Εισαγωγικό σημείωμα από την εκδοτική ομάδα του Return Fire

Αυτό το zine είναι μια μικρή συμβολή στη διάχυση και εμβάθυνση της αντιεξουσιαστικής/αντιπολιτισμικής σκέψης. Σκοπεύουμε να αποτελέσει ένα όπλο, που θα χρησιμοποιηθεί για να εκφράσει και να αυξήσει την ένταση, που νιώθουμε ζώντας μέρα με τη μέρα μια ζωή αβίωτη.

 Κάθε λέξη, που έχει τυπωθεί εδώ, είναι μία πρόσκληση, μία πρόταση, ένα παιχνίδι για να αναπτύξουμε τις ιδέες μας – αυτό δεν είναι ακαδημαϊκή απόπειρα ή σικ ριζοσπαστική κουλτούρα, είναι κήρυξη πολέμου ενάντια σε οτιδήποτε μπορεί να μας εμποδίσει να εξερευνήσουμε, για τους εαυτούς μας, το τι σημαίνει να είμαστε εδώ, να είμαστε μοναδικά ανθρώπινα άτομα, μη επαναλήψιμα όντα, μέσα σε έναν μη επαναλήψιμο κόσμο.

 Συναρμολογώντας το υλικό, που χρησιμοποιήθηκε σε αυτό το ζάιν, η πρόθεσή μας ήταν να εμπλουτίσουμε τη σκέψη και τελικά, τη δράση, τόσο για τον εαυτό μας, όσο και για άλλους, που ίσως σχετίζονται με όσα παρουσιάζονται εδώ. Η πρόκληση είναι πάντα να βρίσκεις τρόπους, ώστε οι λέξεις να δραπετεύουν από τις στεγνές σελίδες και να παίρνουν ζωή, με τη ζωντάνια του πάθους που τις τοποθέτησε εδώ, να μεταμορφώνονται από καταλύτης σε συνωμοσία… Σχετικά με τη θεματολογία, το πνεύμα της πολυμορφίας ήταν αυτό, που μας οδήγησε στο να αποφασίσουμε να προσθέσουμε ένα ακόμα αντικείμενο στο ράφι των αναρχικών εκδόσεων. Έτσι, θα βρείτε θέματα για την ψυχική υγεία, την άτυπη αναρχική οργάνωση, την αγάπη, την τεχνολογία, την πυρηνική οικογένεια, τη βιομηχανική καταστροφή, την άγρια φύση, τους ρόλους ταυτότητας, σημερινές και παλιότερες παρακαταθήκες αγώνα, ποίηση, φυτά, ατομική αυτονομία και τη φτώχεια του μοντέρνου τρόπου ζωής, αλλά πάντα όλα αυτά παρουσιάζονται μέσα στο αναγκαίο πλαίσιο της δημιουργίας ενός βίαιου μετώπου σύγκρουσης με την κοινωνική τάξη, προκειμένου να βρεθούν καλύτεροι τρόποι ύπαρξης.

 Αν και στο τέλος αναφέρουμε τα κείμενα, από τα οποία έχουν αντληθεί αποσπάσματα, δεν πρόκειται να απολογηθούμε για το γεγονός ότι τοποθετήθηκαν, παρουσιάστηκαν και τονίστηκαν οι λέξεις, που εμείς θεωρήσαμε ότι ήταν σημαντικές, με τρόπο που να ικανοποιεί εμάς και μόνο. Δεν είμαστε ιεραπόστολοι κανενός – και με τον ίδιο τρόπο, δεν αντιλαμβανόμαστε αυτά τα άρθρα ως απόλυτες αλήθειες, απλά ως σημεία έναρξης. Απλά, λεηλατούμε οπλοστάσιο από τα σπλάχνα του πολέμου, ώστε να προκαλούμε συνεχώς τον εαυτό μας και τους άλλους, χωρίς να ξεχνάμε ότι κάθε εργαλείο είναι όπλο, αν χρησιμοποιηθεί σωστά…

 Πολλά από τα αρχικά κείμενα μπορούν να βρεθούν online. Γιατί επιλέγουμε να τα αναπαράγουμε; Επειδή αισθανόμαστε ότι σημαντικές κριτικές και σχετικές αναλύσεις (καθώς και η όμορφη και ισχυρή πολεμική) θα πρέπει να μένουν ζωντανές και να κυκλοφορούν και μια έντυπη μορφή έχει διαφορετικές προοπτικές στο να φτάσει σε διαφορετικά αυτιά.

 Είναι πιθανό αυτό το zine να μείνει κυρίως εντός της αυτό-αποκαλούμενης αναρχικής σκηνής και τους δορυφόρους της, αν και δεν θα θέλαμε κάτι τέτοιο. Μας ενδιαφέρουν άνθρωποι, οι οποίοι, διάσπαρτοι παντού, επίσης δεν αφομοιώνονται ειρηνικά: οι αντικομφορμιστές, οι εξεγερσιακοί, οι «αντικανονικοί», αυτοί που επίσης σιχαίνονται το σύστημα, που επίσης θέλουν να αντισταθούν στη λειτουργία του και να προκαλέσουν την αποσύνθεσή του – και η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν βρίσκονται μόνο σε ένα μέρος. Και σίγουρα δεν είναι διακριτοί σε σχέση με μια συγκεκριμένη τάξη ή ομαδοποίηση.

 Αλλά, εμείς επιλέγουμε να το εκσφενδονίσουμε αυτό μέσα στο κενό και να δούμε τι θα γυρίσει πίσω, επειδή, κόντρα σε όλην αυτήν την τρέλα, θέλουμε να ξέρουμε ότι υπάρχουν κι άλλοι, που αισθάνονται την επιτακτική ανάγκη καταστροφής της μοντέρνας τάξης πραγμάτων, προτού αυτή καταστρέψει τα τελευταία απομεινάρια ελεύθερης ζωής στο σπίτι μας: τη Γη.

 Η εμπορευματική κουλτούρα μας σπρώχνει να κατατρώμε τον εαυτό μας με ανούσια κατασκευασμένα σκουπίδια, ώστε να μετριάζεται η απομόνωση και η κενότητα μιας συνταγογραφούμενης ζωής και του μαζικά παραγόμενου ακρωτηριασμού του πλανήτη και των κατοίκων του, πριν επιστρέψει για να υπηρετήσει την οικονομία. Τα νέα της αιματοχυσίας στην Παλαιστίνη και της βιομηχανικά αλλαγμένης κλιματικής νεροποντής, έξω από το παράθυρο, εξασθενούν μπροστά στις κωμικές σειρές και στην ασημαντότητα του celebrity. Εν τω μεταξύ, σε κάθε πόλη συνταξιούχοι πρέπει να επιλέξουν μεταξύ θέρμανσης και σίτισης, μικροί δικτάτορες αφήνουν κάθε μέρα τη δουλειά τους απονεκρωμένοι και πάνε στο σπίτι να χτυπήσουν τους συντρόφους τους ή να υποτιμήσουν τα παιδιά τους, κάθε άγριο είδος φυτού ή ζώου, που θεωρείται υπερβολικά αντιπαραγωγικό για να δαμαστεί και να υποδουλωθεί, ξεριζώνεται, η πληθυσμιακή βάση των εργατών και των ανέργων και των μεταναστών σπρώχνονται όλο και πιο κοντά στα όρια της αξιοπρέπειάς τους, κάθε γωνιά της κοινωνικής ζωής επιτηρείται και ελέγχεται όλο και πιο έντονα και κάθε νέα βιομηχανική καινοτομία μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στη συνολική παράδοση στη μηχανή. Ουρές σχηματίζονται μπροστά στους τραπεζίτες και τους τοκογλύφους, στους γιατρούς και τους ψυχίατρους, σε δικαστές και κοινωνικούς λειτουργούς. Οι πλούσιοι συνεχίζουν την καταστροφική ανάπτυξη και εφαρμόζουν ακόμα ολοένα χειρότερες συνθήκες εργασίας, χωρίς να τρώνε ούτε ένα πρόστιμο, ενώ οποιαδήποτε προσπάθεια να αναπνεύσουμε λίγη ζωή μέσα στις ετοιμόρροπες ζώνες γύρω μας ακυρώνεται, αν έρχεται σε αντίθεση με την ψυχρή λογική του κέρδους. Ο καθένας είναι ένας εν δυνάμει «εγκληματίας» (εκτός, βέβαια, από αυτούς, που ο εκβιασμός τους είναι νόμος), κάτω από μία καθολικά στρατιωτικοποιημένη αστυνόμευση και επιτήρηση, η οποία αιτιολογείται από την ανάγκη χειραγώγησης των φόβων των κάτω. Οι πολιτικοί συνωστίζονται γύρω από τα αυλάκια του «δημόσιου χρήματος», οικτίροντας προκλητικά τις χαμηλότερες τάξεις ως «βάρος για την κοινωνία», μιλώντας με το στόμα τους γεμάτο… Μέσα από το θλιβερό σόου της Κρίσης -δηλαδή της κοινωνικής αναδιοργάνωσης, που επιβάλλεται για να ενισχυθεί η εξουσία της τάξης των «ενταγμένων»-, αναδεικνύεται η αιώνια ένταση μεταξύ των αποκλειστικά κλειστών κοινοτήτων και του ακονιζόμενου αποκλεισμού, με τους δικαστικούς επιμελητές να καιροφυλακτούν στην πόρτα.

 Ο πόλεμος των ανθρώπινων κουλτουρών απέναντι στον πλανήτη επιταχύνεται με τρομακτικό ρυθμό, καθώς η ζωή μέσα σε αυτές τις κουλτούρες σημαίνει αμείλικτη εκμετάλλευση και αλλοτρίωση για τη συντριπτική πλειονότητα από εμάς, με όλο και λιγότερες ευκαιρίες διαφυγής. Ήδη από το 2009, η γεωργία είχε αντικαταστήσει την άγρια φύση σε ποσοστό που εκτιμάται στο 40% της επιφάνειας της γης. Καλλιέργειες βουτηγμένες στα χημικά αντικαθιστούν τη ζωή, σε όλην της την πολυπλοκότητα. Από τη δεκαετία του ’60, σχεδόν τα μισά εδάφη του πλανήτη έχουν υποβαθμιστεί τόσο πολύ γεωργικά, που δεν μπορούν να υποστηρίξουν τη ζωή. Εκεί, που κάποτε επεκτεινόταν η βιοποικιλότητα του ζωντανού τοπίου, σήμερα αντιμετωπίζουμε συντρίμμια των κάποτε μεγαλοπρεπών δασών, τα οποία πλέον υπάρχουν ως μικροσποπικές νησίδες. Τα ζώα, που αξιολογούνται ως μη “πολύτιμα” για το σύστημα, εξαφανίζονται μέσα στα ελάχιστα καταφύγια που τους παρέχονται, ώστε να ελεγχθούν ή να πεθάνουν: οι λογαριασμοί διαφέρουν μεταξύ των αρχιερέων-επιστημόνων ως προς το πόσες χιλιάδες είδη ακριβώς εξαφανίζονται κάθε εβδομάδα, αλλά συμφωνούν στο ότι όλο και περισσότερα εξαφανίζονται κάθε λεπτό. Όπως για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια μαθαίναμε σχετικά με -και από- τα άλλα ζώα, εμβαθύνοντας παράλληλα τη γνώση του εαυτού μας, σήμερα έχουμε επίγνωση της απώλειας, στις προσωπικές μας ζωές, της αλληλεπίδρασης με τα ξαδέρφια των ζώων των παραμυθιών μας (εκτός από τα κοπάδια, που εκτρέφονται ως αναλώσιμα βιομηχανικά προϊόντα, που οι ζωές τους ορίζονται ως βιολογικές μηχανές και μερικά θλιμμένα εξημερωμένα κατοικίδια).

