Tag: Αντάρτικο πόλης

Επιτέλους, βρήκαμε την ευκαιρία να γράψουμε μια επιστολή με «λεπτομερή τρόπο», από τη δική μας οπτική γωνία, υπερβαίνοντας τις δυσκολίες των γεωγραφικών συνόρων, οι οποίες, αν και ποτέ δεν λειτούργησαν ως περιορισμός για τις συναντήσεις των ιδεών και των πράξεών μας, είναι ένα από τα βασικά εμπόδια, που μας αποτρέπουν από το να συναντηθούμε και φυσικά. Μέσα από αυτήν την επιστολή, θέλουμε να παραθέσουμε μέρος της ανάλυσής μας σχετικά με την κατάσταση γύρω μας (ως άτομα και ως ομάδα) καθώς και για τη FAI/IRF, μιας και αποτελούμε μέρος της. Η επιστολή αυτή είναι η κριτική και η συμβολή μας προς τους αναρχικούς της πράξης σε όλην την υφήλιο.

Η επιστολή καθαυτή είναι αποτέλεσμα συζήτησης. Αλλά, πρέπει κανείς να έχει από την αρχή υπόψιν του ότι είμαστε μια ένωση ατομικιστών, παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιούμε μία ονομασία, για λόγους ανωνυμίας. Σε κάποια κομμάτια αυτής της επιστολής, η άποψη, που παρουσιάζεται, προέρχεται από συμφωνία μεταξύ ατόμων της ομάδας μας. Αλλά, σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να ακυρώσουμε την ατομική κρίση. Γι’ αυτό, παρακάτω θα βρείτε κάποια σημεία, όπου γίνεται αναφορά για ατομική ανάλυση ή ατομική στάση.

ΜΕΡΟΣ 1ο

Έτσι η δημοκρατία -η μητέρα του σοσιαλισμού- είναι η κόρη των θρησκειών*
–Renzo Novatore, («Προς το δημιουργικό τίποτα»)

Φονταμενταλισμός, Άμεσες Δράσεις και οι Αναρχικοί

Από φέτος τον Ιούνιο, παρατηρήσαμε ότι προέκυψαν τουλάχιστον 4 περιπτώσεις «πολιτικών» πυροβολισμών εναντίον αστυνομικών. Στη σύντομη ανάλυσή μας, αυτές οι ενέργειες πραγματοποιήθηκαν από μουσουλμανικές οπλισμένες ομάδες. Φονταμενταλιστικές ομάδες, που υπάρχουν εδώ και αρκετά χρόνια. Κάποια άτομα είπαν ότι (Σ.τ.Μ. οι ομάδες αυτές) ξεκίνησαν να εμφανίζονται στις αρχές του 2000 και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα. Το είδος των ενεργειών τους αναγνωρίζεται εύκολα κυρίως από τους στόχους. Για παράδειγμα, βομβιστικές επιθέσεις εναντίων εκκλησιών και «καπιταλιστικών συμβόλων», όπως ξενοδοχεία ή καφετέριες, όπου συχνάζουν πολλοί ξένοι (δυτικοί ή με απλά λόγια λευκοί). Οι πιο γνωστές ενέργειες αυτών των ομάδων είναι η (πρώτη) βόμβα στο Μπαλί (12 Οκτωβρίου 2012), η βόμβα εναντίον του ξενοδοχείου JW Marriot hotels (5 Αυγούστου 2003), η βομβιστική ενέργεια εναντίον της πρεσβείας της Αυστραλίας το 2004 και οι τρεις βόμβες στο Μπαλί, γνωστές ως Βομβιστικές Επιθέσεις του Μπαλί μέρος δεύτερο (1 Οκτωβρίου 2005). Υπογραμμίζουμε ένα πράγμα, ότι τώρα οι ομάδες αυτές έχουν αλλάξει τακτική. Αντί να στέλνουν βομβιστές αυτοκτονίας, όπως έκαναν προηγουμένως, τώρα στοχεύουν τα γουρούνια (αστυνομία).

Γιατί στοχοποιούν την αστυνομία; Διότι γι’ αυτούς η αστυνομία είναι το πιο κατασταλτικό εργαλείο του κράτους. Οι αστυνομικοί οργανισμοί και όλοι οι αστυνομικοί είναι αυτοί, που πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για όλες τις «αντεπιθέσεις» του κράτους εναντίον αυτών των ομάδων και των μελών τους τα τελευταία 10 χρόνια. Η ινδονησιακή ειδική μονάδα εναντίον της τρομοκρατίας, γνωστή ως Densus 88, είναι ο νούμερο ένα στόχος αυτών των ομάδων. Τα γουρούνια στη Densus 88 έχουν σαν ειδικό στόχο τη διάλυση αυτών των μουσουλμανικών ομάδων και όλων των τρομοκρατικών δραστηριοτήτων, εντός και πέριξ της Ινδονησίας. Τα τελευταία 5 χρόνια, παρατηρούμε ότι η Densus 88 πραγματοποίησε αρκετές εφόδους εναντίον μουσουλμανικών ομάδων, στη διάρκεια των οποίων κάποια μέλη αυτών των ομάδων σκοτώθηκαν κατά την ανταλλαγή πυρών με τα γουρούνια, ενώ πολλά άλλα μέλη συνελήφθησαν. Περισσότερα από 30 τέτοια μέλη αντιμετωπίζουν σήμερα διάφορες κατηγορίες για τις ενέργειές τους.

Αυτές οι ομάδες, κατά την ανάλυσή μας, έχουν επιτυχία στην πρακτική του να συγκροτούν μικρούς πυρήνες των 3-4 ατόμων και να οργανώνονται μέσα από ανεπίσημες και κλειστές μεθόδους. Οι μέθοδοι επικοινωνίας, ανταλλαγής πληροφοριών και υλικοτεχνικής προετοιμασίας είναι καλά οργανωμένες, πειθαρχημένες και αυστηρές. Έχουν, επίσης, καλές πηγές για την προμήθεια υλικοτεχνικού εξοπλισμού, μέσα από ενέργειες απαλλοτρίωσης εναντίον τραπεζών, καταστημάτων χρυσού ή ληστείες εναντίον μη-μουσουλμάνων πολιτών. Κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι «ειδικοί» λένε ότι οι ομάδες αυτές χρηματοδοτούνται από χώρες της Μέσης Ανατολής. Αυτός είναι και ο λόγος, που μπορούν να έχουν εύκολη πρόσβαση σε πυρίτιδα, όπλα, καταφύγια και άλλα εργαλεία υποστηρικτικά του αγώνα τους. Κάθε μέλος τους γνωρίζει επίσης πολύ καλά όλες τις συνέπειες αυτού του αγώνα – τον οποίο αποκαλούν «τζιχάντ». Το να συλληφθούν ή πιθανώς να πεθάνουν είναι γι’ αυτούς το μοναδικό κόστος του πολέμου. Δεν έχουν να ανησυχούν για τίποτα.

Και ποιος είναι ο στόχος ή ο σκοπός αυτών των ομάδων;

Ο σκοπός τους είναι η δημιουργία ενός «ισλαμικού βασιλείου», που ονομάζεται khilafah, το οποίο φυσικά βασίζεται σε ισλαμικούς κανόνες, που είναι γνωστοί ως Νόμος της Σαρία. Κάποιοι από αυτούς, που έχουν ενταχθεί σε αυτές τις ομάδες, είναι της άποψης ότι μια ισλαμική κυβέρνηση είναι η ιδανική και ταυτόχρονα, η απάντηση για όλες τις κρίσεις, που αντιμετωπίζουν σήμερα στον υλικό κόσμο. Αυτοί οι φονταμενταλιστές -στην ανάλυσή μας- έχουν κοινές ιδέες με τους μαρξιστές και τους κοινωνιστές αναρχικούς, οι οποίοι κατηγορούν τον καπιταλισμό για τη γέννηση των καθημερινών προβλημάτων. Οι ισλαμιστές φονταμενταλιστές, μαρξιστές και κοινωνιστές αναρχικοί στα μάτια μας αποτελούν ομάδες ανθρώπων, οι οποίοι δραπετεύουν από τον πραγματικό πόλεμο και επιλέγουν να αναζητήσουν αυτό που αποκαλούν καλύτερη διακυβέρνηση, καλύτερους κυβερνήτες ή καλύτερη κοινωνία. Αν οι κοινωνιστές αναρχικοί το ονομάζουν «καλύτερη κοινωνία», οι μαρξιστές το ονομάζουν «κομμουνισμό», έτσι και οι φονταμενταλιστές το ονομάζουν khilafah. Διαφορετικές ονομασίες, αλλά ουσιαστικά η ίδια ιδέα. Απλά μιλάνε για θεωρίες σε διαφορετικές γλώσσες, αλλά οι στόχοι τους είναι όμοιοι από κάθε άποψη.

Κατά τη γνώμη μας, υπάρχει ένα και μοναδικό σημείο, που διαχωρίζει αυτές τις φονταμενταλιστικές ομάδες από τους μαρξιστές και τους κοινωνιστές αναρχικούς: η γενναία επιλογή να προχωρήσουν παραπέρα – όχι να εξαρτώνται μόνο από ειρηνικές διαμαρτυρίες ή να περιμένουν την αλλαγή που έρχεται. Η επιλογή τους είναι να οπλιστούν και να αρχίσουν να εξαπολύουν επιθέσεις εναντίων των δομών και των ατόμων, που εκλαμβάνουν ως εχθρούς τους.

