“Ένα όραμα του μέλλοντος: Όπου όλοι οι Roberto Adinolfi περπατούν κουτσαίνοντας” – Από τον αναρχικό αιχμάλωτο Sean Swain (ΗΠΑ)

Το Μάιο του 2012, ο Roberto Adinolfi διηύθυνε την Ansaldo Nucleare, κατασκευάζοντας πυρηνικούς σταθμούς σε όλην την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων αυτών στο Kroko της Σλοβενίας και στην Cernadova της Ρουμανίας. Ο Adinolfi είχε ισχύ, χρήμα, κύρος και επιρροή. Για αυτόν, ο πόνος και ο θάνατος στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας δεν ήταν ουτε στο ελάχιστο αληθινός, όσο το ευρύχωρο κλιματιζόμενο γραφείο του ή το πολυτελές σπίτι του στη Γένοβα ή τα ακριβά του κουστούμια.

Κάποιες φορές, πρέπει να σπάσεις μερικά αυγά για να φτιάξεις ομελέτα. Και εκτός αυτού, καμία από τις παγίδες θανάτου του δεν έχει καταρρεύσει ακόμα.

Ακόμα. Λέξη-κλειδί. Ακόμα.

Ο Roberto Adinolfi με την ισχύ, το χρήμα, το κύρος και την επιρροή του δεν παρατήρησε ποτέ το όχημα, που τον ακολουθούσε μέχρι το σπίτι. Νόμιζε αλαζονικά ότι θα πέρναγε μια ολόκληρη καριέρα κερδίζοντας τεράστια ποσά αστραπιαία, ρίχνοντας τα ραδιενεργά ζάρια και ποντάροντας εκατομμύρια στις ζωές άλλων ανθρώπων και ότι δεν θα χρειαζόταν να δώσει καμία απάντηση, σε κανέναν και οπουδήποτε.

Έτσι, το πρωί της 7ης Μαΐου, ο Adinolfi έφυγε από το πολυτελές σπίτι του στη Γένοβα με προορισμό το ευρύχωρο κλιματιζόμενο γραφείο του – και τότε ήταν που μια σφαίρα αναρχικού τον χτύπησε στο γόνατο. Μάτωσε και ούρλιαξε.

Το ακριβό του κοστούμι καταστράφηκε.

Ο Alfredo Cospito και ο Nicola Gai πιστώθηκαν αυτήν την ανθρωπιστική δημόσια συνεισφορά, να παραδώσουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα στον Adinolfi από τα εκατομμύρια των θυμάτων των μελλοντικών του ολοκαυτωμάτων. Δεν τους δόθηκαν βραβεία ή έπαινοι, αλλά 10 χρόνια και 8 μήνες, και 9 χρόνια και 4 μήνες, αντίστοιχα.

Φαίνεται ότι η ιταλική κυβέρνηση εκτιμά το λερωμένο κοστούμι του Adinolfi περισσότερο από τα εκατομμύρια των ζωών, που τρέμουν στη σκιά ενός πυρηνικού εφιάλτη. Δεδομένης της μακράς προϊστορίας των παραπλανημένων ιεραρχών, αυτό δεν αποτελεί έκπληξη.

Οι εμπνευσμένες και αμετανόητες δηλώσεις του Alfredo Cospito και του Nicola Gai είναι διαθέσιμες στο Act For Freedom Now.

Στις 30 Οκτωβρίου, όταν ο Cospito επιχείρησε να διαβάσει τη δήλωσή του μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου, οι δικαστές τον διέκοψαν και κάλεσαν ενισχύσεις μπάτσων, για να βγάλουν τους δύο αναρχικούς έξω από την αίθουσα.

Παρά τα όσα έχουν δημοσιευτεί, η διεύθυνση του σπιτιού της δικαστίνας είναι ακόμα άγνωστη. Η δικαστίνα δεν φαίνεται να κουτσαίνει.

Οι εισαγγελείς Nicola Piacente και Silvio Franz, που ζήτησαν περισσότερο χρόνο και 1 εκατομμύριο ευρώ ως βραβείο (για να πληρώσουν το κοστούμι του Adinolfi, χωρίς αμφιβολία), επίσης εμφανίζονται να περπατούν με ανέμελο και συμμετρικό βηματισμό.

Αυτοί οι δικαστικοί αξιωματούχοι σίγουρα δεν έχουν πυροβοληθεί ακόμα στο γόνατο.

Ακόμα. Λέξη-κλειδί. Ακόμα.

Πέρα από την πραγματική, διαπεραστική δικαιοσύνη, της οποίας το τραύμα εξόδου είναι αρκετά εμφανές, υπάρχει επίσης και κάποια ποιητική δικαιοσύνη σε όλο αυτό. Δεν είναι μόνο οι φτωχοί και ανίσχυροι, που ξυπνάνε με φόβο κάθε μέρα – όχι πια. Όπως αυτοί, που φοβούνται στη σκέψη της σειρήνας του γειτονικού εργοστασίου ενέργειας, έτσι και οι αξιωματούχοι στην Ιταλία κρατάνε τώρα την ανάσα τους, όταν βγαίνουν από την εξώπορτά τους, πηγαίνοντας να διαπράξουν το ημερήσιο μερίδιό τους στις εγκόσμιες φρικαλεότητες.

Όταν ακούν να “σκάνε” εξατμίσεις αυτοκινήτων κάπου κοντά, κατουριούνται λίγο, επιταχύνουν και χύνουν τον καφέ τους. Σε εκείνη τη στιγμή πανικού και τρόμου, ρίχνουν μια ματιά σε ένα στιγμιότυπο από το μέλλον, σε ένα στιγμιότυπο ενός οράματος, όπου στελέχη επιχειρήσεων και νομοθέτες, τραπεζίτες και μεγιστάνες του πετρελαίου, στρατιωτικοί σύμβουλοι και επικεφαλής κρατών, όλοι θα πηγαινοέρχονται κουτσαίνοντας στα πεζοδρόμια, στηριζόμενοι σε μαγκούρες ή αιωρούμενοι σε πατερίτσες, χαμογελώντας και νεύοντας ο ένας στον άλλο καθώς θα περνούν, αλλά με τρομαγμένα χαμόγελα και φοβισμένα μάτια.

Νομίζω ότι αυτή η στιγμή μοιάζει πολύ αληθινή σε αυτούς και ανατριχιάζουν, όταν σκέφτονται όλους αυτούς τους προσεκτικούς πυροβολισμούς, στοχευμένους ώστε να μην σκοτώσουν… Επειδή οι σκοπευτές τους θέλουν ζωντανούς.

Αν τους σκοτώσεις, δεν θα μάθουν τίποτα.

Υπάρχουν παντού στον κόσμο χώροι παρκαρίσματος, με αυτάρεσκους και επιρρεπείς στη λήθη Adinolfiδες, που πάνε με το αμάξι στο σπίτι τους, μετά από μια εργασιακή ημέρα αφιερωμένη στη δολοφονία του μέλλοντος. Μιλάνε στο κινητό τους με τις συζύγους τους, ενώ στέλνουν μηνύματα στις ερωμένες τους και σχεδιάζουν τους μαζικούς τάφους, που θα ενορχηστρώσουν αύριο.

Ποτέ δεν παρατηρούν τα αυτοκίνητα από πίσω τους. Ποτέ δεν υποψιάζονται τίποτα.

