23 Φεβρουαρίου, φυλακές της Santa Martha, Μεξικό
Το απόγευμα της 5ης Ιανουαρίου, με συνέλαβαν μαζί με τους συντρόφους Fallon και Carlos για επίθεση στο γραφείο του Ομοσπονδιακού Γραμματέα Επικοινωνιών και Μεταφορών του Μεξικού και σε μια αντιπροσωπεία της Nissan, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς. Σύμφωνα με όσα υποδεικνύουν τα στοιχεία, σπάστηκαν παράθυρα και πετάχτηκαν μολότοφ μέσα στο υπουργείο και μέσα στα καινούρια αυτοκίνητα της αντιπροσωπείας. Οι καταστροφές αξιολογούνται σε περισσότερα από 70.000 πέσος στο υπουργείο και 100.000 πέσος στη Nissan.
Πράγματι, είμαι αναρχική και ζω στο Μόντρεαλ του Καναδά. Ταξίδευα στο Μεξικό και τώρα το ταξίδι μου θα παραταθεί για κάποιο χρονικό διάστημα.
Ακολούθως της σύλληψης, μας κράτησαν κλειδωμένους για 96 ώρες και έπειτα μας μετέφεραν στο Ομοσπονδιακό Κέντρο του Arraigo – χωρίς προηγουμένως να έχουμε δει δικαστικό. Παραμείναμε αιχμάλωτοι για 40 ημέρες. Σε ένα κελί, 23 ώρες τη μέρα, ένα τσιγάρο τη μέρα, καπνισμένο σε 10 λεπτά, 3 γεύματα κάθε μέρα, αλλά με 10 μόνο λεπτά για να φάμε κάθε φορά, χωρίς να μιλάμε, χωρίς να επιτρέπεται να έχουμε μολύβι, 9 λεπτά για τηλεφωνήματα κάθε μέρα… Εν ολίγοις, ήταν μια μακρά αναμονή και δεν υπήρχε τίποτε περισσότερο από μεξικάνικες σαπουνόπερες να παίζουν στην τηλεόραση όλη μέρα. Ευτυχώς, οι φίλοι μας μάς έστειλαν μερικά βιβλία! Ευχαριστώ, δεν ξέρω πως θα μπορούσα να έχω επιβιώσει χωρίς αυτά.
Την τεσσαρακοστή ημέρα, ο γενικός εισαγγελέας της Ομοσπονδίας (PGR – ομοσπονδιακό) μετέφερε τα αρχεία μας στο PGJ (κρατική ασφάλεια) διότι δεν έχουν καμία απόδειξη για να μας κατηγορήσουν για ομοσπονδιακό έγκλημα. Έτσι, από τις 17 Φεβρουαρίου, η Fallon κι εγώ βρισκόμαστε στο γυναικείο σωφρονιστικό κατάστημα της Santa Martha, στην πόλη του Μεξικό, στο οποίο μεταφερθήκαμε και ο Carlos βρίσκεται στις ανδρικές φυλακές του Oriente, 20 λεπτά από εμάς. Εδώ, υφίσταται μια μικροκοινωνία, που περιβάλλεται από τσιμέντο και συρματόπλεγμα, αλλά μέσα στην οποία μπορείται να κινηθείτε όπως επιθυμείτε.
Τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο είναι 7:30 πμ. Είμαι στην αυλή και κοιτάω τον ήλιο να ανατέλλει πίσω από το παρατηρητήριο, καταλαμβάνοντας το τοπίο. Για την ακρίβεια, σχεδόν αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι στην αυλή μιας πολυκατοικίας, κοιτάζοντας στο κτίριο με ρούχα κρεμασμένα από παράθυρα χωρίς κάγκελα. Υπάρχουν πολλά περιστέρια, κάδοι σκουπιδιών, κιτρινισμένο γρασίδι και συρματόπλεγμα. Υπάρχουν, επίσης, πολλοί άνθρωποι με τις δικές του ιστορίες.
Οι φυλακές είναι απαραίτητες για τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης, όπως και οι μπάτσοι. Είναι η κυριαρχία και ο έλεγχος, που επιτρέπουν σε αυτόν τον αρωστημένο κόσμο να επιμένει. Η φυλακή σημαίνει φόβος, το άγνωστο, ντροπή, μοναξιά, απομόνωση. Η κοινωνία είναι η εξημέρωση των ατομικοτήτων σε «καλούς πολίτες». Έτσι, η δύναμη της ατομικότητάς μας στοχεύει στην άρνηση ο φόβος να καταστεί όριο στη ζωή μου. Σίγουρα φοβάμαι, όπως όλοι, πολλά πράγματα, αλλά οι επιθυμίες μου για ελευθερία είναι ισχυρότερες. Ο φόβος συχνά κατασκευάζεται και αποδομείται, όταν τον αντιμετωπίσουμε. Το σημαντικό είναι να βλέπεις μακρύτερα, πέρα από όρια και σύνορα, πέρα από τοίχους, βουνά, ποτάμια και ωκεανούς.
