Η.Π.Α.: Επίθεση σε γραφεία της αστυνομίας του Oakland (Fruitvale)

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 8ης Φεβρουαρίου, σπάστηκε η γυάλινη πόρτα ενός γραφείου της αστυνομίας του Oakland, στο Fruitvale. Με χαρά στην καρδιά μας, βλέποντας τα σύμβολα της εξουσίας να καταστρέφονται, διαφύγαμε μέσα στο σκοτάδι, υπό την κάλυψη της βροχής.

Ο στόχος μας είναι να δείξουμε πως η δράση, όσο μικρή κι αν είναι, είναι κάτι πιθανό και επιθυμητό.

Αφιερώνουμε αυτήν τη δράση στους εξεγερμένους του Durham, στη Βόρεια Καρολίνα, που κατέβηκαν επανειλημμένα στο δρόμο, εξαγριωμένοι με τα γουρούνια-δολοφόνους, που δολοφόνησαν έναν νεαρό, τον Chuy Huerta, στο πίσω κάθισμα ενός περιπολικού, τον περασμένο χρόνο. Με τα όπλα στα χέρια, επιτεθήκαμε για τον Chuy.

Είναι εύκολο να επιτίθεσαι!

Από την Ανατολική Ακτή μέχρι τον Νότο, γαμήστε την αστυνομία!

μερικοί θυμωμένοι αναρχικοί

Πηγή: Anarchist News

Χιλή: Οδόφραγμα μπροστά από αστυνομικό τμήμα (Σαντιάγο)

Παρασκευή, 7 Φεβρουαρίου 2014

Μας προκαλεί μεγάλη λύπη/θυμό ότι όταν κλείνουν οι τάξεις στα πανεπιστήμια, τελειώνει μαζί τους και η δράση στα πανεπιστήμια. Είναι λυπηρό/εξοργιστικό ότι η δράση πάει διακοπές και αυτό ισχύει για κάθε είδους αγκιτάτσια (όχι μόνο εμπρηστική). Αυτό μειώνει σε απόλυτο βαθμό την ένταση της αναρχικής πράξης. Γι’ αυτό, απευθύνουμε κάλεσμα στους αναρχικούς συντρόφους μας να εγκαταλείψουν την ακινησία, απευθύνουμε κάλεσμα για συντονισμό μεταξύ ατόμων, που συνδέονται με συγγένεια, να προχωρήσουν σε πράξεις κάθε είδους, να αφήσουν στην άκρη το είδος του αυθορμητισμού, που αφήνει πολλά ως επιθυμίες…

Αυτό είναι ο λόγος που, οπλισμένοι με λάστιχα, τέσσερα γκαζάκια βουτανίου και φυλλάδια, αποφασίσαμε να μπλοκάρουμε την οδό Teniente Cruz, μπροστά στο 26ο Α.Τ. της Pudahuel, προκειμένου να κάνουμε ξεκάθαρο στους μπάσταρδους ότι είμαστε κοντά και ότι η συντονισμένη δράση είναι το κλειδί της επιτυχίας.

Αφότου η φωτιά εξαπλώθηκε, δραπετεύσαμε γρήγορα σε ασφαλές μέρος, αφήνοντας τους μπάσταρδους με τις στάχτες στα χέρια τους, όταν είδαν το οδόφραγμα ακριβώς μπροστά τους. Τα γκαζάκια έκαναν τη δουλειά τους, κάτι που τους έθεσε σε συναγερμό και αποφάσισαν να μας καταδιώξουν σαν τρελοί, με τον ήχο από τις σιχαμερές σειρήνες τους, στην γειτονιά, αλλά χωρίς επιτυχία.

Αυτή η μικρή χειρονομία αφιερώνεται με πολύ στοργή στον José Miguel Sánchez. Ελπίζουμε βαθιά στην επιστροφή σου στον δρόμο σύντομα. Ώστε να μπορείς να ενωθείς μαζί μας σε αυτόν τον αγώνα ενάντια στην εξουσία και στο Κράτος/Κεφάλαιο.

Επίσης, χαιρετίζουμε στοργικά τον Hans Niemeyer, έναν αδερφό που δεν ξεχνάμε. Ελπίζουμε ότι αυτή η χειρονομία σπάει την απομόνωση της αηδιαστικής φυλακής, σου στέλνουμε Δύναμη! Ακόμα κι αν ξέρουμε ότι έχεις μπόλικη, αγαπημένε σύντροφε.

Θυμόμαστε, επίσης, ότι σε αυτό το αστυνομικό τμήμα έφεραν τους συντρόφους μας Hermes Gonzáles και Alfonso Alvial, αφότου φυλακίστηκαν για την απαλλοτρίωση της Banco Estado, στην οποία ο αδερφός μας Sebastián Oversluij δολοφονήθηκε. Μια δυνατή αγκαλιά και ένας χαιρετισμός συνενοχής σε αυτούς για την γενναιότητα στην πράξη και στον Sebastián η αγάπη μας και ο σεβασμός μας για μια ζωή αφιερωμένη στον αναρχικό αγώνα.

Σημείωση: Χαιρετίσματα στον μπάσταρδο αστυνομικό, που από το κουβούκλιό του φρόντιζε για την «ασφάλεια» του Α.Τ. και της περιοχής. Ελπίζουμε τα σκυλιά, που σε έχουν υπό τις διαταγές τους, να σε αποζημιώσουν για την «αποτελεσματική δουλειά» σου να τους ειδοποιήσεις για την φωτιά, που είχαν κάτω από τη μύτη τους, Ηλίθιε!

Sebastián Oversluij Παρών!!

Λευτεριά στους αιχμάλωτους του Κοινωνικού Πολέμου!!

Ο καπιταλισμός δεν ξεκουράζεται, ούτε εμείς!!

Ας πολλαπλασιαστούν οι επιθέσεις εναντίον του Κράτους/Κεφαλαίου!!

Εμπρηστικός Πυρήνας Sebastián Oversluij

Πηγή: War on Society

Γαλλία: Εμπρησμός οχήματος της εταιρείας SPIE (Παρίσι)

Τη νύχτα της 11ης προς 12 Φλεβάρη 2014, στην οδό Καρντούτσι (XIXe), ένα όχημα της εταιρείας SPIE τυλίχτηκε σε πυκνούς καπνούς.

Η SPIE εμπλέκεται στην πυρηνική βιομηχανία, στο ψηφιακό δίκτυο οπτικών ινών και στην τεχνική υλοποίηση του σχεδίου “1.000 κάμερες”, στην πόλη του Παρισιού. Γι’ αυτούς τους λόγους, πρέπει να δέχεται επίθεση παντού και όλην την ώρα.

Άρχισε η εποχή κυνηγιού ρουφιάνων!

Στέλνουμε έναν χαιρετισμό αγάπης και αγώνα στους συντρόφους, που ξεκίνησε η δίκη τους στις 3 Φλεβάρη, στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Για την αναρχία!

Πηγή: Nantes Indymedia

Προλεγόμενα για κάθε μελλοντική μηδενιστική φιλοσοφία

Πριν χρόνια, έμπλεξα σε μια συζήτηση με μια γυναίκα σχετικά με τα προτερήματα ενός κώδικα αξιών, που βασίζεται στις αρχές της λογικής, σε σχέση με έναν κώδικα αξιών, που βασίζεται στις ατομικές προτιμήσεις. Εκείνη ήταν καντιανή· εγώ ήμουν μηδενιστής. Δεν φαινόταν να υπήρχε κάποιο κοινό πεδίο να μοιραστούμε. Όντας νεότερος και πολύ λιγότερο επιθετικός από αυτήν στον τρόπο με τον οποίον συζητώ, έφυγα από την κουβέντα νιώθοντας πως ήμουν ο χαμένος. Οι προτάσεις μου απορρίφθηκαν από εκείνην τη γυναίκα με ένα συγκαταβατικό γέλιο. Στη συνέχεια, επαναδιατύπωσε τις δικές της θέσεις σαν να ήταν κάτι δεδομένο, χειρονομώντας στον αέρα, σαν να έδειχνε την “κοινή λογική”, με βάση την οποία μιλούσε.

Λοιπόν, έχουν περάσει χρόνια και αλίμονο της εκείνης της γυναίκας, αν οι δρόμοι μας ξανασυναντηθούν. Βλέπετε, η φιλοσοφική μου αυτοπεποίθηση έχει δυναμώσει με τον καιρό και εκ των υστέρων, αναγνωρίζω τα ψεγάδια, τα λάθη και τις σοφιστίες, που χρησιμοποιούνται γενικά από τους ορθολογιστές, αλλά που ήταν ιδιαίτερα εμφανείς στα επιχειρήματα της Καντιανής για την οποία μιλάμε. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να σχεδιάσω το πεδίο της μάχης και να επαναλάβω το συμβάν όπως θα συνέβαινε σήμερα, δείχνοντας όλην τη δύναμη της μηδενιστικής οπτικής και την αδυναμία της αντίθετης πλευράς. Μακριά από το να κάνω το λάθος του να πολεμάω σκιάχτρα, θα δείξω απλά γιατί οι ορθολογιστές δεν μπορούν να παρέχουν ικανοποιητικές ανταπαντήσεις στη μηδενιστική κριτική.

Ο Καντ έδωσε μεγάλη έμφαση στις ορθολογικές ιδιότητες της ηθικής. Σύμφωνα με την άποψή του, οποιοσδήποτε, μέσω μιας λογικής άσκησης, μπορεί να συνάγει τις αρχές και τους κανόνες, που κυβερνούν την ορθή ηθική πράξη. Χρησιμοποιώντας ένα είδος νατουραλιστικού επιχειρήματος, έφτασε στο συμπέρασμα πως η λογική, όπως ένα όργανο, πρέπει να υπάρχει για κάποιο λόγο και αυτός ο λόγος είναι το να συνάγει ηθικές επιταγές. Το να ζεις ηθικά σημαίνει να ζεις σύμφωνα με την επιταγή, που έχει συναχθεί μόνο από την “αγνή” λογική – αυτό που ονομάζεται “Κατηγορηματική Προσταγή” ή αλλιώς “Χρυσός Κανόνας”. Για τον Καντ, η ηθική κατέχει μια διακριτή μορφή, που μπορεί να “συνοψισθεί” σε μια πρωταρχική αρχή και η βάση για να πράττεις ηθικά βρίσκεται στην προσκόλληση σε αυτήν την αρχή.

Τώρα, ο άγρυπνος μηδενιστής θα τραβήξει τα γκέμια. “Ώπα, Καντιανέ! Μπορούμε να κόψουμε ταχύτητα και να μιλήσουμε λίγο για τη “λογική”;” Ο Κάντ και οι ζηλωτές υποστηρικτές του ισχυρίζονται υπεροπτικά πως οι άνθρωποι είναι ουσιαστικά “λογικά όντα”, σαν να ήταν η “λογική” κάτι απτό, που μπορεί να αναγνωριστεί δείχνοντάς το. Αλλά, είναι δύσκολο να δει κανείς την ομοιότητα μεταξύ ενός οργάνου και της “λογικής”. Επιπλέον, υπάρχουν όργανα, όπως η σκωληκοειδίτιδα ή οι αμυγδαλές, τα οποία δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό και που μπορούμε να ζήσουμε περίφημα και χωρίς αυτά. Το πρώτο μου λάθος στη διαφωνία με την “Κα. Καντιανή” ήταν να την χαϊδεύω αντί να την προκαλέσω να εξασκήσει την πραγμοποίηση της “λογικής”.

