μπορούμε και να αγνοούμε τις συνέπειές της με ένα δειλό τρόπο, με το να μη λαμβάνουμε υπόψη μας τις ποινές και την αβεβαιότητα, από την οποία οι σύντροφοι που έχουν χτυπηθεί από την καταστολή, υποφέρουν και θα υποφέρουν. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτά τα επακόλουθα ατομικά ή συλλογικά, όταν αποφασίζουμε να εμπλακούμε στην άμεση δράση ενάντια σε Κράτος και Κεφάλαιο.

Συνήθως, δε συμφωνώ με εκείνους, που φαντάζονται την επανάσταση ως κάτι εύκολο, μια μη βίαιη αλλαγή χωρίς επιπτώσεις και καταστολή από τον κρατικό μηχανισμό. Όχι ότι θέλω να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά γνωρίζω πως πρέπει να μειώσουμε τα ρίσκα στο ελάχιστο. Παράλληλα, θα πρέπει να γνωρίζουμε το γεγονός πως η καταστολή μαζί με την εγκληματοποίηση είναι τα όπλα του κράτους, εναντίον εκείνου που διαταράσσει την κυριαρχία του, αν είναι να θέσουμε τη δραστηριότητά μας εκτός των νομικών παραμέτρων του συστήματος και αν είναι οι μορφές του αγώνα μας να ξεπεράσουν τα όρια που βάζουν οι ιδεολογίες, σε μια ολομέτωπη σύγκρουση με την Εξουσία.

Δε λέω πως πρέπει να λατρεύουμε τη βία ή την επαναστατική βία· είναι απλά κάτι, που το αναρχικό κίνημα πήρε από το παρελθόν και το έφερε στο παρόν, με σκοπό να παλέψει ενάντια σε Κράτος και Κεφάλαιο. Έχοντας πάντα στο μυαλό πως η βία δεν είναι η αποκορύφωση της ατομικής και συλλογικής μας παρέμβασης, πρέπει να απορρίψουμε τον κίβδηλο διαχωρισμό, που επιβάλλεται τόσο από το σύστημα -ιδιαίτερα το αστυνομικό κράτος που έχουμε σήμερα στο DF (Πόλη του Μεξικού), για να φέρουμε ένα παράδειγμα- όσο και από τους προστάτες και υποστηρικτές του -αριστερούς, πασιφιστές, μεταρρυθμιστές κλπ-, με σκοπό να υπονομεύσουν την εξεγερτική διαδικασία ή να την παρεμποδίσουν με ψευδοδιλήμματα, τα οποία καταλήγουν σε ασυμφιλίωτα σχίσματα.

Για μένα, η επίθεση δεν είναι μόνο ένοπλη ή εκρηκτική. Είναι οποιαδήποτε μορφή αναρχικής παρέμβασης, η οποία αμφισβητεί και ασκεί κριτική στην πραγματικότητα, κάνει προτάσεις και κλιμακώνει την ατομική και γενικευμένη εξέγερση. Όλες οι επιθέσεις, που ακολούθησαν η μία μετά την άλλη από το 2007, είναι αποτελέσματα μερικών ξεσηκωμών, που βλέπουμε σήμερα στους δρόμους. Αυτή είναι η δύναμη, που αναζωογονεί σήμερα τον αναρχικό παλμό και πηγαίνει, επίσης, πέρα από αυτό. Είναι η δύναμη, που επέτρεψε σε πολλούς συντρόφους να αποκτήσουν πλήρη αντίληψη και να κάνουν σημαντικά βήματα στη συζήτηση και στη δράση, χωρίς να διαχωρίζουν τη θεωρία από την πράξη. Κάνε αυτό που νομίζεις, άσχετα αν κάποιοι σύντροφοι συμφωνούν ή όχι με παρεμβάσεις όπως το σαμποτάζ και οι ατομικές ενέργειες.

