Πιστεύουμε ότι οποιοσδήποτε αντιμετωπίζει σοβαρά την κυριαρχία, ως έχει σήμερα, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί μπροστά στα ζητήματα της επιστήμης και της τεχνολογίας. Είναι ξεκάθαρο το πώς και οι δύο παίζουν έναν όλο και πιο ζωτικό ρόλο για την κυρίαρχη τάξη, μέσα από τη δημιουργία, τη διαχείριση και τη διάχυση του ελέγχου εντός της κοινωνίας και σε βάρος του υπόλοιπου πλανήτη, από τον οποίο λανθασμένα έχουμε διαχωριστεί. Διερευνώντας την ανάπτυξη αυτών των δυνάμεων στην περιοχή μας και το ποιος την καθιστά δυνατή, φτάσαμε στη Vinci.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο γαλλικός πολυεθνικός ενεργειακός και κατασκευαστικός γίγαντας Vinci πραγματοποιεί εξειδικευμένες κατασκευαστικές υπηρεσίες για την αστυνομία, το υπουργείο άμυνας και τις φυλακές, χωματουργικές εργασίες για αυτοκινητόδρομους, σιδηρόδρομους και λατομεία, σταθμούς ενέργειας, υπεράκτιες πλατφόρμες εξόρυξης και νέους πυρηνικούς σταθμούς, καθώς και εμπορικά κέντρα και άλλα παρόμοια.
Παγκοσμίως, αυτή η εταιρεία και οι θυγατρικές της δραστηριοποιούνται σε πολλούς τομείς: χτίσιμο φραγμάτων, ιδιωτικές υπηρεσίες ασφάλειας (security), αεροδρόμια, ορυχεία ουρανίου. Αυτά τα καθάρματα δεν έχουν πρόβλημα να προκαλέσουν μακελειό στη γη, σε εμάς, ως μέρος της, υψώνοντας ένα βιομηχανικό κλουβί γύρω μας, τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά και να τρέφονται από τον μόχθο του εργατικού τους δυναμικού, ενώ τα αφεντικά γεμίζουν τις τσέπες τους και προχωράνε στο επόμενο συμβόλαιο. Για αυτούς τους λόγους, κάνουμε επίθεση στη Vinci, έτσι κι αλλιώς, αλλά ένα από τα βασικά μας κίνητρα, που τους βάλαμε στο στόχαστρο, είναι ότι είναι υπεύθυνοι για την κατασκευή του νέου Κέντρου Βιολογικών Επιστημών (Biological Life Sciences Centre), που θα ανοίξει σύντομα στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ. Πυροδοτήσαμε έναν εκρηκτικό μηχανισμό στα γραφεία της Vinci, στο επιχειρηματικό πάρκο Vantage, βόρεια του Μπρίστολ, περίπου στις 3:45 χθες το πρωί (6 Ιανουαρίου). Τοποθετήθηκε με σκοπό να κόψει τις γραμμές ρεύματος, να κάψει το εξωτερικό και να ξεκινήσει φωτιά στο εσωτερικό.
Θεωρήσαμε την παρακείμενη αγγλική εταιρεία ως αξιόλογο δευτερεύοντα στόχο σε περίπτωση ζημιών (η Whitehead, ένας ακόμα όμιλος κατασκευαστικών υπηρεσιών, που αναλαμβάνει δουλειές για τη Vinci). Μια εγκατάσταση αξίας 54 εκατομμυρίων λιρών, το Biological Life Sciences Centre, θα προσφέρει μαθήματα για “την επόμενη γενιά βιολόγων”, καθώς και για υπάρχοντες ειδικούς, με στόχο να βελτιώσει τη συνεργασία με το κέντρο νανοτεχνολογίας του πανεπιστημίου, ακριβώς απέναντι από τα εργαστήρια γενετικής μηχανικής, ζωοτομίας και αναπαραγωγής της ιατρικής σχολής.
Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα θεωρεί τις εξελίξεις σε αυτά τα πεδία ως κλειδία για τον νέο γύρο ανακαλύψεων, εγκλεισμού και δημιουργίας πλούτου. Καθώς η περιοχή γύρω από το Μπρίστολ και το Μπαθ στεγάζει το μεγαλύτερο σύμπλεγμα σχεδιασμού υψηλής τεχνολογίας του κόσμου, μετά τη Silicon Valley της Αμερικής, αυτή η “επανάσταση” συμβαίνει μπροστά στην πόρτα μας “με το Μπρίστολ να αποτελεί ένα συναρπαστικό και ιδανικό μέρος για την πραγματοποίηση ερευνών τα επόμενα χρόνια”. (Αυτό, σύμφωνα με τα λόγια του καθηγητή Gary Foster, η δουλειά του οποίου, στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, πάνω στην γενετική τροποποίηση και άλλες βιοτεχνολογίες, τρέφει την ολέθρια φαρμακευτική βιομηχανία, όπως τη GlaxoSmithKline. Το πανεπιστήμιο εκτρέφει γενετικά τροποποιημένα ποντίκια, για παράδειγμα, και στη συνέχεια, υποβάλλει με νοσηρότητα αυτά τα ζωντανά πλάσματα σε εκτεταμένες νευρολογικές βλάβες και παραδίδει τα αποτελέσματα στις βιομηχανίες φαρμάκων).
Ένας από τους βασικούς κινητήριους μοχλούς για όλα αυτά είναι η συνθετική βιολογία, μια ανησυχητική πρακτική, που χρησιμοποιεί την τελευταία λέξη της τεχνολογίας για να “ξαναγράψει και να αναδομήσει φυσικά συστήματα, ώστε να παρέχει τεχνητά υποκατάστατα”. Το 2012, σε ένα συνέδριο στο Μπρίστολ, ειπώθηκε ότι η συνθετική βιολογία “θα μπορούσε να γίνει η κινητήρια δύναμη της εθνικής οικονομίας” και η κυβέρνηση την ανακήρυξε σε κορυφαία ερευνητική προτεραιότητα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δώσει 3,3 εκατομμύρια λίρες στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, μόνο και μόνο για να “ευαισθητοποιήσει το κοινό” προάγοντας την πρακτική. Η λογική αυτού του είδους της επιστήμης έχει ως πρωταρχικό της σκοπό την επίτευξη του ελέγχου πάνω στο οτιδήποτε.
Περιορίζουν τη γνώση, η οποία θα μπορούσε να αποκτηθεί μέσα από άγριες σχέσεις αλληλεπίδρασης και αλληλεξάρτησης, μέσα σε ένα αποκομμένο σύμπαν εμμονικών μετρήσεων και αντικειμενοποίησης, διαχωρίζοντας με αλαζονεία κομμάτια από το όλον, που νοηματοδοτούνται από αυτό, λες και τα πάντα είναι απλά μια μηχανή, που μπορεί να αποσυναρμολογηθεί.
Αυτή η επιστημονική παράδοση είναι στενά συνδεδεμένη με την κοσμοθεωρία, που αναδύθηκε στα πρώτα στάδια του εμπορικού καπιταλισμού, η οποία επιδίωξε και ακόμα επιδιώκει να προσαρμόσει τις μορφές της ζωής σε μια τροχιά κερδοφορίας, αιτιολόγησης της κυριαρχίας και καταστροφής του ζωντανού κόσμου και να εφαρμόσει έναν “ματσό” υπερ-ορθολογισμό, περιφρονητικό προς οτιδήποτε εύθραυστο και οργανικό, από το οποίο εξαρτώνται όλα τα είδη. Αυτή τη στιγμή, φυτικά και ζωικά γονίδια αναλύονται και βελτιστοποιούνται, προκειμένου να ταιριάξουν σε παραγωγικά πρότυπα και να δημιουργηθεί νέα ιδιωτική ιδιοκτησία μέσα από τις πατέντες. Εκεί, που εμείς μπορεί να βλέπουμε τη μοναδικότητα των φύλλων, των σπόρων, των σώματων και των μυαλών μας και των άλλων πλασμάτων, αυτή η επιστήμη (έστω κι αν δεν ισχύει για κάθε επιστήμονα, τα αποτελέσματα είναι τα ίδια) βλέπει μόνο αντικείμενα χωρίς ζωή για να τα απομονώσει, να τα μελετήσει και να τα θυσιάσει στον βωμό της οικονομικής χρησιμότητας, στο όνομα των χρηματοδοτών τους, που αποκομίζουν οφέλη από αυτήν την άρρωστη και αηδιαστική κοινωνία.