Πόσοι Alfredo Cospito και Nicola Gai θα μπορούσαν να υπάρξουν;

Πόσοι, πραγματικά.

Sean Swain 243205

Ohio State Penitentiary

878 Coitsville-Hubbard Road

Youngstown, Ohio 44505

USA

Για την υπόθεση του Sean Swain

Πηγή: 325

Αγγλία: Εμπρηστική επίθεση σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων της ΚΙΑ (Bath, 08/01/2014)

Στις 8 Ιανουαρίου, τοποθετήθηκε εμπρηστικός μηχανισμός με χρονοκαθυστέρηση στην αντιπροσωπεία της ΚΙΑ, στην οδό Lower Bristol, στο Bath. Προκλήθηκαν φθορές στην πρόσοψη. Ένα ολοκαίνουριο 4χ4 και τρία αυτοκίνητα τυλίχθηκαν, επίσης, στις φλόγες. Μια άμεση επίθεση στις εκμεταλλευτικές κατασκευαστικές βιομηχανίες, που κερδοφορούν, πνίγοντας τον κόσμο μας και που κατασκευάζουν σύμβολα κύρους για τους ταξικούς μας εχθρούς. Αυτός ο τομέας του Μετώπου Απελευθέρωσης της Γης και της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας, τους έχει στο στόχαστρο.

Με καθαρούς τους μπάτσους της εκτέλεσης του Mark Duggan, που πυροδότησε τα μπάχαλα του 2011, είναι η καλύτερη στιγμή από ποτέ για να ξαναβάλουμε φωτιά στους δρόμους.

Δυστυχώς για τον εχθρό, ο 32άχρονος, που συνελήφθη για την ενέργεια, δεν έχει καμιά σχέση με την ομάδα μας.

Έμπρακτη αλληλεγγύη:

– Στους νέους αγώνες, που ξεκινούν εναντίον των προγραμμάτων κατασκευής δρόμων στην Αγγλία (ίχνη των οποίων είδαμε στο Combe Haven) και ειδικά σε εκείνους, που την επόμενη φορά δεν θα διαλέξουν το δρόμο των φιλελεύθερων και των πασιφιστών.

– Στον Ελβετό αναρχικό Marco Camenisch (που βρίσκεται σε απεργία πείνας και άρνηση εργασίας απ΄τις 30/12/2013) και τους αναρχικούς κρατουμένους της άτυπης οργάνωσης Alfredo Cospito και Nicola Gai, στην Ιταλία.

– Στον Henry Zegarrundo (τον οποίον αναγνωρίζουμε ως αδελφό πνεύμα μέσα από τα γράμματά του), που στοχοποιήθηκε από τους Βολιβιανούς εισαγγελείς, σε εκείνους που βρίσκονται στην παρανομία και στους αναρχικούς και τους ιθαγενικούς πληθυσμούς, που παλεύουν ακόμα εναντίον της ανάπτυξης των λεωφόρων.

Αιωνόβια Αντίσταση ELF – FAI

Μπρίστολ – Τολούκα – Τζακάρτα – Μόσχα – Μπουένος Άιρες – Μελβούρνη, κρατήστε τις φωτιές αναμμένες.

Πηγή: Act for Freedom Now!

Αγγλία: Πυρπόληση οχήματος της EDF (Μπρίστολ, 17/12/2013)

Χτες το βράδυ στο Μπρίστολ, πυρπολήσαμε ένα βαν της EDF,  μεγάλου ενεργειακού πάροχου και συνιδιοκτήτη του πυρηνικού εργοτασίου Hinkley Point, στο Σόμμερσετ. Το Hinkley είναι ένα από τα διάφορα νέα πυρηνικά πονήματα στην Αγγλία.

Η πυρηνική ενέργεια βρίσκεται σε άνοδο. Ενεργειακοί πάροχοι, όπως η EDF, συνεχίζουν να συγκεντρώνουν πόρους και κεφάλαιο, προωθώντας μια επισφαλή και αυξημένης επικινδυνότητας μορφή ενέργειας. Στις απέλπιδές τους προσπάθειες να εφεύρουν “λύσεις” στην ενεργειακή τους κρίση (δηλαδή, το να διατηρήσουν το επίπεδο κατανάλωσης ενέργειας), χρησιμοποιούν μεθόδους όπως το fracking, το CCS και άλλες πολλές, που παρουσιάζονται ως  “πράσινες” εναλλακτικές στα παραδοσιακού τύπου καύσιμα. Οι εταιρείες ενέργειας ενδιαφέρονται μόνο για το πρόσκαιρο οικονομικό κέρδος.

Δεν έχουν τις λύσεις στα προβλήματα που δημιουργούν αυτές οι νέες μορφές ασταθούς ενέργειας. Η πυρηνική είναι ένα από τα πιο χτυπητά παραδείγματα. Η εξόρυξη ουρανίου για πυρηνική παραγωγή είναι ατελείωτα καταστροφική για τα τελευταία εναπομείναντα αποθέματα. Οι αυτόχθονες κοινότητες, που ζουν ακόμα σε αυτά τα μέρη της γης, πληρώνουν συνήθως τη νύφη (όπως οι Dinah, οι San και οι Mirrar).

Η αλαζονική εμμονή των αφεντικών των πυρηνικών με την ανάπτυξη και το κέρδος, μας έχει καταδικάσει όλους μας σε 100.000 χρόνια τοξικών αποβλήτων. Η ακτινοβολία επηρρεάζει το DNA κάθε ζωντανού οργανισμού.  Αναπόφευκτα, μεγάλης κλίμακας καταστροφές, όπως της Φουκοσίμα, απασχολούν για λίγο τα πρωτοσέλιδα, αλλά οι συνεχείς διαρροές μικρής έκτασης σε εργοστάσια, όπως το Sellafield στην Ανατολική Αγγλία, περνούν σχεδόν απαρατήρητες.

Η πυρηνική ενέργεια για πολιτική χρήση είναι αδιαχώρηστη από εκείνη για στρατιωτική χρήση, με τη μία συχνά να καλύπτει την ανάπτυξη της άλλης. Απόβλητα από πολιτικές εγκαταστάσεις δέχονται εκ νέου επεξεργασία και μετατρέπονται σε πλουτώνιο για στρατιωτική χρήση.  Ο μεγάλης κλίμακας έλεγχος, η συγκέντρωση πόρων και κεφαλαίου και η τυφλή στήριξη πάνω στο τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα, τα οποία εκπροσωπεί η πυρηνική ενέργεια, είναι το αντίθετο από τον κόσμο, τον οποίο επιθυμούμε και για τον οποίο παλεύουμε.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους Alfredo Cospito και Nicola Gai, που βρίσκονται φυλακισμένοι  για τον πυροβολισμό και τραυματισμό υψηλού στελέχους πυρηνικής εταιρείας και με τον Marco Camenisch, που βρίσκεται φυλακισμένος επίσης για βιομηχανικό σαμποτάζ.

Πυρήνας Μεταλλαγμένων

Πηγή: Act for Freedom Now!

