Αυτή η Παρασκευή και 13 ήταν άτυχη για τον Harold Ovard, καθώς ξυπνώντας είδε την αιματοβαμμένη μπίσνα του να έχει δεχτεί επιδρομή από έναν πολεμιστή της ταξιαρχίας απελευθέρωσης μινκ.
Καταστράφηκαν αρχεία εκτροφής και 20 μινκ απελευθερώθηκαν από μια κόλαση, φτιαγμένη από την ανθρωπότητα.
Για τους Τ., Κ. και όλους τους αιχμαλώτους αυτού του πολέμου.
Απελευθερώστε!
Ανώνυμος
Σημείωση: Η φάρμα εκτροφής μινκ Ovard βρίσκεται στο Wanship (Summit County), της Γιούτα.
Πηγή: Bite Back
Μια δήλωση από τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό του Μπρίστολ, σχετικά με την αποκάλυψη της εφημερίδας Post και της αστυνομίας του Avon και Somerset, πως σχεδιάζουν την “πάταξη” αναρχικών, μπάχαλων και εξτρεμιστών.
Όταν άναψαν οι φλόγες, που αγκάλιασαν το Εκπαιδευτικό Πεδίο Βολής της αστυνομίας, στο Portishead, όλη η χώρα σοκαρίστηκε. Ποτέ ξανά, όσο μπορεί να θυμηθεί κανείς, δεν έχει λάβει χώρα μια τέτοια φλογερή πράξη εξέγερσης σε βρετανικό έδαφος και εναντίον ενός τόσο υψηλού προφίλ στόχου. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έπαθαν υστερία μιλώντας για την ύπαρξη ενός “αναρχικού τρομοκρατικού δικτύου”. Η ανάληψη ευθύνης, η οποία αρχικά δημοσιεύτηκε στο Indymedia του Μπρίστολ, αναπαράχθηκε σε όλον τον κόσμο και έγιναν αμφίβολες συνδέσεις μεταξύ του εμπρησμού στο Portishead και άλλων επιθέσεων στη Μεγάλη Βρετανία.
Μετά τον εμπρησμό, η τοπική δεξιά φυλλάδα, The Post, δημοσίευσε ένα άρθρο, που υποστήριζε πως η αστυνομία του Avon και Somerset ετοίμαζε την “πάταξη των μπάχαλων και των εξτρεμιστών” και πως “παρακολουθούσε ομάδες πιθανώς επικίνδυνες”. Αναφέρονταν σε μια έκθεση της αστυνομίας με έναν μάλλον σταλινικό τίτλο “Η πενταετής Φιλοδοξία μας”, στην οποία έλεγαν πως είχαν εκπονήσει μια σειρά επιχειρήσεων με σκοπό “να συγκεντρώσουν πληροφορίες για ανατρεπτικές ομάδες”. Στη συνέχεια, ακολούθησε ένα άρθρο, από τον ίδιο τον αρχισυντάκτη, το οποίο υποστήριζε πως “Όλοι μας πρέπει να βοηθήσουμε την αστυνομία στην εκστρατεία της εναντίον των αναρχικών”.
Πρόκειται ξεκάθαρα για μια προσπάθεια της αστυνομίας και της εφημερίδας The Post, να απειλήσουν τους αναρχικούς. Θα πρέπει να περιμένουμε αυξημένα επίπεδα κρατικής καταστολής, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας αποτρέπει από το να αναλαμβάνουμε δράση ενάντια στο καταπιεστικό σύστημα, που ελέγχει τις ζωές μας. Το κράτος, όσο καιρό υπάρχει, έχει το μονοπώλιο της νόμιμης χρήσης βίας, την οποία ασκεί μέσω της αστυνομίας. Όταν μια άλλη ομάδα ανθρώπων χρησιμοποιεί βία για να πετύχει τους σκοπούς της, το κράτος αρχίζει να πανικοβάλλεται πως θα χάσει τον έλεγχο της κοινωνίας, όπως συνέβη τον Αύγουστο του 2011, που εκατοντάδες άνθρωποι κατέλαβαν τους δρόμους, κάνοντας μπάχαλα και πλιάτσικο, χωρίς να έχουν το φόβο της αστυνομικής βίας.
Το κράτος ανησυχεί για άλλο ένα τέτοιο ξέσπασμα οργής, καθώς θα μπορούσε να αποδειχτεί απειλή για την εξουσία του. Μόλις οι άνθρωποι αντιληφθούν πως το κράτος και η αστυνομία δεν είναι οι μόνοι που μπορούν να χρησιμοποιήσουν βία, το κράτος χάνει κάθε νομιμοποίηση. Για αυτόν το λόγο, το κράτος θέλει να πατάξει κάθε έκφραση βίαιων τάσεων, πριν εκείνη καταλάβει και μολύνει τις μάζες. Ακριβώς αυτό βιώνουμε στο Μπρίστολ και πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας, όταν αρχίζουμε να νιώθουμε όλο το βάρος της αστυνομικής καταστολής.
Ζούμε σε μια βίαιη κοινωνία. Το κράτος μας ασκεί βία καθημερινά, μέσω της αστυνομίας, των δικαστηρίων, των φυλακών και του στρατού. Η ιδέα πως μια μικρή ομάδα ανθρώπων, που ανάβει φωτιές, μπορεί να είναι απειλή για την κοινωνία, δείχνει πόσο ζωτικό ρόλο παίζει η βία. Πρέπει να θυμόμαστε πως η βία, που βιώνουμε, δε συγκρίνεται με τη βία, που ασκεί το κράτος σε καθημερινή βάση· στις φυλακές, στα δικαστήρια, στα κελιά της αστυνομίας ή σε κάποια μακρινή χώρα, μέσω πολέμων και κατοχής.
Η έντονη επιτήρηση έχει γίνει, δυστυχώς, γεγονός της ζωής μας, στη σύγχρονη κοινωνία. Μας παρακολουθούν μέσω καμερών, μέσω των τηλεφώνων μας, ακόμα και μέσω των κοινωνικών δικτύων, καθημερινά. Η πρόσφατη αποκάλυψη του προγράμματος Prism της NSA (Αμερικάνικη Υπηρεσεία Πληροφορειών) είναι, απλά, ένα παράδειγμα του πόσο βαθιά έχουν εισχωρήσει οι ρίζες του κοινωνικού ελέγχου. Το γεγονός πως στα πλαίσια αυτού του προγράμματος αξιοποιείται και η GCHQ (η αντίστοιχη βρετανική υπηρεσία) δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη.
Έχοντας αυτό στο μυαλό μας, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο πώς επικοινωνούμε και τι λέμε. Η σιωπή μπορεί να είναι ένα ισχυρό όπλο ενάντια στην καταστολή. Ενώ είναι προφανές πως εμείς, όπως και η αστυνομία, δεν έχουμε ιδέα ποιος άναψε τη φωτιά στο αστυνομικό εκπαιδευτικό πεδίο βολής, είναι σημαντικό ναι μην κάνουμε υποθέσεις και να μην κυκλοφορούμε φήμες, οι οποίες, παρόλο που είναι αναληθείς, μπορούν να έχουν ως αποτέλεσμα συλλήψεις ή και χειρότερα.
Ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός ιδρύθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα από Ρώσους πρόσφυγες, για να στηρίξει τους κοινωνικούς αγώνες, παρέχοντας κυρίως υποστήριξη στους πολιτικούς κρατουμένους. Το παράρτημα του Μπρίστολ στήθηκε με παρόμοιους στόχους και επομένως, είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε οποιονδήποτε πέσει θύμα αυτού του κυνηγιού μαγισσών, που έχει ως στόχο τους αναρχικούς. Θα παρέχουμε υλική και οικονομική βοήθεια (όπου αυτό είναι δυνατό) σε αυτούς, που έπεσαν στα δίχτυα του κατασταλτικού δικαστικού συστήματος του κράτους, ασχέτως αν είναι αθώοι ή ένοχοι.
Συμβουλεύουμε οποιονδήποτε συμμετέχει σε αναρχικές ή ριζοσπαστικές ακτιβίστικες ενέργειες στο Μπρίστολ να διαβάσει τα δικαιώματά του, να ακολουθήσει τους συνδέσμους για την ιστοσελίδα μας και να είναι προετοιμασμένος. Η στήριξη των κρατουμένων είναι ζωτικής σημασίας για το κίνημά μας και δεν πρέπει να παραβλέπεται. Αν μπορείτε να στηρίξετε τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό του Μπρίστολ, είτε οικονομικά είτε γράφοντας στους κρατουμένους, θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στο χτίσιμο μιας δυνατής, ανθεκτικής κοινότητας.
Μέχρι να αδειάσει κάθε κελί
Αναρχικός Μαύρος Σταυρός του Μπρίστολ
bristol_abc@riseup.net
Πηγή: 325
«Αναρχικοί ανέλαβαν την ευθύνη για τη φωτιά σε πολυτελή αντιπροσωπεία αυττοκινήτων στη δυτική Μελβούρνη, αλλά η αστυνομία διατηρεί τις αμφιβολίες της.» κραυγάζει το πρωτοσέλιδο της Herald Sun, μια ημέρα μετά την επισκεψούλα μας στην αντιπροσωπεία Gran Turismo Autos.
Απ’ ότι φαίνεται, οι «επιθεωρητές» δεν πιστεύουν πως μια «μυστήρια αναρχική ομάδα» ήταν υπεύθυνη για τη φωτιά και η σκατο-Herald, η οποία είναι de-facto φερέφωνο της Βικτωριανής Αστυνομίας στη Μελβούρνη, επέλεξε να μην κατονομάσει την ιστοσελίδα, όπου δημοσιεύσαμε αρχικά την ανάληψή μας και διάλεξαν, επίσης, να συμπεριλάβουν μόνο μερικές προτάσεις από την προκήρυξή μας.
Λοιπόν, έχουμε κι εμείς τις αμφιβολίες μας.
Αμφιβάλλουμε πάρα πολύ για την ειλικρίνεια της σκατο-Herald και των μπάτσων και πιστεύουμε πως ακόμα και ο μέσος αναγνώστης αυτού του άρθρου της Τρίτης θα αμφιβάλλει, επίσης, για την ειλικρίνεια των μπάτσων και του κατοικίδιου τους, που λειτουργεί ως παράρτημα τύπου.
Η σκατο-Herald «αντιλαμβάνεται» πως η μονάδα πυροτεχνουργών και η πυροσβεστική ανέλυσαν και απέρριψαν τη θεωρία πως εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι για την επίθεση της Δευτέρας….
…αλλά, παρ’ όλα αυτά, στην ακριβώς επόμενη παράγραφο, ο ίδιος ο μίστερ Αμφιβολίας, Ανώτερος Επιθεωρητής Αρχιφύλακας Jeff Maher (σου φτάνουν οι τίτλοι, μαλάκα;) παραδέχεται πως τα αίτια της φωτιάς είναι «ακαθόριστα» και πως περιμένουν να έχουν κάποια αποτελέσματα «μέσα στην επόμενη ημέρα».