Για κάποια άτομα στην ομάδα μας, η επιλογή να οπλιστείς και να ξεκινήσεις μια επίθεση ενεργητικά, δεν είναι εύκολη. Αλλά, είναι σημαντικό να διατηρηθεί ξεκάθαρα ορατή μια διαχωριστική γραμμή, σχετικά με τις συνειδήσεις των ατόμων αυτών των (Σ.τ.Μ. φονταμενταλιστικών) ομάδων. Η συνείδηση δεν είναι το κρίσιμο σημείο. Η επιλογή ήρθε απ’ έξω, εγχύθηκε βάναυσα και χωρίς αντίσταση. Οι επιλογές είναι το άμεσο προϊόν της κατήχησης και τα άτομα αυτών των ομάδων δεν είναι παρά μαριονέτες, ζόμπι, χωρίς ατομική κριτική σκέψη. Έχουν μόνο μία αλήθεια, χωρίς εξαιρέσεις, φτωχή σε αυτο-συνειδησία και χωρίς καμία αξιοπρέπεια μέσα της.

Για εμάς, για κάθε άτομο της ομάδας μας, αυτή η απουσία αξιοπρέπειας είναι κάτι, που έχει επέλθει και στο «αναρχικό κίνημα» εδώ. Μέχρι στιγμής, βλέπουμε με ποιο τρόπο οι αναρχικοί, που δεν έχουν ξεκάθαρη θέση σε αυτόν τον πόλεμο ενάντια στο υπάρχον, ακρωτηριάζονται σε έναν «κοινωνικό ακτιβισμό», ως δικαιολογία για την έλλειψη της ικανότητάς τους να μπουν σε έναν άμεσο πόλεμο. Υποστηρίζουν ότι το να ταΐζεις τους φτωχούς ή να μοιράζεσαι τον ίδιο χώρο με τους άστεγους είναι κι αυτό μέρος του πολέμου και το ονομάζουν αυτό άμεση δράση. Κάτι που μας κάνει να γελάμε. Οι κοινωνιστές αναρχικοί γύρω μας, στην Ινδονησία, απλά μετακινούν τα κομμάτια του παζλ των ψευδαισθήσεων από τη μία μεριά στην άλλη, ενώ την ίδια στιγμή αλλάζουν τη οπτική γωνία, από την οποία το κοιτάνε. Πρόκειται για ένα είδος δραστηριοτήτων, που πάντα τους έκανε να αισθάνονται την «επαναστατική τάση» και να αρνούνται ότι απλά επαναλαμβάνουν τις δραστηριότητες μέσα στις ειρηνικές ζώνες της ζωής τους, γεμάτες βαρεμάρα.

Μιλάνε για ένα καλύτερο μέλλον, όπου δεν θα υπάρχει καμία ιεραρχία και που οι άνθρωποι θα ζουν σε ισότητα, αλλά έχουν αποδεχτεί και νομιμοποιήσει την ιεραρχία μέσα στον αγώνα τους. Λόγω της ατομικής δειλίας τους, παίζουν κρυφτό πίσω από επιχειρήματα περί αλληλεγγύης με τους αυτόνομους αγώνες. Αλλά, αν κοιτάξει κανείς πιο καθαρά θα δει ότι πρόκειται για προσωρινά μόνο σημεία, για να ξεδιψάσουν τη δίψα τους για τη λεγόμενη «επανάσταση». Γι’ αυτό, η επανάστασή τους έχει πάντα να κάνει με αριθμούς ή με τη μάζα. Η επανάστασή τους βασίζεται στις ανάγκες της κοινωνίας, η οποία χρειάζεται να δημιουργήσει ένα παράδεισο πάνω στη γη. Χρειάζονται να έχουν μια επανάσταση με προσωρινή ένταση, γεμάτη ψεύτικα πλαστικά λουλούδια και συνθετικά αρώματα. Είναι ένας όχλος με έναν προορισμό, τον ίδιο προορισμό με τους φονταμενταλιστές.

Μεταξύ αυτών στην Ινδονησία, μέχρι στιγμής, αναγνωρίζουμε μόνο την Kontinum, μια αναρχο-κομμουνιστική ομάδα, που -αν και μας χωρίζουν ωκεανοί ιδεών και αξιών- έχουν μία ξεκάθαρη στάση. Αυτή η ομάδα, με ισχυρή ανάλυση, γραμμένη από γενναίους συντρόφους -και όχι από δειλούς, που μπορούν μόνο να μεταφράζουν κείμενα από ξένες γλώσσες στα ινδονησιακά, αλλά τρέμουν τα χέρια τους όταν κρατάνε πέτρες- παρουσιάζουν μια ξεκάθαρη άποψη με αξιοπρέπεια, ως αναρχικοί. Ως ομάδα αναρχικών, η Kontinum ξεπερνά τα εμπόδια. Κάτι που πολλοί αναρχικοί στην Ινδονησία φαίνεται ότι δεν μπορούν να το κάνουν. Κολλημένοι ανάμεσα σε τείχη εμποδίων, που οδηγούν τους κοινωνιστές αναρχικούς να παίζουν με το facebook, το twitter ή με την online μετάφραση αρχαϊκού υλικού για τον αναρχισμό πριν από εκατοντάδες χρόνια, όταν ο αναρχισμός ήταν «επιτυχημένος».

Οι κοινωνιστές αναρχικοί στην Ινδονησία ή στο εξωτερικό, κατά τη γνώμη μας, τηρούν μια αξιολύπητη στάση. Γι’ αυτό, αν κάποιος από αυτούς προσπαθήσει να σταθεί μπροστά μας και στις βίαιες ενέργειές μας, δεν θα το σκεφτούμε δεύτερη φορά, πριν στείλουμε και σε αυτόν την οργή μας. Οτιδήποτε και οποιοσδήποτε θέλει να διατηρήσει την κοινωνική ευταξία είναι εχθρός μας! Κανένας σεβασμός για αυτούς.

ΜΕΡΟΣ 2ο

Όταν ξεφτιλίζεις ένα μέσο αγώνα με τέτοιο τρόπο είναι απλά λάθος. Ή αγωνίζεσαι συνεπής στις επιλογές σου ή δεν αγωνίζεσαι καθόλου.Όταν είσαι αναρχικός δεν γλύφεις πολιτικά κόμματα. Όταν είσαι αναρχικός δεν μιλάς για την εθνική κυριαρχία ή για τον ελληνικό λαό, ούτε αποζητάς τη δημιουργία ενός άλλου πόλου εξουσίας. Αναρχικός είσαι όταν περήφανα αγωνίζεσαι ενάντια σε κάθε εξουσία ακόμα και στις αλλοτριωμένες πτυχές της που έχουμε όλοι μέσα μας.

–Γεράσιμος Τσάκαλος (Τώρα που τελείωσε το τσίρκο)

ΑΝΤΙ-ΗΘΙΚΑ, ΑΝΤΙ-ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ και ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τη μέρα που τα γουρούνια συνέλαβαν τα αδέρφια μας Billy και Eat**. Εκείνη η μέρα ήταν ένα σημείο έναρξης, από το οποίο όλα έγιναν πιο ξεκάθαρα για εμάς. Αν και τελικά πέτυχαν την ελευθερία τους έξω από τους τοίχους, για κάποιους από εμάς τίποτα δεν τελείωσε.

Ναι. Δείχνουμε προς όλους τους κοινωνιστές αναρχικούς, που εκείνη τη στιγμή -όταν η ομάδα μας δέχθηκε επίθεση από τον εχθρό, όταν το κράτος αιχμαλώτισε δύο από τα αδέρφια μας και υποχρέωσε έναν από τους συντρόφους μας να κινείται μυστικά μέχρι σήμερα- εσείς σταθήκατε εναντίον μας. Σταθήκατε εναντίον μας και κατηγορήσατε την επιλογή μας ως μία μίμηση των Ευρωπαίων μηδενιστών, από το μυαλό σας, εκεί που δεν μπορείτε να πιστέψετε στη γέννηση μιας νέας γενιάς αναρχικών με μηδενιστική τάση και αντικοινωνικό πόλο. Και προς όλους εσάς που, από εκείνη τη στιγμή μέχρι και τώρα, συνεχώς αμφισβητείτε τις ενέργειές μας και βάζετε τα όρια της διαφωνίας μεταξύ μας. Διαφωνία, χωρίς καμία πιθανότητα συμφωνίας, κάτι που οδηγεί σε συνολικές επικρίσεις εναντίον μας, σε κάποιες από τις ανακοινώσεις σας. Εσείς, οι κοινωνιστές αναρχικοί, είστε δειλοί!

Αρχικά, θέλουμε να τονίσουμε και να καταστήσουμε ξεκάθαρη τη στάση μας απέναντι στο ερώτημα, σχετικά με όλα τα δικαστικά και νομικά εργαλεία. Κάτι που, σύμφωνα με την ανάλυσή μας, συνέβαλε στο να δημιουργηθεί ένας ωκεανός διαφωνίας για το πώς ενεργεί ένας αναρχικός ενώπιόν τους.

Σε κάποιες περιπτώσεις, είδαμε συχνά στους αποκαλούμενους «κοινωνικούς και αυτόνομους αγώνες» κάποιος, που δεν έχει αξιοπρέπεια, να ενεργεί ενάντια στον νόμο και σε όλα τα δικαστικά πλαίσια, όταν αυτό δεν θίγει τα συμφέροντά του, αλλά όταν γίνεται το «θύμα» επιστρέφει στο «σπίτι μου, σπιτάκι μου», στις κατασταλτικές μεθόδους του εχθρού. Θα τις χρησιμοποιήσει για να πετύχει τους σκοπούς του. Ακόμα και αν είναι ξεκάθαρα αντίθετο με τη θέση σας ως αναρχικών, οι αναρχικοί είναι ο άμεσος και απόλυτος εχθρός όλων των μορφών εξουσίας.