Ο λύκος, ο λύκος;

Στις 30 Οκτωβρίου, ξεκίνησε η δίκη των δύο αναρχικών, που κατηγορούνται για τον τραυματισμό του διευθύνοντος συμβούλου της Ansaldo Nuclear, στη Γένοβα, στις 7 Μαΐου 2012. Οι δύο κατηγορούμενοι δεν έμειναν για πολύ στη δικαστική αίθουσα, αλλά αρκετά για να ξεκινήσουν την ανάληψη ευθύνης για την πράξη. Τέλος πάντων, οι γραπτές τοποθετήσεις τους δόθηκαν στη δημοσιότητα λίγες ώρες αργότερα. Έτσι, ο Alfredo Cospito και ο Nicola Gai δεν είναι αθώοι, δεν είναι θύματα αστυνομικής παγίδας. Πραγματικά, περίμεναν έξω από το σπίτι του διακινητή ουρανίου, Roberto Adinolfi, για να του δώσουν ένα μικρό δώρο από μολύβι.

Είναι ένοχοι. Ένοχοι, που πήγαν να ψάξουν τον εχθρό, που τον βρήκαν, που τον μελέτησαν, τον περίμεναν και του επιτέθηκαν. Και επειδή το έκαναν μόνοι, χωρίς κανένα κίνημα από πίσω τους -πολιτικό, κοινωνικό ή λαϊκό-, που με κάποιο τρόπο θα νομιμοποιούσε την πράξη. Μόνοι, με τη συνείδησή τους και την αποφασιστικότητά τους. Ας το αφήσουμε εδώ, με την πράξη ως έχει, επειδή δεν θέλουμε να χαραμίσουμε λόγια για το τι συνέβη τις ημέρες, που ακολούθησαν την 7η Μαΐου 2012.

Ήταν δύο αναρχικοί. Οι πολιτικάντηδες, που αμέσως ξεπετάγονται με θεωρίες συνωμοσίας σε τέτοιες περιπτώσεις, “ένας σύντροφος δεν θα μπορούσε ποτέ να το έχει κάνει… είναι προβοκάτσια… φαντάσου… είναι όλα δουλειά των μυστικών υπηρεσιών” και λυμαίνονται ένα κίνημα, που γίνεται όλο και πιο στατικό, ας το συνηθίσουν. Οι θεωρίες συνωμοσίας, που έχουν μακρά ιστορία, όπως ο Van der Lubbe* μας διδάσκει, αξίζουν ένα λεπτό παύσης για να σκεφτούμε.

Εδώ, στην Ιταλία, τέτοιου είδους θεωρίες συνωμοσίας τροφοδοτήθηκαν έντονα στις αρχές της δεκαετίας του ’70 από μία αριστερά, που ήθελε να προσδώσει μια αγγελική μορφή στον δικό της φόβο, μήπως και συρθεί στη γέννεση της “τρομοκρατίας”. Αυτός ο φόβος οφειλόταν στη δυσπιστία των κομματικών γραφειοκρατών και διανοούμενων σχετικά με όσα συνέβαιναν. Ήταν μια χρήσιμη στρατηγική για να ανακοπεί η πιθανή γενίκευση πράξεων, που ξέφευγαν από τον έλεγχό τους, το αποτέλεσμα της δική τους ανικανότητας να καταλάβουν και να αποδεχτούν το βάθος και τη ριζοσπαστική φύση του εξεγερσιακού κινήματος. Χρειάζονταν να βρουν μια λογική εξήγηση για τον παραλογισμό, με τον οποίο εκφραζόταν η ανατρεπτική τάση. Παραλογισμός, που αποτελείτο από ομάδες συντρόφων, που επιτίθονταν στο Κράτος χωρίς να περιμένουν εντολές από τα πάνω, δηλαδή τις δικές τους εντολές.

Σκεφτείτε όσα έγιναν την άνοιξη του 1972. Το Μάρτιο, ο Giangiacomo Feltrinelli βρέθηκε νεκρός στη βάση ενός πυλώνα υψηλής τάσης, στην περιοχή Segrate (κοντά στο Μιλάνο). Θα μπορούσε μια τέτοια φιγούρα της αριστερής ιντελιγκέντσιας να πραγματοποιεί σαμποτάζ; Αμέσως εμφανίστηκαν αυτοί, που μίλησαν για σκηνοθεσία από την πλευρά της CIA. Για κάποια μικρά μυαλά, για κάποιες μαραμένες καρδιές, ήταν αδιανόητο ότι ο καλλιεργημένος Μιλανέζος εκδότης μπορούσε να είναι ο διοικητής Osvaldo.

Λίγους μήνες αργότερα, το Μάιο, έγινε η δολοφονία του Calabresi. Μια μαγευτική, υποδειγματική πράξη, όμως η ευθύνη για αυτήν από πολλούς αναζητήθηκε αλλού. “Πρέπει να ήταν οι μυστικές υπηρεσίες ή οι φασίστες… αλλά, σίγουρα δεν μπορεί να ήταν σύντροφοι”. Και γιατί όχι; Γιατί δεν θα μπορούσαν μερικοί σύντροφοι να έχουν βρει ένα όπλο και να περιμένουν τον αστυνομικό επιθεωρητή “Finestra” (υπεύθυνος για την εκπαραθύρωση του αναρχικού συντρόφου Giuseppe Pinelli, από το κεντρικό κτίριο της αστυνομίας του Μιλάνου, το 1969) στη διεύθυνσή του, η οποία επιπλέον ήταν δημοσίως γνωστή; Αυτή η υπόθεση δεν μπορούσε ούτε καν να ληφθεί υπ’ όψιν διότι θα σηματοδοτούσε το τέλος της αναμονής, πάνω στην οποία ευδοκιμεί η πολιτική.

Αν κάθε άτομο μπορεί να δράσει εδώ και τώρα, τότε τι νόημα έχουν οι συνελεύσεις και οι κεντρικές επιτροπές; Και ποιο είναι το νόημα των ωραίων διανοούμενων, των αποκαλούμενων συμβούλων του πριγκιπάτου του προλεταριάτου, όπως ο σιτουασιονιστής Guy Debord, που στα τέλη της δεκαετίας του ’70 δεν δίστασε να γελοιοποιηθεί, αποκηρύσσοντας την απαγωγή του Moro και συνολικά τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, λέγοντας ότι είναι δουλειά των μυστικών υπηρεσιών; Για να πάρουμε μια ιδέα της ριζοσπαστικής φύσης αυτής της κριτικής, ας σκεφτούμε ότι ο συγγραφέας του “Η Κοινωνία του Θεάματος” δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να επαναλαμβάνει όσα ισχυριζόταν τότε το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Αλλά, υπάρχουν και χειρότερα. Αυτή η θεωρία συνωμοσίας αναπαράγει αυτολεξεί την “θέση του Bazzi”, η οποία δυστυχώς ήταν διαδεδομένη μεταξύ των εξεγερσιακών της δεκαετίας του ’20. Ο Carlo Bazzi ήταν ένας δημοσιογράφος, ο οποίος απέδωσε την αλυσίδα των επιθέσεων εναντίον της φασιστικής ιεραρχίας στον ίδιο τον Μουσολίνι, ο οποίος, όπως έλεγε, ήθελε να προκαλέσει τρόμο στο εσωτερικό και πόλεμο στο εξωτερικό. Σύμφωνα με τον Bazzi, το γεγονός ότι ήταν αδύνατο να βρεθούν εκρηκτικά, ότι δεν υπήρχαν ελεύθεροι εξεγερσιακοί, ότι οι πιάτσες φυλάσσονταν… όλα ήταν απόδειξη πως ο Μουσολίνι βρισκόταν πίσω από τις βόμβες, που τοποθετούσαν αναρχικοί και, κατά συνέπεια, οι διάφοροι Lucetti, Zamboni, Bonomini ήταν απλά “προβοκάτορες”. Μόνο που ο Carlo Bazzi δεν ήταν ένας σταλινικός, αγωνιζόμενος με ένα κίνημα, που του ήταν ακατανόητο· ήταν ένας φασίστας, λίγο-πολύ πιστός στο φασιστικό καθεστώς. Απέδωσε στον Μουσολίνι την ευθύνη των επιθέσεων, μόνο και μόνο για να χύσει δηλητήριο και να σπείρει την καχυποψία μεταξύ των εξεγερσιακών, ωθώντας τους έτσι στην παραίτηση και την αδράνεια.

