Αντικοινωνική ανάλυση

“Στιρνερισμός” του Émile Armand

Ήταν στο Μπαϊρόιτ της Βαυαρίας, στις 25 Οκτωβρίου του 1806, που ο Μαξ Στίρνερ [1] ήρθε στον κόσμο. Δεν ήταν ένας συγγραφέας εξαιρετικά γόνιμος, καθώς ήταν πολύ απασχολημένος με τα προβλήματα της ζωής. Από τα γραπτά του, ένα παρέμεινε, ένας τόμος στον οποίο αφοσιώθηκε απόλυτα, εκείνος στον οποιόν εξέφρασε το σύνολο της σκέψης του και προσπάθησε να δείξει τη διέξοδο για τους ανθρώπους του καιρού του: Ο Μοναδικός και η Ιδιοκτησία του [2].

Υπάρχει ο Στίρνερ και η εργασία του, υπάρχει το Ο Μοναδικός και η Ιδιοκτησία του και ο “Στιρνερισμός”. Συμβαίνει το γεγονός ότι απευθυνόμενος στους ανθρώπους της εποχής του, ο Μαξ Στίρνερ απευθύνεται στους ανθρώπους κάθε εποχής, αλλά χωρίς να αναλαμβάνει το ρόλο του δελεαστικού προφήτη, που βροντάει με θεατρικό τρόπο από τα βάθη του σπηλαίου του, κάτι που τόσο καλά έκανε ο Νίτσε. Ούτε μας παρουσιάζεται ο Στίρνερ ως ένας καθηγητής, που απευθύνεται στους μαθητές του: Μιλάει σε όλους όσους έρχονται να τον ακούσουν, σαν ένας ομιλητής ή συζητητής, που γύρω του έχει μαζευτεί ένα κοινό, που αποτελείται από κάθε λογής ανθρώπους, τόσο εργάτες όσο και διανοούμενους.

Επίσης, για να μπορέσει κάποιος να κατανοήσει την οπτική του Στιρνερισμού, πρέπει να αποκόψει το Ο Μοναδικός και η Ιδιοκτησία του από οτιδήποτε είναι σχετικό με την εποχή που γράφτηκε. Χωρίς αυτήν την προπαρασκευαστική δουλειά, ο αναγνώστης ίσως μπει στον πειρασμό να πιστέψει πως έχει να κάνει με μια εξομολόγηση ή μια φιλοσοφική διαθήκη. Με αυτήν τη θέση στο μυαλό μας, έχουμε μπροστά μας ένα εύρωστο και καλοφυτεμένο δέντρο, μια θεωρία με τέλεια συνοχή και δεν εκπλησσόμαστε πλέον για το γεγονός ότι γέννησε ένα ολόκληρο κίνημα.

Ο στιρνερισμός θεωρεί πως το ατομικό ανθρώπινο ον είναι η βάση και ο λόγος ύπαρξης της ανθρωπότητας· χωρίς τον άνθρωπο δεν υπάρχει ανθρωπότητα· η ολότητα αποκτά νόημα μόνο μέσω του ατόμου. Κάποιος μπορεί να σταματήσει εδώ, εάν δεν μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει αυτή η πρόταση. Αυτό το κοινωνιολογικό άτομο δεν είναι ένα ον, που θα έρθει στο μέλλον, ούτε ένας υπεράνθρωπος [3], αλλά ένας άνθρωπος όπως εσύ και Εγώ, του οποίου ο ντετερμινισμός τον ωθεί να είναι όπως θα έπρεπε να είναι, τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από εκείνο που έχει τη δύναμη να είναι. Αλλά, είναι ο άνθρωπος που ξέρουμε, αυτό που ο ντετερμινισμός του θέλει να είναι, με άλλα λόγια είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι; Αυτό ο άνθρωπος, που βρίσκεται ανάμεσά μας σε χώρους εργασίας ή διασκέδασης, είναι ένα φυσικό προϊόν ή ένα τεχνητό παρασκεύασμα, είναι κάποιος που εκτελεί εθελοντικά το κοινωνικό συμβόλαιο ή συμβιβάζεται εξαιτίας της πλύσης εγκεφάλου, που του κάνουν η παιδεία, η προκατάληψη και οι συμβάσεις κάθε είδους; Αυτό είναι το πρόβλημα, το οποίο προσπαθεί να λύσει ο στιρνερισμός. Επίπεδο Πρώτο!

Για να επιστρέψει το άτομο στο φυσικό του ντετερμινισμό, ο στιρνερισμός επιχειρεί να αποδυναμώσει τους στύλους, πάνω στους οποίους έχτισε ο άνθρωπος της εποχής μας την παράγκα του ως μέλος της κοινωνίας: το Θεό, το Κράτος, την Εκκλησία, τη θρησκεία, τον σκοπό, τη δεοντολογία, την ηθική, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, το δημόσιο καλό, την αυταπάρνηση, την αφοσίωση, το νόμο, το δικαίωμα στο όνομα του θεού, το δικαίωμα στο όνομα του λαού, την ευλάβεια, την τιμή, τον πατριωτισμό, τη δικαιοσύνη, την ιεραρχία, την αλήθεια, εν συντομία τα ιδανικά κάθε είδους. Αυτά τα ιδανικά, του παρελθόντος και του παρόντος, είναι φαντάσματα, που παραμονεύουν σε “κάθε γωνία” του μυαλού του ανθρώπου, που έχουν καταλάβει το μυαλό του, που έχουν μετακομίσει σε αυτό και τον εμποδίζουν από το να ακολουθήσει των εγωιστικό του ντετερμινισμό.

Με τις προκαταλήψεις-φαντάσματα να υποχωρούν η μία μετά την άλλη, με τους πυλώνες της πίστης του και των πιστεύω του να γίνονται συντρίμμια διαδοχικά, το άτομο μένει μόνο του. Επιτέλους, είναι ο εαυτός του, το Εγώ του έχει απεμπλακεί από ολόκληρη εκείνη τη συμμορία, που του προκαλούσε τους συμβιβασμούς και τον εμπόδιζε να παρουσιάσει τον εαυτό του ως τέτοιον. Η tabula rasa [4] έχει ολοκληρωθεί, τα σύννεφα που συσκότιζαν τον ορίζοντα έχουν εξαφανιστεί, ο ήλιος λάμπει έντονα και το μονοπάτι είναι καθαρό. Το άτομο αναγνωρίζει πλέον μόνο έναν σκοπό: το δικό του και δεν τον βασίζει σε τίποτα εξωτερικό, σε καμία από τις φασματικές αξίες, που κάποτε μπούκωναν το μυαλό του. Είναι εγωιστής με την απόλυτη σημασία της λέξης: από εδώ και πέρα, ο μόνος πόρος του είναι η δύναμή του. Όλοι οι εξωτερικοί κανόνες έχουν εκπέσει· έχει απελευθερωθεί από τα εσωτερικά δεσμά, τα οποία είναι πολύ χειρότερα από την εξωτερική προσταγή· τώρα πρέπει να αναζητήσει μόνο μέσα του τον κανόνα και το νόμο του. Είναι ο Μοναδικός και ανήκει στο εαυτό του, έχοντας την πλήρη κυριότητα. Για εκείνον υπάρχει ένα δικαίωμα ανώτερο από όλα τα άλλα: το δικαίωμα στη δική του ευημερία. “Η τιμωρία πρέπει να εξαφανιστεί για να κάνει χώρο για την ικανοποίηση”.

Σκεφτείτε που έχει φτάσει τότε ο Μοναδικός! Καμιά αλήθεια δεν υπάρχει έξω από αυτόν. Δεν κάνει τίποτα για την αγάπη του Θεού ή των ανθρώπων, αλλά για την αγάπη του εαυτού του. Δεν υπάρχει παρά μόνο μια σχέση μεταξύ εκείνου και του γείτονά του: χρησιμότητας ή οφέλους. Κάθε δικαίωμα και κάθε δικαιοσύνη απορρέουν μόνο από τον ίδιο. Δίκαιο είναι εκείνο που θέλει. Επομένως, περιφρονεί όλους τους σκοπούς, που δεν είναι δικοί του! Ο ίδιος, στην τροχιά επίτευξης του στόχου του, δεν είναι ούτε “καλός” ούτε “κακός” (τι λέξεις…). Δηλώνει πως είναι θανάσιμος εχθρός του Κράτους και ασεβής αντίπαλος της νόμιμης ιδιοκτησίας.

Μερικά αποσπάσματα παρμένα από το Ο Μοναδικός και η Ιδιοκτησία του, θα βοηθήσουν στην κατανόηση του γεγονότος πως ο Στίρνερ δεν χαρίστηκε σε τίποτα και πως ούτε ένα είδωλο δεν κέρδισε το σεβασμό του:

[…] πάντα τοποθετήθηκε ένας νέος αφέντης στη θέση του παλιού και η ανατροπή είναι πάντα – χτίσιμο. Παραμένουμε στη διαφορά μεταξύ του νέου και του γέρου Φιλισταίου. Η Επανάσταση άρχισε μικροαστικά με την εξέγερση της τρίτης νομοκατεστημένης τάξης, της μεσαίας τάξης, και μικροαστικά ξεραίνεται. […]

[…] αν σας έγινε ποτέ ξεκάθαρο πως ο Θεός, οι (δέκα) εντολές κλπ., απλά σας βλάπτουν, πως σας μειώνουν και σας καταστρέφουν, μέχρι το σημείο που θα θέλατε να τα πετάξετε από μέσα σας ακριβώς όπως κάποτε καταδίκασαν οι Χριστιανοί τον Απόλλωνα ή την Άρτεμη ή την ηθική των ειδωλολατρών. […]

[…] όσο υπάρχει ακόμα και ένας θεσμός που δεν διαλύει το άτομο, η κυριότητα και η αυτο-εξάρτησή του Εγώ μου είναι ακόμα πολύ μακριά. […]

[…] αναμφίβολα η κουλτούρα με έκανε δυνατό. Μου έδωσε εξουσία πάνω σε όλα τα κίνητρα, πάνω στις παρορμήσεις της φύσης μου και τις βιαιοπραγίες και τις βιαιότητες του κόσμου. Γνωρίζω και έχω κερδίσει τη δύναμη μέσω της κουλτούρας και δεν χρειάζεται να αφήνω τον εαυτό μου να εξαναγκάζεται από τις ορέξεις, τις ικανοποιήσεις, τα συναισθήματα κλπ. Εγώ είμαι ο αφέντης τους. […]

[…] εκείνος που έχει ξεπεράσει κάποιο από τα όρια του, ίσως δείχνει στους άλλους τον τρόπο και τα μέσα· το ξεπέρασμα των δικών τους ορίων είναι δική τους υπόθεση. […]

[…] έχει περάσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, κατά το οποίο οι άνθρωποι αρέσκονταν να πιστεύουν πως είναι κάτοχοι της αλήθειας, δίχως ίσως να σκεφτούν σοβαρά πως πρέπει να είναι οι ίδιοι αληθινοί, ώστε να την κατέχουν. […]

[…] εκείνος, που για να υπάρξει, πρέπει να υπολογίζει την απουσία θέλησης των άλλων, δεν είναι παρά το κατασκεύασμα αυτών των άλλων, όπως ο κύριος είναι κατασκεύασμα του υπηρέτη. Αν έπαυε να υπάρχει υποταγή, θα τελείωνε και η κυριαρχία. […]

[…] για τον λογικό, π.χ. τον “διανοούμενο” άνθρωπο, δεν υπάρχει η οικογένεια ως μια φυσική δύναμη· μια αποκήρυξη των γονέων, των αδερφών κλπ. κάνει την εμφάνισή της. […] [5]

Για τον εγωιστή, που έχει επιτύχει την tabula rasa, που έχει ξεμπερδέξει με τις προκαταλήψεις-φαντάσματα, πάνω σε ποιες ακτές θα ανθίσει ο ντετερμινισμός του; Εδώ βρίσκεται το δεύτερο επίπεδο του στιρνερισμού.

Πολύ απλά πάνω στις ακτές της ένωσης και του ομίλου… Αλλά, μια ένωση σε εθελοντική βάση, μια ένωση εγωιστών, που δεν θα τη στοιχειώνουν τα φαντάσματα της ανιδιοτέλειας, της αφοσίωσης, της θυσίας, της αυταπάρνησης κλπ… Μια ένωση εγωιστών, όπου η δύναμή μας θα μεγαλώνει μέσα από τις ατομικές δυνάμεις των συνεργατών μας, όπου θα τρέφουμε ο ένας τον άλλο, όπου θα παρέχουμε τροφή ο ένας στον άλλο αμοιβαία. Μια ένωση, που ο καθένας υπηρετεί τον εαυτό του, για τους δικούς του σκοπούς, χωρίς να σκοτίζεται για την εμμονή των “κοινωνικών καθηκόντων”. Μια ένωση, που θεωρεί ιδιοκτησία του, όπλο του, εργαλείο του και την οποία θα εγκαταλείπει, όταν έχει πάψει πλέον να του είναι χρήσιμη.

Αλλά, ας μη φανταζόμαστε ότι αυτή η ένωση, αν επιτρέπει στο άτομο να αυτοπραγματωθεί εντός της, απαιτεί οτιδήποτε ως αντάλλαγμα.

Σίγουρα, η στιρνερική ένωση δεν εμφανίζει τον εαυτό της ως μια πνευματική δύναμη ανώτερη από εκείνον που τη συνάπτει – η ένωση δεν υπάρχει χωρίς τα άτομα που την κάνουν, είναι δημιούργημά τους· αλλά κοιτάξτε εδώ: για να εκπληρώσει τον σκοπό της, για να ξεφύγουμε από τα “περιορισμένη ελευθερία, που είναι αξεπέραστη εντός Κράτους και κοινωνίας”, είναι απαραίτητο να καταλάβουμε πως δεν της λείπουν “περιορισμοί και εμπόδια στη θέληση”. Φίλε μου, εγωιστή, θα καταναλώσεις άλλους εγωιστές μόνο υπό την προϋπόθεση να δεχτείς να τους σερβίρεις φαγητό. Εντός της στιρνερικής ένωσης, κάποιος μπορεί ακόμα και να θυσιαστεί για τον άλλον, αλλά όχι επικαλούμενος τον ιερό χαρακτήρα της Ένωσης, αλλά απλά επειδή για εκείνον, η θυσία του εαυτού του, μπορεί να είναι κάτι φυσικό και θεμιτό.

Ο στιρνερισμός αναγνωρίζει πως το Κράτος βασίζεται στη σκλαβιά της εργασίας· αν η εργασία ήταν εθελοντική, το Κράτος θα καταστρεφόταν αμέσως [6]: γι’ αυτό, ο εργάτης πρέπει να πασχίζει για την καταστροφή του κράτους ή εναντίον της εργασίας, που είναι το ίδιο πράγμα.

Επίπεδο τρίτο. Αυτό που μένει, είναι ο τρόπος, με τον οποίον ο εγωιστής ή η ένωση εγωιστών αντιδρά εναντίον των ειδικών και των απατεώνων, που χρησιμοποιούν τα φαντάσματα, που έχουν κατακτήσει τα μυαλά των ανθρώπων για κυριαρχικούς και εκμεταλλευτικούς σκοπούς. Ο στιρνερισμός δεν σκοπεύει να παίξει το ρόλο του Κράτους, αφού το έχει καταστρέψει ή έχει διακηρύξει την αχρηστία του, με σκοπό να εξαναγκάσει εκείνους, που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να σχηματίσουν ενώσεις εγωιστών. Ο στιρνερισμός δεν μιλάει υπέρ της επανάστασης. Ο στιρνερισμός δεν είναι συνώνυμος του μεσσιανισμού. Ενάντια σε εκείνους, που κατέχουν και εκμεταλλεύονται μέχρι το σημείο να αφήνουν τους εκμεταλλευόμενους χωρίς ψωμί ή χωρίς ένα μέρος να μείνουν ή χωρίς να τους πληρώνουν ολόκληρη την εργασία που παράγουν, η εξέγερση είναι κάτι δεδομένο και ταιριαστό. Υπάρχουν μη-οικονομικά αγαθά κάτω από τον ήλιο, ολόκληρα χρηματοκιβώτια γεμάτα με αυτά, να πάρει! Και δεν υπάρχει κανένας συναισθηματισμός, όταν πρόκειται για την επιβεβαίωση των δικαιωμάτων του εαυτού μου ή εκείνων ενός συντρόφου μου στην ευημερία. Το εγώ, που οδηγείται από τη συνείδηση του εαυτού δεν θα υποταχθεί στους ενδοιασμούς, που μπορεί να στοιχειώνουν εκείνους τους ανθρώπους, στων οποίων τα κεφάλια κατοικούν φαντάσματα.