Ο κοινωνικός αγώνας τώρα, γύρω μας, είναι απλά ένα τσίρκο. Παραστάσεις ακτιβισμού και «μεσσιανισμού» από εκείνους, που αυτό-αποκαλούνται αναρχικοί, που περιορίζουν τον εαυτό τους από τη συμμετοχή στον άμεσο πόλεμο και κρύβονται πίσω από το επιχείρημα της «κατάλληλης στιγμής» για να δράσουν. Ηλιθιότητα και δειλία, που τις απέκτησαν μέσα από το φόβο τους. Ναι, είναι εντελώς φοβισμένοι, προκειμένου να φέρουν τον εαυτό τους στο πεδίο της μάχης και να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Τον πραγματικό εχθρό και όχι τον φανταστικό εχθρό, σαν αυτούς στο facebook ή στο twitter.

Οι κοινωνιστές αναρχικοί, χωρίς αξιοπρέπεια, συχνά χρησιμοποιούν νομικούς δρόμους, ώστε να πετύχουν αυτό, που ονομάζουν «στόχους του αγώνα». Αλλά, το βασικό ερώτημα για εμάς είναι το πώς μπορεί ο αναρχικός αγώνας να χωρέσει μέσα στο νομικό σύστημα, που δημιουργήθηκε από το Κράτος, τον εχθρό του αγώνα μας; Πώς μπορείτε εσείς -που διακηρύσσετε τους εαυτούς σας ως αναρχικούς- να πιστεύετε σε δικηγόρους και στην καλοσύνη τους μέσα στο τσίρκο της «κοινωνικής δράσης», εξαρτώμενοι από τη δικαστική διαδικασία και όλες της τις λεπτομέρειες; Πώς μπορείς να αποκαλείς το «ψεύτικο πλαστικό» ως «αγώνα αυτονομίας», όταν τοποθετείς τον εαυτό σου και μέρος των δραστηριοτήτων σου μέσα στο σύστημα του νόμου. που προέρχεται από τον εχθρό; Πού είναι η αναρχική στάση μέσα σου, όταν υποκλίνεσαι μπροστά στο σφυρί των δικαστών ή μπροστά σε «ριζοσπαστικούς» μη κυβερνητικούς οργανισμούς ή στα μίντια; Πιστεύουμε ότι έχεις μόνο δύο επιλογές: είτε έχεις χάσει εντελώς τα λογικά σου, είτε δεν ήσουν ποτέ αναρχικός, ούτε για ένα χιλιοστό.

Πολλοί από εσάς παρουσιαστήκατε μπροστά στα μίντια για να «εξηγήσετε» ή να «απαντήσετε» ερωτήσεις της κοινωνίας σχετικά με τον αγώνα σας. Φέρατε τον εαυτό σας σε διάλογο με τον εχθρό και την ίδια στιγμή, ακόμα θεωρείτε τους εαυτούς σας αναρχικούς. Μιλήσατε «ευγενικά και ωραία» μπροστά στα μούτρα του εχθρού και είπατε ότι αυτό έγινε για τον αγώνα. Μοιράζεστε στιγμές με τους αριστεριστές και λέτε ότι δεν είστε μέρος τους, αλλά κάθεστε δίπλα τους. Κρατάτε το χέρι των ΜΚΟ, αλλά λέτε ότι έχετε ακόμα αυτονομία. Υπακούτε στον «ειρηνοποιό» και δηλώνετε ότι είστε αντι-ιεραρχικοί; Ζείτε με δύο πρόσωπα, δύο ψεύτικα πρόσωπα: το πρόσωπο των δειλών και το πρόσωπο του ψεύτη.

ΜΕΡΟΣ 3ο

Ξέρουμε πως ποτέ δεν νυχτώνει εκεί στις φυλακές σας. Εκεί μέσα οι αναμνήσεις γδέρνουν και λησμονεί κανείς πως είναι ο ουρανός δίχως τα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα. Αν ο θάνατος είχε το δικό του χρώμα, με αυτό θα έπρεπε να είναι βαμμένες οι φυλακές σας. Γιατί εκεί είναι το βασίλειο του αργού θανάτου που τον νιώθεις κάθε μέρα.

–Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς σε συνεργασία με Συμμορίες Συνείδησης, Πυρήνας Sole-Baleno

FAI/IRF, ΣΧΕΔΙΟ ΦΟΙΝΙΚΑΣ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΑΛΕΣΜΑ

Λάβαμε τα νέα για ενέργειες από διαφορετικούς πυρήνες της FAI/IRF ανά την υφήλιο. Από τους συντρόφους του Πυρήνα της FAI στο Ηνωμένο Βασίλειο, επίσης, θέλουμε να καλωσορίσουμε τους συντρόφους μας από τον Πυρήνα Felicity Ann Ryder της FAI, στην Αυστραλία, το γράμμα από τον αναρχικό αιχμάλωτο Ανδρέα Τσαβδαρίδη, τη συντονισμένη επίθεση πυρήνων της ΣΠΦ και του ELF Ρωσίαςκαι την πράξη Νο. 6 του Σχεδίου Φοίνικας, από τους συντρόφους της ΣΠΦ στην Ελλάδα, που έστειλαν το πακέτο-βόμβα στον καριόλη Δημήτρη Μόκκα, [γενικός εισαγγελέας*** για τη Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς-FAI, Αθήνα, Ελλάδα].

Αλλά, πρώτα θέλουμε να μοιραστούμε κάποια πράγματα περισσότερα για τους προβληματισμούς μας σχετικά με το πρόσφατο κείμενο από τον Πυρήνα Felicity Ryder της FAI, στην Αυστραλία. Το κείμενο τιτλοφορείται ως απάντηση στους «πράκτορες της αμφιβολίας» μετά την επίθεση. Κάτι για το οποίο, κατά τη γνώμη μας, πρέπει να προσθέσουμε μερικά σχόλια από εμάς, ως σύντροφοι ή ως άτομα, που πιστεύουμε ότι ο εχθρός είναι η κοινωνία στην ολότητά της, με όλα της τα περιεχόμενα.

Θέλουμε να ξεκινήσουμε με μία ερώτηση. Γιατί έχετε τόσο σεβασμό για τον εχθρό σας, ώστε να του απευθυνθείτε σχετικά με τη βίαιη επίθεσή σας; Τα μίντια, τα γουρούνια, οι νομοταγείς πολίτες, δικαστές, κοινωνικοί ακτιβιστές, αριστεριστές πολιτικοί ή οποιοδήποτε άλλο κομμάτι της κοινωνίας για εμάς είναι εχθρός. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Οι υποδομές, η περιουσία ή οι ίδιοι οι άνθρωποι, που στέκονται στο πλευρό της κοινωνίας, είναι ο εχθρός. Γι’ αυτό και δεν έχουμε κανένα σεβασμό ή «ανθρωπισμό» για αυτήν. Τα σχολεία, για παράδειγμα, είναι ένας από τους στόχους μας. Στο παρελθόν, κάψαμε ένα σχολείο, επειδή πιστεύουμε ότι τα σχολεία, όπως είναι, αποτελούν επίσης κομμάτι των κατασταλτικών εργαλείων της κοινωνίας. Τα σχολεία στα μάτια μας είναι το ίδιο με τα εργοστάσια, τα ΑΤΜ, τις τράπεζες, τους αστυνομικούς, τους εμπόρους αυτοκινήτων ή τα σούπερ μάρκετ. Τίποτα από αυτά δεν είναι πιο σημαντικό από το άλλο. Το κάψιμο αστυνομικών γραφείων είναι ίδιο με τις επιθέσεις σε ATM και τράπεζες. Και κάθε ήχος των εξεγερμένων με φωτιά και σφαίρες δεν θα έχει καμία θέση μέσα στην κοινωνική ευταξία. Κάθε βίαιη πράξη εναντίον των αρχών καταστρέφει, πριν ο καπνός αρχίσει να ανεβαίνει. Γι’ αυτό και ο εχθρός θα κάνει τα πάντα για να το καλύψει, προκειμένου να διατηρήσει την κοινωνική ειρήνη.

Όταν δεν δημοσιεύονται στα μίντια ενέργειες της FAI/IRF ή όταν διαψεύδονται, μην χάνετε την ενέργειά σας με το να τις εξηγείτε στον εχθρό ή σε κάποιους δειλούς (κοινωνιστές αναρχικούς για παράδειγμα), που θέλουν να έχουν «καλύτερες και πιο πειστικές αποδείξεις». Μην χάνετε τον χρόνο σας απαντώντας ερωτήσεις από δειλούς με αναρχικά σύμβολα, που σκύβουν το κεφάλι και κάθονται φρόνιμα στο σπίτι τους. Αυτό ακούγεται στον εχθρό σας σαν «ικεσία για το δικαίωμα σε ισορροπημένη ενημέρωση, όπως μεταξύ της αντιπολίτευσης και της κυβέρνησης». Ως αναρχικοί της πράξης, με ενέργειες βίας, δεν χρειάζεται να το κάνετε αυτό.

Τα κείμενα των αναλήψεων ευθύνης δεν απευθύνονται σε αυτούς. Τα κείμενα αυτά, για εμάς, είναι η φωνή των πράξεων. Οι ήχοι με τη μορφή των λέξεων από τους εξαγριωμένους, που θέλουν να μοιραστούν με άλλους την ανάλυση ή τα μηνύματα ή τους χαιρετισμούς τους.

Είτε μεγάλα είτε μικρά σε έκταση, τα κείμενα καθαυτά δεν είναι το σημαντικό. Αλλά, το τι βρίσκεται μέσα σε αυτά τα μηνύματα. Τι είναι αυτό, που κάποιος θέλει να μοιραστεί με άλλους συντρόφους στο εξωτερικό. Το γιατί διαλέγετε τους στόχους σας, ποια είναι η ανάλυσή σας και ποιοι είναι οι σύντροφοι, με τους οποίους θέλετε να μοιραστείτε τη ζεστασιά της φωτιάς των πράξεών σας. Όλα αυτά είναι αυτό που λέμε «περιεχόμενο» σε αυτά τα κείμενα.