Για παράδειγμα, μπορούμε να δούμε τις σημερινές πιέσεις, σχετικά με τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα στο Ηνωμένο Βασίλειο, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τη βιομηχανία και την κυβέρνηση, για την οποία αυτά τα ερευνητικά ιδρύματα παίζουν σημαντικό ρόλο: όπως συνέβη και στο παρελθόν με τις έρευνες πάνω στην βιοτεχνολογία των καλλιεργειών, που πραγματοποιήθηκαν από το πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, χάρη στο Long Ashton Research Station, επιστήμονες σαν τον Gary Foster γνωρίζουν πολύ καλά τους κινδύνους των γενετικά τροποποιημένων γονιδίων, σε περίπτωση που “διαρρεύσουν στον φυσικό κόσμο” (και πάλι, με τα δικά του λόγια), αλλά, προφανώς, τα λεφτά και το κύρος, που φέρνει η μαεστρία τους, αξίζουν περισσότερο από τις δικές μας ασήμαντες ζωές. Πριν από μία δεκαετία, το πρώτο κύμα δοκιμών σε γενετικά τροποποιημένα γονίδια επιβραδύνθηκε εδώ, μετά από επίμονες πιέσεις και καταστροφές καλλιεργειών. Σήμερα, το σαμποτάζ συνεχίζεται από την Ολλανδία ως τις Φιλιππίνες και άλλοι σαν εμάς επίσης δεν θα συναινέσουν σε αυτές τις εξελίξεις ή στους παράγοντές τους, μέσα από την αδράνεια.
Είναι απαραίτητο να επιτεθούμε στο νέο κύμα των εγκαταστάσεων των αποκαλούμενων επιστημών της “ζωής”, στη ρίζα τους (σε αυτούς που τις σχεδιάζουν, σε αυτούς που τις κατασκευάζουν) και όχι απλά να ασκούμε κριτική στα πιο γνωστά προϊόντα της έρευνάς τους. Διότι, για αυτά τα ιδρύματα, όλη η γνώση γίνεται μία ακόμα ευκαιρία ελέγχου και εκμετάλλευσης, διευρύνοντας έτσι ένα σύστημα, που στην πραγματικότητα, εκμηδενίζει και μηχανοποιεί τη ζωή και όλη της την ομορφιά. Στο εξωτερικό, η εξαφάνιση φυτών και ζώων, καθώς και οι πολλαπλάσιες αλλεργίες και δυσανεξίες, ήδη αποδίδονται στα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα. Με τη βιομηχανία της βιοτεχνολογίας να εξαπολύει τα τέρατά της, ειδικά στα εδάφη του παγκόσμιου νότου, όπου πατενταρισμένοι γενετικά τροποποιημένοι σπόροι πρέπει να επαναγοράζονται κάθε χρόνο, ασκώντας ασφυκτικό έλεγχο, θα χρειαστούν ολόκληρες γενιές μέχρι να φανούν οι επιπτώσεις στους απείρως πολύπλοκους ιστούς της ζωής, οι οποίοι εξελίχθηκαν για εκατομμύρια χρόνια. Δηλαδή, πριν οι πολιτισμένες κουλτούρες αρχίσουν να τους χειραγωγούν εντατικά, ακόμα και στη νανοκλίμακα σήμερα.