Αλλά, ακόμα κι αν της επέτρεψα αυτό το βήμα, δεν ισχύει πως πολλά πράγματα, συμπεριλαμβανομένων και ασυμβίβαστων μεταξύ τους συμπερασμάτων, μπορούν να συναχθούν με τη λογική; Πάρτε για παράδειγμα τα επιχειρήματα για την ύπαρξη του θεού. Ας υποθέσουμε πως κάποιος έχει το θράσος να υποστηρίξει πως εφόσον ο θεός είναι ένα τέλειο ον και πως εφόσον η τελειότητα υποδηλώνει ύπαρξη, ο θεός πρέπει να υπάρχει. Αυτό το επιχείρημα είναι απόλυτα “λογικό”. Πηγαίνει πολύ λογικά από τις επαγωγές στο συμπέρασμά του. Ένας εξίσου “λογικός” ανταγωνιστής, όμως, ίσως αντιτάξει το επιχείρημα πως αν υπάρχει ένας απόλυτα “καλός” και παντοδύναμος θεός, δεν θα επέτρεπε την ύπαρξη του “κακού” στον κόσμο. Υπάρχει κακό στον κόσμο. Επομένως, δεν υπάρχει ένας απόλυτα “καλός” και παντοδύναμος θεός. Έτσι, κλείνει το θέμα… Τουλάχιστον μέχρι να ακουστεί το επόμενο “λογικό” επιχείρημα από την άλλη πλευρά. Αν υπάρχει θεός, σίγουρα οι βουλές του είναι άγνωστες (και όχι λογικές).

Όλοι έχουν τους λόγους τους και όλοι χρησιμοποιούν τη λογική, αλλά από αυτό δεν προκύπτει ύπαρξη μιας καθοδηγητικής δύναμης, που ονομάζεται “λογική”. Αντί να μιλάμε για ένα πράγμα ή για μια καθοδηγητική δύναμη, θα ήταν πιο ακριβές να μιλάμε για τη διαδικασία της “εκλογίκευσης”. Όταν μιλάμε για τη λογική, φαίνεται πως αυτό, για το οποίο μιλάμε στην πραγματικότητα, είναι η διαδικασία που μας προσφέρει επιχειρήματα για να στηρίξουμε ένα πιστεύω, μια άποψη ή ένα συμπέρασμα. Η εκλογίκευση εμπεριέχει τη διαδικασία κατάθεσης επιχειρημάτων και τα επιχειρήματα μπορούν να είναι πειστικά με κυρίως δύο τρόπους: μπορούν να επικαλούνται τη λογική ή να επικαλούνται τη διαίσθηση. Τα επιχειρήματα ενός λογικολόγου απεικονίζουν τη λογική πλευρά.  Οι ασκήσεις του στους τύπους των επιτρεπόμενων συμπερασμάτων είναι σχεδόν άνευ περιεχομένου και αντιπροσωπεύουν τις ορθολογικές, επίσημες σχέσεις μεταξύ των μεταβλητών. Στην άλλη πλευρά, εκείνη της διαίσθησης, βρίσκονται τα επιχειρήματα ενός παρουσιαστή τηλεμαραθωνίου. Η ικανότητά του να πείθει βασίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου σε ένα άμορφο περιεχόμενο. Κλαίει και αγκαλιάζει ανάπηρα παιδιά, βασιζόμενος  στη δύναμη της πειθούς των συναισθημάτων, τα οποία είναι προσβάσιμα μέσω της διαίσθησης, για να πυροδοτήσει μια εμφατική ανταπόκριση από τους άλλους. Κάπου ανάμεσα σε αυτούς τους δύο ακραίους ρυθμούς βρίσκεται ο δικηγόρος, ο οποίος αναμειγνύει τον ορθολογικό νομικισμό με συναισθηματικές επικλήσεις στη δικαιοσύνη.

Η ικανή μορφοποίηση πειστικών, λογικών επιχειρημάτων μαθαίνεται μέσω της αφοσίωσης πολύ χρόνου, προσπάθειας και πολλών πόρων στις ακαδημαικές σπουδές. Είναι μέσω αυτής της ακαδημαικής διαδικασίας νομιμοποίησης που κάποιος κερδίζει το προνόμιο να τον παίρνουν σοβαρά στη δραστηριότητά του να πείσει τους άλλους λογικά. Εξαιτίας του χρόνου, της προσπάθειας και των πόρων, που είναι απαραίτητοι για την “απόκτηση πτυχίων”, μόνο μια μειοψηφία των ατόμων του πληθυσμού θα ακολουθήσουν αυτήν την πορεία. Τα εμπόδια που θέτονται είναι επαρκή για να αποτρέψουν τους περισσότερους ανθρώπους από το να ολοκληρώσουν (ή καν να αποπειραθούν να ακολουθήσουν) ένα πρόγραμμα ακαδημαικών σπουδών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το ότι η ικανότητα του να εκθέτεις λογικά επιχειρήματα και τα προνόμια, που τη συνοδεύουν, συγκεντρώνονται στα χέρια μιας σχετικά μικρής ομάδας ατόμων.

Η δύναμη της πειθούς μέσω των επικλήσεων στη διαίσθηση, από την άλλη πλευρά, δεν χαρίζεται μόνο σε εκείνους, που έχουν εκπαιδευτεί επίσημα. Όταν κάποιος κάνει επίκληση στη διαίσθηση, το κάνει θεωρώντας πως οι άλλοι έχουν την ίδια διαίσθηση με εκείνον και πως αυτή η κοινή γνώση είναι επαρκής απόδειξη για διατυπώσει περαιτέρω θέσεις. Για να πείσουν, οι άνθρωποι επικαλούνται συγκεκριμένα συναισθήματα, τα οποία είναι προσβάσιμα μέσω της διαίσθησης, με σκοπό να προκαλέσουν εμφατική ανταπόκριση στους άλλους και να τους συγκινήσουν (πείσουν). Αυτή η τακτική φαίνεται να λειτουργεί, επειδή οι άνθρωποι μοιράζονται ένα παρόμοιο εύρος συναισθηματικών αποκρίσεων. Όπως και να έχει, η ικανότητα του να συγκινείς τους άλλους συναισθηματικά είναι υπαρκτή σε όλα τα μέλη του είδους σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό (…ακόμα και οι πνευματικά δυσλειτουργικοί άνθρωποι μπορούν να προκαλέσουν ενσυναίσθηση, αν και βέβαια το αν μπορούν να ανταποκριθούν στα ίδια αποτελέσματα είναι ένα ανοιχτό ερώτημα). Η επίκληση στη διαίσθηση/συναίσθημα, τότε, είναι ένα πολύ πιο δημοκρατικό εργαλείο από ότι η επίκληση στη λογική.

Το αν μια επίκληση τείνει πιο πολύ να γίνεται στη λογική ή στη διαίσθηση, εξαρτάται από το αντικείμενό της και από το ποιος γίνεται η προσπάθεια να πεισθεί επ’ αυτού. Το συμπέρασμα εκείνου που προσπαθεί να πείσει, σε αυτήν την περίπτωση, είναι απλά εκείνη η άποψη, που θεωρεί εκείνος σωστή και που επιθυμεί και οι άλλοι να τη δεχτούν ως τέτοια. Αν του ζητηθεί να τεκμηριώσει αυτήν την άποψη, μπορεί να εκθέσει τους λόγους που στηρίζει αυτήν την άποψη ή μπορεί απλά να ισχυριστεί πως αυτή είναι “διαισθητικά” σωστή.

Ένα άτομο, που επιχειρηματολογεί σχετικά με μια ηθική κρίση, προσπαθεί να τεκμηριώσει ένα “πρέπει” με βάση αυτό που νομίζει ότι “είναι”. Για παράδειγμα, μπορώ να πω πως “θεωρώ λάθος να βασανίζεις παιδιά με βούκεντρα, άρα θα έπρεπε να μη βασανίζεις παιδιά με βούκεντρα”, κάνοντας έτσι μια περιοριστική ηθική δήλωση με τη μορφή μια περιγραφικής δήλωσης. Το να επιχειρηματολογείς πάνω σε μια ηθική κρίση ένεχει το να κατευθύνεσαι από το δηλωτικό στο προστακτικό· από το “είναι” στο “πρέπει” να είναι. Η μετακίνηση από το “είναι” στο “πρέπει”  κάνει το “είναι” απαραίτητο, καθιστώντάς το παγκόσμια αλήθεια και δημιουργώντας μια κρίση με προστακτική ή έμπρακτης κατεύθυνσης δύναμη. Τότε, μια ηθική κρίση εξαρτάται από την κρίση ενός γεγονότος (όπως αυτό γίνεται αντιληπτό). Αλλά, αυτό το γεγονός (ή μια θέση ή μια άποψη ή ότι άλλο), με τον τρόπο που γίνεται αντιληπτό, υπόκειται επίσης στην αποδοχή ή την απόρριψη και αν δεν γίνεται δεκτό ως διαισθητικά σωστό από τον ακροατή, εκείνος που επιχειρηματολογεί σχετικά με αυτό μπορεί να κληθεί να στηρίξει την άποψή του πάνω σε αυτό το “γεγονός” με περισσότερα επιχειρήματα. Αυτή η διαδικασία έκθεσης επιχειρημάτων (ή εκλογίκευσης) θα είναι ατέρμονη, μέχρι εκείνος που επιχειρηματολογεί σχετικά και ο ακροατής να φτάσουν σε κοινές απόψεις, τις οποίες θεωρούν και οι δύο διαισθητικά σωστές (ή μέχρι να συμφωνήσουν ότι διαφωνούν). Οι συζητήσεις περί ηθικής είναι μια ξεκάθαρη περίπτωση, όπου η αποδοχή ή η απόρριψη ενός συμπεράσματος εξαρτάται λιγότερο από τα επιχειρήματα, που διατυπώθηκαν για να στηρίξουν αυτό το συμπέρασμα, από την αποδοχή ή την απόρριψη συγκεκριμένων “ηθικών διαισθήσεων” σχετικά με το τι είναι σωστό ή λάθος στον κόσμο.