 Μαζί με όλα αυτά, η εξαφάνιση των φυτών καταστρέφει την παραδοσιακή ιατρική, για να μην αναφερθούμε σε τρόπους ζωής, που έχουν εξελιχθεί σε αυτό το πλαίσιο. Η βιομηχανική ανάπτυξη και η καρκινογόνα αστικοποίηση καταπατούν σταθερά κάθε ήπειρο, πολλές περιοχές έχουν ήδη την εμφάνιση ενός μηχανικά φτιαγμένου εμπορεύματος με διάσπαρτα “μπαλώματα” από στείρα χωράφια και φυτείες. Ζούμε τον ταχύτερο αφανισμό της ζωής εδώ και 65 εκατομμύρια χρόνια. Οι λαοί που αντιστέκονται, πολεμούν και χάνουν μεμονωμένες μάχες, προκειμένου να αποτρέψουν τη μηχανοποιημένη ζωή και τις αγοραίες σχέσεις, με τη μορφή επεκτατικών εταιρικών και αναπτυξιακών δομών, να καταβροχθίσουν τρόπους ζωής, που βασίζονται στη γη. Στις χώρες του καπιταλιστικού πυρήνα η εξημέρωση έχει ήδη επικρατήσει εδώ και καιρό, καταστρέφοντας την μέχρι πρότινος αδέσμευτη ψυχή, μαζί με το άγριο περιβάλλον, μέσα στο οποίο ευδοκιμεί: τον  διαισθητικό ιστό της ζωής, που κακοποιείται από το πλαίσιο του ελέγχου και του μέτρου, μέσα στο οποίο τίποτα ζωντανό και μη-συνθετικό δεν μπορεί να αναπτυχθεί. Αυτή είναι η κουλτούρα, που δεν θα σταματήσει έως ότου πεθάνει οτιδήποτε ζωντανό μπορεί να την τροφοδοτήσει. Αυτή είναι η κουλτούρα του θανάτου.

 Για εμάς, ο οικολογικός αγώνας είναι αγώνας ενάντια σε αυτό που μας αποικεί: δηλαδή, τον Καπιταλισμό, τη Βιομηχανική Κοινωνία και το Κράτος, στις σημερινές τεχνολογικά και κοινωνικά ανεπτυγμένες τους μορφές. Κάτω από αυτά τα καθεστώτα,, όλες οι μορφές εξουσίας (τάξη, φυλή, φύλο, ανθρώπινη ανωτερότητα, ηθική) έχουν τελειοποιηθεί, προσαρμοστεί και ενσωματωθεί και ταυτόχρονα, διατηρούνται και ενισχύονται μέσα στο lifestyle της “φυσιολογικής” καθημερινότητας ενός τρόπου ζωής, όπου κάθε ίχνος ευθύνης, πρωτοβουλίας και ατομικής θέλησης ξεθωριάζει.

 Είναι ζωτικής σημασίας να αναγνωρίσουμε ότι το στοιχείο του ξεπεσμού, που κατέχει εξουσία στη σύγχρονη ζωή, είναι η “Πρόοδος” καθαυτή, η αδυσώπητη τάση όχι μόνο του καπιταλισμού, της παγκοσμιοποίησης και της πατριαρχίας, αλλά και ολόκληρης της καθιστικής ταξικής κοινωνίας, που διαχωρίζει και εξημερώνει τους πολίτες-ομήρους της. Η Πρόοδος παρουσιάζεται ως το αδιαμφισβήτητο αναπόφευκτο, στο οποίο πρέπει να υποταχθούμε, εντελώς έξω από τον έλεγχό μας (και, ουσιαστικά, οποιουδήποτε μεμονωμένου ατόμου), αλλά και μέσα στο οποίο η ανθρώπινη εφευρετικότητα (και, πιο βαθιά, το θεόσταλτο δικαίωμα στη μούχλα και στον έλεγχο κάθε μορφής ζωής) θα μας οδηγήσει σε μία χρυσή εποχή αφθονίας και λογικής. Κάθε γενιά, με αυτό το σκεπτικό, έρχεται πιο κοντά και όλα τα προβλήματα και οι αντιφάσεις είναι απλώς δυσλειτουργίες, που θα εξομαλυνθούν από το κατεστημένο. Αυτός ο στόχος είναι πάντα άπιαστος κι έτσι, κάθε προσπάθεια των ελίτ να μας σπρώξουν πιο πολύ προς αυτήν την κατεύθυνση είναι δικαιολογημένη.

 Ο μύθος, που λειτουργεί ως κινητήρια μηχανή σε αυτό το τρενάκι του τρόμου, παραβιάζοντας τη χαοτική αυτονομία της ύπαρξης, είναι το επιστημονικοφασιστικό ιδανικό της ανθρώπινης τελειότητας, το μίσος για την οργανική ευθραυστότητα και για το απρόβλεπτο. Εδώ έχουμε την ουσία της παθολογίας της κυρίαρχης κουλτούρας: ένα έντονο μίσος και φόβος για το άγριο περιβάλλον (όπως απεικονίζεται σε όλες τις μεγάλες θρησκείες, τον καπιταλισμό, την επιστήμη και τελικά, σε όλους τους πολιτισμούς του παρελθόντος). Η παθολογία, μια σιωπηρή πολιτιστική παραδοχή, που επιβάλλεται από την παιδική ηλικία, διατρέχει αυτές τις γραμμές – ο έμβιος κόσμος έρχεται σε αντίθεση με τις ανάγκες των ανθρώπων, τις ανάγκες της κουλτούρας μας. Έτσι, πρέπει να εξημερωθεί. Και για να εξημερωθεί, πρέπει να δουλεύει για τον άνθρωπο. Και για να δουλεύει για τον άνθρωπο, πρέπει να καταστραφεί και να ξαναφτιαχτεί…

 Σήμερα, αυτή η αρρώστα έχει φτάσει σε ανεπανάληπτα επίπεδα. Νανοτεχνολογία, ρομποτική, γενετική μηχανική και βιοτεχνολογία είναι οι επιστήμες του μέλλοντος: να κλωνοποιείται, να επανα-δημιουργείται και να ελέγχεται ο ιστός της πραγματικότητας, σαν ένα εξημερωμένο και συνθετικό προϊόν συμβατό με τις ανάγκες της άρχουσας τάξης. Περισσότερα κέρδη, δύναμη, κύρος, όποιο κι αν είναι το κόστος σε ζωές ή σε ισορροπία ή σε πολυμορφία. Η αυτονομία και η αγριότητα συνεχώς υποχρεώνονται να μένουν στο παρασκήνιο. Η πρόοδος προελαύνει, βουτώντας το πρόσωπο της πλειοψηφίας μέσα στη λάσπη, ώστε οι πλούσιοι να μπορούν να ασφαλίσουν την περιουσία τους, ενώ μας διαβεβαιώνουν ότι ποτέ δεν ήμασταν καλύτερα.

 Θέτοντας τους εαυτούς μας ενάντια σε αυτό το πρότυπο, είναι εύκολο να αισθανθούμε συγκλονισμένοι. Οι εκδηλώσεις και οι πράκτορες της εξουσίας είναι παντού, οι τεχνολογικές υποδομές είναι παντού, τα αντικείμενα που συμβολίζουν την υποτίμησή μας, ως ατομικών υποκειμένων, είναι παντού… Αυτά προτιμούμε να τα βλέπουμε έτσι – οι στόχοι είναι παντού. Μέσα σε έναν κόσμο, που αισθανόμαστε ότι ασφυκτιούμε, συνειδητοποιούμε ότι είμαστε ακόμα άγριοι, δεν έχουν εξαλείψει τις επιθυμίες μας για μια ζωή ελεύθερη από τη βιομηχανική φυλακή. Τα βρέφη εξακολουθούν να γεννιούνται άγρια, εξακολουθούν να φυτρώνουν σπόροι, που δεν είναι τεχνητά εμπορεύματα, που διατηρούν τον άγριο σκοπό και τη μοναδικότητά τους, υπάρχουν ακόμη ποτάμια, που ακολουθούν το δρόμο τους προς τη θάλασσα και γελάμε και υποσχόμαστε το δικό μας πόλεμο στον πολιτισμό.

 Αυτό, που είναι εφικτό και κατανοητό στις ζωές μας, είναι να ενταχθούμε στις ευρείες κοινωνικές εξεγέρσεις, όταν ίσως ξεσπάσουν και να ξεκινήσουμε τη δική μας προσωπική εξέγερση, όταν τα νερά θα είναι κατά τα άλλα ήρεμα, να αρνηθούμε τους καπιταλιστικούς-πατριαρχικούς ρόλους, να επιτεθούμε στις δομές και στους διαχειριστές της εκμετάλλευσης και να μπλοκάρουμε χειροπιαστά την ανάπτυξη και την οικονομία. Το σημερινό σύστημα είναι ευάλωτο, παρά την απόρθητη εμφάνισή του. Αδύνατα σημεία και αφύλαχτες δομές υπάρχουν – και πιο κοντά στο σπίτι μας, για πολλούς από εμάς, απ’ όσο μπορεί να φαντάζεστε. Και είναι πέραν κάθε αμφιβολίας ότι εμείς, που αντιστεκόμαστε στο σύστημα, μπορούμε με κάποιον πειραματισμό και με αποφασιστικότητα, να αποκτήσουμε τη θεωρητική και την πρακτική ικανότητα για να το αποσταθεροποιήσουμε. Εγκαταλείποντας τα πόστα μας και επιτιθέμενοι στο υπογάστριο του Λεβιάθαν, ανακτούμε τη δύναμή μας.

 Αισθανόμαστε ότι η διεθνής ευαισθητοποίηση και η αλληλεγγύη είναι συμπληρωματικά κομμάτια των ατομικών μας αγώνων. Και οι μάχες πολλαπλασιάζονται μεταξύ πολλών σε αυτήν τη Γη. Οι μαχητικοί λαοί αγωνίζονται ενάντια στην επέκταση της υποδομής του πολιτισμού και την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, όπως στη Susa Valley, στις Άλπεις και στο Kulon Progo, στις ακτές της Ινδονησίας. Σαμποτάζ από ομάδες συγγένειας, από το μπλοκάρισμα της οικοκτονίας του δάσους Khimki στη Ρωσία, έως τη διάλυση υποδομών για την απελευθέρωση φυλακισμένων και βασανισμένων ζώων, από τις Φιλιππίνες έως την Τσεχία. Η αντίσταση των αυτόχθονων, συμπεριλαμβανομένων των Mapuche στην Αργεντινή και στη Χιλή και των Adivasi στην Ινδία, που αψηφούν την υποταγή. Μαχητική αντικαπιταλιστική αντίσταση, που καλλιεργείται σε ένα όλο και πιο ευρύ φάσμα επικοινωνίας και ανάλυσης και διευκολύνεται από μεταφραστικούς και εκδοτικούς πυρήνες. Σε όλην την Ευρώπη, στέλνονται σήματα καπνού μαχητικής αλληλεγγύης από χώρες τόσο μακρινές μεταξύ τους, όπως η Ισπανία, η Φινλανδία και η Τουρκία και σύντροφοι συμβάλλουν ή συμπληρώνουν μαζικές εξεγέρσεις στη Λισσαβόνα, το Λονδίνο και την Αθήνα. Υπάρχουν εμπρηστικές πράξεις, που εξαπλώνονται μέσω του Καναδά, του Βελγίου, της Αργεντινής και της Αγγλίας. Το φάντασμα της αποφασιστικότητας του ένοπλου αγώνα επιστρέφει με αναρχικές αρχές, το “φάντασμα της ελευθερίας με το μαχαίρι ανάμεσα στα δόντια της”.  Για να μην αναφερθούμε σε όλες τις άλλες ανεξιχνίαστες πραγματικότητες της άνομης εξέγερσης, καθώς παρά το συνένοχο νέφος της κοινωνικής αδιαφορίας, οι άνθρωποι απολαμβάνουν τη ρήξη με τις κυρίαρχες σχέσεις και με την ίδια τους την εξημέρωση και επανασυνδέονται με τη μνήμη μιας βαθύτερης αλληλεξάρτησης, ενώ απο-αποικιοποιούν τις ατομικές τους ζωές από τη μηχανή.