Με τη συνθετική βιολογία κινούμαστε γρήγορα προς ένα μέλλον, όπου ακόμα και οι μορφές ζωής “μέσα στη φύση” θα είναι προϊόντα εργαστηριακών πειραμάτων και δεν θα απομένει τίποτα, που να μην είναι κατασκευασμένο σε κάποιο σημείο αυτής της διαδρομής από ένα ανθρωποκεντρικό σύστημα του επιστημονικού ολοκληρωτισμού. Για προφανείς λόγους, ως άνθρωποι, που στρέφονται ενάντια στους νόμους και την κυριαρχία, χρησιμοποιώντας κάτι παραπάνω από λέξεις, στεκόμαστε επίσης αντίθετοι στους νέους αστυνομικούς ελέγχους και ελέγχους ταυτοποίησης, που γίνονται εφικτοί μέσα από την εγκληματολογία, τη βιομετρική κλπ. και στην εισαγωγή της χρήσης τους στην κοινωνική φυλακή της εποχής της πληροφορίας (κινητή λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων, συστήματα αναγνώρισης προσώπου, λήψη DNA κλπ. – ακόμα δεν μας έχουν σταματήσει όμως). Και αυτή δεν είναι η μοναδική βρετανική επιχείρηση της Vinci, σε αυτόν τον προσοδοφόρο τομέα.
Έχουν, επίσης, αναλάβει τις μελλοντικές επεκτάσεις των τμημάτων επιστήμης, τεχνολογίας και μηχανικής, στο πανεπιστήμιο του Swansea. Σε αυτήν τη δουλειά θα συνεργαστούν με την εταιρία Whitehead, τον γείτονά τους στο εταιρικό πάρκο του Vantage, η οποία είναι επίσης, πλέον, στο στόχαστρό μας. Αυτό θα είναι το αποτέλεσμα, όσο η κοινωνία μπαίνει στη σειρά για να πραγματώσει τις φαντασιοπληξίες της δεσποτικής επιστήμης, τα όνειρά της, που είναι οι εφιάλτες μας. Τι λέτε, λοιπόν, για αυτά τα “πλεονεκτήματα”, που αυτοί οι υψηλής τεχνολογίας οργανισμοί θέλουν να μας πουλήσουν, τα οποία βασίζονται στην μαζική κατανάλωση ενέργειας και εξαγωγής πόρων, στην εξουσία, που έχει μια μια απρόσιτη κάστα ειδικών να παρεμβαίνει στο περιβάλλον μας, στην εξημέρωση άγριων περιοχών και στο βασανισμό των άλλων ζώων;
Μας υπόσχονται πρόοδο της (ανθρώπινης) υγείας, του φαγητού και της τεχνολογίας, περιθάλπτοντας την ψευδαίσθηση ότι η επιστήμη μπορεί να επισκευάσει όλη τη ζημιά, που προκαλεί ο κυρίαρχος τρόπος ζωής. Περιμένουν από μας να ξεχάσουμε όλες τις αρρώστιες, τις διαταραχές και τους καρκίνους, που προκαλούνται από τη βιομηχανική παραγωγή, την παγκοσμιοποιημένη μαζική κοινωνία, τους ψυχικά και σωματικά άρρωστους κατοίκους και τους τοξικούς χώρους δουλειάς ενός πολιτισμού, που στρέφεται όλο και περισσότερο σε αυτά τα εργαστήρια. Περιμένουν από εμάς να ξεχάσουμε πως η αγροτική μονοκαλλιέργεια οδήγησε σε μια αντι-θρεπτική διατροφή με βολικά και με μικρή περιεκτικότητα ενέργειας τρόφιμα με αυξανόμενο κόστος για τη γη, ενώ τα ποικίλα, άγρια φυτικά και ζωικά είδη, με τα οποία συνυπήρχαμε, εξολοθρεύονται από τη συνεχή επέκταση και μόλυνση του συστήματος. (Η δουλειά της Vinci είναι εξαιρετικό παράδειγμα.)