[…] η επανάσταση προστάζει κάποιον να κάνει διακανονισμούς, η εξέγερση απαιτεί εκείνος να ανυψωθεί και να εξάρει τον εαυτό του. […]

[…] πηγαίνω γύρω από την πέτρα που φράζει το δρόμο μου, μέχρι να έχω αρκετό μπαρούτι για να την ανατινάξω. Πηγαίνω γύρω από τους νόμους των ανθρώπων, μέχρι να έχω αρκετή δύναμη για να τους καταρρίψω. […]

[…] ένας λαός δεν μπορεί να είναι ελεύθερος, παρά μόνο εις βάρος του ατόμου, καθώς δεν είναι το άτομο το κύριο σημείο σε αυτήν την ελευθερία, αλλά ο λαός. Όσο πιο ελεύθερος είναι ο λαός, τόσο πιο δεμένο είναι το άτομο· οι Αθηναίοι, ακριβώς τότε που ήταν πιο ελεύθεροι από ποτέ, εφηύραν τον οστρακισμό [7], εξόριζαν τους άθεους και δηλητηρίασαν τον πιο τίμιο στοχαστή [8]. […]

[…] γι’ αυτό στραφείτε στους εαυτούς σας, αντί για τους θεούς και τα είδωλά σας. Βγάλτε έξω από τους εαυτούς σας αυτό που είναι μέσα σας, φέρτε το στο φως, φέρτε στον εαυτό σας την αποκάλυψη. […]

Αυτό είναι το μήνυμα, που ο Μαξ Στίρνερ, μεταφέροντάς το στους ανθρώπους της εποχής του, μετέφερε στους ανθρώπους κάθε εποχής.

[…] [9] Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα αποσπάσματα του Ο Μοναδικός και η Ιδιοκτησία του είναι εκείνο, που ορίζει τη μπουρζουαζία σε σχέση με εκείνους, που είναι συνειδητά στο κοινωνικό περιθώριο [10]. Αυτό το απόσπασμα είναι η καλύτερη απάντηση σε εκείνους, που θεωρούν το Στίρνερ και τους επιγόνους του (μικρο)αστούς ατομικιστές:

[…] ο όχλος πρεσβεύει μια ηθική, που είναι πολύ στενά συνδεδεμένη με την ουσία του. Η πρώτη απαίτηση αυτής της ηθικής είναι το να έχει κάποιος μια σταθερή δουλειά, ένα έντιμο επάγγελμα, να διάγει έναν έντιμο βίο. Σύμφωνα με αυτή, ανήθικος είναι ο πανούργος, ο φαύλος, ο κλέφτης, ο ληστής και δολοφόνος, ο χαρτοπαίκτης, ο απένταρος άνθρωπος χωρίς κάποια κατάσταση, ο επιπόλαιος άνθρωπος. Ο σπουδαίος αστός ορίζει το συναίσθημά του ως προς αυτούς τους “ανήθικους” ανθρώπους ως τη “βαθύτατη αγανάκτησή” του. […]

[…] όλοι εκείνοι, που δεν έχουν σπίτι, σταθερής ποιότητας εργασία, μια σταθερή, ευπρεπή ζωή, ένα σταθερό εισόδημα, ανήκουν, εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν έχουν κάποια ασφαλή βάση, στα επικίνδυνα “άτομα ή απομονωμένα πρόσωπα”, στο επικίνδυνο προλεταριάτο· είναι “μεμονωμένοι φωνακλάδες”, που “δεν έχουν τίποτα να χάσουν” και τίποτα να ρισκάρουν. […]

[…] κάθε αλήτικος τρόπος ζωής τον δυσαρεστεί (τον αστό). Γιατί αυτοί είναι επίσης διανοοητικοί πλάνητες, για τους οποίους η κληρονομική κατοικία των πατεράδων τους παραείναι στενή και καταπιεστική, για να είναι πρόθυμοι πια να ικανοποιήσουν τους εαυτούς τους εντός του περιορισμένου χώρου της: αντί να παραμένουν εντός των ορίων ενός μετριοπαθούς τρόπου σκέψης και να δέχονται ως απαραβίαστη αλήθεια εκείνα που κομίζουν άνεση και ηρεμία σε χιλιάδες, ξεπερνούν όλα τα δεσμά του παραδοσιακού και τρέχουν άγρια με την αναίσχυντη κριτική τους και την αδάμαστη μανία τους για αμφιβολία, αυτοί οι περιπλανώμενοι αλήτες. Αποτελούν την τάξη των ασταθών, των ανήσυχων, των ευμετάβλητων, δηλαδή του προλεταριάτου και αν δώσουν φωνή στην άστατη φύση τους, αποκαλούνται “απείθαρχοι”. […]

[…] όλοι εκείνοι, που φαίνονται ύποπτοι, εχθρικοί και επικίνδυνοι στον αστό, μπορούν να ονομαστούν “πλάνητες”. […]

Ο Στίρνερ δεν στράφηκε στον λαό, όπως οι Μπακούνιν, οι Κροπότκιν ή οι Τολστόι, για παράδειγμα. Δεν ήταν ένας θαυμάσιος συγγραφέας σαν τον Προυντόν, που κατέγραφε τις προκαταλήψεις του τυπικού, μέσου αστού· δεν ήταν ακαδημαϊκός, όπως ο Ρεκλύ, που είχε το πνεύμα ενός, καλώς εννοούμενου, ευαγγελιστή· ούτε αριστοκράτης, όπως ο Νίτσε: ήταν ένας από εμάς. Πρόκειται για έναν άνθρωπο, που δεν βρέθηκε ποτέ καλοστεκούμενος, σε μια σίγουρη επικερδή θέση ή με ιδιωτικό εισόδημα. Ήξερε την αναγκαιότητα του να εξασκεί κανείς τα πιο διαφορετικά επαγγέλματα για να συντηρεί τον εαυτό του. Η δόξα, που περιβάλλει τους φημισμένους απόβλητους, τους επαναστάτες μαχητές ή τους ιδρυτές κάποιας σχολής σκέψης, του ήταν κάτι άγνωστο. Έπρεπε να τη βγάλει όπως μπορούσε και στη θέση του σεβασμού, που δείχνει, παρ’ όλα αυτά, η μπουρζουαζία σε κάποιους επιφανείς επαναστάτες, δεν έλαβε τίποτα από αυτούς, παρά μόνο την άρνηση, με την οποία βαραίνουν εκείνους, που δεν έχουν κάποια θέση ή εγγύηση.

Επομένως, καθοδηγούμενος από τις δικές του εμπειρίες, ο Στίρνερ έφτιαξε ένα πολύ πιο χαρακτηριστικό πορτραίτο της μπουρζουαζίας από εκείνο που θα έκανε αργότερα ο Φλωμπέρ [11], του οποίου η θέση ήταν καθαρά αισθητική.

Για τον Στίρνερ, τα χαρακτηριστικά του κόσμου των αστών είναι μια σοβαρή ασχολία, ένα έντιμο επάγγελμα, η ηθική – εν συντομία, εκείνα που συγκροτούν το δικαίωμα να ανοίξεις σπίτι στη ζωή. Ο μικροαστός μπορεί να είναι εργάτης ή μέτοχος, να αποκαλεί τον εαυτό του δημοκράτη, ριζοσπάστη, σοσιαλιστή, συνδικαλιστή, κομμουνιστή, ακόμα και αναρχικό· μπορεί να είναι μέλος μιας Στοάς, της Οργάνωσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, μιας εκλεκτορικής σοσιαλιστικής Επιτροπής, ενός κομμουνιστικού πυρήνα· μπορεί ακόμα και να πληρώνει τις συνδρομές του σε κάποιο επαναστατικό κόμμα. Όσο έχει μια σταθερή βάση, όσο προσφέρει εγγυήσειςμ είναι μικροαστός και μικροαστός θα παραμείνει. […]

Émile Armand

Υποσημειώσεις:

1. Το πραγματικό όνομα του Μαξ Στίρνερ ήταν Γιόχαν Κάσπαρ Σμιντ. Πρόκειται για παρατσούκλι, που του έδωσαν οι συμμαθητές του, λόγω του μεγάλου μετώπου του (Stirn=μέτωπο), το οποίο κράτησε ο Στίρνερ ως φιλολογικό ψευδώνυμο.

2. Το magnum opus του Στίρνερ κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΘΥΡΑΘΕΝ.

3. Πρόκειται για τον υπεράνθρωπο, που περιγράφει ο Νίτσε στο βιβλίο “Τάδε έφη Ζαρατούστρα”.

4. Η φράση στα λατινικά σημαίνει “άγραφος πίνακας” και είναι συνδεδεμένη με την αντίληψη πως ο άνθρωπος γεννιέται χωρίς προϋπάρχουσες γνώσεις και πως αποκτά τα πάντα μέσω της εμπειρίας. Είναι συνδεδεμένη με το φιλοσοφικό ρεύμα του εμπειρισμού. Κατέχει κεντρική θέση στο έργο “Δοκίμιο για την Ανθρώπινη Νόηση”, του Άγγλου φιλοσόφου Τζων Λοκ.

5. Τα υπογραμμισμένα κομμάτια στα αποσπάσματα του βιβλίου είναι γραμμένα με εμφατική πλάγια γραφή στο πρωτότυπο.

6. Στο αγγλικό κείμενο, μετά την τελεία της πρότασης, παραθέτει την ίδια φράση στα γερμανικά από το πρωτότυπο, εντός παρενθέσεων: Der Staat beruht auf der Sklaverei des Arbeit. Wird der Arbeit frei, so ist der Staat verloren.

7. Ο οστρακισμός ήταν μια διαδικασία των αρχαίων Αθηναίων, κατά την οποία το σώμα των πολιτών μπορούσε δια ψηφοφορίας να εξορίσει ένα μέλος του από την πόλη για 10 χρόνια (αργότερα μειώθηκε σε 5). Αρχικά, ο οστρακισμός εφαρμόζονταν εναντίον πολιτικών ανδρών, που είχαν συγκεντρώσει μεγάλη εξουσία και απειλούσαν το δημοκρατικό πολίτευμα της πόλης, αλλά αργότερα εκφυλίστηκε σε πολιτικό όπλο, που χρησιμοποιούσε η μια παράταξη εναντίον της άλλης. Εκτός από την Αθήνα, υιοθέτησαν τον οστρακισμό και άλλες δημοκρατικές πόλεις-κράτη. Η διαδικασία πήρε το όνομά της από το θραύσμα πήλινου αγγείου (όστρακο), πάνω στο οποίο αναγραφόταν το όνομα του υποψηφίου προς οστρακισμό και το οποίο αποτελούσε το “ψηφοδέλτιο”, που κατέθεταν οι πολίτες.

8. Πρόκειται για την καταδίκη του Σωκράτη σε θάνατο, πίνοντας κώνειο.

9. Στη μετάφραση του κειμένου, έχουν παραληφθεί δύο κομμάτια. Το ένα, είναι οι 3 παράγραφοι πριν από αυτό το σημείο, όπου παραθέτονται κάποια βιογραφικά στοιχεία και γεγονότα της ζωής του Στίρνερ και το άλλο, οι 4 παράγραφοι μετά το τέλος της μετάφρασης, όπου παραθέτονται αναλυτικά οι εκδόσεις του βιβλίου του Στίρνερ σε διάφορες γλώσσες. Η παράλειψη αυτών των αποσπασμάτων δεν αλλοιώνει το νόημα του κειμένου.

10. Περιφραστική απόδοση του “dropouts”. Η λέξη “πλάνητας”, που συναντάται παρακάτω, είναι μετάφραση του “vagabond” και έχει την ίδια σημασία, εκείνη του “περιπλανώμενου αλήτη”, του συνειδητά περιθωριακού.

11. Ο Gustave Flaubert (12/12/1821 – 08/05/1880) είναι ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους μυθιστοριογράφους. Η ειρωνεία του προς τα μικροαστικά ήθη της εποχής του, του κόστισε την ποινική του δίωξη για τη νουβέλα “Μαντάμ Μποβαρύ”.

Πηγή: Anarchist Encyclopedia

Χιλή: Απόπειρα βομβιστικής επίθεσης σε δύο αστυνομικά τμήματα (Σαντιάγο)

Όταν ένας σύντροφος πέφτει, δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς, να εθελοτυφλούμε και να συνεχίζουμε το διάβασμα για πάντα, ώστε να βγάζουμε ωραίους λόγους σε ομιλίες και συζητήσεις. Τα δάκρυα μας για τους συντρόφους μας, που πέφτουν στον πόλεμο, γίνονται σε λάβα, που ρέει μέσα στα σώματά μας, μετατρεπόμενη σε αυτήν την εσωτερική φωτιά, που μας δίνει τη φλόγα, για να τα δώσουμε όλα σε κάθε δράση ενάντια στον εχθρό μας και τους μπάσταρδους που τον προστατεύουν.

Είμαστε για ακόμη μια φορά γεμάτοι υπερηφάνεια, που γλιστρήσαμε κάτω από τις μύτες τους, πηδήξαμε τα τείχη τους και τοποθετήσαμε τους μηχανισμούς, έτοιμους να ενεργοποιηθούν στις 12 τα μεσάνυχτα, όταν όλοι (ακόμα και οι “επαναστάτες”) γιόρταζαν, ξεχνώντας πως υπάρχουν σύντροφοι/ισσες φυλακισμένοι, διωκόμενοι και νεκροί, επειδή έδωσαν τη ζωή τους για να γίνουν τα λόγια συμπαγείς πράξεις ενάντια στο ηθικό, την άνεση και τη ζωή του εχθρού.

Ο στόχος μας ως Φίλοι της Πυρίτιδας είναι να χτυπήσουμε το ηθικό των δυνάμεων της τάξης και να τους κάνουμε να αισθανθούν ευάλωτοι, έτσι ώστε περισσότερες ακούραστες ατομικότητες να πράξουν όπως θέλουν, ενάντια στους προστάτες της τάξης και της κοινωνικής ειρήνης. Αν και αυτά τα σκουπίδια δεν είναι ο κύριος στόχος μας, γνωρίζουμε πως αποτελούν την ένοπλη πτέρυγα του πραγματικού εχθρού και αυτός είναι ο λόγος, που οι ενέργειές μας θα είναι διπλές και ποιοτικές. Από τη μία πλευρά, θα κάνουμε αυτήν την υποτακτική γροθιά να υποφέρει και να ψοφήσει. Από την άλλη, θα στραφούμε ενάντια στους μηχανικούς, τους επιστήμονες, τα αφεντικά και τους επιχειρηματίες, που χρηματοδοτούν, διαχειρίζονται και σχεδιάζουν προγράμματα, που κάνουν τον κόσμο πιο τεχνητό κάθε μέρα, δίνοντας υποτίθεται περισσότερη ελευθερία και ζωή σε αυτήν την αηδιαστική φυλή, καταφέρνοντας μόνο να μειώσουν τη σφαίρα της ελευθερίας και επομένως, να φέρουν τον παγκόσμιο έλεγχο σε μη βιώσιμα επίπεδα.

Σε αυτήν την τέταρτη προκήρυξή μας (1,2,3), είμαστε περήφανοι και εκνευρισμένοι ταυτόχρονα, καθώς το κύκλωμα του χρονοδιακόπτη μας ήταν τέλεια φτιαγμένο, αλλά, λόγω ενός στιγμιαίου λάθους κατά την ενεργοποίηση του ηλεκτρικού κομματιού, κόψαμε ένα καλώδιο, που ολοκλήρωνε το κύκλωμα· όπως είναι λογικό, δεν μπορούσαμε να μείνουμε εκεί και να διορθώσουμε το λάθος μας, καθώς η έξοδος και η είσοδος μας στο τμήμα ήταν υπολογισμένη στα 30 δευτερόλεπτα, για να μην εντοπιστούμε· φύγαμε σκεπτόμενοι πως η τύχη θα ήταν με το μέρος μας, αλλά αυτήν τη φορά ήταν με το δικό τους, καθώς αν όλα είχαν ενεργοποιηθεί όπως έπρεπε, θα είχαμε τραυματίσει ή σκοτώσει τους μπάσταρδους, που βρίσκονταν στην άλλη πλευρά της πόρτας, με αποσπασμένη την προσοχή και αναστατωμένοι, όπως πάντα και θα είχαμε αφήσει πίσω μας και μεγάλες υλικές ζημιές, καθώς η χύτρα-βόμβα μας αποτελούταν από τρία κιλά πεπιεσμένη πυρίτιδα, ένα μασούρι TNT των 250 γραμμαρίων, τρία γκαζάκια, πλακέτες ενεργοποίησης και μισό κιλό ατσάλινα καρφιά της μιας ίντσας, χώρια τα θραύσματα από τη χύτρα. Παρ’ όλα αυτά, ήταν ένα καλό σχέδιο· μπορεί να μην επιτεύχθηκαν οι φυσικοί και υλικοί μας στόχοι, αλλά το ψυχολογικό κομμάτι πέτυχε και τώρα χαμογελάμε, που δημιουργήσαμε μια κατάσταση υψηλής ασφάλειας σε όλα τα αστυνομικά τμήματα, που κράτησε μέχρι τις 10 Ιανουαρίου, κάνοντας τους γνωστό πως είμαστε έτοιμοι για τα πάντα, πως μπορεί να είμαστε αρχάριοι, αλλά η οργή μας τρέχει και μεγαλώνει σε αυτό το μονοπάτι αγώνα για ελευθερία και αυτονομία.