Τώρα, αυτή η αηδιαστική συνήθεια, του να βλέπουμε παντού την ουρά του λύκου, δεν πέθανε με τη δεκαετία του ’70, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι σήμερα. Όπως δείχνει η παλιά και νέα καχυποψία σχετικά με το σαμποτάζ, που έγινε στη Val Susa, υπάρχει πάντα κάποιος έξυπνος στρατηγός, που αναζητά δημοφιλία, ο οποίος δεν ανέχεται την ατομική πρωτοβουλία. Αλλά, ευτυχώς, υπάρχουν επίσης πάντα άτομα, που δεν ανέχονται τη συλλογική εξάρτηση.

*Ο Marinus van der Lubbe ήταν ένας Ολλανδός συμβουλιακός κομμουνιστής, ο οποίος καταδικάστηκε και εκτελέστηκε για τον εμπρησμό του κτιρίου του γερμανικού Reichstag, στις 27 Φεβρουαρίου 1933. Οι σταλινικοί τον κατηγόρησαν ότι λειτούργησε στην υπηρεσία του ναζισμού και ξεκίνησαν μια μεγάλη εκστρατεία συκοφαντίας, ζητώντας ακόμα και να καταδικαστεί σε θάνατο επειδή “ενήργησε ενάντια στο προλεταριάτο”.

Δημοσιεύτηκε στο Finimondo

Πηγή: Act for freedom now!

RadioAzione: Αλληλεγγύη και συνέργια με τους Αλφρέντο και Νίκολα (Ιταλία)

Σήμερα, στις 12 Νοεμβρίου του 2013, σε ένα γκρίζο δικαστήριο της Γένοβα, καταδικάστηκαν οι δύο σύντροφοι Αλφρέντο Κοσπίτο και Νίκολα Γκάι.

Θυμηθείτε πως στην πρώτη ακρόαση, στις 30 Οκτωβρίου, οι σύντροφοι ανέλαβαν την ευθύνη για την επίθεση στο τέρας των πυρηνικών και διευθύνων σύμβουλο της Ansaldo Nucleare, του ομίλου Finmeccanica, Ρομπέρτο Αντινόλφι.

Η καταδίκη δε μας εκπλήσσει, καθώς, φυσικά, δεν πιστεύουμε στη “δικαιοσύνη”, ακόμα και αν μερικές φορές σκέφτεται κανείς πως όταν μιλάμε για κάτι, το οποίο θέτει σε κίνδυνο το σύνολο του πληθυσμού του πλανήτη (ακόμα υποφέρουμε, παρόλο που βρισκόμαστε χιλιάδες χιλιόμετρα και 20 χρόνια μακριά από τις επιπτώσεις του Τσέρνομπιλ, παρά το γεγονός ότι κανένα από τα υπόδουλα media δεν το αναφέρει, τις επιπτώσεις των υποθαλάσσιων πειραμάτων στη Mururoa, στη Γαλλική Πολυνησία, από τη Γαλλία του Σιράκ και εκείνες της πρόσφατης καταστροφής στη Φουκοσίμα), πώς γίνεται ένας άνθρωπος -δυστυχώς οι κρατικοί υπηρέτες, παρά το ρόλο τους ως μαντρόσκυλα και ιεροεξεταστές, παραμένουν τέτοιοι- να καταδικάσει μια πράξη όπως αυτή των Αλφρέντο και Νίκολα, η οποία προσπαθεί να εξολοθρεύσει το πρόβλημα στη ρίζα του. Πώς στρέφεται κάποιος ενάντια στον εαυτό του, παρουσιάζοντας ένα δήμιο, που σε δηλητηριάζει κάθε μέρα, σα θύμα;

Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ, που κάνω στον εαυτό μου αυτές τις ερωτήσεις.

Προφανώς, δε μπορώ να μπω στο κεφάλι των κρατικών υπηρετών, ούτε και θέλω· νομίζω, όμως, πως πάνω σε αυτά τα ερωτήματα αναρωτιούνται πολλά άτομα, αναρχικοί επίσης, παρόλο το μίσος που έχουμε για αυτό το αιώνιο κακό, που σφίγγει τη γη.

Ξέρουμε πολύ καλά πως τα media ήταν πάντα φερέφωνα του κράτους.

Ο ρόλος τους είναι να διαμορφώνουν άρρωστες συνειδήσεις στον αδαή πληθυσμό, για τον οποίο το τελευταίο μοντέλο κινητού, ένας υπολογιστής με facebook και ένα πιάτο μακαρόνια στο τραπέζι του είναι αρκετά για να χωνέψει και να αφομιώσει τη ροή ειδήσεων, που προέρχεται από τις πένες αυτών των κακόφημων τσακαλιών.

Το πρώτο δικαστήριο είναι εκείνο του λαού, σίγουρα όχι σαν αυτά που πρότειναν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες.

Η πρώτη κρίση έρχεται από το σιωπηλό κοπάδι, που βοσκάει, ακολουθώντας το δρόμο, που υποδεικνύει ο τσοπάνης (Κράτος-Εκκλησία).

Οι άνθρωποι, που με κατεβασμένα κεφάλια μασουλούν το φαγητό τους από το “Terra dei Fuochi” (“Η χώρα των φωτιών”, μεταξύ Νάπολης και Καζέρτα, χαρακτηριστικό της οποίας είναι η παράνομη απόρριψη τοξικών αποβλήτων) στην περιοχή της Καμπάνια, από τα χωράφια κοντά στην ILVA (ρυπογόνα χαλυβουργεία) στο Τρεντίνο και ακόμα θυμάμαι την ENI (ιταλικός κολοσσός υδρογονανθράκων, που δραστηριοποιείται στην πυρηνική και άλλων τύπων ενέργεια, σε εξορύξεις, στη χημική βιομηχανία, στη βιομηχανία πλαστικού κλπ) στη Μαργκέρα και το Στάγκνο (μικρό χωρίο μεταξύ Πίζας και Λιβόρνο), τις χαλυβουργίες και τα βυρσοδεψεία στην Τοσκάνη, τα εργοστάσια ασβέστη στην κοιλάδα Aosta, την Eternit (εγοστάσια ασβέστη και τσιμέντου) στη Λομβαρδία και την περιοχή Εμίλιο-Ρομάνι, για να αναφέρω μόνο λίγα από αυτά που ξεχωρίζουν.

Οι άνθρωποι, που καταπίνουν καθημερινά δηλητήριο και αντί να το ξεράσουν σε αυτούς που τους το ταίζουν, το φτύνουν στο πρόσωπο των διπλανών τους ή σε εκείνων που προσπαθούν να περιορίσουν εκείνον που δηλητηριάζει.

Αυτή είναι η Ιταλία!