Τα κείμενα της FAI/IRF, για εμάς, δεν είναι άρθρα γραμμένα από ακαδημαϊκούς, γεμάτα παραπομπές ή βιβλιογραφικές συστάσεις και θεωρίες του τίποτα. Είναι ποιήματα γεμάτα ρομαντικές λέξεις ελπίδας. Δεν είναι, επίσης, απλά προγράμματα ή στόχοι για άτυπη δικτύωση των βίαιων αναρχικών. Μπορούν να είναι, από την άλλη πλευρά, προτάσεις για τη συνέχιση του πολέμου και για αυτοκριτική μεταξύ των συντρόφων μέσα στο δίκτυο. Μιας και σπάνια βρίσκουμε την ευκαιρία για συναντήσεις πρόσωπο με πρόσωπο, οι αναλήψεις ευθύνης ή τα γράμματα φυλακισμένων αναρχικών παίζουν τον ρόλο του να δίνουν σε κάθε άτομο του εγχειρήματος της FAI/IRF μία φωνή για τη συνοχή της επικοινωνίας. Το να σχεδιάζεις, να αναλύεις, να αποφασίζεις και να επιτίθεσαι, να αξιολογείς, να μοιράζεσαι εμπειρίες και γνώσεις, να σχεδιάζεις ξανά για τις επόμενες ενέργειες.

Σε αυτό το σημείο, το άτυπο δίκτυο των μεταφράσεων αντι-πληροφόρησης γεμίζει το κενό. Για εμάς, το διεθνές εγχείρημα των μεταφράσεων αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα μας. Ο σεβασμός μας και η αγάπη μας απευθύνεται, επίσης, σε εκείνους τους συντρόφους, που δίνουν την ενέργειά τους και τη σκέψη τους, για να επεκτείνουν τα καλέσματα από το ένα μέρος της υφηλίου στο άλλο. Να διαχέουν τον θόρυβο από τον ένα πυρήνα της FAI/IRF στον άλλο. Δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι οι μεταφράσεις της αντι-πληροφόρησης είναι μία μέθοδος αγώνα με μικρότερους κινδύνους, σε σχέση με κάποιον που κουβαλάει εργαλεία εμπρησμού. Στην Ιταλία είδαμε ξεκάθαρα πως ο εχθρός απήγαγε τους αδερφούς και τις αδερφές μας των Culmine και Parole Armata. Είδαμε ότι τα μεταφραστικά εγχειρήματα θεωρούνται από αυτούς επίσης ως «επικίνδυνος» εχθρός και πως θέλουν να τα καταστείλουν.

Αυτός είναι ο λόγος που, κατά τη γνώμη μας, δεν χρειάζεται να εξηγήσετε τίποτα στους εχθρούς. Η FAI/IRF δεν έχει καμία σχέση μαζί τους, παρά μόνο την επιθυμία μας να εκδικηθούμε. Ξεκίνησε αρχικά από τους Συντρόφους της Συνομωσίας των Πυρήνων της Φωτιάς σε συνεργασία με τις Συμμορίες Συνείδησης, στις 7 Ιουνίου, με τη βομβιστική επίθεση στο αυτοκίνητο της διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού, Μαρίας Στέφη. Συνεχίστηκε με τη δεύτερη ενεργεία, στις 20 Ιουνίου, από την Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία (FAI) – Διεθνής Συνωμοσία για την Εκδίκηση (Ελλάδα), που ανατίναξε το αυτοκίνητο του Αργύρη Γκέλμπουρα, γουρούνι των φυλακών. Ανταποκριθήκαμε στέλνοντας φωτιά στο ξενοδοχείο Sheraton, στις 26 Ιουνίου. Το σχέδιο συνεχίστηκε, όταν ο Πυρήνας Κομάντο Mauricio Moralles έστειλε ένα δέμα-βόμβα στον Δημήτρη Χωριανόπουλο, πρώην διοικητή της αντιτρομοκρατικής, στην Ελλάδα.

Μετά από αυτήν την επίθεση, τα γουρούνια επιτέθηκαν στο Στέκι Ναδίρ, στη Θεσσαλονίκη και απήγαγαν τον Σπύρο Μανδύλα και τον Ανδρέα Τσαβδαρίδη. Μια ενέργεια του εχθρού, που μας οδήγησε να στείλουμε φωτιά στη σχολή της αστυνομίας, στο Balikpapan, ως απάντηση και ως άμεση εκδίκηση, στο όνομα της απελευθέρωσης των Μανδύλα και Τσαβδαρίδη. Και δεν σταματάει. Οι έλληνες σύντροφοι της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς – Πυρήνας Ryo έστειλαν ακόμα ένα δέμα-βόμβα στον Δημήτρη Μόκκα, την 1^η Σεπτεμβρίου.

Ξεκίνησε στην Ελλάδα και αντήχησε στην Ινδονησία. Γιατί ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμα; Διότι, για εμάς, ο Φοίνικας είναι κοινά εγχειρήματα και διεθνή καλέσματα για συντονισμό δράσεων από πυρήνες της FAI/IRF. Δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα ή την Ινδονησία.

Δεν μπορεί να πει κανείς ότι εγχειρήματα του Σχεδίου Φοίνικας είναι μόνο οι επιθέσεις των μηδενιστών και όχι εκείνες από ομάδες ριζοσπαστικών περιβαλλοντιστών και αντι-πολιτισμικών ή ατόμων των ELF/ALF. Αντιθέτως, ο Φοίνικας είναι ένα ανοιχτό κάλεσμα προς πυρήνες της FAI/IRF για επίθεση, για προτάσεις ανάλυσης, συζήτησης ή διαλόγου και ανταλλαγής γνώσης, οργής και σεβασμού μεταξύ συντρόφων, που βρίσκονται μέσα από τα κάγκελα και συντρόφων έξω από αυτά. Για εμάς, ο Φοίνικας είναι το επόμενο βήμα στον διεθνή συντονισμό των δράσεων από πυρήνες της FAI/IRF, ώστε να ξεκινήσουν τη θύελλα της εκδίκησης ενάντια σε όλες τις μορφές εξουσίας. Και θεωρούμε ότι είναι σημαντικό για την ίδια τη FAI/IRF να ενδυναμώσει τη δικτύωση μεταξύ ανώνυμων ατόμων, τα οποία ο γεωγραφικός χώρος εμποδίζει από το να συναντηθούν. Αυτά τα εγχειρήματα είναι μέθοδοι, ώστε άτομα και ομάδες να μοιραστούν προβληματισμούς και έτσι, να ακονίσουν ο ένας τον άλλον.

Αν διαβάσει κάποιος τις αναλήψεις ευθύνης αυτών των ενεργειών, μπορεί ξεκάθαρα να δει γιατί τα εγχειρήματα του Σχεδίου Φοίνικας δεν προσφέρουν παρά εκδίκηση, θυμό και απόλυτη αλληλεγγύη στους συντρόφους μας, που βρίσκονται μέσα από τα κάγκελα, σε όλον τον κόσμο. Μέσα από πράξεις, στέλνουμε τους επαναστατικούς μας χαιρετισμούς στους αιχμαλώτους του πολέμου ενάντια στο υπάρχον. Δεν θέλουμε τίποτα και δεν σκοπεύουμε να μεταρρυθμίσουμε την κοινωνία ή να αντιπαρατεθούμε με τους ειρηνιστές ή τους κοινωνικούς ακτιβιστές, που για εμάς επίσης είναι εχθροί. Θέλουμε μόνο ολοκληρωτικό πόλεμο για την καταστροφή της κοινωνίας. Θέλουμε να γκρεμίσουμε κάθε μορφή και κάθε εργαλείο του εχθρού και να του βάλουμε φωτιά – παρόλο που κι εμείς καίμε μέσα του.

Η Διεθνής Συνομωσία Εκδίκησης είναι μια ομάδα άμεσης δράσης και θεωρούμε τους εαυτούς μας αναπόσπαστο κομμάτι του νέου κύματος των μηδενιστών-αντικοινωνικών, που χρησιμοποιούν τη βία ως μέθοδο αγώνα. Ως μηδενιστές, μοιραζόμαστε το ίδιο συναίσθημα με τους συντρόφους, όταν συλλαμβάνονται από γουρούνια και αντιμετωπίζουν κατηγορίες εξαιτίας των επιλογών τους. Και συνειδητοποιούμε ότι σε όλον τον κόσμο πολλοί σύντροφοι είναι ακόμα φυλακισμένοι από τον εχθρό. Marco Camenish, Gabriel Pombo da Silva, ΣΠΦ-Πυρήνας Φυλακισμένων Μελών, Hans Niemeyer, Ivan Silva και Carla Verdugo, οι τέσσερις αναρχικοί της υπόθεσης της Κοζάνης, Alfredo Cospito και Nicola Gai, Walter Bond, John Bowden, Fredy Fuentevilla – Marcelo Villarroel – Juan Aliste Vega, Jock Palfreeman, οι φυγάδες Νίκος Μαζιώτης και Πόλα Ρούπα και η Felicity Ann Ryder. Σε αυτούς αφιερώνουμε αυτήν την επιστολή, με αγάπη και αλληλεγγύη.

Η φωτιά του Φοίνικα δεν σβήνει και καλούμε όλους εσάς, σύντροφοι, να ενωθείτε μαζί μας και να μοιραστούμε τις επιθυμίες μας. Ανάψτε τις φωτιές σας, ξαναγεμίστε τα όπλα σας και αφήστε τη νύχτα να χρωματιστεί με τις στάχτες των εχθρών.

Για το απόλυτο χάος

Μέχρι το τέλος της κοινωνίας

Μέχρι την αναρχία

Όλες οι μονάδες και οι πυρήνες της Διεθνούς Συνομωσίας Εκδίκησης, FAI/IRF Ινδονησίας

Σημειώσεις:

(*) Στην αγγλική εκδοχή, ο Novatore έγραψε για τον «Χριστιανισμό», αλλά για εμάς, όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο και δεν υπάρχει καμία ανάγκη να υπερασπιστούμε κάποια. Για εμάς, στην ομάδα, οι θρησκείες είναι σκατά.