Δεν γνωρίζω για πόσο καιρό θα είμαι εδώ, αλλά δεν λυπάμαι για τον εαυτό μου. Είμαι αισιόδοξη πως έξω ο αγώνας συνεχίζεται και άνθρωποι συναντιούνται, αγαπιούνται, μισιούνται, ζουν, γαμώτο. Στην πραγματικότητα, δεν νιώθω άνετα με ανθρώπους, που επικεντρώνουν στην υπόθεσή μας χωρίς να δίνουν τους δικούς τους αγώνες στο δικό τους πλαίσιο. Πιστεύω πως η βέλτιστη αλληλεγγύη χτίζεται στο μοίρασμα των ατομικών και συλλογικών δυνάμεων. Το χειρότερο πράγμα για μένα θα ήταν να μη συμβαίνει τίποτα έξω, ενώ κρατούμαστε αιχμάλωτοι, αλλά γνωρίζω πως οι φίλοι μου συνεχίζουν, παρά τις δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Η πραγματικότητά μου ως αναρχική στη φυλακή είναι ένα γεγονός μαζί με άλλα, στα οποία πρέπει να προσαρμοστούμε. Το πιο δύσκολο είναι συχνά να διατηρείς και να προστετεύεις δεσμούς εμπιστοσύνης με συντρόφους, με τους οποίους έχουμε συγγένεια για μακροπρόθεσμη σκέψη. Όταν είναι δυνατόν, αδιανόητες δυνατότητες αναδύονται.
Υπό αυτήν την έννοια, οι ιδέες και οι αναλύσεις μου παραμένουν οι ίδιες όπως και έξω. Αυτός είναι ο λόγος που δεν ενδιαφέρομαι να αλλάξω την ομιλία μου για να δεχτώ στήριξη. Εκτιμώ πολύ τις προσπάθειες αλληλεγγύης, που έχουν γίνει ως τώρα, παρ’ όλα αυτά, αποστασιοποιώ τον εαυτό μου από συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, που έχουν παρθεί σε αλληλεγγύη με εμάς. Στο Μόντρεαλ, κατά τη διάρκεια μας διαδήλωσης, που έλαβε χώρα μπροστά από το μεξικανικό προξενείο, η ομιλία κατήγγειλε βασανιστήρια και παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το κράτος του Μεξικού. Τα Ηνωμένα Έθνη αναφέρθηκαν σε ρεφορμιστικό και προοδευτικό τόνο. Ειλικρινά, εκτιμώ το ότι πολλοί άνθρωποι προβληματίζονται με την υπόθεσή μας, αλλά αρνούμαι να χρησιμοποιήσω απατηλό ρεφορμιστικό λόγο. Όπως το βλέπω, η αδικία, ο βασανισμός και τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια του παρόντος κόσμου. Τα δικαιώματα παραχωρούνται από το Κράτος και άρονται όποτε χρειαστεί. Πέρα από αυτό, προωθεί τη δημοκρατική ιδεολογία (δικαιώματα για τους πολίτες), τη μεγαλύτερη των ψευδαισθήσεων. Και περισσότερο από ο,τιδήποτε, το να υποστηρίζουμε τις ιδέες μας με αναφορές σε πυλώνες εξουσίας, όπως τα Η.Ε., δεν μπορεί να δομήσει ισχυρή αντιεξουσιαστική πάλη. Ο τρόπος για να χτίσουμε γερά θεμέλια, για έναν αγώνα αδύνατο να αναχαιτίσουν, δεν είναι η προσπάθεια να επηρεάσουμε την κοινή γνώμη με ρεφορμιστικό λόγο.
Πρέπει να πω πως ειλικρινά δεν έχω καμία σχέση με φοιτητικές και εργατικές ενώσεις, ακόμα και με το μαχητικό συνδικαλισμό, ιδιαίτερα προσφιλή πίσω, στο Μόντρεαλ. Αυτές οι οργανώσεις είναι φορμαλιστικές και γραφειοκρατικές. Αναπαράγουν «άμεση δημοκρατία». Αυτά είναι τα ίδια κατασκευάσματα, που εγώ θέλω να καταστρέψω, τα οποία επιβάλλουν απόσταση μεταξύ ατομικοτήτωνκαι τον τρόπο που σχετίζουνται με τον κόσμο και την ύπαρξη. Τυπικότητα, γραφειοκρατία, νόμος και θεσμοθέτηση μετασχηματίζουν τη σχέση μεταξύ των ανθρώπων. Θέτουν σε ακινησία τις διαρκείς πιθανότητες μετασχηματισμού, όπως ακριβώς κάνουν και τα πολιτικά κόμματα. Προσπαθούν να οργανώσουν και να ηγηθούν των «αμόρφων μαζών».