Αφιερώνουμε αυτήν την ενέργεια στον Pelao Angry*, γιατί καταλαβαίνουμε και μοιραζόμαστε την τόλμη του συντρόφου, που ήθελε να ζήσει σε έναν ελεύθερο και άγριο κόσμο. Ελπίζουμε να έρθει η εκδίκηση για το θάνατό σου αργά ή γρήγορα…

Δύναμη στη Monica Caballero και στον Francisco Solar

Δύναμη σε όλους τους φυλακισμένους και διωκόμενους συντρόφους σε όλον τον κόσμο

Φίλοι της Πυρίτιδας

*Πρόκειται για τον Sebastián Oversluij Seguel

Οι Φίλοι της Πυρίτιδας, είχαν συνυπογράψει και το κοινό κείμενο για τον θάνατο του Sebastian, μαζί με αρκετούς αντάρτικους σχηματισμούς, που δρουν στο έδαφος της Χιλής.

Πηγή: War on Society

RadioAzione: Αλληλεγγύη και συνέργια με τους Αλφρέντο και Νίκολα (Ιταλία)

Σήμερα, στις 12 Νοεμβρίου του 2013, σε ένα γκρίζο δικαστήριο της Γένοβα, καταδικάστηκαν οι δύο σύντροφοι Αλφρέντο Κοσπίτο και Νίκολα Γκάι.

Θυμηθείτε πως στην πρώτη ακρόαση, στις 30 Οκτωβρίου, οι σύντροφοι ανέλαβαν την ευθύνη για την επίθεση στο τέρας των πυρηνικών και διευθύνων σύμβουλο της Ansaldo Nucleare, του ομίλου Finmeccanica, Ρομπέρτο Αντινόλφι.

Η καταδίκη δε μας εκπλήσσει, καθώς, φυσικά, δεν πιστεύουμε στη “δικαιοσύνη”, ακόμα και αν μερικές φορές σκέφτεται κανείς πως όταν μιλάμε για κάτι, το οποίο θέτει σε κίνδυνο το σύνολο του πληθυσμού του πλανήτη (ακόμα υποφέρουμε, παρόλο που βρισκόμαστε χιλιάδες χιλιόμετρα και 20 χρόνια μακριά από τις επιπτώσεις του Τσέρνομπιλ, παρά το γεγονός ότι κανένα από τα υπόδουλα media δεν το αναφέρει, τις επιπτώσεις των υποθαλάσσιων πειραμάτων στη Mururoa, στη Γαλλική Πολυνησία, από τη Γαλλία του Σιράκ και εκείνες της πρόσφατης καταστροφής στη Φουκοσίμα), πώς γίνεται ένας άνθρωπος -δυστυχώς οι κρατικοί υπηρέτες, παρά το ρόλο τους ως μαντρόσκυλα και ιεροεξεταστές, παραμένουν τέτοιοι- να καταδικάσει μια πράξη όπως αυτή των Αλφρέντο και Νίκολα, η οποία προσπαθεί να εξολοθρεύσει το πρόβλημα στη ρίζα του. Πώς στρέφεται κάποιος ενάντια στον εαυτό του, παρουσιάζοντας ένα δήμιο, που σε δηλητηριάζει κάθε μέρα, σα θύμα;

Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ, που κάνω στον εαυτό μου αυτές τις ερωτήσεις.

Προφανώς, δε μπορώ να μπω στο κεφάλι των κρατικών υπηρετών, ούτε και θέλω· νομίζω, όμως, πως πάνω σε αυτά τα ερωτήματα αναρωτιούνται πολλά άτομα, αναρχικοί επίσης, παρόλο το μίσος που έχουμε για αυτό το αιώνιο κακό, που σφίγγει τη γη.

Ξέρουμε πολύ καλά πως τα media ήταν πάντα φερέφωνα του κράτους.

Ο ρόλος τους είναι να διαμορφώνουν άρρωστες συνειδήσεις στον αδαή πληθυσμό, για τον οποίο το τελευταίο μοντέλο κινητού, ένας υπολογιστής με facebook και ένα πιάτο μακαρόνια στο τραπέζι του είναι αρκετά για να χωνέψει και να αφομιώσει τη ροή ειδήσεων, που προέρχεται από τις πένες αυτών των κακόφημων τσακαλιών.

Το πρώτο δικαστήριο είναι εκείνο του λαού, σίγουρα όχι σαν αυτά που πρότειναν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες.

Η πρώτη κρίση έρχεται από το σιωπηλό κοπάδι, που βοσκάει, ακολουθώντας το δρόμο, που υποδεικνύει ο τσοπάνης (Κράτος-Εκκλησία).

Οι άνθρωποι, που με κατεβασμένα κεφάλια μασουλούν το φαγητό τους από το “Terra dei Fuochi” (“Η χώρα των φωτιών”, μεταξύ Νάπολης και Καζέρτα, χαρακτηριστικό της οποίας είναι η παράνομη απόρριψη τοξικών αποβλήτων) στην περιοχή της Καμπάνια, από τα χωράφια κοντά στην ILVA (ρυπογόνα χαλυβουργεία) στο Τρεντίνο και ακόμα θυμάμαι την ENI (ιταλικός κολοσσός υδρογονανθράκων, που δραστηριοποιείται στην πυρηνική και άλλων τύπων ενέργεια, σε εξορύξεις, στη χημική βιομηχανία, στη βιομηχανία πλαστικού κλπ) στη Μαργκέρα και το Στάγκνο (μικρό χωρίο μεταξύ Πίζας και Λιβόρνο), τις χαλυβουργίες και τα βυρσοδεψεία στην Τοσκάνη, τα εργοστάσια ασβέστη στην κοιλάδα Aosta, την Eternit (εγοστάσια ασβέστη και τσιμέντου) στη Λομβαρδία και την περιοχή Εμίλιο-Ρομάνι, για να αναφέρω μόνο λίγα από αυτά που ξεχωρίζουν.

Οι άνθρωποι, που καταπίνουν καθημερινά δηλητήριο και αντί να το ξεράσουν σε αυτούς που τους το ταίζουν, το φτύνουν στο πρόσωπο των διπλανών τους ή σε εκείνων που προσπαθούν να περιορίσουν εκείνον που δηλητηριάζει.

Αυτή είναι η Ιταλία!

Το πιο ανησυχητικό πράγμα είναι το ότι ακόμα και κάποιοι αναρχικοί υποστηρίζουν πως χειρονομίες, όπως αυτή των Αλφρέντο και Νίκολα, φοβίζουν τον πληθυσμό…

Υπάρχει πληθυσμός στην Ιταλία;

Μήπως είναι εκείνος, που πηγαίνει εκκλησία κάθε Κυριακή, ακούει καθημερινά τον Πάππα και τα μηνύματα των πολιτικών στην τηλεόραση, δουλεύει τσάμπα και περνά όλη του την ημέρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανεβάζοντας φωτογραφίες και βίντεο από οτιδήποτε συμβαίνει στο δρόμο, με πρόσωπα ανθρώπων, που δεν ήξεραν καν ότι τους τραβάει η κάμερα;

Μήπως είναι εκείνος, που ικανοποιείται πού και πού, επειδή κάποιο κρατικό βοήθημα του επιτρέπει να αγοράσει αποκωδικοποιητή για ψηφιακή τηλεόραση, έναν υπολογιστή ή πρόσβαση στο ίντερνετ;

Αν αυτός είναι ο πληθυσμός, ας φοβηθεί…

Υπάρχει ακόμα κάποιος, που θέλει “να γυρίζει σώος σπίτι του”;

Όπως ο Αλφρέντο και ο Νίκολα, έτσι κι εγώ, πιστεύω πως δε χρειάζεται να περιμένουμε την επανάσταση γιατί οι επαναστάσεις, όπου ξέσπασαν, το μόνο που έκαναν είναι να αναπαράγουν τα ίδια σκατά, που υπήρχαν πριν, ή ακόμα και χειρότερα. Επιπροσθέτως, οι προσδοκίες δημιουργούν φόβο και ηρεμούν τα πνεύματα.

Σήμερα, πιο πολύ από ποτέ, χρειάζεται να ακουστεί η φωνή και η συγγένειά μας με τους δύο συντρόφους, που με την ενέργειά τους, έδωσαν νέα τροπή στην αναρχική ιστορία των τελευταίων 100 χρόνων στην Ιταλία.

Για έναν αιώνα, ακούγαμε μόνο συνθήματα, πέρσι ο Αλφρέντο και ο Νίκολα πέρασαν στη δράση.

Αυτά τα συνθήματα φωνάζονταν από όλους, ή τουλάχιστον από τη μεγαλύτερη μερίδα των Ιταλών αναρχικών και τώρα βλέπουμε πόσοι θέλουν να δηλώσουν αλληλεγγύη και συγγένεια με τους αδερφούς μας, με τις δύο αυτές ατομικότητες… με τους δύο αυτούς συντρόφους…

Δε θα μας κάνει να νιώθουμε αδύναμοι μπροστά στον εχθρό, ένα χαμόγελο από μια αναπηρική καρέκλα.

Η ίδια αναπηρική καρέκλα αποδεικνύει πως δεν είστε απρόσιτοι και πως εκτός από τους “μπάσταρδους”, που στάλθηκαν “από εκείνους που περιμένετε”, υπάρχουν και οι μοναχικοί λύκοι, που βγαίνουν από τα δάση πεινασμένοι.

Μια μεγάλη εξεγερτική αγκαλιά, τόσο ζεστή όσο η καρδιά που βγαίνει από το Φοίνικα,

αλληλεγγύη και συνέργια με τους Αλφρέντο και Νίκολα.

RadioAzione

Πηγή: Act for freedom now!

Η Απαλλοτρίωση

Πίσω, στα πιο παλιά χρόνια, υπήρχαν ανθρώπινα όντα, που έμοιαζαν με τους καρχαρίες του σήμερα, τα οποία οικειοποιούνταν τους κοινούς πόρους, χρησιμοποιώντας ωμή δύναμη και πονηριά.

Αν είχαν περιοριστεί σε αυτό, δε θα ήταν και τόσο άσχημα, αφού οι θιγόμενοι θα μπορούσαν να υιοθετήσουν τις μεθόδους των άρπαγων και θα ήταν ίσως ικανοί να επανακτήσουν τα χαμένα αγαθά, πατσίζοντας τις απώλειές τους.

Το πραγματικό πρόβλημα ξεκίνησε όταν οι άρπαγες, για να παγιώσουν και να αυξήσουν τα προϊόντα κλοπής, θεσμοθέτησαν την εξουσία και αξίωσαν το δικαίωμα να υπαγορεύουν νόμους σε όλον τον κόσμο και ειδικά σε εκείνους, τους οποίους σφετερίστηκαν.

Επομένως, ήταν από τη μια πλευρά οι τύραννοι και από την άλλη οι σκλάβοι.

Οι πρώτοι θα διακήρρυταν με κάποια επισημότητα: “Η ιδιοκτησία είναι ο καρπός της εργασίας και της αποταμίευσης και είναι ιερή και απαραβίαστη”. Η υπεράσπιση της υποκριτικής αρχής της ιερής και απαραβίαστης ιδιοκτησίας έχει ανατεθεί σε τρεις ύποπτες φιγούρες, που κυβερνούν ακόμα. Το μπάτσο, που είναι συνώνυμο της βαρβαρότητας και της αγριότητας και τον παπά και τον ηθικιστή, που είναι οι προσωποποιήσεις του ψέματος.

Κάποιοι φιλόσοφοι εξεγέρθηκαν ενάντια σε αυτήν την αρχή, όταν δήλωσαν: “Η ιδιοκτησία είναι κλοπή”. Χιλιάδες σκλάβοι, ελπίζοντας για ελευθερία και ισότητα, τους ακολούθησαν και χωρίστηκαν σε σχολές και κόμματα καθοδηγούμενα από τσοπάνηδες, που επαναλάμβαναν συνεχώς τους λόγους τους περί δικαιωμάτων και καθηκόντων των εργατών, περί ανθρωπισμού, περί αλτρουισμού, περί αλληλεγγύης, περί αδελφοσύνης, περί ισότητας, περί ελευθερίας κλπ, μέχρι που αποκοίμησαν το κοινό με τη βαρεμάρα τους και εντόπισαν το σχέδιο της μελλοντικής κοινωνίας, λες και έχτιζαν κάποιο κτίριο, ανάμεσα στα θαμπωμένα μάτια των φτωχών και τα ειρωνικά χαμόγελα των πλουσίων.

Αυτοί οι συναισθηματικοί λόγοι μοιάζουν με θρηνολογίες, που φαίνονται να θέλουν να πείσουν τους ιδιοκτήτες να παραιτηθούν από τα υπάρχοντά τους, προς όφελος της εγκαταλελειμμένης ανθρωπότητας. Αλλά, οι πλούσιοι είναι κουφοί, δε συγκινούνται και πάνω από όλα είναι δυνατοί, αφού χρησιμοποιούν τους μπάτσους, τους παπάδες, τους ηθικιστές και τους κοινωνικούς αναμορφωτές με ένα λίγο-πολύ επαναστατικό λούστρο· ακόμα καλύτερα, οι πλούσιοι, βλέποντας πως οι φτωχοι είναι ικανοποιημένοι με το να κλαψουρίζουν και με το να αφήνουν τους εαυτούς τους να καθοδηγούνται από κακούς τσοπάνηδες, γίνονται όλο και πιο ξιπασμένοι και επιθετικοί και σαν να μην έφτανε η βία των βασιλικών και δημοκρατικών εξουσιών, προσλαμβάνουν και ένοπλες ομάδες για να προστατέψουν το κεφάλαιό τους.

Δε μου πολυαρέσουν οι λόγοι και ακόμα λιγότερο οι συναισθηματισμοί και οι ρητορίες· για μένα, δεν είναι σημαντικό να γνωρίζω το αν η περιουσία είναι προϊόν εργασίας ή κλοπής· δε σκέφτομαι με όρους δικαιωμάτων και δικαιοσύνης, ούτε θέλω να εξυψώσω τα ανθρωπιστικά αισθήματα. Ξέρω πως πρέπει να ζήσω τη ζωή μου με τη μεγαλύτερη άνεση και ελευθερία, που μου είναι δυνατή και προσπαθώ να εξασφαλίσω για τον εαυτό μου τα απαραίτητα μέσα για να το κάνω.

“Το δικαίωμα στη ζωή δεν το ζητιανεύεις, το παίρνεις”, γι’ αυτό λέω στους συντρόφους μου: ας ζήσουμε όσο αναρχικά μπορούμε, χωρίς να περιμένουμε για το νωθρό ήλιο του μέλλοντος, του οποίου οι ακτίνες θα είναι πάντα ανθυγιεινές για εμάς τους αναρχικούς.

Η κοινωνία μας θεωρεί, με το δίκιο της, εχθρούς και γι’ αυτό, δε ψάχνουμε για κανένα τρόπο συμφιλίωσης, αρνούμαστε τα μέσα αγώνα, που μας προσφέρει -μέσα για πολιτικό και συνδικαλιστικό αγώνα- και διαλέγουμε τα δικά μας μέσα, τα οποία ταιριάζουν στο δύσκολο σκοπό, που ορίζουμε για τους εαυτούς μας, ανώτερα από εκείνα, που υιοθετούν οι εχθροί μας. Δεχόμαστε την πρόκληση και πολεμάμε χωρίς αναβολή και ανάπαυλα, για να κατακτήσουμε τη νίκη τώρα και όχι σε δύο χιλιάδες χρόνια.

Πολεμάς τη δύναμη με δύναμη, τη βία με βία και την ιδιοκτησία με απαλλοτρίωση.