Σ.τ.Μ. (**) Για την υπόθεση των Eat και Billy, μπορείτε να διαβάσετε και στη μπροσούρα «MENYERANG! – Στιγμιότυπα του αναρχικού πολέμου από την Ινδονησία»

(***) Οι συντάκτες της επιστολής αναφέρουν τον Δημήτρη Μόκκα ως «chief prosecutor». Ο Μόκκας είναι ανακριτής.

Πηγή: 325

Λογοκρίθηκε από τους αντιδραστικούς αστικούς υπηρέτες που διαχειρίζονται το IMC του Μπρίστολ (1)

Το συνολικό βάρος του εγκλωβισμού μας, μέσα σε αυτήν την κοινωνία, μας πιέζει αφόρητα. Ακατανόμαστη θλίψη, εκνευρισμός, μοναξιά και ανασφάλεια είναι η ιστορία των ζωών μας στο μεγαλύτερο κομμάτι τους, κρατώντας εδώ και γενιές.  Λες και το χρήμα μιλάει δυνατότερα, αποσιωπώντας όλες τις υπόλοιπες αρχές, λες και το τσιμέντο και το σκυρόδεμα μας απομονώνουν από τον υπόλοιπο πλανήτη, που αρρωσταίνει, λες και η κυρίαρχη κουλτούρα δίνει στους ανθρώπους ρόλο ρομπό, που δουλεύουν, καταναλώνουν, αναπαράγονται και υπακούν… Καθημερινά, στραγγαλιζόμαστε σωματικά και συναισθηματικά από μια φτηνιάρικη, τεχνητή ύπαρξη, που μας κρατάει μακρυά από τα έξω από τη μούχλα όνειρά μας.

Ο θυμός που ξυπνάει, διαπερνά την ομίχλη της σύγχυσης, που προκαλείται από την κατάσταση αποξένωσής μας, ψάχνοντας στόχους αντάξιους της οργής. Κάθε αντίληψη ανακωχής με τους κυρίαρχους θεσμούς, που στοχεύει  στον μετασχηματισμό τους, απλά συμμορφώνεται στους παροπλισμένους ρόλους, τους οποίους εκείνοι μας εξαναγκάζουν να έχουμε. Η άμεση εξέγερση φαίνεται ζωτικής σημασίας. Φοράμε τις κουκούλες μας και βγαίνουμε τη νύχτα, για να μιλήσουμε μια γλώσσα τόσο παλιά όσο και η ίδια η Κυριαρχία: σαμποτάζ και συνωμοσία.

«…ποιες είναι οι πραγματικές σας επιθυμίες; Να κάθεστε σε ένα καφενείο, μοιάζοντας απόμακροι, κενοί, βαριεστημένοι, πίνοντας κάποιον άνοστο καφέ; Ή μήπως ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΤΙΝΑΞΕΤΕ ‘Η ΝΑ ΤΟ ΚΑΨΕΤΕ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ;» Οργισμένη Ταξιαρχία

Γι’ αυτό, αναλαμβάνουμε την ευθύνη της τοποθέτησης μιας απλής εμπρηστικής βόμβας, στο υποκατάστημα της τράπεζας Barclays, στην οδό Bath, στο Brislington του Μπρίστολ, τις πρώτες πρωινές ώρες της 28^ης Αυγούστου. Βάλαμε κεριά μέσα σε λάστιχα (που μας πρόσφεραν χρόνο για να απομακρυνθούμε) και από αυτά ανάψαμε στουπιά βουτηγμένα σε βενζίνη, με τα οποία πυροδοτήσαμε τρία πεντόλιτρα μπιτόνια, που περιείχαν ένα μέρος βενζίνης και ένα μέρος κηροζίνης με θρυμματισμένο πολυστερένιο (για τον εμπρησμό) και περίπου 1680 γραμμάρια γκαζάκια (για την έκρηξη). Διαλέξαμε αυτό το υποκατάστημα, καθώς δεν υπάρχουν παρακείμενα κτίρια και για να αποφύγουμε την εξαιρετικά μικρή πιθανότητα να υπάρξουν περαστικοί στην περιοχή, τοποθετήσαμε το μηχανισμό στο πίσω μέρος του κτιρίου, μπροστά σε ένα παράθυρο, αντί για πολλούς μηχανισμούς σε αντίθετες πλευρές, όπως προτείνεται συνήθως.

Με αυτό το κείμενο, θέλουμε να μοιραστούμε τις σκέψεις μας σχετικά με τις τράπεζες και την οικονομία, τον αναρχικό αγώνα ενάντια στην εξουσία σε όλες της τις μορφές και την εστίαση της επίθεσης σε αυτά τα πλαίσια. Πρώτον, για το στόχο μας.

 1) Η ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΜΕ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟ ΓΑΝΤΙ

Ο ρόλος αλλά και οι παγίδες του οικονομικού συστήματος γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρες. Η οικονομική αιχμαλωσία, που προκαλεί στις μάζες, είναι μια από τις ισχυρότερες αλυσίδες, που μας δένουν σήμερα, παρά την πρόσφατη διάχυτη δυσπιστία προς τον οικονομικό τομέα. Υποσχέσεις για μια «κενή» καλή ζωή, μέσω της πρόσβασης σε δάνεια, πιστωτικές κάρτες και υποθήκες, σε παγιδεύουν, καταδικάζοντας σε να ξεπουλάς τις μέρες σου δουλεύοντας σα σκλάβος για την οικονομία, με σκοπό να κάνεις το εισόδημα σου να αυξηθεί πέρα από την ανάγκη για την προμήθεια φαγητού και για να πληρώσεις τους λογαριασμούς. Σήμερα, ο τόσο οικείος κύκλος βρίσκεται σε λειτουργία: περισσότερα δανεικά, παραπάνω από μία δουλειές, χρέος, αυξημένη πίεση στην πυρηνική οικογένεια και υψηλότερα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας, αλκοολισμού και εθισμού στα ναρκωτικά (παράνομα ή φαρμακευτικά) για να ανταπεξέλθεις στο άγχος, απάθεια και συχνά ρουφιανιά και γλείψιμο για «να πας μπροστά».  Σε έχουν βάλει να δουλέυεις, σκάβοντας τον ίδιο σου τον τάφο για όταν θα έχεις ξεζουμισθεί και πεταχθεί στα σκουπίδια για το κέρδος της ελίτ, μειώνοντας το εξεγερτικό πνεύμα με την εξουθενωτική φτώχεια και τις δουλειές. που σε απομονώνουν. Και όλο αυτό το διάστημα, η απατηλή εικόνα ικανοποίησης, μέσω της απόκτησης εμπορευμάτων, βρίσκεται μπροστά στα μούτρα σου, καθώς οι τοίχοι από bar-codes πέφτουν σιωπηλά γύρω σου, φυλακίζοντας το χρόνο και τη δημιουργικότητά σου.

Για εκείνους από εμάς, των οποίων η από χιλιετίες προγονική γνώση του πώς να ζούμε στη γη ανεξάρτητα, ακρωτηριάστηκε τους προηγούμενους αιώνες με τη γέννηση του βιομηχανικού καπιταλισμού (ο οποίος, επίσης, κατέλαβε και περιέφραξε την κοινή γη, που χρειαζόμασταν), το κλουβί της οικονομίας είναι σχεδόν καθολικό. Και συνεχίζει, ενώ οι απολύτως απτοί συντηρητές της οικονομικής δυστυχίας βρίσκονται σε απόσταση, που μπορούμε να τους ακουμπήσουμε…

Παράλληλα, σε μια εποχή, που υπάρχει ένα, άνευ ιστορικού προηγούμενου, κενό μεταξύ των πλουσιότερων και των φτωχότερων, οι τράπεζες  διοχετεύουν τα τεράστια κέρδη τους στη χρηματοδότηση της οικονομικής ανάπτυξης, στην επιστήμη του ελέγχου, στην τεχνολογία στρατιωτικής και κοινωνικής «ασφάλειας» και στη δημιουργία βιομηχανικών υποδομών, δηλητηριάζοντας αυτοκτονικά όλες τις μορφές ζωής, που απαρτίζουν τον κόσμο μας, καθώς το καρκίνωμα του Πολιτισμού εξαπλώνεται. Η εκμετάλλευση είναι η νόρμα της οικονομικής δραστηριότητας, όχι η εξαίρεσή της.

Ας δούμε ως παράδειγμα τον τραπεζικό όμιλο Barclays. Ας αναλογιστούμε πως είχαν τη δύναμη, ως αρχιτέκτονες του μεθοδικού πλιάτσικου της εύπορης ελίτ εις βάρος των υπολοίπων από εμάς, να ρυθμίσουν το επιτόκιο Libor(2), με τρόπο που οι ίδιοι πλούτιζαν ακόμα περισσότερο.  Ας αναλογιστούμε πως είναι ο μεγαλύτερος Βρετανός επενδυτής στη βιομηχανία άνθρακα και εσχάτως, ο μεγαλύτερος επενδυτής στο εμπόριο όπλων παγκοσμίως. Και πριν από αυτό, ο μεγαλύτερος θεσμικός μέτοχος στη διαβόητη εταιρεία βασανισμού ζώων Huntingdon Life Sciences. Χρηματοδότες της εξαιρετικά ρυπογόνας εξόρυξης πετρελαίου στα εδάφη των ιθαγενικών πληθυσμών στην Αλμπέρτα, που είναι ίσως η μεγαλύτερη καπιταλιστική-βιομηχανική επένδυση στη Γη και υπαίτια για το δεύτερο σε ταχύτητα ποσοστό αποψίλωσης των δασών του πλανήτη. Ας αναλογιστούμε την απόφασή τους να πουλήσουν τις καταναλωτικές συνήθειες και τα στοιχεία διαμονής χρηστών κινητών τηλεφώνων εκατομμυρίων ανθρώπων σε άλλες εταιρείες και κυβερνητικούς φορείς. Ας αναλογιστούμε πόσοι άνθρωποι  έχουν εγκλωβιστεί εδώ στην οικονομική φυλακή που εξυφαίνουν γύρω μας, η οποία γρήγορα μετατρέπεται σε κρατική φυλακή, αν παραβιάσεις τους νόμους με σκοπό να βρεις χρήματα, είτε επειδή δε μπορείς να ανταπεξέλθεις στις υποχρεώσεις σου, είτε επειδή το προτιμάς από το να φιλάς τα παπούτσια του αφεντικού για μια ανταμοιβή.