Περιμένουν από εμάς να ξεχάσουμε πως είναι ακριβώς η πρόοδος των πολύπλοκων τεχνολογικών συστημάτων, που γεννάει την εξάρτησή μας από τους σχεδιαστές και τους παραγωγούς τους, την αποξένωση από τους εαυτούς μας, τη γη ως σύνολο και του ενός από τον άλλον σε προσωπικό επίπεδο και την αυξάνουσα αποτελεσματικότητα στην επίτευξη των στόχων των κυρίαρχων της κοινωνίας: εξουσία και κέρδος, μέσω της δυστυχίας και της εκμετάλλευσης, σπρώχνοντας την πλανητική οικολογία στην κατάρρευση. Η αρρώστια είναι ο ίδιος ο πολιτισμός, συμπεριλαμβανομένων και των ψεύτικων λύσεων στα χρόνια προβλήματα του, αποδυναμώνοντας την επιβίωση τόσο των ανθρώπινων όσο και των ζωικών πληθυσμών, μια απαράδεκτη παραβίαση της θέλησής μας να ζήσουμε ελεύθεροι.
Διαλέγοντας την άμεση δράση από την απόγνωση, δηλώνουμε τη συμμετοχή μας σε έναν μητροπολιτικό πόλεμο χαμηλής έντασης, που βρίσκεται στα πρώτα του στάδια σε όλο το Μπρίστολ, ενάντια στα πολλά πρόσωπα του συστήματος, με πέτρες, μπογιές ή φωτιά και με σχέδια, συζητήσεις και καθημερινές αρνήσεις· κάποιες φορές σχεδόν ανεπαίσθητες, κάποιες άλλες καταστροφικές. Στις άσχημες πόλεις της Αγγλίας και στην έντονα διαχειρίσιμη ύπαιθρο, μια αποφασισμένη μειοψηφία εξεγερμένων και εραστών της άγριας ζωής, περνούν σποραδικά στην επίθεση: κάποιοι χτυπώντας ανώνυμα, κάποιοι σχηματίζοντας ομάδες για ένα χτύπημα και κάποιοι έχοντας δοκιμάσει την ανοιχτή πρόταση της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας, όχι μόνο στα νοτιοδυτικά, αλλά και στο Νότινγκχαμ, στο Καίμπριτζ, το Λονδίνο και τώρα τη Γλασκώβη.
Τα πάντα για μας παίζονται και δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Στην πορεία για να επανακτήσουμε τη βούλησή μας και για να βρούμε συντρόφους στην εξέγερση, οι μεθόδους μας θα συμπεριλαμβάνουν την ατίθαση σύγκρουση, χωρίς παύση και διαπραγματεύσεις και πολλά άλλα, διαλύοντας αυτήν την άθλια, πολιτισμένη τάξη, με μια ευρεία ποικιλία πειραματισμών και με όλην την έκταση της φαντασίας μας. Η καταστροφή είναι άλλη μια αναπόσπαστη πλευρά της δημιουργίας (και το αντίστροφο) και όχι το αντίθετό της, πλέον είμαστε σίγουροι γι’ αυτό. Η εξέγερσή μας θα μπορούσε να είναι και μόνο αυτοσκοπός μπροστά σε αυτήν τη ζωή, την οποία μας μεγάλωσαν να ζούμε, όμως πάει πέρα από το να έχει απλά το χαρακτήρα της αντίδρασης. Λειτουργεί σταθεροποιώντας το ότι παίρνουμε ήδη πίσω πράγματα στις πρόσωπο με πρόσωπο συναντήσεις μας και στο μυαλό μας. Ανοίγει χώρο πιθανοτήτων για νέες και δυνατές σχέσεις, που έχουν επιλεχθεί από συνειδητά άτομα, με επίγνωση όλων των μορφών ζωής, μέσω της ενεργούς αποδυνάμωσης των επικρατούσων λειτουργιών. Μέχρι εκείνο το σημείο κατάρρευσης, όπου αυτό που θα ακολουθήσει, θα είναι εκτός κοινωνικής κλίμακας ελέγχου και άρα, πέρα από την κοινωνία. Η απελευθέρωση δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από την τάση προς αγριότητα.
