Το Μάιο του 2012, ο Roberto Adinolfi διηύθυνε την Ansaldo Nucleare, κατασκευάζοντας πυρηνικούς σταθμούς σε όλην την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων αυτών στο Kroko της Σλοβενίας και στην Cernadova της Ρουμανίας. Ο Adinolfi είχε ισχύ, χρήμα, κύρος και επιρροή. Για αυτόν, ο πόνος και ο θάνατος στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας δεν ήταν ουτε στο ελάχιστο αληθινός, όσο το ευρύχωρο κλιματιζόμενο γραφείο του ή το πολυτελές σπίτι του στη Γένοβα ή τα ακριβά του κουστούμια.
Κάποιες φορές, πρέπει να σπάσεις μερικά αυγά για να φτιάξεις ομελέτα. Και εκτός αυτού, καμία από τις παγίδες θανάτου του δεν έχει καταρρεύσει ακόμα.
Ακόμα. Λέξη-κλειδί. Ακόμα.
Ο Roberto Adinolfi με την ισχύ, το χρήμα, το κύρος και την επιρροή του δεν παρατήρησε ποτέ το όχημα, που τον ακολουθούσε μέχρι το σπίτι. Νόμιζε αλαζονικά ότι θα πέρναγε μια ολόκληρη καριέρα κερδίζοντας τεράστια ποσά αστραπιαία, ρίχνοντας τα ραδιενεργά ζάρια και ποντάροντας εκατομμύρια στις ζωές άλλων ανθρώπων και ότι δεν θα χρειαζόταν να δώσει καμία απάντηση, σε κανέναν και οπουδήποτε.
Έτσι, το πρωί της 7ης Μαΐου, ο Adinolfi έφυγε από το πολυτελές σπίτι του στη Γένοβα με προορισμό το ευρύχωρο κλιματιζόμενο γραφείο του – και τότε ήταν που μια σφαίρα αναρχικού τον χτύπησε στο γόνατο. Μάτωσε και ούρλιαξε.
Το ακριβό του κοστούμι καταστράφηκε.
Ο Alfredo Cospito και ο Nicola Gai πιστώθηκαν αυτήν την ανθρωπιστική δημόσια συνεισφορά, να παραδώσουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα στον Adinolfi από τα εκατομμύρια των θυμάτων των μελλοντικών του ολοκαυτωμάτων. Δεν τους δόθηκαν βραβεία ή έπαινοι, αλλά 10 χρόνια και 8 μήνες, και 9 χρόνια και 4 μήνες, αντίστοιχα.
Φαίνεται ότι η ιταλική κυβέρνηση εκτιμά το λερωμένο κοστούμι του Adinolfi περισσότερο από τα εκατομμύρια των ζωών, που τρέμουν στη σκιά ενός πυρηνικού εφιάλτη. Δεδομένης της μακράς προϊστορίας των παραπλανημένων ιεραρχών, αυτό δεν αποτελεί έκπληξη.
Οι εμπνευσμένες και αμετανόητες δηλώσεις του Alfredo Cospito και του Nicola Gai είναι διαθέσιμες στο Act For Freedom Now.
Στις 30 Οκτωβρίου, όταν ο Cospito επιχείρησε να διαβάσει τη δήλωσή του μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου, οι δικαστές τον διέκοψαν και κάλεσαν ενισχύσεις μπάτσων, για να βγάλουν τους δύο αναρχικούς έξω από την αίθουσα.
Παρά τα όσα έχουν δημοσιευτεί, η διεύθυνση του σπιτιού της δικαστίνας είναι ακόμα άγνωστη. Η δικαστίνα δεν φαίνεται να κουτσαίνει.
Οι εισαγγελείς Nicola Piacente και Silvio Franz, που ζήτησαν περισσότερο χρόνο και 1 εκατομμύριο ευρώ ως βραβείο (για να πληρώσουν το κοστούμι του Adinolfi, χωρίς αμφιβολία), επίσης εμφανίζονται να περπατούν με ανέμελο και συμμετρικό βηματισμό.
Αυτοί οι δικαστικοί αξιωματούχοι σίγουρα δεν έχουν πυροβοληθεί ακόμα στο γόνατο.
Ακόμα. Λέξη-κλειδί. Ακόμα.
Πέρα από την πραγματική, διαπεραστική δικαιοσύνη, της οποίας το τραύμα εξόδου είναι αρκετά εμφανές, υπάρχει επίσης και κάποια ποιητική δικαιοσύνη σε όλο αυτό. Δεν είναι μόνο οι φτωχοί και ανίσχυροι, που ξυπνάνε με φόβο κάθε μέρα – όχι πια. Όπως αυτοί, που φοβούνται στη σκέψη της σειρήνας του γειτονικού εργοστασίου ενέργειας, έτσι και οι αξιωματούχοι στην Ιταλία κρατάνε τώρα την ανάσα τους, όταν βγαίνουν από την εξώπορτά τους, πηγαίνοντας να διαπράξουν το ημερήσιο μερίδιό τους στις εγκόσμιες φρικαλεότητες.
Όταν ακούν να “σκάνε” εξατμίσεις αυτοκινήτων κάπου κοντά, κατουριούνται λίγο, επιταχύνουν και χύνουν τον καφέ τους. Σε εκείνη τη στιγμή πανικού και τρόμου, ρίχνουν μια ματιά σε ένα στιγμιότυπο από το μέλλον, σε ένα στιγμιότυπο ενός οράματος, όπου στελέχη επιχειρήσεων και νομοθέτες, τραπεζίτες και μεγιστάνες του πετρελαίου, στρατιωτικοί σύμβουλοι και επικεφαλής κρατών, όλοι θα πηγαινοέρχονται κουτσαίνοντας στα πεζοδρόμια, στηριζόμενοι σε μαγκούρες ή αιωρούμενοι σε πατερίτσες, χαμογελώντας και νεύοντας ο ένας στον άλλο καθώς θα περνούν, αλλά με τρομαγμένα χαμόγελα και φοβισμένα μάτια.
Νομίζω ότι αυτή η στιγμή μοιάζει πολύ αληθινή σε αυτούς και ανατριχιάζουν, όταν σκέφτονται όλους αυτούς τους προσεκτικούς πυροβολισμούς, στοχευμένους ώστε να μην σκοτώσουν… Επειδή οι σκοπευτές τους θέλουν ζωντανούς.
Αν τους σκοτώσεις, δεν θα μάθουν τίποτα.
Υπάρχουν παντού στον κόσμο χώροι παρκαρίσματος, με αυτάρεσκους και επιρρεπείς στη λήθη Adinolfiδες, που πάνε με το αμάξι στο σπίτι τους, μετά από μια εργασιακή ημέρα αφιερωμένη στη δολοφονία του μέλλοντος. Μιλάνε στο κινητό τους με τις συζύγους τους, ενώ στέλνουν μηνύματα στις ερωμένες τους και σχεδιάζουν τους μαζικούς τάφους, που θα ενορχηστρώσουν αύριο.
Ποτέ δεν παρατηρούν τα αυτοκίνητα από πίσω τους. Ποτέ δεν υποψιάζονται τίποτα.
Πόσοι Alfredo Cospito και Nicola Gai θα μπορούσαν να υπάρξουν;
Πόσοι, πραγματικά.
Sean Swain 243205
Ohio State Penitentiary
878 Coitsville-Hubbard Road
Youngstown, Ohio 44505
USA
Για την υπόθεση του Sean Swain
Πηγή: 325