Το πιο ανησυχητικό πράγμα είναι το ότι ακόμα και κάποιοι αναρχικοί υποστηρίζουν πως χειρονομίες, όπως αυτή των Αλφρέντο και Νίκολα, φοβίζουν τον πληθυσμό…

Υπάρχει πληθυσμός στην Ιταλία;

Μήπως είναι εκείνος, που πηγαίνει εκκλησία κάθε Κυριακή, ακούει καθημερινά τον Πάππα και τα μηνύματα των πολιτικών στην τηλεόραση, δουλεύει τσάμπα και περνά όλη του την ημέρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανεβάζοντας φωτογραφίες και βίντεο από οτιδήποτε συμβαίνει στο δρόμο, με πρόσωπα ανθρώπων, που δεν ήξεραν καν ότι τους τραβάει η κάμερα;

Μήπως είναι εκείνος, που ικανοποιείται πού και πού, επειδή κάποιο κρατικό βοήθημα του επιτρέπει να αγοράσει αποκωδικοποιητή για ψηφιακή τηλεόραση, έναν υπολογιστή ή πρόσβαση στο ίντερνετ;

Αν αυτός είναι ο πληθυσμός, ας φοβηθεί…

Υπάρχει ακόμα κάποιος, που θέλει “να γυρίζει σώος σπίτι του”;

Όπως ο Αλφρέντο και ο Νίκολα, έτσι κι εγώ, πιστεύω πως δε χρειάζεται να περιμένουμε την επανάσταση γιατί οι επαναστάσεις, όπου ξέσπασαν, το μόνο που έκαναν είναι να αναπαράγουν τα ίδια σκατά, που υπήρχαν πριν, ή ακόμα και χειρότερα. Επιπροσθέτως, οι προσδοκίες δημιουργούν φόβο και ηρεμούν τα πνεύματα.

Σήμερα, πιο πολύ από ποτέ, χρειάζεται να ακουστεί η φωνή και η συγγένειά μας με τους δύο συντρόφους, που με την ενέργειά τους, έδωσαν νέα τροπή στην αναρχική ιστορία των τελευταίων 100 χρόνων στην Ιταλία.

Για έναν αιώνα, ακούγαμε μόνο συνθήματα, πέρσι ο Αλφρέντο και ο Νίκολα πέρασαν στη δράση.

Αυτά τα συνθήματα φωνάζονταν από όλους, ή τουλάχιστον από τη μεγαλύτερη μερίδα των Ιταλών αναρχικών και τώρα βλέπουμε πόσοι θέλουν να δηλώσουν αλληλεγγύη και συγγένεια με τους αδερφούς μας, με τις δύο αυτές ατομικότητες… με τους δύο αυτούς συντρόφους…

Δε θα μας κάνει να νιώθουμε αδύναμοι μπροστά στον εχθρό, ένα χαμόγελο από μια αναπηρική καρέκλα.

Η ίδια αναπηρική καρέκλα αποδεικνύει πως δεν είστε απρόσιτοι και πως εκτός από τους “μπάσταρδους”, που στάλθηκαν “από εκείνους που περιμένετε”, υπάρχουν και οι μοναχικοί λύκοι, που βγαίνουν από τα δάση πεινασμένοι.

Μια μεγάλη εξεγερτική αγκαλιά, τόσο ζεστή όσο η καρδιά που βγαίνει από το Φοίνικα,

αλληλεγγύη και συνέργια με τους Αλφρέντο και Νίκολα.

RadioAzione

Πηγή: Act for freedom now!

Ιταλία: Θέλω να ακούσω περισσότερα

Μερικές σκέψεις ενός συντρόφου, στον απόηχο της δίκης των Αλφρέντο και Νίκολα

Θέλω να ακούσω περισσότερα

Στις 30 Οκτώβρη, έγινα μάρτυρας ενός γεγονότος.

Δύο αναρχικοί, ο Αλφρέντο Κοσπίτο και ο Νίκολα Γκάι ανέλαβαν, μέσα σε ένα δικαστήριο στη Γένοβα, την ευθύνη για τον τραυματισμό του Roberto Adinolfi, ο οποίος συνέβη στις 7 Μαίου του 2012.

Αυτός ο άνθρωπος σπονσοράρει και σχεδιάζει εργοστάσια παραγωγής πυρηνικής ενέργειας σε όλον τον κόσμο, για λογαριασμό της Finmeccanica. Έτσι, ο διαβόητος ρόλος του Adinolfi είναι εκείνος της νομιμοποίησης της εμπορικής δραστηριότητας της Finmeccanica (όχι μόνο πυρηνική ενέργεια αλλά και λαθρεμπόρειο όπλων, απάτες, στρατιωτικά προγράμματα κλπ), την οποία μπορώ με ευκολία να συμπεριλάβω στα χειρότερα και πιο σκληρά πρόσωπα του καπιταλισμού.

Η εξαιρετικά αξιοπρεπής στάση των Αλφρέντο και Νίκολα και οι δηλώσεις τους, κατά τη διάρκεια της δίκης, είναι ένα ακόμη κίνητρο (αν ποτέ χρειαζόμασταν κάποιο) για να συνεχίσουμε να βαδίζουμε στο δρόμο της επίθεσης στην κοινωνία, το κράτος και το κεφάλαιο, μέσω της απόλυτα βίαιης, καταστροφικής και ολιστικά απελευθερωτικής άμεσης δράσης.

Εκφράζω την απόλυτη και ενεργή αλληλεγγύη, αγάπη και συνέργια με αυτούς τους δύο αδερφούς μου. Τι άλλο μπορώ να πω;

Θέλω να ακούσω περισσότερους πυροβολισμούς και εκρήξεις.

10, 100, 1000 ένοπλες επιθέσεις!

Ζήτω η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία/Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο!

Αλληλεγγύη στη ΣΠΦ-FAI/IRF!

Χαιρετίζω τον Gambriel Pompo da Silva και τον Marco Camenisch· αλληλεγγύη σε εκείνους, που αναλαμβάνουν την ευθύνη της επαναστατικής αναρχικής βίας με χαρά, μέσω σχεδίων επίθεσης μέσα και έξω από τις φυλακές.

Ανώνυμος

Πηγή: Act for freedom now!

Ιταλία: Ενημέρωση από την πρώτη ακρόαση στη δίκη για τον πυροβολισμό εναντίον του Adinolfi (Γένοβα)

Την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου, πραγματοποιήθηκε στη Γένοβα η πρώτη ακρόαση στη δίκη των Nicola Gai και Alfredo Cospito, οι οποίοι κατηγορούνται για τον πυροβολισμό στα πόδια του επικεφαλής της d’Ansaldo Nucleare (του ομίλου Finmeccanica), Roberto Adinolfi, το Μάιο του 2012. Βρίσκονταν προφυλακισμένοι εδώ και έναν χρόνο και μέχρι τώρα δεν είχαν κάνει καμία δήλωση προς τη δικαιοσύνη. (Περισσότερες πληροφορίες για την υπόθεση, στα γαλλικά, εδώ).