Αλλά, στην πραγματικότητα,  αυτά τα ανυπόφορα γεγονότα δεν είναι ο βασικός λόγος  της επίθεσής μας. Πιστεύουμε πως για να αποτελέσει κανείς μια πιθανή απειλή για τη σταθερότητα του κυρίαρχου συστήματος, είναι απαραίτητο να πραγματοποιήσει μια επίθεση, οποιασδήποτε κλίμακας, ώστε να αντιπαρατεθεί στον πυρήνα αξιών του συστήματος. Για παράδειγμα, οι τραπεζίτες, που παίρνουν στην ψύχρα όσα λεφτά θέλουν από τα σεντούκια, δεν είναι κάτι που συμφέρει το σύστημα, το οποίο απαιτεί πιο ραφιναρισμένους τρόπους εκμετάλλευσης στη σύγχρονη εποχή. Η οικονομική «κρίση» και το σκάνδαλο της ρύθμισης των επιτοκίων  θα διευθετηθεί από το σύστημα, με έναν τρόπο που αφενός, θα εξανθρωπίσει εκ νέου την εικόνα του και αφετέρου, θα επιτρέψει να συνεχιστεί, με έναν ομαλό και επαγγελματικό τρόπο, το κοινωνικό πλιάτσικο και η οικολογική καταστροφή. Εμείς δε θα συμμετέχουμε στη χορωδία, που απλά καταδικάζει τις τράπεζες για τη «διαφθορά» τους (λες και μια αδιάφθορη τράπεζα θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να συγχωρεθεί). Ο δημοκρατικός ολοκληρωτισμός διαπρέπει στη διάχυση αυτής της αγανάκτησης σε μεταρρυθμίσεις, κάνοντας επενδύσεις, κόβοντας τα «σάπια φρούτα» (όπως ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της Barclays, Bob Diamond, που έφυγε με μια σύνταξη πολλών εκατομμυρίων λιρών), ώστε να φαίνεται ότι άλλαξε.

Σε πολλές περιπτώσεις, οι επιμέρους κριτικές, που δε στοχεύουν στη ρίζα της Κυριαρχίας, στην πραγματικότητα τη βοηθούν να επιβιώσει, καθώς μπορεί να «επιλύσει» τις απειλητικές αντιθέσεις λίγο-λίγο κάθε φορά, ενώ μετακινεί το πρόβλημα αλλού.  Το να σταματήσει η ζωοτομία, για παράδειγμα, δε θα ήταν απαραίτητα πολύ μεγάλο πρόβλημα για το σύστημα, αν τα πειράματα γίνονταν ένας υπερβολικά εξοργιστικός παράγοντας για να τον αντιμετωπίσει (όπως συνέβη όταν η Barclays αποσύρθηκε από τη Huntingdon Life Sciences, κάτι που οδήγησε τους ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων να σταματήσουν να τη στοχοποιούν): αντίθετα, η στόχευση είναι πέρα από την πολιτισμική οπτική, που αντιλαμβάνεται όλη τη ζωή (ειδικά τη μη-ανθρώπινη) ως ιδιοκτησία προς χρήση κατά το δοκούν, καταδεικνύει τη διαδικασία εξημέρωσης, που είναι παρούσα σε κάθε βήμα του Πολιτισμού και στοχεύει την ολική απελευθέρωση και όχι την παραχώρηση δικαιωμάτων από τις αρχές. Ως ακόμα ένα παράδειγμα, ο τερματισμός της αστυνομικής βίας στους δρόμους θα μπορούσε, πιθανώς, να συμφέρει το σύστημα, καθώς η ειρήνευση μπορεί να δημιουργηθεί μέσω μιας διαδικασίας ταύτισης με τον ίδιο μας τον καταπιεστή.  Έτσι, δε βλέπει κανείς ότι θα υπάρχουν πάντα ψυχιατρεία, παρακουλούθηση, χειραγώγηση από τα ΜΜΕ και οι αποπροσανατολιστικές φωνές των διαφόρων πολιτικών. (Αλλά, βέβαια, η εξουσία πάντα βασίζεται σε διαφορετικές μορφές ωμής βίας, όταν η άγρια ζωή επιμένει να αρνείται την παράδοση της αυτονομίας της).

«Η διαδικασία βελτίωσης της ικανότητάς μας να χρησιμοποιούμε υλικά και τεχνικές είναι φυσικά μια διαδικασία αυτομόρφωσης… Σε καμιά στιγμή δεν πρέπει το επίπεδο της στείρας επιχειρησιακής ικανότητας να εντατικοποιείται, χωρίς μια ταυτόχρονη εντατικοποίηση της σκέψης και του λόγου και προφανώς, αυτό ισχύει και αντίστροφα». Φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ-ΑΑΟ

Η κινητοποίηση μόνο γύρω από αυτά τα ευδιάκριτα πρόσωπα του συστήματος, δεν αντιτίθεται στις αξίες του και το ίδιο συμβαίνει και με ένα επαναστατικό πόνημα, που τοποθετεί τον εαυτό του στα πλαίσια της «ένταξης», των «εναλλακτικών θεσμών», της «ηθικής παραγωγής» και της «πολιτικής». Έτσι, αξίζει να ξεκαθαριστεί πως η επίθεσή μας σε αυτόν τον αρπακτικό θεσμό στόχευσε την ίδια την πολιτισμική πρόοδο, την οποία οι τράπεζες τόσο καλά αντιπροσωπεύουν: οικονομική αύξηση, ανάπτυξη και επέκταση, που χρειάζεται τις μάζες να είναι αλυσοδεμένες στις δουλειές τους και τη γη να είναι ρημαγμένη, η ουσία του βιομηχανικού καπιταλισμού με όλη τη μισθωτή σκλαβιά και την κυριαρχία στην αγριότητα, που αυτός απαιτεί. Με τη σειρά του, αυτό το σύστημα είναι, απλά, η πιο πρόσφατη εκδήλωση της αποξένωσης και της απώλειας που βιώνουμε, όπου οι σύνθετες κοινωνίες αντικαθιστούν τις ανθρώπινες, πρόσωπο με πρόσωπο, εθελοντικές συλλογικοποιήσεις.

Αρνούμενοι όλη αυτήν την αφήγηση, με την οποία μας έχουν ταΐσει με το ζόρι,  αποφασίσαμε, χωρίς δισταγμό, να προσπαθήσουμε να αποσταθεροποιήσουμε και να καταστρέψουμε ό,τι δημιουργεί την οικονομική οπτική του κόσμου, ώστε να βιώσουμε έναν άγριο κόσμο ελεύθερων ζωών σε σχέση μεταξύ τους, αντί μιας απλής αμοιβαίας μείωσης των πόρων, ανθρώπινων ή άλλων. Αντί να ψάχνουμε τη βολή μας στο σύστημα ή να προσπαθούμε να το «βελτιώσουμε», εμείς περιφρονούμε όλα εκείνα, που μας προσφέρει η υποβαθμισμένη του ύπαρξη, συμπεριλαμβανομένου και του πτώματος των «δικαιωμάτων» ή της «δικαιοσύνης», τα οποία έχουμε θάψει εδώ και καιρό, μαζί με τις υποχρεώσεις μας προς την πολιτισμένη/αστική κοινωνία.

2. ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ

Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να πει πως η επίθεσή μας ήταν συμβολική, πως ίσως προκάλεσε φθορές σε ένα υποκατάστημα τράπεζας, αλλά μέχρι εκεί. Όμως, το σημαντικό για εμάς ήταν να σπάσουμε τη σιωπή της συνενοχής, να αφήσουμε εκεί σημάδια της αποφασιστικότητάς μας να πολεμήσουμε, για άλλους που ίσως να νιώθουν το ίδιο, αφήνοντας μια σκιά αβεβαιότητας για το πότε το ένα ή το άλλο υποκείμενο, που το  σύστημα εκμεταλλεύεται, θα εμφανιστεί για να συντρίψει τις πρακτικές του, την περιουσία του και την ειρήνη του. Στο σημερινό κόσμο, φαίνεται σαν περισπασμός το να επικεντρώσουμε (τουλάχιστον εξ ολοκλήρου) τη δράση μας ενάντια στις πιο θεαματικές πτυχές  του κράτους και του καπιταλισμού, ενώ ολόκληρο το δίκτυο διακλαδώσεων και υποδομών, μέσω του οποίου διευθύνεται το σύστημα, βρίσκεται πάντα τόσο κοντά μας. (Παρ’ όλα αυτά, τίποτα δε ζεσταίνει τις καρδιές μας περισσότερο από το πέσιμο στο χρηματιστήριο της Βαρκελώνης, κατά τη διάρκεια των ταραχών της 29^ης Μαίου πέρυσι, από την ενέδρα και τον πυροβολισμό εναντίον ενός υψηλόβαθμου στελέχους μιας πυρηνικής εταιρίας στην Ιταλία, τον περασμένο Μάη και την καταστροφή ενός αστυνομικού κέντρου εκπαίδευσης αξίας εκατομμυρίων με μια τεράστια φωτιά, από αναρχικούς, έξω από το Μπρίστολ, αυτήν την εβδομάδα!)