Τώρα, ένας Καντιανός θα ήθελε να πιστέψουμε πως η λογική διατύπωση ηθικών κρίσεων ακολουθεί μια διαδικασία ευθεία, επαγωγική και λογική. Σύμφωνα με τον Καντιανό, ένα άτομο, που το απασχολεί ένα ηθικό ερώτημα, είναι ικανό να συνάγει το συμπέρασμά του από κάποια από τις διατυπώσεις της “Κατηγορηματικής Προσταγής”. Κάθε ανήθικη πράξη θα υπονόμευε την Κατηγορηματική Προσταγή και θα ενέπλεκε το άτομο σε μια λογική αντίφαση. Για παράδειγμα, όταν ένας Καντιανός ρωτάει “Είναι λάθος να βασανίζουμε παιδιά με βούκεντρα;”, η απάντηση του θα είναι ίσως κάπως έτσι: “Η Κατηγορηματική Προσταγή ορίζει πως κάποιος μπορεί να δρα με τέτοιον τρόπο, ώστε μια πράξη του να μπορεί να θεωρηθεί μια καθολική αλήθεια για όλην την ανθρωπότητα. Τι θα γινόταν, λοιπόν, αν όλοι βασάνιζαν παιδιά με βούκεντρα; Λοιπόν, κάποτε ήμουν παιδί. Αν με βασάνιζαν με βούκεντρα, θα ένιωθα μεγάλο σωματικό και συναισθηματικό πόνο. Εφόσον ο πόνος είναι κάτι που θέλω να αποφύγω, δεν θα μπορούσα να θεωρώ το βασανισμό των παιδιών ως καθολική αλήθεια, αφού αυτό θα σήμαινε πως θεωρώ κάτι σωστό για τον εαυτό μου ενώ δεν το κάνω. Θα κατέληγα έτσι σε μια λογική αντίφαση. Έκλεισε το θέμα.” Όλο αυτό φαίνεται πολύ “λογικό”, αλλά όπως έχει σημειωθεί και πριν, το ίδιο ισχύει για πολλά άλλα πράγματα. Ένας μαζοχιστής έχει πολύ διαφορετική λογική και δεν καταλήγει σε καμιά απολύτως αντίφαση.

Αλλά, πέρα από αυτό, ο καντιανός λαμβάνει ως δεδομένο αυτό που τίθεται στην πραγματικότητα υπό συζήτηση. Από πού προέρχεται αυτή η «Κατηγορική Προσταγή» και για ποιο λόγο θα έπρεπε να τη δεχτούμε ως κατευθυντήρια αρχή; Η Κατηγορική Αρχή ακούγεται παραδόξως όμοια με μία από εκείνες τις διαισθήσεις, που είτε μοιράζεσαι με κάποιον, είτε όχι. Το να υποστηρίζεις πως πηγάζει από “καθαρή” λογική μοιάζει με το να λες σε απίστους “Δεν σκέφτεστε αρκετά σκληρά!”, όταν στην πραγματικότητα, είναι, ίσως, ο καντιανός εκείνος που δεν σκέφτεται αρκετά σκληρά σχετικά με το τι κινητροδοτεί την επιθυμία του να προβεί σε καθολικές ηθικές δηλώσεις εξ αρχής.

Ο σκοπός κάθε ηθικής κρίσης είναι να υποβάλλει συγκεκριμένες ανθρώπινες συμπεριφορές και να περιορίσει άλλες, έτσι ώστε όλες οι ηθικότητες να είναι, στην πράξη, καταναγκαστικές. Το επιχείρημα, που εμπλέκεται στη δικαιολόγηση μιας διαίσθησης, χρησιμοποιείται για να πείσει τρίτους πως είναι ορθό να δράσουν σε συμφωνία με εκείνην τη διαίσθηση, περιορίζοντας, έτσι, τον αριθμό των επιτρεπτών δράσεων, που ενδέχεται να επιδιωχθούν. Η μετακίνηση από το “είναι” στο “οφείλει”, τότε, φαντάζει ορμώμενη από την επιθυμία να ελεγχθούν οι δράσεις άλλων ανθρώπων. Σε μια συζήτηση γύρω από την ηθική, λίγοι άνθρωποι επιδιώκουν μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων να περιορίσει τις δράσεις της.

Υφίσταται μια τεράστια ανισορροπία δύναμης στην κοινωνία μας. Μία σχετικά μικρή ομάδα ανθρώπων κατέχει τη δύναμη να επιρεάσει τη συντριπτική πλειοψηφία, μέσω του ελέγχου των νόμιμων ορισμών της ορθής δράσης. Εκείνοι οι ελάχιστοι, στους οποίους επιτρέπεται η συμμετοχή στη μάχη των ανταγωνιστικών ηθικών επιχειρημάτων, είναι εκείνοι που έχουν το δικαίωμα να καθορίσουν το επιτρεπτό πεδίο δράσεων στον πληθυσμό. Εκείνοι οι ικανοί και εκπαιδευμένοι στη χρήση της λογικής είναι αυτοί που έχουν πρόσβαση στο πεδίο μάχης της ηθικής, την ίδια στιγμή που οι όχι τόσο εκπαιδευμένοι βρίσκονται κλειδωμένοι έξω από την αρένα. Από τη στιγμή που η ικανότητα να απευθύνεσαι στον ορθολογισμό δύναται να συγκεντρωθεί στα χέρια των ολίγων, η εκπαίδευση στον ορθολογισμό αποτελεί μια πρόσφορη μέθοδο για να εξασφαλιστεί πως δεν θα έχουν όλοι τη δυνατότητα να ακουστεί η φωνή τους πάνω από τη φασαρία της μάχης. Είναι ένας από τους τρόπους, με τους οποίους η άνιση κατανομή ισχύος διατηρείται. Για να το θέσω απλά, τα λογικά επιχειρήματα θεωρούνται νόμιμα επειδή μόνον ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι, οι οποίοι μπορούν να τα διατυπώσουν επιδέξια, ενώ οι διαισθητικές προσφυγές νομιμοποιούνται επειδή πολλοί άνθρωποι μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν με άνεση.

Θα πρέπει να τονιστεί πως δεν υπάρχει τίποτα έμφυτο στον ορθολογισμό, που τον καθιστά περισσότερο καταπιεστικό από τη διαίσθηση, όταν χρησιμοποιείται στην επιχειρηματολογία. Το ζήτημα είναι απλά πως το προνόμιο του ορθολογισμού σε βάρος της διαίσθησης είναι μια βολική μέθοδος, για να διασφαλιστεί πως οι περισσότεροι θα δράσουν σε συμφωνία με τις επιθυμίες των ολίγων. Από τη στιγμή που τόσο οι ορθολογικές, όσο και οι διαισθητικές επικλήσεις τελικά επαφύονται σε προϋποθέσεις, που θεμελιώθηκαν διαισθητικά, το προνόμιο των ορθολογικών επιχειρημάτων σε βάρος των διαισθητικών δεν καθιστά τη συζήτηση περί ηθικής λιγότερο βασισμένη στη διαίσθηση. Αυτό το προνόμιο δεν παρέχει κανένα αυθαίρετο και ελεγχόμενο πρότυπο, με το οποίο θα χορηγείται εξουσία στη μία άποψη έναντι της άλλης. Η επιθυμία για καταναγκασμό εκτίθεται στην επιθυμία για διατύπωση ηθικών προτάσεων. Ο ορθολογισμός είναι απλώς ένας αποτελεσματικός τρόπος να καταστεί νόμιμο ένα μικρό έυρος από αυτά τα ηθικά επιχειρήματα.

Ο Νίτσε έγραψε: “Ο μεγαλύτερος κίνδυνος, ο οποίος συνεχώς αιωρούνταν πάνω από την ανθρωπότητα και ακόμη αιωρείται πάνω της, είναι η έκρηξη της παραφροσύνης – που σημαίνει την έκρηξη αυθαιρεσίας στο συναίσθημα, την όραση και την ακοή, την απόλαυση της απειθαρχείας του μυαλού, τη χαρά του ανθρώπινου παραλογισμού”. Γιατί η έλλειψη ορθολογισμού παρουσιάζεται ως τόσο μεγάλος κίνδυνος; Λοιπόν, δίχως τη σταθερά του ορθολογισμού (ή κάποιας ομοίως ελεγχόμενης σταθεράς) εξαλείφεται η δυνατότητα να κρίνει κανείς ηθικά επιχειρήματα με αποτελεσματικά μέσα κοινωνικού ελέγχου. Εάν “τα πάντα επιτρέπονται”, τότε κανένας δεν έχει το νόμιμο δικαίωμα να ελέγξει οποιονδήποτε. Δεν υφίσταται “σωστό’ ή “λάθος”, μόνο διαφορετικές προοπτικές και προτιμήσεις. Αυτός είναι ένας κίνδυνος για εκείνους, οι οποίοι ισχυρίζονται πως υφίστανται συγκεκριμένες σταθερές, απόλυτες, ανεξάρτητες και “φυσικά προκύπτουσες” αλήθειες, διότι ανακατανέμει την εξουσία του ορισμού, την προηγουμένως συγκεντρωμένη στα δικά τους χέρια ανάμεσα σε όλον τον πληθυσμό. Ο χαρακτήρας της ύπαρξης είναι τέτοιος, που ούτε δύο ερμηνείες μιας κατάστασης είναι ίσες και όλες οι ερμηνείες, τελικά, επαφύονται στο συναίσθημα, τη συγκίνηση, τη διαίσθηση και τις μη-ορθολογικές, ιδιοσυγκρατικές αντιδράσεις. Ο υπαινιγμός αυτής της κατάστασης είναι πως καμία οπτική δεν κατέχει την απόλυτη εξουσία πάνω από κάθε άλλη. Αυτό, που ακολουθεί για τη συζήτηση περί ηθικής, είναι πως το το πεδίο της μάχης των αντικρουόμενων απόψεων διατρέχει τον κίνδυνο να υποστεί την εισβολή εκείνων, που είχαν προηγουμένων κριθεί ως “ακατάλληλοι για υπηρεσία”. Μια τέτοια αλλαγή θα επέτρεπε τη διάλυση των κοινωνικών ιεραρχιών, προωθώντας μια κατάσταση, στην οποία όλα τα μέλη των ειδών θα απολάμβαναν κοινή ελευθερία δράσης και εξερεύνησης των απείρων εναλλακτικών και πιθανοτήτων που ανοίγονται σε αυτά, δίνοντάς μας μια πληρέστερη και πλουσιότερη εικόνα του τι είναι να είσαι άνθρωπος.

Η δημιουργία ηθικών κρίσεων και η υποταγή σε αυτές συνδέεται στενά με την τάση του ανθρώπου να ζει κοινωνικά. Εάν το ζειν κοινωνικά εξαρτάται από την επιβολή των ελαχίστων στους πολλούς, τότε η εξάλειψη των καθολικών ηθικών κρίσεων ίσως σημαίνει την κατάρρευση της κοινωνίας. Αλλά, ο φόβος ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα εμπνέει, δεν είναι απαραίτητα βάσιμος. Η μόνη εναλλακτική σε μια άνιση σχέση ανάμεσα στους λίγους και τους πολλούς δεν είναι απαραίτητα “ο πόλεμος ενός ενάντια σε όλους”. Υπάρχουν εκείνοι που βλέπουν μια εναλλακτική στην εθελοντική συνεργασία μεταξύ προσώπων (η αναρχία των Στίρνερ, Προυντόν, Μπακούνιν και προσφάτως του Μπομπ Μπλακ) και εκείνοι που προκρίνουν ένα είδος ατομικικισμού, μη-παρέμβασης ανάμεσα στους ανθρώπους (Νίτσε και πολλοί πρόσφατοι “μεταμοντέρνοι” συγγραφείς). Το στοιχείο του καταναγκασμού ίσως δεν εξαλειφθεί ποτέ πλήρως, όσον αφορά το πεδίο της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης (απλώς εδραιώνοντας μια προτίμηση σε κάποιον, ο σπόρος της ιεραρχικής κατάταξης είναι παρόντας), αλλά με την εξάλειψη της τάσης προς καθολικές διαισθήσεις, οι άνθρωποι θα ήταν λιγότερο επιρρεπείς στο να περιορίζουν τη διαθέσιμη γκάμα οπτικών σε καταστάσεις και στην πραγματικότητα, θα ήταν περισσότερο πιθανό πως θα διεύρυναν αυτήν τη γκάμα, με αποτέλεσμα μια περισσότερο ποικιλόμορφη, πλούσια και πλήρη απεικόνιση του κόσμου.