Ως εκ τούτου, υπάρχει μια προφανής αντίθεση: έχουμε λάβει στήριξη από φοιτητικές ενώσεις στο Quebec. Όσο με αφορά, δεν έχω κανέναν πρόβλημα να δεχτώ χρήματα, τα οποία πέρα από κάθε αμφιβολία θα μας βοηθήσουν στη φυλακή. Αλλά, πρέπει να πω ότι αυτές οι οργανώσεις δεν έχουν τίποτα το επαναστατικό. Είναι παντελώς σάπιες. Βασίζονται σε μαοϊκά οργανωτικά μοντέλα και είναι παντελώς φορμαλιστικές, με τον πολιτικό διαδικαστικό τους κώδικα. Αυτή η γλώσσα είναι ακατανόητη. Χαρισματικοί ομιλητές χειραγωγούν τις ψήφους των μαζών εκφράζοντας ό,τι η μάζα θέλει να ακούσει και όχι μιλώντας εκ καρδίας. Πλήθη 100.000 ανθρώπων πορεύονται σαν ζόμπυ, τραγουδούν και επαναλαμβάνουν τα ίδια ρεφορμιστικά συνθήματα και μετά επιστρέφουν σπίτι, στην καθημερινή τους ρουτίνα.
Στην κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, περιμένοντας την καταδίκη ή την αποφυλάκισή μου, το να εκφράσω ανοιχτά πως είμαι αναρχική μπορεί να με θέσει σε αβέβαιη κατάσταση. Επιλέγω να πράξω έτσι, ούτως ή άλλως. Πολλές φορές, ένιωσα την αγάγκη να επικοινωνήσω με άλλους αναρχικούς, που έχουν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις. Όταν αντιμετωπίζεις την κρατική καταστολή, υπάρχουν αρκετοί τρόποι να αντιδράσεις. Νομίζω πως η χρήση μετριοπαθούς λόγου παρέχει προνόμια, όπως η γρηγορότερη αποφυλάκιση, η απόκτηση χρηματοδότησης ή κοινωνικής αποδοχής. Αλλά, νομίζω πως όσο οι λέξεις και οι πράξεις θα είναι μετριοπαθείς, θα είναι δύσκολο να διαδοθούν οι εξεγερτικές και αντιεξουσιαστικές πρακτικές. Γι’ αυτό, είναι σημαντικό να επικοινωνήσω τις ιδέες μου ανοιχτά και σκόπιμα.
Δεν γνωρίζω για πόσο καιρό θα παραμείνω κλειδωμένη εδώ μέσα, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: δεν θα είναι ισοβίως. Είμαι τυχερή, που έχω εξαιρετικούς φίλους και συντρόφους στον αγώνα και δεν αισθάνομαι μόνη. Η δύναμη και το κουράγιο βρίσκονται πρώτα σε κανέναν. Υπάρχει ένα σύμπαν δυνατοτήτων, εδώ όπως και αλλού. Όλες οι μορφές κυριαρχίας είναι στόχοι, εκείνες που δημιουργούν τα οικοδομήματα και τα ιδρύματα όσο και αυτές που παρεμβαίνουν στις σχέσεις μας. Δεν υφίσταται παράδεισος ή τέλειος κόσμος. Η ελευθερία είναι η διαρκής κίνηση και σύγκρουση, σε αντιπαράθεση με τον κόσμο των εικόνων, των συμβόλων και των εμφανίσεων. Η ελευθερία είναι η καταστροφή των οικοδομημάτων της κυριαρχίας πάνω στις ζωές μας. Στο Μεξικό, στο Μόντρεαλ, στη Γαλλία, στο Βανκούβερ, στις ΗΠΑ, στην Ισπανία, στην Ελλάδα, στη Χιλή, στην Αίγυπτο, στο Βέλγιο, στην Ιταλία, στη Γερμανία, στην Αγγλία, στην Ολλανδία, χαιρετώ τους φίλους μου και συντρόφους του αγώνα. Για την απόλυτη ελευθερία, εύχομαι για σφυρηλάτηση συνδέσμων στον αγώνα.
Σε αλληλεγγύη με τους Carlos “Chivo” και Fallon
Με αγάπη, κάτω όλοι οι τοίχοι των φυλακών
Amélie
Πηγή: 325