Λοιπόν, ακόμα περιμένουμε για εκείνα τα αποτελέσματα Επιθεωρητή Maher και έχουν ήδη περάσει αρκετές μέρες, οπότε γιατί δεν ενημερώνεις το κοινό μέσω του μιντιακού παραρτήματος σου, τη σκατο-Herald, τι ακριβώς συνέβη, αφού είσαι σίγουρος ότι δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι;
Η σκατο-Herald φτάνει στο σημείο να δηλώσει πως «εικάζεται» πως η φωτιά ίσως ξεκίνησε από τσιγάρο, αλλά παραμένει «ασαφές» το αν η φωτιά ήταν ατύχημα ή εμπρησμός, χωρίς βέβαια να αναφέρει πηγές, που επιβεβαιώνουν αυτόν τον ισχυρισμό.
Ας ανακεφαλαιώσουμε: οι μπάτσοι και η πυροσβεστική δεν έχουν ιδέα ούτε για το πώς ξεκίνησε η φωτιά, ούτε αν ήταν ατύχημα ή εμπρησμός. Η σκατο-Herald πιστεύει πως η φωτιά ίσως ξεκίνησε από τσιγάρο (παρ’ όλο που στο κτίριο της Gran Turismo Autos απαγορεύεται το κάπνισμα), αλλά τόσο οι μπάτσοι, η πυροσβεστική, όσο και το παραπαίδι τους, η σκατο-Herald, ενώνονται στην άποψη ότι η φωτιά δεν προκλήθηκε από εμάς.
Γιατί είναι, λοιπόν, αμφίβολο το αν κάποιοι από εμάς σχηματίσαμε μια ομάδα και χτυπήσαμε στο όνομα της συντρόφισσάς μας Felicity Ann Ryder, που είναι στην παρανομία;
Γιατί η σκατο-Herald και τα γουρούνια αποφάσισαν να παραλείψουν κάθε αναφορά στη Felicity στο «άρθρο» τους; Γιατί επέλεξαν να μην κατονομάσουν την ιστοσελίδα, που πρωτοεμφανίστηκε η προκήρυξή μας, γιατί αμέλησαν να αναφέρουν τη FAI/IRF και γιατί συμπεριέλαβαν μονάχα μια κομμένη πρόταση από την ανάληψή μας;
Μήπως ο λόγος είναι το ότι ξέρουν πολύ καλά πως εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την επίθεση και ότι το γεγονός πως υπάρχουν στην πραγματικότητα πυρήνες της FAI/IRF σε αυτήν τη χώρα, έτοιμοι να κάνουν κάτι παραπάνω από το να συμμετέχουν σε ανούσιους κοινωνικούς ακτιβισμούς και να συνεχίσουν να γυρνούν και το γαμημένο άλλο μάγουλο κάθε γαμημένη φορά, παραείναι επικίνδυνο για να τυπωθεί στο κουρέλι αστυνομικής προπαγάνδας;
Πιστεύει η Βικτωριανή Αστυνομία πως οι αναρχικοί της Μελβούρνης και της πολιτείας της Βικτώρια δε θα έφταναν κάποια στιγμή στο σημείο, που φτάσαμε εμείς, δηλαδή το σημείο, που φτάνει κανείς όταν έχει μπουχτίσει από τις δεκαετίες αστυνομικής βαρβαρότητας, καταστολής και επιτήρησης;
Δεν καταλαβαίνουν οι μπάτσοι και τα σκατομίντιά τους την έννοια της διεθνούς επαναστατικής αλληλεγγύης; Δεν καταλαβαίνουν πως αν οι σύντροφοί μας σε άλλα μέρη του κόσμου υποφέρουν μέσα στις φυλακές – σκατότρυπες του συστήματος, εμείς δε θα απαντήσουμε με θλιβερές διαχειρίσιμες διαμαρτυρίες, αλλά με ενέργειες άμεσης δράσης;
Δεν καταλαβαίνουν οι μπάτσοι και τα φασιστομίντια αυτής της σκατοχώρας ότι είμαστε ικανοί να χτυπήσουμε ξανά, όποια στιγμή θέλουμε και όποιον στόχο επιλέξουμε;
Αντιλαμβάνονται πόσο απλή ήταν αυτή η δράση; Ότι χρειάστηκε μονάχα ένα μίνιμουν σχεδιασμό και μερικά λεπτά για να εκτελεστεί; Δε χρειάζεται κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο για να προκαλέσεις σοβαρή ζημιά σε ένα κτίριο, που πουλάει οχήματα, που επιτρέπουν τη μόλυνση σε γιάπηδες, μόνο τη θέληση να το κάνεις!
Φυσικά και τα αντιλαμβάνονται όλα αυτά και γι’ αυτό ισχυρίζονται πως «αμφισβητούν» την προκήρυξή μας, γιατί τρομοκρατούνται στην ιδέα ότι τέτοιες δράσεις μπορεί να πολλαπλασιαστούν από άλλες ομάδες, σε άλλα μέρη της πόλης και σε όλη τη γαμημένη χώρα, καθώς είναι αδύνατον να τις προβλέψεις και οι περήφανοι δράστες είναι απίθανο να συλληφθούν.
Προς όλους εσάς, λοιπόν, τους γεμάτους αμφιβολίες εξουσιαστές, γελάμε μέσα στα μούτρα σας και σας αφήνουμε με ένα τελευταίο σημείωμα, προς το παρόν…
Μην αμφιβάλλετε για την ικανότητά μας να χτυπήσουμε ξανά, ξανά και ξανά, μην αμφιβάλλετε για την αποφασιστικότητά μας να σπείρουμε την αναρχική εξέγερση στην πόλη της Μελβούρνης και μην αμφιβάλλετε πως είμαστε κομμάτι ενός άτυπου διεθνούς δικτύου αναρχικών της πράξης, που επιτέλους ύψωσε το μαύρο, γεμάτο μίσος κεφάλι του και στις περιοχές της Αυστραλασίας!
Όχι Άλλο Άχρηστο Κοινωνικό Ακτιβισμό!
Ποτέ ξανά δειλία μπροστά στα γουρούνια!
Καμιά υποχώρηση, μόνο Επίθεση!
Για μια Μαύρη Διεθνή!
Πυρήνας Felicity Ann Ryder/FAI-IRF
Πηγή: 325
ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!
«Είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι δεν είναι τίποτα περισσότερο από παράγωγα των θεσμών· αλλά αυτοί οι θεσμοί είναι αφηρημένες έννοιες που υπάρχουν μόνο όσο εκπροσωπούνται από ανθρώπους με σάρκα και οστά. Γι’αυτό υπάρχει μόνο ένας τρόπος να χτυπήσουμε τους θεσμούς, δηλαδή χτυπώντας τους ανθρώπους· και καλοδεχόμαστε με χαρά όλες τις γενναίες πράξεις εξέγερσης ενάντια στην αστική κοινωνία, καθώς έχουμε στο μυαλό μας πως η επανάσταση δε μπορεί παρά να είναι το αποτέλεσμα αυτών των συγκεκριμένων εξεγέρσεων». Emil Henry, 1892
Στις 7 Μαίου του 2012, ο διευθυντής της Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, τραυματίζεται έξω από το σπίτι του. Όπως όλες οι επιθέσεις ενάντια στην κυριαρχία, έτσι και αυτή, είναι μια σπίθα που ανάβει τις καρδιές εκείνων, που λαχταρούν την καταστροφή της εξουσίας.
Η άμεση δράση γίνεται μια απαραίτητη πρακτική που διεκδικείται και αναπαράγεται από εκείνους που πιστεύουν πως η επίθεση είναι ο μόνος δρόμος που αξίζει να πάρει κανείς. Ας αφήσουμε τα διαφορετικά επίπεδα σύγκρουσης να πολλαπλασιαστούν και να εκραγούν στα χέρια αυτών που μας θέλουν εγκλωβισμένους στα συρματοπλέγματα της δημοκρατικής αγανάκτησης.
Στη βία της κυριαρχίας, αντιτάσσουμε την άνθιση της επαναστατικής βίας και αλληλεγγύης, της ανατροπής και της διάχυτης σύγκρουσης, εδώ και τώρα, χωρίς δισταγμούς, χωρίς να μας σταματούν τα αντίποινα του εχθρού.
Στις 30 Οκτώβρη θα ξεκινήσει στη Γένοβα η δίκη εναντίον του Nicola, του Alfredo και εναντίον της επαναστατικής βίας.
Δεν είμαστε και δε θα είμαστε ποτέ έτοιμοι να εγκαταλείψουμε όποιον σαλπάρει στις θάλασσες της εξέγερσης. Δεν είμαστε και δε θα είμαστε ποτέ έτοιμοι να παραδοθούμε στη θέα της καταστολής.
Γι’αυτό θα συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε τους φυλακισμένους συντρόφους μας και να εφαρμόζουμε ξανά τις πρακτικές της κοινωνικής σύγκρουσης μέχρι το πικρό τέλος, καθώς γνωρίζουμε την αναγκαιότητα και τη χαρά της ανατροπής αυτής της κοινωνίας, των θεσμών και των ανθρώπων της,
Πάντα στο πλευρό των συντρόφων μας που ρίχνουν τους εαυτούς τους στους κυματοθραύστες της παραίτησης με την ώθηση της καταιγίδας.
Αναρχικοί
Πηγή: Act for Freedom Now!
Λογοκρίθηκε από τους αντιδραστικούς αστικούς υπηρέτες που διαχειρίζονται το IMC του Μπρίστολ (1)
Το συνολικό βάρος του εγκλωβισμού μας, μέσα σε αυτήν την κοινωνία, μας πιέζει αφόρητα. Ακατανόμαστη θλίψη, εκνευρισμός, μοναξιά και ανασφάλεια είναι η ιστορία των ζωών μας στο μεγαλύτερο κομμάτι τους, κρατώντας εδώ και γενιές. Λες και το χρήμα μιλάει δυνατότερα, αποσιωπώντας όλες τις υπόλοιπες αρχές, λες και το τσιμέντο και το σκυρόδεμα μας απομονώνουν από τον υπόλοιπο πλανήτη, που αρρωσταίνει, λες και η κυρίαρχη κουλτούρα δίνει στους ανθρώπους ρόλο ρομπό, που δουλεύουν, καταναλώνουν, αναπαράγονται και υπακούν… Καθημερινά, στραγγαλιζόμαστε σωματικά και συναισθηματικά από μια φτηνιάρικη, τεχνητή ύπαρξη, που μας κρατάει μακρυά από τα έξω από τη μούχλα όνειρά μας.