Ένας καθηγητής, υπό τον οποίο μαθήτευσα κάποτε, μου είπε ότι όσο βαθύτερα εξερευνεί κανείς το τι σημαίνει να είσαι ορθολογιστής και λογικός, τόσο λιγότερο σίγουρος καθίσταται στο πώς να χαράξει τις γραμμές ορισμού ανάμεσα στα ορθολογικά και τα μη-ορθολογικά πεδία. Ο σώφρων καντιανός αντίπαλός μου παραμένει ίσως ακόμη ακατάπειστος από το σύντομο μονόλογό μου, αλλά θα ήλπιζα πως ένα πράγμα είναι πολύ ξεκάθαρο. Δίχως έναν καθαρό ορισμό της λογικής και του ορθολογισμού, οι ορθολογιστές μάχονται σε μια μάχη, που χάνεται απέναντι σε εμάς, τους πανίσχυρους μηδενιστές. Η μηδενιστική οπτική προσφέρει συνεκτικό και, εάν επιμένετε, “λογικό” απολογισμό της εμφάνισης και της χρήσης της ηθικής σαν μηχανισμό κοινωνικού ελέγχου. Προσφέρει μία επιζήμια κριτική στον ορθολογισμό γενικώς, υπόσχεται, όμως, να διευρύνει και να εμβαθύνει την κατανόησή μας για τον κόσμο και την ανθρωπότητα.

Αλλά, φυσικά, αυτό είναι μόνον η δική μου οπτική.

John A. Marmysz

Πηγή

Ιταλία: Εμπρηστική επίθεση σε δικαστήριο επιτήρησης

Οι σύντροφοι, που βρίσκονται έγκλειστοι στην πτέρυγα AS2 της φυλακής της Φερράρα, βρίσκονται σε καθεστώς απομόνωσης και υφίστανται περιορισμούς αλληλογραφίας εδώ και αρκετούς μήνες. Οι Nico, Chiarra, Mattia και Claudio υφίστανται, επίσης, σοβαρούς περιορισμούς. Πρόσφατα, απαγορεύτηκαν οι επισκέψεις σε αυτούς από τα αγαπημένα τους πρόσωπα, με σκοπό να τους εκμηδενίσουν και να τους κρατήσουν ήσυχους.

Τοποθετήθηκε ένας μηχανισμός ενάντια στους δικαστές επιτήρησης[1] στο Τρέντο, ώστε να δοθεί φωνή σε εκείνους που βρίσκονται φυλακισμένοι και παλεύουν με αξιοπρέπεια.

Με αυτόν τον τρόπο, στέλνουμε τους χαιρετισμούς μας στους κρατουμένους, εν αναμονή του αγώνα τους, που θα ξεκινήσει τον Απρίλιο και ελπίζουμε πως ο αγώνας θα είναι φλογερός.

Οι δικαστές και τα καθίκια μιλούν για βία, αλλά συγκριτικά με τη βία, που ασκείται από τους δικαστές και τους θεσμούς, η δικιά μας είναι κάτι μικρό, σίγουρα όχι κάτι τόσο μεγάλο όσο ο πόνος και ο θάνατος, που επιβάλλουν στους κρατουμένους, όπως συνέβη πριν μερικούς μήνες στο Τρέντο.

Εμείς δεν είμαστε υποκριτές, επομένως αναλαμβάνουμε τη βία, που ασκούμε ενάντια στους υπεύθυνους για όλα αυτά.

Αλληλεγγύη στους Σπύρο Στρατούλη, Tamara Vergara, Sabbi, Andrea, Gabriele, Monica Caballero, Francisco Solar και σε όλους εκείνους, που πολεμούν και υφίστανται τους περιορισμούς των δικαστών.

[1]. To δικαστήριο επιτήρησης (Magistratura di Sorveglianza) είναι επιφορτισμένο με τον έλεγχο των ποινών των κρατουμένων στις φυλακές, τον έλεγχο των προφυλακίσεων, τη μετατροπή των συνθηκών κράτησης κλπ.

Πηγή: Act for Freedom Now!

Αγγλία: Εμπρησμός τριών οχημάτων του Βασιλικού Σώματος Πεζοναυτών

Η Στρατιωτική προπαγάνδα απεικονίζει τις ένοπλες δυνάμεις ως προστάτες του “λαού”. Αυτό την απαρχή των πολιτισμών, αυτό έχει χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει την κατάκτηση και την κατοχή επικράτειας για τις άρχουσες τάξεις, θυσιάζοντας τους λακέδες τους για τη δημιουργία μικρών ή μεγάλων αυτοκρατοριών.

Αναμένουν από εμάς να πιστέψουμε (ή τουλάχιστον να φερθούμε σα να πιστεύουμε) ότι ό,τι είναι προς το συμφέρον των πολιτικών, των στρατηγών και των οικονομολόγων, είναι πραγματικά και προς το δικό μας συμφέρον.

Αλλά, δεν είμαστε αφελείς. Αυτό το πρωινό, σηκώθηκε καπνός πάνω από το Clifton, καπνός προερχόμενος από δύο φορτηγάκια και ένα μεγάλο άσπρο μεταφορέα προσωπικού, που πυρπολήσαμε με χαμηλής τεχνολογίας πυροκροτητές, αφού παραβιάσαμε το στρατόπεδο της μονάδας του Βασιλικού Σώματος Πεζοναυτών[1] στο Μπρίστολ, η οποία έχει ήδη αναπτυχθεί στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Είναι αηδιαστικό το πώς αυτοί οι κομμάντο μερικής απασχόλησης θεωρούν πως μπορούν να επιχειρούν εδώ απολαμβάνοντας ασυλία, την ίδια στιγμή που αλλού οι ίδιοι και οι συνάδελφοί τους σφαγιάζουν, βιάζουν και τρομοκρατούν. Ο Alexander Blackman, ο Βρετανός πεζοναύτης εκτελεστής, του οποίου οι δράσεις στο Αφγανιστάν αποκαλύφθηκαν πρόσφατα, είναι μόνον ένα παράδειγμα της συστηματικής γενικότερης βαρβαρότητάς τους και όχι η αξιολύπητη εκτροπή, όπως παρουσιάζεται. Εξάλλου, οπουδήποτε βρίσκονται στρατεύματα, αποτελούν ένα σύμβολο της κρατικής κυριαρχίας που επιβάλλουν. Το σύμβολο εκείνο είναι ίσως λίγο κλονισμένο τώρα για όσους έχουν γνώση αυτής της ένωσης. Για τα γρανάζια της μηχανής του πολέμου, αυτά τα αντάρτικα χτυπήματα, πίσω από τις γραμμές, παραμένουν μια διαρκής απειλή.

Τους βλέπουμε να στρατολογούν σε πόλεις, κολλέγια και γραφεία ευρέσεως εργασίας, να στρέφονται στις εκμεταλλευόμενες και αποκλεισμένες τάξεις με χρήματα βαμμένα με αίμα, βλακώδη πατριωτισμό και την υπόσχεση πως η περιπέτεια θα αντικαταστήσει τη μιζέρια τους, με ματσό κέντρα εκπαίδευσης νεοσύλλεκτων ή δωμάτια ελέγχου για τεχνολογία απομακρυσμένης εκτέλεσης, παρόμοια με αυτήν των βιντοπαιχνιδιών. Παρά τις περικοπές, η Βρετανία διαθέτει ακόμα τον τέταρτο μεγαλύτερο προϋπολογισμό για στρατιωτικές δαπάνες στον κόσμο, από τη στιγμή που συνδέεται με μια αυτοκρατορική κληρονομιά γενοκτονίας και υποδούλωσης. Στις μέρες μας, τα στρατεύματα των δυτικών είναι ικανά για δημοκρατικούς-επεκτατικούς πολέμους, “ειρηνευτικές” επεμβάσεις με στόχο να διευκολυνθεί η νέα αποικιακή εποχή της εταιρικής παγκοσμιοποίησης, της καταστολής της εξεγερτικότητας, των γεωπολιτικών ελιγμών και του ελέγχου των πόρων, ή προετοιμασμένα για εσωτερική αστυνόμευση και απεργοσπασία. Τα άκρα τους είναι τα ίδια, όπως ήταν πάντα, εδώ όπως στο Αφγανιστάν, το Μάλι ή τη Λιβύη – οι εξουσιαστές ψεύδονται, οι φτωχοί πεθαίνουν, ο καπιταλισμός επωφελείται.

Ο πόλεμος είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό του παγκοσμίου συστήματος, ωθούμενος σε προηγουμένως αδιανόητη κλίμακα από τη νέα τεχνολογία και τη μαζική κοινωνική οργάνωση και είναι απαραίτητος στους κρατούντες, τόσο για κοινωνικό έλεγχο, όσο και για οικονομική ανάπτυξη. Πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία, πόλεμος ενάντια στο ναρκεμπόριο, πόλεμος για το πετρέλαιο, σύντομα ακόμα και πόλεμος για τον έλεγχο του καθαρού νερού – αυτή είναι η πορεία του βιομηχανικού πολιτισμού προς το θάνατο. Ο ελεεινός καταναγκασμός μιας κλειδωμένης “ειρήνης” στη “μετα-βιομηχανική” Βρετανία είναι πραγματικά μόνο ένα λεπτό στρώμα πάγου, που επικυρώθηκε πάνω από τα λάφυρα των πολυάριθμων συγκρούσεων μηχανικής στο εξωτερικό, για τον έλεγχο της γης, των μετάλλων και της εργασίας. Με τη διάνοιξη των ρωγμών, που συναντάμε σ’ αυτόν τον φλοιό, καταθέτουμε την επίθεσή μας σε ένα πλούσιο κληροδότημα εξεγέρσεων και ανυποταξίας. Κοινωνικός πόλεμος, αυτός βρίσκεται μεταξύ ημών και όλης της εκμετάλλευσης και του εξαναγκασμού του κόσμου, αυτός είναι ο μοναδικός πόλεμος, που δεχόμαστε και διεξάγουμε. Δρούμε για να αναδείξουμε τις ξεκάθαρες ευκαιρίες να παραμερίσουμε την παθητικότητά μας σε μια κοινωνική τάξη, που θεμελιώνεται στη συνεργασία μας με ό,τι μας καταπιέζει. Μπορούμε να εξεγερθούμε με όλα τα κατάλληλα μέσα για την πιθανότητα μιας ζωής απαλλαγμένης από την εξουσία, ατομικά ή με όσους βρίσκονται κοντά μας, ενώ ξεπερνάμε εκείνους, που διαρκώς λεηλατούν το μυαλό μας, τις σχέσεις μας και το περιβάλλον. Το σύστημα -το οποίο περιλαμβάνει το στρατό και άλλους- προσπαθεί να μετατρέψει όλα όσα αγαπάμε σε ένα καθεστώς υπακοής, απομόνωσης και απονεκρωμένων αγαθών. Για το λόγο αυτό, θα πρέπει να συναντιούνται με την αδιαλλαξία και την εχθρότητα, όπου και αν βαδίζουν. Θα έπρεπε να μας περιμένουν.