Στο διεθνές και εγχώριο πεδίο μάχης, μεταξύ της αναρχίας και της κυριαρχίας, υπάρχουν τόσο νίκες, όσο και απώλειες, κάποιες από τις οποίες ξέρουμε και κάποιες άλλες όχι. Έχοντας αυτό στο μυαλό μας, ξεκινάμε τη νέα χρονιά γιορτάζοντας την απελευθέρωση του Braulio Duran (ενός αμετανόητου οικοαναρχικού, που κρατούνταν από το Μεξικανικό κράτος) τον περασμένο Οκτώβριο, μονολότι βγήκε στην ευρύτερη κοινωνία-φυλακή. Όταν ανακαλύπτουμε την αλληλεγγύη μας σε έναν έγκλειστο σύντροφο μέσα από τα λόγια και τη στάση του, αυτή δεν μειώνεται καθόλου όταν βγαίνει “έξω”, αλλά γεννά νέα πεδία μάχης για τους κοινούς μας στόχους. Όσο για εκείνους, που είναι ακόμα “μέσα”, θυμόμαστε τον σύντροφο της ολικής απελευθέρωσης Adrian Gonzalez, τους αναρχικούς ληστές της Κοζάνης, τον Μπάμπη Τσιλιανίδη και τον Marco Camenisch, του οποίου η αίτηση για αναστολή της ποινής απορρίφθηκε ξανά. Τον σεβασμό μας στους πολεμιστές Mi’kmaq, που συμπλέκονται με τους επιδρομείς του καναδικού κράτους και της πετρελαϊκής βιομηχανίας σε εμπρηστικές συγκρούσεις, μια νέα φάση της ιθαγενικής εξεγερτικότητας και σε εκείνους, που συνεχώς υπερασπίζονται το δάσος Khimki και τη γη του Notre-Dames-Des-Landes από τα αναπτυξιακά έργα της Vinci.
Μια υψωμένη γροθιά πάνω από τους τοίχους της φυλακής για τον Nicola Gai και τον Alfredo Cospito (Πυρήνας Όλγα – FAI/IRF), μέχρι τα κελιά να γίνουν συντρίμμια και οι δεσμοφύλακες στάχτη.
Σημειώνοντας κάτι λυπηρό, το 2013 τελείωσε με το θάνατο του αναρχικού Sebastian Oversluij από θανάσιμο πυροβολισμό στο Σαντιάγο, καθώς προσπάθούσε, μαζί με άλλους, να πάρει πίσω ένα μέρος εκείνων, που οι τράπεζες απομυζούν κάθε μέρα από τους εκμεταλλευόμενους. Ούτε θύμα, ούτε μάρτυρας, εμείς τον βλέπουμε ως κάποιον, που δεν έσκυψε το κεφάλι, δεχόμενος τους κανόνες του συστήματος και είμαστε χαρούμενοι που έχουμε τέτοιους ανθρώπους για συντρόφους. Ακόμα και μέσα σε αυτόν τον ανόητο, παραιτημένο και κυνικό πολιτισμό, κάθε δράση απαιτεί αντίδραση. Όταν ο εχθρός σκοτώνει έναν αντιστεκόμενο, πρέπει να το πληρώνει με κάθε τρόπο. Με αυτόν τον τρόπο, ο αγώνας μας αφήνει πίσω τις άδειες χειρονομίες και εμποδίζει το να περιπέσουν οι νεκροί στη λήθη. Τα καπνισμένα γραφεία δεν επανορθώνουν το αίμα που χύθηκε, αλλά υπενθυμίζουν πως ο ίδιος κοινωνικός πόλεμος δεν τελείωσε και πως η θλίψη μας γεννάει οργή.
Εξεγερμένοι της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας (FAI): Βόρειο Μπρίστολ
Πηγή: Act for Freedom Now!