Μία μέρα νωρίτερα, ο αστικός Τύπος είχε προαναγγείλει πολύ ισχυρή αστυνομική παρουσία και «κλείσιμο της πόλης». Οι δύο σύντροφοι δεν θα μεταφέρονταν στη Γένοβα παρά το πρωί της 30ης Οκτωβρίου, με την ακρόαση να είναι προγραμματισμένη για τις 9.30 π.μ. και όχι την προηγούμενη ημέρα, πιθανότατα για να αποφευχθεί οποιαδήποτε συγκέντρωση μπροστά στις φυλακές. Αλλά, αυτό δεν απέτρεψε, όπως μάθαμε από τον Τύπο λίγες ημέρες νωρίτερα, την έκρηξη ενός μηχανισμού, που τοποθετήθηκε κοντά στην πτέρυγα AS2 των φυλακών της Φερράρα, όπου κρατούνταν ο Alfredo και ο Nicola, καθώς και οι σύντροφοι Sergio Maria Stefani (ο τελευταίος που φυλακίστηκε από την επιχείρηση Ardire) και Adriano Antonacci (φυλακισμένος μετά την επιχείρηση της μονάδας ROS στην περιοχή Castelli Romani), ενώ δεν απέτρεψε ούτε το σπάσιμο, ως κίνηση αλληλεγγύης, ενός καταστήματος της ENI στο Τορίνο. Έγιναν πολλοί έλεγχοι από μονάδες της DIGOS* σε αυτοκίνητα, που κατευθύνονταν στη Γένοβα, με κόσμο που ήθελε να παραστεί στη δίκη, αλλά και σε συντρόφους, που έβγαιναν από τα σπίτια τους.

Περίπου 200 σύντροφοι (περισσότεροι από όσο αναμενόταν) ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για συγκέντρωση αλληλεγγύης και βρέθηκαν στο δικαστήριο, για να δείξουν στους δύο συντρόφους ότι δεν είναι μόνοι αντιμετωπίζοντας τον εχθρό, για να δείξουν σε όλους αυτούς, που τους περιέγραφαν ως τρελούς, ότι δεν είναι απομονωμένοι και ότι ακόμα, για πολλούς αναρχικούς, ενάντια στο κράτος οι γροθιές είναι ενωμένες. Η αστυνομία ήρθε στο ραντεβού με περισσότερους από 100 μπάτσους κάθε είδους, με καραμπινιέρι και ΜΑΤ έως και μαζική παρουσία μπάτσων της DIGOS με πολιτικά, οι οποίοι βιντεοσκοπούσαν τα άτομα, που ήταν παρόντα, από όλες τις δυνατές οπτικές γωνίες και αποτελούσαν «συνοδεία» σε κάθε μετακίνηση. Οι δημοσιογράφοι ήταν επίσης παρόντες μαζικά και δεν παρέλειψαν να λειτουργήσουν με ζήλο ως οδοκαθαριστές, όπως πάντα, ειδικά στην Ιταλία (ο ιταλικός Τύπος έχει εκμεταλλευτεί από την αρχή την υπόθεση Adinolfi και ειδικά τις τελευταίες ημέρες, με τη δίκη, ανεβάζοντας βίντεο ενός μικρού ακροατηρίου 30 ατόμων στο ίντερνετ).

Οι είσοδοι του δικαστηρίου μπλοκαρίστηκαν γρήγορα και μόνο σε 24 άτομα επετράπη να παραστούν στην ακρόαση (σε μια μικρή αίθουσα, προφανώς για να περιοριστεί η παρουσία του κοινού). Στο ξεκίνημα της ακρόασης, ο Alfredo ξεκίνησε να διαβάζει μία δήλωση χωρίς την άδεια του δικαστή, ο οποίος αποφάσισε την άμεση απομάκρυνσή του, κάτω από προσβολές και ενώ ο Nicola δεν είχε ακόμα ξεκινήσει τη δική του τοποθέτηση. Με τις δηλώσεις τους αναλαμβάνουν την ευθύνη της επίθεσης, για την οποία κατηγορούνται. Κατά την απομάκρυνσή τους, οι παρόντες σύντροφοι στην αίθουσα άρχισαν να βγαίνουν από το δικαστήριο φωνάζοντας δυνατά, συνθήματα και προσβολές προς τους δικαστές. Έξω, επίσης, οι σύντροφοι ακούστηκαν να φωνάζουν «όλοι ελεύθεροι/όλες ελεύθερες» και «η επιθυμία μας για ελευθερία είναι δυνατότερη από κάθε εξουσία».

Η διαδικασία συνεχίστηκε ερήμην των κατηγορούμενων και χωρίς την παρουσία των 24 συντρόφων και συντροφισσών, που βρέθηκαν στην ακρόαση, διαβάστηκαν δηλώσεις από τον εισαγγελέα και προτάθηκαν ποινές φυλάκισης 12 χρόνια για τον Alfredo, ο οποίος θεωρείται ότι είναι αυτός που πυροβόλησε και 10 χρόνια για τον Nicola (καθώς και αποζημίωση 1 εκατομμυρίου ευρώ προς το κράτος). Οι εισαγγελείς Silvio Franz και Nicola Piacente δήλωσαν έκπληκτοι που ο Nicola και ο Alfredo μετά την προφυλάκισή τους «όχι μόνο δεν διαχώρισαν τη θέση τους, αλλά διατηρούν την ίδια περιφρόνηση για τις αρχές και τους νόμους»! Στις 12 Νοεμβρίου, θα πραγματοποιηθεί η τελική φάση της δίκης, με την απάντηση της υπεράσπισης (με βασική πρόκληση να καταπέσει η κατηγορία περί «τρομοκρατίας») και την ανακοίνωση της ετυμηγορίας.

Σε όλο αυτό το διάστημα, οι αλληλέγγυοι σύντροφοι είχαν απομακρυνθεί ομαδικά από το δικαστήριο, συνοδευόμενοι/ακολουθούμενοι από μπάτσους των ΜΑΤ και από κάποιους ρουφιάνους με ελάχιστα διακριτικές κάμερες, προκειμένου να τελειώσει η μέρα με συζήτηση, σε ένα αμφιθέατρο που καταλήφθηκε για αυτόν το σκοπό και στη συνέλευση συζητήθηκε η συνέχεια που θα δοθεί στην επαναστατική αλληλεγγύη προς τους συντρόφους, σε συνέχεια των συνελεύσεων αλληλεγγύης, που είχαν ήδη πραγματοποιηθεί στη Ρώμη και στη Φλωρεντία (το κείμενο του καλέσματος «A testa alta» βρίσκεται στα ιταλικά εδώ). Όλην την υπόλοιπη ημέρα, κινητές μονάδες της DIGOS ακολουθούσαν από πολύ κοντά τους αναρχικούς, που βρίσκονταν στην πόλη.

Η πυρηνική βιομηχανία, πολιτική και στρατιωτική, αποτελεί μέρος πολλών φρικαλεοτήτων, που σαπίζουν αυτόν τον κόσμο, με την παραίτηση, την οποία διαχέει, την εξουσία και την υποταγή, που χρειάζεται για να συντηρείται, την αποστέρηση που προκαλεί, κάνοντας αδύνατο το να ελέγξουμε τις ζωές μας. Ο Roberto Adinofli είναι ένας ένθερμος υποστηρικτής αυτής της θανατηφόρας τεχνολογίας. Η επίθεση εναντίον του έγινε για να του αποδοθεί ένα μικρό μερίδιο ευθύνης της καταπίεσης, που διαχέει και υποστηρίζει μέσω των δραστηριοτήτων του.