Ενάντια στα παγκόσμια παιχνίδια εξουσίας της κυριαρχίας – Διεθνής αλληλεγγύη!

Ενάντια στη στρατιωτικοποιημένη ειρήνη της βασίλισσας – Κοινωνικός πόλεμος!

– Ομάδα Ανταρσίας της FAI –

Σημαντική σημείωση: Με αυτόν τον τρόπο, επιλέγουμε να τιμήσουμε την τραγικά σύντομη ζωή του συντρόφου μας Darko Mathers. Μέσα από “αυτόν τον κόσμο που πρέπει να ζήσουμε”, ο Darko είχε τη σύντομη διαφυγή. Ευχόμαστε μόνο να είχε παραμείνει εδώ, ώστε να χορεύαμε ίσως μια μέρα μαζί ανάμεσα στα συντρίμμια. Όπως έχουν τα πράγματα, τον κρατάμε κοντά μας όχι για ένα λεπτό σιγής, αλλά για μια ζωή μάχης. Για ακόμα μια φορά, τα λόγια του Bruno Filippi:

“Ψυχές που θρηνείτε σε αυτόν τον κόσμο,  σας καλώ να συγκεντρωθείτε.
Η σημαία κυματίζει ήδη.
Είναι μαύρη· στέκεται πένθιμα. Εμπρός, λοιπόν, άγριοι Προμηθείς.
Η κραυγή της εκδίκησης είναι μια μουσική γλυκιά και αγαπητή.”

Η, αντίστοιχη του στόχου μας, ομάδα ασφαλείας στη Ρωσία, βρίσκεται τώρα συγκεντρωμένη εν όψει των χειμερινών Ολυμπιακών αγώνων. Ενθυμούμενοι το τεράστιο θέαμα με τα στρατεύματα και τις δυνάμεις ασφαλείας, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων του Λονδίνου και έχοντας στο νου μας πως αυτοί οι αγώνες σημαίνουν πάντα και στρατιωτικοποιημένη καταστολή ανάμεσα στις άλλες θηριωδίες, ο εμπρησμός μας αποδεικνύει πως η αντι-Ολυμπιακή φλόγα ζει ακόμα. Επίσης, καθώς εκτελούσαμε την ενέργεια, είχαμε έντονα στο μυαλό μας τον Ilya Romanov, που τραυματίστηκε τον Οκτώβριο σε εκείνη τη χώρα και κρατείται τώρα για ακόμη μια φορά από τους κωλόμπατσους.

Την πλήρη στήριξή μας στην αδάμαστη στάση των Monica Caballero και  Francisco Solar, καθώς περιμένουν τη δίκη τους για την εμπρηστική τους δράση στη Σαραγόσσα (Ισπανία) – καμιά υποχώρηση, καμιά παράδοση. Τέλος, αυτή η ενέργεια καλωσορίζει την έκρηξη των μαχητών δρόμου του black block και τους διεθνιστικούς εμπρηστικούς πυρήνες (μεταξύ των οποίων και η FAI)  στη Βραζιλία και στέλνει έναν εγκάρδιο χαιρετισμό στη διεθνή ομάδα άμεσης δράσης (GARI) στη Γαλλία και στους φυλακισμένους της φυλακής του Όκλαντ, που εξεγέρθηκαν τον προηγούμενο μήνα, εδώ στην Αγγλία. Εμπρός, περισσότερη φωτιά σε κράτος, στρατούς, σχολεία, εκκλησίες, γραφειοκρατίες, φυλακές και τον πολιτισμό που τα δημιουργεί.

[1]. Royal Marine Reserve (RMR): Σώμα πεζοναυτών που επιχειρεί βοηθητικά προς το αντίστοιχο τακτικό σώμα του στρατού της Αγγλίας, σε περιπτώσεις πολέμου ή εθνικής κρίσης. Αποτελείται από 600-1000 άνδρες, που βρίσκονται σε μονάδες διασκορπισμένες στην επικράτεια της χώρας.

Πηγή: 325

Αγγλία: Βανδαλισμός οχημάτων πολυτελείας

Αναρχικοί-χούλιγκανς χτυπάνε ξανά…

Υπερβολικά πολλοί άνθρωποι της πόλης το παίζουν τύποι της εξοχής, οδηγώντας μέσα σε σύμβολα κύρους, μέσα σε ένα όνειρο, όπου τα καύσιμα δεν τελειώνουν ποτέ, “αχ, είναι τόσο αγχωτικό να παρκάρω το landie[1], όταν πηγαίνω τα παιδιά στο σχολείο”, γιατί δεν παίρνεις ένα μικρότερο αμάξι, το ποδήλατο, να πας με το λεωφορείο, να χρησιμοποιήσεις τα πόδια σου ή ακόμα καλύτερα να πας για λοβοτομή…

Στα μέσα Δεκεμβρίου του προηγούμενου έτους, στο Μπρίστολ, στην περιοχή Sneyd park & Bathwick hill του Μπαθ, σε περίπου 20-25 SUV 4×4 αφαιρέθηκε ο αέρας από τα μπροστινά λάστιχα με διάφορες τρύπες, δεν υπήρχε ούτε ίχνος λάσπης πάνω σε κανένα τους! Αν αγκαλιάσουμε διάφορες πτυχές της αναρχίας, τότε μπορούμε ίσως να νιώσουμε πιο υγιείς, πιο ολοκληρωμένοι και ισορροπημένοι συνολικά με την ύπαρξή μας. Προσπαθώντας ο καθένας να αντιμετωπίσει τα ζητήματα με τον τρόπο που ο ίδιος θεωρεί καλύτερο, καταλαβαίνει ότι δεν μπορείς μόνο να διαλέξεις τα ωραία κομμάτια, που απλά ταιριάζουν ωραία με αυτό που ο καθένας έχει αποφασίσει ότι είναι βολικό.

Το να αναγνωρίσουμε την πρόκληση να σηκώσουμε και να μεταφέρουμε τον πυρσό για αυτό το ένα επιπλέον μίλι, πρώτα για εμάς και για τους κοντινούς μας φίλους, με τη θύμηση εκεί έξω στα φωτεινά πνεύματα, που λαμπυρίζουν και ξέρουν μέσα τους ότι και οι ίδιοι πρέπει να βγάλουν τον εαυτό τους από αυτά τα σκατά, στα οποία βρισκόμαστε όλοι, βλέποντας ότι γενικά τα πράγματα είναι κάπως δύσκολα στην άκρη του γκρεμού αλλά συναρπαστικά μερικές φορές και, κάποιες μέρες, δυνητικά επικίνδυνα.

Το πάθος είναι για όλους τους φίλους μας στα όπλα και για αυτούς τους αδούλωτους, που αρνούνται να πνιγούν και, τελικά, για εκείνους που κρατούνται παρά τη θέλησή τους (χωρίς να ξεχνάμε τον Danny-boy, στον οποίο αναφερόμαστε πιο κάτω). Βάλαμε ένα ραβδί ανάμεσα στις ακτίνες του τροχού της μηχανής, ώστε να διαταράξουμε τον ισοπεδωτικό ρυθμό της καθημερινής ζωής (πατώντας λιγάκι φρένο).

Έχουν ξαναγίνει όλα πιο πριν, ο στόχος δεν είναι να κυνηγάς την απόλυτη πρωτοτυπία, αλλά αυτό μπορεί να έρθει μέσα από πειραματισμούς και προσπάθειες επίλυσης προβλημάτων, εστιάζοντας στην μεγάλη εικόνα και μετά, αντανακλώντας πίσω ο καθένας στον εαυτό του. Ελπίζουμε να μην έχετε βαρεθεί από τις γραπτές λέξεις, ξέρουμε ότι δεν έχουν σημασία όταν απλά φεύγουν από τη γλώσσα. Τα σημερινά πρωτοσέλιδα είναι τα αυριανά χαρτιά περιτυλίγματος, καταναλωμένα, διαλυμένα και ανακυκλωμένα, αλλά πρέπει να απευθύνετε στον εαυτό σας την ερώτηση, υπάρχει οτιδήποτε που να είναι τόσο ιδιαιτέρως μοναδικό; Ω, Danny-boy, μας άφησες τόσο νωρίς, όπου κι αν είσαι ελπίζουμε αυτή η περιφρονητική πράξη να μπορεί να σε φτάσει. Καθώς γράφω αυτό, η απουσία σου είναι τόσο ξεκάθαρη, βυθίζεται στο ότι δεν σε είδαμε αρκετά, φέρνει δάκρυα που τρέχουν στο πρόσωπό μου. Άλλοι κι εγώ θα σε θυμόμαστε για την απόλυτή περιφρόνησή σου απέναντι στην εξουσία. Και οποιοσδήποτε προσπάθησε να σου επιβάλει οτιδήποτε “άντε γαμήσου, δεν θα κάνω ό,τι μου λες”: r.a.t.m. Έτσι σε στυλ χούλιγκαν και χαλαρά το κάναμε αυτό, ελπίζουμε να συμφωνείς, αισθανόμαστε ότι πιθανόν να γούσταρες αν ήσουν ακόμα εδώ, ότι θα έφερνε ένα ειρωνικό χαμόγελό στο παιχνιδιάρικο πρόσωπό σου, αυτή εξαιρετική πράξη είναι για τον αδερφό σου, τώρα φωνάζουμε ava rage x

γραφείο ριζοσπαστικής προσαρμογής, πυρήνας ava rage/fai

1. σ.τ.μ. υποκοριστικό που χρησιμοποιείται για τζιπ Land Rover

 

Πηγή: 325

Ιταλία: Εμπρησμός οχημάτων της εταιρείας Emir SPA

Στις 17 Ιανουαρίου, μπήκαμε στο λατομείο του Verucchio, ένα από τα δύο λατομεία από τα οποία η CMC (σύμφωνα με πληροφορίες, που η ίδια η εταιρεία δημοσιεύει στην ιστοσελίδα της) αντλεί πρώτες ύλες για τα εργοστάσια τσιμέντου της. Η CMC αποτελεί οικο-τρομοκρατική εταιρεία, που υλοποιεί έργα θανάτου από τη Val Susa μέχρι την Αιθιοπία και σε όλον τον κόσμο, κατασκευάζοντας σιδηροδρομικές γραμμές υψηλής ταχύτητας, αυτοκινητόδρομους, φράγματα, εμπορικά κέντρα κλπ.