 Διότι, τι από όσα προσφέρει αυτή η κοινωνία μπορεί οποιοσδήποτε από εμάς να το περιγράψει ως ελευθερία; Ελευθερία είτε να γίνεις αντικείμενο εκμετάλλευσης, είτε να πεινάσεις; Ελευθερία να διαλέξεις τη μάρκα Α, αντί της Β; Ελευθερία να ενεργείς ως “αρσενικό” ή “θηλυκό” και ως τίποτα άλλο πέρα από αυτά; Ελευθερία να προσκυνάς την εξουσία ή να τιμωρείσαι; Είναι ελευθερία το να γεννιέσαι διαχωρισμένος από τη γη, με πλάκες πεζοδρομίου και να προορίζεται να ζήσεις συγχρονισμένος με τους ρυθμούς της οικονομίας, αντί με αυτούς της Γης; Είναι ελευθερία να διαθέτεις ελάχιστης έως καμία δυνατότητα να επηρεάσεις τον καθημερινό σου περίγυρο, τον οποίο έχει αποικίσει και ελέγχει η ανωτερότητα του εμπορεύματος; Να μαγεύεσαι από τις όλο και πιο σύγρονες τεχνολογίες, που υποβαθμίζουν την πραγματική ανθρώπινη επαφή, που τώρα πια μονοπωλούν τον “ελεύθερο χρόνο” και τις εμπορικές περιοχές και τον χώρο εργασίας; Υπάρχει ελευθερία κάτω από κυβερνήσεις, που κυνηγούν το DNA σου, τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας σου και ζητούν βεβαίωση κατοικίας από την παιδική ηλικία; Ποια ελευθερία υπάρχει μέσα στα εργαστήρια, που κατασκευάζονται γονίδια, ελέγχονται και πατεντάρονται, με σκοπό τη χειραγώγηση των ίδιων των θεμελίων της ζωής στο ύψιστο επίπεδο; Αποτελεί ένδειξη ατόμων, που ζουν σε ελευθερία, ο αριθμός-ρεκόρ των περιστατικών καρκίνου και κατάθλιψης; Του διαβήτη, που προκαλείται από την παχυσαρκία, το αλκοόλ και την εξημερωμένη ζωή; Του θυμού στους δρόμους και της σεξουαλικής βίας; Το να βρίσκεσαι εκτεθειμένος σε κλειστά κυκλώματα τηλεόρασης 300 φορές την ημέρα; Το να είσαι ελεύθερος να φορέσεις ρόλους, σύμφωνα με την υπεροχή της λευκής φυλής; Το να είσαι ελεύθερος να έχεις οποιαδήποτε άποψη σου επιτρέπουν τα ΜΜΕ (δηλαδή, απόψεις που στηρίζουν τα συμφέροντα των ισχυρών), εντέχνως καμουφλαρισμένη από τη μυθική “αντικειμενικότητα” και την ανειλικρινή κριτική; Ξεκάθαρα, δεν υπάρχει ουσιαστική ελευθερία σήμερα, για την οποία το άτομο δεν χρειάζεται να πολεμήσει τυράννους, μεγάλους, μικρούς ή εσωτερικευμένους.

 Η σκοτεινή σκιά της καταστολής, επίσης, μεγαλώνει, με αυξημένη επιτήρηση και διασυνοριακές δικαστικές επιχειρήσεις στην Ιταλία, το σχηματισμό μια αντι-αναρχικής αστυνομικής μονάδας στο Μόντρεαλ, την παρενόχληση επαναστατικού περιεχομένου ιστοσελίδων στη Γαλλία, φιλίες ποινικοποιούνται, παντού περισσότεροι αγωνιστές βρίσκονται πίσω από τους τοίχους των φυλακών. Αλλά, ακόμα το καθεστώς δείχνει αδύναμο να σταματήσει το εύρος των διαφορετικών επιθέσεων και των ανατροπών, που αντιμετωπίζει η βία της ηρεμίας, η αυταρέσκεια της κοινωνικής “ειρήνης”…

 Μπορούμε να κάνουμε μια επιλογή, αν δεν την έχουμε κάνει ήδη, ώστε αυτό να γίνει το σημείο-καμπή, όπου ξεκινάμε την αντεπίθεση. Επειδή, οι μέρες μας και ο πλανήτης, πάνω στον οποίο τις περνάμε, μπορεί απλά να είναι πιο πολύτιμα από το να έχουμε ένα όπλο στις πλάτες μας και έναν μπάτσο πάνω από τα κεφάλια μας.

 Κάθε μέρα, μπορούμε να βρίσκουμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε τη θανατηφόρα μηχανή της δικής μας υποταγής. Η πρόκλησή μας είναι να ανακαλύψουμε τα εκατομμύρια τρόπους, ώστε να κάνουμε τη δική μας ζωή ένα λαμπερό φλεγόμενο κάρβουνο απελευθέρωσης,  αναζητώντας ποια μέρη θα πιάσουμε. Ας εξεγερθούμε για τη διατήρηση της άγριας ελεύθερης ζωής στη Γη, για την κοινή χαρά της αγάπης και του αγώνα και βαθύτερα απ’ όλα, για τους ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ και για την «αδέσμευτη, παιχνιδιάρικη συνέργεια των απελευθερωμένων Εγώ».  Δεν υπάρχει μέρος να κρυφτούμε, παρά μόνο στην απάθεια και την παραίτηση, που αποτελούν την πιο βάρβαρη υποβάθμιση των ζωών μας, το να καθόμαστε ήσυχα και υπομονετικά περιμένοντας να πεθάνουμε, μακριά από όσα αναζητούμε στην ύπαρξη…

 Σε αυτήν τη μία και μοναδική ζωή που έχουμε, δείχνουμε τα δόντια μας και ρίχνουμε τα ζάρια σε μια επίμονη προσπάθεια να ξεθάψουμε την ακεραιότητα και την ευχαρίστηση της εξέγερσης και να αδράξουμε εκείνες τις στιγμές εδώ και τώρα, που δίνουν κάποιο νόημα σε αυτόν τον βόθρο. Και αν η μάχη μας μοιάζει αδύνατη, απαντάμε ότι οι σημερινές μας ζωές μοιάζουν αδύνατες και η πραγματικότητα, έτσι κι αλλιώς, γελοιοποιεί όλες τις βεβαιότητες και όλες τις ιδεολογίες.

  ΟΛΠΙΖΟΜΑΣΤΕ-ΣΤΟΧΕΥΟΥΜΕ-ΠΥΡΟΒΟΛΟΥΜΕ…

 ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΦΥΛΑΚΗ

αγάπη και οργή από το Return Fire

Ολόκληρο το έντυπο, σε μορφή PDF,  εδώ.

Ινδονησία: Εμπρησμός στο Ινστιτούτο Τεχνών της Τζακάρτα

Ο πολιτισμός δεν καθιερώνεται από μόνος του, αλλά από τους ανθρώπους που τον υποστηρίζουν. Ανθρώπους, που μετέτρεψαν τον εαυτό τους σε πυλώνες του πολιτισμού. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που γέννησαν τον πολιτισμό. Αυτό σημαίνει, επίσης, ότι κανείς δεν είναι αθώος ή μη ένοχος σε αυτήν τη ζωή. Ο καθένας παίζει τον ρόλο του στην υποστήριξη της βιωσιμότητας του πολιτισμού. Έτσι, κάθε κατασκεύασμα, κάθε αξία, ιδιοκτησία, πράξεις και οποιοσδήποτε απολαμβάνει τα οφέλη του πολιτισμού, είναι εχθρός για εμάς.

Γιατί έτσι;

Οι άνθρωποι είναι οι δημιουργοί αυτού που αποκαλείται Κουλτούρα. Η Κουλτούρα είναι ο άμεσος αντικατοπτρισμός του πολιτισμού. Η Κουλτούρα δεν είναι παρά μία από τις διαδικασίες πλύσης εγκεφάλου, ώστε να κάνει κάποιον να υποκλιθεί και να υποβαθμίσει τις άγριες επιθυμίες. Η Κουλτούρα δεν είναι μόνο ένα σύνολο αξιών, αλλά και εργαλεία καταπίεσης και ηγεμονίας. Και δύο μορφές, ανάμεσα στα πολλά πρόσωπα της Κουλτούρας, είναι το σχολείο και οι τέχνες.

Αυτό μας οδήγησε, στις 20 Αυγούστου, να στείλουμε τη φωτιά μας στο Ινστιτούτο Τεχνών της Τζακάρτα, που βρίσκεται στην περιοχή Cikini. Είχαμε μαζί μας το μίσος στην καρδιά για το μέρος που συχνάζουν καλλιτέχνες, οι οποίοι είναι απλά μαριονέτες του πολιτισμού. Τοποθετήσαμε έναν εμπρηστικό μηχανισμό σε μία άδεια αίθουσα, στον τρίτο όροφο, το απόγευμα. Πραγματοποιήσαμε τη δράση μας μπροστά στα μούτρα μια ομάδας καλλιτεχνών, που αυτοπροσδιορίζονται ως avant-garde και που αισθάνονται ότι είναι επαναστάτες. Βάλαμε τη φωτιά για να γελάσουμε με την παθητικότητά τους, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία ακόμα χειρονομία, η οποία βοηθά τον πολιτισμό να συνεχίζεται.

Το Ινστιτούτο Τεχνών της Τζακάρτα εδώ και καιρό είναι γεμάτο ψευδαισθήσεις. Αυτό το μέρος εκτρέφει άτομα, που παίζουν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία μιας «αντι-κουλτούρας», η οποία είναι απλά μία άλλη κουλτούρα, αντί να ανακαλύπτουν και να επιτίθενται στη συνολική εικόνα της κουλτούρας, τον Πολιτισμό. Παράγουν τραγούδια, ζωγραφιές, κτίρια, ποιήματα και διάφορες μορφές τέχνης, προκειμένου να βοηθήσουν τον πολιτισμό να χώσει τα νύχια της κυριαρχίας του.

Μετανιώνουμε μόνο για το ότι η φωτιά απέτυχε να κάψει ολόκληρο το κτίριο, επειδή κάποιοι άλλοι βοηθοί του πολιτισμού, οι πυροσβέστες, έφτασαν σε λιγότερο από μία ώρα και έσβησαν τις εστίες. Αλλά, δεν είναι αυτό το τέλος της τελευταίας μας ενέργειας. Θα σας χτυπήσουμε ξανά.

Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης – Ινδονησιακή Φράξια

ΥΓ: Στέλνουμε τους χαιρετισμούς μας στους FAI/ Φίλοι της Γης, στην Αργεντινή, οι οποίοι έκαψαν εκατοντάδες αυτοκίνητα και στους συντρόφους του ELF στη Ρωσία. Επίσης, στους εξεγερσιακούς φυλακισμένους σε όλον τον κόσμο.

Λινκς από καθεστωτικά μέσα: 1, 2

Πηγή: 325

Ρωσία: Εμπρησμός κινητής μονάδας στέγασης, σε εργοτάξιο λεωφόρου. (Adygeya)

Στα τέλη του Ιουλίου του 2013, εκτελέσαμε μια πράξη οικολογικού σαμποτάζ, στο εργοτάξιο της λεωφόρου, κοντά στο Maikop (Adygeya). Διαλέξαμε μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, για να φτάσουμε σε αυτό το μέρος αποτρόπαιου βιασμού της φύσης και να διαλέξουμε τους στόχους μας: προσωπικά αντικείμενα των σκλάβων-εργατών και ιδιοκτησία της εταιρίας. Πήραμε μια πέτρα από ένα κοντινό χαντάκι, σπάσαμε το παράθυρο και χύσαμε βενζίνη μέσα στην κινητή μονάδα στέγασης (πριν την επίθεση σιγουρευτήκαμε πως δεν υπήρχαν εργάτες μέσα). Η υπόλοιπη βενζίνη χύθηκε στις ρόδες. Αμέσως μετά, ένα σπίρτο έστειλε αυτό το σκατό στην κόλαση, οπού ανήκει. Ευχόμαστε η κατασκευαστική εταιρία να ακολουθήσει εκεί το όχημά της. Η απεμπλοκή μας έγινε μέσα σε φλόγες (όπως πάντα). Δε φάνηκε κανένας φύλακας για να μας σταματήσει (όπως πάντα).