Οι επαναλαμβανόμενες συζητήσεις μεταξύ αναρχικών για τις μεθόδους, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και να προωθηθούν στο πλαίσιο της επίθεσης ενάντια στην εξουσία, γίνονται συχνά πηγές διενέξεων, κάτι που είναι φυσιολογικό. Στην ίδια του την ουσία, ο αναρχισμός δεν μπορεί να είναι ένα ξεκάθαρο ιδεολογικό παρεκκλήσι, αλλά μια ελεύθερη ένωση μεταξύ διαφορετικών και μοναδικών ατόμων, η οποία μπορεί να προκύψει ή όχι, στη βάση ομάδων συγγένειας. Πάντα συνυπήρχαν πρακτικές τόσο ποικιλόμορφες, όσες και οι προσωπικότητες των διαφορετικών ατόμων, που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στις ίδιες ιδέες. Η αναρχική δράση παρουσιάζει μια γκάμα εργαλείων προς χρήση πολύ διαφορετικών και ο καθένας μπορεί να επιλέξει ανάλογα με την ευαισθησία του, για το τι είναι έτοιμος να πράξει και να ρισκάρει. Αλλά, πέρα από τις ατομικές επιλογές, αναγνωρίζουμε τις πράξεις, που μας μιλάνε, σύμφωνα με τις ιδέες, που υπερασπιζόμαστε και με τους συντρόφους, στους οποίους θέλουμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας, για να σπάσει η απομόνωση, που το κράτος θέλει να επιβάλλει με την επιδίωξή του να περιθωριοποιήσει την επιθετική δράση και να διακρίνει τους λεγόμενους «τρομοκράτες» μεταξύ των υπηκόων, διαχωρίζοντας μεταξύ «ευγενικών» και «κακών», για να επιτύχει αποτελεσματικότερη καταστολή.

Φυσικά, η αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι άκριτη ή άνευ όρων και η υποστήριξη προς φυλακισμένους αναρχικούς δεν σημαίνει μια συνολική συγγένεια με όσα οι ίδιοι θέλουν να πουν και να πράξουν. Έτσι, για εμάς, η επίθεση εναντίον αυτού του κόσμου μέσα από μια αναρχική προοπτική δεν είναι απλά μια σύντμηση ή κάποια συγκεκριμένη οργάνωση (FAΙ ή άλλη) και δεν μπορεί ούτε να συνοψίζεται, ούτε να μονοπωλείται από το αυτοαναφορικό δίκτυο, που δημιουργεί κοινό για αυτό το ακρωνύμιο. Θέλουμε να διαχύσουμε τη συγκρουσιακότητα και την επίθεση μέσα στην κοινωνία, αλλά και εναντίον της και όχι μέσα σε ένα κλειστό δίκτυο, που θα μπορούσε να γίνει ένα εικονικό θέαμα, μέσω κειμένων, που υπογράφονται με ακρωνύμια (καθορισμένα εκ των προτέρων), τα οποία μπορούν να γίνουν ένα νέο είδος κατοχυρωμένης ταυτότητας ή οργανωτικής μορφής.

Για εμάς, είναι ξεκάθαρο ότι οι δύο σύντροφοι αξίζουν την αλληλεγγύη μας, είτε είναι κρίσιμη είτε όχι, διότι σήμερα περισσότερο από ποτέ η δίκη για τον πυροβολισμό στα πόδια του Adinolfi είναι ένα στοίχημα για ολόκληρο το αναρχικό κίνημα, τόσο στην Ιταλία όσο και αλλού. Και μοιραζόμαστε την οπτική του Nicola και του Alfredo ότι το τέλος κάθε μορφής εξουσίας δεν μπορεί παρά να έρθει με την άμεση επίθεση, χωρίς να βασίζεται σε οποιαδήποτε μαζική εξέγερση, σε μια επανάσταση, την οποία θα πρέπει να περιμένουμε με σταυρωμένα χέρια.

Διαχέουμε τις επιθετικές πρακτικές ενάντια σε αυτήν την κοινωνία της καταπίεσης και της κυριαρχίας, στηρίζοντας με τον λόγο και με τις πράξεις όσους δεν εγκαταλείπουν τίποτα ενώπιον της καταστολής και συνεχίζουν να αγωνίζονται για τις ιδέες, που και εμείς μοιραζόμαστε.

Ελευθερία για όλους και όλες τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, που παραμένουν φυλακισμένοι/ες στην Ιταλία και αλλού, που κρατάνε ψηλά το κεφάλι στις πιο δύσκολες στιγμές, που αγωνίζονται μέσα, όπως αγωνίζονταν και έξω, με την αξιοπρέπεια, που χαρακτηρίζει τις αναρχικές μας προοπτικές, σε αντίθεση με τη δειλία και την παραίτηση, που διαχέεται στον κόσμο. Στέλνουμε τη σκέψη μας και στον Sergio, τον τελευταίο που φυλακίστηκε από τις επιχειρήσεις Ardire και Shadow. Μέχρι να μην υπάρχουν πια φυλακές, μέχρι το τέλος κάθε εξουσίας!

 Liberi/e tutti/e!

Ελεύθεροι/ες όλοι/ες!

 Πέρα από τις Άλπεις,

Κάποιες αλληλέγγυες αναρχικές ατομικότητες.

 *Divisione Investigazioni Generali e Operazioni Speciali – Τμήμα Γενικών Ερευνών και Ειδικών Επιχειρήσεων της ιταλικής αστυνομίας.

Πηγή: Non Fides

Ιταλία: Αφίσα για τους Nicola Gai και Alfredo Cospito

Δημοσίευση3

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!

«Είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι δεν είναι τίποτα περισσότερο από παράγωγα των θεσμών· αλλά αυτοί οι θεσμοί είναι αφηρημένες έννοιες που υπάρχουν μόνο όσο εκπροσωπούνται από ανθρώπους με σάρκα και οστά. Γι’αυτό υπάρχει μόνο ένας τρόπος να χτυπήσουμε τους θεσμούς, δηλαδή χτυπώντας τους ανθρώπους· και καλοδεχόμαστε με χαρά όλες τις γενναίες πράξεις εξέγερσης ενάντια στην αστική κοινωνία, καθώς έχουμε στο μυαλό μας πως η επανάσταση δε μπορεί παρά να είναι το αποτέλεσμα αυτών των συγκεκριμένων εξεγέρσεων». Emil Henry, 1892

Στις 7 Μαίου του 2012, ο διευθυντής της Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, τραυματίζεται έξω από το σπίτι του. Όπως όλες οι επιθέσεις ενάντια στην κυριαρχία, έτσι και αυτή, είναι μια σπίθα που ανάβει τις καρδιές εκείνων, που λαχταρούν την καταστροφή της εξουσίας.

Η άμεση δράση γίνεται μια απαραίτητη πρακτική που διεκδικείται και αναπαράγεται από εκείνους που πιστεύουν πως η επίθεση είναι ο μόνος δρόμος που αξίζει να πάρει κανείς. Ας αφήσουμε τα διαφορετικά επίπεδα σύγκρουσης να πολλαπλασιαστούν και να εκραγούν στα χέρια αυτών που μας θέλουν εγκλωβισμένους στα συρματοπλέγματα της δημοκρατικής αγανάκτησης.

Στη βία της κυριαρχίας, αντιτάσσουμε την άνθιση της επαναστατικής βίας και αλληλεγγύης, της ανατροπής και της διάχυτης σύγκρουσης, εδώ και τώρα, χωρίς δισταγμούς, χωρίς να μας σταματούν τα αντίποινα του εχθρού.

Στις 30 Οκτώβρη θα ξεκινήσει στη Γένοβα η δίκη εναντίον του Nicola, του Alfredo και εναντίον της επαναστατικής βίας.