Θεωρώ πως αυτά τα ζητήματα -εκρηκτικές επιθέσεις, διάφορες πράξεις σαμποτάζ κλπ- δεν είναι η αποκορύφωση του αγώνα μας. Ίσως να είναι έτσι στην παρούσα φάση, αλλά νομίζω πως αυτές οι ενέργειες είναι ατομικές παρεμβάσεις διεκδίκησης, επίθεσης και ταυτόχρονα, προσθέτουν στην προπαγάνδα -βιβλία, εκδόσεις, διαμαρτυρίες και άλλες δραστηριότητες. Είναι κομμάτι της ίδιας αφοσίωσης προς την εξέγερση, όταν υπάρχουν συγκεκριμένες συνθήκες. Αλλά, και αυτό είναι κομμάτι της αντίληψης περί της παρέμβασης, που ευνοεί τους παράλογους ξεσηκωμούς, ώστε αυτοί να μεταβληθούν σε συνειδητές και γενικευμένες εξεγέρσεις.

Δε μπορούμε να πιστεύουμε πως οι ενέργειές μας, ακόμα και οι πιο μικρές, δε θα έχουν επιπτώσεις. Ο αναρχισμός είναι φύσει παράνομος και οι ελευθεριακές σκέψεις είναι ασύμβατες με τις παραμέτρους, που επιβάλλει το σύστημα. Η πρόκληση της καταστροφής της κοινωνίας του κεφαλαίου είναι η μόνη πραγματική κοινότητα.

Ο παράλογος διαχωρισμός μεταξύ νόμιμου και παράνομου είναι μόνο μια δικαιολογία εκείνων, που γεμίζουν τα στόματά τους με ωραίες λέξεις και νοσταλγία και που βλέπουν τον αναρχισμό ως κάτι απαρχαιωμένο. Θεωρώ πως ο αγώνας μας γίνεται για να αποκτήσουμε την απόλυτη ελευθερία· είναι ένας αδιάφθορος αγώνας, που ήταν πάντα έτοιμος να χρησιμοποήσει όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του, για να πετύχει το στόχο του: ατομικιστική κριτική, καταστροφή και δημιουργία.

Τώρα θα ήθελα να σχολιάσω ένα άρθρο, στο 103^ο τεύχος του περιοδικού Proceso, για τον Απρίλη του 2013. Το ερευνητικό άρθρο ονομάζεται «Συναγερμός για τους Μεξικανούς αναρχικούς». Πρώτα απ’όλα, θα ήθελα να πω πως το άρθρο δεν είναι τόσο κακό, σε σύγκριση με αυτά που λέγονται για τους αναρχικούς σε τέτοιου είδους περιοδικά. Για να πω τη αλήθεια, το Proceso εξέδιδε πάντα ακριβή άρθρα. Το άρθρο αναφερόταν σε ένα δεδομένο, που πολλοί σύντροφοι έχουν σημειώσει εδώ και καιρό: τη γέννηση ενός διεθνούς εξεγερτικού δικτύου. Η συνεργασία μεταξύ των ευρωπαϊκών υπηρεσιών πληροφοριών παρουσιάζει ένα σοβαρότερο πρόβλημα από εκείνο του CISEN (Κέντρο Έρευνας και Εθνικής Ασφαλείας) -το οποίο βάσισε μια έρευνα εναντίον αναρχικών ομάδων στους λογαριασμούς τους στο facebook, υποστηρίζοντας πως τρεις από αυτές τις ομάδες είχαν στην κατοχή τους «μερικά όπλα», μια δήλωση που τη βρίσκω παράλογη, καθώς ζούμε σε μια χώρα, που όλοι έχουν όπλα, τα όπλα είναι παντού και για να τα αποκτήσεις αρκεί να εκφοβήσεις έναν αφηρημένο μπάτσο, που περπατάει εκεί που δε θα έπρεπε…κλπ.

Το άρθρο του CISEN φαίνεται να στήθηκε για να προκαλέσει συναγερμό και εγρήγορση, αντίθετα με το άρθρο του Proceso, που νομίζω χρειάζεται περισσότερη προσοχή. Το ερώτημα, που αφορά τη Europol, είναι πώς αυτό το μυστήριο αστυνομικό σώμα έχει το καθήκον να συγκεντρώνει πληροφορίες για τον αγώνα των αναρχικών ομάδων, που δραστηριοποιούνται στην Ευρώπη. Και η Ιταλική DIGOS διατηρεί τις θεωρίες της, με σκοπό να δημιουργεί παράνομες διασυνδέσεις αναρχικών, που φαίνονται σα να είναι βγαλμένες από γκανγκστερικό μυθιστόρημα: ιεραρχικές ένοπλες οργανώσεις, που τις περισσότερες φορές είναι αποκυήματα της φαντασίας των δικαστών, που είναι επικεφαλής της εξιχνίασης επιθέσεων ή εκτελέσεων, που συμβαίνουν στη χώρα και αναλαμβάνονται από αναρχικούς ή αποδίδονται σε αυτούς. Με αυτόν τον τρόπο, η συνεργασία των υπηρεσιών πληροφοριών με την ίδια τη Europol έχει ως αποτέλεσμα, απλά, την αναπαραγωγή αυτών των φανταστικών μοντέλων.