Προσδίδω στην ατομική απαλλοτρίωση τη σπουδαιότερη επαναστατική σημασία, το υψηλότερο ανατρεπτικό νόημα. Σημαίνει: πρακτική και αποτελεσματική εξέγερση ενάντια στο σύστημα εκμετάλλευσης, που πραγματοποιείται από τους άεργους και τους κυνηγούς της απόλαυσης εις βάρος των εργατών· κατάκτηση του δικαιώματος στη ζωή, τη χαρά και την ελευθερία, γιατί η κοινωνία ποδοπατάει μόνο τους φτωχούς· εκδίκηση ενάντια στους ιδιοκτήτες και τους κοινωνικούς θεσμούς. Ο πολλαπλασιασμός της ατομικής απαλλοτρίωσης είναι μια πραγματική και βαθιά κοινωνική αναταραχή· και το επαναστατικό πνεύμα και ο αναρχισμός -ειδικά τώρα που το σοσιαλιστικό κόμμα αξιώνει να επιβάλλει τη δικτατορία του- δεν έχουν λόγο ύπαρξης και έκφρασης, παρά μόνο ως ουσιαστικά αντικοινωνικές τάσεις.

Η επανάσταση για την καταστροφή των τωρινών και των μελλοντικών θεσμών καταπίεσης και εκμετάλλευσης δεν επιτυγχάνεται σε προκαθορισμένα ραντεβού στα οδοφράγματα, αλλά εκτελείται κάθε ώρα, κάθε στιγμή, μέσα από τις αναρίθμητες επιθέσεις ενάντια στην κοινωνία από τις αδυνάστευτες και εξεγερμένες ατομικότητες.

Είναι απαραίτητο να ανατρέψουμε και να καταστρέψουμε όλες τις αρχές, που στηρίζουν την αποκαλούμενη αστική κοινωνία και η ατομική απαλλοτρίωση από τη μία, δηλητηριάζει την ύπαρξη των πλουσίων, που νιώθουν να πνίγονται κάτω από το βάρος του κινδύνου, που αντιμετωπίζουν τα πλούτη τους και από την άλλη, υπονομεύει το κοινωνικό και ηθικό οικοδόμημα των θεσμών της.

Η συστηματική ατομική απαλλοτρίωση από τους εξεγερμένους και τους δυνατούς, η ασεβής παραβίαση των κυρίαρχων -θρησκευτικών, εξουσιαστικών και ηθικών- αξιών, η εικονοκλαστική βεβήλωση κάθε πράγματος, που θεωρείται ιερό και απαραβίαστο, δημιουργεί τη βάση της επαναστατικής και αναρχικής κριτικής, το λόγο ύπαρξης του αντικοινωνικού αναρχισμού.

Αυτός είναι ο λόγος που εμείς, ως αναρχικοί, ξεσηκωνόμαστε ενάντια στη σταυροφορία των φτηνιάρηδων ανθρωπιστών, των αλτρουιστών μαγαζατόρων, που υποστηρίζουν πως θα θεραπεύσουν την κοινωνική σαπίλα με επιδέσμους.

Εκείνοι, που υποστηρίζουν την επανάσταση και τη συλλογική απαλλοτρίωση -του μέλλοντος- και αποκηρύσσουν την ατομική απαλλοτρίωση, είναι μάλλον επίτροποι της μοναρχίας παρά επαναστάτες. Μιλούν για μεταρρύθμιση -ίσως χωρίς κοινοβούλιο-, αλλά όχι για επανάσταση, πόσο μάλλον για αναρχισμό.

Το παράδειγμα της δράσης του Ζυλ Μπονό -για να αναφέρω μόνο ένα όνομα- αξίζει, για μένα, πολύ περισσότερο από όλα τα επαναστατικά κηρύγματα των κοινωνιστών αναρχικών.

Πεπεισμένος για αυτό, δεν απευθύνομαι στο κοπάδι, που δε θέλει να με καταλάβει, αλλά σε ανθρώπους προικισμένους με ισχυρή θέληση και τους λέω: περιμένοντας την Αποκάλυψη, ας κάνουμε τώρα την απαλλοτριωτική μας επανάσταση, για να πετύχουμε τη δική μας ευμάρεια και τη δική μας ελευθερία.

Το κείμενο έχει γραφτεί από τον Ιταλό αναρχοατομικιστή Erinne Vivani και δημοσιεύτηκε στην ιταλική έκδοση Nichilismo (έτος 1ο, τεύχος 11), το Σεπτέμβρη του 1920. Η μετάφραση έγινε από την αγγλική δημοσίευση του κειμένου, στο 8ο τεύχος (Μάιος 2013) του αναρχοατομικιστικού εντύπου “My Own”.

“Και γελώ…” – Μπροσούρα με κείμενα του Enzo Martucci

Η μπροσούρα “Και γελώ…” είναι μετάφραση της αντίστοιχης αγγλικής κυκλοφορίας των ιταλικών αναρχομηδενιστικών εκδόσεων “Verein von Egoisten”, με τίτλο “And I laugh…”. Στην ελληνική έκδοση υπάρχουν επιπροσθέτως το κείμενο “Ηρωική Άνοιξη” και ένας σύντομος χαιρετισμός από τους Ιταλούς συντρόφους. Η μπροσούρα κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη του 2013, στην Αθήνα, από το αναρχικό μεταφραστικό/εκδοτικό εγχείρημα Έρεβος, σε περιορισμένα αντίτυπα και κυκλοφορεί χέρι με χέρι. Μπορείτε να καταβάσετε το PDF εδώ.

Λέσβος: Εκδήλωση-παρουσίαση του αναρχικού μεταφραστικού/εκδοτικού εγχειρήματος Έρεβος

Η εκδήλωση διοργανώνεται από τις ομάδες, Άτυπη Αναρχική Οργάνωση-πυρήνας Λέσβου και Αντικαθεστωτική Φράξια-πυρήνας Λέσβου.

Ο αντίλογος της καρμανιόλας

Για την επίθεση στο δίκτυο ηλεκτροδότησης στα σύνορα ΗΠΑ-Καναδά

Μια σημαντική γραμμή ηλεκτροδότησης έγινε στόχος σαμποτάζ. Αυτό συνέβη πριν από ένα μήνα περίπου (το συγκεκριμένο κείμενο γράφτηκε στις 3 Οκτωβρίου 2013), κατά τη διάρκεια μιας ευχάριστης βραδιάς στην εξοχή, κάπου στον ανατολικό Καναδά, την ώρα που όλοι οι άνετοι σκλάβοι τόσο χαρούμενα προετοίμαζαν τα παιδιά τους, για να επιστρέψουν σε ένα νέο επίπεδο πλύσης εγκεφάλου και κοινωνιστικής προσαρμογής της συμπεριφοράς, με μπάτσους να καιροφυλακτούν στο σχολείο, ώστε να τα προετοιμάσουν για τον κόσμο-φυλακή.

Βρίσκοντας κίνητρο στην απελπισία και την απομόνωση αυτού του κοινωνικού εφιάλτη, ξεκίνησα αυτήν τη νυχτερινή απόδραση, για να πραγματοποιήσω μια πράξη σαμποτάζ, με στόχο μια γραμμή μεταφοράς ρεύματος υψηλής τάσης (High Voltage Direct Current -HVDC), ξεβιδώνοντας διάφορα παξιμάδια σε δύο από τους τέσσερις πυλώνες αυτών των ατσάλινων γολιάθ της τεχνολογικής υποδούλωσης, που μεταφέρουν ρεύμα στα σύνορα, χρησιμοποιώντας μόνο ένα μεγάλο κλειδί και έναν ελαφρύ μεταλλικό σωλήνα, ο οποίος ταίριαζε στη λαβή του, για επιπλέον δύναμη. Αν και θα απολάμβανα πολύ την ομαδική δουλειά μαζί με άλλους εξεγερμένους, δεν είχα ούτε τον χρόνο ούτε την ενέργεια για να τους παρακινήσω σε δράση. Αλλά, να είστε σίγουροι ότι τα κατάφερα κι έτσι, με πολύ ιδρώτα και τελικά, δεν ήταν και σπουδαία υπόθεση. Έτσι, λένε, είναι εύκολο να επιτεθείς. Το να μπεις και να βγεις από εκεί μέσα είναι πάντα πιο δύσκολο.

Το έκανα αυτό για τον Jerry Koch, τη Marie Mason, τον Maddy Pfeiffer, καθώς και για εκατομμύρια άλλους, λιγότερο γνωστούς, που σαπίζουν στα τσιμεντένια κελιά ενός σκληροπυρηνικού ληστρικού καπιταλισμού, που βασιλεύει πάνω από τις ΗΠΑ και τη Δύση γενικότερα. Θέλω να καταστρέψω αυτό το γαμημένο σύστημα του εταιρικού χοιροστασίου και σκέφτηκα ότι το να ρίξεις κάτω κυριολεκτικά την ραχοκοκαλιά του συστήματός τους, ένα μπουλόνι κάθε φορά, φαίνεται σαν μια ευνοϊκή τακτική.

Το έκανα, επίσης, από βαθιά κοχλάζουσα οργή εναντίον των γουρουνιών νεοναζί της RCMP*, επειδή συνέλαβαν και έθεσαν υπό κράτηση πολλές οικογένειες ρομά τα τελευταία 1-2 χρόνια και όλα αυτά χάρη στους πολίτες-ρουφιάνους και σε αυτά τα χοντρά άσχημα σκουλήκια, που κάθονται, μαλακίζονται, λένε ψέματα και συκοφαντούν από την κορυφή των γυάλινων πύργων των ΜΜΕ της αστυνομίας, αυτούς τους υποκριτές, που ξερνάνε μαζικά και επαινούν και στηρίζουν ενεργητικά την αστυνομική καταστολή. Τα μεγάλα σε μήκος αμερικανοκαναδικά σύνορα, ειδικά έτσι όπως είναι «κλειδωμένα» πια με κάθε είδους επιτήρηση και ελέγχους, αποτελούν απόδειξη του πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν οι δεσπότες του κράτους, προκειμένου να επιβάλουν τις αμιγώς αφηρημένες εννοιολογικά, σχιζοφρενικές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους «μικρούς ανθρώπους», ενώ παράλληλα να διατηρούν όλες τις ελευθερίες για την υψηλή κυβερνώσα καπιταλιστική κάστα, η οποία εξαγοράζει ολόκληρες χώρες με τεράστια δάνεια.

Οι υπηρέτες του κράτους, που διατηρούν την κοινωνική τάξη, είναι όλοι δειλοί, γιατί από την (υποτιθέμενη) ασφάλεια των γραφείων τους, πίσω από τα γραφεία τους, προστατεύουν προνόμια, που τους δόθηκαν απλά επειδή γεννήθηκαν εδώ. Και όλα αυτά, εναντίον ανθρώπων, που ταξίδεψαν σε μεγάλες αποστάσεις και σε άσχημες συνθήκες και έθεσαν σε κίνδυνο τη ζωή και την ελευθερία τους, προκειμένου τα παιδιά τους να έχουν μια ευκαιρία για ένα καλύτερο μέλλον.

Το έκανα και εναντίον αυτών των δολοφόνων πίσω από την Blackstone Group. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι εκεί έξω, που αντιστέκονται στα ωραία τους σχέδια, όπως είναι η υπό κατασκευή γραμμή HVDC, που θα περάσει κάτω από τη λίμνη Champlain, με τις πρόσφατες ευλογίες της Γουρουνοβασίλισσας Marois** του Κεμπέκ. Υπό το φως των πρόσφατων γεγονότων, οι άνθρωποι στο Νότιο Οντάριο και στο Κεμπέκ ξέρουν πια πολύ καλά πως αυτοί οι γαμημένοι καπιταλιστές μπορούν να γεμίσουν το περιβάλλον με τοξικά και να αφαιρέσουν τις ζωές πολλών προλετάριων και να την γλιτώσουν. Ας συνεχίσουμε να εμποδίζουμε αυτά τα υψηλά παράσιτα στα σχέδιά τους και να τους διαλύουμε και να τους διαλύουμε ξανά, έως ότου κρεμαστούν δημόσια από τις γραβάτες τους.

Εδώ είναι η παγίδα: Το πού και πώς ακριβώς έγινε… Το ποιες διακοπές ρεύματος προκάλεσε από τότε -όπως το πρόσφατο κλείσιμο για αρκετές ημέρες της σιδηροδρομικής γραμμής υψηλής ταχύτητας Amtrak, μεταξύ Βοστώνης και Νέας Υόρκης- ή ποια διακοπή ακόμα θα προκαλέσει σύντομα, αν κάνω λάθος… Αυτό μένει να το βρουν τα ομοσπονδιακά γουρούνια και οι εταιρείες ηλεκτρισμού και από τις δύο πλευρές των συνόρων και να δείξουν αν η τεχνολογία και το εργατικό δυναμικό τους αξίζουν τα χοντρά λεφτά τους. Δεν ήταν και πολύ επιτυχείς στο να εντοπίσουν και να καταστείλουν τους ανθρώπους πίσω από τα διάφορα ηλεκτρικά σαμποτάζ στο Κεμπέκ, νωρίτερα το καλοκαίρι, όπως και τους ανθρώπους πίσω από τις πιο γνωστές ενέργειες του 2004.

Γιατί και η τυραννία έχει το κόστος της… Χρεώνω όλα τα κόστη, που προκλήθηκαν από αυτό το σαμποτάζ, στο λογαριασμό των ανακριτών του Ανώτατου δικαστηρίου και στα γουρούνια τους, που συνομώτησαν εναντίον των αγωνιστών Jerry και Maddy, καθώς και στους δειλούς γραφειοκράτες, που υλοποίησαν τα διοικητικά τους βασανιστήρια σε βάρος της Marie Mason, μιας στοργικής μητέρας και αγαπητής υπερασπίστριας της ζωής των ζώων, τα οποία απλά δεν μπορούν να προστατέψουν τον εαυτό τους από τους βιαστές του περιβάλλοντος. Το θάρρος αυτών των φυλακισμένων είναι που μου έδωσε τη θέληση και την ενέργεια να κάνω αυτή τη διαδρομή. Και αν αυτοί πρόκειται να συνεχίσουν να αντιστέκονται στην τυραννία σας μέσα στα τσιμεντένια κελιά σας, εγώ και άλλοι θα επιτεθούμε ξανά.

Κάποιοι από εμάς ίσως είμαστε απλά μια χούφτα ιδεαλιστών, που πιστεύουμε στην πολύ μικρή πιθανότητα ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι, κάπου αλλού, που αισθάνονται το ίδιο με εμάς για αυτή την εμετική κοινωνία των κοιλαράδων βαρόνων με τις πανοπλίες και με τις αγαπημένες τους τοξικές εγκαταλελειμμένες εκτάσεις, θα εξαπολύσουν παρόμοιες τακτικές ενάντια στην κοινωνία, διανύοντας μεγάλες αποστάσεις έξω από την κοινωνικο-πολιτισμική φούσκα τους, ώστε να συνθλίψουν πράγματι την ολοκληρωτική κοινωνία στ’ αλήθεια. Αλλά, μισώ τα ιδανικά, ειδικά εκείνες τις ουτοπίες της ανώτερης κάστας, που πάντα μετατρέπονται σε μια πιο σκληρή δυστοπία για πολλούς άλλους. Μια δυστοπική ουτοπία, που περνά μέσα από τη μαζική ανάπτυξη, παντού, γραμμών ηλεκτροδότησης και κεραιών, από την υποστήριξη του μαζικού, την ανόητη υποταγή των προλετάριων στην εργασία, την κατανάλωση, την παραγωγή τοξικών αποβλήτων και πάντα μέσα από την όλο και πιο μεγάλη καταστροφή της ζωής.

Μια τέτοια κοινωνία αξίζει μόνο να καταστραφεί.

Δεν μπορούμε να φτιάξουμε έναν ελεύθερο κόσμο, με υπευθυνότητα, αγάπη, κατανόηση, αξιοπρέπεια, ορθολογισμό και με πραγματική κοινότητα, χωρίς να σπάσουμε τις παλιές σάπιες ρουτίνες της κυρίαρχης καπιταλιστικής ολιγαρχίας, η οποία, ουσιαστικά, μόνο μέσα σε μια λειτουργική κοινωνία καταφέρνει να διατηρηθεί. Αυτή η κοινωνία δεν είναι παρά ένα υπαίθριο εργοστάσιο, μια κυρίως αόρατη μηχανή μαζικής εκμετάλλευσης, μέσω του κομφορμισμού, όπου το άτομο γίνεται ενόχληση, αν όχι ο υπέρτατος εχθρός, όπως και ο φυσικός κόσμος. Κοινωνία σημαίνει πόλεμος.