Μην περιμένετε την κατάλληλη στιγμή να εμφανιστεί, για να περάσετε στην επίθεση. Μόνο η κατάσταση της διαρκούς σύγκρουσης θα κάνει την προσωπικότητά σας δυνατή. Αν πάρετε το μονοπάτι της δέσμευσης χρόνου, της συσσώρευσης χρημάτων και της αγοράς εξεζητημένων πραγμάτων για τις δράσεις, υποσυνείδητα αποτραβιέστε από τον αγώνα. Κανένα καμουφλάζ ή κανένα ζευγάρι φανταχτερές μπότες δε θα κάνει τις δράσεις για εσάς (αν και βοηθούν). Όλα τα πράγματα είναι απλά εργαλεία. Βγείτε έξω και πολεμήστε τώρα! Μην ακούτε αυτούς που μουρμουρίζουν: «Δεν είναι τώρα ο καιρός»! Στο διάολο οι διάσημοι ιδεολόγοι! Στο διάολο η «ακατάλληλη αναρχία»! Η αναρχία είναι το εδώ και το τώρα! Στο διάολο ο αγώνας στα σωματεία! Η εργατική τάξη είναι ψόφια, όπως ακριβώς και η σημερινή κοινωνία. Είναι σάπια. Είναι σε αποσύνθεση. Και παρόλα αυτά,υποτίθεται πως πρέπει να επικοινωνείς μαζί της, όπως υποτίθεται ότι επικοινωνούν οι Ρώσοι με το Λένιν. Κάντε ότι θέλετε, με τον τρόπο που το θέλετε. Πολεμήστε για τη δικιά σας ελευθερία. Πολεμήστε για τους αδερφούς και τις αδερφές σας. Πολεμήστε για το μέλλον των παιδιών σας. Κανείς δε θα σας χαρίσει την ελευθερία σας, αν δεν την πάρετε μόνοι σας με τη βία. Αν δεν είναι τώρα η ώρα να περάσετε πέρα από «το νόμο» και να κοιτάξετε πέρα από τις νόρμες της αποδεκτής «αντίστασης», βάζουμε στοίχημα ότι δε θα βρείτε το κουράγιο να το κάνετε, όταν θα ξεκινήσει ο εμφύλιος πόλεμος. Σας ευχόμαστε καλή τύχη.

ΣΠΦ-Ρωσία, 2013

Πηγή:325

Η Έσχατη Βεβήλωση

Μιλάει ένας γυμνοσοφιστής

«…το ιερό, είναι το γόνιμο έδαφος κάθε ιδεολογίας….» – Αλφρέντο Μ. Μπονάννο

Όταν ο άνθρωπος άρχισε να μιλάει στον εαυτό του, έκανε τα πρώτα του βήματα σε έναν καινούργιο κόσμο. Πλέον, η σκέψη του δεν ήταν αποκλειστικά δεμένη με την αισθητική του δραστηριότητα – απέκτησε δική της ζωή. Ένας «πνευματικός κόσμος», ένας «geistwelt», με νοητικές συλλήψεις για τα πλάσματά του, έστησε το σπίτι του στο κεφάλι του ανθρώπου και έμεινε εκεί.

Νομίζω πως ήταν ο λόγος[1] που απελευθέρωσε τη σκέψη. Ο λόγος δεν είναι απλά περιγραφικός, είναι δημιουργικός. Επομένως, δεν αποτυπώνουμε απλά, φαντασιωνόμαστε. Αποκόπτουμε τις ιδέες από τις ρίζες τους και τις χειραγωγούμε, μετατρέποντάς τες σε έργα τέχνης αποκλειστικά δικά μας.

Καθώς αυτή η ικανότητα ανθούσε μέσα στον άνθρωπο, εκείνος βρέθηκε περικυκλωμένος από το μυστήριο, τον πρώτο πυλώνα του ιερού. Κι έτσι, ξεκίνησε, μάλλον φυσικά, να γεμίζει τα κενά της κατανόησής του, εκείνα τα μέρη που η στοχαστική του ικανότητα δε μπορούσε να φτάσει, με τη φαντασία. Από κει και μετά, αρχίζει να δημιουργείται ένα χάσμα μεταξύ του ιδανικού και του πραγματικού. Όμως, ο άνθρωπος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό, καθώς ο άκριτος νους του θεωρεί πως η φανταστική τάξη και η φυσική τάξη[2] βρίσκονται σε αντιστοιχία.

Μέσω μιας διαλεκτικής διαδικασίας μεταξύ του περιβάλλοντος και του μυστηριώδους κενού σκέψης, κάθε κοινότητα αναπτύσσει μια διακριτή κουλτούρα. Με αυτό, εννοούμε ένα σύνολο ιδεών, αντιλήψεων, πρακτικών και εθίμων, γύρω από το οποίο περιστρέφεται η κοινότητα και το οποίο αποτελεί γι’ αυτήν το δεύτερο πυλώνα του ιερού.

Όμως, τι είναι αυτό το «ιερό» για το οποίο μιλάω; Είναι ένα πνευματικό φάντασμα, που σηκώνει ένα παραπέτασμα ισχύος επί του αντικειμένου, που διεκδικεί κυριαρχικά δικαιώματα πάνω στο άτομο και στην, ας πούμε, «ιδιαιτερότητά»[3] του. Είναι «μια ιδέα που έχει θέσει τον άνθρωπο υπό το ζυγό της»[4], ένα πνεύμα που απαιτεί υποταγή, ένας μονάρχης εναντίον του οποίου κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να εξεγερθεί, πόσο μάλλον να διαπράξει τη μέγιστη εκ των ιεροσυλιών, να καταφύγει, δηλαδή, στο βλάσφημο απογυμνωμένο ατομικό εαυτό[5].

Ναι, απογύμνωση, είναι ο τέλειος ορισμός γι’ αυτό το οποίο λέω[6]. Η θέληση μου, η επιθυμία μου, η ανάγκη μου, τι μπορεί να είναι πάνω από αυτές; Δεν είμαι περιουσία της κουλτούρας και της ηθικής – αυτές είναι περιουσία μου και παίρνουν οποιαδήποτε μορφή και τις χρησιμοποιώ όπως εγώ θέλω, γιατί δεν υπάρχει κανένα «ιερό πνεύμα», κανένα μεταφυσικό «δικαίωμα», το οποίο οφείλω να προσκυνάω. Σωστή κουλτούρα, καλή ηθική, ανώτερος χαρακτήρας; Ανοησίες! Όπως ο «Θεός» και αυτές οι συλλήψεις βρίσκονται στον πνευματικό κόσμο της σκέψης. Κοιτάξτε τη φύση, βλέπετε καμιά ηθική στην οποία να συμμορφώνονται τα ζώα; Όχι, απλά ικανοποιούν τις ορέξεις τους όπως μπορούν, χωρίς να σκοτίζονται με αφηρημένες σκέψεις. Αυτές οι αξίες δεν είναι εγγενείς στη φύση, γι’ αυτό κάποιος μπορεί να βρει ελάχιστες αναφορές γι’ αυτές στην επιστήμη, η οποία ακολουθεί μια περιγραφική αρχή.

Επεκτείνοντας τη μεταφορά της απογύμνωσης, θα μπορούσαμε να πούμε πως όλοι οι ιδεολογικοί διαξιφισμοί είναι, τελικά, για το πώς θα ντύσουμε τον άνθρωπο. Όπως φαίνεται, το προφανές γεγονός πως τα ρούχα δε δημιουργούν τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος δημιουργεί τα ρούχα, παραβλέπεται σχεδόν καθολικά είτε γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο ηλίθιοι για να συνειδητοποιήσουν κάτι τόσο βασικό είτε γιατί δε μπορούν να αντέξουν την ιδέα του γυμνού εαυτού τους και έτσι, ντύνουν την οντολογική τους ταπεινοφροσύνη με ιδεολογικά φύλλα συκής.

Έτσι, ο όρθιος πίθηκος πορεύεται κατεχόμενος, εκπολιτισμένος, μπλεγμένος στο δικό του μύθο, πάντα πιστός στους πνευματικούς του αφέντες. Παπάδες κοσμούν κάθε γωνία, ο καθένας τους θέλει να μας σώσει από τους εαυτούς μας, να μας επιμορφώσει σύμφωνα με το ευαγγέλιό του – μια μεσσιανική πανούκλα μαστίζει τον πολιτισμό.

Αλλά, αρκετά με αυτές τις όμορφες φαντασιοπληξίες. Αυτό που προτάσσω εδώ είναι απλό: ο μηδενισμός. Ή για να το θέσω αλλιώς: την έσχατη βεβήλωση.

Ο μηδενισμός γίνεται αντιληπτός από πολλούς ως μια δαιμονική επιρροή. Είναι ο μαινόμενος ταύρος εν υαλοπωλείο, του οποίου η έξαψη δε σταματάει πριν γίνουν όλα σκόνη. Εν συντομία, είναι κάτι που εξισώνεται με το ριζοσπαστικό πεσιμισμό. Χωρίς αμφιβολία, δεν είμαι ο ιδανικός άνθρωπος για να τον υπερασπιστεί από αυτήν την κατηγορία, καθώς έχω ήδη ανενδοίαστα αποκαλύψει τις πεσιμιστικές μου θέσεις σε άλλα κείμενα. Όμως, αυτή η εκτίμηση βασίζεται σε μια πλάνη, σύμφωνα με την οποία για να κάνω μια ενέργεια, μια επιλογή και να είναι αυτή δικαιολογημένη και άξια σημασίας, πρέπει να πατάει πάνω στο ιερό, σε κάποιου είδους απόλυτο, το οποίο προδιαγράφει τη θέλησή μου. Όσο και αν οι άνθρωποι συνεχώς φλυαρούν για την ελευθερία ως τον ύψιστο σκοπό τους, μόλις αναφέρεις το μηδενισμό, που πρακτικά βιωμένος είναι η ύψιστη έκφραση της ελευθερίας, καθώς αποφεύγει αντιλήψεις όπως την «υποχρέωση», το «καθήκον», την «αιτιολόγηση» κλπ, αντιμετωπίζεις κατηγορίες ασυγχώρητης ανταρσίας και απανθρωπιάς. Ναι, ο μηδενισμός είναι απάνθρωπος, όσο οι τρόποι με τους οποίους ορίζουμε την ανθρωπιά μας, με τους οποίους ξεχωρίζουμε τους εαυτούς μας από το ζωικό βασίλειο, αναφέρονται στο πνεύμα, δηλαδή στον κόσμο των ιδεών, στη φαντασμαγορία, η οποία είναι η θεμέλια λίθος του «πολιτισμού», όπως τον κατανοούμε εμείς. Όταν οι πολιτικοί και το σινάφι τους μιλούν για «ελευθερία», εννοούν την πίστη σε κάποιο ιδανικό. Ακόμα και οι πιο προοδευτικές από τις διαδεδομένες αντιλήψεις περί ελευθερίας είναι, απλά, πίστη στις ιερές αρχές «ισότητα, ελευθερία, αδελφοσύνη».

Ίσως αυτό να εννούσε ο Νίτσε, όταν, με τη δική του αντίληψη περί μηδενισμού, μιλούσε για την ανάγκη του ανθρώπου να εξελιχθεί στον «υπεράνθρωπο», στον μετα-άνθρωπο. Μπορούμε, μάλλον, να πούμε σωστά πως ο μηδενισμός όντως είναι απειλή για τον άνθρωπο, εάν θεωρήσουμε τον άνθρωπο ως εκείνο το πλάσμα, που βρίσκεται κατεχόμενο από υπερβατικά ιδανικά και που σκέφτεται με απόλυτους όρους. Η υιοθέτηση του μηδενισμού σημαίνει την εγκατάλειψη της «ανθρωπότητας», της «πνευματικότητας», του «υπερεγώ», πείτε το όπως θέλετε, και την επιστροφή, όπως λένε κάποιοι, ή την εξέλιξη, όπως λένε άλλοι, στην κατάσταση του απογυμνωμένου πάθους και του αυθεντικού εγωισμού.