Ο θυμός που ξυπνάει, διαπερνά την ομίχλη της σύγχυσης, που προκαλείται από την κατάσταση αποξένωσής μας, ψάχνοντας στόχους αντάξιους της οργής. Κάθε αντίληψη ανακωχής με τους κυρίαρχους θεσμούς, που στοχεύει στον μετασχηματισμό τους, απλά συμμορφώνεται στους παροπλισμένους ρόλους, τους οποίους εκείνοι μας εξαναγκάζουν να έχουμε. Η άμεση εξέγερση φαίνεται ζωτικής σημασίας. Φοράμε τις κουκούλες μας και βγαίνουμε τη νύχτα, για να μιλήσουμε μια γλώσσα τόσο παλιά όσο και η ίδια η Κυριαρχία: σαμποτάζ και συνωμοσία.
«…ποιες είναι οι πραγματικές σας επιθυμίες; Να κάθεστε σε ένα καφενείο, μοιάζοντας απόμακροι, κενοί, βαριεστημένοι, πίνοντας κάποιον άνοστο καφέ; Ή μήπως ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΤΙΝΑΞΕΤΕ ‘Η ΝΑ ΤΟ ΚΑΨΕΤΕ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ;» Οργισμένη Ταξιαρχία
Γι’ αυτό, αναλαμβάνουμε την ευθύνη της τοποθέτησης μιας απλής εμπρηστικής βόμβας, στο υποκατάστημα της τράπεζας Barclays, στην οδό Bath, στο Brislington του Μπρίστολ, τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Αυγούστου. Βάλαμε κεριά μέσα σε λάστιχα (που μας πρόσφεραν χρόνο για να απομακρυνθούμε) και από αυτά ανάψαμε στουπιά βουτηγμένα σε βενζίνη, με τα οποία πυροδοτήσαμε τρία πεντόλιτρα μπιτόνια, που περιείχαν ένα μέρος βενζίνης και ένα μέρος κηροζίνης με θρυμματισμένο πολυστερένιο (για τον εμπρησμό) και περίπου 1680 γραμμάρια γκαζάκια (για την έκρηξη). Διαλέξαμε αυτό το υποκατάστημα, καθώς δεν υπάρχουν παρακείμενα κτίρια και για να αποφύγουμε την εξαιρετικά μικρή πιθανότητα να υπάρξουν περαστικοί στην περιοχή, τοποθετήσαμε το μηχανισμό στο πίσω μέρος του κτιρίου, μπροστά σε ένα παράθυρο, αντί για πολλούς μηχανισμούς σε αντίθετες πλευρές, όπως προτείνεται συνήθως.
Με αυτό το κείμενο, θέλουμε να μοιραστούμε τις σκέψεις μας σχετικά με τις τράπεζες και την οικονομία, τον αναρχικό αγώνα ενάντια στην εξουσία σε όλες της τις μορφές και την εστίαση της επίθεσης σε αυτά τα πλαίσια. Πρώτον, για το στόχο μας.
1) Η ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΜΕ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟ ΓΑΝΤΙ
Ο ρόλος αλλά και οι παγίδες του οικονομικού συστήματος γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρες. Η οικονομική αιχμαλωσία, που προκαλεί στις μάζες, είναι μια από τις ισχυρότερες αλυσίδες, που μας δένουν σήμερα, παρά την πρόσφατη διάχυτη δυσπιστία προς τον οικονομικό τομέα. Υποσχέσεις για μια «κενή» καλή ζωή, μέσω της πρόσβασης σε δάνεια, πιστωτικές κάρτες και υποθήκες, σε παγιδεύουν, καταδικάζοντας σε να ξεπουλάς τις μέρες σου δουλεύοντας σα σκλάβος για την οικονομία, με σκοπό να κάνεις το εισόδημα σου να αυξηθεί πέρα από την ανάγκη για την προμήθεια φαγητού και για να πληρώσεις τους λογαριασμούς. Σήμερα, ο τόσο οικείος κύκλος βρίσκεται σε λειτουργία: περισσότερα δανεικά, παραπάνω από μία δουλειές, χρέος, αυξημένη πίεση στην πυρηνική οικογένεια και υψηλότερα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας, αλκοολισμού και εθισμού στα ναρκωτικά (παράνομα ή φαρμακευτικά) για να ανταπεξέλθεις στο άγχος, απάθεια και συχνά ρουφιανιά και γλείψιμο για «να πας μπροστά». Σε έχουν βάλει να δουλέυεις, σκάβοντας τον ίδιο σου τον τάφο για όταν θα έχεις ξεζουμισθεί και πεταχθεί στα σκουπίδια για το κέρδος της ελίτ, μειώνοντας το εξεγερτικό πνεύμα με την εξουθενωτική φτώχεια και τις δουλειές. που σε απομονώνουν. Και όλο αυτό το διάστημα, η απατηλή εικόνα ικανοποίησης, μέσω της απόκτησης εμπορευμάτων, βρίσκεται μπροστά στα μούτρα σου, καθώς οι τοίχοι από bar-codes πέφτουν σιωπηλά γύρω σου, φυλακίζοντας το χρόνο και τη δημιουργικότητά σου.
Για εκείνους από εμάς, των οποίων η από χιλιετίες προγονική γνώση του πώς να ζούμε στη γη ανεξάρτητα, ακρωτηριάστηκε τους προηγούμενους αιώνες με τη γέννηση του βιομηχανικού καπιταλισμού (ο οποίος, επίσης, κατέλαβε και περιέφραξε την κοινή γη, που χρειαζόμασταν), το κλουβί της οικονομίας είναι σχεδόν καθολικό. Και συνεχίζει, ενώ οι απολύτως απτοί συντηρητές της οικονομικής δυστυχίας βρίσκονται σε απόσταση, που μπορούμε να τους ακουμπήσουμε…
Παράλληλα, σε μια εποχή, που υπάρχει ένα, άνευ ιστορικού προηγούμενου, κενό μεταξύ των πλουσιότερων και των φτωχότερων, οι τράπεζες διοχετεύουν τα τεράστια κέρδη τους στη χρηματοδότηση της οικονομικής ανάπτυξης, στην επιστήμη του ελέγχου, στην τεχνολογία στρατιωτικής και κοινωνικής «ασφάλειας» και στη δημιουργία βιομηχανικών υποδομών, δηλητηριάζοντας αυτοκτονικά όλες τις μορφές ζωής, που απαρτίζουν τον κόσμο μας, καθώς το καρκίνωμα του Πολιτισμού εξαπλώνεται. Η εκμετάλλευση είναι η νόρμα της οικονομικής δραστηριότητας, όχι η εξαίρεσή της.
Ας δούμε ως παράδειγμα τον τραπεζικό όμιλο Barclays. Ας αναλογιστούμε πως είχαν τη δύναμη, ως αρχιτέκτονες του μεθοδικού πλιάτσικου της εύπορης ελίτ εις βάρος των υπολοίπων από εμάς, να ρυθμίσουν το επιτόκιο Libor(2), με τρόπο που οι ίδιοι πλούτιζαν ακόμα περισσότερο. Ας αναλογιστούμε πως είναι ο μεγαλύτερος Βρετανός επενδυτής στη βιομηχανία άνθρακα και εσχάτως, ο μεγαλύτερος επενδυτής στο εμπόριο όπλων παγκοσμίως. Και πριν από αυτό, ο μεγαλύτερος θεσμικός μέτοχος στη διαβόητη εταιρεία βασανισμού ζώων Huntingdon Life Sciences. Χρηματοδότες της εξαιρετικά ρυπογόνας εξόρυξης πετρελαίου στα εδάφη των ιθαγενικών πληθυσμών στην Αλμπέρτα, που είναι ίσως η μεγαλύτερη καπιταλιστική-βιομηχανική επένδυση στη Γη και υπαίτια για το δεύτερο σε ταχύτητα ποσοστό αποψίλωσης των δασών του πλανήτη. Ας αναλογιστούμε την απόφασή τους να πουλήσουν τις καταναλωτικές συνήθειες και τα στοιχεία διαμονής χρηστών κινητών τηλεφώνων εκατομμυρίων ανθρώπων σε άλλες εταιρείες και κυβερνητικούς φορείς. Ας αναλογιστούμε πόσοι άνθρωποι έχουν εγκλωβιστεί εδώ στην οικονομική φυλακή που εξυφαίνουν γύρω μας, η οποία γρήγορα μετατρέπεται σε κρατική φυλακή, αν παραβιάσεις τους νόμους με σκοπό να βρεις χρήματα, είτε επειδή δε μπορείς να ανταπεξέλθεις στις υποχρεώσεις σου, είτε επειδή το προτιμάς από το να φιλάς τα παπούτσια του αφεντικού για μια ανταμοιβή.
Αλλά, στην πραγματικότητα, αυτά τα ανυπόφορα γεγονότα δεν είναι ο βασικός λόγος της επίθεσής μας. Πιστεύουμε πως για να αποτελέσει κανείς μια πιθανή απειλή για τη σταθερότητα του κυρίαρχου συστήματος, είναι απαραίτητο να πραγματοποιήσει μια επίθεση, οποιασδήποτε κλίμακας, ώστε να αντιπαρατεθεί στον πυρήνα αξιών του συστήματος. Για παράδειγμα, οι τραπεζίτες, που παίρνουν στην ψύχρα όσα λεφτά θέλουν από τα σεντούκια, δεν είναι κάτι που συμφέρει το σύστημα, το οποίο απαιτεί πιο ραφιναρισμένους τρόπους εκμετάλλευσης στη σύγχρονη εποχή. Η οικονομική «κρίση» και το σκάνδαλο της ρύθμισης των επιτοκίων θα διευθετηθεί από το σύστημα, με έναν τρόπο που αφενός, θα εξανθρωπίσει εκ νέου την εικόνα του και αφετέρου, θα επιτρέψει να συνεχιστεί, με έναν ομαλό και επαγγελματικό τρόπο, το κοινωνικό πλιάτσικο και η οικολογική καταστροφή. Εμείς δε θα συμμετέχουμε στη χορωδία, που απλά καταδικάζει τις τράπεζες για τη «διαφθορά» τους (λες και μια αδιάφθορη τράπεζα θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να συγχωρεθεί). Ο δημοκρατικός ολοκληρωτισμός διαπρέπει στη διάχυση αυτής της αγανάκτησης σε μεταρρυθμίσεις, κάνοντας επενδύσεις, κόβοντας τα «σάπια φρούτα» (όπως ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της Barclays, Bob Diamond, που έφυγε με μια σύνταξη πολλών εκατομμυρίων λιρών), ώστε να φαίνεται ότι άλλαξε.