Τέλος, μιας και μου ζητήθηκε, θέλω να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω κανένα λόγο να ευχαριστήσω το φοιτητικό Κίνημα 132* για την αποφυλάκισή μου. Η αμφιβολία γεννήθηκε από το γεγονός πως η αλλαγή, που έκανε στο νόμο το GDF, συνέβη λόγω της άσκησης «πίεσης» από αυτήν την ομάδα. Εγώ πιστεύω πως πρόκειται, απλά, για μια πολιτική απόφαση στρατηγικής σημασίας, που ήρθε μαζί με το διορισμό του Mancera στην κυβέρνηση της DF, σε σχέση με την καταστολή της 1^ηςΔεκέμβρη*. Πού βρίσκεται το δικό μου φταίξιμο; Σκεφτείτε τον Ebrad, που αφού ανακηρύχθηκε ο καλύτερος δήμαρχος του κόσμου, παραβίασε όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η αλλαγή του νόμου είχε, απλά, σκοπό να εξουδετερώσει τις διαμαρτυρίες αυτών των ρεφορμιστών, που δρουν σύμφωνα με το νόμο και σέβονται τους κατεστημένους κανόνες και επομένως, αναπαράγουν τη στρατηγική της κοινωνικής δημοκρατίας, που είναι εκείνη του Αιτήματος -δε μιλάω για τις ελάχιστες εξαιρέσεις, που υπάρχουν στις τάξεις τους, αλλά για τις γενικές τους θέσεις. Αυτό που συνέβη είναι ότι οι δικηγόροι της GASPA αξιολόγησαν, απαίτησαν και πέτυχαν την αποφυλάκισή μου. Η κριτική δεν είναι πάντα περιφρόνηση και αυτοί που βλέπουν τα πράγματα έτσι, δε μπορούν να ξεχωρίσουν το ένα από το άλλο. Πώς μπορούμε να πάμε μπροστά, αν νιώθουμε συνέχεια προσβεβλημένοι και σαν κατηγορούμενοι;

Τώρα λέω αντίο, ελπίζοντας πως δεν ήμουν υπερβολικά εκτός χρόνου, όπως είμαι συνήθως. Θέλω να ευχαριστήσω τους αναρχικούς συντρόφους, με τους οποίους έχω συγγένεια, για την υποστήριξη και την αλληλεγγύη που μου έδειξαν, όσο ήμουν στη φυλακή, αλλά και τώρα που είμαι έξω. Θερμούς χαιρετισμούς στους συντρόφους: Νίκο Μαζιώτη, Πόλα Ρούπα και στο μικρό Βίκτωρα Λάμπρο, που είναι από τα τρία του χρόνια φυγάς, μαζί με τους γονείς του.

Mario Antonio López.

Μεξικό-DF-31 Ιουλίου 2013

Σημειώσεις:

Ο σύντροφος συνελήφθη, όταν εξερράγη πρόωρα ο εμπρηστικός μηχανισμός που κουβαλούσε, στις 27 Ιουνίου του 2012, στην πόλη του Μεξικού. Αποφυλακίστηκε στις 29 Δεκέμβρη του ίδιου έτους.

Κίνημα 132: (#yo soy 132 – «#εγώ είμαι 132»), ρεφορμιστικό κίνημα, που ζητάει μια «καλύτερη και πιο δημοκρατική κυβέρνηση, στρατό και αστυνομία».

Την πρώτη Δεκέμβρη του 2012, έλαβαν χώρα διαδηλώσεις εναντίον του νέου προέδρου του Μεξικού, που αναλάμβανε καθήκοντα. Στα πλαίσια των κινητοποιήσεων, σημειώθηκαν συγκρούσεις, που κατέστειλε άγρια η καινούρια κυβέρνηση.

Πηγή: 325