Έχουμε πολλές δυνατότητες να πολεμήσουμε το γράπωμα των ενεργειακών υποδομών στις μάζες και να αντισταθούμε στις πολλές επεμβατικές, καταστροφικές εξελίξεις των παγκόσμιων οικονομικών, όπου και όταν μπορούμε, όσο περισσότεροι μπορούμε να μαζευτούμε. Και αν ήμουν τόσο ανόητος, ώστε να πάω μόνος μου να το κάνω αυτό (δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ήμουν), τότε αποδείξτε μου ότι έκανα λάθος, άγνωστοι συνεργοί και φίλοι…

Προς την βαρβαρότητα!

Αλληλεγγύη στους μαχητές της FAI/IRF,

σε όσους αγωνίζονται εναντίον της Μ.Α.Τ.*** στην Καταλονία,

στη μνήμη του πολεμιστή των Mohawk «Splitting the Sky».

Σ.τ.Μ.

* Καναδική χωροφυλακή

** Η Pauline Marois είναι πολιτειακή πρωθυπουργός του Κεμπέκ

*** Muy Alta Tensión – Γραμμή ηλεκτροδότησης υπερυψηλής τάσης

Πηγή: 325

Ανοιχτή επιστολή από τη Διεθνή Συνωμοσία Εκδίκησης – FAI/IRF Ινδονησίας

Επιτέλους, βρήκαμε την ευκαιρία να γράψουμε μια επιστολή με «λεπτομερή τρόπο», από τη δική μας οπτική γωνία, υπερβαίνοντας τις δυσκολίες των γεωγραφικών συνόρων, οι οποίες, αν και ποτέ δεν λειτούργησαν ως περιορισμός για τις συναντήσεις των ιδεών και των πράξεών μας, είναι ένα από τα βασικά εμπόδια, που μας αποτρέπουν από το να συναντηθούμε και φυσικά. Μέσα από αυτήν την επιστολή, θέλουμε να παραθέσουμε μέρος της ανάλυσής μας σχετικά με την κατάσταση γύρω μας (ως άτομα και ως ομάδα) καθώς και για τη FAI/IRF, μιας και αποτελούμε μέρος της. Η επιστολή αυτή είναι η κριτική και η συμβολή μας προς τους αναρχικούς της πράξης σε όλην την υφήλιο.

Η επιστολή καθαυτή είναι αποτέλεσμα συζήτησης. Αλλά, πρέπει κανείς να έχει από την αρχή υπόψιν του ότι είμαστε μια ένωση ατομικιστών, παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιούμε μία ονομασία, για λόγους ανωνυμίας. Σε κάποια κομμάτια αυτής της επιστολής, η άποψη, που παρουσιάζεται, προέρχεται από συμφωνία μεταξύ ατόμων της ομάδας μας. Αλλά, σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να ακυρώσουμε την ατομική κρίση. Γι’ αυτό, παρακάτω θα βρείτε κάποια σημεία, όπου γίνεται αναφορά για ατομική ανάλυση ή ατομική στάση.

ΜΕΡΟΣ 1ο

Έτσι η δημοκρατία -η μητέρα του σοσιαλισμού- είναι η κόρη των θρησκειών*
–Renzo Novatore, («Προς το δημιουργικό τίποτα»)

Φονταμενταλισμός, Άμεσες Δράσεις και οι Αναρχικοί

Από φέτος τον Ιούνιο, παρατηρήσαμε ότι προέκυψαν τουλάχιστον 4 περιπτώσεις «πολιτικών» πυροβολισμών εναντίον αστυνομικών. Στη σύντομη ανάλυσή μας, αυτές οι ενέργειες πραγματοποιήθηκαν από μουσουλμανικές οπλισμένες ομάδες. Φονταμενταλιστικές ομάδες, που υπάρχουν εδώ και αρκετά χρόνια. Κάποια άτομα είπαν ότι (Σ.τ.Μ. οι ομάδες αυτές) ξεκίνησαν να εμφανίζονται στις αρχές του 2000 και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα. Το είδος των ενεργειών τους αναγνωρίζεται εύκολα κυρίως από τους στόχους. Για παράδειγμα, βομβιστικές επιθέσεις εναντίων εκκλησιών και «καπιταλιστικών συμβόλων», όπως ξενοδοχεία ή καφετέριες, όπου συχνάζουν πολλοί ξένοι (δυτικοί ή με απλά λόγια λευκοί). Οι πιο γνωστές ενέργειες αυτών των ομάδων είναι η (πρώτη) βόμβα στο Μπαλί (12 Οκτωβρίου 2012), η βόμβα εναντίον του ξενοδοχείου JW Marriot hotels (5 Αυγούστου 2003), η βομβιστική ενέργεια εναντίον της πρεσβείας της Αυστραλίας το 2004 και οι τρεις βόμβες στο Μπαλί, γνωστές ως Βομβιστικές Επιθέσεις του Μπαλί μέρος δεύτερο (1 Οκτωβρίου 2005). Υπογραμμίζουμε ένα πράγμα, ότι τώρα οι ομάδες αυτές έχουν αλλάξει τακτική. Αντί να στέλνουν βομβιστές αυτοκτονίας, όπως έκαναν προηγουμένως, τώρα στοχεύουν τα γουρούνια (αστυνομία).

Γιατί στοχοποιούν την αστυνομία; Διότι γι’ αυτούς η αστυνομία είναι το πιο κατασταλτικό εργαλείο του κράτους. Οι αστυνομικοί οργανισμοί και όλοι οι αστυνομικοί είναι αυτοί, που πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για όλες τις «αντεπιθέσεις» του κράτους εναντίον αυτών των ομάδων και των μελών τους τα τελευταία 10 χρόνια. Η ινδονησιακή ειδική μονάδα εναντίον της τρομοκρατίας, γνωστή ως Densus 88, είναι ο νούμερο ένα στόχος αυτών των ομάδων. Τα γουρούνια στη Densus 88 έχουν σαν ειδικό στόχο τη διάλυση αυτών των μουσουλμανικών ομάδων και όλων των τρομοκρατικών δραστηριοτήτων, εντός και πέριξ της Ινδονησίας. Τα τελευταία 5 χρόνια, παρατηρούμε ότι η Densus 88 πραγματοποίησε αρκετές εφόδους εναντίον μουσουλμανικών ομάδων, στη διάρκεια των οποίων κάποια μέλη αυτών των ομάδων σκοτώθηκαν κατά την ανταλλαγή πυρών με τα γουρούνια, ενώ πολλά άλλα μέλη συνελήφθησαν. Περισσότερα από 30 τέτοια μέλη αντιμετωπίζουν σήμερα διάφορες κατηγορίες για τις ενέργειές τους.

Αυτές οι ομάδες, κατά την ανάλυσή μας, έχουν επιτυχία στην πρακτική του να συγκροτούν μικρούς πυρήνες των 3-4 ατόμων και να οργανώνονται μέσα από ανεπίσημες και κλειστές μεθόδους. Οι μέθοδοι επικοινωνίας, ανταλλαγής πληροφοριών και υλικοτεχνικής προετοιμασίας είναι καλά οργανωμένες, πειθαρχημένες και αυστηρές. Έχουν, επίσης, καλές πηγές για την προμήθεια υλικοτεχνικού εξοπλισμού, μέσα από ενέργειες απαλλοτρίωσης εναντίον τραπεζών, καταστημάτων χρυσού ή ληστείες εναντίον μη-μουσουλμάνων πολιτών. Κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι «ειδικοί» λένε ότι οι ομάδες αυτές χρηματοδοτούνται από χώρες της Μέσης Ανατολής. Αυτός είναι και ο λόγος, που μπορούν να έχουν εύκολη πρόσβαση σε πυρίτιδα, όπλα, καταφύγια και άλλα εργαλεία υποστηρικτικά του αγώνα τους. Κάθε μέλος τους γνωρίζει επίσης πολύ καλά όλες τις συνέπειες αυτού του αγώνα – τον οποίο αποκαλούν «τζιχάντ». Το να συλληφθούν ή πιθανώς να πεθάνουν είναι γι’ αυτούς το μοναδικό κόστος του πολέμου. Δεν έχουν να ανησυχούν για τίποτα.

Και ποιος είναι ο στόχος ή ο σκοπός αυτών των ομάδων;

Ο σκοπός τους είναι η δημιουργία ενός «ισλαμικού βασιλείου», που ονομάζεται khilafah, το οποίο φυσικά βασίζεται σε ισλαμικούς κανόνες, που είναι γνωστοί ως Νόμος της Σαρία. Κάποιοι από αυτούς, που έχουν ενταχθεί σε αυτές τις ομάδες, είναι της άποψης ότι μια ισλαμική κυβέρνηση είναι η ιδανική και ταυτόχρονα, η απάντηση για όλες τις κρίσεις, που αντιμετωπίζουν σήμερα στον υλικό κόσμο. Αυτοί οι φονταμενταλιστές -στην ανάλυσή μας- έχουν κοινές ιδέες με τους μαρξιστές και τους κοινωνιστές αναρχικούς, οι οποίοι κατηγορούν τον καπιταλισμό για τη γέννηση των καθημερινών προβλημάτων. Οι ισλαμιστές φονταμενταλιστές, μαρξιστές και κοινωνιστές αναρχικοί στα μάτια μας αποτελούν ομάδες ανθρώπων, οι οποίοι δραπετεύουν από τον πραγματικό πόλεμο και επιλέγουν να αναζητήσουν αυτό που αποκαλούν καλύτερη διακυβέρνηση, καλύτερους κυβερνήτες ή καλύτερη κοινωνία. Αν οι κοινωνιστές αναρχικοί το ονομάζουν «καλύτερη κοινωνία», οι μαρξιστές το ονομάζουν «κομμουνισμό», έτσι και οι φονταμενταλιστές το ονομάζουν khilafah. Διαφορετικές ονομασίες, αλλά ουσιαστικά η ίδια ιδέα. Απλά μιλάνε για θεωρίες σε διαφορετικές γλώσσες, αλλά οι στόχοι τους είναι όμοιοι από κάθε άποψη.

Κατά τη γνώμη μας, υπάρχει ένα και μοναδικό σημείο, που διαχωρίζει αυτές τις φονταμενταλιστικές ομάδες από τους μαρξιστές και τους κοινωνιστές αναρχικούς: η γενναία επιλογή να προχωρήσουν παραπέρα – όχι να εξαρτώνται μόνο από ειρηνικές διαμαρτυρίες ή να περιμένουν την αλλαγή που έρχεται. Η επιλογή τους είναι να οπλιστούν και να αρχίσουν να εξαπολύουν επιθέσεις εναντίων των δομών και των ατόμων, που εκλαμβάνουν ως εχθρούς τους.

Για κάποια άτομα στην ομάδα μας, η επιλογή να οπλιστείς και να ξεκινήσεις μια επίθεση ενεργητικά, δεν είναι εύκολη. Αλλά, είναι σημαντικό να διατηρηθεί ξεκάθαρα ορατή μια διαχωριστική γραμμή, σχετικά με τις συνειδήσεις των ατόμων αυτών των (Σ.τ.Μ. φονταμενταλιστικών) ομάδων. Η συνείδηση δεν είναι το κρίσιμο σημείο. Η επιλογή ήρθε απ’ έξω, εγχύθηκε βάναυσα και χωρίς αντίσταση. Οι επιλογές είναι το άμεσο προϊόν της κατήχησης και τα άτομα αυτών των ομάδων δεν είναι παρά μαριονέτες, ζόμπι, χωρίς ατομική κριτική σκέψη. Έχουν μόνο μία αλήθεια, χωρίς εξαιρέσεις, φτωχή σε αυτο-συνειδησία και χωρίς καμία αξιοπρέπεια μέσα της.

Για εμάς, για κάθε άτομο της ομάδας μας, αυτή η απουσία αξιοπρέπειας είναι κάτι, που έχει επέλθει και στο «αναρχικό κίνημα» εδώ. Μέχρι στιγμής, βλέπουμε με ποιο τρόπο οι αναρχικοί, που δεν έχουν ξεκάθαρη θέση σε αυτόν τον πόλεμο ενάντια στο υπάρχον, ακρωτηριάζονται σε έναν «κοινωνικό ακτιβισμό», ως δικαιολογία για την έλλειψη της ικανότητάς τους να μπουν σε έναν άμεσο πόλεμο. Υποστηρίζουν ότι το να ταΐζεις τους φτωχούς ή να μοιράζεσαι τον ίδιο χώρο με τους άστεγους είναι κι αυτό μέρος του πολέμου και το ονομάζουν αυτό άμεση δράση. Κάτι που μας κάνει να γελάμε. Οι κοινωνιστές αναρχικοί γύρω μας, στην Ινδονησία, απλά μετακινούν τα κομμάτια του παζλ των ψευδαισθήσεων από τη μία μεριά στην άλλη, ενώ την ίδια στιγμή αλλάζουν τη οπτική γωνία, από την οποία το κοιτάνε. Πρόκειται για ένα είδος δραστηριοτήτων, που πάντα τους έκανε να αισθάνονται την «επαναστατική τάση» και να αρνούνται ότι απλά επαναλαμβάνουν τις δραστηριότητες μέσα στις ειρηνικές ζώνες της ζωής τους, γεμάτες βαρεμάρα.

Μιλάνε για ένα καλύτερο μέλλον, όπου δεν θα υπάρχει καμία ιεραρχία και που οι άνθρωποι θα ζουν σε ισότητα, αλλά έχουν αποδεχτεί και νομιμοποιήσει την ιεραρχία μέσα στον αγώνα τους. Λόγω της ατομικής δειλίας τους, παίζουν κρυφτό πίσω από επιχειρήματα περί αλληλεγγύης με τους αυτόνομους αγώνες. Αλλά, αν κοιτάξει κανείς πιο καθαρά θα δει ότι πρόκειται για προσωρινά μόνο σημεία, για να ξεδιψάσουν τη δίψα τους για τη λεγόμενη «επανάσταση». Γι’ αυτό, η επανάστασή τους έχει πάντα να κάνει με αριθμούς ή με τη μάζα. Η επανάστασή τους βασίζεται στις ανάγκες της κοινωνίας, η οποία χρειάζεται να δημιουργήσει ένα παράδεισο πάνω στη γη. Χρειάζονται να έχουν μια επανάσταση με προσωρινή ένταση, γεμάτη ψεύτικα πλαστικά λουλούδια και συνθετικά αρώματα. Είναι ένας όχλος με έναν προορισμό, τον ίδιο προορισμό με τους φονταμενταλιστές.

Μεταξύ αυτών στην Ινδονησία, μέχρι στιγμής, αναγνωρίζουμε μόνο την Kontinum, μια αναρχο-κομμουνιστική ομάδα, που -αν και μας χωρίζουν ωκεανοί ιδεών και αξιών- έχουν μία ξεκάθαρη στάση. Αυτή η ομάδα, με ισχυρή ανάλυση, γραμμένη από γενναίους συντρόφους -και όχι από δειλούς, που μπορούν μόνο να μεταφράζουν κείμενα από ξένες γλώσσες στα ινδονησιακά, αλλά τρέμουν τα χέρια τους όταν κρατάνε πέτρες- παρουσιάζουν μια ξεκάθαρη άποψη με αξιοπρέπεια, ως αναρχικοί. Ως ομάδα αναρχικών, η Kontinum ξεπερνά τα εμπόδια. Κάτι που πολλοί αναρχικοί στην Ινδονησία φαίνεται ότι δεν μπορούν να το κάνουν. Κολλημένοι ανάμεσα σε τείχη εμποδίων, που οδηγούν τους κοινωνιστές αναρχικούς να παίζουν με το facebook, το twitter ή με την online μετάφραση αρχαϊκού υλικού για τον αναρχισμό πριν από εκατοντάδες χρόνια, όταν ο αναρχισμός ήταν «επιτυχημένος».

Οι κοινωνιστές αναρχικοί στην Ινδονησία ή στο εξωτερικό, κατά τη γνώμη μας, τηρούν μια αξιολύπητη στάση. Γι’ αυτό, αν κάποιος από αυτούς προσπαθήσει να σταθεί μπροστά μας και στις βίαιες ενέργειές μας, δεν θα το σκεφτούμε δεύτερη φορά, πριν στείλουμε και σε αυτόν την οργή μας. Οτιδήποτε και οποιοσδήποτε θέλει να διατηρήσει την κοινωνική ευταξία είναι εχθρός μας! Κανένας σεβασμός για αυτούς.