Σε πολλές περιπτώσεις, οι επιμέρους κριτικές, που δε στοχεύουν στη ρίζα της Κυριαρχίας, στην πραγματικότητα τη βοηθούν να επιβιώσει, καθώς μπορεί να «επιλύσει» τις απειλητικές αντιθέσεις λίγο-λίγο κάθε φορά, ενώ μετακινεί το πρόβλημα αλλού. Το να σταματήσει η ζωοτομία, για παράδειγμα, δε θα ήταν απαραίτητα πολύ μεγάλο πρόβλημα για το σύστημα, αν τα πειράματα γίνονταν ένας υπερβολικά εξοργιστικός παράγοντας για να τον αντιμετωπίσει (όπως συνέβη όταν η Barclays αποσύρθηκε από τη Huntingdon Life Sciences, κάτι που οδήγησε τους ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων να σταματήσουν να τη στοχοποιούν): αντίθετα, η στόχευση είναι πέρα από την πολιτισμική οπτική, που αντιλαμβάνεται όλη τη ζωή (ειδικά τη μη-ανθρώπινη) ως ιδιοκτησία προς χρήση κατά το δοκούν, καταδεικνύει τη διαδικασία εξημέρωσης, που είναι παρούσα σε κάθε βήμα του Πολιτισμού και στοχεύει την ολική απελευθέρωση και όχι την παραχώρηση δικαιωμάτων από τις αρχές. Ως ακόμα ένα παράδειγμα, ο τερματισμός της αστυνομικής βίας στους δρόμους θα μπορούσε, πιθανώς, να συμφέρει το σύστημα, καθώς η ειρήνευση μπορεί να δημιουργηθεί μέσω μιας διαδικασίας ταύτισης με τον ίδιο μας τον καταπιεστή. Έτσι, δε βλέπει κανείς ότι θα υπάρχουν πάντα ψυχιατρεία, παρακουλούθηση, χειραγώγηση από τα ΜΜΕ και οι αποπροσανατολιστικές φωνές των διαφόρων πολιτικών. (Αλλά, βέβαια, η εξουσία πάντα βασίζεται σε διαφορετικές μορφές ωμής βίας, όταν η άγρια ζωή επιμένει να αρνείται την παράδοση της αυτονομίας της).
«Η διαδικασία βελτίωσης της ικανότητάς μας να χρησιμοποιούμε υλικά και τεχνικές είναι φυσικά μια διαδικασία αυτομόρφωσης… Σε καμιά στιγμή δεν πρέπει το επίπεδο της στείρας επιχειρησιακής ικανότητας να εντατικοποιείται, χωρίς μια ταυτόχρονη εντατικοποίηση της σκέψης και του λόγου και προφανώς, αυτό ισχύει και αντίστροφα». Φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ-ΑΑΟ
Η κινητοποίηση μόνο γύρω από αυτά τα ευδιάκριτα πρόσωπα του συστήματος, δεν αντιτίθεται στις αξίες του και το ίδιο συμβαίνει και με ένα επαναστατικό πόνημα, που τοποθετεί τον εαυτό του στα πλαίσια της «ένταξης», των «εναλλακτικών θεσμών», της «ηθικής παραγωγής» και της «πολιτικής». Έτσι, αξίζει να ξεκαθαριστεί πως η επίθεσή μας σε αυτόν τον αρπακτικό θεσμό στόχευσε την ίδια την πολιτισμική πρόοδο, την οποία οι τράπεζες τόσο καλά αντιπροσωπεύουν: οικονομική αύξηση, ανάπτυξη και επέκταση, που χρειάζεται τις μάζες να είναι αλυσοδεμένες στις δουλειές τους και τη γη να είναι ρημαγμένη, η ουσία του βιομηχανικού καπιταλισμού με όλη τη μισθωτή σκλαβιά και την κυριαρχία στην αγριότητα, που αυτός απαιτεί. Με τη σειρά του, αυτό το σύστημα είναι, απλά, η πιο πρόσφατη εκδήλωση της αποξένωσης και της απώλειας που βιώνουμε, όπου οι σύνθετες κοινωνίες αντικαθιστούν τις ανθρώπινες, πρόσωπο με πρόσωπο, εθελοντικές συλλογικοποιήσεις.
Αρνούμενοι όλη αυτήν την αφήγηση, με την οποία μας έχουν ταΐσει με το ζόρι, αποφασίσαμε, χωρίς δισταγμό, να προσπαθήσουμε να αποσταθεροποιήσουμε και να καταστρέψουμε ό,τι δημιουργεί την οικονομική οπτική του κόσμου, ώστε να βιώσουμε έναν άγριο κόσμο ελεύθερων ζωών σε σχέση μεταξύ τους, αντί μιας απλής αμοιβαίας μείωσης των πόρων, ανθρώπινων ή άλλων. Αντί να ψάχνουμε τη βολή μας στο σύστημα ή να προσπαθούμε να το «βελτιώσουμε», εμείς περιφρονούμε όλα εκείνα, που μας προσφέρει η υποβαθμισμένη του ύπαρξη, συμπεριλαμβανομένου και του πτώματος των «δικαιωμάτων» ή της «δικαιοσύνης», τα οποία έχουμε θάψει εδώ και καιρό, μαζί με τις υποχρεώσεις μας προς την πολιτισμένη/αστική κοινωνία.
2. ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ
Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να πει πως η επίθεσή μας ήταν συμβολική, πως ίσως προκάλεσε φθορές σε ένα υποκατάστημα τράπεζας, αλλά μέχρι εκεί. Όμως, το σημαντικό για εμάς ήταν να σπάσουμε τη σιωπή της συνενοχής, να αφήσουμε εκεί σημάδια της αποφασιστικότητάς μας να πολεμήσουμε, για άλλους που ίσως να νιώθουν το ίδιο, αφήνοντας μια σκιά αβεβαιότητας για το πότε το ένα ή το άλλο υποκείμενο, που το σύστημα εκμεταλλεύεται, θα εμφανιστεί για να συντρίψει τις πρακτικές του, την περιουσία του και την ειρήνη του. Στο σημερινό κόσμο, φαίνεται σαν περισπασμός το να επικεντρώσουμε (τουλάχιστον εξ ολοκλήρου) τη δράση μας ενάντια στις πιο θεαματικές πτυχές του κράτους και του καπιταλισμού, ενώ ολόκληρο το δίκτυο διακλαδώσεων και υποδομών, μέσω του οποίου διευθύνεται το σύστημα, βρίσκεται πάντα τόσο κοντά μας. (Παρ’ όλα αυτά, τίποτα δε ζεσταίνει τις καρδιές μας περισσότερο από το πέσιμο στο χρηματιστήριο της Βαρκελώνης, κατά τη διάρκεια των ταραχών της 29ης Μαίου πέρυσι, από την ενέδρα και τον πυροβολισμό εναντίον ενός υψηλόβαθμου στελέχους μιας πυρηνικής εταιρίας στην Ιταλία, τον περασμένο Μάη και την καταστροφή ενός αστυνομικού κέντρου εκπαίδευσης αξίας εκατομμυρίων με μια τεράστια φωτιά, από αναρχικούς, έξω από το Μπρίστολ, αυτήν την εβδομάδα!)
Και ύστερα… ποιος ξέρει; Ίσως ζήσουμε για να δούμε τη βιομηχανική κοινωνία να καταρρέει κάτω από το ίδιο της το ασυντήρητο βάρος και κάνουμε ό,τι μπορέσουμε για να ξαναμάθουμε αυτά που έσβησε ο Πολιτισμός. Ίσως συναντήσουμε περισσότερους συντρόφους και δούμε τους κόσμους μας να γυρνούν ανάποδα από τον αγώνα μας. Ίσως πεθάνουμε νωρίς προσπαθώντας. Ή ίσως όχι, αλλά τίποτα να μη φαίνεται να αλλάζει.
Αλλά, για εμάς, άλλαξαν τα πάντα, όταν αποφασίσαμε να ζήσουμε σαν πολεμιστές και όχι σαν σκλάβοι. Τιμούμε τη θλίψη και τον εκνευρισμό μας, τη μοναξιά και την ανασφάλειά μας, με το να μην τις καταστέλλουμε, αλλά ούτε και να παραδινόμαστε σε αυτές. Παίρνουμε αυτά τα σπασμένα κομμάτια του εαυτού, μετασχηματίζουμε το θύμα σε πολεμιστή και στεκόμαστε περήφανοι αντίπαλοι αυτού του κόσμου. Για να επιτεθούμε σε αυτό που μας επιτίθεται.
«Πιστεύουμε πως δεν εξαρτώνται τα πάντα από το περιεχόμενο και τη συγκυρία, σαν κάτι εξωτερικό, που επιπλέει στον αέρα. Τις συγκυρίες τις δημιουργούμε εμείς με το να δημιουργούμε για τους εαυτούς μας, με το να δουλεύουμε σκληρά και με το να φτιάχνουμε τα δικά μας εγχειρήματα, όντας οι πρωταγωνιστές του κοινωνικού πολέμου και έχοντας έναν ενεργό ρόλο, όντας οι πρωταγωνιστές στην ίδια μας την πραγματικότητα και τον αγώνα μας… Θεωρούμε πως κατά τη διάρκεια μιας δράσης ή μιας διαδήλωσης και μετά από αυτήν, συμβαίνουν μια σειρά από πράγματα: αρχικά, κερδίζουμε, δηλαδή επιτυγχάνουμε το στόχο μας, σαμποτάροντας στην πράξη τον στόχο της δράσης και ύστερα, χάνουμε, αφού τηρούμε τη θεαματική κανονικότητα, εγκαταλείπουμε τον ανατρεπτικό μας ρόλο και συνεχίζουμε να υπάρχουμε εντός των δικτύων και πάλι· επομένως, όσο αυτό είναι δυνατόν, οι δράσεις πρέπει να επεκτείνουν τους εαυτούς τους, να διαιωνίζονται και να γίνουν καθημερινότητα και συνήθεια μέχρι, μαζί με το λόγο, την αλληλεγγύη και κάθε μορφή αναρχικής πρακτικής, να μπορέσουν να δημιουργήσουν ανατρεπτικούς κοινωνικούς ιστούς και μερικές δυνατές βάσεις αντιεξουσίας». ΑΑΟ/Αντιεξουσιαστική Ανταρσία της Πράξης
Με αυτήν την έννοια, είμαστε οπλισμένοι με την αποφασιστικότητά μας όσο και με τις βόμβες μας. Επίσης, οι φίλοι μας, οι αγαπημένοι μας και οι συνωμότες μας, ξέρουν καλά πως αγκαλιάζουμε τη ζωή με το γέλιο, τον ιδρώτα και τα δάκρυα γιατί πιστεύουμε ακράδαντα πως υπάρχουν πολλοί απελευθερωτικοί τρόποι να ζήσει, να μάθει και να πολεμήσει κανείς. Ξεπερνάμε τους φόβους μας, την παραίτηση, τη φίμωση, τα ελαφρυά, σαν μετάξι, κολλάρα, που κάποιοι έχουν καταντήσει σχεδόν να τους αρέσει που τα φοράνε. Η επίθεσή μας είναι μια από τις πολλές αυτές μεθόδους. Με σκοπό να σκεφτόμαστε πιο καθαρά, να αισθανόμαστε, να δρούμε, να θεραπεύουμε, να σχετιζόμαστε με τη ζωή μας με όρους βαθιάς σύνδεσης και όχι αποξένωσης. Θέλουμε μια κοινότητα, της οποίας η πιθανότητα βρίσκεται πέρα από τα συντρίμμια του Πολιτισμού. Ξέρουμε πως υπάρχουν και πολλοί άλλοι εχθροί της κοινωνίας, από ένστικτο ή συνειδητά, οι οποίοι συνωμοτούν και χτυπούν, χωρίς να νιώθουν την ανάγκη για επαναστατικές ταυτότητες και προκηρύξεις. Το να πολεμάς εναντίον όλων όσων περιορίζουν την ελεύθερη ζωή είναι μια επιλογή, ανοιχτή σε οποιονδήποτε, όπου και αν είναι, όχι η «δουλειά» μιας στρατιωτικής ελίτ.
3. ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ
Η ομάδα συγγένειας, που εκτελέσαμε αυτήν την ενέργεια, θεωρούμε τους εαυτούς μας μια λόγχη από τις πολλές της πολυεπίπεδης αναρχικής επίθεσης ενάντια στην εξουσία και την αποξένωση. Ένας μικρός κύκλος, που συναντιέται και συνωμοτεί για το πού, πότε και τι θα χτυπήσει, με μια μίνιμουμ οργάνωση, κομμάτι μιας ευρύτερης άτυπης δομής αλληλοβοήθειας και συνέργειας και μέρος της απέραντης θάλασσας της εξεγερτικής σκέψης και πρακτικής, με όλην την πολλαπλότητα που αυτή έχει και που καλύπτει όλο και περισσότερες πτυχές της ζωής μας, καθώς πασχίζουμε για συνοχή και υπευθυνότητα προς τις αξίες μας, κατευθυνόμενοι προς την ελευθερία. Ένας μικρός κύκλος που, πάνω από όλα, δημιουργείται και αυτοδιαλύεται ανάλογα με τη θέληση κάθε ατόμου. που συμμετέχει σε αυτόν, με βάση τη δυνατότητά του να συνυπάρχει με την αυτονομία τους και ταυτόχρονα, να παρέχει πρόσβαση σε ένα κοινό μέτωπο ενάντια στη διάχυση της Εξουσίας και του Πολιτισμού.
Το γεγονός ότι κάνουμε αντάρτικο δε μας κάνει μάρτυρες, ηγέτες ή ιεροκήρυκες. Δρούμε καθαρά με τους δικούς μας όρους. Δε θεωρούμε τους εαυτούς μας «προωθημένους», επειδή αυτήν τη φορά διαλέξαμε μια βόμβα από ένα τούβλο. Όταν μιλάμε για αυτό που εκτυλίσσεται στην καθημερινότητα ως κοινωνικός πόλεμος, περιγράφουμε τον πόλεμο ενάντια σε ένα σύνθετο δίκτυο λάθος επιλογών, σωματικών ελέγχων, κοινωνικών πιέσεων, περιορισμών χρόνου και κατοικίας, τη σχεδόν καθολική κυριαρχία της οικονομίας και πολλά άλλα. Δε θεωρούμε όλες αυτές τις μάχες κατάλληλες για τη χρήση φυσικής βίας και καταστροφής ιδιοκτησίας. Σε μερικές, η εξέγερση είναι ενάτια στον ηθικισμό, στις ταυτότητες, τους ρόλους και την εξημέρωση, που διατάζει η κοινωνία –πράγματα που πρέπει να ξεκινήσουν σε ένα ατομικό επίπεδο, πριν να είναι ώριμα για συλλογικές προσπάθειες, αν αυτό είναι το επιθυμητό. Ο αναρχικός αντάρτης πρέπει να αγωνιστεί σε όλα αυτά τα μέτωπα, αλλά είναι σημαντικό να μην παραλείπει να στοχοποιεί τη φυσική υπόσταση των θεσμών και των διευθυντών, που επιβάλλουν αυτόν τον κόσμο. Χωρίς την ετοιμότητα για επίθεση (γεννημένη από την άμεση προσωπική εμπειρία), δε θα μπορούμε να υπερασπιστούμε την ατομική και συλλογική μας ελευθερία από τους εχθρούς μας. Πολύ συχνά, έχουμε δει ριζοσπάστες να αποσύρονται από τη σύγκρουση και να υποχωρούν σε έναν πλανερό ναρκισσισμό ή στη σχετική άνεση εκείνων των κοινωνικών κινημάτων, που βάζουν πάντα τη σύγκρουση στον πάτο της λίστας των πιθανοτήτων.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήσαμε βόμβες ως όπλα και είμαστε σίγουροι πως μπορούν να τοποθετηθούν χωρίς πολύ κόπο. Οποιοσδήποτε είναι ικανός να συναρμολογήσει ένα μηχανισμό όπως ο δικός μας, απλά για να αποκρούσουμε το μύθο της εξειδίκευσης, που συχνά αυτόματα τους συνοδεύει. Θεωρούμε, όμως, πως σε κάποια άλλη στιγμή, για κάποιον άλλον, το σπάσιμο ενός μόνο παραθύρου, θα είχε την ίδια σημασία (αν η δράση δεν ψάχνει να μπει σε διάλογο με το σύστημα ή την αναγνώρισή της από αυτό). Πιο σημαντική είναι η αυξημένη πιθανότητα και ευχαρίστηση, που ξεκλειδώνεται από την άμεση δράση, αντί για την υπομονή και το συμβιβασμό. Άλλωστε, συμφωνούμε με τους άγνωστους συντρόφους μας της ΣΠΦ Ρωσίας (που ανέλαβαν την ευθύνη για έναν εμπρησμό σε ένα εργοτάξιο αυτοκινητόδρομου τον Ιούλιο) πως το να μην επιτίθεσαι, επειδή περιμένεις κάποιο «ανώτερο» επίπεδο τεχνικής κατάρτισης και εξοπλισμού, μπορεί να οδηγήσει σε παράλυση και απραξία.
Αλλά, στις δικές μας ζωές, αποφασίσαμε να κλιμακώσουμε την εμπειρία μας στον καθημερινό πόλεμο ενάντια στον Πολιτισμό, να σπρώξουμε τους εαυτούς μας πέρα από εκείνα που ήταν προηγουμένως γνώριμα σε εμάς, να διευρύνουμε την εργαλειοθήκη μας και να ζήσουμε την αναρχία στις σχέσεις και στην εξέγερσή μας. Όσες περισσότερες μεθόδους μάθουμε να έχουμε στη διάθεσή μας, τόσο πιο προσαρμοστικοί θα είμαστε στη σύγκρουση και τόσο πιο δύσκολο θα είναι για τους εχθρούς μας να μας ξεπεράσουν σε ελιγμούς. Αυτό ισχύει τόσο για το εγχείρημα μας της ένοπλης χαράς, όσο και για τη γραπτή μας επικοινωνία, τις δικές μας ικανότητες να επιζήσουμε και να ευτυχίσουμε σε ισορροπία με την υπόλοιπη ζωή και τις σχέσεις μας, που σκοπεύουν να υπονομεύσουν και να καταστρέψουν κάθε ιεραρχία. Η εξέγερση χρειάζεται τα πάντα: αφίσες και βιβλία, σκέψη και συζήτηση, μαχαίρια και εμπρησμούς. Το πιο ενδιαφέρον ερώτημα είναι, όπως έχει ειπωθεί ξανά, το πώς θα τα συνδυάσουμε.
Ακριβώς επειδή δεν είμαστε «ειδικοί», επειδή όταν γυρίζουμε σπίτι μετά την επίθεση κι εμείς παλεύουμε με όλες τις υποκρισίες μας, τις αντιθέσεις μας και τους εξευτελισμούς, που συγκροτούν το μηχανισμό των εξουσιαστικών σχέσεων στη σύγχρονη κοινωνία, πρέπει να βρούμε το κουράγιο να συνεχίσουμε τους πειραματισμούς, τα λάθη και τις επιτυχίες μας. Για να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας, η εξέγερση πρέπει να είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας, όχι περιορισμένη σε διαδηλώσεις, επετείους ή στιγμές ευρύτερης κοινωνικής αναταραχής.
4. ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ
Γράφουμε, επίσης, για να αναγνωρίσουμε και να τονίσουμε τον αυστηρά αντιεξουσιαστικό αστερισμό ομάδων και ατόμων (είτε ξέρουμε τα ονόματά τους είτε όχι), που κάνουν πόλεμο ενάντια στο σύστημα, σε όλα του τα μέτωπα. Σήμερα, βλέπουμε την εντατικοποίηση των ανοιχτά μαχητικών δράσεων, τόσο στην περιοχή μας όσο και διεθνώς. Είμαστε εξαιρετικά υπερήφανοι για τους συντρόφους μας και ελπίζουμε με αυτήν τη δράση να συνεισφέρουμε κι εμείς σε αυτούς, όπως και τα δικά τους λόγια και οι δικές τους πράξεις εμπλούτισαν το δικό μας σκεπτικό. Το να αδράξουμε την ευκαιρία να στείλουμε σε αυτούς σινιάλα και να σταθούμε δίπλα στους κρατούμενους-αιχμαλώτους δεν είναι, σε καμιά περίπτωση, δευτερεύουσα σκέψη, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι του είναι και του αγώνα μας. Είναι ανόητο να προσπερνιέται αυτό και να είμαστε απλά αυτοαναφορικοί. Από τότε που ενώσαμε τις ατομικές μας εξεγέρσεις σε μια συλλογική ορμή καταστροφής και δημιουργίας, αποφασίσαμε πως το να παραμελήσουμε τους κρατουμένους, που αγωνίζονται, σημαίνει πως παραμελούμε τον ίδιο τον αγώνα. Το σημαντικό είναι να μπορούμε να δούμε και τους άλλους που εξεγείρονται.
Η βομβιστική μας επίθεση συνέπεσε με το μήνα, που ανακοινώθηκε πως θα ξεκινήσει, τελικά, η δίκη των ελευθεριακών ταξικών αγωνιστών Marcelo Villarroel, Juan Aliste και Freddy Fuentevilla, στη Χιλή. Η μαχητική τους στάση και τα γράμματά τους από τη φυλακή αποτέλεσαν έμπνευση από τότε που αιχμαλωτίστηκαν στην Αργεντινή, πριν από πέντε χρόνια. Παρά τις διαφορές μας, μας ενώνει ένας μίνιμουμ στόχος: άμεση εξέγερση προς την καταστροφή της ταξικής κοινωνίας. Είναι κομμάτι του συνεχώς εξελισσόμενου αντιεξουσιαστικού πεδίου, που εκτείνεται πέρα από σύνορα και γλώσσες. Εδώ μπορούμε να ανταλλάξουμε ιδέες, πρακτικές και φυσικά αμοιβαία κριτική, που μας κάνει ικανούς να αναπτυχθούμε και να μάθουμε. Έτσι, αντί για την απόλυτη θεωρητική ταύτιση (για παράδειγμα σχετικά με τη φύση της Κοινωνίας και του Πολιτισμού), σήμερα βιώνουμε μια αλληλεγγύη, που πηγάζει από το κοινό μας πάθος να αγωνιστούμε, εδώ και τώρα, χωρίς καθυστέρηση, ελεύθεροι να περπατήσουμε τα ξεχωριστά μονοπάτια, που μας ανοίγουν οι αναλύσεις μας. (Για τους ταξικούς ιδεολόγους, που συκοφαντούν τους αντάρτες και κρύβονται, περιμένοντας ακόμα τις μυθικές «αντικειμενικές συνθήκες», έχουμε την άκρατη περιφρόνησή μας).