Και ύστερα… ποιος ξέρει; Ίσως ζήσουμε για να δούμε τη βιομηχανική κοινωνία να καταρρέει κάτω από το ίδιο της το ασυντήρητο βάρος και κάνουμε ό,τι μπορέσουμε για να ξαναμάθουμε αυτά που έσβησε ο Πολιτισμός. Ίσως συναντήσουμε περισσότερους συντρόφους και δούμε τους κόσμους μας να γυρνούν ανάποδα από τον αγώνα μας. Ίσως πεθάνουμε νωρίς προσπαθώντας. Ή ίσως όχι, αλλά τίποτα να μη φαίνεται να αλλάζει.

Αλλά, για εμάς, άλλαξαν τα πάντα, όταν αποφασίσαμε να ζήσουμε σαν πολεμιστές και όχι σαν σκλάβοι. Τιμούμε τη θλίψη και τον εκνευρισμό μας, τη μοναξιά και την ανασφάλειά μας, με το να μην τις καταστέλλουμε, αλλά ούτε και να παραδινόμαστε σε αυτές. Παίρνουμε αυτά τα σπασμένα κομμάτια του εαυτού, μετασχηματίζουμε το θύμα σε πολεμιστή και στεκόμαστε περήφανοι αντίπαλοι αυτού του κόσμου. Για να επιτεθούμε σε αυτό που μας επιτίθεται.

«Πιστεύουμε πως δεν εξαρτώνται τα πάντα από το περιεχόμενο και τη συγκυρία, σαν κάτι εξωτερικό, που επιπλέει στον αέρα. Τις συγκυρίες τις δημιουργούμε εμείς με το να δημιουργούμε για τους εαυτούς μας, με το να δουλεύουμε σκληρά και με το να φτιάχνουμε τα δικά μας εγχειρήματα, όντας οι πρωταγωνιστές του κοινωνικού πολέμου και έχοντας έναν ενεργό ρόλο, όντας οι πρωταγωνιστές στην ίδια μας την πραγματικότητα και τον αγώνα μας… Θεωρούμε πως κατά τη διάρκεια μιας δράσης ή μιας διαδήλωσης και μετά από αυτήν, συμβαίνουν μια σειρά από πράγματα: αρχικά, κερδίζουμε, δηλαδή επιτυγχάνουμε το στόχο μας,  σαμποτάροντας στην πράξη τον στόχο της δράσης και ύστερα, χάνουμε, αφού τηρούμε τη θεαματική κανονικότητα, εγκαταλείπουμε τον ανατρεπτικό μας ρόλο και συνεχίζουμε να υπάρχουμε εντός των δικτύων και πάλι· επομένως, όσο αυτό είναι δυνατόν, οι δράσεις πρέπει να επεκτείνουν τους εαυτούς τους, να διαιωνίζονται  και να γίνουν καθημερινότητα και συνήθεια μέχρι, μαζί με το λόγο, την αλληλεγγύη και κάθε μορφή αναρχικής πρακτικής, να μπορέσουν να δημιουργήσουν ανατρεπτικούς κοινωνικούς ιστούς και μερικές δυνατές βάσεις αντιεξουσίας». ΑΑΟ/Αντιεξουσιαστική Ανταρσία της Πράξης

Με αυτήν την έννοια, είμαστε οπλισμένοι με την αποφασιστικότητά μας όσο και με τις βόμβες μας. Επίσης, οι φίλοι μας, οι αγαπημένοι μας και οι συνωμότες μας, ξέρουν καλά πως αγκαλιάζουμε τη ζωή με το γέλιο, τον ιδρώτα και τα δάκρυα γιατί πιστεύουμε ακράδαντα πως υπάρχουν πολλοί απελευθερωτικοί τρόποι να ζήσει, να μάθει και να πολεμήσει κανείς. Ξεπερνάμε τους φόβους μας, την παραίτηση, τη φίμωση, τα ελαφρυά, σαν μετάξι, κολλάρα, που κάποιοι έχουν καταντήσει σχεδόν να τους αρέσει που τα φοράνε. Η επίθεσή μας είναι μια από τις πολλές αυτές μεθόδους. Με σκοπό να σκεφτόμαστε πιο καθαρά, να αισθανόμαστε, να δρούμε, να θεραπεύουμε, να σχετιζόμαστε με τη ζωή μας με όρους βαθιάς σύνδεσης και όχι αποξένωσης. Θέλουμε μια κοινότητα, της οποίας η πιθανότητα βρίσκεται πέρα από τα συντρίμμια του Πολιτισμού. Ξέρουμε πως υπάρχουν και πολλοί άλλοι εχθροί της κοινωνίας, από ένστικτο ή συνειδητά, οι οποίοι συνωμοτούν  και χτυπούν, χωρίς να νιώθουν την ανάγκη για επαναστατικές ταυτότητες και προκηρύξεις. Το να πολεμάς εναντίον όλων όσων περιορίζουν την ελεύθερη ζωή είναι μια επιλογή, ανοιχτή σε οποιονδήποτε, όπου και αν είναι, όχι η «δουλειά» μιας στρατιωτικής ελίτ.

3. ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Η ομάδα συγγένειας, που εκτελέσαμε αυτήν την ενέργεια, θεωρούμε τους εαυτούς μας μια λόγχη από τις πολλές της πολυεπίπεδης αναρχικής επίθεσης ενάντια στην εξουσία και την αποξένωση. Ένας μικρός κύκλος, που συναντιέται και συνωμοτεί για το πού, πότε και τι θα χτυπήσει, με μια μίνιμουμ οργάνωση, κομμάτι μιας ευρύτερης άτυπης δομής αλληλοβοήθειας και συνέργειας και μέρος της απέραντης θάλασσας της εξεγερτικής σκέψης και πρακτικής, με όλην την πολλαπλότητα που αυτή έχει και που καλύπτει όλο και περισσότερες πτυχές της ζωής μας, καθώς πασχίζουμε για συνοχή και υπευθυνότητα προς τις αξίες μας, κατευθυνόμενοι προς την ελευθερία. Ένας μικρός κύκλος που, πάνω από όλα, δημιουργείται και αυτοδιαλύεται ανάλογα με τη θέληση κάθε ατόμου. που συμμετέχει σε αυτόν, με βάση τη δυνατότητά του να συνυπάρχει με την αυτονομία τους και ταυτόχρονα, να παρέχει πρόσβαση σε ένα κοινό μέτωπο ενάντια στη διάχυση της Εξουσίας και του Πολιτισμού.

Το γεγονός ότι κάνουμε αντάρτικο δε μας κάνει μάρτυρες, ηγέτες ή ιεροκήρυκες.  Δρούμε καθαρά με τους δικούς μας όρους. Δε θεωρούμε τους εαυτούς μας «προωθημένους», επειδή αυτήν τη φορά διαλέξαμε μια βόμβα από ένα τούβλο. Όταν μιλάμε για αυτό που εκτυλίσσεται στην καθημερινότητα ως κοινωνικός πόλεμος, περιγράφουμε τον πόλεμο ενάντια σε ένα σύνθετο δίκτυο λάθος επιλογών, σωματικών ελέγχων, κοινωνικών πιέσεων, περιορισμών χρόνου και κατοικίας, τη σχεδόν καθολική κυριαρχία της οικονομίας και πολλά άλλα. Δε θεωρούμε όλες αυτές τις μάχες κατάλληλες για τη χρήση φυσικής βίας και καταστροφής ιδιοκτησίας. Σε μερικές, η εξέγερση είναι ενάτια στον ηθικισμό, στις ταυτότητες, τους ρόλους και την εξημέρωση, που διατάζει η κοινωνία –πράγματα που πρέπει να ξεκινήσουν σε ένα ατομικό επίπεδο, πριν να είναι ώριμα για συλλογικές προσπάθειες, αν αυτό είναι το επιθυμητό. Ο αναρχικός αντάρτης πρέπει να αγωνιστεί σε όλα αυτά τα μέτωπα, αλλά είναι σημαντικό να μην παραλείπει να στοχοποιεί τη φυσική υπόσταση των θεσμών και των διευθυντών, που επιβάλλουν αυτόν τον κόσμο. Χωρίς την ετοιμότητα για επίθεση  (γεννημένη από την άμεση προσωπική εμπειρία),  δε θα μπορούμε να υπερασπιστούμε την ατομική και συλλογική μας ελευθερία από τους εχθρούς μας. Πολύ συχνά, έχουμε δει ριζοσπάστες να αποσύρονται από τη σύγκρουση και να υποχωρούν σε έναν πλανερό ναρκισσισμό ή στη σχετική άνεση εκείνων των κοινωνικών κινημάτων, που βάζουν πάντα τη σύγκρουση στον πάτο της λίστας των πιθανοτήτων.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήσαμε βόμβες ως όπλα και είμαστε σίγουροι  πως μπορούν να τοποθετηθούν χωρίς πολύ κόπο. Οποιοσδήποτε είναι ικανός να συναρμολογήσει ένα μηχανισμό όπως ο δικός μας, απλά για να αποκρούσουμε το μύθο της εξειδίκευσης, που συχνά αυτόματα τους συνοδεύει. Θεωρούμε, όμως, πως σε κάποια άλλη στιγμή, για κάποιον άλλον, το σπάσιμο ενός μόνο παραθύρου, θα είχε την ίδια σημασία (αν η δράση δεν ψάχνει να μπει σε διάλογο με το σύστημα ή την αναγνώρισή της από αυτό). Πιο σημαντική είναι η αυξημένη πιθανότητα και ευχαρίστηση, που ξεκλειδώνεται από την άμεση δράση, αντί για την υπομονή και το συμβιβασμό. Άλλωστε, συμφωνούμε με τους άγνωστους συντρόφους μας της ΣΠΦ Ρωσίας (που ανέλαβαν την ευθύνη για έναν εμπρησμό σε ένα εργοτάξιο αυτοκινητόδρομου τον Ιούλιο) πως το να μην επιτίθεσαι, επειδή περιμένεις κάποιο «ανώτερο» επίπεδο τεχνικής κατάρτισης και εξοπλισμού, μπορεί να οδηγήσει σε παράλυση και απραξία.