Το λατομείο του Verucchio, που το διαχειρίζεται η Emir SPA, είναι ένα από τα πολλά μέρη σε αυτήν την περιοχή, όπου η γη ξεκοιλιάζεται προκειμένου να ταϊστεί η ανεξέλεγκτη βιομηχανία.

Τοποθετήσαμε μπιτόνια με βενζίνη και πυροκροτητές από προσανάμματα και σπίρτα κάτω από 9 βαρέα οχήματα. Δυστυχώς, εξαιτίας του δυνατού αέρα, οι πυροκροτητές έσβησαν και μόνο 2 οχήματα καταστράφηκαν, αλλά το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο και ισχυρό. Αφήσαμε και ένα γραπτό μήνυμα στο σημείο: «CMC οικο-τρομοκράτης. Αλληλεγγύη στους Nicco, Claudio, Chiara, Mattia και στον αγώνα NO TAV». Αυτή είναι η συμβολή μας στον αγώνα εναντίον του TAV και ενάντια σε οτιδήποτε επιβλαβές. Αντιμετωπίζουμε την καταστολή με το κεφάλι ψηλά, λευτεριά στους συλληφθέντες συντρόφους!

Κάπροι από την Marecchia – Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης

Πηγή: Act for Freedom Now!

Μισανθρωπικό μίσος

Οι μισάνθρωποι δεν γεννιούνται, γίνονται.

Η συνταγή για έναν αυθεντικό μισάνθρωπο ξεκινάει πάντα με ένα άτομο, που ξεχειλίζει από αγάπη για το συνάνθρωπο· σε αυτό, προσθέτει κανείς μια πρέζα απογοήτευση και μια γερή δόση κυνισμού και πικρής δυσαρέσκειας· μετά, το αφήνει να “ξεκουραστεί”, ώστε να “κάτσουν” τα υλικά και να αναμειχθούν πλήρως και στο τέλος, σερβίρεται σε έναν κόσμο κατειλημμένο από άλλους ανθρώπους.

Πίσω από κάθε μισανθρωπική προσωπικότητα βρίσκονται τα, σε αποσύνθεση, απομεινάρια ενός πρώην φιλανθρώπου.

Αυτό είναι προφανές, αν κάποιος σκεφτεί την εντονότητα του παθιασμένου βιτριολισμού του μισανθρώπου. Ο βαθμός της περιφρόνησης και της αποστροφής του για την ανθρωπότητα, έπεται πάντα μιας παθιασμένης αγάπης σε αφθονία· γιατί είναι αδύνατον για κάποιον να μισεί με πάθος, αν δεν ξέρει πως να αγαπάει με πάθος.

Το γεγονός πως πολλοί μισάνθρωποι ήταν κάποτε, στα χρόνια της αδαούς νεότητάς τους, ιδεαλιστές ή ρομαντικοί, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει καθόλου.

Εκείνο, που ξεχωρίζει το μισανθρωπικό μίσος, είναι το εύρος του και η οικουμενικότητά του. Το μισανθρωπικό μίσος είναι γενικό, καθώς ο μισάνθρωπος απεχθάνεται όλους τους ανθρώπους· το μίσος του περιλαμβάνει τα πάντα, καθώς απεχθάνεται με κάθε ικμάδα της ύπαρξής του το πλήθος και τα ηλίθια έθιμα και τους τρόπους του, περιφρονεί κατάφωρα εκείνο που είναι δημοφιλές και κοινό για τις ανόητες και άμορφες μάζες, παραείναι έμπειρος στα ανθρώπινα για να αντιλαμβάνεται τα πράγματα όπως φαίνονται και ο σκεπτικισμός του απέναντι στις υποτιθέμενες προθέσεις δεν γνωρίζει όρια.

Ο αυθεντικός και πραγματικός μισανθρωπισμός δεν πρέπει να συγχέεται με αποκομμένη αδιαφορία, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του εγωιστή. Οι εγωιστές υποτάσσουν τα συμφέροντα των άλλων στα δικά τους και επομένως, βλέπουν με σχετική απάθεια τις μάζες. Έτσι, λοιπόν, είναι γενικά επιλήσμονες.

Αντίθετα, ο μισάνθρωπος είναι πολύ πιο στοχαστικός και έχει πολύ μεγαλύτερη αντίληψη, για να είναι απλά ένας εγωιστής. Γιατί ο μισανθρωπισμός δεν είναι ποτέ μια παθητική αδιαφορία, αλλά εκδηλώνεται πάντα ως ενεργητική αποστροφή και απέχθεια.

Στην πηγή δεν αναφέρεται η πατρότητα του κειμένου.

Πηγή: Abisso Nichilista

“Στιρνερισμός” του Émile Armand

Ήταν στο Μπαϊρόιτ της Βαυαρίας, στις 25 Οκτωβρίου του 1806, που ο Μαξ Στίρνερ [1] ήρθε στον κόσμο. Δεν ήταν ένας συγγραφέας εξαιρετικά γόνιμος, καθώς ήταν πολύ απασχολημένος με τα προβλήματα της ζωής. Από τα γραπτά του, ένα παρέμεινε, ένας τόμος στον οποίο αφοσιώθηκε απόλυτα, εκείνος στον οποιόν εξέφρασε το σύνολο της σκέψης του και προσπάθησε να δείξει τη διέξοδο για τους ανθρώπους του καιρού του: Ο Μοναδικός και η Ιδιοκτησία του [2].

*

Υπάρχει ο Στίρνερ και η εργασία του, υπάρχει το Ο Μοναδικός και η Ιδιοκτησία του και ο “Στιρνερισμός”. Συμβαίνει το γεγονός ότι απευθυνόμενος στους ανθρώπους της εποχής του, ο Μαξ Στίρνερ απευθύνεται στους ανθρώπους κάθε εποχής, αλλά χωρίς να αναλαμβάνει το ρόλο του δελεαστικού προφήτη, που βροντάει με θεατρικό τρόπο από τα βάθη του σπηλαίου του, κάτι που τόσο καλά έκανε ο Νίτσε. Ούτε μας παρουσιάζεται ο Στίρνερ ως ένας καθηγητής, που απευθύνεται στους μαθητές του: Μιλάει σε όλους όσους έρχονται να τον ακούσουν, σαν ένας ομιλητής ή συζητητής, που γύρω του έχει μαζευτεί ένα κοινό, που αποτελείται από κάθε λογής ανθρώπους, τόσο εργάτες όσο και διανοούμενους.

Επίσης, για να μπορέσει κάποιος να κατανοήσει την οπτική του Στιρνερισμού, πρέπει να αποκόψει το Ο Μοναδικός και η Ιδιοκτησία του από οτιδήποτε είναι σχετικό με την εποχή που γράφτηκε. Χωρίς αυτήν την προπαρασκευαστική δουλειά, ο αναγνώστης ίσως μπει στον πειρασμό να πιστέψει πως έχει να κάνει με μια εξομολόγηση ή μια φιλοσοφική διαθήκη. Με αυτήν τη θέση στο μυαλό μας, έχουμε μπροστά μας ένα εύρωστο και καλοφυτεμένο δέντρο, μια θεωρία με τέλεια συνοχή και δεν εκπλησσόμαστε πλέον για το γεγονός ότι γέννησε ένα ολόκληρο κίνημα.

Ο στιρνερισμός θεωρεί πως το ατομικό ανθρώπινο ον είναι η βάση και ο λόγος ύπαρξης της ανθρωπότητας· χωρίς τον άνθρωπο δεν υπάρχει ανθρωπότητα· η ολότητα αποκτά νόημα μόνο μέσω του ατόμου. Κάποιος μπορεί να σταματήσει εδώ, εάν δεν μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει αυτή η πρόταση. Αυτό το κοινωνιολογικό άτομο δεν είναι ένα ον, που θα έρθει στο μέλλον, ούτε ένας υπεράνθρωπος [3], αλλά ένας άνθρωπος όπως εσύ και Εγώ, του οποίου ο ντετερμινισμός τον ωθεί να είναι όπως θα έπρεπε να είναι, τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από εκείνο που έχει τη δύναμη να είναι. Αλλά, είναι ο άνθρωπος που ξέρουμε, αυτό που ο ντετερμινισμός του θέλει να είναι, με άλλα λόγια είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι; Αυτό ο άνθρωπος, που βρίσκεται ανάμεσά μας σε χώρους εργασίας ή διασκέδασης, είναι ένα φυσικό προϊόν ή ένα τεχνητό παρασκεύασμα, είναι κάποιος που εκτελεί εθελοντικά το κοινωνικό συμβόλαιο ή συμβιβάζεται εξαιτίας της πλύσης εγκεφάλου, που του κάνουν η παιδεία, η προκατάληψη και οι συμβάσεις κάθε είδους; Αυτό είναι το πρόβλημα, το οποίο προσπαθεί να λύσει ο στιρνερισμός. Επίπεδο Πρώτο!

Για να επιστρέψει το άτομο στο φυσικό του ντετερμινισμό, ο στιρνερισμός επιχειρεί να αποδυναμώσει τους στύλους, πάνω στους οποίους έχτισε ο άνθρωπος της εποχής μας την παράγκα του ως μέλος της κοινωνίας: το Θεό, το Κράτος, την Εκκλησία, τη θρησκεία, τον σκοπό, τη δεοντολογία, την ηθική, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, το δημόσιο καλό, την αυταπάρνηση, την αφοσίωση, το νόμο, το δικαίωμα στο όνομα του θεού, το δικαίωμα στο όνομα του λαού, την ευλάβεια, την τιμή, τον πατριωτισμό, τη δικαιοσύνη, την ιεραρχία, την αλήθεια, εν συντομία τα ιδανικά κάθε είδους. Αυτά τα ιδανικά, του παρελθόντος και του παρόντος, είναι φαντάσματα, που παραμονεύουν σε “κάθε γωνία” του μυαλού του ανθρώπου, που έχουν καταλάβει το μυαλό του, που έχουν μετακομίσει σε αυτό και τον εμποδίζουν από το να ακολουθήσει των εγωιστικό του ντετερμινισμό.

Με τις προκαταλήψεις-φαντάσματα να υποχωρούν η μία μετά την άλλη, με τους πυλώνες της πίστης του και των πιστεύω του να γίνονται συντρίμμια διαδοχικά, το άτομο μένει μόνο του. Επιτέλους, είναι ο εαυτός του, το Εγώ του έχει απεμπλακεί από ολόκληρη εκείνη τη συμμορία, που του προκαλούσε τους συμβιβασμούς και τον εμπόδιζε να παρουσιάσει τον εαυτό του ως τέτοιον. Η tabula rasa [4] έχει ολοκληρωθεί, τα σύννεφα που συσκότιζαν τον ορίζοντα έχουν εξαφανιστεί, ο ήλιος λάμπει έντονα και το μονοπάτι είναι καθαρό. Το άτομο αναγνωρίζει πλέον μόνο έναν σκοπό: το δικό του και δεν τον βασίζει σε τίποτα εξωτερικό, σε καμία από τις φασματικές αξίες, που κάποτε μπούκωναν το μυαλό του. Είναι εγωιστής με την απόλυτη σημασία της λέξης: από εδώ και πέρα, ο μόνος πόρος του είναι η δύναμή του. Όλοι οι εξωτερικοί κανόνες έχουν εκπέσει· έχει απελευθερωθεί από τα εσωτερικά δεσμά, τα οποία είναι πολύ χειρότερα από την εξωτερική προσταγή· τώρα πρέπει να αναζητήσει μόνο μέσα του τον κανόνα και το νόμο του. Είναι ο Μοναδικός και ανήκει στο εαυτό του, έχοντας την πλήρη κυριότητα. Για εκείνον υπάρχει ένα δικαίωμα ανώτερο από όλα τα άλλα: το δικαίωμα στη δική του ευημερία. “Η τιμωρία πρέπει να εξαφανιστεί για να κάνει χώρο για την ικανοποίηση”.