«…σε ένα αποστειρωμένο κελί υψίστης ασφαλείας, μέσα στο όμορφο σκοτάδι μιας κορυφογραμμής σπαρμένης με παράνομα χνάρια, μέσα στο ανώνυμο μητροπολιτικό σαμποτάζ… σε ένα ποίημα-τραγούδι, σε μια προκήρυξη, σε μια ειλικρινή παράδοση στην καρδιά… η μνήμη και η ανατροπή υπάρχουν ανεξάρτητες από τα σφοδρά κύματα της καταστολής.» Marcelo Villarroel
Δύναμη στους Marcelo, Juan και Freddy και στον Carlos Gutierrez, που καταζητείται ακόμα για την ίδια υπόθεση. Οι Έλληνες αναρχικοί, που συνελήφθησαν στην Κοζάνη, στη Νέα Φιλαδέλφεια και στη Θεσσαλονίκη, ο Roger Clement (Συνασπισμός Πολεμώντας για την Ελευθερία-Οττάβα), ο Marco Camenisch και ο Walter Bond (Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων-Μοναχικός Λύκος), είναι ένας λόγος παραπάνω για να μείνουμε περισσότερο σταθεροί στον αγώνα μας.
Κάνουμε ένα κάλεσμα σε όποιον νιώθει δυσαρεστημένος: απόκτησε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, για να οπλιστείς απέναντι στην εξουσία και την αδιαφορία. Ας αντισταθούμε στις τράπεζες, την εργασία, τα λεφτά και τον Πολιτισμό, που βρίσκεται πίσω τους. Από τις τράπεζες, που ληστεύονται στο Σαντιάγκο, τους δικαστικούς επιμελητές, που πυροβολούνται στο Λονδίνο, τα εργοστάσια, που αναστατώνονται στη Ντάκα, από το shoplifting μέχρι το πλιάτσικο στο Μπαριλότς και το Μπρίστολ, τα γραφεία ευρέσεως εργασίας και τα κέντρα δουλειάς, που σπάστηκαν στο Τρέντο και το Βερολίνο· από την ανυποταξία, τα σαμποτάζ στους χώρους δουλειάς, την απρόβλεπτη απεργία· από τις επιθετικές καταλήψεις κτιρίων και γης, με σκοπό την απελευθέρωσή τους από το εμπόριο, στο Κάρντιφ ή στη Γκιρόνα, την προηγούμενη εβδομάδα, μέχρι την εναπομείνουσα ιθαγενική αντίσταση, που αντιστέκεται στην αφομίωση από το παγκόσμιο σύστημα εργασίας και οικονομίας… 10, 100, 1000 ανταρσίες ενάντια στην τυραννία της αγοράς.
Και γιατί να σταματήσουμε εδώ; Προς μια ζωή χωρίς υπολογισμούς και διοίκηση, μια ζωή ελευθερίας και αγριότητας. Μια αναρχική ζωή. Ας γίνουμε ο εσωτερικός εχθρός του συστήματος , απρόβλεπτος και ανεξέλεγκτος.
Για τη συνεχή επίθεση και ανατροπή
ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ
/ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟΣ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ
Υποσημειώσεις:
1. Η διαχειριστική ομάδα του Bristol Indymedia λογόκρινε την προκήρυξη, με την αιτολογία της υποκίνησης…
1. To Libor είναι ένας δείκτης μέσου όρου επιτοκίων, που υπολογίζεται από τις μεγαλύτερες τράπεζες του Λονδίνου, με το οποίο δανείζονται από τρίτες τράπεζες.
Πηγή: 325 και Act for Freedom Now!
Ο πολιτισμός δεν καθιερώνεται από μόνος του, αλλά από τους ανθρώπους που τον υποστηρίζουν. Ανθρώπους, που μετέτρεψαν τον εαυτό τους σε πυλώνες του πολιτισμού. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που γέννησαν τον πολιτισμό. Αυτό σημαίνει, επίσης, ότι κανείς δεν είναι αθώος ή μη ένοχος σε αυτήν τη ζωή. Ο καθένας παίζει τον ρόλο του στην υποστήριξη της βιωσιμότητας του πολιτισμού. Έτσι, κάθε κατασκεύασμα, κάθε αξία, ιδιοκτησία, πράξεις και οποιοσδήποτε απολαμβάνει τα οφέλη του πολιτισμού, είναι εχθρός για εμάς.
Γιατί έτσι;
Οι άνθρωποι είναι οι δημιουργοί αυτού που αποκαλείται Κουλτούρα. Η Κουλτούρα είναι ο άμεσος αντικατοπτρισμός του πολιτισμού. Η Κουλτούρα δεν είναι παρά μία από τις διαδικασίες πλύσης εγκεφάλου, ώστε να κάνει κάποιον να υποκλιθεί και να υποβαθμίσει τις άγριες επιθυμίες. Η Κουλτούρα δεν είναι μόνο ένα σύνολο αξιών, αλλά και εργαλεία καταπίεσης και ηγεμονίας. Και δύο μορφές, ανάμεσα στα πολλά πρόσωπα της Κουλτούρας, είναι το σχολείο και οι τέχνες.
Αυτό μας οδήγησε, στις 20 Αυγούστου, να στείλουμε τη φωτιά μας στο Ινστιτούτο Τεχνών της Τζακάρτα, που βρίσκεται στην περιοχή Cikini. Είχαμε μαζί μας το μίσος στην καρδιά για το μέρος που συχνάζουν καλλιτέχνες, οι οποίοι είναι απλά μαριονέτες του πολιτισμού. Τοποθετήσαμε έναν εμπρηστικό μηχανισμό σε μία άδεια αίθουσα, στον τρίτο όροφο, το απόγευμα. Πραγματοποιήσαμε τη δράση μας μπροστά στα μούτρα μια ομάδας καλλιτεχνών, που αυτοπροσδιορίζονται ως avant-garde και που αισθάνονται ότι είναι επαναστάτες. Βάλαμε τη φωτιά για να γελάσουμε με την παθητικότητά τους, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία ακόμα χειρονομία, η οποία βοηθά τον πολιτισμό να συνεχίζεται.
Το Ινστιτούτο Τεχνών της Τζακάρτα εδώ και καιρό είναι γεμάτο ψευδαισθήσεις. Αυτό το μέρος εκτρέφει άτομα, που παίζουν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία μιας «αντι-κουλτούρας», η οποία είναι απλά μία άλλη κουλτούρα, αντί να ανακαλύπτουν και να επιτίθενται στη συνολική εικόνα της κουλτούρας, τον Πολιτισμό. Παράγουν τραγούδια, ζωγραφιές, κτίρια, ποιήματα και διάφορες μορφές τέχνης, προκειμένου να βοηθήσουν τον πολιτισμό να χώσει τα νύχια της κυριαρχίας του.
Μετανιώνουμε μόνο για το ότι η φωτιά απέτυχε να κάψει ολόκληρο το κτίριο, επειδή κάποιοι άλλοι βοηθοί του πολιτισμού, οι πυροσβέστες, έφτασαν σε λιγότερο από μία ώρα και έσβησαν τις εστίες. Αλλά, δεν είναι αυτό το τέλος της τελευταίας μας ενέργειας. Θα σας χτυπήσουμε ξανά.
Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης – Ινδονησιακή Φράξια
ΥΓ: Στέλνουμε τους χαιρετισμούς μας στους FAI/ Φίλοι της Γης, στην Αργεντινή, οι οποίοι έκαψαν εκατοντάδες αυτοκίνητα και στους συντρόφους του ELF στη Ρωσία. Επίσης, στους εξεγερσιακούς φυλακισμένους σε όλον τον κόσμο.
Λινκς από καθεστωτικά μέσα: 1, 2
Πηγή: 325
Πριν από δύο εβδομάδες, βάλαμε φωτιά σε έναν εκσκαφέα, στο μέρος που οι εργάτες κατέστρεφαν το πάρκο Ismailovo. Το όχημα ήταν παρκαρισμένο στην άκρη λεωφόρου, όπου προσέθεταν περισσότερες λωρίδες κυκλοφορίας στο δρόμο. Μας πήρε 3-4 λεπτά να κάνουμε τη δουλειά. Πλησιάσαμε. Στρώσαμε το σωρό μας από κουρέλια, χωρίς βιασύνη (στοχεύσαμε το πιλοτήριο, το χώρο της μηχανής και τα υδραυλικά στην «κουτάλα»). Προσθέσαμε βενζίνη και βάλαμε φωτιά. Τρέξαμε γρήγορα στην αντίθετη πλευρά του δρόμου, πήραμε τις μπύρες μας από τις σακούλες και κατευθυνθήκαμε στον κοντινό σταθμό του μετρό. Μετά από περίπου δέκα λεπτά περπάτημα, είδαμε ένα όχημα της πυροσβεστικής (θορυβώδες και με τα φώτα αναμμένα), που κατευθυνόταν στο σημείο του πρόσφατου οικο-σαμποτάζ (θα έφτασαν ακριβώς στην ώρα τους, για να σώσουν τα συντρίμμια που κάπνιζαν).
Κουράγιο στους συντρόφους από την Ουκρανία, που, για άγνωστους λόγους, σταμάτησαν κάθε δραστηριότητα. Θα θέλαμε, επίσης, να εκφράσουμε την οργή μας για την ποινή εις βάρος του Igor “Squash” Kharchenko: (αντιφασίστας από τη Μόσχα, που καταδικάστηκε σε φυλάκιση, μετά από μια αμφιλεγόμενη δίκη και ενώ όλα τα στοιχεία αποδείκνυαν την αθωότητά του –ΣτΜΑ).
Μην έχετε καμιά αμφιβολία, θα εκδικηθούμε.
ELF-Μόσχα
Πηγή: 325
Σπάστηκαν δύο παράθυρα και τοποθετήθηκε κόλλα στις κλειδαριές, στο κατάστημα Ribnick Fur and Leather, τη νύχτα της 22ας Αυγούστου.
William Ribnick, σε προειδοποιούμε: Όσο συνεχίζεις να κερδίζεις από την αιχμαλωσία, την ηλεκτροπληξία και τη θανάτωση με αέριο των ζώων, θα επιστρέφουμε ξανά και ξανά.
Θα θέλαμε να αφιερώσουμε αυτήν τη δράση στη Marie Mason, που εκτίει ποινή 22 ετών, επειδή προσπάθησε να σταματήσει τους πραγματικούς εγκληματίες.
Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων
Πηγή: Bite Back
Τη νύχτα της 15ης Αυγούστου, μασκοφόροι απελευθερωτές του Μετώπου Απελευθέρωσης των Ζώων πραγματοποίησαν διάσωση άγριων φασιανών και ορτυκιών, από τα κλουβιά επίδειξης θηραμάτων της Υπηρεσίας Αλιείας και Άγριας Ζωής του Όρεγκον (ODFW), μέσα στην περιοχή άγριας ζωής EE Wilson (βόρεια της πόλης Corvallis). Χρησιμοποιήθηκαν εργαλεία κοπής σύρματος για να ανοίξουν δύο κλουβιά και να παραβιαστούν μερικώς δύο ακόμα, δίνοντας σε τρεις δαχτυλιδολαίμηδες φασιανούς, ένα λευκό φασιανό και ένα ορτύκι του βουνού μία ευκαιρία να δραπετεύσουν στην γύρω περιοχή. Αν δεν εμφανιζόταν ένα αυτοκίνητο δίπλα στα κλουβιά, κάτι που μας υποχρέωσε να αποχωρήσουμε πρόωρα, θα είχε δοθεί σε ακόμα δώδεκα περίπου πουλιά μία ευκαιρία για ελευθερία. Αυτή η δράση δεν αποτελεί νίκη για αυτούς που έμειναν πίσω.
Η περιοχή άγριας ζωής ΕE Wilson αποτελούσε κάποτε την έδρα ενός προγράμματος εκτροφής της Υπηρεσίας Αλιείας και Άγριας Ζωής του Όρεγκον, όπου εκτρέφονταν φασιανοί, κυρίως για να αφεθούν και να ανανεώσουν τους πληθυσμούς θηραμάτων στους κυνηγότοπους του Όρεγκον. Η ODFW διέκοψε το πρόγραμμα στα τέλη της δεκαετίας του ’90, ωστόσο κρατούν ακόμα έναν μικρό αριθμό πουλιών στην περιοχή, ως τουριστική ατραξιόν. Είναι λυπηρό και αξιοθρήνητο το γεγονός ότι αυτά τα άγρια πουλιά θα έπρεπε να περάσουν ολόκληρη τη ζωή τους μέσα σε κλουβιά, για οποιοδήποτε λόγο, πόσο μάλλον για κάτι τόσο ασήμαντο και επιπόλαιο, όπως η έκθεσή τους στο κοινό.
Υπάρχουν περισσότερες από 100 εγγεγραμμένες εγκαταστάσεις αιχμαλωσίας άγριων ζώων στην πολιτεία του Όρεγκον, όπου φυλακίζονται φασιανοί, ορτύκια, μινκ, άλκες και άλλα άγρια ζώα. Αυτές οι εγκαταστάσεις γενικά έχουν μικρή ή και καθόλου φύλαξη, για μια επιδρομή εναντίον τους απαιτούνται ελάχιστες έως καθόλου εξειδικευμένες δεξιότητες και κρατούν ζώα, που σε πολλές περιπτώσεις μπορούν να απελευθερωθούν απευθείας στην άγρια φύση. Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη αποφασιστικότητα και 15 δολάρια για δύο τανάλιες, προκειμένου η απελευθέρωση των ζώων να γίνει πραγματικότητα.
Σε αλληλεγγύη με τους αναρχικούς κρατούμενους Marie Mason και Eric Mcdavid.
Για αυτούς που μένουν σιωπηλοί και για όλους τους φυγάδες.
Για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια,
Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων
Πηγή: Bite Back
Είναι καιρός να χρησιμοποιήσω τη γραφομηχανή μου, σκεπτόμενος τις παρακλήσεις πολλών συντρόφων από διαφορετικά μέρη του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου και του Μεξικού, που μου ζήτησαν επανειλημμένα να τους μιλήσω για την κατάσταση που περνάω. Θα ήθελα να ξεκινήσω, ζητώντας συγγνώμη για το γεγονός ότι δεν έδωσα νέα μου για τόσους μήνες, περισσότερους από έξι, για την ακρίβεια. Δεν πειράζει, δεν το έκανα για διαφορετικούς, πολύ προσωπικούς λόγους.
Θα πω μόνο λίγα πράγματα προς το παρόν, ξεκινώντας από τα δικονομικά. Η δίκη εναντίον μου συνεχίζεται, αλλά έχουν γίνει μερικές αλλαγές και μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει κάποια καταδίκη. Λοιπόν, πριν από μια εβδομάδα, η υπόθεση μου πέρασε στην αρμοδιότητα του δικαστηρίου 20, το οποίο ασχολείται με μη σοβαρές παραβατικές πράξεις. Αυτό συνέβη εξαιτίας της μεταρρύθμισης του νόμου, σύμφωνα με τον οποίο μου απαγγέλθηκαν κατηγορίες και αυτό είχε ως αποτέλεσμα η υπόθεση μου να μη θεωρείται πλέον σοβαρή για το μεξικάνικο ποινικό κώδικα: η διασάλευση της δημόσιας ειρήνης, με ποινή από 6 έως 30 χρόνια χωρίς δυνατότητα εγγύησης, μετατράπηκε σε πταισματικής φύσης έγκλημα, με ποινή από 4 έως 7 χρόνια. Γι’ αυτούς τους λόγους, οι αναρχικοί δικηγόροι απαίτησαν την απελευθέρωσή μου.
Το δικαστήριο 32, που έχει τη βάση του στο Recusorio Varolin Preventivo Sur και που χειρίστηκε αρχικά την υπόθεσή μου, υπέβαλλε αίτημα για να μεταφερθεί αυτή σε άλλο δικαστήριο. Βέβαια, η εισαγγελία υπέβαλε αίτημα εναντίον αυτού, αλλά μετά από μερικούς μήνες, αυτό το αίτημα απορρίφθηκε και η μεταφορά συνεχίστηκε κανονικά. Υπήρξαν κάποια προβλήματα για μερικές εβδομάδες, αλλά στο τέλος, ενημερώθηκα για τη μεταφορά.
Μπορεί αυτό να φαίνεται ένα θετικό γεγονός, αλλά δεν είναι εντελώς έτσι, καθώς θα ξεκινήσει μια καινούρια δίκη, ενώ η παλιά έφτανε στο τέλος της.
Αυτό το γεγονός θα δώσει στην εισαγγελία μια νέα δυνατότητα συλλογής στοιχείων εναντίον μου και ξαναστησίματος της υπόθεσης, η οποία είχε αρκετά ψεγάδια. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια μια συνεδρίας, στην οποία είχα παραστεί, ενώ κρατούμουν στο Reclusorio Sur, ο εισαγγελέας κάλεσε για μάρτυρα μια γυναίκα που υπηρετούσε στα ΜΑΤ και δεν είχε καμιά σχέση με τη φυλάκισή μου. Είχε εμπλακεί σε μια παλαιότερη σύλληψη, που αφορούσε κάποια μικρής σημασίας γεγονότα ενάντια στις ταυρομαχίες, το 2009. Επιπροσθέτως, δεν εργάζεται πια για τους θεσμούς. Φυσικά, οι συνήγοροί μου απέρριψαν τα υποτιθέμενα στοιχεία, καθώς πρόθεση του εισαγγελέα ήταν μόνο να αποδείξει την τάση μου να διασαλεύω την τάξη. Απαιτήσαμε αυτή η αποδεικτική φάση να μείνει ως έχει, πράγμα που σήμαινε μια δίκη 3-4 μηνών και τον κίνδυνο να μου επιβληθεί η ανώτερη ποινή των 7 ετών φυλάκισης.
Κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών, περίμενα (όπως και όλοι εσείς) την απόφαση σχετικά με το αίτημα, που είχε καταθέσει η εισαγγελία μετά την απελευθέρωσή μου –το αποκαλούν ελευθερία, όμως εγώ δε μπορώ να το ορίσω έτσι, απλά επειδή βγήκα από τη φυλακή, γιατί η ελευθερία μου πρέπει να είναι απόλυτη. Η αίτηση απορρίφθηκε και παραμένω ελεύθερος, περιμένοντας τη δίκη μου, ενώ τόσο στην υπεράσπιση όσο και στην εισαγγελία δόθηκε χρόνος για να μαζέψουν στοιχεία, πράγμα που πιστεύουμε πως είναι ανούσιο και πως μόνος στόχος του είναι η εδραίωση της θέσης του εισαγγελέα σε αυτήν την υπόθεση. Αποκηρύξαμε αυτόν τον επιπλέον χρόνο. Τότε ήταν που το στρατοδικείο 32 αποφάσισε να μεταφέρει την υπόθεση στο δικαστήριο που ασχολείται με λιγότερο σοβαρά εγκλήματα και που η εισαγγελία υπέβαλλε το αίτημα.
Προσωπικά, θέλω να δηλώσω δημόσια ότι διατηρώ τη θέση μου. Οι σκέψεις, που μπορεί να γεννήσει η κατάστασή μου, πρέπει να είναι στρατηγικής και τακτικής φύσης, ειδικά όσον αφορά στο ιδεολογικό κομμάτι και όχι μόνο τις δικονομικές συνέπειες, που αυτές παράγουν. Μπορεί να λέμε, αρκετά συχνά, πως αυτό είναι το τίμημα όταν κάνεις πόλεμο, μια ατομική και συλλογική σύγκρουση, αλλά δε μπορούμε και να αγνοούμε τις συνέπειές της με ένα δειλό τρόπο, με το να μη λαμβάνουμε υπόψη μας τις ποινές και την αβεβαιότητα, από την οποία οι σύντροφοι που έχουν χτυπηθεί από την καταστολή, υποφέρουν και θα υποφέρουν. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτά τα επακόλουθα ατομικά ή συλλογικά, όταν αποφασίζουμε να εμπλακούμε στην άμεση δράση ενάντια σε Κράτος και Κεφάλαιο.
Συνήθως, δε συμφωνώ με εκείνους, που φαντάζονται την επανάσταση ως κάτι εύκολο, μια μη βίαιη αλλαγή χωρίς επιπτώσεις και καταστολή από τον κρατικό μηχανισμό. Όχι ότι θέλω να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά γνωρίζω πως πρέπει να μειώσουμε τα ρίσκα στο ελάχιστο. Παράλληλα, θα πρέπει να γνωρίζουμε το γεγονός πως η καταστολή μαζί με την εγκληματοποίηση είναι τα όπλα του κράτους, εναντίον εκείνου που διαταράσσει την κυριαρχία του, αν είναι να θέσουμε τη δραστηριότητά μας εκτός των νομικών παραμέτρων του συστήματος και αν είναι οι μορφές του αγώνα μας να ξεπεράσουν τα όρια που βάζουν οι ιδεολογίες, σε μια ολομέτωπη σύγκρουση με την Εξουσία.