Θα πρέπει να είναι, πλέον, κατανοητό το γιατί ο Στίρνερ άσκησε κριτική σε εκείνους τους περήφανους ανθρώπους, που υποστήριζαν πως είχαν ξεπεράσει τη θρησκευτικότητα, αποκυρήσσοντάς τους ως «θεοσεβούμενους άθεους». Ναι, σίγουρα, αρνούνται το «Θεό» και την «ψυχή», αλλά συνεχίζουν να ορκίζονται πίστη στο ιερό, πλέον στη μορφή της «ανθρωπότητας», της «κοινωνίας», της «αρετής» ή κάποιας άλλης αφηρημένης έννοιας και να επιδίδονται σε κεκαλυμμένη μεταφυσική.

«Όμως», πετάγεται μια φωνή, «ο μηδενισμός πρέπει οπωσδήποτε να απορριφθεί γιατί ληστεύει από τη ζωή το νόημά της!». Λοιπόν, δεν είναι ποτέ εντελώς σαφές ποιο είναι αυτό το νόημα, θεωρώ, όμως, ότι βασικά εννοεί έναν προκαθορισμένο σκοπό ή/και μια υπερβατική δικαίωση. Θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί η απουσία αυτών των πραγμάτων μας τρομοκρατεί τόσο πολύ, γιατί αξιώματα όπως «τίποτα δεν είναι ιερό», ή «το δικαίωμα πηγάζει από τη δύναμη» παρουσιάζονται υστερικά ως παραδείγματα τρέλας, ενώ στην πραγματικότητα είναι το ακριβώς αντίθετο. Υποθέτω πως αν κάποιος πήγαινε σε ένα άσυλο και προσπαθούσε να πείσει τους τρόφιιμους με ένα λογικό τρόπο, θα αντιμετωπιζόταν σαν τον Αντίχριστο. Είναι σαν να εξαρτάται όλη η αυτοπεποίθηση του ανθρώπου από τη δουλοπρέπειά του, στο ρόλο του ως όργανο για κάτι «μεγαλύτερο». Ίσως γιατί στην πραγματικότητα, ανεξαρτησία σημαίνει μοναξιά. Αν υπάρχω μόνο εγώ, αν οι πράξεις μου είναι μόνο δικές μου, είμαι απομονωμένος από τον κόσμο και τους άλλους ανθρώπους, με έναν τρόπο προφανώςαποφασιστικά άγευστο για τον άνθρωπο ως «πλάσμα κοινωνικό». Ναι, αυτό πρέπει να είναι: ο μηδενισμός κόβει τους δεσμούς που θεωρούνται βασικοί για την ύπαρξή μας στον κόσμο. Βέβαια, μπορεί να διαλύσει μόνο ιδέες, καταδεικνύοντας πως αυτοί οι δεσμοί είναι και ήταν πάντα αποκυήματα της φαντασίας. Αν δεν ήταν έτσι, ποιος θα μπορούσε να θεωρήσει το μηδενισμό «επικίνδυνο»;Φυσικά, η αλήθεια έχει την ύπουλη συνήθεια να διαλύει το ψέμα και όταν κάποιος έχει προσαρμόσει τη ζωή του στο ψέμα, ό,τι τον εκτρέπει από αυτό, το θεωρεί δικαίως μια καταστροφική επιρροή.

Όταν πρωτοασχολήθηκα με τις πολιτικοκοινωνικές επιπτώσεις του μηδενισμού, υπέθεσα, όπως και ο Στίρνερ, ότι το αποτέλεσμα θα ήταν ένα είδος αναρχισμού. Γιατί αναρχισμός σημαίνει «χωρίς αρχή» και ο μηδενισμός υπονομεύει την ιερή δικαίωση της κοινωνικής εξουσίας. Όμως, επικοινωνώντας με αναρχικούς, κατάλαβα πως και ο αναρχισμός πέφτει στην ίδια παγίδα με όλες τις ιδεολογίες. Η απόρριψη από μέρους του των ιεραρχικών συστημάτων δεν είναι ριζωμένη (στο 99% των περιπτώσεων) στην απόρριψη της πνευματικής ιδεολογίας, αλλά περισσότερο σε ένα ηθικό σύστημα ισότητας. Όταν οι αναρχικοί λένε πως επιθυμούν ο άνθρωπος να είναι ελεύθερος, εννοούν πως επιθυμούν να δώσει όρκο στις προαναφερθείσες ιερές αντιλήψεις του τριπτύχου «ισότητα, ελευθερία, αδελφοσύνη». Επομένως, αυτή η σπάνια ράτσα των «εγωιστών» αναρχικών απορρίπτεται γιατί αυτοί δε δίνουν όρκο σε κανέναν πέρα του εαυτού τους. Ακόμα, όμως, και όταν γίνονται αποδεκτοί, είναι λόγω της πεποίθησης ότι ο εγωισμός ως πρακτική μπορεί να βοηθήσει στη συνειδητοποίηση των στόχων της ιερής τελολογίας.

Όταν οι αναρχικούν μιλούν για τη θέληση να μην υπάρχει «αφέντης», αντιλαμβάνονται τον «αφέντη» μόνο ως κάποιον που περιφέρεται με στολή ή στρατιωτικά διακριτικά και που μοιάζει αυστηρός και σοβαρός. Έτσι, ενώ απορρίπτουν περήφανα την εξουσία του ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο εντός των κοινωνικών σχέσεων, παρ’ όλα αυτά, επιθυμούν όλοι οι άνθρωποι να βρίσκονται υπό την εξουσία του αγίου πνεύματος τουαναρχικού ιδανικού και να είναι όλοι χαμερπείς κόλακες μπροστά στο βωμό του ενάρετου τρόπου.

Όλη αυτή η ιερότητα, που βρίσκεται προσκολλημένη στον αναρχισμό, τον καθιστά ανίκανο να συνδεθεί με το μηδενισμό και την ανιερότητά[1] του. Προφανώς, δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Θα πρέπει να μείνουμε προσκολλημένοι στον όρο «κοινωνικός μηδενισμός».

Πώς θα τον ορίζαμε, ώστε να γίνει ξεκάθαρα κατανοητός;Είναι μια κοινωνική φιλοσοφία ριζοσπαστικής ελευθερίας, η οποία αφαιρεί την εξουσία της αξιολόγησης από την αφηρημένη ιδέα και τους φιλοσόφους της και τη θέτει στην υπηρεσία της παθιασμένης ατομικότητας. Η δημιουργική θέληση κάθε μοναδικού προσώπου δε μπορεί, πλέον, να αξιολογείται με βάση απόλυτες αντιλήψεις. Όλη η κοινωνική αλληλεπίδραση και δόμηση -η κουλτούρα και η πολιτική- δε θα γεννώνται από την υποχρέωση και το καθήκον σε ιερές ηθικές και στόχους, αλλά από τα σκέτα «ναι» και «όχι» της ατομικής θέλησης. Αυτή είναι η μέθοδος χωρίς μέθοδο, το σύστημα χωρίς σύστημα.

Σημαίνει αυτό, θα πουν οι ιδεαλιστές, την απόλυτη, ανηλεή καταστροφή της κοινωνίας; Δε βλέπω το λόγο να σημαίνει κάτι τέτοιο. Σημαίνει, απλά, πως ο άνθρωπος αποφασίζει μόνος του για τις πράξεις τους και δεν του υπαγορεύονται από τις σελίδες κάποιου ιερού βιβλίου. Σημαίνει αυτό, όπως με φόβο προφητεύεται, το τέλος κάθε νόμου και τάξης; Όχι, σημαίνει πως κάθε νόμος και τάξη θα είναι ριζωμένα αποκλειστικά στη θέληση και τη δύναμη των ατόμων. Δε θα αντλούν τη δικαίωσή τους από τη φύση, το Θεό ή κάποιο άλλο απόλυτο που βρίσκεται πέρα από το άτομο, αλλά από εμένα και το δικό μου. Κάθε δικαίωμα,που ίσως έχει ένας άνθρωπος, δεν είναι έμφυτο λόγω κάποιας κοσμικής αρχής ή νόρμας, αλλά κερδισμένο από αυτόν γιατί το θέλει. Κάθε αντιπαράθεση αποδομείται ως το επίπεδο της αντιπαράθεσης με βάση την προτίμηση, όχι το καλό ή το κακό, το σωστό ή το λάθος. Κανένας δεν έχει την εξουσία να αποφασίζει για μένα χωρίς να το επιλέξω εγώ, γιατί κανείς δεν καταπατά τη θέλησή μου.

Για να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα του Hume, ο κοινωνικός μηδενισμός είναι η φιλοσοφία που απορρίπτει το οφείλειν και αγκαλιάζει το είναι.

Όμως, αυτός είναι ο σκόπελος. Δε μπορώ να σας αναγκάσω να ακολουθήσετε αυτήν τη φιλοσοφία, γιατί δε μπορώ να ισχυριστώ ότι της οφείλει κανείς πίστη. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως ο Μηδενισμός είναι μια «αδύναμη» φιλοσοφία, εφόσον έχει παραδώσει στην πυρά όλον εκείνον τον ιδεαλισμό, που άλλοι τρόποι σκέψεις θα χρησιμοποιούσαν για να ενδυναμωθούν. Ως ιδεολογία της αντι-ιδεολογίας, βοηθά με ειρωνικό τρόπο στην ήττα της.  Επομένως, το παπαδαριό αυτού του κόσμου δε χρειάζεται να ανησυχεί, οι προειδοποιήσεις του Νίτσε ήταν πρόωρες, ο μηδενισμός δεν πρόκειται σύντομα να καταλάβει τον κόσμο –όσοι νομίζουν ότι το έχει κάνει ήδη δεν τον καταλαβαίνουν- και αυτό το σύγγραμμα θα αγνοηθεί παντελώς από τον τύπο. Ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει.

Lee Paxton


[1]Εδώ η λέξη λόγος χρησιμοποιείται με την έννοια της γλώσσας (language στο πρωτότυπο)

[2]«ordo imaginalis» και «ordo naturalis» στο πρωτότυπο

[3]«caprice» στο πρωτότυπο

[4]Max Stirner – «Ο Μοναδικός και η Ιδιοκτησία του», κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΘΥΡΑΘΕΝ

[5]«naked self-hood» στο πρωτότυπο

[6] ΣτΣ. «Οι υπαρξιστές προσέγγισαν αυτήν την αντίληψη, όταν έλεγαν πως ο άνθρωπος «είναι καταδικασμένος να ζει ελεύθερος». Αντίθετα, όμως, με αυτούς, εγώ δεν αρνούμαι την πιθανή ύπαρξη της ανθρώπινης φύσης, δηλαδή συγκεκριμένων ψυχο-βιολογικών παρορμήσεων, που οδηγούν τον άνθρωπο σε συγκεκριμένες συμπεριφορές. Όμως, αυτές δε σχετίζονται με τη συζήτησή μας, καθώς όταν δε μπορούμε να παρέμβουμε σε αυτές, δεν έχει νόημα η φιλοσοφική αναζήτηση για εναλλακτικές και όταν μπορούμε, δεν είναι δεσμευτικές και τελικά, δε μπορούν να εμποδίσουν την ανθρώπινη «ελευθερία».

[7] ΣτΣ. Ίσως , αν ο όρος δεν είχε ήδη χρησιμοποιηθεί από τους περιπλανώμενους γυμνιστές μυστικιστές του παρελθόντος, η γυμνοσοφία θα ήταν ένας κατάλληλος ορισμός, αφού «gymno”, σημαίνει γυμνός στα αρχαία Ελληνικά.

Πηγή: The Anarchist Library

Λίγα λόγια του Mario “Tripa” Lopez για τον Mauricio

Ανάψτε τη φωτιά σας κι εμείς θα τραγουδήσουμε εκεί για εσάς. Θυμηθείτε τις μέρες, καιρό πριν, όταν ήμασταν όλοι ένα. Το πνεύμα του κογιότ είναι η δύναμή σας. Τα πνεύματα της γης είναι ισχυρά και έτοιμα να σας βοηθήσουν… αν τα ακούσετε.

 Κοινωνίες πολεμιστών: τώρα είναι η ώρα. Βρείτε ο ένας τον άλλο. Επιστρέψτε σπίτι.

 Πρέπει να βρίσκεστε μόνο μεταξύ του εχθρού, για να επιτεθείτε. Όλοι εσείς πολεμιστές, φύλακες του ονείρου, μην τους αφήσετε να σας πιάσουν.