ΜΕΡΟΣ 2ο

Όταν ξεφτιλίζεις ένα μέσο αγώνα με τέτοιο τρόπο είναι απλά λάθος. Ή αγωνίζεσαι συνεπής στις επιλογές σου ή δεν αγωνίζεσαι καθόλου.Όταν είσαι αναρχικός δεν γλύφεις πολιτικά κόμματα. Όταν είσαι αναρχικός δεν μιλάς για την εθνική κυριαρχία ή για τον ελληνικό λαό, ούτε αποζητάς τη δημιουργία ενός άλλου πόλου εξουσίας. Αναρχικός είσαι όταν περήφανα αγωνίζεσαι ενάντια σε κάθε εξουσία ακόμα και στις αλλοτριωμένες πτυχές της που έχουμε όλοι μέσα μας.

–Γεράσιμος Τσάκαλος (Τώρα που τελείωσε το τσίρκο)

ΑΝΤΙ-ΗΘΙΚΑ, ΑΝΤΙ-ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ και ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τη μέρα που τα γουρούνια συνέλαβαν τα αδέρφια μας Billy και Eat**. Εκείνη η μέρα ήταν ένα σημείο έναρξης, από το οποίο όλα έγιναν πιο ξεκάθαρα για εμάς. Αν και τελικά πέτυχαν την ελευθερία τους έξω από τους τοίχους, για κάποιους από εμάς τίποτα δεν τελείωσε.

Ναι. Δείχνουμε προς όλους τους κοινωνιστές αναρχικούς, που εκείνη τη στιγμή -όταν η ομάδα μας δέχθηκε επίθεση από τον εχθρό, όταν το κράτος αιχμαλώτισε δύο από τα αδέρφια μας και υποχρέωσε έναν από τους συντρόφους μας να κινείται μυστικά μέχρι σήμερα- εσείς σταθήκατε εναντίον μας. Σταθήκατε εναντίον μας και κατηγορήσατε την επιλογή μας ως μία μίμηση των Ευρωπαίων μηδενιστών, από το μυαλό σας, εκεί που δεν μπορείτε να πιστέψετε στη γέννηση μιας νέας γενιάς αναρχικών με μηδενιστική τάση και αντικοινωνικό πόλο. Και προς όλους εσάς που, από εκείνη τη στιγμή μέχρι και τώρα, συνεχώς αμφισβητείτε τις ενέργειές μας και βάζετε τα όρια της διαφωνίας μεταξύ μας. Διαφωνία, χωρίς καμία πιθανότητα συμφωνίας, κάτι που οδηγεί σε συνολικές επικρίσεις εναντίον μας, σε κάποιες από τις ανακοινώσεις σας. Εσείς, οι κοινωνιστές αναρχικοί, είστε δειλοί!

Αρχικά, θέλουμε να τονίσουμε και να καταστήσουμε ξεκάθαρη τη στάση μας απέναντι στο ερώτημα, σχετικά με όλα τα δικαστικά και νομικά εργαλεία. Κάτι που, σύμφωνα με την ανάλυσή μας, συνέβαλε στο να δημιουργηθεί ένας ωκεανός διαφωνίας για το πώς ενεργεί ένας αναρχικός ενώπιόν τους.

Σε κάποιες περιπτώσεις, είδαμε συχνά στους αποκαλούμενους «κοινωνικούς και αυτόνομους αγώνες» κάποιος, που δεν έχει αξιοπρέπεια, να ενεργεί ενάντια στον νόμο και σε όλα τα δικαστικά πλαίσια, όταν αυτό δεν θίγει τα συμφέροντά του, αλλά όταν γίνεται το «θύμα» επιστρέφει στο «σπίτι μου, σπιτάκι μου», στις κατασταλτικές μεθόδους του εχθρού. Θα τις χρησιμοποιήσει για να πετύχει τους σκοπούς του. Ακόμα και αν είναι ξεκάθαρα αντίθετο με τη θέση σας ως αναρχικών, οι αναρχικοί είναι ο άμεσος και απόλυτος εχθρός όλων των μορφών εξουσίας.

Ο κοινωνικός αγώνας τώρα, γύρω μας, είναι απλά ένα τσίρκο. Παραστάσεις ακτιβισμού και «μεσσιανισμού» από εκείνους, που αυτό-αποκαλούνται αναρχικοί, που περιορίζουν τον εαυτό τους από τη συμμετοχή στον άμεσο πόλεμο και κρύβονται πίσω από το επιχείρημα της «κατάλληλης στιγμής» για να δράσουν. Ηλιθιότητα και δειλία, που τις απέκτησαν μέσα από το φόβο τους. Ναι, είναι εντελώς φοβισμένοι, προκειμένου να φέρουν τον εαυτό τους στο πεδίο της μάχης και να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Τον πραγματικό εχθρό και όχι τον φανταστικό εχθρό, σαν αυτούς στο facebook ή στο twitter.

Οι κοινωνιστές αναρχικοί, χωρίς αξιοπρέπεια, συχνά χρησιμοποιούν νομικούς δρόμους, ώστε να πετύχουν αυτό, που ονομάζουν «στόχους του αγώνα». Αλλά, το βασικό ερώτημα για εμάς είναι το πώς μπορεί ο αναρχικός αγώνας να χωρέσει μέσα στο νομικό σύστημα, που δημιουργήθηκε από το Κράτος, τον εχθρό του αγώνα μας; Πώς μπορείτε εσείς -που διακηρύσσετε τους εαυτούς σας ως αναρχικούς- να πιστεύετε σε δικηγόρους και στην καλοσύνη τους μέσα στο τσίρκο της «κοινωνικής δράσης», εξαρτώμενοι από τη δικαστική διαδικασία και όλες της τις λεπτομέρειες; Πώς μπορείς να αποκαλείς το «ψεύτικο πλαστικό» ως «αγώνα αυτονομίας», όταν τοποθετείς τον εαυτό σου και μέρος των δραστηριοτήτων σου μέσα στο σύστημα του νόμου. που προέρχεται από τον εχθρό; Πού είναι η αναρχική στάση μέσα σου, όταν υποκλίνεσαι μπροστά στο σφυρί των δικαστών ή μπροστά σε «ριζοσπαστικούς» μη κυβερνητικούς οργανισμούς ή στα μίντια; Πιστεύουμε ότι έχεις μόνο δύο επιλογές: είτε έχεις χάσει εντελώς τα λογικά σου, είτε δεν ήσουν ποτέ αναρχικός, ούτε για ένα χιλιοστό.

Πολλοί από εσάς παρουσιαστήκατε μπροστά στα μίντια για να «εξηγήσετε» ή να «απαντήσετε» ερωτήσεις της κοινωνίας σχετικά με τον αγώνα σας. Φέρατε τον εαυτό σας σε διάλογο με τον εχθρό και την ίδια στιγμή, ακόμα θεωρείτε τους εαυτούς σας αναρχικούς. Μιλήσατε «ευγενικά και ωραία» μπροστά στα μούτρα του εχθρού και είπατε ότι αυτό έγινε για τον αγώνα. Μοιράζεστε στιγμές με τους αριστεριστές και λέτε ότι δεν είστε μέρος τους, αλλά κάθεστε δίπλα τους. Κρατάτε το χέρι των ΜΚΟ, αλλά λέτε ότι έχετε ακόμα αυτονομία. Υπακούτε στον «ειρηνοποιό» και δηλώνετε ότι είστε αντι-ιεραρχικοί; Ζείτε με δύο πρόσωπα, δύο ψεύτικα πρόσωπα: το πρόσωπο των δειλών και το πρόσωπο του ψεύτη.

ΜΕΡΟΣ 3ο

Ξέρουμε πως ποτέ δεν νυχτώνει εκεί στις φυλακές σας. Εκεί μέσα οι αναμνήσεις γδέρνουν και λησμονεί κανείς πως είναι ο ουρανός δίχως τα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα. Αν ο θάνατος είχε το δικό του χρώμα, με αυτό θα έπρεπε να είναι βαμμένες οι φυλακές σας. Γιατί εκεί είναι το βασίλειο του αργού θανάτου που τον νιώθεις κάθε μέρα.

–Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς σε συνεργασία με Συμμορίες Συνείδησης, Πυρήνας Sole-Baleno

FAI/IRF, ΣΧΕΔΙΟ ΦΟΙΝΙΚΑΣ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΑΛΕΣΜΑ

Λάβαμε τα νέα για ενέργειες από διαφορετικούς πυρήνες της FAI/IRF ανά την υφήλιο. Από τους συντρόφους του Πυρήνα της FAI στο Ηνωμένο Βασίλειο, επίσης, θέλουμε να καλωσορίσουμε τους συντρόφους μας από τον Πυρήνα Felicity Ann Ryder της FAI, στην Αυστραλία, το γράμμα από τον αναρχικό αιχμάλωτο Ανδρέα Τσαβδαρίδη, τη συντονισμένη επίθεση πυρήνων της ΣΠΦ και του ELF Ρωσίαςκαι την πράξη Νο. 6 του Σχεδίου Φοίνικας, από τους συντρόφους της ΣΠΦ στην Ελλάδα, που έστειλαν το πακέτο-βόμβα στον καριόλη Δημήτρη Μόκκα, [γενικός εισαγγελέας*** για τη Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς-FAI, Αθήνα, Ελλάδα].

Αλλά, πρώτα θέλουμε να μοιραστούμε κάποια πράγματα περισσότερα για τους προβληματισμούς μας σχετικά με το πρόσφατο κείμενο από τον Πυρήνα Felicity Ryder της FAI, στην Αυστραλία. Το κείμενο τιτλοφορείται ως απάντηση στους «πράκτορες της αμφιβολίας» μετά την επίθεση. Κάτι για το οποίο, κατά τη γνώμη μας, πρέπει να προσθέσουμε μερικά σχόλια από εμάς, ως σύντροφοι ή ως άτομα, που πιστεύουμε ότι ο εχθρός είναι η κοινωνία στην ολότητά της, με όλα της τα περιεχόμενα.

Θέλουμε να ξεκινήσουμε με μία ερώτηση. Γιατί έχετε τόσο σεβασμό για τον εχθρό σας, ώστε να του απευθυνθείτε σχετικά με τη βίαιη επίθεσή σας; Τα μίντια, τα γουρούνια, οι νομοταγείς πολίτες, δικαστές, κοινωνικοί ακτιβιστές, αριστεριστές πολιτικοί ή οποιοδήποτε άλλο κομμάτι της κοινωνίας για εμάς είναι εχθρός. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Οι υποδομές, η περιουσία ή οι ίδιοι οι άνθρωποι, που στέκονται στο πλευρό της κοινωνίας, είναι ο εχθρός. Γι’ αυτό και δεν έχουμε κανένα σεβασμό ή «ανθρωπισμό» για αυτήν. Τα σχολεία, για παράδειγμα, είναι ένας από τους στόχους μας. Στο παρελθόν, κάψαμε ένα σχολείο, επειδή πιστεύουμε ότι τα σχολεία, όπως είναι, αποτελούν επίσης κομμάτι των κατασταλτικών εργαλείων της κοινωνίας. Τα σχολεία στα μάτια μας είναι το ίδιο με τα εργοστάσια, τα ΑΤΜ, τις τράπεζες, τους αστυνομικούς, τους εμπόρους αυτοκινήτων ή τα σούπερ μάρκετ. Τίποτα από αυτά δεν είναι πιο σημαντικό από το άλλο. Το κάψιμο αστυνομικών γραφείων είναι ίδιο με τις επιθέσεις σε ATM και τράπεζες. Και κάθε ήχος των εξεγερμένων με φωτιά και σφαίρες δεν θα έχει καμία θέση μέσα στην κοινωνική ευταξία. Κάθε βίαιη πράξη εναντίον των αρχών καταστρέφει, πριν ο καπνός αρχίσει να ανεβαίνει. Γι’ αυτό και ο εχθρός θα κάνει τα πάντα για να το καλύψει, προκειμένου να διατηρήσει την κοινωνική ειρήνη.

Όταν δεν δημοσιεύονται στα μίντια ενέργειες της FAI/IRF ή όταν διαψεύδονται, μην χάνετε την ενέργειά σας με το να τις εξηγείτε στον εχθρό ή σε κάποιους δειλούς (κοινωνιστές αναρχικούς για παράδειγμα), που θέλουν να έχουν «καλύτερες και πιο πειστικές αποδείξεις». Μην χάνετε τον χρόνο σας απαντώντας ερωτήσεις από δειλούς με αναρχικά σύμβολα, που σκύβουν το κεφάλι και κάθονται φρόνιμα στο σπίτι τους. Αυτό ακούγεται στον εχθρό σας σαν «ικεσία για το δικαίωμα σε ισορροπημένη ενημέρωση, όπως μεταξύ της αντιπολίτευσης και της κυβέρνησης». Ως αναρχικοί της πράξης, με ενέργειες βίας, δεν χρειάζεται να το κάνετε αυτό.

Τα κείμενα των αναλήψεων ευθύνης δεν απευθύνονται σε αυτούς. Τα κείμενα αυτά, για εμάς, είναι η φωνή των πράξεων. Οι ήχοι με τη μορφή των λέξεων από τους εξαγριωμένους, που θέλουν να μοιραστούν με άλλους την ανάλυση ή τα μηνύματα ή τους χαιρετισμούς τους.

Είτε μεγάλα είτε μικρά σε έκταση, τα κείμενα καθαυτά δεν είναι το σημαντικό. Αλλά, το τι βρίσκεται μέσα σε αυτά τα μηνύματα. Τι είναι αυτό, που κάποιος θέλει να μοιραστεί με άλλους συντρόφους στο εξωτερικό. Το γιατί διαλέγετε τους στόχους σας, ποια είναι η ανάλυσή σας και ποιοι είναι οι σύντροφοι, με τους οποίους θέλετε να μοιραστείτε τη ζεστασιά της φωτιάς των πράξεών σας. Όλα αυτά είναι αυτό που λέμε «περιεχόμενο» σε αυτά τα κείμενα.

Τα κείμενα της FAI/IRF, για εμάς, δεν είναι άρθρα γραμμένα από ακαδημαϊκούς, γεμάτα παραπομπές ή βιβλιογραφικές συστάσεις και θεωρίες του τίποτα. Είναι ποιήματα γεμάτα ρομαντικές λέξεις ελπίδας. Δεν είναι, επίσης, απλά προγράμματα ή στόχοι για άτυπη δικτύωση των βίαιων αναρχικών. Μπορούν να είναι, από την άλλη πλευρά, προτάσεις για τη συνέχιση του πολέμου και για αυτοκριτική μεταξύ των συντρόφων μέσα στο δίκτυο. Μιας και σπάνια βρίσκουμε την ευκαιρία για συναντήσεις πρόσωπο με πρόσωπο, οι αναλήψεις ευθύνης ή τα γράμματα φυλακισμένων αναρχικών παίζουν τον ρόλο του να δίνουν σε κάθε άτομο του εγχειρήματος της FAI/IRF μία φωνή για τη συνοχή της επικοινωνίας. Το να σχεδιάζεις, να αναλύεις, να αποφασίζεις και να επιτίθεσαι, να αξιολογείς, να μοιράζεσαι εμπειρίες και γνώσεις, να σχεδιάζεις ξανά για τις επόμενες ενέργειες.

Σε αυτό το σημείο, το άτυπο δίκτυο των μεταφράσεων αντι-πληροφόρησης γεμίζει το κενό. Για εμάς, το διεθνές εγχείρημα των μεταφράσεων αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα μας. Ο σεβασμός μας και η αγάπη μας απευθύνεται, επίσης, σε εκείνους τους συντρόφους, που δίνουν την ενέργειά τους και τη σκέψη τους, για να επεκτείνουν τα καλέσματα από το ένα μέρος της υφηλίου στο άλλο. Να διαχέουν τον θόρυβο από τον ένα πυρήνα της FAI/IRF στον άλλο. Δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι οι μεταφράσεις της αντι-πληροφόρησης είναι μία μέθοδος αγώνα με μικρότερους κινδύνους, σε σχέση με κάποιον που κουβαλάει εργαλεία εμπρησμού. Στην Ιταλία είδαμε ξεκάθαρα πως ο εχθρός απήγαγε τους αδερφούς και τις αδερφές μας των Culmine και Parole Armata. Είδαμε ότι τα μεταφραστικά εγχειρήματα θεωρούνται από αυτούς επίσης ως «επικίνδυνος» εχθρός και πως θέλουν να τα καταστείλουν.