Σκεφτείτε που έχει φτάσει τότε ο Μοναδικός! Καμιά αλήθεια δεν υπάρχει έξω από αυτόν. Δεν κάνει τίποτα για την αγάπη του Θεού ή των ανθρώπων, αλλά για την αγάπη του εαυτού του. Δεν υπάρχει παρά μόνο μια σχέση μεταξύ εκείνου και του γείτονά του: χρησιμότητας ή οφέλους. Κάθε δικαίωμα και κάθε δικαιοσύνη απορρέουν μόνο από τον ίδιο. Δίκαιο είναι εκείνο που θέλει. Επομένως, περιφρονεί όλους τους σκοπούς, που δεν είναι δικοί του! Ο ίδιος, στην τροχιά επίτευξης του στόχου του, δεν είναι ούτε “καλός” ούτε “κακός” (τι λέξεις…). Δηλώνει πως είναι θανάσιμος εχθρός του Κράτους και ασεβής αντίπαλος της νόμιμης ιδιοκτησίας.

Μερικά αποσπάσματα παρμένα από το Ο Μοναδικός και η Ιδιοκτησία του, θα βοηθήσουν στην κατανόηση του γεγονότος πως ο Στίρνερ δεν χαρίστηκε σε τίποτα και πως ούτε ένα είδωλο δεν κέρδισε το σεβασμό του:

[…] πάντα τοποθετήθηκε ένας νέος αφέντης στη θέση του παλιού και η ανατροπή είναι πάντα – χτίσιμο. Παραμένουμε στη διαφορά μεταξύ του νέου και του γέρου Φιλισταίου. Η Επανάσταση άρχισε μικροαστικά με την εξέγερση της τρίτης νομοκατεστημένης τάξης, της μεσαίας τάξης, και μικροαστικά ξεραίνεται. […]

[…] αν σας έγινε ποτέ ξεκάθαρο πως ο Θεός, οι (δέκα) εντολές κλπ., απλά σας βλάπτουν, πως σας μειώνουν και σας καταστρέφουν, μέχρι το σημείο που θα θέλατε να τα πετάξετε από μέσα σας ακριβώς όπως κάποτε καταδίκασαν οι Χριστιανοί τον Απόλλωνα ή την Άρτεμη ή την ηθική των ειδωλολατρών. […]

[…] όσο υπάρχει ακόμα και ένας θεσμός που δεν διαλύει το άτομο, η κυριότητα και η αυτο-εξάρτησή του Εγώ μου είναι ακόμα πολύ μακριά. […]

[…] αναμφίβολα η κουλτούρα με έκανε δυνατό. Μου έδωσε εξουσία πάνω σε όλα τα κίνητρα, πάνω στις παρορμήσεις της φύσης μου και τις βιαιοπραγίες και τις βιαιότητες του κόσμου. Γνωρίζω και έχω κερδίσει τη δύναμη μέσω της κουλτούρας και δεν χρειάζεται να αφήνω τον εαυτό μου να εξαναγκάζεται από τις ορέξεις, τις ικανοποιήσεις, τα συναισθήματα κλπ. Εγώ είμαι ο αφέντης τους. […]

[…] εκείνος που έχει ξεπεράσει κάποιο από τα όρια του, ίσως δείχνει στους άλλους τον τρόπο και τα μέσα· το ξεπέρασμα των δικών τους ορίων είναι δική τους υπόθεση. […]

[…] έχει περάσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, κατά το οποίο οι άνθρωποι αρέσκονταν να πιστεύουν πως είναι κάτοχοι της αλήθειας, δίχως ίσως να σκεφτούν σοβαρά πως πρέπει να είναι οι ίδιοι αληθινοί, ώστε να την κατέχουν. […]

[…] εκείνος, που για να υπάρξει, πρέπει να υπολογίζει την απουσία θέλησης των άλλων, δεν είναι παρά το κατασκεύασμα αυτών των άλλων, όπως ο κύριος είναι κατασκεύασμα του υπηρέτη. Αν έπαυε να υπάρχει υποταγή, θα τελείωνε και η κυριαρχία. […]

[…] για τον λογικό, π.χ. τον “διανοούμενο” άνθρωπο, δεν υπάρχει η οικογένεια ως μια φυσική δύναμη· μια αποκήρυξη των γονέων, των αδερφών κλπ. κάνει την εμφάνισή της. […] [5]

*

Για τον εγωιστή, που έχει επιτύχει την tabula rasa, που έχει ξεμπερδέξει με τις προκαταλήψεις-φαντάσματα, πάνω σε ποιες ακτές θα ανθίσει ο ντετερμινισμός του; Εδώ βρίσκεται το δεύτερο επίπεδο του στιρνερισμού.

Πολύ απλά πάνω στις ακτές της ένωσης και του ομίλου… Αλλά, μια ένωση σε εθελοντική βάση, μια ένωση εγωιστών, που δεν θα τη στοιχειώνουν τα φαντάσματα της ανιδιοτέλειας, της αφοσίωσης, της θυσίας, της αυταπάρνησης κλπ… Μια ένωση εγωιστών, όπου η δύναμή μας θα μεγαλώνει μέσα από τις ατομικές δυνάμεις των συνεργατών μας, όπου θα τρέφουμε ο ένας τον άλλο, όπου θα παρέχουμε τροφή ο ένας στον άλλο αμοιβαία. Μια ένωση, που ο καθένας υπηρετεί τον εαυτό του, για τους δικούς του σκοπούς, χωρίς να σκοτίζεται για την εμμονή των “κοινωνικών καθηκόντων”. Μια ένωση, που θεωρεί ιδιοκτησία του, όπλο του, εργαλείο του και την οποία θα εγκαταλείπει, όταν έχει πάψει πλέον να του είναι χρήσιμη.

Αλλά, ας μη φανταζόμαστε ότι αυτή η ένωση, αν επιτρέπει στο άτομο να αυτοπραγματωθεί εντός της, απαιτεί οτιδήποτε ως αντάλλαγμα.

Σίγουρα, η στιρνερική ένωση δεν εμφανίζει τον εαυτό της ως μια πνευματική δύναμη ανώτερη από εκείνον που τη συνάπτει – η ένωση δεν υπάρχει χωρίς τα άτομα που την κάνουν, είναι δημιούργημά τους· αλλά κοιτάξτε εδώ: για να εκπληρώσει τον σκοπό της, για να ξεφύγουμε από τα “περιορισμένη ελευθερία, που είναι αξεπέραστη εντός Κράτους και κοινωνίας”, είναι απαραίτητο να καταλάβουμε πως δεν της λείπουν “περιορισμοί και εμπόδια στη θέληση”. Φίλε μου, εγωιστή, θα καταναλώσεις άλλους εγωιστές μόνο υπό την προϋπόθεση να δεχτείς να τους σερβίρεις φαγητό. Εντός της στιρνερικής ένωσης, κάποιος μπορεί ακόμα και να θυσιαστεί για τον άλλον, αλλά όχι επικαλούμενος τον ιερό χαρακτήρα της Ένωσης, αλλά απλά επειδή για εκείνον, η θυσία του εαυτού του, μπορεί να είναι κάτι φυσικό και θεμιτό.

Ο στιρνερισμός αναγνωρίζει πως το Κράτος βασίζεται στη σκλαβιά της εργασίας· αν η εργασία ήταν εθελοντική, το Κράτος θα καταστρεφόταν αμέσως [6]: γι’ αυτό, ο εργάτης πρέπει να πασχίζει για την καταστροφή του κράτους ή εναντίον της εργασίας, που είναι το ίδιο πράγμα.

*

Επίπεδο τρίτο. Αυτό που μένει, είναι ο τρόπος, με τον οποίον ο εγωιστής ή η ένωση εγωιστών αντιδρά εναντίον των ειδικών και των απατεώνων, που χρησιμοποιούν τα φαντάσματα, που έχουν κατακτήσει τα μυαλά των ανθρώπων για κυριαρχικούς και εκμεταλλευτικούς σκοπούς. Ο στιρνερισμός δεν σκοπεύει να παίξει το ρόλο του Κράτους, αφού το έχει καταστρέψει ή έχει διακηρύξει την αχρηστία του, με σκοπό να εξαναγκάσει εκείνους, που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να σχηματίσουν ενώσεις εγωιστών. Ο στιρνερισμός δεν μιλάει υπέρ της επανάστασης. Ο στιρνερισμός δεν είναι συνώνυμος του μεσσιανισμού. Ενάντια σε εκείνους, που κατέχουν και εκμεταλλεύονται μέχρι το σημείο να αφήνουν τους εκμεταλλευόμενους χωρίς ψωμί ή χωρίς ένα μέρος να μείνουν ή χωρίς να τους πληρώνουν ολόκληρη την εργασία που παράγουν, η εξέγερση είναι κάτι δεδομένο και ταιριαστό. Υπάρχουν μη-οικονομικά αγαθά κάτω από τον ήλιο, ολόκληρα χρηματοκιβώτια γεμάτα με αυτά, να πάρει! Και δεν υπάρχει κανένας συναισθηματισμός, όταν πρόκειται για την επιβεβαίωση των δικαιωμάτων του εαυτού μου ή εκείνων ενός συντρόφου μου στην ευημερία. Το εγώ, που οδηγείται από τη συνείδηση του εαυτού δεν θα υποταχθεί στους ενδοιασμούς, που μπορεί να στοιχειώνουν εκείνους τους ανθρώπους, στων οποίων τα κεφάλια κατοικούν φαντάσματα.

[…] η επανάσταση προστάζει κάποιον να κάνει διακανονισμούς, η εξέγερση απαιτεί εκείνος να ανυψωθεί και να εξάρει τον εαυτό του. […]

[…] πηγαίνω γύρω από την πέτρα που φράζει το δρόμο μου, μέχρι να έχω αρκετό μπαρούτι για να την ανατινάξω. Πηγαίνω γύρω από τους νόμους των ανθρώπων, μέχρι να έχω αρκετή δύναμη για να τους καταρρίψω. […]

[…] ένας λαός δεν μπορεί να είναι ελεύθερος, παρά μόνο εις βάρος του ατόμου, καθώς δεν είναι το άτομο το κύριο σημείο σε αυτήν την ελευθερία, αλλά ο λαός. Όσο πιο ελεύθερος είναι ο λαός, τόσο πιο δεμένο είναι το άτομο· οι Αθηναίοι, ακριβώς τότε που ήταν πιο ελεύθεροι από ποτέ, εφηύραν τον οστρακισμό [7], εξόριζαν τους άθεους και δηλητηρίασαν τον πιο τίμιο στοχαστή [8]. […]

[…] γι’ αυτό στραφείτε στους εαυτούς σας, αντί για τους θεούς και τα είδωλά σας. Βγάλτε έξω από τους εαυτούς σας αυτό που είναι μέσα σας, φέρτε το στο φως, φέρτε στον εαυτό σας την αποκάλυψη. […]

Αυτό είναι το μήνυμα, που ο Μαξ Στίρνερ, μεταφέροντάς το στους ανθρώπους της εποχής του, μετέφερε στους ανθρώπους κάθε εποχής.