 Μην απελπιστείτε.

 Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι δεν πρέπει να κρύβεστε; Κι εμείς θα έπρεπε να το κάνουμε. Έχουμε το πνεύμα του κογιότ, που βοηθά να μένουμε ελεύθεροι.

 Θυμηθείτε πως είναι να ζούμε. Άγριοι. Υπερήφανοι. Μαζί. Ελεύθεροι. Προετοιμαστείτε, πολεμιστές της γης.

 Ο απατεώνας είναι κοντά.

 –        Ιστορία του έθνους των κογιότ.

Σε αμέτρητες περιπτώσεις, έχω αναρωτηθεί ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα για όλους αυτούς τους αναρχικούς επαναστάτες, που ξοδεύουν όλην τους την ενέργεια στο να απαξιώνουν έναν άλλον αγώνα, ο οποίος δηλώνει ενεργητικός, ριζοσπαστικός, άγριος και συγκρουσιακός, ο οποίος προέρχεται από άλλες βασικές θέσεις, με άλλες προοπτικές για τη ζωή, με άλλες θεωρητικοποιήσεις, που κινούνται μακριά από την ιδέα της ενεργητικής παθητικότητας, της αναμονής, της ψευδαίσθησης της ποσοστικής αύξησης… Ενδιαφέρονται για την απόλυτη ελευθερία, τη διάχυση της αναρχικής ιδέας και πράξης ή απλά για το μίζερο θρίαμβο του προγράμματός τους; Και τονίζω το πρόγραμμα, γιατί το διαθέτουν και γιατί το ακολουθούν τυφλά.

 Όσες φορές έχω αναρωτηθεί, διαπιστώνω ότι έχουν επιτρέψει στα πραγματικά τους συμφέροντα να γίνονται ορατά πίσω από τα κάγκελα που τους περιορίζουν• ο πραγματικός θρίαμβος της επανάστασής τους και ο ήλιος της αναρχίας, μας αποκαλύπτουν ότι ένα από τα συμφέροντά τους είναι η ανταγωνιστικότητα μεταξύ της μίας αναρχικής ιδέας/πρακτικής με την άλλη. Επειδή όταν ένας σύντροφος εξεγείρεται, επιτίθεται, αμφισβητεί, οργανώνεται διαφορετικά και τελικά, σε μία πράξης ατομικής ανυπακοής απέναντι σε ένα σύστημα που δε σου προσφέρει τίποτα, σκοτώνεται ή πέφτει τραυματισμένος στη μάχη, όχι μόνο δε σταματούν να απαξιώνουν αυτό το άτομο εντός του “κινήματος”, αλλά κάνουν ό,τι είναι δυνατό, χρησιμοποιώντας ακόμα και τα κρατικά μίντια, τα οποία υποτίθεται ότι είναι εναντίον τους,  προκειμένου να μειώσουν αυτό το άτομο και να σπεκουλάρουν σε βάρος του, αλλά και για να εκτρέψουν τα κίνητρά τους, τις ψευδαισθήσεις τους και τις ιδέες τους ενώπιον της κοινωνίας με την οποία (αυταπατώνται ότι) παλεύουν, με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν αυτοί, τους οποίους θέλουν να καταστρέψουν: η κοινωνία που περιθωριοποιεί, που καταστέλλει, που κάνει πράξη ένα είδος εθελοδουλείας και ευχαρίστησης και στο τέλος, καταλαβαίνει κανείς ότι είναι η κοινωνία και ο πολιτισμός της, και η πρακτική ευχαρίστηση της μικρο-δύναμης και της μικρο-εξουσίας που διαιωνίζουν το σύστημα.

 Εναντίον αυτής της κοινωνίας-φυλακής αγωνίστηκε ο Mauri, εναντίον των στρατώνων των φονιάδων της εξουσίας, των προστατών της ιδιοκτησίας, του σχολείου των βασανιστών των φυλακών προόριζε την επίθεσή του. Δεν ήταν ένα μέρος πολιτισμού (το οποίο σε πολλούς θα φαινόταν ενοχλητικό, ακόμα κι αν επρόκειτο για τον πολιτισμό της εξουσίας), ένας τυχαίος στόχος, ούτε μια βόμβα ανάμεσα σε “αθώους” ανθρώπους. Η επίθεση, που σκόπευε να πραγματοποιήσει ο Mauri εκείνη τη νύχτα, ήταν αντικειμενική, άμεση και αδιαμεσολάβητη. Μία περιφρόνηση του Κράτους/Κεφαλαίου, η οποία κατέληξε τελικά -δυστυχώς- σε περιφρόνηση του ίδιου του αναρχισμού, που αυτοαποκαλείται οργανωμένος και που δε σταματά να επιβάλλει τα δόγματά του και την ιδεολογία του και δε σταματά να θρηνεί για τις καταστροφικές συνέπειες, που “έφερε” το ατύχημα του Mauri, για το καταραμένο οργανωμένο αναρχικό κίνημα ή τον κοινωνικό αγώνα και αυτό είναι που μας αναστατώνει περισσότερο.

 Εδώ στο Μεξικό, από εκείνη τη νύχτα στις 22 Μάιου του 2009, εκείνοι που θεωρούν το Mauri σύντροφό τους, τον θυμούνται ακόμα, δεν τον έχουν αφήσει να χαθεί στη λήθη και το κάνουν αυτό με πολλούς τρόπους και μέσα, ο καθένας ανάλογα με τη θέση του, αλλά πάντα δίνοντας έμφαση στο χαρακτηριστικό του άγριου Μαχητή, που είναι και ο λόγος για τον οποίο πέθανε μαχόμενος. Είναι αυτός, ο αδιάφθορος και άμεσος αγώνας, που φαίνεται σε πολλούς ψευτο-αναρχικούς, σε αυτούς που αποτελούν κεκαλυμμένη πρωτοπορία, να είναι ένα απλό παιχνίδι. Ποιος παίζει με σκοπό να πεθάνει; Πιστεύω κανείς με καθαρή συνείδηση, γιατί ο αγώνας μας αυτός, ο αγώνας που έδωσε ο Mauri, δεν είναι φορτωμένος  με υποκριτικό αλτρουισμό, αλλά αντίθετα ακολουθεί το πιο κυνικό αλλά και το πιο ειλικρινές ένστικτο ελευθερίας και αγριότητας, μιας ελευθερίας απόλυτης και απεριόριστης. Μια καθημερινή μάχη, που δε συνέβη απλά την προηγούμενη νύχτα και που ξέρουμε με βεβαιότητα πως δε θα τελειώσει αύριο το πρωί, φυτεύοντας  το Κράτος στο χώμα με τέσσερις βόμβες και μερικές βλασφημίες. Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Αυτός είναι ένας πόλεμος, που δίνεται καθημερινά από εμάς, τις νοοτροπίες μας και τους άλλους γύρω από εμάς. Είναι ένας αγώνας, στα πλαίσια του οποίου είμαστε υπεύθυνοι για τη χρήση κάθε δυνατού μέσου, που έχουμε στη διάθεσή μας. Αλλά, εγώ δεν αναγνωρίζω την υποτιθέμενη –και λανθασμένη- διάκριση μεταξύ ριζοσπαστικών και ρεφορμιστικών μέσων αγώνα.

 Ο πόλεμος του Mauri δε «θέαματικοποιήθηκε» γιατί δεν ήταν θέαμα. Η ενέργειά του ήταν μια πράξη εναντίωσης, που βρήκε δικαίωση σε όλον τον κόσμο και την οποία υπερασπίστηκα κι εγώ και την υπερασπίζομαι ακόμα γιατί για μένα, είναι πιο σημαντικό να πράττει κανείς -όπως αποφασίζει ο καθένας να πράξει-  παρά να μιλάει, είναι πιο σημαντικό από το να βρίσκουμε καταφύγιο στους χώρους μας και από εκεί  να προσπαθούμε να δώσουμε, ή μάλλον να υποβάλλουμε στους εαυτούς μας ότι δίνουμε, έναν αγώνα περισσότερο φανταστικό παρά πραγματικό. Γιατί για μένα, η ενέργεια του Mauri, που δεν ολοκληρώθηκε για λόγους που όλοι ξέρουμε, έχει μεγαλύτερη σημασία από το να καθόμαστε και απλά να παρακολουθούμε, θαυμάζοντας βίαιους και εξεγερτικούς αγώνες σε μακρινούς χωροχρόνους από εμάς και ταυτόχρονα, δυσφημώντας τους εδώ αγώνες με μάταια και άξεστα επιχειρήματα.

 Για μένα, ο σύντροφος Mauricio Morales, δεν είναι ούτε μάρτυρας, ούτε σύμβολο του εξεγερτικού αναρχισμού, ούτε θα τον μετατρέψω σε θύμα ή ήρωα. Η επίκαιρη ανάμνηση του είναι την ίδια στιγμή η θύμηση του ίδιου του αγώνα, όπως είναι και κάθε ενέργεια, που δεν επιτρέπει να θαφτεί ύπουλα αυτό το κομμάτι της Ιστορίας και το λέω αυτό με αγανάκτηση όχι μόνο για το Κράτος, αλλά και για αυτούς που αποκαλούνται με ιδεολογικούς όρους, σύντροφοι.

 Φεύγω, αφήνοντας πίσω μερικούς στίχους του Mauri, που πάντα μου άρεσαν:

 «Είναι γνωστή η θλιβερή μοίρα του εξεγερμένου, που επιτίθεται στην εξουσία, που την περιφρονεί και που επιτίθεται στους εχθρούς του κατά μέτωπο: στους μπάτσους, στο σύστημα κλπ. Γιατί όταν η ελευθερία, η αγάπη και η αναρχία συνοδεύουν το χτύπο της καρδιάς σου, η αναρχία δεν είναι πτώμα στο στόμα, αλλά κυρίαρχη στα χέρια που δρουν.»

 «Πριν πέσω για ύπνο αγκαλιάζω το χάος ως μια ιδέα που απελευθερώνει το σώμα και το νου μου. Γιατί παρόλα αυτά, με κάνει να νιώθω ζωντανός. Δεν θέλω να αναζητήσω το δισκοπότηρο που θα απελευθερώσει μελλοντικές κοινωνίες. Τα δάχτυλά μου αναζητούν την αιματηρή πτήση της καταστροφής των αλυσίδων της ρυθμικής φωτιάς, τον εμπρησμό της εξουσίας και των αφεντάδων της. Πάνω στον ύπνο μου, οι δράσεις μου είναι σχεδιασμένες έτσι ώστε αύριο, αφότου ξυπνήσω, θα τσακίσω τη ρουτίνα και με μια ατομική δράση, με το στήθος μου σαν φουσκωτή πέτρα, με την καταστροφή αυτής και οποιασδήποτε κοινωνίας. Κάντε μου μια χάρη: εξασφαλίστε να ζήσει η αναρχία.»*

 

Ο σύντροφος Punky Mauri είναι εδώ!

Θάνατος σε Κράτος, Κεφάλαιο και Εκκλησία και ζήτω η αναρχία!

Ο αγώνας είναι και θα είναι πάντα παρών στο εδώ και στο τώρα!

Mauri Presente!

Εξεγερτικούς χαιρετισμούς,

 Mario Lopez, Tripa

Πόλη του Μεξικού, 19 Μαίου, 2013

Πηγή: waronsociety

MENYERANG! – Στιγμιότυπα του αναρχικού πολέμου από την Ινδονησία

 

415-flammen-1 - Copy

Νέα μπροσούρα του εγχειρήματος, για το χώρο της ριζοσπαστικής Αναρχίας στην Ινδονησία.

Περιεχόμενα:

Για το αναρχικό μεταφραστικό/εκδοτικό εγχείρημα Έρεβος (σελ.4)

Εισαγωγικό σημείωμα της έκδοσης (σελ.5)

Συνέντευξη με τα πρώην μέλη του ανατρεπτικού αναρχικού εγχειρήματος NEGASI, από την Ινδονησία (σελ.6)

Αντάρτικο πόλης και FAI/IRF Ινδονησίας (σελ.12)

Για τους συντρόφους Eat και Billy (σελ.29)

Για το σύντροφο Ryo (σελ.47)

Η μπροσούρα τυπώθηκε σε περιορισμένα αντίτυπα και διακινείται χέρι με χέρι μετά από επικοινωνία με το εγχείρημα. Μπορείτε να κατεβάσετε το PDF, εδώ.