Αυτός είναι ο λόγος που, κατά τη γνώμη μας, δεν χρειάζεται να εξηγήσετε τίποτα στους εχθρούς. Η FAI/IRF δεν έχει καμία σχέση μαζί τους, παρά μόνο την επιθυμία μας να εκδικηθούμε. Ξεκίνησε αρχικά από τους Συντρόφους της Συνομωσίας των Πυρήνων της Φωτιάς σε συνεργασία με τις Συμμορίες Συνείδησης, στις 7 Ιουνίου, με τη βομβιστική επίθεση στο αυτοκίνητο της διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού, Μαρίας Στέφη. Συνεχίστηκε με τη δεύτερη ενεργεία, στις 20 Ιουνίου, από την Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία (FAI) – Διεθνής Συνωμοσία για την Εκδίκηση (Ελλάδα), που ανατίναξε το αυτοκίνητο του Αργύρη Γκέλμπουρα, γουρούνι των φυλακών. Ανταποκριθήκαμε στέλνοντας φωτιά στο ξενοδοχείο Sheraton, στις 26 Ιουνίου. Το σχέδιο συνεχίστηκε, όταν ο Πυρήνας Κομάντο Mauricio Moralles έστειλε ένα δέμα-βόμβα στον Δημήτρη Χωριανόπουλο, πρώην διοικητή της αντιτρομοκρατικής, στην Ελλάδα.

Μετά από αυτήν την επίθεση, τα γουρούνια επιτέθηκαν στο Στέκι Ναδίρ, στη Θεσσαλονίκη και απήγαγαν τον Σπύρο Μανδύλα και τον Ανδρέα Τσαβδαρίδη. Μια ενέργεια του εχθρού, που μας οδήγησε να στείλουμε φωτιά στη σχολή της αστυνομίας, στο Balikpapan, ως απάντηση και ως άμεση εκδίκηση, στο όνομα της απελευθέρωσης των Μανδύλα και Τσαβδαρίδη. Και δεν σταματάει. Οι έλληνες σύντροφοι της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς – Πυρήνας Ryo έστειλαν ακόμα ένα δέμα-βόμβα στον Δημήτρη Μόκκα, την 1^η Σεπτεμβρίου.

Ξεκίνησε στην Ελλάδα και αντήχησε στην Ινδονησία. Γιατί ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμα; Διότι, για εμάς, ο Φοίνικας είναι κοινά εγχειρήματα και διεθνή καλέσματα για συντονισμό δράσεων από πυρήνες της FAI/IRF. Δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα ή την Ινδονησία.

Δεν μπορεί να πει κανείς ότι εγχειρήματα του Σχεδίου Φοίνικας είναι μόνο οι επιθέσεις των μηδενιστών και όχι εκείνες από ομάδες ριζοσπαστικών περιβαλλοντιστών και αντι-πολιτισμικών ή ατόμων των ELF/ALF. Αντιθέτως, ο Φοίνικας είναι ένα ανοιχτό κάλεσμα προς πυρήνες της FAI/IRF για επίθεση, για προτάσεις ανάλυσης, συζήτησης ή διαλόγου και ανταλλαγής γνώσης, οργής και σεβασμού μεταξύ συντρόφων, που βρίσκονται μέσα από τα κάγκελα και συντρόφων έξω από αυτά. Για εμάς, ο Φοίνικας είναι το επόμενο βήμα στον διεθνή συντονισμό των δράσεων από πυρήνες της FAI/IRF, ώστε να ξεκινήσουν τη θύελλα της εκδίκησης ενάντια σε όλες τις μορφές εξουσίας. Και θεωρούμε ότι είναι σημαντικό για την ίδια τη FAI/IRF να ενδυναμώσει τη δικτύωση μεταξύ ανώνυμων ατόμων, τα οποία ο γεωγραφικός χώρος εμποδίζει από το να συναντηθούν. Αυτά τα εγχειρήματα είναι μέθοδοι, ώστε άτομα και ομάδες να μοιραστούν προβληματισμούς και έτσι, να ακονίσουν ο ένας τον άλλον.

Αν διαβάσει κάποιος τις αναλήψεις ευθύνης αυτών των ενεργειών, μπορεί ξεκάθαρα να δει γιατί τα εγχειρήματα του Σχεδίου Φοίνικας δεν προσφέρουν παρά εκδίκηση, θυμό και απόλυτη αλληλεγγύη στους συντρόφους μας, που βρίσκονται μέσα από τα κάγκελα, σε όλον τον κόσμο. Μέσα από πράξεις, στέλνουμε τους επαναστατικούς μας χαιρετισμούς στους αιχμαλώτους του πολέμου ενάντια στο υπάρχον. Δεν θέλουμε τίποτα και δεν σκοπεύουμε να μεταρρυθμίσουμε την κοινωνία ή να αντιπαρατεθούμε με τους ειρηνιστές ή τους κοινωνικούς ακτιβιστές, που για εμάς επίσης είναι εχθροί. Θέλουμε μόνο ολοκληρωτικό πόλεμο για την καταστροφή της κοινωνίας. Θέλουμε να γκρεμίσουμε κάθε μορφή και κάθε εργαλείο του εχθρού και να του βάλουμε φωτιά – παρόλο που κι εμείς καίμε μέσα του.

Η Διεθνής Συνομωσία Εκδίκησης είναι μια ομάδα άμεσης δράσης και θεωρούμε τους εαυτούς μας αναπόσπαστο κομμάτι του νέου κύματος των μηδενιστών-αντικοινωνικών, που χρησιμοποιούν τη βία ως μέθοδο αγώνα. Ως μηδενιστές, μοιραζόμαστε το ίδιο συναίσθημα με τους συντρόφους, όταν συλλαμβάνονται από γουρούνια και αντιμετωπίζουν κατηγορίες εξαιτίας των επιλογών τους. Και συνειδητοποιούμε ότι σε όλον τον κόσμο πολλοί σύντροφοι είναι ακόμα φυλακισμένοι από τον εχθρό. Marco Camenish, Gabriel Pombo da Silva, ΣΠΦ-Πυρήνας Φυλακισμένων Μελών, Hans Niemeyer, Ivan Silva και Carla Verdugo, οι τέσσερις αναρχικοί της υπόθεσης της Κοζάνης, Alfredo Cospito και Nicola Gai, Walter Bond, John Bowden, Fredy Fuentevilla – Marcelo Villarroel – Juan Aliste Vega, Jock Palfreeman, οι φυγάδες Νίκος Μαζιώτης και Πόλα Ρούπα και η Felicity Ann Ryder. Σε αυτούς αφιερώνουμε αυτήν την επιστολή, με αγάπη και αλληλεγγύη.

Η φωτιά του Φοίνικα δεν σβήνει και καλούμε όλους εσάς, σύντροφοι, να ενωθείτε μαζί μας και να μοιραστούμε τις επιθυμίες μας. Ανάψτε τις φωτιές σας, ξαναγεμίστε τα όπλα σας και αφήστε τη νύχτα να χρωματιστεί με τις στάχτες των εχθρών.

Για το απόλυτο χάος

Μέχρι το τέλος της κοινωνίας

Μέχρι την αναρχία

Όλες οι μονάδες και οι πυρήνες της Διεθνούς Συνομωσίας Εκδίκησης, FAI/IRF Ινδονησίας

Σημειώσεις:

(*) Στην αγγλική εκδοχή, ο Novatore έγραψε για τον «Χριστιανισμό», αλλά για εμάς, όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο και δεν υπάρχει καμία ανάγκη να υπερασπιστούμε κάποια. Για εμάς, στην ομάδα, οι θρησκείες είναι σκατά.

Σ.τ.Μ. (**) Για την υπόθεση των Eat και Billy, μπορείτε να διαβάσετε και στη μπροσούρα «MENYERANG! – Στιγμιότυπα του αναρχικού πολέμου από την Ινδονησία»

(***) Οι συντάκτες της επιστολής αναφέρουν τον Δημήτρη Μόκκα ως «chief prosecutor». Ο Μόκκας είναι ανακριτής.

Πηγή: 325

Αυστραλία: Απάντηση του Πυρήνα Felicity Ann Ryder/FAI-IRF στους πράκτορες της αμφιβολίας (Μελβούρνη)

«Αναρχικοί ανέλαβαν την ευθύνη για τη φωτιά σε πολυτελή αντιπροσωπεία αυττοκινήτων στη δυτική Μελβούρνη, αλλά η αστυνομία διατηρεί τις αμφιβολίες της.» κραυγάζει το πρωτοσέλιδο της Herald Sun, μια ημέρα μετά την επισκεψούλα μας στην αντιπροσωπεία Gran Turismo Autos.

Απ’ ότι φαίνεται, οι «επιθεωρητές» δεν πιστεύουν πως μια «μυστήρια αναρχική ομάδα» ήταν υπεύθυνη για τη φωτιά και η σκατο-Herald, η οποία είναι de-facto φερέφωνο της Βικτωριανής Αστυνομίας στη Μελβούρνη, επέλεξε να μην κατονομάσει την ιστοσελίδα, όπου δημοσιεύσαμε αρχικά την ανάληψή μας και διάλεξαν, επίσης, να συμπεριλάβουν μόνο μερικές προτάσεις από την προκήρυξή μας.

Λοιπόν, έχουμε κι εμείς τις αμφιβολίες μας.

Αμφιβάλλουμε πάρα πολύ για την ειλικρίνεια της σκατο-Herald και των μπάτσων και πιστεύουμε πως ακόμα και ο μέσος αναγνώστης αυτού του άρθρου της Τρίτης θα αμφιβάλλει, επίσης, για την ειλικρίνεια των μπάτσων και του κατοικίδιου τους, που λειτουργεί ως παράρτημα τύπου.

Η σκατο-Herald «αντιλαμβάνεται» πως η μονάδα πυροτεχνουργών και η πυροσβεστική ανέλυσαν και απέρριψαν τη θεωρία πως εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι για την επίθεση της Δευτέρας….

…αλλά, παρ’ όλα αυτά, στην ακριβώς επόμενη παράγραφο, ο ίδιος ο μίστερ Αμφιβολίας, Ανώτερος Επιθεωρητής Αρχιφύλακας Jeff Maher (σου φτάνουν οι τίτλοι, μαλάκα;) παραδέχεται πως τα αίτια της φωτιάς είναι «ακαθόριστα» και πως περιμένουν να έχουν κάποια αποτελέσματα «μέσα στην επόμενη ημέρα».

Λοιπόν, ακόμα περιμένουμε για εκείνα τα αποτελέσματα Επιθεωρητή Maher και έχουν ήδη περάσει αρκετές μέρες, οπότε γιατί δεν ενημερώνεις το κοινό μέσω του μιντιακού παραρτήματος σου, τη σκατο-Herald, τι ακριβώς συνέβη, αφού είσαι σίγουρος ότι δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι;

Η σκατο-Herald φτάνει στο σημείο να δηλώσει πως «εικάζεται» πως η φωτιά ίσως ξεκίνησε από τσιγάρο, αλλά παραμένει «ασαφές» το αν η φωτιά ήταν ατύχημα ή εμπρησμός, χωρίς βέβαια να αναφέρει πηγές, που επιβεβαιώνουν αυτόν τον ισχυρισμό.

Ας ανακεφαλαιώσουμε: οι μπάτσοι και η πυροσβεστική δεν έχουν ιδέα ούτε για το πώς ξεκίνησε η φωτιά, ούτε αν ήταν ατύχημα ή εμπρησμός. Η σκατο-Herald πιστεύει πως η φωτιά ίσως ξεκίνησε από τσιγάρο (παρ’ όλο που στο κτίριο της Gran Turismo Autos απαγορεύεται το κάπνισμα), αλλά τόσο οι μπάτσοι, η πυροσβεστική, όσο και το παραπαίδι τους, η σκατο-Herald, ενώνονται στην άποψη ότι η φωτιά δεν προκλήθηκε από εμάς.

Γιατί είναι, λοιπόν, αμφίβολο το αν κάποιοι από εμάς σχηματίσαμε μια ομάδα και χτυπήσαμε στο όνομα της συντρόφισσάς μας Felicity Ann Ryder, που είναι στην παρανομία;

Γιατί η σκατο-Herald και τα γουρούνια αποφάσισαν να παραλείψουν κάθε αναφορά στη Felicity στο «άρθρο» τους; Γιατί επέλεξαν να μην κατονομάσουν την ιστοσελίδα, που πρωτοεμφανίστηκε η προκήρυξή μας, γιατί αμέλησαν να αναφέρουν τη FAI/IRF και γιατί συμπεριέλαβαν μονάχα μια κομμένη πρόταση από την ανάληψή μας;

Μήπως ο λόγος είναι το ότι ξέρουν πολύ καλά πως εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την επίθεση και ότι το γεγονός πως υπάρχουν στην πραγματικότητα πυρήνες της FAI/IRF σε αυτήν τη χώρα, έτοιμοι να κάνουν κάτι παραπάνω από το να συμμετέχουν σε ανούσιους κοινωνικούς ακτιβισμούς και να συνεχίσουν να γυρνούν και το γαμημένο άλλο μάγουλο κάθε γαμημένη φορά, παραείναι επικίνδυνο για να τυπωθεί στο κουρέλι αστυνομικής προπαγάνδας;

Πιστεύει η Βικτωριανή Αστυνομία πως οι αναρχικοί της Μελβούρνης και της πολιτείας της Βικτώρια δε θα έφταναν κάποια στιγμή στο σημείο, που φτάσαμε εμείς, δηλαδή το σημείο, που φτάνει κανείς όταν έχει μπουχτίσει από τις δεκαετίες αστυνομικής βαρβαρότητας, καταστολής και επιτήρησης;

Δεν καταλαβαίνουν οι μπάτσοι και τα σκατομίντιά τους την έννοια της διεθνούς επαναστατικής αλληλεγγύης; Δεν καταλαβαίνουν πως αν οι σύντροφοί μας σε άλλα μέρη του κόσμου υποφέρουν μέσα στις φυλακές – σκατότρυπες του συστήματος, εμείς δε θα απαντήσουμε με θλιβερές διαχειρίσιμες διαμαρτυρίες, αλλά με ενέργειες άμεσης δράσης;

Δεν καταλαβαίνουν οι μπάτσοι και τα φασιστομίντια αυτής της σκατοχώρας ότι είμαστε ικανοί να χτυπήσουμε ξανά, όποια στιγμή θέλουμε και όποιον στόχο επιλέξουμε;

Αντιλαμβάνονται πόσο απλή ήταν αυτή η δράση; Ότι χρειάστηκε μονάχα ένα μίνιμουν σχεδιασμό και μερικά λεπτά για να εκτελεστεί; Δε χρειάζεται κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο για να προκαλέσεις σοβαρή ζημιά σε ένα κτίριο, που πουλάει οχήματα, που επιτρέπουν τη μόλυνση σε γιάπηδες, μόνο τη θέληση να το κάνεις!

Φυσικά και τα αντιλαμβάνονται όλα αυτά και γι’ αυτό ισχυρίζονται πως «αμφισβητούν» την προκήρυξή μας, γιατί τρομοκρατούνται στην ιδέα ότι τέτοιες δράσεις μπορεί να πολλαπλασιαστούν από άλλες ομάδες, σε άλλα μέρη της πόλης και σε όλη τη γαμημένη χώρα, καθώς είναι αδύνατον να τις προβλέψεις και οι περήφανοι δράστες είναι απίθανο να συλληφθούν.

Προς όλους εσάς, λοιπόν, τους γεμάτους αμφιβολίες εξουσιαστές, γελάμε μέσα στα μούτρα σας και σας αφήνουμε με ένα τελευταίο σημείωμα, προς το παρόν…

Μην αμφιβάλλετε για την ικανότητά μας να χτυπήσουμε ξανά, ξανά και ξανά, μην αμφιβάλλετε για την αποφασιστικότητά μας να σπείρουμε την αναρχική εξέγερση στην πόλη της Μελβούρνης και μην αμφιβάλλετε πως είμαστε κομμάτι ενός άτυπου διεθνούς δικτύου αναρχικών της πράξης, που επιτέλους ύψωσε το μαύρο, γεμάτο μίσος κεφάλι του και στις περιοχές της Αυστραλασίας!

Όχι Άλλο Άχρηστο Κοινωνικό Ακτιβισμό!

Ποτέ ξανά δειλία μπροστά στα γουρούνια!

Καμιά υποχώρηση, μόνο Επίθεση!

Για μια Μαύρη Διεθνή!

Πυρήνας Felicity Ann Ryder/FAI-IRF

Πηγή: 325

Η Φύση ως Θέαμα

Η εικόνα της «άγριας φύσης*» ενάντια στην αγριότητα

(Σημείωση του συγγραφέα: Η συχνή χρήση εισαγωγικών γίνεται για να ενισχύσει την άποψη πως η φύση και η «ερημιά» είναι έννοιες και όχι πραγματικά όντα).