Δεν είμαστε και δε θα είμαστε ποτέ έτοιμοι να εγκαταλείψουμε όποιον σαλπάρει στις θάλασσες της εξέγερσης. Δεν είμαστε και δε θα είμαστε ποτέ έτοιμοι να παραδοθούμε στη θέα της καταστολής.

Γι’αυτό θα συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε τους φυλακισμένους συντρόφους μας και να εφαρμόζουμε ξανά τις πρακτικές της κοινωνικής σύγκρουσης μέχρι το πικρό τέλος, καθώς γνωρίζουμε την αναγκαιότητα και τη χαρά της ανατροπής αυτής της κοινωνίας, των θεσμών και των ανθρώπων της,

Πάντα στο πλευρό των συντρόφων μας που ρίχνουν τους εαυτούς τους στους κυματοθραύστες της παραίτησης με την ώθηση της καταιγίδας.

Αναρχικοί

To pdf της αφίσας

Πηγή: Act for Freedom Now!

Σκέψεις πάνω στη δράση και την αναρχία

Δύο σύντροφοι κρατούνται ακόμα αιχμάλωτοι, με την κατηγορία ότι στέρησαν από το διευθυντή της Ansaldo (έστω για λίγο) την ευχαρίστηση του να περπατάει. Αυτό το άτομο έχει κάνει την παραγωγή και το εμπόριο όπλων, το λόγο του για να ζει.

Χωρίς να στεκόμαστε στο δίπολο ένοχοι – αθώοι, στεκόμαστε δίπλα στα συντρόφια μας και τους δείχνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας.

Σε αυτούς που τράβηξαν τη σκανδάλη -μια ενέργεια που μπορεί να «ήταν χρήσιμη για την εξέγερση», μπορεί και όχι-, θέλουμε να πούμε πως η πράξη τους δε μας έβλαψε αλλά πως συνέβη το ακριβώς αντίθετο!

Υπάρχουν πολλοί που χάρηκαν ιδιαίτερα στις 7 του Μάη!

Μπορεί κανείς να θεωρήσει αυτήν την ενέργεια απεχθή, μόνο εάν σκέφτεται μέσα από το φίλτρο, που δημιούργησε σε βάθος δεκαετιών το καθεστώς, σχετικά με την επαναστατική βία, ένα καθήκον που το κράτος εκτέλεσε άψογα, αν σκεφτούμε πόσο ψυχρά εξέφρασε ο «αναρχικός γαλαξίας» την αλληλεγγύη του στους συλληφθέντες συντρόφους.

Γι’ αυτό, αν θέλουμε να δράσουμε σαν επαναστάτες, έχει έρθει η ώρα να ξεπεράσουμε αυτά τα κατάλοιπα της κυρίαρχης ιδεολογίας, να σπάσουμε τον εσωτερικευμένο φόβο και την αποστροφή για τη χρήση βίας και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε με διαύγεια, λαμβάνοντας υπόψιν τις επαναστατικές προοπτικές.

Εδώ, μιλάμε στην πραγματικότητα για μια πράξη επαναστατικής βίας. Δε θα μπορούσαμε να ορίσουμε διαφορετικά μια τέτοια επίθεση στην εξουσία, άσχετα με τη γνώμη που έχει ο καθένας γι’ αυτήν και τα αποτελέσματα που έφερε. Και αυτή είναι πραγματικά μια πράξη ενάντια στην εξουσία, τουλάχιστον στις πραγματικές της συνέπειες (ας μην ξεχνάμε πως ο στόχος είναι απευθείας υπεύθυνος για πολέμους και σφαγές).

Δεν έχουμε την πρόθεση να σχολιάσουμε τις ατομικές θέσεις κάποιου σχετικά με αυτήν τη συγκεκριμένη πράξη του ένοπλου αγώνα. Ο καθένας έχει τις ιδέες και τις αντιλήψεις του σχετικά με την εγκυρότητα, τη συγκυρία και την ηθική που αφορούν αυτήν τη δράση.

Όμως, άσχετα με το τι άποψη έχει ο καθένας γι’ αυτήν την ενέργεια, η χρήση των όπλων πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν σε έναν εξεγερτικό αγώνα, που αποτελείται από πολλές πρακτικές, που συμπληρώνουν η μια την άλλη. Δε θα γίνει ποτέ μια εξέγερση μόνο με τα όπλα· αλλά δε θα γίνει και ποτέ χωρίς να πέσει ούτε σφαίρα.

Από την άλλη πλευρά, θεωρούμε πως η συμβίωση διαφορετικών πρακτικών αγώνα είναι ο μόνος τρόπος για να αντλήσουμε τη μέγιστη επαναστατική αποτελεσματικότητα (πράγμα που δε συμβαίνει όταν λαμβάνεται υπόψιν μόνο ένα μέσο πάλης) από κοινού με την ανεκτίμητη ατομική και συλλογική ανάπτυξη.

Είναι σωστό κάθε ατομικότητα ή ομάδα συγγένειας να κάνει τον αγώνα της με τον τρόπο που αυτή θεωρεί κατάλληλο για την καταστροφή του υπάρχοντος και την οικοδόμηση μιας ελεύθερης κοινωνίας. Αλλά, για να έχει ο αγώνας εξεγερσιακά αποτελέσματα είναι απαραίτητο να υποστηρίζεται και από άλλες συντροφικές πρακτικές, που μπορεί να διαφέρουν στο επίπεδο της μεθόδου αλλά που έχουν την ίδια επαναστατική στόχευση.

Αυτό εννοούμε όταν μιλάμε για ένα σχεδιασμό, πράγμα που είναι ανεκτίμητο για τον αγώνα, διαφορετικό για κάθε άτομο, που αναπτύσσεται συνεχώς και αντιτίθεται σε λυτούς σχεδιασμούς, όπως για παράδειγμα τα γενικά πλάνα δράσης για εφαρμογή σε κάθε περίπτωση.

Εξάλλου, η πιο όμορφη και πιο συναρπαστική πλευρά της αναρχίας είναι η άρνηση κάθε δόγματος και κόμματος.

Θα ήταν υβριστικό για τους αναρχικούς να βλέπουν τους εαυτούς τους όπως τους βλέπει το κράτος, για παράδειγμα ως ένα ενιαίο σώμα, όπου οι διαφοροποιήσεις στη σκέψη και στη δράση αντιμετωπίζονται ως πρόβλημα για «τη λειτουργία του συνόλου», ένα καρκίνωμα που πρέπει να εξαλείφεται και να στιγματίζεται.

Ευτυχώς, σε αυτήν την περίπτωση, όπως και σε πολλές άλλες κάποιος αρνήθηκε αυτήν την αντίληψη και διάλεξε το δρόμο της εξέγερσης με αγάπη και οργή, ένα δρόμο στρωμένο με δράση και ενεργή αλληλεγγύη στους συντρόφους που πλήττονται από την καταστολή.

Την ίδια αλληλεγγύη που μας κάνουν να νιώθουμε τόσο κοντά στο Nicola και στον Alfredo και που μετατρέπει την κάθε μέρα τους στη φυλακή σε συνεισφορά στην εξέγερση, περισσότερο από όσο μπορεί κάποιος να φανταστεί.

Σύντομα ελεύθεροι, ακόμα κοντύτερα στην καταστροφή του υπάρχοντος!

Αναρχικές ατομικότητες από τη Lucca

Πηγή: Anarchist Library