Αλλά, στις δικές μας ζωές, αποφασίσαμε να κλιμακώσουμε την εμπειρία μας στον καθημερινό πόλεμο ενάντια στον Πολιτισμό, να σπρώξουμε τους εαυτούς μας πέρα από εκείνα που ήταν προηγουμένως γνώριμα σε εμάς, να διευρύνουμε την εργαλειοθήκη μας και να ζήσουμε την αναρχία στις σχέσεις και στην εξέγερσή μας. Όσες περισσότερες μεθόδους μάθουμε να έχουμε στη διάθεσή μας, τόσο πιο προσαρμοστικοί θα είμαστε στη σύγκρουση και τόσο πιο δύσκολο θα είναι για τους εχθρούς μας να μας ξεπεράσουν σε ελιγμούς. Αυτό ισχύει τόσο για το εγχείρημα μας της ένοπλης χαράς, όσο και για τη γραπτή μας επικοινωνία, τις δικές μας ικανότητες να επιζήσουμε και να ευτυχίσουμε σε ισορροπία με την υπόλοιπη ζωή και τις σχέσεις μας, που σκοπεύουν να υπονομεύσουν και  να καταστρέψουν κάθε ιεραρχία. Η εξέγερση χρειάζεται τα πάντα: αφίσες και βιβλία, σκέψη και συζήτηση, μαχαίρια και εμπρησμούς. Το πιο ενδιαφέρον ερώτημα είναι, όπως έχει ειπωθεί ξανά, το πώς θα τα συνδυάσουμε.

Ακριβώς επειδή δεν είμαστε «ειδικοί», επειδή όταν γυρίζουμε σπίτι μετά την επίθεση κι εμείς παλεύουμε με όλες τις υποκρισίες μας, τις αντιθέσεις μας και τους εξευτελισμούς, που συγκροτούν το μηχανισμό των εξουσιαστικών σχέσεων στη σύγχρονη κοινωνία, πρέπει  να βρούμε το κουράγιο να συνεχίσουμε τους πειραματισμούς, τα λάθη και τις επιτυχίες μας. Για να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας, η εξέγερση πρέπει να είναι κομμάτι  της καθημερινότητάς μας, όχι περιορισμένη σε διαδηλώσεις, επετείους ή στιγμές ευρύτερης κοινωνικής αναταραχής.

4. ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ

Γράφουμε, επίσης, για να αναγνωρίσουμε και να τονίσουμε τον αυστηρά αντιεξουσιαστικό αστερισμό ομάδων και ατόμων (είτε ξέρουμε τα ονόματά τους είτε όχι), που κάνουν πόλεμο ενάντια στο σύστημα, σε όλα του τα μέτωπα. Σήμερα, βλέπουμε την εντατικοποίηση των ανοιχτά μαχητικών δράσεων, τόσο στην περιοχή μας όσο και διεθνώς. Είμαστε εξαιρετικά υπερήφανοι για τους συντρόφους μας και ελπίζουμε με αυτήν τη δράση να συνεισφέρουμε κι εμείς σε αυτούς, όπως και τα δικά τους λόγια και οι δικές τους πράξεις εμπλούτισαν το δικό μας σκεπτικό. Το να αδράξουμε την ευκαιρία να στείλουμε σε αυτούς σινιάλα και να σταθούμε δίπλα στους κρατούμενους-αιχμαλώτους δεν είναι, σε καμιά περίπτωση, δευτερεύουσα σκέψη, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι του είναι και του αγώνα μας. Είναι ανόητο να προσπερνιέται αυτό και να είμαστε απλά αυτοαναφορικοί. Από τότε που ενώσαμε τις ατομικές μας εξεγέρσεις σε μια συλλογική ορμή καταστροφής και δημιουργίας, αποφασίσαμε πως το να παραμελήσουμε τους κρατουμένους, που αγωνίζονται, σημαίνει πως  παραμελούμε τον ίδιο τον αγώνα. Το σημαντικό είναι να μπορούμε να δούμε και τους άλλους που εξεγείρονται.

Η βομβιστική μας επίθεση συνέπεσε με το μήνα, που ανακοινώθηκε πως θα ξεκινήσει, τελικά, η δίκη των ελευθεριακών ταξικών αγωνιστών Marcelo Villarroel, Juan Aliste και Freddy Fuentevilla, στη Χιλή. Η μαχητική τους στάση και τα γράμματά τους από τη φυλακή αποτέλεσαν έμπνευση από τότε που αιχμαλωτίστηκαν στην Αργεντινή, πριν από πέντε χρόνια. Παρά τις διαφορές μας, μας ενώνει ένας μίνιμουμ στόχος: άμεση εξέγερση προς την καταστροφή της ταξικής κοινωνίας. Είναι κομμάτι του συνεχώς εξελισσόμενου αντιεξουσιαστικού πεδίου, που εκτείνεται πέρα από σύνορα και γλώσσες.  Εδώ μπορούμε να ανταλλάξουμε ιδέες, πρακτικές και φυσικά αμοιβαία κριτική, που μας κάνει ικανούς να αναπτυχθούμε και να μάθουμε. Έτσι, αντί για την απόλυτη θεωρητική ταύτιση (για παράδειγμα σχετικά με τη φύση της Κοινωνίας και του Πολιτισμού), σήμερα βιώνουμε μια αλληλεγγύη, που πηγάζει από το κοινό μας πάθος να αγωνιστούμε, εδώ και τώρα, χωρίς καθυστέρηση, ελεύθεροι να περπατήσουμε τα ξεχωριστά μονοπάτια, που μας ανοίγουν οι αναλύσεις μας. (Για τους ταξικούς ιδεολόγους, που συκοφαντούν τους αντάρτες και κρύβονται, περιμένοντας ακόμα τις μυθικές «αντικειμενικές συνθήκες», έχουμε την άκρατη περιφρόνησή μας).

«…σε ένα αποστειρωμένο κελί υψίστης ασφαλείας, μέσα στο όμορφο σκοτάδι μιας κορυφογραμμής σπαρμένης με παράνομα χνάρια, μέσα στο ανώνυμο μητροπολιτικό σαμποτάζ… σε ένα ποίημα-τραγούδι, σε μια προκήρυξη, σε μια ειλικρινή παράδοση στην καρδιά… η μνήμη και η ανατροπή υπάρχουν ανεξάρτητες από τα σφοδρά κύματα της καταστολής.»  Marcelo Villarroel

Δύναμη στους Marcelo, Juan και Freddy και στον Carlos Gutierrez, που καταζητείται ακόμα για την ίδια υπόθεση. Οι Έλληνες αναρχικοί, που συνελήφθησαν στην Κοζάνη, στη Νέα Φιλαδέλφεια και στη Θεσσαλονίκη, ο Roger Clement (Συνασπισμός Πολεμώντας για την Ελευθερία-Οττάβα), ο Marco Camenisch και ο Walter Bond (Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων-Μοναχικός Λύκος), είναι ένας λόγος παραπάνω για να μείνουμε περισσότερο σταθεροί στον αγώνα μας.

Κάνουμε ένα κάλεσμα σε όποιον νιώθει δυσαρεστημένος: απόκτησε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, για να οπλιστείς απέναντι στην εξουσία και την αδιαφορία. Ας αντισταθούμε στις τράπεζες, την εργασία, τα λεφτά και τον Πολιτισμό, που βρίσκεται πίσω τους. Από τις τράπεζες, που ληστεύονται στο Σαντιάγκο, τους δικαστικούς επιμελητές, που πυροβολούνται στο Λονδίνο, τα εργοστάσια, που αναστατώνονται στη Ντάκα, από το shoplifting μέχρι το πλιάτσικο στο Μπαριλότς και το Μπρίστολ, τα γραφεία ευρέσεως εργασίας και τα κέντρα δουλειάς, που σπάστηκαν στο Τρέντο και το Βερολίνο· από την ανυποταξία, τα σαμποτάζ στους χώρους δουλειάς, την απρόβλεπτη απεργία· από τις επιθετικές καταλήψεις κτιρίων και γης, με σκοπό την απελευθέρωσή τους  από το εμπόριο, στο Κάρντιφ ή στη Γκιρόνα, την προηγούμενη εβδομάδα, μέχρι την εναπομείνουσα ιθαγενική αντίσταση, που αντιστέκεται στην αφομίωση από το παγκόσμιο σύστημα εργασίας και οικονομίας… 10, 100, 1000 ανταρσίες ενάντια στην τυραννία της αγοράς.

Και γιατί να σταματήσουμε εδώ; Προς μια ζωή χωρίς υπολογισμούς και διοίκηση, μια ζωή ελευθερίας και αγριότητας. Μια αναρχική ζωή. Ας γίνουμε ο εσωτερικός εχθρός του συστήματος , απρόβλεπτος και ανεξέλεγκτος.

Για τη συνεχή επίθεση και ανατροπή

ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ

/ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟΣ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ

Υποσημειώσεις:

1. Η διαχειριστική ομάδα του Bristol Indymedia λογόκρινε την προκήρυξη, με την αιτολογία της υποκίνησης…

1. To Libor είναι ένας δείκτης μέσου όρου επιτοκίων, που υπολογίζεται από τις μεγαλύτερες τράπεζες του Λονδίνου, με το οποίο δανείζονται από τρίτες τράπεζες.

Πηγή: 325 και Act for Freedom Now!