Η Φύση δεν υπήρχε ανέκαθεν. Δε βρίσκεται στα βάθη του δάσους, στην καρδιά του λιονταριού του βουνού ή στα τραγούδια των πυγμαίων· βρίσκεται στις φιλοσοφίες και στις κατασκευασμένες γι’αυτήν εικόνες των πολιτισμένων ανθρώπων. Οι φαινομενικά αντίθετες θέσεις περιπλέκονται, δημιουργώντας τη φύση ως μια ιδεολογική κατασκευή, που υπηρετεί την εξημέρωσή μας, την καταστολή και τη διοχεύτευση των άγριων εκφράσεών μας.

Ο Πολιτισμός είναι μονολιθικός και ο πολιτισμένος τρόπος αντίληψης όλων εκείνων, που μπορούν να παρατηρηθούν, είναι επίσης μονολιθικός. Όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με τα εκατομμύρια όντα, που υπάρχουν γύρω του, το πολιτισμένο μυαλό χρειάζεται να τα κατηγοριοποιήσει για να νομίζει ότι τα καταλαβαίνει (ενώ στην πραγματικότητα, το μόνο που καταλαβαίνει είναι πώς να τα κάνει χρήσιμα στον πολιτισμό). Η φύση είναι μια από τις πιο βασικές κατηγορίες του Πολιτισμού, μια από τις πιο χρήσιμες για να περιορίζει την αγριότητα των ατομικοτήτων και να επιβάλλει τον αυτοπροσδιορισμό τους ως πολιτισμένα, κοινωνικά όντα.

Κατά πάσα πιθανότητα, μια από τις πρώτες αντιλήψεις για τη φύση ήταν παρόμοια με αυτήν, που παρατηρούμε στην Παλαιά Διαθήκη: η κακή «αγριάδα», ένας τόπος ερημιάς, που κατοικείται από άγρια και δηλητηριώδη κτήνη, μοχθηρούς δαίμονες και τρελούς. Αυτή η αντίληψη εξυπηρετούσε ένα σκοπό ιδιαίτερα σημαντικό για τους πρώτους πολιτισμούς. Είχε ενσταλάξει το φόβο για ό,τι ήταν άγριο, κρατώντας τον περισσότερο κόσμο εντός των τειχών της πόλης και προκαλώντας σε όσους έβγαιναν να εξερευνήσουν την ανάγκη να έχουν μια αμυντική στάση, σα να βρίσκονταν σε εχθρικό έδαφος. Με αυτόν τον τρόπο, αυτή η αντίληψη βοήθησε να δημιουργηθεί η διχοτόμηση μεταξύ «ανθρώπου» και «φύσης», η οποία εμποδίζει τους ανθρώπους να ζήσουν άγρια, δηλαδή σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.

Αλλά, αυτή η εντελώς αρνητική αντίληψη περί φύσης θα έφτανε κάποια στιγμή στα όρια της αχρηστείας της, αφού κρατούσε τον πολιτισμό μέσα σε ένα κλειστό και υπό πολιορκία φρούριο, ενώ για να επιβιώσει, ο πολιτισμός έχει την ανάγκη να επεκταθεί, να έχει τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί όλο και πιο πολλά. Η «Φύση» έγινε ένα καλάθι πόρων, μια «μητέρα», που θρέφει την «ανθρωπότητα» και τον πολιτισμό της. Ήταν πανέμορφη, άξια λατρείας, ενατένισης, μελέτης και… εκμετάλλευσης.Δεν ήταν πλέον κακή… αλλά, ήταν χαοτική, ιδιότροπη και αναξιόπιστη. Ευτυχώς για τον πολιτισμό, η «ανθρώπινη φύση» είχε εξελιχθεί, είχε γίνει λογική και χρειαζόταν να βάλει τα πράγματα σε τάξη, να τα θέσει υπό τον έλεγχό της. Τα άγρια μέρη ήταν απαραίτητα στους ανθρώπους, για να μελετούν και να θαυμάζουν τη «φύση» στην ανέγγιχτη μορφή της, ακριβώς, όμως, για να μπορούν τα πολιτισμένα ανθρώπινα όντα να κατανοήσουν και να ελέγξουν τις «φυσικές» διαδικασίες, με σκοπό να τις χρησιμοποιήσουν για να επεκτείνουν τον πολιτισμό. Έτσι, η «κακή αγριάδα» επισκιάζεται από μια «φύση» ή μια «αγριότητα», που έχει θετική αξία για τον πολιτισμό.

Η αντίληψη περί φύσης δημιουργεί συστήματα κοινωνικών αξιών και ηθικής. Λόγω των προφανώς αντιθετικών αντιλήψεων, που έχουν εμπλακεί στην ανάπτυξη της έννοιας της «φύσης», αυτά τα συστήματα ίσως φαίνονται, επίσης, αντιθετικά· όμως, όλα έχουν τον ίδιο σκοπό: την εξημέρωσή μας. Εκείνοι, που μας λένε «να φέρεστε πολιτισμένα» και εκείνοι, που μας λένε «να φέρεστε φυσικά», μας λένε στην πραγματικότητα το ίδιο πράγμα: «Ζήστε σύμφωνα με εξωτερικές από εσάς αξίες, όχι σύμφωνα με τις επιθυμίες σας». Η ηθική των νατουραλιστών δεν είναι λιγότερο φαύλη από κάθε άλλη ηθική. Άνθρωποι φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και σκοτώθηκαν, επειδή έκαναν «αφύσικες πράξεις» και αυτό συμβαίνει ακόμα. Η «Φύση» είναι και αυτή ένας άσχημος και απαιτητικός θεός.

Από την απαρχή της, η φύση ήταν μια κατασκευή της εξουσίας, για να ενισχύσει τη δύναμή της. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός πως στη σύγχρονη κοινωνία, όπου το θέαμα κυριαρχεί στην πραγματικότητα και πολλές φορές φαίνεται να τη δημιουργεί, η «φύση» λειτουργεί ως μια μέθοδος εξημέρωσης. Προγράμματα για τη «Φύση» στην τηλεόραση, ημερολόγια του SierraClub*, οι έμποροι «αγριότητας», τα τρόφιμα και οι ίνες «φυσικής» προέλευσης, ο «οικολόγος» πρόεδρος και η «ριζοσπαστική» οικολογία, όλα συνωμοτούν δημιουργώντας τη «φύση» και τη «σωστή» σχέση μας με αυτήν. Η προβαλλόμενη εικόνα εμπεριέχει την «κακή αγριάδα» των πρώτων πολιτισμών, σε μια υποσυνείδητη μορφή. Τα τηλεοπτικά προγράμματα για τη «Φύση» περιέχουν πάντα σκηνές άγριου κυνηγιούκαι έχει ειπωθεί πως οι σκηνοθέτες αυτών των προγραμμάτων χρησιμοποιούν ράβδους, που παράγουν ηλεκτρικές εκκενώσεις, για να προκαλέσουν μάχες μεταξύ των ζώων. Οι προειδοποιήσεις, που δίνονται στους μελλοντικούς εξερευνητές για τα επικίνδυνα ζώα και φυτά και οι ποσότητες προϊόντων, που παράγονται από τους εμπόρους «αγριότητας» για να αντιπετωπιστούν αυτά, είναι μάλλον υπερβολικά, από την προσωπική μου εμπειρία περιπάτων σε άγρια μέρη. Μας δίνεται η εικόνα πως η ζωή εκτός του πολιτισμού είναι μια μάχη επιβίωσης.

Αλλά, η κοινωνία του θεάματος χρειάζεται η εικόνα της «κακής αγριάδας» να είναι υποσυνείδητη, για να την εκμεταλλεύεται αποτελεσματικά. Η κυρίαρχη εικόνα για τη «φύση» την απεικονίζει ως πόρο και ως αντικείμενο ομορφιάς για ενατένιση και μελέτη. Η «Άγρια φύση» είναι ένα μέρος, που μπορούμε να αποτραβηχτούμε για ένα σύντομο διάστημα, αν αυτό έχει διαμορφωθεί κατάλληλα, για να ξεφύγουμε από την πλήξη της καθημερινότητας, να χαλαρώσουμε και να διαλογιστούμε ή για να ζήσουμε την έξαψη και την περιπέτεια. Και, βέβαια, η «φύση» παραμένει η «μητέρα», που καλύπτει τις ανάγκες μας, ο πόρος από τον οποίο δημιουργείται ο πολιτισμός.

Στην εμπορευματική κουλτούρα, η «φύση» γιατρεύει την επιθυμία για άγρια περιπέτεια, για ελεύθερη ζωή χωρίς εξημέρωση, με το να μας πουλάει την εικόνα της. Η υποσυνείδητη αντίληψη της «κακιάς αγριάδας» προσδίδει στην περιπλάνηση στα δάση μια δόση κινδύνου, που ικανοποιεί τους περιπετειώδεις και ανήσυχους τύπους. Επίσης, ενισχύει την ιδέα πως δεν ανήκουμε εκεί στην πραγματικότητα και επομένως, μας πουλάει τα πολλά σχετικά προϊόντα που κρίνονται απαραίτητα για τις εκδρομές σε άγρια μέρη. Η θετική αντίληψη περί φύσης μας κάνει να πιστεύουμε πως πρέπει να βιώσουμε την εμπειρία στα άγρια μέρη (μη συνειδητοποιώντας πως οι αντιλήψεις, που μας έχουν ταίσει, διαμορφώνουν αυτήν την εμπειρία, τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό με το πραγματικό περιβάλλον). Έτσι, ο πολιτισμός γιατρεύει επιτυχώς και τις περιοχές, που φαινομενικά δεν έχει αγγίξει άμεσα, μεταμορφώνοντάς τες σε «φύση», σε «αγριάδα», σε πτυχές του θεάματος, που μας κρατάει εξημερωμένους. Η «Φύση» εξημερώνει επειδή μετατρέπει την αγριότητα σε μια μονολιθική έννοια, μια τεράστια περιοχή διαχωρισμένη από τον πολιτισμό. Εκφράσεις της αγριότητας, μέσα στον πολιτισμό, αποκαλούνται ανωριμότητα, τρέλα, παραβατική συμπεριφορά, ανηθικότητα ή έγκλημα και απορρίπτονται, φυλακίζονται, λογοκρίνονται ή τιμωρούνται, διατηρώντας ταυτόχρονα το γενικό πλαίσιο πως ό,τι είναι «φυσικό» είναι καλό. Όταν η «αγριότητα» γίνεται ένα μέρος έξω από εμάς αντί μιας έκφρασης του ατομικού μας ελεύθερου πνεύματος, τότε μπορούν και υπάρχουν ειδικοί στην «αγριότητα», που μας μαθαίνουν τους «σωστούς» τρόπους να «συνδεόμαστε» μαζί της. Στη δυτική ακτή, υπάρχουν όλων των ειδών οι πνευματικοί δάσκαλοι, που βγάζουν τα προς το ζην, πουλώντας «αγριότητα» σε γιάπηδες, με έναν τρόπο, που καθόλου δεν απειλεί τα όνειρα καριέρας, τις πόρσε και τα διαμερίσματά τους στην πόλη. Η «Αγριότητα» είναι μια πολύ επικερδής βιομηχανία, σήμερα.

Οι οικολόγοι, ακόμα και οι «ριζοσπάστες», πέφτουν κατευθείαν στην παγίδα. Αντί να προσπαθούν να αγριέψουν και να καταστρέψουν τον πολιτισμό με την ενέργεια των αδέσμευτων επιθυμιών, προσπαθούν να «σώσουν την άγρια φύση». Πρακτικά, αυτό σημαίνει το να ζητιανεύουν ή να προσπαθούν να χειραγωγήσουν τις αρχές, ώστε αυτές να σταματήσουν τις πιο επιβλαβείς δραστηριότητες κάποιων βιομηχανιών και να μετατρέψουν μικρά κομμάτια σχετικά ακέραια δάση, ερήμους και βουνά σε προστατευόμενες «Περιοχές Άγριας Φύσης». Αυτή η πρακτική, απλά, ενισχύει την αντίληψη περί αγριότητας ως μια μονολιθική οντότητα, «αγριάδα» ή «φύση», και εμπορευματοποίηση, που είναι εγγενής σε αυτήν την οπτική. Η ίδια η βάση των προστατευόμενων «Περιοχών Άγριας Φύσης» είναι ο διαχωρισμός μεταξύ «αγριότητας» και «ανθρωπότητας». Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως μια από τις τάσεις της «ριζοσπαστικής» οικολογικής ιδεολογίας δημιούργησε τη σύγκρουση μεταξύ «βιοκεντρισμού» και «ανθρωποκεντρισμού», ενώ δε θα έπρεπε να είμαστε τίποτα άλλο από εγωκεντρικοί.

Ακόμα κι εκείνοι οι «ριζοσπάστες» οικολόγοι, που θέλουν να επανεντάξουν τον άνθρωπο στη «φύση», ξεγελούν τον εαυτό τους. Το όραμα τους (όπως το θέτει ένας από αυτούς) για ένα «άγριο, συμβιωτικό σύνολο» είναι, απλά, η μονολιθική αντίληψη, που δημιούργησε ο πολιτισμός, ειπωμένη με ένα μυστικιστικό τρόπο. Για αυτούς τους οικολόγους μυστικιστές, η «Άγρια Φύση» συνεχίζει να είναι μια μονολιθική οντότητα, ένα ον ανώτερο από μας, στο οποίο πρέπει να υποτασσόμαστε. Όμως, η υποταγή είναι εξημέρωση. Η υποτακτικότητα είναι το καύσιμο του πολιτισμού. Το όνομα της ιδεολογίας, που επιβάλλει την υποταγή, έχει μικρή σημασία, είτε λέγεται «φυσική», είτε λέγεται «άγριο συμβιωτικό σύνολο». Το αποτέλεσμα θα είναι και πάλι η συνέχιση της εξημέρωσης.

Όταν η αγριότητα γίνεται αντιληπτή ως κάτι, που δεν έχει να κάνει καθόλου με μια μονολιθική οντότητα, συμπεριλαμβανομένης της «φύσης» και της «αγριάδας», όταν γίνεται αντιληπτή ως η πιθανή ελευθερία πνεύματος των ατομικοτήτων, που μπορεί να πάρει σάρκα και οστά οποιαδήποτε στιγμή, μόνο τότε αποτελεί απειλή για τον πολιτισμό. Ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να περάσει αρκετά χρόνια στην «άγρια φύση», αλλά θα συνεχίζαμε να βλέπουμε το περιβάλλον μας από τον παραμορφωτικό φακό του πολιτισμού, αν συνεχίζαμε να αντιλαμβανόμαστε τα εκατομμύρια πλάσματα μονολιθικά ως «φύση», ως «αγριάδα», ως το «άγριο, συμβιωτικό σύνολο», θα είμαστε ακόμα πολιτισμένοι και όχι άγριοι. Αλλά, αν καταμεσής της πόλης αρνούμαστε δραστήρια κάθε στιγμή την εξημέρωση, αν αρνούμαστε την κυριαρχία των κοινωνικών ρόλων, που μας φοριούνται με τη βία, αντί να ζούμε σύμφωνα με τις δικές μας επιθυμίες, πάθη και βίτσια, αν γίνουμε τα μοναδικά και απρόβλεπτα όντα, που βρίσκονται κάτω από τους ρόλους, είμαστε, για εκείνες τις στιγμές, άγριοι. Παίζοντας άγρια ανάμεσα στα συντρίμμια ενός παρηκμασμένου πολιτισμού (όμως, μην ξεγελιέστε, ακόμα και παρηκμασμένος, ο πολιτισμός είναι ένας επικίνδυνος εχθρός και ικανός να αντέξει για πολύ καιρό), μπορούμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να τον ανατρέψουμε. Και οι εξεγερμένοι με το ελεύθερο πνεύμα θα απορρίψουν τον «επιβιωτισμό» της οικολογίας ωςμια ακόμα προσπάθεια του πολιτισμού να καταστείλει την ελεύθερη ζωή και θα παλέψουν για να ζήσουν τον χαοτικό, συνεχώςεναλλασσόμενο χορό των ελεύθερα συσχετιζόμενων, μοναδικών ατομικοτήτων, ενάντια τόσο στον πολιτισμό, όσο στην προσπάθειά του να περιορίζει την άγρια, με ελεύθερο πνεύμα ζωή: «Φύση».

Wolfi Landstreicher

Υποσημειώσεις:

1. Στο πρωτότυπο χρησιμοποιείται η λέξη wilderness. Κατά τη διάρκεια του κειμένου, μεταφράζεται με διαφορετικούς, αλλά παρόμοιους τρόπους , ανάλογα με τι ταιριάζει σε κάθε σημείο.

2. Πρόκειται για παλαιότερο κείμενο του Wolfi Landstreicher (Feral Faun), το οποίο εμείς αλιεύσαμε από το πρώτο τεύχος του αγγλικού εξεγερσιακού περιοδικού Return Fire.

Πηγή:325