Δε λέω πως πρέπει να λατρεύουμε τη βία ή την επαναστατική βία· είναι απλά κάτι, που το αναρχικό κίνημα πήρε από το παρελθόν και το έφερε στο παρόν, με σκοπό να παλέψει ενάντια σε Κράτος και Κεφάλαιο. Έχοντας πάντα στο μυαλό πως η βία δεν είναι η αποκορύφωση της ατομικής και συλλογικής μας παρέμβασης, πρέπει να απορρίψουμε τον κίβδηλο διαχωρισμό, που επιβάλλεται τόσο από το σύστημα -ιδιαίτερα το αστυνομικό κράτος που έχουμε σήμερα στο DF (Πόλη του Μεξικού), για να φέρουμε ένα παράδειγμα- όσο και από τους προστάτες και υποστηρικτές του -αριστερούς, πασιφιστές, μεταρρυθμιστές κλπ-, με σκοπό να υπονομεύσουν την εξεγερτική διαδικασία ή να την παρεμποδίσουν με ψευδοδιλήμματα, τα οποία καταλήγουν σε ασυμφιλίωτα σχίσματα.
Για μένα, η επίθεση δεν είναι μόνο ένοπλη ή εκρηκτική. Είναι οποιαδήποτε μορφή αναρχικής παρέμβασης, η οποία αμφισβητεί και ασκεί κριτική στην πραγματικότητα, κάνει προτάσεις και κλιμακώνει την ατομική και γενικευμένη εξέγερση. Όλες οι επιθέσεις, που ακολούθησαν η μία μετά την άλλη από το 2007, είναι αποτελέσματα μερικών ξεσηκωμών, που βλέπουμε σήμερα στους δρόμους. Αυτή είναι η δύναμη, που αναζωογονεί σήμερα τον αναρχικό παλμό και πηγαίνει, επίσης, πέρα από αυτό. Είναι η δύναμη, που επέτρεψε σε πολλούς συντρόφους να αποκτήσουν πλήρη αντίληψη και να κάνουν σημαντικά βήματα στη συζήτηση και στη δράση, χωρίς να διαχωρίζουν τη θεωρία από την πράξη. Κάνε αυτό που νομίζεις, άσχετα αν κάποιοι σύντροφοι συμφωνούν ή όχι με παρεμβάσεις όπως το σαμποτάζ και οι ατομικές ενέργειες.
Θεωρώ πως αυτά τα ζητήματα -εκρηκτικές επιθέσεις, διάφορες πράξεις σαμποτάζ κλπ- δεν είναι η αποκορύφωση του αγώνα μας. Ίσως να είναι έτσι στην παρούσα φάση, αλλά νομίζω πως αυτές οι ενέργειες είναι ατομικές παρεμβάσεις διεκδίκησης, επίθεσης και ταυτόχρονα, προσθέτουν στην προπαγάνδα -βιβλία, εκδόσεις, διαμαρτυρίες και άλλες δραστηριότητες. Είναι κομμάτι της ίδιας αφοσίωσης προς την εξέγερση, όταν υπάρχουν συγκεκριμένες συνθήκες. Αλλά, και αυτό είναι κομμάτι της αντίληψης περί της παρέμβασης, που ευνοεί τους παράλογους ξεσηκωμούς, ώστε αυτοί να μεταβληθούν σε συνειδητές και γενικευμένες εξεγέρσεις.
Δε μπορούμε να πιστεύουμε πως οι ενέργειές μας, ακόμα και οι πιο μικρές, δε θα έχουν επιπτώσεις. Ο αναρχισμός είναι φύσει παράνομος και οι ελευθεριακές σκέψεις είναι ασύμβατες με τις παραμέτρους, που επιβάλλει το σύστημα. Η πρόκληση της καταστροφής της κοινωνίας του κεφαλαίου είναι η μόνη πραγματική κοινότητα.
Ο παράλογος διαχωρισμός μεταξύ νόμιμου και παράνομου είναι μόνο μια δικαιολογία εκείνων, που γεμίζουν τα στόματά τους με ωραίες λέξεις και νοσταλγία και που βλέπουν τον αναρχισμό ως κάτι απαρχαιωμένο. Θεωρώ πως ο αγώνας μας γίνεται για να αποκτήσουμε την απόλυτη ελευθερία· είναι ένας αδιάφθορος αγώνας, που ήταν πάντα έτοιμος να χρησιμοποήσει όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του, για να πετύχει το στόχο του: ατομικιστική κριτική, καταστροφή και δημιουργία.
Τώρα θα ήθελα να σχολιάσω ένα άρθρο, στο 103ο τεύχος του περιοδικού Proceso, για τον Απρίλη του 2013. Το ερευνητικό άρθρο ονομάζεται «Συναγερμός για τους Μεξικανούς αναρχικούς». Πρώτα απ’όλα, θα ήθελα να πω πως το άρθρο δεν είναι τόσο κακό, σε σύγκριση με αυτά που λέγονται για τους αναρχικούς σε τέτοιου είδους περιοδικά. Για να πω τη αλήθεια, το Proceso εξέδιδε πάντα ακριβή άρθρα. Το άρθρο αναφερόταν σε ένα δεδομένο, που πολλοί σύντροφοι έχουν σημειώσει εδώ και καιρό: τη γέννηση ενός διεθνούς εξεγερτικού δικτύου. Η συνεργασία μεταξύ των ευρωπαϊκών υπηρεσιών πληροφοριών παρουσιάζει ένα σοβαρότερο πρόβλημα από εκείνο του CISEN (Κέντρο Έρευνας και Εθνικής Ασφαλείας) -το οποίο βάσισε μια έρευνα εναντίον αναρχικών ομάδων στους λογαριασμούς τους στο facebook, υποστηρίζοντας πως τρεις από αυτές τις ομάδες είχαν στην κατοχή τους «μερικά όπλα», μια δήλωση που τη βρίσκω παράλογη, καθώς ζούμε σε μια χώρα, που όλοι έχουν όπλα, τα όπλα είναι παντού και για να τα αποκτήσεις αρκεί να εκφοβήσεις έναν αφηρημένο μπάτσο, που περπατάει εκεί που δε θα έπρεπε…κλπ.
Το άρθρο του CISEN φαίνεται να στήθηκε για να προκαλέσει συναγερμό και εγρήγορση, αντίθετα με το άρθρο του Proceso, που νομίζω χρειάζεται περισσότερη προσοχή. Το ερώτημα, που αφορά τη Europol, είναι πώς αυτό το μυστήριο αστυνομικό σώμα έχει το καθήκον να συγκεντρώνει πληροφορίες για τον αγώνα των αναρχικών ομάδων, που δραστηριοποιούνται στην Ευρώπη. Και η Ιταλική DIGOS διατηρεί τις θεωρίες της, με σκοπό να δημιουργεί παράνομες διασυνδέσεις αναρχικών, που φαίνονται σα να είναι βγαλμένες από γκανγκστερικό μυθιστόρημα: ιεραρχικές ένοπλες οργανώσεις, που τις περισσότερες φορές είναι αποκυήματα της φαντασίας των δικαστών, που είναι επικεφαλής της εξιχνίασης επιθέσεων ή εκτελέσεων, που συμβαίνουν στη χώρα και αναλαμβάνονται από αναρχικούς ή αποδίδονται σε αυτούς. Με αυτόν τον τρόπο, η συνεργασία των υπηρεσιών πληροφοριών με την ίδια τη Europol έχει ως αποτέλεσμα, απλά, την αναπαραγωγή αυτών των φανταστικών μοντέλων.
Τέλος, μιας και μου ζητήθηκε, θέλω να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω κανένα λόγο να ευχαριστήσω το φοιτητικό Κίνημα 132* για την αποφυλάκισή μου. Η αμφιβολία γεννήθηκε από το γεγονός πως η αλλαγή, που έκανε στο νόμο το GDF, συνέβη λόγω της άσκησης «πίεσης» από αυτήν την ομάδα. Εγώ πιστεύω πως πρόκειται, απλά, για μια πολιτική απόφαση στρατηγικής σημασίας, που ήρθε μαζί με το διορισμό του Mancera στην κυβέρνηση της DF, σε σχέση με την καταστολή της 1ης Δεκέμβρη*. Πού βρίσκεται το δικό μου φταίξιμο; Σκεφτείτε τον Ebrad, που αφού ανακηρύχθηκε ο καλύτερος δήμαρχος του κόσμου, παραβίασε όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η αλλαγή του νόμου είχε, απλά, σκοπό να εξουδετερώσει τις διαμαρτυρίες αυτών των ρεφορμιστών, που δρουν σύμφωνα με το νόμο και σέβονται τους κατεστημένους κανόνες και επομένως, αναπαράγουν τη στρατηγική της κοινωνικής δημοκρατίας, που είναι εκείνη του Αιτήματος -δε μιλάω για τις ελάχιστες εξαιρέσεις, που υπάρχουν στις τάξεις τους, αλλά για τις γενικές τους θέσεις. Αυτό που συνέβη είναι ότι οι δικηγόροι της GASPA αξιολόγησαν, απαίτησαν και πέτυχαν την αποφυλάκισή μου. Η κριτική δεν είναι πάντα περιφρόνηση και αυτοί που βλέπουν τα πράγματα έτσι, δε μπορούν να ξεχωρίσουν το ένα από το άλλο. Πώς μπορούμε να πάμε μπροστά, αν νιώθουμε συνέχεια προσβεβλημένοι και σαν κατηγορούμενοι;
Τώρα λέω αντίο, ελπίζοντας πως δεν ήμουν υπερβολικά εκτός χρόνου, όπως είμαι συνήθως. Θέλω να ευχαριστήσω τους αναρχικούς συντρόφους, με τους οποίους έχω συγγένεια, για την υποστήριξη και την αλληλεγγύη που μου έδειξαν, όσο ήμουν στη φυλακή, αλλά και τώρα που είμαι έξω. Θερμούς χαιρετισμούς στους συντρόφους: Νίκο Μαζιώτη, Πόλα Ρούπα και στο μικρό Βίκτωρα Λάμπρο, που είναι από τα τρία του χρόνια φυγάς, μαζί με τους γονείς του.
Mario Antonio López.
Μεξικό-DF-31 Ιουλίου 2013
Σημειώσεις:
Ο σύντροφος συνελήφθη, όταν εξερράγη πρόωρα ο εμπρηστικός μηχανισμός που κουβαλούσε, στις 27 Ιουνίου του 2012, στην πόλη του Μεξικού. Αποφυλακίστηκε στις 29 Δεκέμβρη του ίδιου έτους.
Κίνημα 132: (#yo soy 132 – «#εγώ είμαι 132»), ρεφορμιστικό κίνημα, που ζητάει μια «καλύτερη και πιο δημοκρατική κυβέρνηση, στρατό και αστυνομία».
Την πρώτη Δεκέμβρη του 2012, έλαβαν χώρα διαδηλώσεις εναντίον του νέου προέδρου του Μεξικού, που αναλάμβανε καθήκοντα. Στα πλαίσια των κινητοποιήσεων, σημειώθηκαν συγκρούσεις, που κατέστειλε άγρια η καινούρια κυβέρνηση.
Πηγή: 325