Ινδονησία: Εμπρησμός του τρίτου ορόφου του ξενοδοχείου Sheraton (Τζακάρτα)

«Αλυσοδεμένα αδέρφια, σύντροφοι που υποφέρετε, η μάχη πλησιάζει. Σύντομα, μεθυσμένοι από εκδίκηση, θα ξεχυθούμε στην επίθεσή• κι ο εχθρός θα τραπεί σε φυγή, γιατί η Ομοσπονδία του Άλγους είναι τρομερή.» Bruno Filippi

Η ενέργεια μας (αν μπορεί να ονομαστεί) μπορεί να ονομαστεί ΣΧΕΔΙΟ ΦΟΙΝΙΚΑΣ – ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ. Αυτή είναι η συλλογική μας απόφαση, να απαντήσουμε στο κάλεσμα των συντρόφων από την Ελλάδα. (1) (2)

Απόψε, (26 Ιούνη) κινηθήκαμε φέροντας τη φωτιά και κάψαμε τον τρίτο όροφο του ξενοδοχείου Sheraton, στην οδό Sahari Mountain, στην Τζακάρτα. Η φωτιά μας είναι μια απάντηση στο κάλεσμα των συντρόφων του Σχεδίου Φοίνικας από την Ελλάδα και μια χειρονομία αλληλεγγύης στον Κ. Σακκά, αναρχικό που βρίσκεται σε απεργία πείνας για να κατακτήσει την ελευθερία του. Τοποθετήσαμε τον εκρηκτικό μηχανισμό με χρονοκαθυστέρηση, σε έναν από τους κάδους απορριμάτων, στο δωμάτιο του karaoke (που βρίσκεται στον τρίτο όροφο) και αφήσαμε τη φωτιά να μιλήσει για μας.

Στέλνουμε τους επαναστατικούς μας χαιρετισμούς στα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, στους 4 αναρχικούς που συνελήφθησαν στην Κοζάνη -δε σας ξεχνάμε ποτέ-, στους Cospito και Gai, στους Carla, Ivan, Juan, Marcello και Freddy, στο Henry και όπως πάντα, σε όλους τους φυλακισμένους αναρχικούς σε Ελλάδα και Ιταλία, καθώς και σ’ εκείνους των πυρήνων της FAI/IRF σε όλον τον κόσμο.

Ας κάνουμε το σχέδιο Φοίνικας ένα διεθνές σχέδιο εκδίκησης!

ΜΟΝΑΔΑ ΘΥΜΟΥ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗΣ                                                                                                                                                          

FAI-IRF

Ευχαριστούμε το σύντροφο απο το Contra Info για την ακριβή μετάφραση της ρήσης του Bruno Filippi.

Πηγή: 325

“Απόσπασμα: Βία” από L

Αυτό το σύντομο κείμενο είναι μέρος μιας συλλογής κριτικών κειμένων, που βρίσκεται σε εξέλιξη, σχετικά με τον “αστικό αναρχισμό“, όπως αυτός διατυπώνεται από τους Venona Q και τις εκδόσεις Dark Matters και επίσης μια απάντηση στη δήλωση, που έκανε η Αναρχική Ομοσπονδία της Αγγλίας και το Libcom, με την οποία αποκήρυσσαν το μη θανατηφόρο πυροβολισμό του διευθύνοντος συμβούλου της Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, στη Γένοβα της Ιταλίας(1). Δύο αναρχικοί σύντροφοι, ο Nicola Gai και ο Alfredo Cospito έχουν κατηγορηθεί για την ενέργεια, για την οποία έχει αναλάβει την ευθύνη ο πυρήνας Όλγα της FAI/IRF. Αλληλεγγύη στους κατηγορούμενους, που βρίσκονται στη φυλακή της Φερράρα, στην Ιταλία. Αυτό το απόσπασμα είναι, μάλλον, απλά μια σκόρπια σειρά σκέψεων, τα αποτέλεσματα ενός σημειωματάριου και ενός βροχερού απογεύματος, παρά ένα “μανιφέστο” ή το είδος εκείνου του στεγνού πολιτικού λόγου,  στον οποίο απαντάει.

I. “Έχουμε κάνει δεκάδες επιθέσεις σε στόχους του συστήματος, με ιδιαίτερα καταστροφικά υλικά αποτελέσματα και ήμασταν και θα είμαστε πάντα ακριβείς. Στοχεύουμε συγκεκριμένα τους θεσμούς και τους αξιωματούχους του συστήματος, προσέχοντας ιδιαίτερα να μην τραυματίσουμε κάποιον που δεν είναι στόχος για εμάς.” ΣΠΦ

Η βία δεν είναι ούτε καλή, ούτε κακή. Είναι η βάση που το κράτος στηρίζει την κυριαρχία του και τη συναίνεση. Όποιος σπάει αυτήν τη σχέση θεωρείται συνήθως εγκληματίας και/ή τρελός. Κάθε πράξη που γίνεται στα πλαίσια αυτής της καταπάτησης θεωρείται “παράνομη” ή ακόμα και “τρομοκρατία”.

II. “Δεν υπάρχουν αθώοι. Είμαστε όλοι κομμάτια της κοινωνικής μηχανής της Εξουσίας. Το ζήτημα είναι αν είμαστε λάδι ή άμμος στα γρανάζια της. Γι’ αυτό, απορρίπτουμε την αντίληψη της φαινομενικά αθώας κοινωνίας. Η σιωπή δεν είναι ποτέ αθώα. Σιχαινόμαστε τόσο το χέρι που κρατάει το μαστίγιο όσο και την πλάτη που το υπομένει.” ΣΠΦ

Οι πρόθυμοι πολίτες, τα μίντια, οι μπάτσοι, τα δικαστήρια, οι δικαστές και ο στρατός είναι οι γραμμές άμυνας για την τάξη αυτής της σχέσης στην Κοινωνία. Η αναρχική βία είναι η διατάραξη αυτής της τάξης, η ανάκτηση/έκφραση της δύναμής μας και η διάρρηξη της συνέργειας του υποτακτικού πλήθους(2). Είναι η σύλληψη της πραγματικότητας του υπάρχοντος και η αρχή της καταστροφής του.

III. “Η ζωή παίρνει αξία ανάλογα με τις επιλογές του κάθε ατόμου.” ΣΠΦ

Προφανώς, χρειάζεται ακόμα να λέμε, πως όταν οι αναρχικοί χρησιμοποιούν βία δεν το κάνουν αδιακρίτως. Οι οπαδοί τους αστικού αναρχισμού, των οποίων το μόνο πεδίο είναι πραγματικά ο χώρος της πολιτικής, αντιδρούν στη ρητορική περί “τρομοκρατίας”, την οποία επιβάλλει το κράτος, με το να επαναλαμβάνουν δογματικά και οι ίδιοι το επιχείρημα πως “ρισκάρεται η ζωή” των ταχυδρόμων και των υπαλλήλων των γραφείων. Είναι ξεκάθαρα ένα θέμα τεχνικής και επιχειρησιακής φύσης το να χτυπήσεις το σωστό στόχο, αλλά δε θα κλάψω για τους γραμματείς της Swissnuclear(3), το γενικό διευθυντή της Equitalia(4) ή το αφεντικό της Ansaldo Nucleare. Ούτε θα θορυβηθώ αν κάποιος υπάλληλος της πρεσβείας τραυματιστεί, αφού μόνο οι ηλίθιοι δεν καταλαβαίνουν τι συμβολίζουν αυτά τα μέρη. Οι νέοι αντάρτες της αναρχίας δεν ψάχνουν για επιείκεια, βασισμένοι στην ξεκάθαρη στόχευσή τους, αλλά δηλώνουν την αντίθεσή τους με τους δικούς τους όρους και με τους δικούς τους τρόπους.

IV. “Οι τίγρεις της οργής είναι σοφότερες από τα άλογα της καθοδήγησης.” 

Wiliam Blake

Οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού τραβούν την ίδια διαχωριστική γραμμή με τους μαρξιστές, όταν πρόκειται για τους “εγκληματίες” και τους εαυτούς τους. Οι “καλοί άνθρωποι”, που βρίσκονται εντός του νόμου των δικών τους παραμέτρων συμπεριφοράς και οι “κακοί άνθρωποι”, που καταδικάζονται από τους κανόνες τους.  Εκτός της Μεγάλης Βρετανίας, πολλοί σύντροφοι έχουν μια πολύ πιο κοντινή σχέση με τη “βία” και την “παραβατικότητα” μέσω ληστειών τραπεζών, της οργάνωσης επιθέσεων, των άγριων διαδηλώσεων, των κλοπών, απατών, πλαστογραφιών κλπ και επίσης, υπάρχει και η πιθανότητα να έχουν την εμπειρία της παράνομης δράσης και της ζωής στην παρανομία. Ο ιλλεγκαλισμός είναι το ψωμί της εξέγερσης. Μερικοί έχουν πάει ήδη φυλακή και μαθαίνουμε για τις υποθέσεις τους από πολλά μέρη.  Στη Μεγάλη Βρετανία, υπάρχει μια διαδεδομένη έλλειψη εμπειρίας σχετικά με την οργάνωση της επίθεσης, της αναγνώρισης των ιδεών και τη σχέση των ομάδων συγγένειας με τις “εγκληματικές πράξεις”. Το να πηγαίνει κανείς πέρα από το νόμο, είναι κομμάτι της ανάπτυξης του αναρχικού εξεγερτικού σχεδίου και αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού απεχθάνονται και παραμελούν τις υποθέσεις φυλακισμένων και φυγάδων συντρόφων γιατί απορρίπτουν τις δράσεις τους, την τάση για επίθεση και την παγκόσμια  διάχυση των αναρχικών της πράξης. Οι ατομικές πράξης βίας/άρνησης, που δεν εγκρίνονται από τον αφελαίο τρόπο σκέψης τους, θεωρούνται μέρος της σφαίρας του “εγκλήματος” και της “τρομοκρατίας” και στιγματίζονται ως προβοκάτσιες. Με αυτόν τον τρόπο οι οπαδοί τους αστικού αναρχισμού γίνονται κομμάτι της διάχυσης της εξουσίας και συγκροτούν έναν τομέα με ρόλο καταστολής.

Αναρωτηθείτε, σε όλην τη ρητορική τους περί “εργάτη”, πού είναι ο “εγκληματίας”; Δεν είναι όλοι οι “εγκληματίες” εξεγερμένοι αλλά υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που δεν αγγίζουν. Δεν πρόκειται για λάθος, οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού απεχθάνονται τους εγκληματίες και δε στοχεύουν στην καταστροφή των φυλακών αλλά στη μεταρρύθμισή τους. Φοβούνται τον αντικοινωνικό όχλο, το Βασιλιά Όχλο, που επέστρεψε για να τυλίξει στις φλόγες τα σπίτια όλων των άξιων πολιτικών και για να κάψει την πόλη, γιατί οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού είναι “οι μπάτσοι του μέλλοντος”.

Ουσιαστικά, για το χριστιανικό-σοσιαλιστικό τρόπο σκέψης των οπαδών του αστικού αναρχισμού, ο “εργάτης” είναι απλά κάποιος που μπαίνει στη γραμμή, κάνει ότι κάνουν όλοι οι άλλοι, δεν παίρνει περισσότερα από όσα πρέπει ως εργάτης και που μόνο θα ζητήσει για περισσότερα και σπάνια θα τα πάρει μόνος του. Ο εγκληματίας δε μπαίνει στη γραμμή, είναι ένας Ξένος. Ο εγκληματίας παίρνει ότι θέλει ακόμα και περισσότερο από όσο χρειάζεται και δε σκύβει το κεφάλι σε κανέναν. Ο εγκληματίας δεν είναι διαχειρίσιμος από τους υπαλλήλους του κράτους ή από τους οπαδούς του αστικού αναρχισμού, επομένως ο εγκληματίας αποκλείεται από τη συζήτησή τους. Ή καταπιέζεται. Είναι η ίδια διαδικασία που ακολουθείται και για τον ανεξέλεγκτο Μοναδικό.