*

[…] [9] Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα αποσπάσματα του Ο Μοναδικός και η Ιδιοκτησία του είναι εκείνο, που ορίζει τη μπουρζουαζία σε σχέση με εκείνους, που είναι συνειδητά στο κοινωνικό περιθώριο [10].  Αυτό το απόσπασμα είναι η καλύτερη απάντηση σε εκείνους, που θεωρούν το Στίρνερ και τους επιγόνους του (μικρο)αστούς ατομικιστές:

[…] ο όχλος πρεσβεύει μια ηθική, που είναι πολύ στενά συνδεδεμένη με την ουσία του. Η πρώτη απαίτηση αυτής της ηθικής είναι το να έχει κάποιος μια σταθερή δουλειά, ένα έντιμο επάγγελμα, να διάγει έναν έντιμο βίο.  Σύμφωνα με αυτή, ανήθικος είναι ο πανούργος, ο φαύλος, ο κλέφτης, ο ληστής και δολοφόνος, ο χαρτοπαίκτης, ο απένταρος άνθρωπος χωρίς κάποια κατάσταση, ο επιπόλαιος άνθρωπος. Ο σπουδαίος αστός ορίζει το συναίσθημά του ως προς αυτούς τους “ανήθικους” ανθρώπους ως τη “βαθύτατη αγανάκτησή” του. […]

[…] όλοι εκείνοι, που δεν έχουν σπίτι, σταθερής ποιότητας εργασία, μια σταθερή, ευπρεπή ζωή, ένα σταθερό εισόδημα, ανήκουν, εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν έχουν κάποια ασφαλή βάση, στα επικίνδυνα “άτομα ή απομονωμένα πρόσωπα”, στο επικίνδυνο προλεταριάτο· είναι “μεμονωμένοι φωνακλάδες”, που “δεν έχουν τίποτα να χάσουν” και τίποτα να ρισκάρουν. […]

[…] κάθε αλήτικος τρόπος ζωής τον δυσαρεστεί (τον αστό). Γιατί αυτοί είναι επίσης διανοοητικοί πλάνητες, για τους οποίους η κληρονομική κατοικία των πατεράδων τους παραείναι στενή και καταπιεστική, για να είναι πρόθυμοι πια να ικανοποιήσουν τους εαυτούς τους εντός του περιορισμένου χώρου της: αντί να παραμένουν εντός των ορίων ενός μετριοπαθούς τρόπου σκέψης και να δέχονται ως απαραβίαστη αλήθεια εκείνα που κομίζουν άνεση και ηρεμία σε χιλιάδες, ξεπερνούν όλα τα δεσμά του παραδοσιακού και τρέχουν άγρια με την αναίσχυντη κριτική τους και την αδάμαστη μανία τους για αμφιβολία, αυτοί οι περιπλανώμενοι αλήτες. Αποτελούν την τάξη των ασταθών, των ανήσυχων, των ευμετάβλητων, δηλαδή του προλεταριάτου και αν δώσουν φωνή στην άστατη φύση τους, αποκαλούνται “απείθαρχοι”. […]

[…] όλοι εκείνοι, που φαίνονται ύποπτοι, εχθρικοί και επικίνδυνοι στον αστό, μπορούν να ονομαστούν “πλάνητες”. […]

Ο Στίρνερ δεν στράφηκε στον λαό, όπως οι Μπακούνιν, οι Κροπότκιν ή οι Τολστόι, για παράδειγμα. Δεν ήταν ένας θαυμάσιος συγγραφέας σαν τον Προυντόν, που κατέγραφε τις προκαταλήψεις του τυπικού, μέσου αστού· δεν ήταν ακαδημαϊκός, όπως ο Ρεκλύ, που είχε το πνεύμα ενός, καλώς εννοούμενου, ευαγγελιστή· ούτε αριστοκράτης, όπως ο Νίτσε: ήταν ένας από εμάς. Πρόκειται για έναν άνθρωπο, που δεν βρέθηκε ποτέ καλοστεκούμενος, σε μια σίγουρη επικερδή θέση ή με ιδιωτικό εισόδημα. Ήξερε την αναγκαιότητα του να εξασκεί κανείς τα πιο διαφορετικά επαγγέλματα για να συντηρεί τον εαυτό του. Η δόξα, που περιβάλλει τους φημισμένους απόβλητους, τους επαναστάτες μαχητές ή τους ιδρυτές κάποιας σχολής σκέψης, του ήταν κάτι άγνωστο. Έπρεπε να τη βγάλει όπως μπορούσε και στη θέση του σεβασμού, που δείχνει, παρ’ όλα αυτά, η μπουρζουαζία σε κάποιους επιφανείς επαναστάτες, δεν έλαβε τίποτα από αυτούς, παρά μόνο την άρνηση, με την οποία βαραίνουν εκείνους, που δεν έχουν κάποια θέση ή εγγύηση.

Επομένως, καθοδηγούμενος από τις δικές του εμπειρίες, ο Στίρνερ έφτιαξε ένα πολύ πιο χαρακτηριστικό πορτραίτο της μπουρζουαζίας από εκείνο που θα έκανε αργότερα ο Φλωμπέρ [11], του οποίου η θέση ήταν καθαρά αισθητική.

Για τον Στίρνερ, τα χαρακτηριστικά του κόσμου των αστών είναι μια σοβαρή ασχολία, ένα έντιμο επάγγελμα, η ηθική – εν συντομία, εκείνα που συγκροτούν το δικαίωμα να ανοίξεις σπίτι στη ζωή. Ο μικροαστός μπορεί να είναι εργάτης ή μέτοχος, να αποκαλεί τον εαυτό του δημοκράτη, ριζοσπάστη, σοσιαλιστή, συνδικαλιστή, κομμουνιστή, ακόμα και αναρχικό· μπορεί να είναι μέλος μιας Στοάς, της Οργάνωσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, μιας εκλεκτορικής σοσιαλιστικής Επιτροπής, ενός κομμουνιστικού πυρήνα· μπορεί ακόμα και να πληρώνει τις συνδρομές του σε κάποιο επαναστατικό κόμμα. Όσο  έχει μια σταθερή βάση, όσο προσφέρει εγγυήσειςμ είναι μικροαστός και μικροαστός θα παραμείνει. […]

 Émile Armand

Υποσημειώσεις:

1. Το πραγματικό όνομα του Μαξ Στίρνερ ήταν Γιόχαν Κάσπαρ Σμιντ. Πρόκειται για παρατσούκλι, που του έδωσαν οι συμμαθητές του, λόγω του μεγάλου μετώπου του (Stirn=μέτωπο), το οποίο κράτησε ο Στίρνερ ως φιλολογικό ψευδώνυμο.

2. Το magnum opus του Στίρνερ κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΘΥΡΑΘΕΝ.

3. Πρόκειται για τον υπεράνθρωπο, που περιγράφει ο Νίτσε στο βιβλίο “Τάδε έφη Ζαρατούστρα”.

4. Η φράση στα λατινικά σημαίνει “άγραφος πίνακας” και είναι συνδεδεμένη με την αντίληψη πως ο άνθρωπος γεννιέται χωρίς προϋπάρχουσες γνώσεις και πως αποκτά τα πάντα μέσω της εμπειρίας. Είναι συνδεδεμένη με το φιλοσοφικό ρεύμα του εμπειρισμού. Κατέχει κεντρική θέση στο έργο “Δοκίμιο για την Ανθρώπινη Νόηση”, του Άγγλου φιλοσόφου Τζων Λοκ.

5. Τα υπογραμμισμένα κομμάτια στα αποσπάσματα του βιβλίου είναι γραμμένα με εμφατική πλάγια γραφή στο πρωτότυπο.

6. Στο αγγλικό κείμενο, μετά την τελεία της πρότασης, παραθέτει την ίδια φράση στα γερμανικά από το πρωτότυπο, εντός παρενθέσεων: Der Staat beruht auf der Sklaverei des Arbeit. Wird der Arbeit frei, so ist der Staat verloren.

7. Ο οστρακισμός ήταν μια διαδικασία των αρχαίων Αθηναίων, κατά την οποία το σώμα των πολιτών μπορούσε δια ψηφοφορίας να εξορίσει ένα μέλος του από την πόλη για 10 χρόνια (αργότερα μειώθηκε σε 5). Αρχικά, ο οστρακισμός εφαρμόζονταν εναντίον πολιτικών ανδρών, που είχαν συγκεντρώσει μεγάλη εξουσία και απειλούσαν το δημοκρατικό πολίτευμα της πόλης, αλλά αργότερα εκφυλίστηκε σε πολιτικό όπλο, που χρησιμοποιούσε η μια παράταξη εναντίον της άλλης. Εκτός από την Αθήνα, υιοθέτησαν τον οστρακισμό και άλλες δημοκρατικές πόλεις-κράτη. Η διαδικασία πήρε το όνομά της από το θραύσμα πήλινου αγγείου (όστρακο), πάνω στο οποίο αναγραφόταν το όνομα του υποψηφίου προς οστρακισμό και το οποίο αποτελούσε το “ψηφοδέλτιο”, που κατέθεταν οι πολίτες.

8. Πρόκειται για την καταδίκη του Σωκράτη σε θάνατο, πίνοντας κώνειο.

9. Στη μετάφραση του κειμένου, έχουν παραληφθεί δύο κομμάτια. Το ένα, είναι οι 3 παράγραφοι πριν από αυτό το σημείο, όπου παραθέτονται κάποια βιογραφικά στοιχεία και γεγονότα της ζωής του Στίρνερ και το άλλο, οι 4 παράγραφοι μετά το τέλος της μετάφρασης, όπου παραθέτονται αναλυτικά οι εκδόσεις του βιβλίου του Στίρνερ σε διάφορες γλώσσες. Η παράλειψη αυτών των αποσπασμάτων δεν αλλοιώνει το νόημα του κειμένου.

10. Περιφραστική απόδοση του “dropouts”. Η λέξη “πλάνητας”, που συναντάται παρακάτω, είναι μετάφραση του “vagabond” και έχει την ίδια σημασία, εκείνη του “περιπλανώμενου αλήτη”, του συνειδητά περιθωριακού.

11. Ο Gustave Flaubert (12/12/1821 – 08/05/1880) είναι ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους μυθιστοριογράφους. Η ειρωνεία του προς τα μικροαστικά ήθη της εποχής του, του κόστισε την ποινική του δίωξη για τη νουβέλα “Μαντάμ Μποβαρύ”.

Πηγή: Anarchist Encyclopedia