Οι ελεύθερες κινήσεις και η παλλόμενη καρδιά

Τελείωσα με το να περπατάω μόνο ευθεία. Έχω προχωρήσει για πολύ καιρό σε αυτόν τον κόσμος, κινούμενος πάντα προς τα εμπρός, με τον ίδιο άκαμπτο τρόπο. Είμαι ένα ζώο, αλλά για τόσον καιρό, έχω περιπλανηθεί σε αυτόν τον κόσμο όχι πολύ διαφορετικά από ένα ρομπότ. Έχω καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα από πριν, αλλά στο παρελθόν μόνο το ανέβαλλα και συνέχιζα να κινούμαι προς τα εμπρός.

Δε μπορώ να το αναβάλλω πλέον. Χρειάζομαι να κινηθώ διαφορετικά. Μου το λέει ολόκληρη η ύπαρξή μου. Ορισμένοι αχρησιμοποίητοι μύες καίνε και ζωντανεύουν, όταν αποβάλλω τις ρομποτικές κινήσεις μου και χοροπηδώ. Αλλά, το χοροπήδημα έχει ωραία αίσθηση μόνο για λίγο. Αρχίζω να πηδώ και να στροβιλίζομαι, καθώς πηγαίνω μπροστά. Ξεσπάω σε ένα τρέξιμο. Τρέχω φορώντας το παλτό μου πάνω από ένα πουλόβερ, τζιν πάνω από μακρυά εσώρουχα, μάλλινες κάλτσες και παπούτσια. Τρέχω μέχρι να μου κοπεί η ανάσα. Τρέχω επειδή το τρέξιμο έχει γίνει υπερβολικά παράξενο και ο άνεμος έχει απίστευτη αίσθηση, όταν φυσάει στο πρόσωπο μου και νιώθω το κρύο. Χαμογελάω. Αφουγκράζομαι.

Υπάρχει ένας απόμακρος χτύπος τυμπάνου μέσα στην καρδιά μου. Ένας, που ήταν τόσο δυνατός, μέχρι που τα πράγματα άρχισαν να γίνονται με τον τρόπο τους. Εγώ δεν έδινα καν σημασία και αυτοί προσπάθησαν να το σκοτώσουν, με το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Προσπάθησαν να σβήσουν τον χτύπο, μια για πάντα.

Ωστόσο, ποτέ δεν πέθανε, μολονότι ώρες ώρες ήταν απίστευτα αδύναμος. Σχεδόν φασματώδης, ο απαλότερος χτύπος. Η απελευθέρωση και η επανάκτηση της κίνησής μου είναι ένας τρόπος να δυναμώσω τον χτύπο της καρδιάς μου. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Θα τους αφουγκραστώ. Τελείωσα με το να περπατάω μόνο ευθεία.

 Το κείμενο γράφτηκε από τον Chase Valette και εκδόθηκε στο έκτο τεύχος του αναρχοατομικιστικού εντύπου “The Sovereign Self”, από τις ΗΠΑ, το Μάρτιο του 2012.