V. “Για εμάς δεν υπάρχει μέση οδός. Κάποιος που διακηρρύτει τις αναρχικές του προθέσεις, βρίσκεται μπροστά σε ένα αποφασιστικό δίλημμα, είτε να πράξει, είτε να εγκαταλείψει την Αναρχία για πάντα. Αναρχία από τα μετόπισθεν των καφενείων και των κουτσομπολιών δεν υπάρχει. Ή πράξε ή σκάσε…”

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF

Συμμορίες Συνείδησης – FAI/IRF

Πυρήνας Sole – Baleno

Οι επιθέσεις είναι ο πρωταρχικός σκοπός του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης, η αποδιοργάνωση των μοντέλων της δραστηριότητας, των λειτουργιών, των κυκλωμάτων και των μηχανημάτων, της μεγαμηχανής της οικονομίας. Η καταστροφή των τραπεζών, των εταιριών, των ηλεκτρικών υποδομών, της διαδικτυακής εκπομπής, της κινητής τηλεφωνίας, της τηλεόρασης, των κεραιών και οι επιθέσεις στις τεχνολογίες της κυριαρχίας ίσως να μην ορίζονται σωστά ως “βία” και “τρομοκρατία”, αλλά τα πλήγματα που καταφέρνουν είναι αρκετά για να αναστατώσουν τις αρχές. Η καταστροφή περιουσίας, εξαγριώνει τον εχθρό και το υποτακτικό πλήθος και αποτελεί έναν ξεκάθαρα εξεγερτικό σκοπό. Απορρίπτω τον όρο “μη-βίαιο”, που ακολουθεί κάποιες ενέργειες σαμποτάζ, και τις θεωρώ κομμάτια του πολύμορφου αγώνα, που πάει πέρα από τέτοιους ορισμούς, που ωφελούν τον κοινωνικό έλεγχο.

Η αναρχική βία είναι εγκληματική, με την έννοια ότι πηγαίνει κόντρα στις κοινωνικές προσδοκίες, που σχετίζονται με την τάξη και τη συναίνεση, επομένως, μπορούμε να υποθέσουμε μάλλον με ασφάλεια, πως -ιδιαίτερα εντός του μεταβιομηχανικού πυρήνα, όπου η αίσθηση της κοινωνικής ειρήνης είναι έντονη- οι πιο κοντινοί εχθροί, από τους οποίους οι αναρχικοί πρέπει να περιμένουν να τους εμποδίζουν να δράσουν, είναι άλλοι αναρχικοί -οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού-, εκείνοι που είναι πρόθυμοι να αποφύγουν την καταστολή και να συνεχίσουν να ζουν την ακίνδυνη ρουτίνα τους μέσα στις μητροπόλεις του κόσμου.

VI. “Μιλάμε μέσα από τη φωτιά. Για να θυμόμαστε και να έχουμε πάντοτε στο μυαλό μας τις αδερφές και τους αδερφούς μας που απήχθησαν από το κράτος και κλείστηκαν πίσω από τα κάγκελα. Για να συνεχίσουμε το αντάρτικο πόλης ενάντια στους εχθρούς της ελευθερίας. Ας μιλήσει η δράση για μας.” 

Μονάδα Θυμού FAI/IRF Ινδονησίας

Δε θεωρώ τον πυροβολισμό του Roberto Adinolfi ιδιαίτερα βίαιο αλλά περισσότερο μια αναρχική πράξη ελεύθερης βούλησης. Τέτοιες ενέργειες είναι, δυστυχώς, σπάνιες και δε συμβαίνουν με αρκετή συχνότητα, είναι μια πρόκληση να προσπαθήσουμε περισσότερο. Σίγουρα, θεωρώ πως τέτοιες δράσεις πρέπει να είναι συστατικά κομμάτια κάθε αναρχικής ανταρσίας και παρ’ ‘ολο το ελιτίστικο βέλασμα των οπαδών του αστικού αναρχισμού, δεν είμαι εκνευρισμένος που η Αναρχική Ομοσπονδία Ιταλίας έχει το ίδιο ακρώνυμο με την Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία. Αυτό επειδή δεν έχει νόημα να δώσεις γυαλιά σε κάποιον που δεν ξέρει ανάγνωση. Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που η Αναρχική Ομοσπονδία Ιταλίας δήλωσε πως η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία είναι ένα φάντασμα της αστυνομίας. Μια λάθος αντίληψη, την οποία πρόθυμα παπαγαλίζουν οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού στην Αγγλία πάνω από μια δεκαετία, γιατί τους εξυπηρετεί στην πολιτική τους. Στη δήλωσή τους, που αποκήρυσσε τον πυροβολισμό του Adinolfi, συγχέουν ξεχωριστές δράσεις ως ενέργειες μιας και μοναδικής ομάδας, αλλά η FAI δε λειτουργεί όπως θέλουν αυτοί να την παρουσιάσουν και, όχι τυχαία, το κάνουν με τον ίδιο τρόπο, με τον οποίο προωθείται η καταστολή σε μανούβρες του τύπου επιχείρηση Ευτολμία, υπόθεση Marini κλπ. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να διαδώσουν ψέματα και έτσι, ό,τι ισχύει για τη μία περίπτωση, ισχύει και για την άλλη, a priori.

Ο στόχος τους ήταν η αποκήρυξη και η κατάπνιξη μιας νέας ανεξέλεγκτης αναρχικής τάσης, που απειλεί τις οργανώσεις τους. Φοβούνται μην εγκληματοποιηθούν τα χομπίστικα παρεάκια τους, τα καφενεία τους και οι μικροεκδηλώσεις τους, οπότε βοηθούν στην εγκληματοποίηση της νέας γενιάς αναρχικού αγώνα και προσπαθούν να την καταστείλουν. Όπως έχουν πάρει εκείνοι τις αποφάσεις τους, έτσι έχουμε πάρει και εμείς τις δικές μας και τα αποτελέσματα είναι εκεί για όποιον θέλει να τα δει -μια άτυπη διεθνής εξεγερτική δύναμη, που πολλαπλασιάζεται και δε βασίζεται σε μία και μοναδική γραμμή, θεωρία ή μέθοδο και που είναι πιστή στις αναρχικές ιδέες. Επιστρέφω τους χαρακτηρισμούς περί “πρωτοπορίας” και “ελιτισμού” στις οργανώσεις ελέγχου των οπαδών του αστικού αναρχισμού. Δε χρειάζεται να γίνω μέλος κάποιας συγκεντρωτικής πολιτικής σέχτας και να δίνω μέρος του εισοδήματός μου σε κάποια επιτροπή για να είμαι αναρχικός! Ή να οργανωθώ!

Γι’ αυτούς, ο καπιταλισμός είναι μόνο μια “κοινωνική σχέση”, που δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν προσκολληθούμε στους “στόχους και τις αξίες” της επίσημης οργάνωσής τους, η οποία μιλάει για μια “κουλτούρα αντίστασης”, για τη δημιουργία της οποίας δεν έχουμε απολύτως καμία σοβαρή ένδειξη. Μιλώντας τουλάχιστον για τον εαυτό μου, ο Καπιταλισμός είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι της κυριαρχίας, που αντιμετωπίζω σήμερα με τους συντρόφους μου, που βρίσκονται διασκορπισμένοι στον κόσμο και πολεμούν συνολικά το υπάρχον, δεχόμενοι όλες τις αναρχικές μεθόδους δράσεις και τις συνέπειες που απορρέουν από αυτές. Οι ενέργεις που γίνονται διεθνώς από τη FAI/IRF και τους αναρχικούς της πράξης είναι κάτι παραπάνω από σαχλά λόγια του αέρα και τα κενά λογύδρια της σοσιαλιστικής προπαγάνδας, που μιλούν “για έναν κόσμο που ολόκληρες οι ζωές μας θα βρίσκονται κάτω από το δικό μας έλεγχο”.

VII. “Επίσης, μην ξεχνάτε πως τις πράξεις ακολουθεί ο λόγος.” ΣΠΦ

Αντίθετα με τους οπαδούς του αστικού αναρχισμού, δε θεωρώ πως υπάρχει κάποια σημαντική διαφοροποίηση, από άποψη εγκυρότητας, ανάμεσα στην ατομική και τη συλλογική επαναστατική αναρχική-εξεγερτική βία, είτε αυτή προέρχεται “από ένα ευρύ ταξικό κίνημα”, είτε όχι. Μια μικρή ή μια μεγάλη ενέργεια, μια μικρής σημασίας φασαρία ή ένα μεγάλο μπάχαλο, ένα πανό, ένα σπασμένο τζάμι, ένα κατεστραμμένο εταιρικό γραφείο, μια καμένη τράπεζα· μια πράξη αλληλεγγύης, μια χάρη, ένα δώρο, ένα γεύμα, ένα κρεβάτι· μια μπροσούρα, ένα άρθρο, μια αφίσα ή ένα σύνθημα με σπρεί μπορούν τελικά να γίνουν μια σφαίρα στο κεφάλι της εξουσίας και είναι τόσο πολύτιμα όσο και η νέα αναρχική μαύρη διεθνής.

VIII. “Η FAI/IRF  είναι μια διεθνής συνωμοσία των αναρχικών της πράξης που βάζει φωτιά στις θέσεις άμυνας των ρεφορμιστών κοινωνικών αναρχικών. Αποτινάσσει την οσμή της μούχλας που έχει κατακάτσει στην Αναρχία των αμφιθεάτρων και γεμίζει τον αέρα με τη μυρωδιά του μπαρουτιού, της μαύρης αναρχίας, της νύχτας, των εκρήξεων, των πυροβολισμών, των σαμποτάζ. Για αυτό άλλωστε στις πρόσφατες ανακοινώσεις της Europol το Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο IRF της FAI και της Συνωμοσίας αποτελεί τον υπ’αριθμόν ένα αναρχικό κίνδυνο”. 

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF

Συμμορίες Συνείδησης – FAI/IRF

Πυρήνας Sole – Baleno

Μέσα σε αυτόν τον κόσμο που καταρρέει, θεωρώ τις λέξεις, τις ιδέες και τις πράξεις μου μια μικρή σταγόνα, που προστίθεται στην καταιγίδα καταστροφικών διαστάσεων, που σπέρνουν οι γνωστοί και άγνωστοι σύντροφοί μου. Ήδη προκαλεί χάος διεθνώς και τα μέτωπα πίεσης φτιάχνονται ακόμα. Μαζί με άλλους, άγριους, βίαιους Μοναδικούς θα συναντηθούμε τις μέρες και τις νύχτες για να διαπράξουμε εγκλήματα σε βάρος του Κράτους και της Κοινωνίας.

Μια αγκαλιά στο φίλο μου Χάρη Ναξάκη. Μια εμπρηστική αγκαλιά σε όλους τους φυλακισμένους συντρόφους.

L.

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο 35ο τεύχος του αγγλικού περιοδικού Dark Nights. Επιλέξαμε να διατηρήσουμε ακριβώς τον ορισμό “αστικός αναρχισμός” (civil anarchism στο πρωτότυπο) καθώς, παρά τις εμφανείς ομοιότητες με κάποιους εν Ελλάδι κοινωνικούς αναρχικούς, δεν υπάρχει, ευτυχώς, συνολική ταύτιση. Το κείμενο που υπάρχει στη δεύτερη υποσημείωση (Το υποτακτικό πλήθος), έχει μεταφραστεί στα ελληνικά και βρίσκεται στο τρέχον τεύχος του εντύπου Μηδενιστική Πορεία για τη Διάχυση της Φωτιάς και του Χάους.

Μπροσούρα: συνέντευξη με 3 οικοαναρχικούς

Μετάφραση του κειμένου που δημοσιεύτηκε το Νοέμβριο του 2012, στο #10 τεύχος της έκδοσης του 325.

  Συνέντευξη με 3 οικοαναρχικούς

file-php

Η μπροσούρα τυπώθηκε σε περιορισμένα αντίτυπα και διακινείται χέρι με χέρι μετά από επικοινωνία με το εγχείρημα.

e-mail επικοινωνίας: erevos@espiv.net